Μέρος πρώτο.
Όταν ήμουν πιτσιρικάς – προδικτατορικά εννοείται – βοηθούσα στο μαγαζί του πατέρα μου που είχε ανθοπωλείο στο Σύνταγμα κάτω από την βουλή. Μια μέρα κάποιος αφελής βάδιζε στο πεζοδρόμια διαβάζοντας επιδεκτικά την «Αυγή»!
Σε λίγο και μπροστά στα μάτια μου τον πλησίασαν δύο με πολιτικά φορώντας ρεπούμπλικα, τον πιασαν αγκαζέ και τον πήγαν καροτσάκι απέναντι στον κήπο της Αιγυπτιακής πρεσβείας. Εκεί έκλεισαν την πόρτα και... Ακόμα έχω στα αυτιά μου τις κραυγές του δυστυχή. Τον άφησαν ημιλιπόθυμο και αυτός φώναζε για βοήθεια. Και ποιός τολμούσε να πλησιάσει; Πέρασε κάμποση ώρα μέχρι που οι τολμηρότεροι πλησίασαν και του πήγαν νερό.
Για να αγοράσουμε τότε εφημερίδες και του μεσαίου ακόμα χώρου, (Νέα, Αθηναϊκή, κλπ), ο περιπτεράς έσπαγε την εφημερίδα στα τέσσερα διπλώνοντάς την έτσι που να μην φαίνεται ο τίτλος, έβγαζε το κεφάλι του έξω, κοίταζε δεξιά–αριστερά και σου την έδινε με συνωμοτικές κινήσεις!
Αργότερα, ως εκλεγμένο μέλος και αντιπρόεδρος του συλλόγου σπουδαστών της σχολής μου και ενώ συνεδριάζαμε, μπουκάρει ξαφνικά η ασφάλεια και απαιτεί τα ονόματά μας καθώς και τα θέματα τα οποία συζητάμε!
Αυτά προδικτατορικά. Όσοι δεν παραδέχονταν ότι ήσαν κομουνιστές αλλά ήσαν και εναντίον αυτών τον μεθόδων, αποκαλούντο συνοδοιπόροι και οπαδοί λαϊκού μετώπου. Υπήρξαν και φωτινές εξαιρέσεις αστών πολιτικών που εναντιώθηκαν ενεργά σε αυτές της μεθόδους, αλλά η γραμμή που προσπαθούσε να περάσει τότε η ηγεσία των του Κ.Κ. ήταν το:«Τι Παπάγος τι Πλαστήρας».
Και ήλθε η δικτατορία... και δεν σας λέω τίποτα. Αναγκάστηκα να διακόψω την αναβολή μου, μήπως και με ξεχάσουν και γλυτώσω από το κυνήγι τους, αλλά δε βαριέσαι. Τρείς φορές έδωσα ένα μάθημα του πτυχίου και ενώ αρίστευα με κόβανε. Όταν επισπεύτηκα ένα διορισμένο από την χούντα υπεύθυνο που με παραπεύσανε για να κάνω τα παράπονά μου, αυτός με ειρωνεύτηκε λέγοντάς μου: Αν έχεις παράπονα να μαζέψεις τους οπαδούς σου και να κάνετε διαδήλωση διαμαρτυρίας όπως κάνατε τότε.
Τελικά επισπεύτηκα τον καθηγητή μου και του ανακοίνωσα ότι εγκαταλείπω την σχολή διότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθώ πιά. Αυτός τότε κλαίγοντας σχεδόν μου είπε: «Παιδί μου, έκανες τόση υπομονή, κάνε λίγη ακόμη και σου υπόσχομαι ότι αυτή τη φορά θα περάσεις.» Πράγματι, ενώ την τελευταία φορά έγραψα χειρότερα από τις προηγούμενες και με περάσανε!
Αυτά για σήμερα για να μην σας ζαλίζω και ακολουθεί συνέχεια.
Όταν ήμουν πιτσιρικάς – προδικτατορικά εννοείται – βοηθούσα στο μαγαζί του πατέρα μου που είχε ανθοπωλείο στο Σύνταγμα κάτω από την βουλή. Μια μέρα κάποιος αφελής βάδιζε στο πεζοδρόμια διαβάζοντας επιδεκτικά την «Αυγή»!
Σε λίγο και μπροστά στα μάτια μου τον πλησίασαν δύο με πολιτικά φορώντας ρεπούμπλικα, τον πιασαν αγκαζέ και τον πήγαν καροτσάκι απέναντι στον κήπο της Αιγυπτιακής πρεσβείας. Εκεί έκλεισαν την πόρτα και... Ακόμα έχω στα αυτιά μου τις κραυγές του δυστυχή. Τον άφησαν ημιλιπόθυμο και αυτός φώναζε για βοήθεια. Και ποιός τολμούσε να πλησιάσει; Πέρασε κάμποση ώρα μέχρι που οι τολμηρότεροι πλησίασαν και του πήγαν νερό.
Για να αγοράσουμε τότε εφημερίδες και του μεσαίου ακόμα χώρου, (Νέα, Αθηναϊκή, κλπ), ο περιπτεράς έσπαγε την εφημερίδα στα τέσσερα διπλώνοντάς την έτσι που να μην φαίνεται ο τίτλος, έβγαζε το κεφάλι του έξω, κοίταζε δεξιά–αριστερά και σου την έδινε με συνωμοτικές κινήσεις!
Αργότερα, ως εκλεγμένο μέλος και αντιπρόεδρος του συλλόγου σπουδαστών της σχολής μου και ενώ συνεδριάζαμε, μπουκάρει ξαφνικά η ασφάλεια και απαιτεί τα ονόματά μας καθώς και τα θέματα τα οποία συζητάμε!
Αυτά προδικτατορικά. Όσοι δεν παραδέχονταν ότι ήσαν κομουνιστές αλλά ήσαν και εναντίον αυτών τον μεθόδων, αποκαλούντο συνοδοιπόροι και οπαδοί λαϊκού μετώπου. Υπήρξαν και φωτινές εξαιρέσεις αστών πολιτικών που εναντιώθηκαν ενεργά σε αυτές της μεθόδους, αλλά η γραμμή που προσπαθούσε να περάσει τότε η ηγεσία των του Κ.Κ. ήταν το:«Τι Παπάγος τι Πλαστήρας».
Και ήλθε η δικτατορία... και δεν σας λέω τίποτα. Αναγκάστηκα να διακόψω την αναβολή μου, μήπως και με ξεχάσουν και γλυτώσω από το κυνήγι τους, αλλά δε βαριέσαι. Τρείς φορές έδωσα ένα μάθημα του πτυχίου και ενώ αρίστευα με κόβανε. Όταν επισπεύτηκα ένα διορισμένο από την χούντα υπεύθυνο που με παραπεύσανε για να κάνω τα παράπονά μου, αυτός με ειρωνεύτηκε λέγοντάς μου: Αν έχεις παράπονα να μαζέψεις τους οπαδούς σου και να κάνετε διαδήλωση διαμαρτυρίας όπως κάνατε τότε.
Τελικά επισπεύτηκα τον καθηγητή μου και του ανακοίνωσα ότι εγκαταλείπω την σχολή διότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθώ πιά. Αυτός τότε κλαίγοντας σχεδόν μου είπε: «Παιδί μου, έκανες τόση υπομονή, κάνε λίγη ακόμη και σου υπόσχομαι ότι αυτή τη φορά θα περάσεις.» Πράγματι, ενώ την τελευταία φορά έγραψα χειρότερα από τις προηγούμενες και με περάσανε!
Αυτά για σήμερα για να μην σας ζαλίζω και ακολουθεί συνέχεια.
Last edited:
