ένας μεσήλικας βετεράνος (ειδικά για εκείνη την εποχή που οι άνθρωποι ζούσαν τα μισά χρόνια) και η Μάριον μια σχεδόν παρθένα σχεδόν γεροντοκόρη που μάλλον γυμνάζεται καθημερινά στα όπλα και έχει παραγγείλει και την άψογη πανοπλία της για ώρα ανάγκης, ενώ οπλοφορεί όλες τις ώρες για να προστατεύει την σχεδόν παρθενία της.
Επίσης οι δύο τους ρίχνονται με αυτοθυσία και μεγάλη ικανότητα στη μάχη, αλλά βρίσκουν χρόνο για μια μικρή παύση με αργά βλέμματα, αγγαλιές και παθιασμένα φιλιά στο επίκεντρο της σφαγής.
Επίσης οι πολιορκούμενοι φύλακες της πύλης του κάστρου, στην αρχή της ταινίας, δεν διστάζουν να κάνουν διάλειμα για φαγητό ακριβώς την στιγμή που ο Κριός εμβολίζει την Πύλη, ενώ και ο ξαρμάτωτος μάγειρας δεν διστάζει να δοκιμάσει την τύχη του στο σημάδι, σκοτώνοντας τον Ριχάρδο με την πρώτη!
Ακόμη, τα Χαμίνια ύστερα από εντατική εκπαίδευση στο δάσος ρίχνονται κι αυτά στη μάχη για να σώσουν τον Πήτερ Παν... εε, συγνώμη, αυτό είναι από άλλη ταινία...