Το θέμα είναι να ακούς μουσική.
Και ξεκινήσαμε θυμάμαι με το πόσες φορές μπορεί κάποιος ανυποψίαστος που αγοράζει βινύλιο το 1990 πχ να την πατήσει, καθώς το βινύλιο που αγόρασε προέκυψε από ψηφιακό master....
Μα, ρε Δημήτρη, εκεί ακριβώς βρίσκεται η παρεξήγηση. Εάν κάποιος αγόρασε φωνογραφικό δίσκο του οποίου το υλικό προέρχεται από ψηφιακή ηχογράφηση,
δεν την πάτησε. Η μορφή και ο τρόπος αποθήκευσης και επεξεργασίας του ηχητικού υλικού είναι κάτι ξέχωρο από τη μορφή στην οποία διατίθεται αυτό το υλικό στην τελική κατανάλωση. Μέχρις ενός χρονικού σημείου, αυτή η μορφή ήταν αναλογική, και στη συνέχεια, όλα τα studio πέρασαν σε ψηφιακή μορφή, η οποία, συγκρινόμενη με την αναλογική ταινία του παρελθόντος, είναι ξεκάθαρα υπέρτερη, σε όλα τα επίπεδα.
Και όσον αφορά την ηχητική ποιότητα,
και όσον αφορά την ευκολία και τις -ασύλληπτα περισσότερες- δυνατότητες στην παραγωγή,
και όσον αφορά την αξιοπιστία και αντοχή του ηχητικού υλικού στο πέρασμα του χρόνου. Τρελαθήκαμε εντελώς;
Προβλήματα; Φυσικά υπάρχουν προβλήματα, είπε κανείς το αντίθετο; Αλλά, αυτά τα προβλήματα σε σχέση με το αναλογικό παρελθόν είναι κατά
πολύ λιγότερα, ενώ κάποια από αυτά είναι διαφορετικής φύσης. Είναι σφάλμα να συγχέουμε κάποια τονικά χαρακτηριστικά του ηχητικού υλικού του παρελθόντος, τα οποία οφείλονταν σε εγγενείς ατέλειες του εξοπλισμού της κάθε εποχής, με την άποψη του παραγωγού, του συνθέτη ή των μουσικών. Δηλαδή, αν οι Trashmen είχαν την ευκαιρία να ηχογραφήσουν με τρία – τέσσερα U47 επάνω σε ένα τετρακάναλο Studer, θα έλεγαν «όχι, εμείς είμαστε του underground και δε γουστάρουμε το τεχνολογικό mainstream που μας πασσάρουν οι Γερμανοί»; Μήπως νομίζεις ότι ο Hendrix γούσταρε αυτό το ασαφές μπάσο και τα κουρεμένα πιατίνια, έτσι όπως βγήκαν στο Are you experienced; Αυτά τους έδωσαν να γράψουν, έτσι μπόρεσαν, με αυτά έγραψαν. Ή μήπως ο Neumann ήταν άγιος όσο έφτιαχνε τόρνους, ενώ σήμερα, που κοτσάρει μετατροπέα A2D μέσα στο σώμα του μικροφώνου, έχει γίνει ένας ποταπός πράκτορας της παγκοσμιοποίησης –και δεν ξέρω τί άλλο- και έχει αλωθεί από τα ψηφιακά, και έπαψε να έχει ιερό και όσιο;
Ένα σαββατοκύριακο έκατσα και τα έβαλα κάτω, και έγραψα λίγα λεπτά από έναν direct cut Harry James από το πικάπ στην ταινία, στις 15ips, αλλά και στο Dat. Μετά έκατσα να συγκρίνω τα αντίγραφα. Φαντάζεσαι το συμπέρασμα, ε; Μετά πέρασα το dat στον υπολογιστή και το σήκωσα με το Wavelab, και εύλογα μπορείς να αναλογιστείς τί δυνατότητες έχει μια τέτοια εφαρμογή, πόσο μάλλον, μια αντίστοιχη πολυκάναλη.
Ποια ισοπέδωση αξιών, ποια κακία, ποιες τρίχες; Θα εξαρτήσουμε τώρα τις αξίες μας από τα μηχανήματα; Ή θα εξισωθούμε με τον πάσα ένα δύστυχο αμόρφωτο, που αποκηρύσσει τον Caruso, τον Gigli ή τον Μητρόπουλο, επειδής δηλαδή δεν πρόλαβαν να γράψουν έτσι όπως επεφύλασσε το τεχνολογικό τους μέλλον;
Και για να τελειώνουμε, ικανοί άνθρωποι υπήρχαν στο παρελθόν, και υπάρχουν και σήμερα. Αυτά που βελτιώθηκαν είναι η τεχνολογία και ο εξοπλισμός. Το ψηφιακό υλικό που γράφουν σήμερα στα studio, ή όπου αλλού, έχει όλα τα προσόντα να είναι κατά πολύ,
πολύ!, ανώτερης ηχητικής ποιότητας από οποιαδήποτε αναλογική ηχογράφηση του παρελθόντος, αρκεί να το χειρίζονται ικανοί άνθρωποι. Και, αυτό το υλικό,
εάν –μια στις τόσες- οποιαδήποτε δισκογραφική εταιρεία κρίνει εμπορικά σκόπιμο, μπορεί να το κατεβάσει και να το κυκλοφορήσει
και σε βινύλιο. Πού είναι το κακό δηλαδή!
