Ο Μπεχράκης και ο κάθε Μπεχράκης για να είναι εκεί που είναι έχει δεχτεί να πουλήσει την ψυχή του στο σύστημα.
Έχει γίνει γρανάζι και αρωγός του καπιταλιστικού τέρατος που ακόμη και την τέχνη την έχει ανάγει πια σε κατανάλωση (δεν είμαι αριστερός,δεξιός κτλ)
Υποταγμένος λοιπόν σε αυτόν τον μηχανισμό και το έργο του καλλιτέχνη εξυπηρετεί τα συμφέροντα του τέρατος.
Αυτό το πράγμα που συμβαίνει με τους πρόσφυγες το θεωρώ πρόστυχο και απάνθρωπο.
Λες και είναι ζώα μέσα σε ζωολογικό κήπο και παραμονεύοντας απέξω τα "ανθρώπινα" θηρία αναμένουν την κατάλληλη στιγμή για να κατασπαράξουν
όχι τη σάρκα αλλά το πνεύμα.
Αναμένουν το δάκρυ,τον πόνο,τον κλάμα,το θάνατο για να τον φωτογραφίσουν.
Έτσι επιδερμικά και αναίσθητα να αποτυπώσουν για τα μάτια των βολεμένων την ανθρώπινη εξαθλίωση.
Και αντί να συγκινηθούν τα παχύδερμα του ανεπτυγμένου κόσμου κλείνονται όλο και πιο πολύ στο καβούκι τους
προσπαθώντας λυσσαλέα να διαφυλάξουν την εύπλαστη ευμάρεια τους.
Άρα τι πέτυχε ο Μπεχράκης και ο κάθε Μπεχράκης για το πρόβλημα του προσφυγικού?
Τίποτα απλά ένα τίποτα.
Μόνο βραβεία,μεγάλα λόγια,κροκοδείλια δάκρυα.
Ουσιαστική λύση και αντιμετώπιση καμία για το τεράστιο αυτό πρόβλημα.
Δημόσιες σχέσεις,διάσημα ταξίδια,μερικά λεπτά στα δελτία και όλα αυτά πασπαλισμένα με τις κατάλληλες δραματικές φωτογραφίες και βίντεο.
Γιατί όταν θα πνίγεται ο συνάνθρωπος μου δε θα βγάλω τη μηχανή μου να τον φωτογραφίσω αλλά θα απλώσω το χέρι μου να τον σώσω.