Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Τον δίσκο τόν άκουσα αρκετές φορές,αλλά δεν ήθελα να βιαστώ.
Τελικό συμπέρασμα :Είναι εξαιρετικός δίσκος.
Σαφώς και κουβαλάει μιάν αίσθηση ´τριμένης´φανέλλας(αναφέρομαι στά κλασσικά εγγλέζικα κοστούμια)αλλά αυτό τον κάνει πολύ πιό προσωπικό και ανθρώπινο.
Η μουσική του ´οικονομία´προφανής όπως και τό χεράκι τού Eno.
Tά τραγούδια τού πρώτου μέρους συγκινητικά και εξομολογητικά.
Σπουδαίο πράμα η παραδοχή τής αδυναμίας σέ κάτι(έστω).Στην ουσία αποτελεί ενδυναμωτικό μηχανισμό τού Εγώ.
Το just as you are τρυφερό και σπαρακτικό μέ τίς δύο φωνές,όπως και το μελωδικό και υπαρξιακό You,You.Στό δεύτερο η χρήση τών πνευστών παραπέμπει κατ´ευθείαν στην Ηπειρο(μην βαράς ,αλλά έτσι ακούγεται).:ernaehrung004::ernaehrung004:
O 'Aναχρονιστής´αρτιότατος μουσικά και ενορχηστρωτικά.
Στό δεύτερο μέρος ξεχωρίζει το Beautiful War....
Mέσα απο μιά λεπτή μελωδική γραμμή παράγεται το πιό ειρωνικό τραγούδι τού δίσκου..
Οπως και το Α Beautiful peace...
Kαι στίχος στο ´Δοξα Πατρί´...:smash:
There's a Methodist Hall
No Smoking
No Dogs
in the methodist Hall.
It looks pretty grim
in the methodist hall
despite a poster which says
'He's There for us all
And it's a beautiful day
for walking away
It's a beautiful day
but not here.
Eξαίσιο.Τούς ξέρει καλά τούς ´μάστορες´.
Το Be serious μακριά απο βεβαιότητες.
Το τρίτο μέρος αν και ´προτείνει´την λύση τής επανάστασης, μόνον στο Hasta Siempre Comandante ,μουσικά τουλάχιστον ,προσπαθεί να είναι πειστικός.
Στά υπόλοιπα ´Ξένα ´κομμάτια μάλλον ζοφερός και απαισιόδοξος ακούγεται.
Σάν νά μήν έχει πλέον ´πρόταση´αλλά μιλά στην Μνήμη τής Επανάστασης πού χάθηκε ή δεν έγινε ποτέ.
Τo Cancion de Julieta όπως τά λεει ο Ντόκ(ένα βιολί μεταμφιεσμένο σέ τσέλο και μιά υπνωτισμένη φωνή πού σέ παρασέρνει).
Γενικά δεν πέταξα τίποτα απο τον δίσκο και θέλησα να τον ακούσω αρκετές φορές...
Ο Wyatt είναι ´εδώ´ακόμα ,παρά τίς ταλαιπωρίες του, μέσα στίς εμμονές του,στίς αποδοχές του,στίς αδυναμίες του..
Θαυμάσια δουλειά.
Υ.Γ.
Αφεντικό πολύ τρυφερό σε βρίσκω.:worshippy::worshippy:
Τελικό συμπέρασμα :Είναι εξαιρετικός δίσκος.
Σαφώς και κουβαλάει μιάν αίσθηση ´τριμένης´φανέλλας(αναφέρομαι στά κλασσικά εγγλέζικα κοστούμια)αλλά αυτό τον κάνει πολύ πιό προσωπικό και ανθρώπινο.
Η μουσική του ´οικονομία´προφανής όπως και τό χεράκι τού Eno.
Tά τραγούδια τού πρώτου μέρους συγκινητικά και εξομολογητικά.
Σπουδαίο πράμα η παραδοχή τής αδυναμίας σέ κάτι(έστω).Στην ουσία αποτελεί ενδυναμωτικό μηχανισμό τού Εγώ.
Το just as you are τρυφερό και σπαρακτικό μέ τίς δύο φωνές,όπως και το μελωδικό και υπαρξιακό You,You.Στό δεύτερο η χρήση τών πνευστών παραπέμπει κατ´ευθείαν στην Ηπειρο(μην βαράς ,αλλά έτσι ακούγεται).:ernaehrung004::ernaehrung004:
O 'Aναχρονιστής´αρτιότατος μουσικά και ενορχηστρωτικά.
Στό δεύτερο μέρος ξεχωρίζει το Beautiful War....
Mέσα απο μιά λεπτή μελωδική γραμμή παράγεται το πιό ειρωνικό τραγούδι τού δίσκου..
Οπως και το Α Beautiful peace...
Kαι στίχος στο ´Δοξα Πατρί´...:smash:
There's a Methodist Hall
No Smoking
No Dogs
in the methodist Hall.
It looks pretty grim
in the methodist hall
despite a poster which says
'He's There for us all
And it's a beautiful day
for walking away
It's a beautiful day
but not here.
Eξαίσιο.Τούς ξέρει καλά τούς ´μάστορες´.
Το Be serious μακριά απο βεβαιότητες.
Το τρίτο μέρος αν και ´προτείνει´την λύση τής επανάστασης, μόνον στο Hasta Siempre Comandante ,μουσικά τουλάχιστον ,προσπαθεί να είναι πειστικός.
Στά υπόλοιπα ´Ξένα ´κομμάτια μάλλον ζοφερός και απαισιόδοξος ακούγεται.
Σάν νά μήν έχει πλέον ´πρόταση´αλλά μιλά στην Μνήμη τής Επανάστασης πού χάθηκε ή δεν έγινε ποτέ.
Τo Cancion de Julieta όπως τά λεει ο Ντόκ(ένα βιολί μεταμφιεσμένο σέ τσέλο και μιά υπνωτισμένη φωνή πού σέ παρασέρνει).
Γενικά δεν πέταξα τίποτα απο τον δίσκο και θέλησα να τον ακούσω αρκετές φορές...
Ο Wyatt είναι ´εδώ´ακόμα ,παρά τίς ταλαιπωρίες του, μέσα στίς εμμονές του,στίς αποδοχές του,στίς αδυναμίες του..
Θαυμάσια δουλειά.
Υ.Γ.
Αφεντικό πολύ τρυφερό σε βρίσκω.:worshippy::worshippy:
