Που πάει η υφήλιος?
- Thread starter Emilot
- Start date
- Status
Δεν βλέπω και ιδιαίτερη συμπάθεια......
Απάντηση: Re: Που πάει η υφήλιος?
Για το χωρισμο εκκλησιας και κρατους εισαι υπερ δηλαδη?
Γιατι μιλαμε εμεις που τα εχουμε ακομα σαλατα ως χωρα.
Σε ποσες αλλες δυτικες χωρες ισχυει αυτο?
Για το χωρισμο εκκλησιας και κρατους εισαι υπερ δηλαδη?
Γιατι μιλαμε εμεις που τα εχουμε ακομα σαλατα ως χωρα.
Σε ποσες αλλες δυτικες χωρες ισχυει αυτο?
Δεν βλέπω και ιδιαίτερη συμπάθεια......
Ψάξε το λίγο και προσπάθησε να διακρίνεις τη γνώμη κάποιου, από όσα αναφέρονται σε άρθρα άλλων. Πχ, δεν λέω εγώ "οι περισσότεροι μουσουλμάνοι", το λέει το άρθρο, που δημοσιεύεται μάλιστα σε αραβικό μέσο ενημέρωσης, από την αρχή στον τίτλο του: "Study: Most Muslims want sharia law, split on interpretation".
Επίσης προφανώς θέλεις σε κάθε πρόταση να κάνω και διάκριση μεταξύ καλών και κακών ισλαμιστών, διαφορετικά δεν καταλαβαίνεις σε ποιους αναφέρομαι (όταν η συζήτηση γίνεται με αφορμή πράγματα που έχουν κάνει οι "κακοί ισλαμιστές"). Γενικότερα βέβαια, η ίδια η λέξη ισλαμιστές, αναφέρεται συνήθως στους φανατικούς μουσουλμάνους, και όχι σε όλους τους μουσουλμάνους...
Ξεμπέρδεψε αυτά, και τα ξαναλέμε. Ciao!
:BDGBGDB55:
send
AVClub Fanatic
Στο πρώτο, εννοούσα πώς θα προσεγγίσουμε μια τσιγγανοπούλα σε ηλικία γάμου (πχ 12-13 ετών) δίχως να μας κυνηγήσουν (εάν όχι οι τσιγγάνοι, ο νόμος) για παιδεραστία; Το γιατί δεν εφαρμόζονται οι νόμοι παντού σε όλους τους πολίτες, είναι όντως ένα θέμα.... ποιος ρωτάει πχ μια 12χρονη εάν θέλει να παντρευτεί; Δεν είναι έννομο αγαθό η ανηλικότητα μιας 12χρονης τσιγγανούλας;
Να καταδικάσω το να μαχαιρώνονται στον δρόμο όποιοι φιλιούνται, ακόμη και εάν παραβαίνουν κάποιο νόμο; Φυσικά.... η παράβαση ενός νόμου επιφέρει τις προβλεπόμενες πάντως κυρώσεις, και όχι μαχαίρωμα στο δρόμο. Και φυσικά καταδικάζω κάθε νόμο που ποινικοποιεί μια ανθρώπινη συμπεριφορά που δεν βλάπτει κανέναν.... όπως οι νόμοι περί ομοφυλοφιλίας που είχαν μέχρι πρόσφατα αρκετές δυτικές κοινωνίες.... όμως τουλάχιστον είναι ένα βήμα που το κάναμε από τότε.
send
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Που πάει η υφήλιος?
Δεν έχουμε πάντως τέτοιου τύπου διείσδυση στην κοσμική ζωή. Έχουμε τη χρηματοδότηση, έχουμε την ορκωμοσία των πολιτικών (λες και πιστεύουν κάπου δαύτοι!), τον όρκο στα δικαστήρια (ο οποίος εδώ και 10ετία και πλέον δίνεται μόνο από όποιον το επιθυμεί, και δίχως να μετράει "κάπως" αυτό), το μάθημα των θρησκευτικών (το οποίο θεωρώ πως πρέπει να φύγει), αυτά πάνω-κάτω (νομίζω). Σίγουρα δεν είμαστε στο μέσο επίπεδο ενός δυτικού κράτους, αλλά απέχουμε λιγάκι ακόμη και από το καθεστώς της Τουρκίας, δεν νομίζεις;
Σε ένα μόνο είμαστε πιο πίσω σε σχέση με την Τουρκία, μια και το αναφέραμε, σε όλους τους Τούρκους πολίτες εφαρμόζεται κανονικά ο τουρκικός νόμος, ενώ για μια κατηγορία πολιτών μας (μουσουλμάνοι Θράκης) εφαρμόζεται η Σαρία (τουλάχιστον για τα προσωπικά/γαμικά και κληρονομικά θέματα)
Δεν έχουμε πάντως τέτοιου τύπου διείσδυση στην κοσμική ζωή. Έχουμε τη χρηματοδότηση, έχουμε την ορκωμοσία των πολιτικών (λες και πιστεύουν κάπου δαύτοι!), τον όρκο στα δικαστήρια (ο οποίος εδώ και 10ετία και πλέον δίνεται μόνο από όποιον το επιθυμεί, και δίχως να μετράει "κάπως" αυτό), το μάθημα των θρησκευτικών (το οποίο θεωρώ πως πρέπει να φύγει), αυτά πάνω-κάτω (νομίζω). Σίγουρα δεν είμαστε στο μέσο επίπεδο ενός δυτικού κράτους, αλλά απέχουμε λιγάκι ακόμη και από το καθεστώς της Τουρκίας, δεν νομίζεις;
Σε ένα μόνο είμαστε πιο πίσω σε σχέση με την Τουρκία, μια και το αναφέραμε, σε όλους τους Τούρκους πολίτες εφαρμόζεται κανονικά ο τουρκικός νόμος, ενώ για μια κατηγορία πολιτών μας (μουσουλμάνοι Θράκης) εφαρμόζεται η Σαρία (τουλάχιστον για τα προσωπικά/γαμικά και κληρονομικά θέματα)
BIOS
AVClub Fanatic
- 19 June 2006
- 15,781
Η σαρία εξαπλώνεται στη δύση και απειλεί την δημοκρατία
http://www.triklopodia.gr/2013/05/blog-post_5239.html
Καθώς το Ισλάμ μετακινείται στη Δύση (και έχει μία μικρή αυξητική αριθμητική τάση στον γηγενή πληθυσμό της Ευρώπης), ίσως θα έπρεπε να προσεγγίσουμε με ιδιαίτερη προσοχή το "φαινόμενο" αυτό. Κι αυτό, επειδή το Ισλάμ μπορεί να εμφανίζεται ως θρησκεία, αλλά ταυτόχρονα "αναπτύσσει"
και άλλες "ιδιότητες" οι οποίες λειτουργούν κυρίως ως "γκέτο", όπως η οικονομία, η κοινωνία, η πολιτική και ο στρατός. Σε όλα αυτά, απαραίτητος συνδετικός κρίκος είναι η θρησκεία, η οποία αναπτύσσει πλέον και την πλέον άγνωστη ιδιομορφία του Ισλάμ, την σαρία.
Η σαρία είναι ο άγραφος ισλαμικός νόμος και εφαρμόζεται στους μουσουλμάνους από τον μουφτή της περιοχής. Εάν προσεγγίσουμε ψυχρά το φαινόμενο της σαρίας, θα διαπιστώσουμε υπαρκτά προβλήματα τα οποία πολύ σύντομα θα δοκιμάσουν τις αντοχές των δυτικών κοινωνιών και ιδιαίτερα του θεσμού της Δικαιοσύνης, ο οποίος θα βρεθεί στο δίλημμα επιλεκτικής υποκατάστασής του ή κατάργησής του από την σαρία, η οποία θα απαιτήσει να έχει τον πρώτο λόγο στους μουσουλμάνους πολίτες! Μα, έτσι, στην ουσία το χτύπημα το δέχεται το πολίτευμα της χώρας (ή των χωρών) στις οποίες η σαρία θα απαιτήσει την εφαρμογή της μέσω των μουσουλμάνων κατοίκων των δυτικών χωρών που θα βρεθούν να έχουν έναν σημαντικό αριθμό μουσουλμάνων πολιτών (αδιάφορο εάν αυτοί θα είναι γηγενείς ή "εισερχόμενοι").
Και στην ερώτηση γιατί θα κινδυνεύσουν πολιτεύματα, η απάντηση είναι απλή: σε κανένα μουσουλμανικό κράτος δεν αναπτύχθηκε η δημοκρατία, αφού το ισλάμ δεν την αποδέχεται και εφαρμόζει τις δικές του κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και εν γένει διοικητικές νόρμες. Ακόμη και όταν γίνονται εκλογές σε κάποιο μουσουλμανικό κράτος, όλοι γνωρίζουν από πριν το νικητή!!!
Ακόμη και σε κράτη όπως η Τουρκία (και παρά την απόπειρα εξωτερίκευσης μίας προσπάθειας απεμπλοκής από την σαρία), ο θρησκευτικός νόμος και ο φονταμενταλισμός που εμπεριέχεται σε αυτόν, έχουν δημιουργήσει μία κοινωνία η οποία στο μεγάλο μέρος της είναι αποκλεισμένη είτε από το δικαίωμα στις πολιτικές αποφάσεις, είτε από το δικαίωμα της αύξησης του πλούτου (οι αγάδες ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν στην γείτονα χώρα, αν και σήμερα εμφανίζονται ως πετυχημένοι επιχειρηματίες σε διάφορους οικονομικούς κλάδους).
Η σαρία, από την φύση της αποτελεί μία πραγματική (και όχι πλέον εν δυνάμει) απειλή για τις δυτικές κοινωνίες, οι οποίες -παραδόξως- είτε αποδέχονται για λόγους φιλανθρωπίας τις μετακινήσεις τεράστιων μουσουλμανικών πληθυσμών προς την δύση, είτε οχυρώνονται μέσω συνθηκών (βλ. Δουβλίνο 2) επιμερίζοντας το κύριο βάρος των προβλημάτων με ιδιαίτερο -και διόλου ανθρωπιστικό ή αλληλέγγυο- τρόπο, σε συγκεκριμένες χώρες, απομακρύνοντας την πιθανότητα εισχώρησης του ισλάμ σε συγκεκριμένα κράτη.
Υπέρ της σαρίας τάσσονται οι περισσότεροι μουσουλμάνοι...
Υπέρ της σαρίας τάσσονται οι περισσότεροι μουσουλμάνοι
Σήμερα διαβάζουμε πως η πλειονότητα των μουσουλμάνων σε όλον τον κόσμο βλέπει θετικά το ενδεχόμενο να καταστεί ο ισλαμικός νόμος (σαρία) ο θεμελιώδης νόμος στη χώρα τους, αναδεικνύοντας όμως παράλληλα τις διαφορές στις επιμέρους απόψεις για το περιεχόμενό του, όπως προκύπτει από έκθεση που έδωσε σήμερα στην δημοσιότητα το ίδρυμα Pew.
Η έκθεση προέκυψε από έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το 2008 έως το 2012 σε δείγμα 38.000 ανθρώπων σε 39 χώρες, για το θέμα «Θρησκεία, Πολιτική και Κοινωνία» στην μουσουλμανική κοινότητα, που αριθμεί 1,6 δισεκ. πιστούς στον κόσμο, και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη μονοθεϊστική θρησκεία.
Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων, ιδίως στην Ασία, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, επιθυμεί την εγκαθίδρυση της σαρίας, αλλά με μεγάλη ποσοστιαία διαφορά ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή —φερ' ειπείν μόλις το 8% τάσσεται υπέρ στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά στο Αφγανιστάν το επιθυμεί το 99%— εξήγησε το Pew, που αποδίδει τη διαφορά αυτή στην ιστορία της κάθε χώρας, αλλά και στο βαθμό που έχει υπάρξει διάκριση μεταξύ κοσμικής και θρησκευτικής εξουσίας.
Η μελέτη αποδεικνύει πως η ισχύς της σαρίας είναι επιθυμητή κυρίως στην ιδιωτική σφαίρα του βίου, προκειμένου να διευθετηθούν οι οικογενειακές, ή κτηματικές διαφορές, και από τους μουσουλμάνους που κατοικούν σε χώρες όπου ήδη λειτουργούν τέτοιου είδους θρησκευτικά δικαστήρια.
Μικρότερη αποδοχή συναντούν οι πτυχές της σαρίας που αφορούν τις εκτελέσεις μουσουλμάνων που έχουν ασπασθεί άλλη θρησκεία, η τιμωρία με μαστίγωμα, ή με ακρωτηριασμό μελών για τους κλέφτες, εξόν από τη συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν και σε ποσοστό έναν προς δύο στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.
Πλειονότητα αποτελούν επίσης όσοι επιθυμούν να δοθεί περισσότερη ελευθερία σε άλλες θρησκείες. Έτσι, στο Πακιστάν το 84% θέλει μεν να εγκαθιδρυθεί ο ιερός νόμος στη χώρα, αλλά το 96% πιστεύει επίσης πως η ανεξιθρησκία είναι «καλό πράγμα».
Οι μισοί από τους μουσουλμάνους εμφανίζονται να ανησυχούν από τον θρησκευτικό εξτρεμισμό στη χώρα τους, στην πλειονότητά τους εκείνοι που κατοικούν στην Αίγυπτο, την Τυνησία και το Ιράκ.
Στις περισσότερες χώρες, η πλειονότητα των γυναικών, όπως και των ανδρών, εκτιμά πως η γυναίκα οφείλει να υπακούει τον άνδρα, με συντριπτικά ποσοστά της γνώμης αυτής να καταγράφονται στο Ιράκ, το Μαρόκο, την Τυνησία, την Ινδονησία, το Αφγανιστάν και την Μαλαισία. Ωστόσο, πλειοψηφούσα είναι επίσης η γνώμη πως εναπόκειται στη βούληση της ίδιας της γυναίκας η απόφαση να φορά, ή όχι, το παραδοσιακό κάλυμμα του κεφαλιού, σε κάθε εκδοχή του, που μπορεί να είναι από νικάμπ (κεφαλομάντηλο) ως και χιτζάμπ (ένα ένδυμα που καλύπτει όλο το γυναικείο σώμα).
Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι δεν βρίσκουν ότι υπάρχει κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στο πνεύμα της θρησκείας και τον σύγχρονο τρόπο ζωής, προτιμούν μία δημοκρατική διακυβέρνηση, αγαπούν τη μουσική και τις δυτικές κινηματογραφικές ταινίες, ακόμη κι εάν είναι της γνώμης πως αυτή η κουλτούρα υπονομεύει την ηθική τους.
Η συντριπτική πλειονότητα θεωρεί ανήθικη την πορνεία, την ομοφυλοφιλία, την αυτοκτονία, ή τα οινοπνευματώδη ποτά, όμως οι απόψεις για την πολυγαμία διαφέρουν (μόλις το 4% τη θεωρεί ηθικώς αποδεκτή στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, έναντι ενός 87% στον Νίγηρα).
Μόνον στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ θεωρούνται δικαιολογημένα από την πλειονότητα των ερωτηθέντων τα «εγκλήματα τιμής».
Απορριπτέα είναι επίσης και η βία στο όνομα του Ισλάμ, όμως δεν συμφωνούν με αυτή την άποψη οι μειοψηφίες κυρίως στο Μπανγκλαντές, στην Αίγυπτο, στο Αφγανιστάν και στα Παλαιστινιακά Εδάφη. Το 81% των Αμερικανών μουσουλμάνων εκτιμά πως αυτή «ουδέποτε» είναι δικαιολογημένων, έναντι ενός ποσοστού 72% κατά μέσον όρο σε όλον τον κόσμο, επισημαίνεται στην έρευνα του Pew.
Όλως παραδόξως, κι ενώ το ισλάμ θεωρείται θρησκεία, ταυτόχρονα τα βασικά στελέχη του, μουλάδες, πολιτικοί αρχηγοί, φύλαρχοι ή "στρατιώτες του Αλάχ", συνασπίζονται πάρα πολύ εύκολα στο στρατιωτικό σκέλος και σε μία επίθεση προς την "κακή Δύση", η οποία φέρεται να ευθύνεται για όλα τα δεινά των μουσουλμάνων. Κανείς, όμως, δεν διαννοήθηκε ποτέ να ρωτήσει αυτούς τους παθιασμένους "υπηρέτες του Αλάχ", πως γίνεται οι ίδιοι να απολαμβάνουν ζωή βασιλιάδων και την ίδια στιγμή οι απλοί μουσουλμάνοι να λιμοκτονούν ή να δολοφονούνται σε μικρές ή μεγάλες μάχες που αναπτύσσουν διάφορες ισλαμικές φατρίες... Κανείς δεν τόλμησε -γιατί άραγε;- να ρωτήσει τους καλούς μουσουλμάνους ηγέτες, γιατί η ζωή ενός μουσουλμάνου δεν έχει καμία αξία, όταν οι ίδιοι "χαράσσουν σχέδια" επίθεσης κατά των απίστων... Τέλος, έχουν αναλογισθεί οι ανθρωπιστές των δυτικών κοινωνιών, πως είναι δυνατόν να εφαρμόζεται ο νόμος, αναλόγως των θρησκευτικών προσωπικών του πεποιθήσεων που θα επικαλείται ο κάθε πολίτης; Δηλαδή, θα έχουμε δύο συστήματα τα οποία θα λειτουργούν ταυτόχρονα, αλλά -και αυτό είναι απολύτως βέβαιο- όχι και ισόνομα απέναντι στους πολίτες, τους οποίους θα διαχωρίζει με ξεκάθαρη ρατσιστική τοποθέτηση ο ίδιος ο... νόμος;
Η σαρία αποτελεί έναν άγραφο νόμο, που εφαρμόζεται αναλόγως των γνώσεων, των προσωπικών απόψεων και πεποιθήσεων ή και των πιέσεων που δέχεται ο "κριτής" μουφτής. Είναι η αποκορύφωση της ιδιοτέλειας (ή υποτέλειας) και του ρατσισμού. Και η δύση πολύ σύντομα θα πρέπει να αποφασίσει όχι μόνο για το δικαστικό της σύστημα, αλλά και για την πολιτική της ταυτότητα και την κοινωνική της δομή...
http://www.triklopodia.gr/2013/05/blog-post_5239.html
Καθώς το Ισλάμ μετακινείται στη Δύση (και έχει μία μικρή αυξητική αριθμητική τάση στον γηγενή πληθυσμό της Ευρώπης), ίσως θα έπρεπε να προσεγγίσουμε με ιδιαίτερη προσοχή το "φαινόμενο" αυτό. Κι αυτό, επειδή το Ισλάμ μπορεί να εμφανίζεται ως θρησκεία, αλλά ταυτόχρονα "αναπτύσσει"
και άλλες "ιδιότητες" οι οποίες λειτουργούν κυρίως ως "γκέτο", όπως η οικονομία, η κοινωνία, η πολιτική και ο στρατός. Σε όλα αυτά, απαραίτητος συνδετικός κρίκος είναι η θρησκεία, η οποία αναπτύσσει πλέον και την πλέον άγνωστη ιδιομορφία του Ισλάμ, την σαρία.
Η σαρία είναι ο άγραφος ισλαμικός νόμος και εφαρμόζεται στους μουσουλμάνους από τον μουφτή της περιοχής. Εάν προσεγγίσουμε ψυχρά το φαινόμενο της σαρίας, θα διαπιστώσουμε υπαρκτά προβλήματα τα οποία πολύ σύντομα θα δοκιμάσουν τις αντοχές των δυτικών κοινωνιών και ιδιαίτερα του θεσμού της Δικαιοσύνης, ο οποίος θα βρεθεί στο δίλημμα επιλεκτικής υποκατάστασής του ή κατάργησής του από την σαρία, η οποία θα απαιτήσει να έχει τον πρώτο λόγο στους μουσουλμάνους πολίτες! Μα, έτσι, στην ουσία το χτύπημα το δέχεται το πολίτευμα της χώρας (ή των χωρών) στις οποίες η σαρία θα απαιτήσει την εφαρμογή της μέσω των μουσουλμάνων κατοίκων των δυτικών χωρών που θα βρεθούν να έχουν έναν σημαντικό αριθμό μουσουλμάνων πολιτών (αδιάφορο εάν αυτοί θα είναι γηγενείς ή "εισερχόμενοι").
Και στην ερώτηση γιατί θα κινδυνεύσουν πολιτεύματα, η απάντηση είναι απλή: σε κανένα μουσουλμανικό κράτος δεν αναπτύχθηκε η δημοκρατία, αφού το ισλάμ δεν την αποδέχεται και εφαρμόζει τις δικές του κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και εν γένει διοικητικές νόρμες. Ακόμη και όταν γίνονται εκλογές σε κάποιο μουσουλμανικό κράτος, όλοι γνωρίζουν από πριν το νικητή!!!
Ακόμη και σε κράτη όπως η Τουρκία (και παρά την απόπειρα εξωτερίκευσης μίας προσπάθειας απεμπλοκής από την σαρία), ο θρησκευτικός νόμος και ο φονταμενταλισμός που εμπεριέχεται σε αυτόν, έχουν δημιουργήσει μία κοινωνία η οποία στο μεγάλο μέρος της είναι αποκλεισμένη είτε από το δικαίωμα στις πολιτικές αποφάσεις, είτε από το δικαίωμα της αύξησης του πλούτου (οι αγάδες ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν στην γείτονα χώρα, αν και σήμερα εμφανίζονται ως πετυχημένοι επιχειρηματίες σε διάφορους οικονομικούς κλάδους).
Η σαρία, από την φύση της αποτελεί μία πραγματική (και όχι πλέον εν δυνάμει) απειλή για τις δυτικές κοινωνίες, οι οποίες -παραδόξως- είτε αποδέχονται για λόγους φιλανθρωπίας τις μετακινήσεις τεράστιων μουσουλμανικών πληθυσμών προς την δύση, είτε οχυρώνονται μέσω συνθηκών (βλ. Δουβλίνο 2) επιμερίζοντας το κύριο βάρος των προβλημάτων με ιδιαίτερο -και διόλου ανθρωπιστικό ή αλληλέγγυο- τρόπο, σε συγκεκριμένες χώρες, απομακρύνοντας την πιθανότητα εισχώρησης του ισλάμ σε συγκεκριμένα κράτη.
Υπέρ της σαρίας τάσσονται οι περισσότεροι μουσουλμάνοι...
Υπέρ της σαρίας τάσσονται οι περισσότεροι μουσουλμάνοι
Σήμερα διαβάζουμε πως η πλειονότητα των μουσουλμάνων σε όλον τον κόσμο βλέπει θετικά το ενδεχόμενο να καταστεί ο ισλαμικός νόμος (σαρία) ο θεμελιώδης νόμος στη χώρα τους, αναδεικνύοντας όμως παράλληλα τις διαφορές στις επιμέρους απόψεις για το περιεχόμενό του, όπως προκύπτει από έκθεση που έδωσε σήμερα στην δημοσιότητα το ίδρυμα Pew.
Η έκθεση προέκυψε από έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το 2008 έως το 2012 σε δείγμα 38.000 ανθρώπων σε 39 χώρες, για το θέμα «Θρησκεία, Πολιτική και Κοινωνία» στην μουσουλμανική κοινότητα, που αριθμεί 1,6 δισεκ. πιστούς στον κόσμο, και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη μονοθεϊστική θρησκεία.
Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων, ιδίως στην Ασία, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, επιθυμεί την εγκαθίδρυση της σαρίας, αλλά με μεγάλη ποσοστιαία διαφορά ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή —φερ' ειπείν μόλις το 8% τάσσεται υπέρ στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά στο Αφγανιστάν το επιθυμεί το 99%— εξήγησε το Pew, που αποδίδει τη διαφορά αυτή στην ιστορία της κάθε χώρας, αλλά και στο βαθμό που έχει υπάρξει διάκριση μεταξύ κοσμικής και θρησκευτικής εξουσίας.
Η μελέτη αποδεικνύει πως η ισχύς της σαρίας είναι επιθυμητή κυρίως στην ιδιωτική σφαίρα του βίου, προκειμένου να διευθετηθούν οι οικογενειακές, ή κτηματικές διαφορές, και από τους μουσουλμάνους που κατοικούν σε χώρες όπου ήδη λειτουργούν τέτοιου είδους θρησκευτικά δικαστήρια.
Μικρότερη αποδοχή συναντούν οι πτυχές της σαρίας που αφορούν τις εκτελέσεις μουσουλμάνων που έχουν ασπασθεί άλλη θρησκεία, η τιμωρία με μαστίγωμα, ή με ακρωτηριασμό μελών για τους κλέφτες, εξόν από τη συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν και σε ποσοστό έναν προς δύο στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.
Πλειονότητα αποτελούν επίσης όσοι επιθυμούν να δοθεί περισσότερη ελευθερία σε άλλες θρησκείες. Έτσι, στο Πακιστάν το 84% θέλει μεν να εγκαθιδρυθεί ο ιερός νόμος στη χώρα, αλλά το 96% πιστεύει επίσης πως η ανεξιθρησκία είναι «καλό πράγμα».
Οι μισοί από τους μουσουλμάνους εμφανίζονται να ανησυχούν από τον θρησκευτικό εξτρεμισμό στη χώρα τους, στην πλειονότητά τους εκείνοι που κατοικούν στην Αίγυπτο, την Τυνησία και το Ιράκ.
Στις περισσότερες χώρες, η πλειονότητα των γυναικών, όπως και των ανδρών, εκτιμά πως η γυναίκα οφείλει να υπακούει τον άνδρα, με συντριπτικά ποσοστά της γνώμης αυτής να καταγράφονται στο Ιράκ, το Μαρόκο, την Τυνησία, την Ινδονησία, το Αφγανιστάν και την Μαλαισία. Ωστόσο, πλειοψηφούσα είναι επίσης η γνώμη πως εναπόκειται στη βούληση της ίδιας της γυναίκας η απόφαση να φορά, ή όχι, το παραδοσιακό κάλυμμα του κεφαλιού, σε κάθε εκδοχή του, που μπορεί να είναι από νικάμπ (κεφαλομάντηλο) ως και χιτζάμπ (ένα ένδυμα που καλύπτει όλο το γυναικείο σώμα).
Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι δεν βρίσκουν ότι υπάρχει κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στο πνεύμα της θρησκείας και τον σύγχρονο τρόπο ζωής, προτιμούν μία δημοκρατική διακυβέρνηση, αγαπούν τη μουσική και τις δυτικές κινηματογραφικές ταινίες, ακόμη κι εάν είναι της γνώμης πως αυτή η κουλτούρα υπονομεύει την ηθική τους.
Η συντριπτική πλειονότητα θεωρεί ανήθικη την πορνεία, την ομοφυλοφιλία, την αυτοκτονία, ή τα οινοπνευματώδη ποτά, όμως οι απόψεις για την πολυγαμία διαφέρουν (μόλις το 4% τη θεωρεί ηθικώς αποδεκτή στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, έναντι ενός 87% στον Νίγηρα).
Μόνον στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ θεωρούνται δικαιολογημένα από την πλειονότητα των ερωτηθέντων τα «εγκλήματα τιμής».
Απορριπτέα είναι επίσης και η βία στο όνομα του Ισλάμ, όμως δεν συμφωνούν με αυτή την άποψη οι μειοψηφίες κυρίως στο Μπανγκλαντές, στην Αίγυπτο, στο Αφγανιστάν και στα Παλαιστινιακά Εδάφη. Το 81% των Αμερικανών μουσουλμάνων εκτιμά πως αυτή «ουδέποτε» είναι δικαιολογημένων, έναντι ενός ποσοστού 72% κατά μέσον όρο σε όλον τον κόσμο, επισημαίνεται στην έρευνα του Pew.
Όλως παραδόξως, κι ενώ το ισλάμ θεωρείται θρησκεία, ταυτόχρονα τα βασικά στελέχη του, μουλάδες, πολιτικοί αρχηγοί, φύλαρχοι ή "στρατιώτες του Αλάχ", συνασπίζονται πάρα πολύ εύκολα στο στρατιωτικό σκέλος και σε μία επίθεση προς την "κακή Δύση", η οποία φέρεται να ευθύνεται για όλα τα δεινά των μουσουλμάνων. Κανείς, όμως, δεν διαννοήθηκε ποτέ να ρωτήσει αυτούς τους παθιασμένους "υπηρέτες του Αλάχ", πως γίνεται οι ίδιοι να απολαμβάνουν ζωή βασιλιάδων και την ίδια στιγμή οι απλοί μουσουλμάνοι να λιμοκτονούν ή να δολοφονούνται σε μικρές ή μεγάλες μάχες που αναπτύσσουν διάφορες ισλαμικές φατρίες... Κανείς δεν τόλμησε -γιατί άραγε;- να ρωτήσει τους καλούς μουσουλμάνους ηγέτες, γιατί η ζωή ενός μουσουλμάνου δεν έχει καμία αξία, όταν οι ίδιοι "χαράσσουν σχέδια" επίθεσης κατά των απίστων... Τέλος, έχουν αναλογισθεί οι ανθρωπιστές των δυτικών κοινωνιών, πως είναι δυνατόν να εφαρμόζεται ο νόμος, αναλόγως των θρησκευτικών προσωπικών του πεποιθήσεων που θα επικαλείται ο κάθε πολίτης; Δηλαδή, θα έχουμε δύο συστήματα τα οποία θα λειτουργούν ταυτόχρονα, αλλά -και αυτό είναι απολύτως βέβαιο- όχι και ισόνομα απέναντι στους πολίτες, τους οποίους θα διαχωρίζει με ξεκάθαρη ρατσιστική τοποθέτηση ο ίδιος ο... νόμος;
Η σαρία αποτελεί έναν άγραφο νόμο, που εφαρμόζεται αναλόγως των γνώσεων, των προσωπικών απόψεων και πεποιθήσεων ή και των πιέσεων που δέχεται ο "κριτής" μουφτής. Είναι η αποκορύφωση της ιδιοτέλειας (ή υποτέλειας) και του ρατσισμού. Και η δύση πολύ σύντομα θα πρέπει να αποφασίσει όχι μόνο για το δικαστικό της σύστημα, αλλά και για την πολιτική της ταυτότητα και την κοινωνική της δομή...
Δημήτρης Δ.
Supreme Member
- 21 June 2006
- 5,454
Re: Απάντηση: Re: Που πάει η υφήλιος?
Η Τουρκία δεν είναι ακριβώς ένα ενιαίο και ομογενές κράτος.
Πχ άλλα ισχύουν (συνήθειες εννοώ ενδυματολογικές και γενικά εμφάνιση συμπεριφορά)στην Ινσταμπούλ και άλλα στην Άγκυρα και γενικά στα ανατολικά.
Η Τουρκία δεν είναι ακριβώς ένα ενιαίο και ομογενές κράτος.
Πχ άλλα ισχύουν (συνήθειες εννοώ ενδυματολογικές και γενικά εμφάνιση συμπεριφορά)στην Ινσταμπούλ και άλλα στην Άγκυρα και γενικά στα ανατολικά.
send
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Που πάει η υφήλιος?
Από άποψη έννομης τάξης εννοώ. Σε όλη την επικράτειά της εφαρμόζονται οι ίδιοι νόμοι.
Από άποψη έννομης τάξης εννοώ. Σε όλη την επικράτειά της εφαρμόζονται οι ίδιοι νόμοι.
Ναι βρε το καταλαβα τι εννοουσες, αλλα απαντησα χιουμοριστικα γιατι ηθελα να υπονοησω
οτι τις τσιγγανοπουλες δεν τις προσεγγιζουν οι μη Ρομα ουτως ή αλλως. Ουτε καν οι
συνομηλικοι τους (πριν φυσικα αυτες παντρευτουν). Λες αν δεν τις εβλεπαν να παντρευονται να αλλαζαν
γνωμη και να επεφταν με τα μουτρα ποιος θα τις πρωτοπαρει?
Για το δευτερο θα συμφωνησω μαζι σου απολυτα και θα αναφερω ενα γεγονος ως τροφη για σκεψη
σε οσους κοιταζουν μονο τις καμπουρες των αλλων.
(και επειδη σε κουοταρω να ξεκαθαρισω οτι δεν αναφερομαι σε σενα)
Πριν απο χρονια, καλοκαιρακι κανω μπανιο στην παραλια κατω απο το σπιτι μου.
Λιγο πιο παραμερα ειναι ενα ζευγαρακι που κανει ηλιοθεραπεια χωρις ρουχα.
Ξαφνου εμφανιζεται μια ομαδα ντοπιοι μεσηλικες που κατεβαινουν στην παραλια
και κατευθυνονται προς το ζευγαρι. Σε πολυ εντονο υφος τους λενε να ξεκουμπιστουν.
Κανενας απο αυτους δεν μιλαει καμμια γλωσσα περα απο την τοπικη διαλεκτο και το
ζευγαρακι δεν μιλαει ελληνικα. Μεχρι το ζευγαρι να συνειδητοποιησει τι γινεται και να κινηθει
οι ντοπιοι εχουν προλαβει να οπλιστουν με ξυλα και καλαμια που τα κουνανε πλεον απειλητικα
απεναντι στο ζευγαρι που μαζευει τα πραγματα του και φευγει. Περιττο να πω , λιγες φορες εχω νιωσει τοση ντροπη. Σε ασχετη στιγμη πιανω εναν απο αυτους και τον ρωταω.
"Κι αλλες φορες εχει τυχει να εμφανιστουν μια ή δυο τουριστριες και να κανουν γυμνισμο και δεν
κανατε το ιδιο. Γατι?"
Αφου στην αρχη αρνειται οτι το γνωριζε στο τελος μου λεει. "Ε ενταξει δεν ειναι και το
ιδιο με τις γυναικες. Αυτος μας τα ειχε πεταξει ολα εξω. Εχουμε και ανυπαντρα κοριτσια" !!!
Παλι καλα που "Ανηκομεν εις την Δυσιν" ρε σεις
Δημήτρης Δ.
Supreme Member
- 21 June 2006
- 5,454
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Που πάει η υφήλιος?
Οκ.
Αρα όταν λές
Οκ.
Αρα όταν λές
αναφέρεσαι στο ισχύον νομικό καθεστώς στις δύο χώρες σε σχέση με τα ευρωπαΙικά στάνταρς ?
send
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Που πάει η υφήλιος?
Οπως ειπα και πριν καλο ειναι να κοιταμε πρωτα την καμπουρα μας και μετα των αλλων.
Αν θεωρουμε πως ειμαστε καλυτεροι απο καποιους καλο θα ηταν να μη συγκρινομαστε με αυτους,
αλλα με εκεινους που θεωρουμε καλυτερους απο μας.
Αυτο υποτιθεται βοηθαει στη βελτιωση μας. Το αντιθετο βοηθαει μονο στο να νιωσουμε καλα με τους εαυτους μας.
Οπως ειπα και πριν καλο ειναι να κοιταμε πρωτα την καμπουρα μας και μετα των αλλων.
Αν θεωρουμε πως ειμαστε καλυτεροι απο καποιους καλο θα ηταν να μη συγκρινομαστε με αυτους,
αλλα με εκεινους που θεωρουμε καλυτερους απο μας.
Αυτο υποτιθεται βοηθαει στη βελτιωση μας. Το αντιθετο βοηθαει μονο στο να νιωσουμε καλα με τους εαυτους μας.
KleKoR
Supreme Member
- 30 November 2007
- 7,562
Re: Απάντηση: Που πάει η υφήλιος?
ε ναι ρε... το ίδιο και στο δίπλα νήμα με τη διαφήμιση με τα προφυλακτικά... 2 άντρες φτου κακά... 2 γκομενάκια όμως εεεεε...
ε ναι ρε... το ίδιο και στο δίπλα νήμα με τη διαφήμιση με τα προφυλακτικά... 2 άντρες φτου κακά... 2 γκομενάκια όμως εεεεε...
Δημήτρης Δ.
Supreme Member
- 21 June 2006
- 5,454
Re: Απάντηση: Που πάει η υφήλιος?
.. οκ, αν - και εξ όσων γνωρίζω / μπορεί και να κάνω λάθος - δεν υπάρχει εκκλησία / κλήρος στο σουνιτικό ισλάμ.
.. οκ, αν - και εξ όσων γνωρίζω / μπορεί και να κάνω λάθος - δεν υπάρχει εκκλησία / κλήρος στο σουνιτικό ισλάμ.
BIOS
AVClub Fanatic
- 19 June 2006
- 15,781
Απάντηση: Re: Που πάει η υφήλιος?
Ενοχλητικό ε ?
Σιγά μην ανοίξουν... On topic είναι... Αλλά μη μασάς, γύρνα πλευρό εσύ...
)
Ενοχλητικό ε ?
Σιγά μην ανοίξουν... On topic είναι... Αλλά μη μασάς, γύρνα πλευρό εσύ...
)
FINIX
AVClub Fanatic
- 22 November 2010
- 12,545
Για να δουμε τελικα ποιοι "υπεραπλουστευουν"....
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Ο Μπους, η Τρομοκρατία, το Ιράκ και το Ισλάμ
Δημήτρης Καιρίδης
Επίκουρος Καθηγητής Αιεθνών Σχέσεων Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
εδω ολο το pdf
Παραδοσιακές κοινωνίες, αντιλήψεις, πολιτικά και οικονομικά συστήματα υπόκεινται σήμερα την ασφυκτική πίεση των μεγάλων αλλαγών που φέρνει αυτό που, συχνά απλουστευτικά, ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Η προ- καλούμενη ζύμωση δεν γεννά πάντα τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις φιλελεύθερες αξίες κατά το ευρωπαϊκό και βορειο-αμερικανικό πρότυπο. Αντίθετα, η ζύμωση αυτή συχνά παράγει εξτρεμιστικές ιδεολογίες, ακραίες πολιτικές πολώσεις και μαζική βία...., η ανάδυση του πολιτικού Ισλάμ, η κατοπινή ριζοσπαστικοποίησή του και η υιοθέτηση βίας, και μάλιστα τρομοκρατίας, από ένα μικρό, ακραίο τμήμα του, ως αποδεκτής πρακτικής για την επίτευξη των σκοπών του, απο- τελούν αλληλένδετα επεισόδια μιας πολιτικής διαδικασίας που διαρκεί δεκαετίες. Κρίσιμο είναι να γίνει κατανοητό ότι η διαδικασία αυτής της μετεξέλιξης πολύ λίγο έχει να κάνει με τη φύση και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Ισλάμ ως θρησκείας και πολύ περισσότερο με συγκεκριμένες πολιτικές διαδικασίες που πυροδοτούν τόσο η νεωτερικότητα όσο και η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων, και συγκεκριμένα των ΗΠΑ...
εδω ενα μερος της αναλυσης...
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΧΙΥ
Ο πολιτικός θρησκευτικός αρχεγονισμός, ο Ψυχρός Πόλεμος και οι διεθνείς εξελίξεις
Π
έρα από τη θεώρηση που θέλει τον αρχεγονισμό να είναι μια αντίδραση στη νεωτερικότητα, κρίσιμο είναι να μελετηθεί και να αναλυθεί η τελευταία φάση του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και η μετά το 1989 περίοδος. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, η αμερικανική Δεξιά θεώρησε τον Ευαγγελικό Χριστιανισμό κρίσιμο σύμμαχο για να εξασφαλίσει την πολιτική της κυριαρχία στις ΗΠΑ. Η φιλελεύθερη απάντηση τροφοδότησε τον ριζοσπαστισμό του αμερικανικού πολιτικού χριστιανισμού. Αντί να δώσουν την πολιτική μάχη για την υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων της δεκαετίας του 1960, οι Αμερικανοί Φιλελεύθεροι οχυρώθηκαν πίσω από δικαστικές αποφάσεις. Βραχυπρόθεσμα, ο δικαστικός ακτιβισμός μπορεί να λειτούργησε ως ανάχωμα. Άφησε, ωστόσο, ελεύθερο το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης για τους αρχεγονιστές, οι οποίοι με τον καιρό κατάφεραν να μεταβάλουν κι αυτή ακόμα τη σύνθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που αποτελεί και το βασικό «επίτευγμα» της προεδρίας Μπους. Το μάθημα, λοιπόν, από τη μεγάλη Αμερικανική Δημοκρατία είναι πως η αντιμετώπιση του πολιτικού θρησκευτικού αρχεγονισμού πρέπει, κατ’ αρχάς, να είναι πολιτική, και δευτερευόντως δικαστική.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι ανάλογο ισχύει και με το
πολιτικό Ισλάμ, χωρίς να λησμονείται ότι ο Ευαγγελικός Χριστιανισμός όσο ακραίος κι αν είναι πολιτικά, δρώντας εντός ενός ανοιχτού πολιτικού συστήματος με συχνές εκλογές, δεν έχει υιοθετήσει εν πολλοίς τη βία ως πρακτική.
Κατά την τελευταία φάση του Ψυχρού Πολέμου μετά τη βιετναμική τραγωδία, οι ΗΠΑ και η νεο-Δεξιά θεώρησαν το Ισλάμ ως στρατηγικό σύμμαχό τους ενάντια στον κομουνισμό, τη Σοβιετική Ένωση και την πρόκληση της χειραφέτησης μεγάλου μέρους του μουσουλμανικού κόσμου. Οι ΗΠΑ όπλισαν και ενίσχυσαν με κάθε μέσο τους Αφγανούς και Αφγανο- Άραβες μουτζαχεντίν προκειμένου να γονατίσουν τους Σοβιετικούς. Η ΕΣΣΔ κατέρρευσε, όμως, υπήρξαν σοβαρές παράπλευρες απώλειες, όπως η απο-σταθεροποίηση ολόκληρης της περιοχής, αρχής γενομένης από το Πακιστάν. Την ίδια περίοδο, το Ισραήλ ανέχθηκε, αν δεν ενίσχυσε, τη νεο-ιδρυθεί- σα Χαμάς ως χρήσιμο αντίβαρο απέναντι στη Φατάχ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του κοσμικού εθνικιστή Γιασέρ Αραφάτ.
Αυτή η συμμαχία σε συνδυασμό με την κατάρρευση της σοσιαλιστικής εναλλακτικής και την αλλαζονική μονοκρατορία των ΗΠΑ μετά το 1991, συνέβαλε στην περαιτέρω μετάλλαξη ενός μέρους του ακραίου Ισλαμισμού, ώστε να υιοθετήσει όχι απλώς τη βία αλλά και την τρομοκρατία ως στρατηγική σε παγκόσμιο επίπεδο με στόχο τους πρώην συμμάχους, τους Αμερικανούς.
Κατά συνέπεια, ο αρχεγονισμός και πολύ περισσότερο η μετάλλαξή του σε πολιτικό κίνημα βίας και τρομοκρατίας δεν είναι αναπόφευκτη αντίδραση στη δυτική νεωτερικότητα, αλλά είναι προϊόν συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών τόσο στο εσωτερικό των τοπικών καθεστώτων όσο και της αμερικανικής υπερδύναμης. Αυτές οι επιλογές έχουν δημιουργήσει μια αυτο- τροφοδοτούμενη δυναμική δράσης και αντίδρασης που οδηγεί σε περαιτέρω όξυνση και βία. Το παράδειγμα της Παλαιστίνης είναι κρίσιμο: όσο διαινωνίζεται και εντείνεται η καταπίεση των εθνικών δικαίων των Παλαιστινίων, τόσο θα ριζοσπαστι- κοποιείται η παλαιστινιακή κοινή γνώμη σε βαθμό που σε λίγα χρόνια η Χαμάς, ίσως, θεωρείται μετριοπαθής.
Φιλοδοξία της παρούσας μελέτης είναι η ανάδειξη των πολιτικών διεργασιών ως του κύριου πρωταγωνιστή του φαινομένου της ριζοσπαστικοποίησης του πολιτικού Ισλάμ και της ισλαμικής τρομοκρατίας. Κάτι τέτοιο είναι δυνατόν μόνο μέσω της ιστορικής αναδρομής. Μιας αναδρομής που ξεκινά από το πρόσφατο παρελθόν και δεν ακροβατεί, παρακάμπτοντας αιώνες και χιλιετίες, για να μιλήσει τάχα για ένα εξαιρετικά πρόσφατο φαινόμενο, αυτό της ισλαμικής τρομοκρατίας, μέσα από «ιερά κείμενα». Αν στο παρελθόν η ανάλυση του εθνικισμού ή του μαρξισμού δεν αποτελούσε μονοπώλιο των εθνικιστών και των μαρξιστών, τότε για χάρη της ανάλυσης του αρχεγονισμού, δεν θα πρέπει να γίνουμε όλοι αρχεγονιστές. Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να παίρνουμε τοις μετρητοίς τις δοξασίες του αρχεγονισμού. Αυτό σημαίνει, κυρίως, ότι δεν πρέπει να μένουμε στο τι λέει αλλά στο τι εννοεί και μέσα σε ποιο πλαίσιο λέει ό,τι λέει. Συχνά τείνουμε να υιοθετούμε ανεπεξέργαστα τις διακηρύξεις του και να οδηγούμαστε σε απίστευτες παρανοήσεις. Κρίσιμη είναι η διαδρομή από τον θρησκευτικό στον πολιτικό αρχεγονισμό και στη σταδιακή του ριζοσπαστικοποίηση με την υιοθέτηση της βίας και, αργότερα, ακόμα και της τρομοκρατίας από κάποια παρακλάδια του. Έτσι, για παράδειγμα, για τη μετατροπή του Αφγανιστάν σε θερμοκοιτίδα της νεο-ισλαμικής τζιχάντ, μεγάλη ευθύνη έχει και η αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Όλες αυτές οι σκέψεις σκιαγραφούν και μία πιθανή διέξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα. Όλοι οι αρχεγονιστές και όλοι οι ισλαμιστές δεν είναι ίδιοι. Μερικοί, μάλιστα, είναι κρίσιμοι σύμμαχοι στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Η συλλήβδην κατηγοριοποίησή τους, όπως η κυβέρνηση Μπους και οι διάφορες, κοσμικές ή θεοκρατικές δικτατορίες του μουσουλμανικού κόσμου επιδιώκουν, μόνο τον Μπιν Λάντεν ωφελεί. Έτσι, δεν πρέπει να παραβλέπονται μια σειρά Μουσουλμάνων μεταρρυθμιστών που χρησιμοποιούν τη μουσουλμανική τους ταυτότητα και την ισλαμική παράδοση για την αύξηση της λαϊκής συμμετοχής στις δομές ενός αυταρχικού κράτους, όπως ο Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία, ο Ιμπραχίμ Ανουάρ [Ibrahim Anwar] στη Μαλαισία και ο Μοχάμεντ Χαταμί στο Ιράν. Ακόμα και η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, δύο διαφορετικές οργανώσεις, η μία σουνιτική, η άλλη σιιτικη, είναι πολύ περισσότερο εθνικιστικές παρά ισλαμικές . Στόχος τους και πηγή της δημοτικότητάς τους είναι η αντίστασή τους στην ξένη επιβουλή από το Ισραήλ. Οποιαδήποτε ανάλυση που αγνοεί αυτή την παράμετρο είναι εκ του πονηρού και οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα .
Με λίγα λόγια, η επιστήμη της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων, ιστορικά ενήμερη και διαπολιτισμικά ευαίσθητη, δεν θα πρέπει να αφεθεί από το επιστημολογικό της καθήκον. Να εξηγήσει, δηλαδή, χωρίς αποικιοκρατικά κατάλοιπα και ρατσιστικά στερεότυπα, δημοσιογραφικές υπεραπλουστεύσεις και υπερβολές και πολιτικές σκοπιμότητες, ένα φαινόμενο που συγκλονίζει τον σύγχρονο κόσμο και παραμένει στην ουσία του βαθιά πολιτικό.
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Ο Μπους, η Τρομοκρατία, το Ιράκ και το Ισλάμ
Δημήτρης Καιρίδης
Επίκουρος Καθηγητής Αιεθνών Σχέσεων Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
εδω ολο το pdf
Παραδοσιακές κοινωνίες, αντιλήψεις, πολιτικά και οικονομικά συστήματα υπόκεινται σήμερα την ασφυκτική πίεση των μεγάλων αλλαγών που φέρνει αυτό που, συχνά απλουστευτικά, ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Η προ- καλούμενη ζύμωση δεν γεννά πάντα τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις φιλελεύθερες αξίες κατά το ευρωπαϊκό και βορειο-αμερικανικό πρότυπο. Αντίθετα, η ζύμωση αυτή συχνά παράγει εξτρεμιστικές ιδεολογίες, ακραίες πολιτικές πολώσεις και μαζική βία...., η ανάδυση του πολιτικού Ισλάμ, η κατοπινή ριζοσπαστικοποίησή του και η υιοθέτηση βίας, και μάλιστα τρομοκρατίας, από ένα μικρό, ακραίο τμήμα του, ως αποδεκτής πρακτικής για την επίτευξη των σκοπών του, απο- τελούν αλληλένδετα επεισόδια μιας πολιτικής διαδικασίας που διαρκεί δεκαετίες. Κρίσιμο είναι να γίνει κατανοητό ότι η διαδικασία αυτής της μετεξέλιξης πολύ λίγο έχει να κάνει με τη φύση και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Ισλάμ ως θρησκείας και πολύ περισσότερο με συγκεκριμένες πολιτικές διαδικασίες που πυροδοτούν τόσο η νεωτερικότητα όσο και η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων, και συγκεκριμένα των ΗΠΑ...
εδω ενα μερος της αναλυσης...
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΧΙΥ
Ο πολιτικός θρησκευτικός αρχεγονισμός, ο Ψυχρός Πόλεμος και οι διεθνείς εξελίξεις
Π
έρα από τη θεώρηση που θέλει τον αρχεγονισμό να είναι μια αντίδραση στη νεωτερικότητα, κρίσιμο είναι να μελετηθεί και να αναλυθεί η τελευταία φάση του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και η μετά το 1989 περίοδος. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, η αμερικανική Δεξιά θεώρησε τον Ευαγγελικό Χριστιανισμό κρίσιμο σύμμαχο για να εξασφαλίσει την πολιτική της κυριαρχία στις ΗΠΑ. Η φιλελεύθερη απάντηση τροφοδότησε τον ριζοσπαστισμό του αμερικανικού πολιτικού χριστιανισμού. Αντί να δώσουν την πολιτική μάχη για την υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων της δεκαετίας του 1960, οι Αμερικανοί Φιλελεύθεροι οχυρώθηκαν πίσω από δικαστικές αποφάσεις. Βραχυπρόθεσμα, ο δικαστικός ακτιβισμός μπορεί να λειτούργησε ως ανάχωμα. Άφησε, ωστόσο, ελεύθερο το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης για τους αρχεγονιστές, οι οποίοι με τον καιρό κατάφεραν να μεταβάλουν κι αυτή ακόμα τη σύνθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που αποτελεί και το βασικό «επίτευγμα» της προεδρίας Μπους. Το μάθημα, λοιπόν, από τη μεγάλη Αμερικανική Δημοκρατία είναι πως η αντιμετώπιση του πολιτικού θρησκευτικού αρχεγονισμού πρέπει, κατ’ αρχάς, να είναι πολιτική, και δευτερευόντως δικαστική.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι ανάλογο ισχύει και με το
πολιτικό Ισλάμ, χωρίς να λησμονείται ότι ο Ευαγγελικός Χριστιανισμός όσο ακραίος κι αν είναι πολιτικά, δρώντας εντός ενός ανοιχτού πολιτικού συστήματος με συχνές εκλογές, δεν έχει υιοθετήσει εν πολλοίς τη βία ως πρακτική.
Κατά την τελευταία φάση του Ψυχρού Πολέμου μετά τη βιετναμική τραγωδία, οι ΗΠΑ και η νεο-Δεξιά θεώρησαν το Ισλάμ ως στρατηγικό σύμμαχό τους ενάντια στον κομουνισμό, τη Σοβιετική Ένωση και την πρόκληση της χειραφέτησης μεγάλου μέρους του μουσουλμανικού κόσμου. Οι ΗΠΑ όπλισαν και ενίσχυσαν με κάθε μέσο τους Αφγανούς και Αφγανο- Άραβες μουτζαχεντίν προκειμένου να γονατίσουν τους Σοβιετικούς. Η ΕΣΣΔ κατέρρευσε, όμως, υπήρξαν σοβαρές παράπλευρες απώλειες, όπως η απο-σταθεροποίηση ολόκληρης της περιοχής, αρχής γενομένης από το Πακιστάν. Την ίδια περίοδο, το Ισραήλ ανέχθηκε, αν δεν ενίσχυσε, τη νεο-ιδρυθεί- σα Χαμάς ως χρήσιμο αντίβαρο απέναντι στη Φατάχ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του κοσμικού εθνικιστή Γιασέρ Αραφάτ.
Αυτή η συμμαχία σε συνδυασμό με την κατάρρευση της σοσιαλιστικής εναλλακτικής και την αλλαζονική μονοκρατορία των ΗΠΑ μετά το 1991, συνέβαλε στην περαιτέρω μετάλλαξη ενός μέρους του ακραίου Ισλαμισμού, ώστε να υιοθετήσει όχι απλώς τη βία αλλά και την τρομοκρατία ως στρατηγική σε παγκόσμιο επίπεδο με στόχο τους πρώην συμμάχους, τους Αμερικανούς.
Κατά συνέπεια, ο αρχεγονισμός και πολύ περισσότερο η μετάλλαξή του σε πολιτικό κίνημα βίας και τρομοκρατίας δεν είναι αναπόφευκτη αντίδραση στη δυτική νεωτερικότητα, αλλά είναι προϊόν συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών τόσο στο εσωτερικό των τοπικών καθεστώτων όσο και της αμερικανικής υπερδύναμης. Αυτές οι επιλογές έχουν δημιουργήσει μια αυτο- τροφοδοτούμενη δυναμική δράσης και αντίδρασης που οδηγεί σε περαιτέρω όξυνση και βία. Το παράδειγμα της Παλαιστίνης είναι κρίσιμο: όσο διαινωνίζεται και εντείνεται η καταπίεση των εθνικών δικαίων των Παλαιστινίων, τόσο θα ριζοσπαστι- κοποιείται η παλαιστινιακή κοινή γνώμη σε βαθμό που σε λίγα χρόνια η Χαμάς, ίσως, θεωρείται μετριοπαθής.
Φιλοδοξία της παρούσας μελέτης είναι η ανάδειξη των πολιτικών διεργασιών ως του κύριου πρωταγωνιστή του φαινομένου της ριζοσπαστικοποίησης του πολιτικού Ισλάμ και της ισλαμικής τρομοκρατίας. Κάτι τέτοιο είναι δυνατόν μόνο μέσω της ιστορικής αναδρομής. Μιας αναδρομής που ξεκινά από το πρόσφατο παρελθόν και δεν ακροβατεί, παρακάμπτοντας αιώνες και χιλιετίες, για να μιλήσει τάχα για ένα εξαιρετικά πρόσφατο φαινόμενο, αυτό της ισλαμικής τρομοκρατίας, μέσα από «ιερά κείμενα». Αν στο παρελθόν η ανάλυση του εθνικισμού ή του μαρξισμού δεν αποτελούσε μονοπώλιο των εθνικιστών και των μαρξιστών, τότε για χάρη της ανάλυσης του αρχεγονισμού, δεν θα πρέπει να γίνουμε όλοι αρχεγονιστές. Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να παίρνουμε τοις μετρητοίς τις δοξασίες του αρχεγονισμού. Αυτό σημαίνει, κυρίως, ότι δεν πρέπει να μένουμε στο τι λέει αλλά στο τι εννοεί και μέσα σε ποιο πλαίσιο λέει ό,τι λέει. Συχνά τείνουμε να υιοθετούμε ανεπεξέργαστα τις διακηρύξεις του και να οδηγούμαστε σε απίστευτες παρανοήσεις. Κρίσιμη είναι η διαδρομή από τον θρησκευτικό στον πολιτικό αρχεγονισμό και στη σταδιακή του ριζοσπαστικοποίηση με την υιοθέτηση της βίας και, αργότερα, ακόμα και της τρομοκρατίας από κάποια παρακλάδια του. Έτσι, για παράδειγμα, για τη μετατροπή του Αφγανιστάν σε θερμοκοιτίδα της νεο-ισλαμικής τζιχάντ, μεγάλη ευθύνη έχει και η αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Όλες αυτές οι σκέψεις σκιαγραφούν και μία πιθανή διέξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα. Όλοι οι αρχεγονιστές και όλοι οι ισλαμιστές δεν είναι ίδιοι. Μερικοί, μάλιστα, είναι κρίσιμοι σύμμαχοι στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Η συλλήβδην κατηγοριοποίησή τους, όπως η κυβέρνηση Μπους και οι διάφορες, κοσμικές ή θεοκρατικές δικτατορίες του μουσουλμανικού κόσμου επιδιώκουν, μόνο τον Μπιν Λάντεν ωφελεί. Έτσι, δεν πρέπει να παραβλέπονται μια σειρά Μουσουλμάνων μεταρρυθμιστών που χρησιμοποιούν τη μουσουλμανική τους ταυτότητα και την ισλαμική παράδοση για την αύξηση της λαϊκής συμμετοχής στις δομές ενός αυταρχικού κράτους, όπως ο Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία, ο Ιμπραχίμ Ανουάρ [Ibrahim Anwar] στη Μαλαισία και ο Μοχάμεντ Χαταμί στο Ιράν. Ακόμα και η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, δύο διαφορετικές οργανώσεις, η μία σουνιτική, η άλλη σιιτικη, είναι πολύ περισσότερο εθνικιστικές παρά ισλαμικές . Στόχος τους και πηγή της δημοτικότητάς τους είναι η αντίστασή τους στην ξένη επιβουλή από το Ισραήλ. Οποιαδήποτε ανάλυση που αγνοεί αυτή την παράμετρο είναι εκ του πονηρού και οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα .
Με λίγα λόγια, η επιστήμη της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων, ιστορικά ενήμερη και διαπολιτισμικά ευαίσθητη, δεν θα πρέπει να αφεθεί από το επιστημολογικό της καθήκον. Να εξηγήσει, δηλαδή, χωρίς αποικιοκρατικά κατάλοιπα και ρατσιστικά στερεότυπα, δημοσιογραφικές υπεραπλουστεύσεις και υπερβολές και πολιτικές σκοπιμότητες, ένα φαινόμενο που συγκλονίζει τον σύγχρονο κόσμο και παραμένει στην ουσία του βαθιά πολιτικό.
- Status