Πολύ μεταχρονολογημένα, στην τηλεόραση του σαλονιού.
Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Για διάφορους λόγους.
Κατ´αρχήν, μέχρι να δω τον
μαυροφορεμένο badass σήμα κατατεθέν,
δεν αισθάνθηκα πως έβλεπα Star Wars. Ειδικά στο κομμάτι που ξεπάστρευε σαν ποντίκια τα στρατιωτάκια της αντίπαλης παράταξης μπορώ να πω πως με έπιασε μια σχετική ταχυπαλμία.
Αλλά μέχρι εκεί τα πράγματα κυλούσαν αργά και τόσο προβλεπόμενα. Η πρωταγωνίστρια απελπιστικά μονότονη. Ακόμα και στην προσπάθεια να μεταπείσει το συμβούλιο, που υποτίθεται πως ήταν το κορύφωμα της ερμηνείας της δεν τα κατάφερε να με κάνει να την συμπαθήσω. Τον μετανοημένο σύντροφο-αγωνιστή τον έχω ξεχάσει ήδη. Ο "τυφλός σαμουράι", ιδέα που φαινόταν τόσο ελκυστική στο τρέιλερ, με απογοήτευσε με τις αποτυχημένες προσπάθειες χιουμοριστικών παρατηρήσεων και τις διάφορες "θρησκευτικές" εμμονές του. Οι στιγμές του σε δράση ήταν πολύ λίγες για να αλλάξουν το τελικό αποτέλεσμα.
Ο κακός, το φιγουρίνι ... χαχαχαχαχα... Το μοναδικό κομμάτι του ρόλου που έχει κάποια αξία
είναι όταν τον πνίγει ο ψηλός.
Μπορώ να κατανοήσω το γεγονός πως κάποια πράγματα ήταν προδιαγεγραμμένα και υπήρχαν κάποιοι περιορισμοί στο τι μπορούσε να συμβεί στην ταινία.
Αλλά από τη στιγμή που δεν υπήρχε η (αντίστοιχη) μονομαχία του Luke με τον Vader (Kylo Ren - Ray ή Obi Wan -Anakin ή όποια άλλη μονομαχία σας άρεσε εσάς σε οποιοδήποτε επεισόδιο) και η σκηνή "Luke, I am your father" ή "Attack on the Jedi Temple: Order 66" για εμένα το Rogue ήταν μια απλή ενεσούλα Γουκοσύνης και τίποτα παραπάνω. Κάτι σαν ντοκυμαντέρ, ας πούμε...
perator:
