Απάντηση: Re: Σαν σήμερα
Μπορεί να είναι έτσι.
Δεν θα με χάσετε ………… Δεν με αφήνουν οι άλλοι τις 4ης ξέρεις εσύ. :ernaehrung004:
Μπορεί να είναι έτσι.
Δεν θα με χάσετε ………… Δεν με αφήνουν οι άλλοι τις 4ης ξέρεις εσύ. :ernaehrung004:
Σαν σήμερα
- Thread starter Αμαζόνα
- Start date
kblachos
Μέλος Σωματείου
Οι άνω των 40 το θυμόμαστε χαρακτηριστικά. Οι μικρότεροι ασφαλώς θα έχουν ακούσει ή διαβάσει σχετικά.....
26 Απριλίου 1986, το ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνόμπιλ....
Ήταν ξημερώματα της 26ης Απριλίου 1986 όταν οι εργαζόμενοι στον πυρηνικό σταθμό «Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν», στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας, άρχισαν τις προγραμματισμένες εργασίες για ένα πείραμα που σκοπό είχε να ελέγξει τα συστήματα ασφαλείας, αλλά οδήγησε στο μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα.
Στο πλαίσιο του πειράματος αυτού, οι τεχνικοί έκλεισαν τα αυτόματα συστήματα ρύθμισης της ισχύος της τέταρτης μονάδας του σταθμού, καθώς και τα συστήματα ασφαλείας, αφήνοντας ωστόσο τον αντιδραστήρα να λειτουργεί με το 7% της ισχύος του. Στη 1:23 το πρωί, η αλυσιδωτή αντίδραση στον τέταρτο αντιδραστήρα προκάλεσε διαδοχικές εκρήξεις, οι οποίες τίναξαν στον αέρα το ατσάλινο κάλυμμα του αντιδραστήρα, βάρους χιλίων τόνων. Τεράστιες ποσότητες ραδιενεργού υλικού σκορπίστηκαν στον αέρα, μέσω του οποίου μεταφέρθηκαν στις γύρω περιοχές με ταχείς ρυθμούς.
Στις 28 Απριλίου, Σουηδικοί σταθμοί παρατήρησης άρχισαν να καταγράφουν υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας και απαίτησαν μια εξήγηση. Παρότι η Σοβιετική κυβέρνηση αποπειράθηκε αρχικώς να συγκαλύψει το γεγονός, αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι υπήρξε ένα «μικρό ατύχημα».
Επί δέκα ημέρες, τα φλεγόμενα πυρηνικά καύσιμα απελευθέρωναν στην ατμόσφαιρα εκατομμύρια ραδιενεργά στοιχεία σε ποσότητα που αντιστοιχεί σε 200 βόμβες σαν αυτή της Χιροσίμας. Ραδιενεργός σκόνη απλώθηκε πάνω από την Ευρώπη και μέχρι το Βόρειο Πόλο. Χρειάστηκαν 7.000 τόνοι μετάλλου και 400.000 κυβικά μέτρα σιδηροπαγούς σκυροδέματος, προκειμένου να θαφτούν οι εκατοντάδες τόνοι πυρηνικών καυσίμων και ραδιενεργών συντριμμιών μέσα σε μια σαρκοφάγο.
Επισήμως, 31 άνθρωποι πέθαναν λίγο μετά την έκρηξη. Όμως, από το 1986 έως σήμερα έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 25.000 στρατιώτες και πολίτες από την Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και άλλες Δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίοι εστάλησαν στις εργασίες αποκατάστασης του σταθμού. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, περίπου 8,4 εκατομμύρια άνθρωποι στις τρεις αυτές χώρες έχουν εκτεθεί στη ραδιενέργεια, από την οποία έχει μολυνθεί έκταση 150.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ίση με τη μισή έκταση της Ιταλίας. Τετρακόσιες χιλιάδες άνθρωποι εγκατέλειψαν τις εστίες τους, αλλά περίπου 6 εκατομμύρια εξακολουθούν να ζουν σε μολυσμένες ζώνες.
Οι ακριβείς λόγοι που οδήγησαν σ' αυτή την τραγωδία παραμένουν άγνωστοι. Διαφαίνεται, όμως, ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε μία σειρά αλυσιδωτών παραγόντων, όπως τα ανεπαρκή συστήματα ασφαλείας και προστασίας του αντιδραστήρα, καθώς και οι λανθασμένοι χειρισμοί (ίσως και χωρίς σχετική εξουσιοδότηση) των ελλιπώς καταρτισμένων εργαζομένων.
Το μοιραίο εργοστάσιο του Τσερνομπίλ έκλεισε οριστικά το Δεκέμβριο του 2000, ύστερα από διεθνείς πιέσεις που δέχθηκε η κυβέρνηση της Ουκρανίας και υπό το φόβο νέων πιθανών εκρήξεων στους πεπαλαιωμένους αντιδραστήρες του.
http://www.sansimera.gr/articles/86
26 Απριλίου 1986, το ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνόμπιλ....
Ήταν ξημερώματα της 26ης Απριλίου 1986 όταν οι εργαζόμενοι στον πυρηνικό σταθμό «Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν», στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας, άρχισαν τις προγραμματισμένες εργασίες για ένα πείραμα που σκοπό είχε να ελέγξει τα συστήματα ασφαλείας, αλλά οδήγησε στο μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα.
Στο πλαίσιο του πειράματος αυτού, οι τεχνικοί έκλεισαν τα αυτόματα συστήματα ρύθμισης της ισχύος της τέταρτης μονάδας του σταθμού, καθώς και τα συστήματα ασφαλείας, αφήνοντας ωστόσο τον αντιδραστήρα να λειτουργεί με το 7% της ισχύος του. Στη 1:23 το πρωί, η αλυσιδωτή αντίδραση στον τέταρτο αντιδραστήρα προκάλεσε διαδοχικές εκρήξεις, οι οποίες τίναξαν στον αέρα το ατσάλινο κάλυμμα του αντιδραστήρα, βάρους χιλίων τόνων. Τεράστιες ποσότητες ραδιενεργού υλικού σκορπίστηκαν στον αέρα, μέσω του οποίου μεταφέρθηκαν στις γύρω περιοχές με ταχείς ρυθμούς.
Στις 28 Απριλίου, Σουηδικοί σταθμοί παρατήρησης άρχισαν να καταγράφουν υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας και απαίτησαν μια εξήγηση. Παρότι η Σοβιετική κυβέρνηση αποπειράθηκε αρχικώς να συγκαλύψει το γεγονός, αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι υπήρξε ένα «μικρό ατύχημα».
Επί δέκα ημέρες, τα φλεγόμενα πυρηνικά καύσιμα απελευθέρωναν στην ατμόσφαιρα εκατομμύρια ραδιενεργά στοιχεία σε ποσότητα που αντιστοιχεί σε 200 βόμβες σαν αυτή της Χιροσίμας. Ραδιενεργός σκόνη απλώθηκε πάνω από την Ευρώπη και μέχρι το Βόρειο Πόλο. Χρειάστηκαν 7.000 τόνοι μετάλλου και 400.000 κυβικά μέτρα σιδηροπαγούς σκυροδέματος, προκειμένου να θαφτούν οι εκατοντάδες τόνοι πυρηνικών καυσίμων και ραδιενεργών συντριμμιών μέσα σε μια σαρκοφάγο.
Επισήμως, 31 άνθρωποι πέθαναν λίγο μετά την έκρηξη. Όμως, από το 1986 έως σήμερα έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 25.000 στρατιώτες και πολίτες από την Ουκρανία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και άλλες Δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίοι εστάλησαν στις εργασίες αποκατάστασης του σταθμού. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, περίπου 8,4 εκατομμύρια άνθρωποι στις τρεις αυτές χώρες έχουν εκτεθεί στη ραδιενέργεια, από την οποία έχει μολυνθεί έκταση 150.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ίση με τη μισή έκταση της Ιταλίας. Τετρακόσιες χιλιάδες άνθρωποι εγκατέλειψαν τις εστίες τους, αλλά περίπου 6 εκατομμύρια εξακολουθούν να ζουν σε μολυσμένες ζώνες.
Οι ακριβείς λόγοι που οδήγησαν σ' αυτή την τραγωδία παραμένουν άγνωστοι. Διαφαίνεται, όμως, ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε μία σειρά αλυσιδωτών παραγόντων, όπως τα ανεπαρκή συστήματα ασφαλείας και προστασίας του αντιδραστήρα, καθώς και οι λανθασμένοι χειρισμοί (ίσως και χωρίς σχετική εξουσιοδότηση) των ελλιπώς καταρτισμένων εργαζομένων.
Το μοιραίο εργοστάσιο του Τσερνομπίλ έκλεισε οριστικά το Δεκέμβριο του 2000, ύστερα από διεθνείς πιέσεις που δέχθηκε η κυβέρνηση της Ουκρανίας και υπό το φόβο νέων πιθανών εκρήξεων στους πεπαλαιωμένους αντιδραστήρες του.
http://www.sansimera.gr/articles/86
kblachos
Μέλος Σωματείου
26 Απριλίου 1937, ο βομβαρδισμός της Γκουέρνικα.....
Πολύνεκρη αεροπορική επίθεση κατά της βασκικής πόλης Γκουέρνικα από Γερμανούς και Ιταλούς εθελοντές αεροπόρους, που συνεργάζονταν με τους εθνικιστές του στρατηγού Φράνκο κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου (1936-1939). Έλαβε χώρα το απόγευμα της 26ης Απριλίου 1937 κι έμεινε στην ιστορία κυρίως χάρις στον πίνακα του μεγάλου ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, που αποτύπωσε μοναδικά τη φρίκη του πολέμου
Περισσότερα εδώ
Πολύνεκρη αεροπορική επίθεση κατά της βασκικής πόλης Γκουέρνικα από Γερμανούς και Ιταλούς εθελοντές αεροπόρους, που συνεργάζονταν με τους εθνικιστές του στρατηγού Φράνκο κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου (1936-1939). Έλαβε χώρα το απόγευμα της 26ης Απριλίου 1937 κι έμεινε στην ιστορία κυρίως χάρις στον πίνακα του μεγάλου ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, που αποτύπωσε μοναδικά τη φρίκη του πολέμου
Περισσότερα εδώ
data
AVClub Addicted Member
9 ΜΑΗ 1945
Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Σήμερα και πάντα θα είναι η Μέρα που παρελαύνουν οι 200 της Καισαριανής.
Που η Ηλέκτρα και ο Αρης, ο Χαρίλαος και ο Νίκος, ο Πλουμπίδης, ο Ρίτσος και ο Μπελογιάννης στέλνουν περήφανο χαιρετισμό από το Γοργοπόταμο, από τον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ στην Αλαμάνα, στην Κοκκινιά και στην Καλογρέζα.
*
9 Μάη 1945
Σήμερα και πάντα θα είναι η Μέρα που το κόκκινο του αίματος γίνεται ένα με το κόκκινο αστέρι στον μπερέ του Τσε.
Που το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο γίνεται ένα με το κόκκινο της Μακρονήσου, του Αναπλιού και της Γυάρου.
*
9 Μάη 1945
Σήμερα και πάντα αυτή θα είναι η Μέρα που το κόκκινο χρώμα ενώνει τα οδοφράγματα της Κομμούνας με τις αγχόνες του Σικάγου.
Που το κόκκινο του Χαϊδαριού γίνεται ένα με το κόκκινο Σμόλνι του Οκτώβρη.
Που το κόκκινο του Μεγάλου Δεκέμβρη της Αθήνας γίνεται ένα με το Στάλινγκραντ και με τη σημαία του στρατού της εργατικής τάξης να κυματίζει στο Ράιχσταγκ.
*
Η 9η Μάη θα είναι πάντα η μέρα που θα στοιχειώνει τους δημίους των λαών.
Είναι η Παγκόσμια Μέρα που θα θυμίζει ότι η υπογραφή στην Ιστορία γράφεται πάντα με το αίμα των δούλων.
Με το αίμα των πληβείων.
Των κολασμένων.
Με το αίμα, τον ιδρώτα και τους αγώνες των προλετάριων!
Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Σήμερα και πάντα θα είναι η Μέρα που παρελαύνουν οι 200 της Καισαριανής.
Που η Ηλέκτρα και ο Αρης, ο Χαρίλαος και ο Νίκος, ο Πλουμπίδης, ο Ρίτσος και ο Μπελογιάννης στέλνουν περήφανο χαιρετισμό από το Γοργοπόταμο, από τον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ στην Αλαμάνα, στην Κοκκινιά και στην Καλογρέζα.
*
9 Μάη 1945
Σήμερα και πάντα θα είναι η Μέρα που το κόκκινο του αίματος γίνεται ένα με το κόκκινο αστέρι στον μπερέ του Τσε.
Που το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο γίνεται ένα με το κόκκινο της Μακρονήσου, του Αναπλιού και της Γυάρου.
*
9 Μάη 1945
Σήμερα και πάντα αυτή θα είναι η Μέρα που το κόκκινο χρώμα ενώνει τα οδοφράγματα της Κομμούνας με τις αγχόνες του Σικάγου.
Που το κόκκινο του Χαϊδαριού γίνεται ένα με το κόκκινο Σμόλνι του Οκτώβρη.
Που το κόκκινο του Μεγάλου Δεκέμβρη της Αθήνας γίνεται ένα με το Στάλινγκραντ και με τη σημαία του στρατού της εργατικής τάξης να κυματίζει στο Ράιχσταγκ.
*
Η 9η Μάη θα είναι πάντα η μέρα που θα στοιχειώνει τους δημίους των λαών.
Είναι η Παγκόσμια Μέρα που θα θυμίζει ότι η υπογραφή στην Ιστορία γράφεται πάντα με το αίμα των δούλων.
Με το αίμα των πληβείων.
Των κολασμένων.
Με το αίμα, τον ιδρώτα και τους αγώνες των προλετάριων!
Απάντηση: Re: Σαν σήμερα
1961: εφαρμόζεται το 3ποντο για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της American Basketball League και περιλαμβάνει όλα τα σουτ που εκτελούνται από απόσταση μεγαλύτερη των 22 ποδιών (6.71μ) από το καλάθι.
1996: ο Γιώργος Δώνης υπογράφει 3ετές συμβόλαιο με την Μπλάκμπερν έναντι 1.1 δις δρχ και γίνεται ο πιο ακριβοπληρωμένος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών καθώς και ο πρώτος Έλληνας, που θα αγωνιστεί στην Πρέμιερ Λιγκ.
1996: συμφωνείται σε συνάντηση ΕΠΑΕ-ΠΣΑΠ υπό την εποπτεία της ΕΠΟ, από την 1/7/96 που ξεκινά η μεταγραφική περίοδος, να ισχύσει η ελεύθερη και απεριόριστη κίνηση κοινοτικών παικτών στην ελληνική επικράτεια. Κάθε ομάδα θα μπορεί να έχει στο δυναμικό της 4 μη κοινοτικούς παίκτες από τους οποίους θα χρησιμοποιεί 3 σε κάθε αγώνα καθώς και ελεύθερο αριθμό επαγγελματιών. Καταργείται ο θεσμός του ημιεπαγγελματία, απελευθερώνονται τα συμβόλαια και δημιουργείται κανονισμός μέσω του οποίου θα προβλέπεται το ποσό, που θα πρέπει να καταβάλλουν οι ΠΑΕ στα ερασιτεχνικά σωματεία για απόκτηση ποδοσφαιριστών. Οι μεταγραφικές περίοδοι παραμένουν 1-15/1 και 1-15/7 κάθε χρόνο.
1999: η Βούλα Τσιαμίτα του Πανελληνίου Γ.Σ. κάνει πανελλήνιο ρεκόρ στο τριπλούν με 14.94μ κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Bruno Zauli που διεξάγεται στο ΟΑΚΑ.
2002: ακριβώς 32 χρόνια χρειάστηκε για να στεφθεί και πάλι πρωταθλήτρια η ΑΕΚ στο μπάσκετ, που καταφέρνει να ανατρέψει το 2-0 του Ολυμπιακού. Μεγάλοι πρωταγωνιστές σε όλη την διάρκεια της περιόδου ήταν οι Έλληνες παίχτες, που σήκωσαν την ομάδα στις πλάτες τους. Τα εύσημα λοιπόν ανήκουν στους Δήμο Ντικούδη, Νίκο Χατζή Μιχάλη Κακιούζη και τα άλλα παιδιά.
2003: "το 50ο Ράλλυ Ακρόπολις, ο σκληρότερος αγώνας του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος σε ευρωπαϊκό έδαφος, ξεκινά. Στο ράλι είχαν δηλώσει συμμετοχή 90 αυτοκίνητα, αλλά τελικά ξεκίνησαν 82. Θριαμβευτής στο ""Χρυσό"" 50ο Ράλλυ Ακρόπολις είναι ο Μάρκο Μάρτιν με Ford Focus, ο οποίος πανηγυρίζει την πρώτη νίκη της καριέρας του σε αγώνα του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Τη δεύτερη θέση καταλαμβάνει ο Ισπανός Κάρλος Σάινθ με Citroen Xsara και την τρίτη ο Νορβηγός Πέτερ Σόλμπεργκ με Subaru Impreza. Από τους Έλληνες, 14ος είναι ο Γιάννης Παπαδημητρίου με Ford."
ΠΗΓΗ..www.blackhumor.gr
1961: εφαρμόζεται το 3ποντο για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της American Basketball League και περιλαμβάνει όλα τα σουτ που εκτελούνται από απόσταση μεγαλύτερη των 22 ποδιών (6.71μ) από το καλάθι.
1996: ο Γιώργος Δώνης υπογράφει 3ετές συμβόλαιο με την Μπλάκμπερν έναντι 1.1 δις δρχ και γίνεται ο πιο ακριβοπληρωμένος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών καθώς και ο πρώτος Έλληνας, που θα αγωνιστεί στην Πρέμιερ Λιγκ.
1996: συμφωνείται σε συνάντηση ΕΠΑΕ-ΠΣΑΠ υπό την εποπτεία της ΕΠΟ, από την 1/7/96 που ξεκινά η μεταγραφική περίοδος, να ισχύσει η ελεύθερη και απεριόριστη κίνηση κοινοτικών παικτών στην ελληνική επικράτεια. Κάθε ομάδα θα μπορεί να έχει στο δυναμικό της 4 μη κοινοτικούς παίκτες από τους οποίους θα χρησιμοποιεί 3 σε κάθε αγώνα καθώς και ελεύθερο αριθμό επαγγελματιών. Καταργείται ο θεσμός του ημιεπαγγελματία, απελευθερώνονται τα συμβόλαια και δημιουργείται κανονισμός μέσω του οποίου θα προβλέπεται το ποσό, που θα πρέπει να καταβάλλουν οι ΠΑΕ στα ερασιτεχνικά σωματεία για απόκτηση ποδοσφαιριστών. Οι μεταγραφικές περίοδοι παραμένουν 1-15/1 και 1-15/7 κάθε χρόνο.
1999: η Βούλα Τσιαμίτα του Πανελληνίου Γ.Σ. κάνει πανελλήνιο ρεκόρ στο τριπλούν με 14.94μ κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Bruno Zauli που διεξάγεται στο ΟΑΚΑ.
2002: ακριβώς 32 χρόνια χρειάστηκε για να στεφθεί και πάλι πρωταθλήτρια η ΑΕΚ στο μπάσκετ, που καταφέρνει να ανατρέψει το 2-0 του Ολυμπιακού. Μεγάλοι πρωταγωνιστές σε όλη την διάρκεια της περιόδου ήταν οι Έλληνες παίχτες, που σήκωσαν την ομάδα στις πλάτες τους. Τα εύσημα λοιπόν ανήκουν στους Δήμο Ντικούδη, Νίκο Χατζή Μιχάλη Κακιούζη και τα άλλα παιδιά.
2003: "το 50ο Ράλλυ Ακρόπολις, ο σκληρότερος αγώνας του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος σε ευρωπαϊκό έδαφος, ξεκινά. Στο ράλι είχαν δηλώσει συμμετοχή 90 αυτοκίνητα, αλλά τελικά ξεκίνησαν 82. Θριαμβευτής στο ""Χρυσό"" 50ο Ράλλυ Ακρόπολις είναι ο Μάρκο Μάρτιν με Ford Focus, ο οποίος πανηγυρίζει την πρώτη νίκη της καριέρας του σε αγώνα του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Τη δεύτερη θέση καταλαμβάνει ο Ισπανός Κάρλος Σάινθ με Citroen Xsara και την τρίτη ο Νορβηγός Πέτερ Σόλμπεργκ με Subaru Impreza. Από τους Έλληνες, 14ος είναι ο Γιάννης Παπαδημητρίου με Ford."
ΠΗΓΗ..www.blackhumor.gr
kblachos
Μέλος Σωματείου
Μάλλον το σημαντικότερο γεγονός ήταν η έναρξη του Αραβο-Ισραηλινού πολέμου (γνωστός και ως πόλεμος των 6 ημερών) σαν σήμερα στις 5 Ιουνίου 1967.
Ο «Πόλεμος των Έξι Ημερών» κράτησε στην πραγματικότητα 132 ώρες και 30 λεπτά, λιγότερο κι από έξι ημέρες. Απο πλευράς Ισραηλινών ενεπλάκησαν στις επιχειρήσεις 264.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων και των εφέδρων. Η Αίγυπτος παρέταξε 150.000 άνδρες, η Ιορδανία 55.000 και η Συρία 75.000 άνδρες. Οι απώλειες για τους Ισραηλινούς ανήλθαν σε 679 νεκρούς και 2.563 τραυματίες, ενώ οι Άραβες είχαν κατά προσέγγιση 21.000 νεκρούς και 45.000 τραυματίες.
Το Ισραήλ ένοιωθε, πλέον, καλά στα πόδια του και είχε τα αναγκαία εδάφη για να διαπραγματευθεί την απόκτηση ειρήνης και ασφάλειας με τους άραβες γείτονές του. Μεγάλος ηττημένος του πολέμου υπήρξε ο αιγύπτιος πρόεδρος Νάσερ, που είδε τις φιλοδοξίες του να ηγηθεί του αραβικού κόσμου, να καταρρέουν.
Στον «Πόλεμο των Έξι Ημερών» έλαβαν μέρος στρατιωτικοί, που πρωταγωνίστησαν στις κατοπινές πολιτικές εξελίξεις της Μέσης Ανατολής. Αρχηγός του γενικού επιτελείου του Ισραήλ ήταν ο Γιτζάκ Ραμπίν, μετέπειτα πρωθυπουργός, που δολοφονήθηκε από ακροδεξιό το 1995. Της επίθεσης των Ισραηλινών στο Σινά, ηγήθηκε ο Αριέλ Σαρόν, τέως πρωθυπουργός και αυτός. Των συριακών δυνάμεων ηγήθηκε ο Χαφέζ Ελ Ασαντ, πρόεδρος της Συρίας ως το θάνατό του το 2000.
http://www.sansimera.gr/articles/148
Ο «Πόλεμος των Έξι Ημερών» κράτησε στην πραγματικότητα 132 ώρες και 30 λεπτά, λιγότερο κι από έξι ημέρες. Απο πλευράς Ισραηλινών ενεπλάκησαν στις επιχειρήσεις 264.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων και των εφέδρων. Η Αίγυπτος παρέταξε 150.000 άνδρες, η Ιορδανία 55.000 και η Συρία 75.000 άνδρες. Οι απώλειες για τους Ισραηλινούς ανήλθαν σε 679 νεκρούς και 2.563 τραυματίες, ενώ οι Άραβες είχαν κατά προσέγγιση 21.000 νεκρούς και 45.000 τραυματίες.
Το Ισραήλ ένοιωθε, πλέον, καλά στα πόδια του και είχε τα αναγκαία εδάφη για να διαπραγματευθεί την απόκτηση ειρήνης και ασφάλειας με τους άραβες γείτονές του. Μεγάλος ηττημένος του πολέμου υπήρξε ο αιγύπτιος πρόεδρος Νάσερ, που είδε τις φιλοδοξίες του να ηγηθεί του αραβικού κόσμου, να καταρρέουν.
Στον «Πόλεμο των Έξι Ημερών» έλαβαν μέρος στρατιωτικοί, που πρωταγωνίστησαν στις κατοπινές πολιτικές εξελίξεις της Μέσης Ανατολής. Αρχηγός του γενικού επιτελείου του Ισραήλ ήταν ο Γιτζάκ Ραμπίν, μετέπειτα πρωθυπουργός, που δολοφονήθηκε από ακροδεξιό το 1995. Της επίθεσης των Ισραηλινών στο Σινά, ηγήθηκε ο Αριέλ Σαρόν, τέως πρωθυπουργός και αυτός. Των συριακών δυνάμεων ηγήθηκε ο Χαφέζ Ελ Ασαντ, πρόεδρος της Συρίας ως το θάνατό του το 2000.
http://www.sansimera.gr/articles/148
kblachos
Μέλος Σωματείου
«D-Day»: H μεγαλύτερη μέρα του πολέμου
Τρίτη 6 Ιουνίου 1944,
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα το BBC διακόπτει το πρόγραμμά του και μεταδίδει τους στίχους από ένα ποίημα του Βερλέν: «Οι βαθιοί αναστεναγμοί των βιολιών του φθινοπώρου λαβώνουν την καρδιά μου με μια μονότονη μελαγχολία». Την ίδια ώρα Βρετανοί και Αμερικανοί αλεξιπτωτιστές προσγειώνονται ανάμεσα στους ποταμούς Ορν και Ντιβ και στη χερσόνησο Καταντέν της Γαλλίας. Αεροπλάνα της RAF βομβαρδίζουν τις συστοιχίες πυροβολικού που βρίσκονται πλησίον των ακτών. Λίγες ώρες περνάνε και οι γερμανοί στρατιώτες δύσπιστα αντικρίζουν μια αρμάδα από συμμαχικά πλοία να ξεπροβάλλει μέσα από την πρωινή πάχνη. Στις 6.30 το πρωί κύματα από συμμαχικούς στρατιώτες αρχίζουν να καταφθάνουν στις ακτές της Νορμανδίας. H «μεγαλύτερη ημέρα του πολέμου» έχει αρχίσει.
Την εποχή που έγινε η Απόβαση της Νορμανδίας οι Σύμμαχοι είχαν ήδη σημειώσει αρκετές σημαντικές νίκες. Μια επέμβαση όμως «στην καρδιά της Γερμανίας», σύμφωνα με τον αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούζβελτ, κρινόταν αναγκαία. Ετσι αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί απόβαση στη Δυτική Ευρώπη την 1η Μαΐου του 1944, με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Επικυρίαρχος».
Το πιο σημαντικό μέλημα ήταν η επιλογή της τοποθεσίας της απόβασης. Ως καλύτερος στόχος φαινόταν το Καλέ, λόγω της μικρής του απόστασης από τις βρετανικές ακτές. Και οι Γερμανοί όμως είχαν την ίδια γνώμη, οπότε τα επίλεκτα στρατεύματα της 15ης Στρατιάς φύλαγαν την περιοχή. Το Καλέ απορρίφθηκε, ακριβώς επειδή ήταν πασιφανώς η καλύτερη επιλογή. Υστερα από πρόταση του υποστράτηγου Φρεδερίκος Μόργκαν επελέγη η Νορμανδία ως τοποθεσία της απόβασης, επιλογή η οποία ήταν όχι μόνο «Ακρως Απόρρητη», αλλά δημιουργήθηκε επί τούτου ανώτερη διαβάθμιση, επονομαζόμενη BIGOT.
* H παραπλάνηση των Γερμανών
Παράλληλα ξεκίνησε μια γιγαντιαία προσπάθεια παραπληροφόρησης των Γερμανών, η «Επιχείρηση Αντοχή», με σκοπό να πεισθούν οι Γερμανοί ότι η απόβαση θα γινόταν στο Καλέ. Για τον σκοπό αυτόν οι Σύμμαχοι επιστράτευσαν όλη την πανουργία τους: Εχτισαν πλασματικές βάσεις στο Κεντ της Αγγλίας με άρματα μάχης, οχήματα και συστοιχίες πυροβολικού φτιαγμένα από κόντρα πλακέ, ελαστικά και πεπιεσμένο χαρτί, όπου υπήρχε συνεχής κίνηση από φορτηγά (πηγαινοέρχονταν πάντα τα ίδια)! Τα γερμανικά κατασκοπευτικά αεροπλάνα «δυστυχώς» κατάφερναν να αποφεύγουν τα αντιαεροπορικά πυρά και ανέφεραν τις «προετοιμασίες» που έβλεπαν, η δε βρετανική αντικατασκοπία εξολόθρευσε ή πήρε με το μέρος της σχεδόν όλους τους γερμανούς κατασκόπους στο βρετανικό έδαφος, οι οποίοι ψευδώς πληροφορούσαν ότι η απόβαση θα γινόταν στο Καλέ!
H «Επιχείρηση Αντοχή» στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Οι γερμανικές Υπηρεσίες Πληροφοριών και όλοι οι ανώτατοι αξιωματικοί των ναζιστών, με εξαίρεση τον στρατάρχη Ερβιν Ρόμελ, πείστηκαν ότι η απόβαση θα γινόταν στο Καλέ. Εικάζεται πως ο Αδόλφος Χίτλερ είχε υποπτευθεί ότι η απόβαση θα γινόταν κοντά στην Καέν, στη Νορμανδία, αλλά δεν κυνήγησε με αρκετό σθένος αυτή του την προαίσθηση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι 19 επίλεκτες μεραρχίες παρέμειναν στο Καλέ ως το τέλος Ιουλίου, ατενίζοντας την κενή θάλασσα, ενώ η έκβαση του πολέμου κρινόταν στη Νορμανδία.
* Οι προετοιμασίες για την Απόβαση
Εν τω μεταξύ οι προετοιμασίες για την Απόβαση συνεχίζονταν με πυρετώδεις ρυθμούς. Στις αρχές του 1944 οι νότιες ακτές της Βρετανίας ήταν κυριολεκτικά ένα τεράστιο στρατόπεδο, με 3,5 εκατομμύρια στρατιώτες να προετοιμάζουν τη μεγαλύτερη αμφίβια επιχείρηση της Ιστορίας. Βομβαρδιστικά αεροσκάφη και η γαλλική Αντίσταση κατέστρεφαν τα γερμανικά ραντάρ, ώστε να μην μπορούν να καταγράφουν τις κινήσεις πλοίων και αεροπλάνων στο Στενό της Μάγχης, καθώς και κομβικά σημεία του οδικού δικτύου, για να εμποδίσουν τη μεταφορά ενισχύσεων στα μέτωπα. Αυτές οι επιθέσεις εξελίσσονταν σε όλο το μήκος των γαλλικών ακτών, για να μην προδοθεί το ακριβές σημείο της Απόβασης.
Και οι Γερμανοί όμως προετοιμάζονταν. Ηδη από τις αρχές του 1942 είχαν αναθέσει στον Οργανισμό Τοντ την ανέγερση του Ατλαντικού Τείχους, ενός συστήματος οχυρώσεων από τη Νορβηγία ως την Ισπανία, έργο που όμως έμεινε ανολοκλήρωτο. Ενδεικτικά το 68% είχε κατασκευαστεί στο Καλέ, ενώ μόλις το 18% είχε ολοκληρωθεί στη Νορμανδία.
Εν τω μεταξύ οι στρατηγοί Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και Μπέρναρντ Μοντγκόμερι εκπονούσαν το σχέδιο μάχης. Αποφάσισαν να προσθέσουν δύο ακόμη ακτές στα σχέδια της απόβασης και έτσι η απόβαση αναβλήθηκε για τον Ιούνιο του 1944.
Ο προσδιορισμός της συγκεκριμένης ημέρας επίθεσης έγινε λαμβάνοντας υπόψη τους καιρικούς παράγοντες. H επιχείρηση των αλεξιπτωτιστών μπορούσε να γίνει μόνο όταν το φεγγάρι ήταν γεμάτο. Ακόμη η επίθεση θα έπρεπε να λάβει χώρα όταν η παλίρροια θα ήταν στη μέση της, λόγω των παγίδων που είχαν στήσει οι Γερμανοί. Αυτός ο συνδυασμός των καιρικών συνθηκών συνέπιπτε την 5η Ιουνίου, που ορίστηκε ως «D-Day», δηλαδή ημέρα έναρξης των επιχειρήσεων.
Την 1η Ιουνίου το BBC μετέδωσε το πρώτο μισό από τον στίχο του Βερλέν, ως μήνυμα προς τη γαλλική Αντίσταση ότι η Απόβαση θα ξεκινούσε σε λίγες ημέρες. Αυτό όμως το είχαν πληροφορηθεί και οι Γερμανοί. Και ενώ ο μισός στίχος επαναλαμβανόταν κάθε ημέρα, ο καιρός γινόταν ολοένα χειρότερος. Στις 5 Ιουνίου η θάλασσα λυσσομανούσε, οπότε κάθε ιδέα για απόβαση φαινόταν εξωπραγματική. Πράγματι, η απόβαση αναβλήθηκε για την επόμενη ημέρα. Ο καιρός όμως καλυτέρεψε ελάχιστα και οι γερμανοί αξιωματικοί εφησύχασαν· δεν ήταν δυνατό να γίνει απόβαση με κακοκαιρία. Αρκετοί έφυγαν για τη Βρετάνη, όπου εκτυλισσόταν - τι ειρωνεία! - άσκηση εξομοίωσης συμμαχικής απόβασης, ενώ ο Ρόμελ βρισκόταν στη Γερμανία, όπου γιόρταζε τα γενέθλια της γυναίκας του. Ο Αδόλφος Χίτλερ κοιμόταν στο στρατηγείο του στο Μπέρχτεσγκαντεν. Εκείνη την ώρα της νύχτας ο Αϊζενχάουερ έδινε διστακτικά το σήμα για να ξεκινήσει η Απόβαση. Το BBC μετέδωσε ολόκληρο τον στίχο του Βερλέν. Από εκείνη τη στιγμή η 6η Ιουνίου 1944 θα περνούσε στην Ιστορία.
* D-Day
Με την έναρξη της επιχείρησης 23.400 αλεξιπτωτιστές έπεσαν πίσω από τις εχθρικές γραμμές, ενώ βομβαρδιστικά της RAF έριξαν 5.300 τόνους βόμβες στις γερμανικές συστοιχίες πυροβολικού. Στις 6.30 π.μ. το 5ο και το 7ο αμερικανικό σώμα κατευθύνθηκαν προς τις ακτές με τις κωδικές ονομασίες Ομαχα και Γιούτα, ενώ στις 7.30 π.μ. - λόγω διαφορών στην ώρα της παλίρροιας - η 3η καναδική μεραρχία αποβιβάστηκε στην ακτή Τζούνο και η 3η και η 50ή βρετανική μεραρχία στη Σορντ και στην Γκολντ.
Συνολικά 156.000 στρατιώτες και 20.000 οχήματα αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία την πρώτη ημέρα της επιχείρησης, συνεπικουρία 4.300 πλοίων - υπό τον βρετανό ναύαρχο Μπέρτραμ Ράμσεϊ - και 11.000 αεροπλάνων - υπό τον βρετανό πτέραρχο Τράφορντ Λέι-Μάλορι. Κύριος στόχος τους ήταν η δημιουργία και η σταθεροποίηση ενός προγεφυρώματος, ώστε να αποβιβαστούν και άλλες συμμαχικές δυνάμεις τις επόμενες ημέρες.
Αν και οι Σύμμαχοι είχαν υπεροχή σε αέρα και θάλασσα, οι δυσκολίες ήταν μεγάλες. Τα αεροπλάνα που μετέφεραν τους αλεξιπτωτιστές πέταγαν πολύ ψηλά και πολύ γρήγορα για να αποφύγουν τα αντιαεροπορικά πυρά και πολλοί έπεσαν ως και 30 χιλιόμετρα μακριά από τα καθορισμένα σημεία πτώσης, ακόμη και εν τω μέσω γερμανικών στρατευμάτων.
H κακοκαιρία που πρόσφερε στους Συμμάχους τον αρχικό αιφνιδιασμό δυσχέρανε σημαντικά την έκβαση της Απόβασης. Ειδικά στην Ομαχα, τα μισά από τα αμφίβια άρματα μάχης βυθίστηκαν. Πολλά αποβατικά πλοία αναποδογυρίστηκαν από τα πελώρια κύματα. Οι στρατιώτες που τελικά αποβιβάστηκαν ζαλισμένοι στην Ομαχα αντιμετώπισαν, εν αγνοία των διοικητών τους, την επίλεκτη 352η μεραρχία πεζικού και υπέστησαν σοβαρότατες απώλειες.
Στην ακτή Σορντ οι Βρετανοί αντιμετώπισαν ακόμη ένα πρόβλημα. Γερμανικά άρματα μάχης εμπόδισαν την προέλασή τους με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έντονος συνωστισμός στην ακτή. Πέρα από τις όποιες δυσκολίες, η Απόβαση στέφθηκε με επιτυχία κυρίως λόγω της ανδρείας των στρατιωτών που έχυσαν το αίμα τους στις ακτές της Νορμανδίας. Με απώλειες που έφθασαν τις 10.000, οι Σύμμαχοι είχαν πια διεισδύσει στο «Οχυρό Ευρώπη». Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τις γερμανικές απώλειες, αλλά εκτιμώνται από 4.000 ως 9.000.
Αμέσως ξεκίνησε ένας «αγώνας υπεροπλίας» στην περιοχή. Στις 18 Ιουνίου είχαν αποβιβαστεί 600.000 στρατιώτες και 100.000 φορτηγά, χάρη στους δύο τεχνητούς λιμένες, τους λεγόμενους «Μάλμπερι», τους οποίους οι Σύμμαχοι κατασκεύασαν και ρυμούλκησαν από τη Βρετανία ως τις ακτές Ομαχα και Γκολντ! Παράλληλα είχαν δημιουργήσει πενήντα πρόχειρους αεροδιαδρόμους. Τώρα πια ήταν αδύνατο για τους Γερμανούς να πετάξουν τους Συμμάχους πίσω στη θάλασσα...
* H Μάχη της Νορμανδίας
Μετά την επιτυχία της Απόβασης ξεκίνησε ένα άλλο, δυσκολότερο κεφάλαιο για τους Συμμάχους: η Μάχη της Νορμανδίας, η οποία υπολογιζόταν να διαρκέσει τρεις εβδομάδες αλλά τελικά κράτησε σχεδόν τρεις μήνες, κυρίως επειδή οι Γερμανοί δεν υποχώρησαν, όπως υπολόγιζαν οι Σύμμαχοι, αλλά πολέμησαν - με διαταγή του Χίτλερ - μέχρι τελευταίας πνοής, μετρώντας πάνω από 400.000 νεκρούς και τραυματίες. Και οι συμμαχικές δυνάμεις όμως είχαν πάνω από 200.000 απώλειες, εκ των οποίων 37.000 νεκροί. Μόλις στις 9 Ιουλίου οι Σύμμαχοι κατάφεραν να κατακτήσουν την Καέν, την οποία έπρεπε - σύμφωνα με το σχέδιο - να κατακτήσουν την πρώτη ημέρα της Απόβασης! Στις επόμενες τρεις βδομάδες το μέτωπο μετακινήθηκε μόλις τρία χιλιόμετρα νότια.
Στις 7 Αυγούστου οι Γερμανοί έκαναν μια τελευταία αιφνιδιαστική - αλλά αποτυχημένη - επίθεση στο Αβράνς και στις 16 Αυγούστου ο Χίτλερ διέταξε γενική υποχώρηση. Στις 20 Αυγούστου ένα από τα «μεγαλύτερα αιματοκυλίσματα του πολέμου», σύμφωνα με τον Αϊζενχάουερ, εξελίχθηκε στο Φαλέζ Ποκέ, όταν 150.000 γερμανοί στρατιώτες περικυκλώθηκαν από συμμαχικά στρατεύματα. 50.000 σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν ή πιάστηκαν αιχμάλωτοι. H Μάχη της Νορμανδίας είχε τελειώσει.
* Τα αποτελέσματα της Απόβασης
Στις 15 Αυγούστου 1944 συμμαχικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν με ευκολία στη Νότια Γαλλία και στις 25 Αυγούστου το Παρίσι απελευθερώθηκε. Ο στρατηγός Σαρλ ντε Γκωλ εισήλθε στην πρωτεύουσα της αληθινά πια ελεύθερης Γαλλίας. Μιας Γαλλίας που πλήρωσε όμως ακριβά το τίμημα της ελευθερίας. Σχεδόν 20.000 κάτοικοι της Νορμανδίας βρήκαν τραγικό θάνατο κατά την περίοδο της Απόβασης και της Μάχης, κυρίως από συμμαχικούς βομβαρδισμούς... Ολόκληρες πόλεις και χωριά μετατράπηκαν κυριολεκτικά σε στάχτη και συντρίμμια.
H Απόβαση στη Νορμανδία όμως ήταν αναγκαία και καθοριστική για την εξέλιξη του πολέμου. Με την προέλαση των Αμερικανών και των Βρετανών από τη Δύση και των Σοβιετικών από την Ανατολή σήμανε η έναρξη του τελευταίου κεφαλαίου του πολέμου. Το Βερολίνο ήταν το μέρος όπου αυτό το κεφάλαιο θα έκλεινε οριστικά και όπου θα γεννιόταν μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα, αυτή του Ψυχρού Πολέμου.
Τρίτη 6 Ιουνίου 1944,
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα το BBC διακόπτει το πρόγραμμά του και μεταδίδει τους στίχους από ένα ποίημα του Βερλέν: «Οι βαθιοί αναστεναγμοί των βιολιών του φθινοπώρου λαβώνουν την καρδιά μου με μια μονότονη μελαγχολία». Την ίδια ώρα Βρετανοί και Αμερικανοί αλεξιπτωτιστές προσγειώνονται ανάμεσα στους ποταμούς Ορν και Ντιβ και στη χερσόνησο Καταντέν της Γαλλίας. Αεροπλάνα της RAF βομβαρδίζουν τις συστοιχίες πυροβολικού που βρίσκονται πλησίον των ακτών. Λίγες ώρες περνάνε και οι γερμανοί στρατιώτες δύσπιστα αντικρίζουν μια αρμάδα από συμμαχικά πλοία να ξεπροβάλλει μέσα από την πρωινή πάχνη. Στις 6.30 το πρωί κύματα από συμμαχικούς στρατιώτες αρχίζουν να καταφθάνουν στις ακτές της Νορμανδίας. H «μεγαλύτερη ημέρα του πολέμου» έχει αρχίσει.
Την εποχή που έγινε η Απόβαση της Νορμανδίας οι Σύμμαχοι είχαν ήδη σημειώσει αρκετές σημαντικές νίκες. Μια επέμβαση όμως «στην καρδιά της Γερμανίας», σύμφωνα με τον αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούζβελτ, κρινόταν αναγκαία. Ετσι αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί απόβαση στη Δυτική Ευρώπη την 1η Μαΐου του 1944, με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Επικυρίαρχος».
Το πιο σημαντικό μέλημα ήταν η επιλογή της τοποθεσίας της απόβασης. Ως καλύτερος στόχος φαινόταν το Καλέ, λόγω της μικρής του απόστασης από τις βρετανικές ακτές. Και οι Γερμανοί όμως είχαν την ίδια γνώμη, οπότε τα επίλεκτα στρατεύματα της 15ης Στρατιάς φύλαγαν την περιοχή. Το Καλέ απορρίφθηκε, ακριβώς επειδή ήταν πασιφανώς η καλύτερη επιλογή. Υστερα από πρόταση του υποστράτηγου Φρεδερίκος Μόργκαν επελέγη η Νορμανδία ως τοποθεσία της απόβασης, επιλογή η οποία ήταν όχι μόνο «Ακρως Απόρρητη», αλλά δημιουργήθηκε επί τούτου ανώτερη διαβάθμιση, επονομαζόμενη BIGOT.
* H παραπλάνηση των Γερμανών
Παράλληλα ξεκίνησε μια γιγαντιαία προσπάθεια παραπληροφόρησης των Γερμανών, η «Επιχείρηση Αντοχή», με σκοπό να πεισθούν οι Γερμανοί ότι η απόβαση θα γινόταν στο Καλέ. Για τον σκοπό αυτόν οι Σύμμαχοι επιστράτευσαν όλη την πανουργία τους: Εχτισαν πλασματικές βάσεις στο Κεντ της Αγγλίας με άρματα μάχης, οχήματα και συστοιχίες πυροβολικού φτιαγμένα από κόντρα πλακέ, ελαστικά και πεπιεσμένο χαρτί, όπου υπήρχε συνεχής κίνηση από φορτηγά (πηγαινοέρχονταν πάντα τα ίδια)! Τα γερμανικά κατασκοπευτικά αεροπλάνα «δυστυχώς» κατάφερναν να αποφεύγουν τα αντιαεροπορικά πυρά και ανέφεραν τις «προετοιμασίες» που έβλεπαν, η δε βρετανική αντικατασκοπία εξολόθρευσε ή πήρε με το μέρος της σχεδόν όλους τους γερμανούς κατασκόπους στο βρετανικό έδαφος, οι οποίοι ψευδώς πληροφορούσαν ότι η απόβαση θα γινόταν στο Καλέ!
H «Επιχείρηση Αντοχή» στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Οι γερμανικές Υπηρεσίες Πληροφοριών και όλοι οι ανώτατοι αξιωματικοί των ναζιστών, με εξαίρεση τον στρατάρχη Ερβιν Ρόμελ, πείστηκαν ότι η απόβαση θα γινόταν στο Καλέ. Εικάζεται πως ο Αδόλφος Χίτλερ είχε υποπτευθεί ότι η απόβαση θα γινόταν κοντά στην Καέν, στη Νορμανδία, αλλά δεν κυνήγησε με αρκετό σθένος αυτή του την προαίσθηση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι 19 επίλεκτες μεραρχίες παρέμειναν στο Καλέ ως το τέλος Ιουλίου, ατενίζοντας την κενή θάλασσα, ενώ η έκβαση του πολέμου κρινόταν στη Νορμανδία.
* Οι προετοιμασίες για την Απόβαση
Εν τω μεταξύ οι προετοιμασίες για την Απόβαση συνεχίζονταν με πυρετώδεις ρυθμούς. Στις αρχές του 1944 οι νότιες ακτές της Βρετανίας ήταν κυριολεκτικά ένα τεράστιο στρατόπεδο, με 3,5 εκατομμύρια στρατιώτες να προετοιμάζουν τη μεγαλύτερη αμφίβια επιχείρηση της Ιστορίας. Βομβαρδιστικά αεροσκάφη και η γαλλική Αντίσταση κατέστρεφαν τα γερμανικά ραντάρ, ώστε να μην μπορούν να καταγράφουν τις κινήσεις πλοίων και αεροπλάνων στο Στενό της Μάγχης, καθώς και κομβικά σημεία του οδικού δικτύου, για να εμποδίσουν τη μεταφορά ενισχύσεων στα μέτωπα. Αυτές οι επιθέσεις εξελίσσονταν σε όλο το μήκος των γαλλικών ακτών, για να μην προδοθεί το ακριβές σημείο της Απόβασης.
Και οι Γερμανοί όμως προετοιμάζονταν. Ηδη από τις αρχές του 1942 είχαν αναθέσει στον Οργανισμό Τοντ την ανέγερση του Ατλαντικού Τείχους, ενός συστήματος οχυρώσεων από τη Νορβηγία ως την Ισπανία, έργο που όμως έμεινε ανολοκλήρωτο. Ενδεικτικά το 68% είχε κατασκευαστεί στο Καλέ, ενώ μόλις το 18% είχε ολοκληρωθεί στη Νορμανδία.
Εν τω μεταξύ οι στρατηγοί Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και Μπέρναρντ Μοντγκόμερι εκπονούσαν το σχέδιο μάχης. Αποφάσισαν να προσθέσουν δύο ακόμη ακτές στα σχέδια της απόβασης και έτσι η απόβαση αναβλήθηκε για τον Ιούνιο του 1944.
Ο προσδιορισμός της συγκεκριμένης ημέρας επίθεσης έγινε λαμβάνοντας υπόψη τους καιρικούς παράγοντες. H επιχείρηση των αλεξιπτωτιστών μπορούσε να γίνει μόνο όταν το φεγγάρι ήταν γεμάτο. Ακόμη η επίθεση θα έπρεπε να λάβει χώρα όταν η παλίρροια θα ήταν στη μέση της, λόγω των παγίδων που είχαν στήσει οι Γερμανοί. Αυτός ο συνδυασμός των καιρικών συνθηκών συνέπιπτε την 5η Ιουνίου, που ορίστηκε ως «D-Day», δηλαδή ημέρα έναρξης των επιχειρήσεων.
Την 1η Ιουνίου το BBC μετέδωσε το πρώτο μισό από τον στίχο του Βερλέν, ως μήνυμα προς τη γαλλική Αντίσταση ότι η Απόβαση θα ξεκινούσε σε λίγες ημέρες. Αυτό όμως το είχαν πληροφορηθεί και οι Γερμανοί. Και ενώ ο μισός στίχος επαναλαμβανόταν κάθε ημέρα, ο καιρός γινόταν ολοένα χειρότερος. Στις 5 Ιουνίου η θάλασσα λυσσομανούσε, οπότε κάθε ιδέα για απόβαση φαινόταν εξωπραγματική. Πράγματι, η απόβαση αναβλήθηκε για την επόμενη ημέρα. Ο καιρός όμως καλυτέρεψε ελάχιστα και οι γερμανοί αξιωματικοί εφησύχασαν· δεν ήταν δυνατό να γίνει απόβαση με κακοκαιρία. Αρκετοί έφυγαν για τη Βρετάνη, όπου εκτυλισσόταν - τι ειρωνεία! - άσκηση εξομοίωσης συμμαχικής απόβασης, ενώ ο Ρόμελ βρισκόταν στη Γερμανία, όπου γιόρταζε τα γενέθλια της γυναίκας του. Ο Αδόλφος Χίτλερ κοιμόταν στο στρατηγείο του στο Μπέρχτεσγκαντεν. Εκείνη την ώρα της νύχτας ο Αϊζενχάουερ έδινε διστακτικά το σήμα για να ξεκινήσει η Απόβαση. Το BBC μετέδωσε ολόκληρο τον στίχο του Βερλέν. Από εκείνη τη στιγμή η 6η Ιουνίου 1944 θα περνούσε στην Ιστορία.
* D-Day
Με την έναρξη της επιχείρησης 23.400 αλεξιπτωτιστές έπεσαν πίσω από τις εχθρικές γραμμές, ενώ βομβαρδιστικά της RAF έριξαν 5.300 τόνους βόμβες στις γερμανικές συστοιχίες πυροβολικού. Στις 6.30 π.μ. το 5ο και το 7ο αμερικανικό σώμα κατευθύνθηκαν προς τις ακτές με τις κωδικές ονομασίες Ομαχα και Γιούτα, ενώ στις 7.30 π.μ. - λόγω διαφορών στην ώρα της παλίρροιας - η 3η καναδική μεραρχία αποβιβάστηκε στην ακτή Τζούνο και η 3η και η 50ή βρετανική μεραρχία στη Σορντ και στην Γκολντ.
Συνολικά 156.000 στρατιώτες και 20.000 οχήματα αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία την πρώτη ημέρα της επιχείρησης, συνεπικουρία 4.300 πλοίων - υπό τον βρετανό ναύαρχο Μπέρτραμ Ράμσεϊ - και 11.000 αεροπλάνων - υπό τον βρετανό πτέραρχο Τράφορντ Λέι-Μάλορι. Κύριος στόχος τους ήταν η δημιουργία και η σταθεροποίηση ενός προγεφυρώματος, ώστε να αποβιβαστούν και άλλες συμμαχικές δυνάμεις τις επόμενες ημέρες.
Αν και οι Σύμμαχοι είχαν υπεροχή σε αέρα και θάλασσα, οι δυσκολίες ήταν μεγάλες. Τα αεροπλάνα που μετέφεραν τους αλεξιπτωτιστές πέταγαν πολύ ψηλά και πολύ γρήγορα για να αποφύγουν τα αντιαεροπορικά πυρά και πολλοί έπεσαν ως και 30 χιλιόμετρα μακριά από τα καθορισμένα σημεία πτώσης, ακόμη και εν τω μέσω γερμανικών στρατευμάτων.
H κακοκαιρία που πρόσφερε στους Συμμάχους τον αρχικό αιφνιδιασμό δυσχέρανε σημαντικά την έκβαση της Απόβασης. Ειδικά στην Ομαχα, τα μισά από τα αμφίβια άρματα μάχης βυθίστηκαν. Πολλά αποβατικά πλοία αναποδογυρίστηκαν από τα πελώρια κύματα. Οι στρατιώτες που τελικά αποβιβάστηκαν ζαλισμένοι στην Ομαχα αντιμετώπισαν, εν αγνοία των διοικητών τους, την επίλεκτη 352η μεραρχία πεζικού και υπέστησαν σοβαρότατες απώλειες.
Στην ακτή Σορντ οι Βρετανοί αντιμετώπισαν ακόμη ένα πρόβλημα. Γερμανικά άρματα μάχης εμπόδισαν την προέλασή τους με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έντονος συνωστισμός στην ακτή. Πέρα από τις όποιες δυσκολίες, η Απόβαση στέφθηκε με επιτυχία κυρίως λόγω της ανδρείας των στρατιωτών που έχυσαν το αίμα τους στις ακτές της Νορμανδίας. Με απώλειες που έφθασαν τις 10.000, οι Σύμμαχοι είχαν πια διεισδύσει στο «Οχυρό Ευρώπη». Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για τις γερμανικές απώλειες, αλλά εκτιμώνται από 4.000 ως 9.000.
Αμέσως ξεκίνησε ένας «αγώνας υπεροπλίας» στην περιοχή. Στις 18 Ιουνίου είχαν αποβιβαστεί 600.000 στρατιώτες και 100.000 φορτηγά, χάρη στους δύο τεχνητούς λιμένες, τους λεγόμενους «Μάλμπερι», τους οποίους οι Σύμμαχοι κατασκεύασαν και ρυμούλκησαν από τη Βρετανία ως τις ακτές Ομαχα και Γκολντ! Παράλληλα είχαν δημιουργήσει πενήντα πρόχειρους αεροδιαδρόμους. Τώρα πια ήταν αδύνατο για τους Γερμανούς να πετάξουν τους Συμμάχους πίσω στη θάλασσα...
* H Μάχη της Νορμανδίας
Μετά την επιτυχία της Απόβασης ξεκίνησε ένα άλλο, δυσκολότερο κεφάλαιο για τους Συμμάχους: η Μάχη της Νορμανδίας, η οποία υπολογιζόταν να διαρκέσει τρεις εβδομάδες αλλά τελικά κράτησε σχεδόν τρεις μήνες, κυρίως επειδή οι Γερμανοί δεν υποχώρησαν, όπως υπολόγιζαν οι Σύμμαχοι, αλλά πολέμησαν - με διαταγή του Χίτλερ - μέχρι τελευταίας πνοής, μετρώντας πάνω από 400.000 νεκρούς και τραυματίες. Και οι συμμαχικές δυνάμεις όμως είχαν πάνω από 200.000 απώλειες, εκ των οποίων 37.000 νεκροί. Μόλις στις 9 Ιουλίου οι Σύμμαχοι κατάφεραν να κατακτήσουν την Καέν, την οποία έπρεπε - σύμφωνα με το σχέδιο - να κατακτήσουν την πρώτη ημέρα της Απόβασης! Στις επόμενες τρεις βδομάδες το μέτωπο μετακινήθηκε μόλις τρία χιλιόμετρα νότια.
Στις 7 Αυγούστου οι Γερμανοί έκαναν μια τελευταία αιφνιδιαστική - αλλά αποτυχημένη - επίθεση στο Αβράνς και στις 16 Αυγούστου ο Χίτλερ διέταξε γενική υποχώρηση. Στις 20 Αυγούστου ένα από τα «μεγαλύτερα αιματοκυλίσματα του πολέμου», σύμφωνα με τον Αϊζενχάουερ, εξελίχθηκε στο Φαλέζ Ποκέ, όταν 150.000 γερμανοί στρατιώτες περικυκλώθηκαν από συμμαχικά στρατεύματα. 50.000 σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν ή πιάστηκαν αιχμάλωτοι. H Μάχη της Νορμανδίας είχε τελειώσει.
* Τα αποτελέσματα της Απόβασης
Στις 15 Αυγούστου 1944 συμμαχικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν με ευκολία στη Νότια Γαλλία και στις 25 Αυγούστου το Παρίσι απελευθερώθηκε. Ο στρατηγός Σαρλ ντε Γκωλ εισήλθε στην πρωτεύουσα της αληθινά πια ελεύθερης Γαλλίας. Μιας Γαλλίας που πλήρωσε όμως ακριβά το τίμημα της ελευθερίας. Σχεδόν 20.000 κάτοικοι της Νορμανδίας βρήκαν τραγικό θάνατο κατά την περίοδο της Απόβασης και της Μάχης, κυρίως από συμμαχικούς βομβαρδισμούς... Ολόκληρες πόλεις και χωριά μετατράπηκαν κυριολεκτικά σε στάχτη και συντρίμμια.
H Απόβαση στη Νορμανδία όμως ήταν αναγκαία και καθοριστική για την εξέλιξη του πολέμου. Με την προέλαση των Αμερικανών και των Βρετανών από τη Δύση και των Σοβιετικών από την Ανατολή σήμανε η έναρξη του τελευταίου κεφαλαίου του πολέμου. Το Βερολίνο ήταν το μέρος όπου αυτό το κεφάλαιο θα έκλεινε οριστικά και όπου θα γεννιόταν μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα, αυτή του Ψυχρού Πολέμου.
Απάντηση: Re: Σαν σήμερα
Σταύρος Νιάρχος (1909 – 1996)
Από τους δυναμικότερους και πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες του 20ου αιώνα, με διεθνή αναγνώριση και καταξίωση. Εφοπλιστής, από τους θεμελιωτές του μεταπολεμικού ελληνικού θαύματος στη ναυτιλία. Η «βεντέτα» του σε προσωπικό και επιχειρηματικό επίπεδο με τον σύγγαμβρό του Αριστοτέλη Ωνάση τροφοδότησε τις στήλες των εφημερίδων όλου του κόσμου και διαμόρφωσε μέρος του προσωπικό του μύθου.
Ο Σταύρος Νιάρχος γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1909 στην Αθήνα. Οι γονείς του, με καταγωγή από την Λακωνία, μόλις είχαν επιστρέψει στην πατρίδα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου διατηρούσαν ένα πολυκατάστημα στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας του Σπύρος ασχολήθηκε με το εμπόριο λαδιού, ενώ η μητέρα του Ευγενία καταγόταν από την πλούσια οικογένεια των αδελφών Κουμάνταρου, που διατηρούσε στον Πειραιά τον αλευρόμυλο «Ευρώτας».
Ο Σταύρος Νιάρχος τελείωσε το Βαρβάκειο και τη Νομική Αθηνών. Το 1929 άρχισε να εργάζεται στον αλευρόμυλο των θείων του και γρήγορα ξεχώρισε για τις διοικητικές ικανότητές του. Αντιλαμβανόμενος το μεγάλο κόστος από την εισαγωγή σιταριού από την Αργεντινή και τη Σοβιετική Ένωση, έπεισε τους θείους του ότι θα τους συνέφερε καλύτερα εάν είχαν δικά τους πλοία. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, αγόρασε 6 πλοία αντί 120.000 δολαρίων.
Το 1930 συνάπτει τον πρώτο του γάμο με την Ελένη Σπορίδη, κόρη ναυάρχου, με την οποία χωρίζει ένα χρόνο αργότερα. Στα μέσα της δεκαετίας του '30 ο θείος του Νίκος Κουμάνταρος μεταναστεύει στις ΗΠΑ. Μετά από λίγο τον ακολουθεί και ο ανιψιός του. Το 1939 παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την 20χρονη Μελπομένη Κάπαρη, κόρη πλοιοκτήτη από τη Σύρο και χήρα διπλωμάτη. Τον ίδιο χρόνο αυτονομείται επιχειρηματικά από τον θείο του. Ιδρύει τη Niarchos Group, με 2 πετρελαιοφόρα και 5 φορτηγά.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στρατεύεται και υπηρετεί ως Σημαιοφόρος στο Πολεμικό Ναυτικό. Συμμετέχει στις συμμαχικές επιχειρήσεις στη Νορμανδία, όπου παρασημοφορείται. Τα πλοία του μισθώνονται από τους Συμμάχους και έξι από αυτά βυθίζονται. Το 1947 χωρίζει από τη γυναίκα του Μελπομένη και η γνωριμία του με τον εφοπλιστή Σταύρο Λιβανό θα τον βάλει στα μεγάλα σαλόνια. Φλερτάρει με τη 14χρονη κόρη του Τίνα και όταν ο πατέρας της αρνείται να του δώσει το χέρι της, λόγω της μικρής της ηλικίας, παντρεύεται τη μεγαλύτερη αδελφή της Ευγενία. Τρία χρόνια αργότερα, η Τίνα παντρεύεται τον μεγάλο ανταγωνιστή του, Αριστοτέλη Ωνάση, γεγονός που εξοργίζει τον Νιάρχο.
Με τα 2.000.000 δολάρια της αποζημίωσης από τα βυθισμένα πλοία του και τα 16 «Λίμπερτυ», που πήρε ως δώρο από την αμερικανική κυβέρνηση, ο Νιάρχος ανακάμπτει οικονομικά και επενδύει σε μεγάλα τάνκερ. Η κίνησή του αυτή αποδεικνύεται ευφυής και θα τον καταστήσει έναν από τους μεγαλύτερους πλοιοκτήτες στον κόσμο. Για πολλά χρόνια του ανήκε ο μεγαλύτερος ιδιωτικός στόλος του κόσμου. Θα εισέλθει στη χωρεία των Κροίσων και θα ονομαστεί «Χρυσός Έλληνας». Γίνεται εξώφυλλο στο περιοδικό «Time» με φόντο τα τάνκερ του (τεύχος 6ης, Αυγούστου 1956). Είναι η εποχή της καταξίωσης. Οι κακές γλώσσες λένε, όμως, ότι το εξώφυλλο του στοίχισε 500.000 δολάρια.
Την ίδια εποχή, ο Νιάρχος αγοράζει το νησί Σπετσοπούλα στον Αργοσαρωνικό, ακολουθώντας ανάλογη κίνηση του ανταγωνιστή του Αριστοτέλη Ωνάση με τον Σκορπιό και γίνεται ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες έργων τέχνης, με προτροπή της γυναίκας του Ευγενίας. Το 1957 αγόρασε ολόκληρη τη συλλογή του γνωστού αμερικανού ηθοποιού Έντουαρντ Ρόμπινσον, η οποία περιελάμβανε 58 έργα ιμπρεσιονιστών και μεταϊμπρεσιονιστών ζωγράφων, αντί έξι εκατομμυρίων δολαρίων.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 άρχισε να επενδύει στην Ελλάδα, επωφελούμενος του ευνοϊκού νομοθετικού πλαισίου. Οι δύο σπουδαιότερες επενδύσεις του είναι τα «Ελληνικά Διυλιστήρια» Ασπροπύργου (σήμερα ΕΛΔΕ) και τα «Ελληνικά Ναυπηγεία» στον Σκαραμαγκά, που για μεγάλο διάστημα υπήρξε το μεγαλύτερο ναυπηγείο στη Μεσόγειο.
Το 1965 ο Νιάρχος, που τρελαινόταν για το σκι, γνωρίζεται στο σαλέ του στην Ελβετία με τη Σαρλότ Φορντ, εγγονή του θρυλικού αυτοκινητοβιομήχανου Χένρι Φορντ. Η νεαρή Αμερικανίδα μένει έγκυος και το σκάνδαλο ξεσπάει. Η Ευγενία, η μητέρα των τεσσάρων παιδιών του (Φίλιππου, Σπύρου, Κωνσταντίνου και Μαρίας-Ειρήνης), ζητά και παίρνει διαζύγιο. Ο Νιάρχος παντρεύεται με πολιτικό γάμο τη Φορντ, η οποία φέρνει στον κόσμο το πέμπτο παιδί του, την Έλενα - Άννα. Στο μεταξύ, ξαναφουντώνει ο έρωτάς του για την Ευγενία. Χωρίζει με τη Φορντ, αλλά δεν χρειάζεται να ξαναπαντρευτεί την Ευγενία, καθώς το διαζύγιό τους δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, ούτε βεβαίως ο πολιτικός γάμος του με τη Φορντ.
Στις 4 Μαΐου 1970 ο Νιάρχος απασχολεί και πάλι τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όλου του κόσμου. Η γυναίκα του Ευγενία, 44 χρονών, βρίσκεται νεκρή στη Σπετσοπούλα, κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Ο ιατροδικαστής βρήκε σημάδια πάλης και μώλωπες στο σώμα της. Αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε η Ευγενία; Η επίσημη εκδοχή είναι θάνατος από υπερβολική χρήση βαρβιτουρικών και η υπόθεση κλείνει για τον Νιάρχο με απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, παρά την παραπεμπτική πρόταση του εισαγγελέα.
Με τη σύζυγό του, Ευγενία
Την εκδοχή της δολοφονίας από τον Σταύρο Νιάρχο υποστηρίζει ο δημοσιογράφος Σπύρος Καρατζαφέρης στο βιβλίου του «Φάκελλος Νιάρχος» (εκδόσεις «Κάκτος»), επιστέγασμα της μεγάλης του δημοσιογραφικής έρευνας, που δημοσιεύθηκε σε 58 συνέχειες στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» το δίμηνο Μαΐου - Ιουνίου 1976. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός στη μυθιστορηματική εκδοχή του συμβάντος, με τίτλο «Ο Ιατροδικαστής» (εκδόσεις Λιβάνη).
Ο Νιάρχος ξεπερνά γρήγορα το χαμό της Ευγενίας και το 1971 παντρεύεται την αδελφή της Τίνα, που φαίνεται να είναι ο μεγάλος του έρωτας. Η Τίνα είχε χωρίσει το 1959 με τον Ωνάση, αφού του είχε χαρίσει τα δύο παιδιά του, Αλέξανδρο και Χριστίνα, και στη συνέχεια τον Μαρκήσιο του Μπλάντφορντ. Το 1974 η Τίνα θα πεθάνει και αυτή από βαρβιτουρικά, εξαιτίας του χαμού του γιου της Αλέξανδρου σε αεροπορικό δυστύχημα. Οι φήμες οργιάζουν και πάλι. Η Τίνα πέθανε στο ξενοδοχείο «Ντε Σαντελιέ» του Παρισιού και ο Νιάρχος κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο.
Μετά την κρίση του 1973, ο Νιάρχος πούλησε κάποιες από τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις του και επεκτάθηκε στο εμπόριο διαμαντιών και τα χρηματοοικονομικά, φθάνοντας να κατέχει το 2% της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου Citybank. Επένδυσε, επίσης, στα άλογα κούρσας με εκτροφεία στη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Συνέχιζε να εμπλουτίζει τη συλλογή έργων τέχνης του με έργα των Βαν Γκογκ, Γκόγια, Ελ Γκρέκο και Ρούμπενς. Η αυτοπροσωπογραφία του Πικάσο τού κόστισε 47.850.000 δολάρια το 1989.
Οι θαλαμηγοί του («Κρεολή», «Ατλαντίς 1 και 2») ήταν πλωτά μουσεία. Μοναδικοί πίνακες υπήρχαν στο σπίτι του Παρισιού (κτίσμα του 18ου αιώνα στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα), στο σαλέ του Σεν Μόριτζ, στη βίλα του στη Γαλλική Ριβιέρα, στο ρετιρέ του στο Κλάριτζ του Λονδίνου και φυσικά στη Σπετσοπούλα. Η συλλογή του, σύμφωνα με τους ειδικούς, κόστιζε πάνω από ένα 1 δισεκατομμύριο δολάρια.
Ο Νιάρχος βρισκόταν στην κορυφή και συμπεριλαμβανόταν στη λίστα με τους 100 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, σύμφωνα με τη λίστα του περιοδικού «Fortune». Στις αρχές της δεκαετίας του '90 αποσύρθηκε στο ησυχαστήριό του στο Σεν Μόριτζ, όπου πέθανε στις 16 Απριλίου 1996, χτυπημένος από μια σπάνια αρρώστια, που του είχε παραλύσει το ανοσοποιητικό του σύστημα.
Όσα είχε σκεφθεί και δεν πρόλαβε να κάνει ο ίδιος για την Ελλάδα, τα πραγματοποιεί σήμερα το «Ίδρυμα Σταύρος Σ. Νιάρχος», που συνεστήθη με τη διαθήκη του. Δραστηριοποιείται με την παροχή δωρεών στους τομείς της παιδείας, της κοινωνικής πρόνοιας, της υγείας, των τεχνών και του πολιτισμού. Το ίδρυμα, που διευθύνουν τα παιδιά του, ανακοίνωσε το 2006 ένα φιλόδοξο έργο: την κατασκευή Μεγάλης Βιβλιοθήκης
Σταύρος Νιάρχος (1909 – 1996)
Από τους δυναμικότερους και πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες του 20ου αιώνα, με διεθνή αναγνώριση και καταξίωση. Εφοπλιστής, από τους θεμελιωτές του μεταπολεμικού ελληνικού θαύματος στη ναυτιλία. Η «βεντέτα» του σε προσωπικό και επιχειρηματικό επίπεδο με τον σύγγαμβρό του Αριστοτέλη Ωνάση τροφοδότησε τις στήλες των εφημερίδων όλου του κόσμου και διαμόρφωσε μέρος του προσωπικό του μύθου.
Ο Σταύρος Νιάρχος γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1909 στην Αθήνα. Οι γονείς του, με καταγωγή από την Λακωνία, μόλις είχαν επιστρέψει στην πατρίδα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου διατηρούσαν ένα πολυκατάστημα στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας του Σπύρος ασχολήθηκε με το εμπόριο λαδιού, ενώ η μητέρα του Ευγενία καταγόταν από την πλούσια οικογένεια των αδελφών Κουμάνταρου, που διατηρούσε στον Πειραιά τον αλευρόμυλο «Ευρώτας».
Ο Σταύρος Νιάρχος τελείωσε το Βαρβάκειο και τη Νομική Αθηνών. Το 1929 άρχισε να εργάζεται στον αλευρόμυλο των θείων του και γρήγορα ξεχώρισε για τις διοικητικές ικανότητές του. Αντιλαμβανόμενος το μεγάλο κόστος από την εισαγωγή σιταριού από την Αργεντινή και τη Σοβιετική Ένωση, έπεισε τους θείους του ότι θα τους συνέφερε καλύτερα εάν είχαν δικά τους πλοία. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, αγόρασε 6 πλοία αντί 120.000 δολαρίων.
Το 1930 συνάπτει τον πρώτο του γάμο με την Ελένη Σπορίδη, κόρη ναυάρχου, με την οποία χωρίζει ένα χρόνο αργότερα. Στα μέσα της δεκαετίας του '30 ο θείος του Νίκος Κουμάνταρος μεταναστεύει στις ΗΠΑ. Μετά από λίγο τον ακολουθεί και ο ανιψιός του. Το 1939 παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την 20χρονη Μελπομένη Κάπαρη, κόρη πλοιοκτήτη από τη Σύρο και χήρα διπλωμάτη. Τον ίδιο χρόνο αυτονομείται επιχειρηματικά από τον θείο του. Ιδρύει τη Niarchos Group, με 2 πετρελαιοφόρα και 5 φορτηγά.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στρατεύεται και υπηρετεί ως Σημαιοφόρος στο Πολεμικό Ναυτικό. Συμμετέχει στις συμμαχικές επιχειρήσεις στη Νορμανδία, όπου παρασημοφορείται. Τα πλοία του μισθώνονται από τους Συμμάχους και έξι από αυτά βυθίζονται. Το 1947 χωρίζει από τη γυναίκα του Μελπομένη και η γνωριμία του με τον εφοπλιστή Σταύρο Λιβανό θα τον βάλει στα μεγάλα σαλόνια. Φλερτάρει με τη 14χρονη κόρη του Τίνα και όταν ο πατέρας της αρνείται να του δώσει το χέρι της, λόγω της μικρής της ηλικίας, παντρεύεται τη μεγαλύτερη αδελφή της Ευγενία. Τρία χρόνια αργότερα, η Τίνα παντρεύεται τον μεγάλο ανταγωνιστή του, Αριστοτέλη Ωνάση, γεγονός που εξοργίζει τον Νιάρχο.
Με τα 2.000.000 δολάρια της αποζημίωσης από τα βυθισμένα πλοία του και τα 16 «Λίμπερτυ», που πήρε ως δώρο από την αμερικανική κυβέρνηση, ο Νιάρχος ανακάμπτει οικονομικά και επενδύει σε μεγάλα τάνκερ. Η κίνησή του αυτή αποδεικνύεται ευφυής και θα τον καταστήσει έναν από τους μεγαλύτερους πλοιοκτήτες στον κόσμο. Για πολλά χρόνια του ανήκε ο μεγαλύτερος ιδιωτικός στόλος του κόσμου. Θα εισέλθει στη χωρεία των Κροίσων και θα ονομαστεί «Χρυσός Έλληνας». Γίνεται εξώφυλλο στο περιοδικό «Time» με φόντο τα τάνκερ του (τεύχος 6ης, Αυγούστου 1956). Είναι η εποχή της καταξίωσης. Οι κακές γλώσσες λένε, όμως, ότι το εξώφυλλο του στοίχισε 500.000 δολάρια.
Την ίδια εποχή, ο Νιάρχος αγοράζει το νησί Σπετσοπούλα στον Αργοσαρωνικό, ακολουθώντας ανάλογη κίνηση του ανταγωνιστή του Αριστοτέλη Ωνάση με τον Σκορπιό και γίνεται ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες έργων τέχνης, με προτροπή της γυναίκας του Ευγενίας. Το 1957 αγόρασε ολόκληρη τη συλλογή του γνωστού αμερικανού ηθοποιού Έντουαρντ Ρόμπινσον, η οποία περιελάμβανε 58 έργα ιμπρεσιονιστών και μεταϊμπρεσιονιστών ζωγράφων, αντί έξι εκατομμυρίων δολαρίων.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 άρχισε να επενδύει στην Ελλάδα, επωφελούμενος του ευνοϊκού νομοθετικού πλαισίου. Οι δύο σπουδαιότερες επενδύσεις του είναι τα «Ελληνικά Διυλιστήρια» Ασπροπύργου (σήμερα ΕΛΔΕ) και τα «Ελληνικά Ναυπηγεία» στον Σκαραμαγκά, που για μεγάλο διάστημα υπήρξε το μεγαλύτερο ναυπηγείο στη Μεσόγειο.
Το 1965 ο Νιάρχος, που τρελαινόταν για το σκι, γνωρίζεται στο σαλέ του στην Ελβετία με τη Σαρλότ Φορντ, εγγονή του θρυλικού αυτοκινητοβιομήχανου Χένρι Φορντ. Η νεαρή Αμερικανίδα μένει έγκυος και το σκάνδαλο ξεσπάει. Η Ευγενία, η μητέρα των τεσσάρων παιδιών του (Φίλιππου, Σπύρου, Κωνσταντίνου και Μαρίας-Ειρήνης), ζητά και παίρνει διαζύγιο. Ο Νιάρχος παντρεύεται με πολιτικό γάμο τη Φορντ, η οποία φέρνει στον κόσμο το πέμπτο παιδί του, την Έλενα - Άννα. Στο μεταξύ, ξαναφουντώνει ο έρωτάς του για την Ευγενία. Χωρίζει με τη Φορντ, αλλά δεν χρειάζεται να ξαναπαντρευτεί την Ευγενία, καθώς το διαζύγιό τους δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, ούτε βεβαίως ο πολιτικός γάμος του με τη Φορντ.
Στις 4 Μαΐου 1970 ο Νιάρχος απασχολεί και πάλι τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όλου του κόσμου. Η γυναίκα του Ευγενία, 44 χρονών, βρίσκεται νεκρή στη Σπετσοπούλα, κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Ο ιατροδικαστής βρήκε σημάδια πάλης και μώλωπες στο σώμα της. Αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε η Ευγενία; Η επίσημη εκδοχή είναι θάνατος από υπερβολική χρήση βαρβιτουρικών και η υπόθεση κλείνει για τον Νιάρχο με απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, παρά την παραπεμπτική πρόταση του εισαγγελέα.
Με τη σύζυγό του, Ευγενία
Την εκδοχή της δολοφονίας από τον Σταύρο Νιάρχο υποστηρίζει ο δημοσιογράφος Σπύρος Καρατζαφέρης στο βιβλίου του «Φάκελλος Νιάρχος» (εκδόσεις «Κάκτος»), επιστέγασμα της μεγάλης του δημοσιογραφικής έρευνας, που δημοσιεύθηκε σε 58 συνέχειες στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» το δίμηνο Μαΐου - Ιουνίου 1976. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός στη μυθιστορηματική εκδοχή του συμβάντος, με τίτλο «Ο Ιατροδικαστής» (εκδόσεις Λιβάνη).
Ο Νιάρχος ξεπερνά γρήγορα το χαμό της Ευγενίας και το 1971 παντρεύεται την αδελφή της Τίνα, που φαίνεται να είναι ο μεγάλος του έρωτας. Η Τίνα είχε χωρίσει το 1959 με τον Ωνάση, αφού του είχε χαρίσει τα δύο παιδιά του, Αλέξανδρο και Χριστίνα, και στη συνέχεια τον Μαρκήσιο του Μπλάντφορντ. Το 1974 η Τίνα θα πεθάνει και αυτή από βαρβιτουρικά, εξαιτίας του χαμού του γιου της Αλέξανδρου σε αεροπορικό δυστύχημα. Οι φήμες οργιάζουν και πάλι. Η Τίνα πέθανε στο ξενοδοχείο «Ντε Σαντελιέ» του Παρισιού και ο Νιάρχος κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο.
Μετά την κρίση του 1973, ο Νιάρχος πούλησε κάποιες από τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις του και επεκτάθηκε στο εμπόριο διαμαντιών και τα χρηματοοικονομικά, φθάνοντας να κατέχει το 2% της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου Citybank. Επένδυσε, επίσης, στα άλογα κούρσας με εκτροφεία στη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Συνέχιζε να εμπλουτίζει τη συλλογή έργων τέχνης του με έργα των Βαν Γκογκ, Γκόγια, Ελ Γκρέκο και Ρούμπενς. Η αυτοπροσωπογραφία του Πικάσο τού κόστισε 47.850.000 δολάρια το 1989.
Οι θαλαμηγοί του («Κρεολή», «Ατλαντίς 1 και 2») ήταν πλωτά μουσεία. Μοναδικοί πίνακες υπήρχαν στο σπίτι του Παρισιού (κτίσμα του 18ου αιώνα στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα), στο σαλέ του Σεν Μόριτζ, στη βίλα του στη Γαλλική Ριβιέρα, στο ρετιρέ του στο Κλάριτζ του Λονδίνου και φυσικά στη Σπετσοπούλα. Η συλλογή του, σύμφωνα με τους ειδικούς, κόστιζε πάνω από ένα 1 δισεκατομμύριο δολάρια.
Ο Νιάρχος βρισκόταν στην κορυφή και συμπεριλαμβανόταν στη λίστα με τους 100 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, σύμφωνα με τη λίστα του περιοδικού «Fortune». Στις αρχές της δεκαετίας του '90 αποσύρθηκε στο ησυχαστήριό του στο Σεν Μόριτζ, όπου πέθανε στις 16 Απριλίου 1996, χτυπημένος από μια σπάνια αρρώστια, που του είχε παραλύσει το ανοσοποιητικό του σύστημα.
Όσα είχε σκεφθεί και δεν πρόλαβε να κάνει ο ίδιος για την Ελλάδα, τα πραγματοποιεί σήμερα το «Ίδρυμα Σταύρος Σ. Νιάρχος», που συνεστήθη με τη διαθήκη του. Δραστηριοποιείται με την παροχή δωρεών στους τομείς της παιδείας, της κοινωνικής πρόνοιας, της υγείας, των τεχνών και του πολιτισμού. Το ίδρυμα, που διευθύνουν τα παιδιά του, ανακοίνωσε το 2006 ένα φιλόδοξο έργο: την κατασκευή Μεγάλης Βιβλιοθήκης
Aggelos M.
AVClub Fanatic
- 19 June 2006
- 11,034
Στον έβδομο ουρανό στέλνει όλους τους Έλληνες η ποδοσφαιρική επιτυχία της Εθνικής μας ομάδας στον τελικό του Euro 2004.
