Αρκετά πρόσφατα ξαναείδα την ταινία του Fuller, “White Dog” (1982).
Από παιδί του πιεστηρίου, ο Sam γρήγορα μεταπήδησε στην δημοσιογραφία σε πολύ νεαρή ηλικία, γυρνώντας την Αμερική την εποχή της ύφεσης με μια γραφομηχανή παραμάσχαλα. Μετά ήρθε ο πόλεμος και κατατάγηκε σαν απλός οπλίτης για να τα δει όλα.
Αποβάσεις στην Αφρική, Σικελία, Νορμανδία, μάχες στο Βέλγιο για να καταλάβει πως μέχρι τότε, ότι είχε δει ήταν σαν πενταήμερη μπροστά στο τελικό δέος κατά την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης Falkenau στην Τσεχοσλοβακία που μπόρεσε και κατέγραψε με την κάμερα που του είχε στείλει από την πατρίδα η μαμά (και όχι η μαμά πατρίδα).
Ο αεικίνητος Fuller με την χαρακτηριστική φάτσα και το τεράστιο πούρο πάντα καρφωμένο στο στόμα, ποτέ δεν έπαψε από την αρχή μέχρι το τέλος να αποτελεί το πετραδάκι στο παπούτσι των από πάνω. Αν θέλεις αμεσότητα και ντομπροσύνη (Βούλγαρη? ακούς?) πρέπει να δεις τις ταινίες του. Nα τους τα χώνει από μέσα , να κοροϊδεύει τους ψευτοηρωισμούς, να σχολιάζει τον τύπο, να μιλά για ρατσισμό στα ίσια, για την Κορέα ενώ καλά - καλά δεν είχε αρχίσει ο πόλεμος. Και πάντα να μιλά για το ψέμα, το ψέμα που κρύβεται ακόμη και στην σκιά του κάδρου, πόσο μάλλον στα χείλη και το μυαλό μας. Το ψέμα που και ο ίδιος παραδέχεται ότι καραδοκεί στις ταινίες του. «Σας είπα ψέματα, 5 λεπτά είναι τρομερά πολύς χρόνος για μια πραγματική μάχη».
κάτω από την κουκούλα είναι...μαύρος
Ο χαμηλός προϋπολογισμός των ταινιών του να θεωρήσω πως συνεπικουρεί στο τελικό αποτέλεσμα της αμεσότητας – ωμότητας χωρίς πολλά στολίδια και της ματιάς σε βάθος. Τα πλάνα στα μάτια των πρωταγωνιστών λένε τόσα πολλές φορές, που ούτε 6 Ράιαν μαζί δεν θα μπορούσαν ποτέ να πουν.
Και το 1982 γυρίζει το White Dog για να μην παρουσιαστεί ποτέ επίσημα στις mainstream αίθουσες. Δεν νομίζω πως το βασικό θέμα είναι απλά ο ρατσισμός. Ούτε ακόμη τυχόν ερωτήματα που μπορεί να σου γεννηθούν από την ταινία: Τελικά μπορεί να ξεριζωθεί κάτι αν μας έχουν ήδη προγραμματίσει?
Για εμένα το νόημα βρίσκεται σε μερικές ατάκες των χαρακτήρων σκόρπιες, που ίσως και να περάσουν απαρατήρητες την πρώτη φορά που θα δεις την ταινία, αλλά καταδεικνύουν το κτήνος καλύτερα από τα ματωμένα σαγόνια του σκύλου, ή τις επιφανειακές στιγμές φόρτισης.
Από παιδί του πιεστηρίου, ο Sam γρήγορα μεταπήδησε στην δημοσιογραφία σε πολύ νεαρή ηλικία, γυρνώντας την Αμερική την εποχή της ύφεσης με μια γραφομηχανή παραμάσχαλα. Μετά ήρθε ο πόλεμος και κατατάγηκε σαν απλός οπλίτης για να τα δει όλα.
Αποβάσεις στην Αφρική, Σικελία, Νορμανδία, μάχες στο Βέλγιο για να καταλάβει πως μέχρι τότε, ότι είχε δει ήταν σαν πενταήμερη μπροστά στο τελικό δέος κατά την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης Falkenau στην Τσεχοσλοβακία που μπόρεσε και κατέγραψε με την κάμερα που του είχε στείλει από την πατρίδα η μαμά (και όχι η μαμά πατρίδα).
Ο αεικίνητος Fuller με την χαρακτηριστική φάτσα και το τεράστιο πούρο πάντα καρφωμένο στο στόμα, ποτέ δεν έπαψε από την αρχή μέχρι το τέλος να αποτελεί το πετραδάκι στο παπούτσι των από πάνω. Αν θέλεις αμεσότητα και ντομπροσύνη (Βούλγαρη? ακούς?) πρέπει να δεις τις ταινίες του. Nα τους τα χώνει από μέσα , να κοροϊδεύει τους ψευτοηρωισμούς, να σχολιάζει τον τύπο, να μιλά για ρατσισμό στα ίσια, για την Κορέα ενώ καλά - καλά δεν είχε αρχίσει ο πόλεμος. Και πάντα να μιλά για το ψέμα, το ψέμα που κρύβεται ακόμη και στην σκιά του κάδρου, πόσο μάλλον στα χείλη και το μυαλό μας. Το ψέμα που και ο ίδιος παραδέχεται ότι καραδοκεί στις ταινίες του. «Σας είπα ψέματα, 5 λεπτά είναι τρομερά πολύς χρόνος για μια πραγματική μάχη».
κάτω από την κουκούλα είναι...μαύρος
Ο χαμηλός προϋπολογισμός των ταινιών του να θεωρήσω πως συνεπικουρεί στο τελικό αποτέλεσμα της αμεσότητας – ωμότητας χωρίς πολλά στολίδια και της ματιάς σε βάθος. Τα πλάνα στα μάτια των πρωταγωνιστών λένε τόσα πολλές φορές, που ούτε 6 Ράιαν μαζί δεν θα μπορούσαν ποτέ να πουν.
Και το 1982 γυρίζει το White Dog για να μην παρουσιαστεί ποτέ επίσημα στις mainstream αίθουσες. Δεν νομίζω πως το βασικό θέμα είναι απλά ο ρατσισμός. Ούτε ακόμη τυχόν ερωτήματα που μπορεί να σου γεννηθούν από την ταινία: Τελικά μπορεί να ξεριζωθεί κάτι αν μας έχουν ήδη προγραμματίσει?
Για εμένα το νόημα βρίσκεται σε μερικές ατάκες των χαρακτήρων σκόρπιες, που ίσως και να περάσουν απαρατήρητες την πρώτη φορά που θα δεις την ταινία, αλλά καταδεικνύουν το κτήνος καλύτερα από τα ματωμένα σαγόνια του σκύλου, ή τις επιφανειακές στιγμές φόρτισης.
Last edited by a moderator:
