'Ψηλά το κουρέλι!'

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

‘Ψώνιο’ είναι ο άτιμος ο Tom Waits και δεν τον χορταίνω στους δύο τελευταίους δίσκους του ‘Mule Variations’ (1999) και ‘Real Gone’ (2004).
Πάντα μου άρεσε που πήγαινε κόντρα στα ρεύματα και στις μόδες: ρυδμ’ν’μπλούζ και ψυχεδέλεια οι άλλοι; Αυτός ‘την έκανε’ για ένα χωρόχρονο γεμάτο φαντάσματα του Raymond Chandler, του Jack Kerouac, του Charles Bukowski, του Thelonious Monk. Γυαλιστεροί και λαμέ και με ωραίες παραγωγές αυτοί; Εκείνος ξανα-ανακάλυπτε τον εαυτό του απ την αρχή, γινόταν νεο-πρωτόγονος, ‘μπερδεμένος’ και lo-fi. ‘Διαόλου κάλτσα’, πάντα περιπετειώδης και απρόβλεπτος, που δεν ξεπουλιέται ποτέ και με τίποτα, γνήσιο πνευματικό παιδί του Μπάροουζ σε μόνιμο αντάρτικο ενάντια στο όποιο πολιτιστικό status quo. ‘Είμαι πολύ καχύποπτος απέναντι σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων που πάνε μαζί οπουδήποτε’ λέει. ‘Δεν ξέρω Γιατί, αλλά πάντα ήμουν έτσι: αν 30.000 άνθρωποι πάνε να δούν ένα γεγονός όλοι μαζί, εγώ γίνομαι πολύ δύσπιστος’.
Εγώ ψοφάω για τα τραγούδια του, καθένα τους κι ένας κόσμος σαν μικρό μαγικό τσίρκο, ντυμένο με μιά μουσική γλώσσα γεμάτη κλαγγές και κροταλίσματα, με αλλόκοτα όργανα: μουσικά πριόνια, κοντραμπάσο, σφυρίχτρες, παιδικό πιάνο, didgeridoo, μαρίμπας, όλα τους λίγο ως πολύ ξεκούρδιστα, να μαγειρεύουν μιά ηχητική σούπα αδιανόητη, σαν παράσταση τρελλού μπουρλέσκ γύρω από τα τονικά πειράματα του Frank Denyer και του Harry Partch. Μιλάμε για θράσος. Μιλάμε επίσης για θεατρικότητα και φαντασία ‘στα κόκκινα’ και μιά φωνή που κινείται σ’ενα φάσμα από τον Leadbelly μέχρι τον Lord Buckley, από το γλυκερό δηλητήριο του Randy Newman στον Captain Beefheart.
Δεν πετάω τίποτα από το ‘Swordfishtrombones’ και δώθε.
Το ‘Mule Variations’ είναι ένα Αριστούργημα, όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει ο Waits στα country blues, 7 χρόνια τώρα το ακούω περίπου με το ίδιο ενδιαφέρον.
Στο ‘Real Gone’ υπάρχει το ‘Hoist That Rag’: Ψηλά το κουρέλι! Είναι όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει ο Waits σε κάτι που να μοιάζει με πολιτική δήλωση: Εννοεί την αστερόεσσα φυσικά. Το κομμάτι είναι μιά στρεβλωμένη habanera – μοιάζει τραγουδισμένη από το τσούρμο του Κάπταιν Μπλάκ, πεζοναύτες πειρατές με βλενόρροια και σκορβούτο. H κιθάρα του Marc Ribot σαρώνει ολοτρίγυρα: αιχμηρή, οστεώδης, όλο γωνίες - και όλο αλλαζονική περιφρόνηση για ...τις ‘σωστές’ νότες.

 

[Γιώργος Κουν.]

‘Ψώνιο’ είναι ο άτιμος ο Tom Waits και δεν τον χορταίνω στους δύο τελευταίους δίσκους του ‘Mule Variations’ (1999) και ‘Real Gone’ (2004).
Πάντα μου άρεσε που πήγαινε κόντρα στα ρεύματα και στις μόδες: ρυδμ’ν’μπλούζ και ψυχεδέλεια οι άλλοι; Αυτός ‘την έκανε’ για ένα χωρόχρονο γεμάτο φαντάσματα του Raymond Chandler, του Jack Kerouac, του Charles Bukowski, του Thelonious Monk. Γυαλιστεροί και λαμέ και με ωραίες παραγωγές αυτοί; Εκείνος ξανα-ανακάλυπτε τον εαυτό του απ την αρχή, γινόταν νεο-πρωτόγονος, ‘μπερδεμένος’ και lo-fi. ‘Διαόλου κάλτσα’, πάντα περιπετειώδης και απρόβλεπτος, που δεν ξεπουλιέται ποτέ και με τίποτα, γνήσιο πνευματικό παιδί του Μπάροουζ σε μόνιμο αντάρτικο ενάντια στο όποιο πολιτιστικό status quo. ‘Είμαι πολύ καχύποπτος απέναντι σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων που πάνε μαζί οπουδήποτε’ λέει. ‘Δεν ξέρω Γιατί, αλλά πάντα ήμουν έτσι: αν 30.000 άνθρωποι πάνε να δούν ένα γεγονός όλοι μαζί, εγώ γίνομαι πολύ δύσπιστος’.
Εγώ ψοφάω για τα τραγούδια του, καθένα τους κι ένας κόσμος σαν μικρό μαγικό τσίρκο, ντυμένο με μιά μουσική γλώσσα γεμάτη κλαγγές και κροταλίσματα, με αλλόκοτα όργανα: μουσικά πριόνια, κοντραμπάσο, σφυρίχτρες, παιδικό πιάνο, didgeridoo, μαρίμπας, όλα τους λίγο ως πολύ ξεκούρδιστα, να μαγειρεύουν μιά ηχητική σούπα αδιανόητη, σαν παράσταση τρελλού μπουρλέσκ γύρω από τα τονικά πειράματα του Frank Denyer και του Harry Partch. Μιλάμε για θράσος. Μιλάμε επίσης για θεατρικότητα και φαντασία ‘στα κόκκινα’ και μιά φωνή που κινείται σ’ενα φάσμα από τον Leadbelly μέχρι τον Lord Buckley, από το γλυκερό δηλητήριο του Randy Newman στον Captain Beefheart.
Δεν πετάω τίποτα από το ‘Swordfishtrombones’ και δώθε.
Το ‘Mule Variations’ είναι ένα Αριστούργημα, όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει ο Waits στα country blues, 7 χρόνια τώρα το ακούω περίπου με το ίδιο ενδιαφέρον.
Στο ‘Real Gone’ υπάρχει το ‘Hoist That Rag’: Ψηλά το κουρέλι! Είναι όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει ο Waits σε κάτι που να μοιάζει με πολιτική δήλωση: Εννοεί την αστερόεσσα φυσικά. Το κομμάτι είναι μιά στρεβλωμένη habanera – μοιάζει τραγουδισμένη από το τσούρμο του Κάπταιν Μπλάκ, πεζοναύτες πειρατές με βλενόρροια και σκορβούτο. H κιθάρα του Marc Ribot σαρώνει ολοτρίγυρα: αιχμηρή, οστεώδης, όλο γωνίες - και όλο αλλαζονική περιφρόνηση για ...τις ‘σωστές’ νότες.

Επίτηδες τα γράφει έτσι, για να μην μπορούμε μετά εμείς να προσθέσουμε ούτε μιά κουβέντα!
Οχι "βατοί" βέβαια, αλλά τι πειράζει; Αριστουργήματα!

 

[superfly]

ελα ντε.τα ειπε ολα...

οι δισκοι αυτοι ειναι αριστουργηματα απο τους ελαχιστους που κραταω απο τα τελευταια 10 χρονια (μαζι και το δισκο του john hammond με τραγουδια διασκευες του τομ σε παραγωγη του τομ!!) και δεν κουραζομαι να ακουω ποτε.απλα επειδη σηκωνουν πολυ ουισκυ καταληγω τυφλα καθε φορα!!!