Απάντηση: Επερχόμενα συναυλιακά (επιλεκτικά)
SHORTER ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ
Τα 76 του χρόνια αρχίζουν να μην κρύβονται - o Shorter φύσηξε αποσπασματικά και λίγο (όταν όμως φύσηξε ήταν... Shorter και φαινόταν!)
Οι υπόλοιποι τρεις ωστόσο, live, ήταν το κλου της βραδυάς! Ξεχάστε ήχους της ECM, αργόσυρτες ατμοσφαιρικές, εύηχες μελωδίες και τα ρέστα. Υπήρχαν και αυτά σε μικρές δώσεις, αλλά αυτό που δέσποζε ήταν μία απίστευτη ενέργεια. Που έβγαινε από ένα παίξιμο που παλινδρομούσε ακατάπαυστα μεταξύ cool φράσεων και αποδόμησης στα όρια (και πέρα από αυτά ενίοτε) της free. Απόλυτη-Αδιάκοπη επικοινωνία, απόλυτα αλληλοσυμπληρούμενες νότες, φράσεις και ερωταπαντήσεις ακραίας ευρυματικότητας που ξεκινούσαν η μία πριν ολοκληρωθεί η προηγούμενη, πλήρης ελευθερία, θόρυβος και αρμονία σε έναν καμβά άπειρων αποχρώσεων, και... ποιός τον χρειάζεται τον Shorter! Eκ-πλη-κτι-κοί μουσικοί!
Και πάνω απ' όλα ενέργεια-ενέργεια-ενέργεια! Με τον απίστευτο κοκκαλιάρη Brian Blade να κάνει τα κτηνάκια του heavy metal να κοκκινίζουν από ντροπή. ΔΕΝ έχετε δει ντράμερ να κτυπά τόσο δυνατά τύμπανα. Με ΟΛΟ του το σώμα (στο τσακ έσωσε ένα πέσιμο από το σκαμνί σε κάποια στιγμή). Κομματάκια ξύλου από τις μπαγκέτες να εκτοξεύονται αδιάκοπα. Από τον ντράμμερ... του Wayne Shorter!!!
OYTE έχετε ακούσει ντράμμερ να παίζει τόσο χαμηλά. Ανάμεσα στις εκρήξεις, ρολλς με βούρτσες ή μπαγκέτες σε φρενήρη ρυθμό σε όλο το σετ, αλλά στο όριο της ακουστότητας και με φράσεις τρομερής λεπτομέρειας. Η απόλυτη δυναμική περιοχή! Και ένα μοναδικό στυλ με μεγάλες παύσεις, ανάμεσα σε ακραίες επιταχύνσεις και τονισμούς. Γι' αυτό το τελευταίο και μόνο, τρέξτε όπου βρείτε να παίζει ο Brian Blade. Δεν μοιάζει με κανέναν. Εξ αιτίας της μοναδικότητάς του, αδίκησα τους άλλους δύο που δεν γράφω τόσο πολλά.
Διότι, τρέξτε επίσης όπου βρείτε να παίζουν οι Danilo Perez (πιάνο), John Patitucci (μπάσο). Μόνο που η υπερθετική αυτοσχεδιαστική αίσθηση που έχουν της αρμονίας, και ο τρόπος που ακούν τι παίζει ο άλλος, θα σας ρίξει σε κατάθλιψη αν είστε και ο ίδιος μουσικός...
Με δυό λέξεις μία συναυλία-δυναμίτης.
Y.Γ. Οσο για τον "Ηχο του Μέγαρου", δεν ξέρω τι έφταιγε, αλλά στην έβδομη σειρά, η μεσαία περιοχή του όρθιου μπάσου (και λιγότερο τα τομ και το βαθύ) ακουγόταν σαν ένας συγκεχυμένος λασπωμένος ακατάλληπτος μούρμουρος. Ο Patitucci να παίζει ΤΟΥΣ παπάδες, κι' εσύ να αγωνίζεσαι (χωρίς υπερβολή) να ξεχωρίσεις τις νότες. Εντελώς σπαστικό.