Οι Έλληνες διεθνείς ολοκληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο την πορεία τους στη διοργάνωση και φεύγουν νικητές με 1-0 μέσα από το κατάμεστο Ντα Λούζ, πραγματοποιώντας έναν πραγματικό άθλο.
Το ""χρυσό"" γκολ για την Ελλάδα σημειώνει ο Αγγελος Χαριστέας κλέβοντας τον πολυπόθητο τίτλο μέσα από τα χέρια των Πορτογάλων, που βρίσκονται ηττημένοι στην έδρα τους.
Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου υπάρχουν Έλληνες στήνεται ένα τρελό πανηγύρι.
Η πολυπόθητη νίκη, που έκανε το ανείπωτο όνειρο της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου πραγματικότητα γίνεται πρώτη είδηση και σε όλα το διεθνή ΜΜΕ, που παραληρούν από επαίνους για την Εθνικής μας.
Οι Έλληνες διεθνείς ολοκληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο την πορεία τους στη διοργάνωση και φεύγουν νικητές με 1-0 μέσα από το κατάμεστο Ντα Λούζ, πραγματοποιώντας έναν πραγματικό άθλο.
Το ""χρυσό"" γκολ για την Ελλάδα σημειώνει ο Αγγελος Χαριστέας κλέβοντας τον πολυπόθητο τίτλο μέσα από τα χέρια των Πορτογάλων, που βρίσκονται ηττημένοι στην έδρα τους.
Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου υπάρχουν Έλληνες στήνεται ένα τρελό πανηγύρι.
Η πολυπόθητη νίκη, που έκανε το ανείπωτο όνειρο της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου πραγματικότητα γίνεται πρώτη είδηση και σε όλα το διεθνή ΜΜΕ, που παραληρούν από επαίνους για την Εθνικής μας.
Aggelos M.
AVClub Fanatic
- 19 June 2006
- 11,034
Ένας χρόνος μετά την τραγωδία στο Μαρί της Κύπρου
Μια εθνική τραγωδία που βύθισε ολόκληρη την Κύπρο στο πένθος
Συμπληρώνεται σήμερα ένας ακριβώς χρόνος από την τραγωδία στην ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί της Κύπρου που στοίχισε τη ζωή σε 13 ανθρώπους.
Μια εθνική τραγωδία που βύθισε ολόκληρη την Κύπρο στο πένθος. Η φονική έκρηξη έμελλε να ταρακουνήσει πολιτικά, οικονομικά, ενεργειακά, συναισθηματικά το νησί. Για κάποιους ήταν η αφορμή για την οικονομική κατάρρευση που οδήγησε την Κύπρο στην ανάγκη να ζητήσει δανεισμό για να εξυπηρετήσει παλαιότερα χρέη της.
Λίγο πριν από τις 06:00 το πρωί της 11ης Ιουλίου 2011, εκδηλώθηκε πυρκαγιά σε κοντέινερ με εκρηκτικά που είχαν κατασχεθεί το 2009 από το πλοίο Μόντσιερσκοκ και φυλάσσονταν στην ναυτική βάση. Αμέσως μετά την φωτιά σημειώθηκε η έκρηξη, που άφησε πίσω της 13 νεκρούς και 62 τραυματίες.
Η ανείπωτη τραγωδία πέραν από τις ανθρώπινες απώλειες προκάλεσε και τεράστια καταστροφή στον μεγαλύτερο ηλεκτροπαραγωγό σταθμό του νησιού στο Βασιλικό με αποτέλεσμα τις συνεχείς διακοπές ρεύματος.
"Δεν έχω ευθύνη για την τραγωδία στο Μαρί"
O Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας, αποποιήθηκε, ενώπιον της ερευνητικής επιτροπής, οποιασδήποτε πολιτικής ή προσωπικής ευθύνης για την αποθήκευση των εμπορευματοκιβωτίων, που είχαν κατασχεθεί το 2009 από το πλοίο «Monschegorsk», και την φονική έκρηξη, στις 11 Ιουλίου, στη ναυτική βάση της Εθνικής Φρουράς, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 13 ανθρώπων και την καταστροφή του ηλεκτροπαραγωγού σταθμού Βασιλικού.
Ο κ. Χριστόφιας υποστήριξε ότι για την έκρηξη έχουν σοβαρή ευθύνη οι παραιτηθέντες υπουργοί Εξωτερικών, Μάρκος Κυπριανού, Άμυνας, Κώστας Παπακώστας, και ο αρχηγός ΓΕΕΦ, αντιστράτηγος, Πέτρος Τσαλικίδης.
Ο πρόεδρος της ερευνητικής επιτροπής, νομικός, Πόλυς Πολυβίου, ρώτησε τον Κύπριο πρόεδρο, πώς είναι δυνατό όλοι αυτοί να έχουν ευθύνη κι ο πολιτικός τους προϊστάμενος όχι;
Η απάντηση του Προέδρου Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν: «Πώς να έχω πολιτική ευθύνη, αφού δεν γνώριζα. Ουδείς μου μίλησε για την επικινδυνότητα του φορτίου. Δεν μπορεί οι χειρισμοί άλλων να βαρύνουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας».
Έγκλημα και τιμωρία
Τέσσερις μέρες μετά την έκρηξη, ο Δημήτρης Χριστόφιας ανακοινώνει, στο διάγγελμά του, το διορισμό του νομικού, Πόλυ Πολυβίου ως ειδικού ερευνητή για τα αίτια της τραγωδίας. Το πόρισμα Πολυβίου ανακοινώνεται με πρώτο «ένοχο» τον πρόεδρο Χριστόφια, ο οποίος πολύ απλά δηλώνει ότι δεν το αναγνωρίζει και δεν παραιτείται. Μετά από τις αστυνομικές έρευνες και έχοντας ενώπιόν του και το πόρισμα Πολυβίου, ο Γενικός Εισαγγελέας προχωρεί σε διώξεις.
Το θέμα περνά στα χέρια της δικαιοσύνης. Σε απευθείας δίκη ενώπιον του Κακουργιοδικείου παραπέμφθηκαν οι έξι από τους οκτώ κατηγορούμενους στην υπόθεση. Με απόφαση του Γενικού Εισαγγελέα ο Συνταγματάρχης, Γιώργος Γεωργιάδης απαλλάχθηκε των 26 κατηγοριών, επειδή διαπιστώθηκε ότι άλλοι εκ των κατηγορουμένων είχαν την ευθύνη, δηλαδή γνώριζαν τον κίνδυνο έκρηξης και δεν έδωσαν οδηγίες απομάκρυνσης από τη σκηνή. Η Νομική Υπηρεσία προχώρησε, εξάλλου, σε καταχώριση αναστολής ποινικής δίωξης του τέως αρχηγού της Εθνικής Φρουράς, Πέτρου Τσαλικίδη, μετά τις εξελίξεις στην Ελλάδα, όπου οι Αρχές αποφάσισαν να μην τον εκδώσουν, αλλά να τον δικάσουν εκεί. Κατηγορίες για ανθρωποκτονία και πρόκληση θανάτου εξ αμελείας, παραμέληση υπηρεσιακού καθήκοντος και πράξεις που προκαλούν σωματική βλάβη αντιμετωπίζουν οι τέως Υπουργοί Εξωτερικών Μάρκος Κυπριανού και Άμυνας Κώστας Παπακώστας, ο τέως Υπαρχηγός της Ε.Φ., Σάββας Αργυρού, ο Διευθυντής και Υποδιευθυντής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, Αντρέας Νικολάου και Πάμπος Χαραλάμπους και ο Διοικητής της ΕΜΑΚ, Αντρέας Λοϊζίδης.
Η αγανάκτηση και τα αναπάντητα γιατί...
Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραφαν ότι το σκηνικό τους θύμιζε βομβαρδισμούς από την εισβολή το 1974. Πόνος, Λάθη, Αμέλεια, Ανευθυνότητα και Οργή.
Η έκρηξη εκείνη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της λαϊκής οργής. Οι αγανακτισμένοι πολίτες ζητούσαν δικαίωση, ζήσαμε διαδηλώσεις με 20.000 απλούς πολίτες έξω από το Προεδρικό. Απλοί πολίτες, όχι κομματικά ή άλλα οργανωμένα σύνολα. Ο λαός σηκώθηκε από τον καναπέ του θέλοντας να δείξει την αγανάκτησή του, την οργή του...
Η αγωνία και έγνοια όλων των συγγενών των θυμάτων στρέφεται εδώ και καιρό στην εκδίκαση της υπόθεσης με τους υπόπτους. Η απαλλαγή των κατηγοριών για δύο εκ των κατηγορουμένων γέμισε με καχυποψία όλους οι οποίοι ανοικτά πλέον εκφράζουν φόβο ότι ουδείς θα τιμωρηθεί για την απώλεια των ανθρώπων τους.
Ο οικονομικός αντίκτυπος
Ο ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός Βασιλικού που συνόρευε με τη βάση καταστράφηκε ολοσχερώς. Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 2.4%, μειώθηκε κατά 1400 το εισόδημα των νοικοκυριών, αυξήθηκε η ανεργία 0,6-1,2%, μειώθηκαν τα έσοδα της ΑΗΚ κατά 65 εκατομμύρια. Και αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου αφού οι επιπτώσεις στην κυπριακή οικονομία ήταν από ‛κει και πέρα αλυσιδωτές.
Κόμματα για την επέτειο
Κόμματα και οργανώσεις, με ανακοινώσεις τους, αναφέρονται στην τραγική επέτειο. Χαρακτηρίζουν την έκρηξη στη ναυτική βάση "Ευάγγελος Φλωράκης", εθνική τραγωδία που δεν πρέπει να ξεχαστεί από κανέναν. Δεσμεύονται ότι θα τιμήσουν τη μνήμη των δεκατριών ηρώων, επωμιζόμενοι τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα, σε μια προσπάθεια απόδοσης δικαιοσύνης για δικαίωση της θυσίας τους. Αναφέρουν επίσης ότι καταδικάζουν τις απαράδεκτες συμπεριφορές αμέλειας, ευθυνοφοβίας, παραλείψεων και ανικανότητας που οδήγησαν στην τραγωδία.
Εκδηλώσεις μνήμης
Το πρωί πραγματοποιήθηκε τρισάγιο στη ναυτική βάση στη μνήμη των πεσόντων, ενώ πορεία και συγκέντρωση έξω από το Προεδρικό είναι προγραμματισμένη για απόψε στις 20.00. Νωρίτερα στις 19.00 είναι προγραμματισμένη συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας στη Λευκωσία.
Μια εθνική τραγωδία που βύθισε ολόκληρη την Κύπρο στο πένθος
Συμπληρώνεται σήμερα ένας ακριβώς χρόνος από την τραγωδία στην ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί της Κύπρου που στοίχισε τη ζωή σε 13 ανθρώπους.
Μια εθνική τραγωδία που βύθισε ολόκληρη την Κύπρο στο πένθος. Η φονική έκρηξη έμελλε να ταρακουνήσει πολιτικά, οικονομικά, ενεργειακά, συναισθηματικά το νησί. Για κάποιους ήταν η αφορμή για την οικονομική κατάρρευση που οδήγησε την Κύπρο στην ανάγκη να ζητήσει δανεισμό για να εξυπηρετήσει παλαιότερα χρέη της.
Λίγο πριν από τις 06:00 το πρωί της 11ης Ιουλίου 2011, εκδηλώθηκε πυρκαγιά σε κοντέινερ με εκρηκτικά που είχαν κατασχεθεί το 2009 από το πλοίο Μόντσιερσκοκ και φυλάσσονταν στην ναυτική βάση. Αμέσως μετά την φωτιά σημειώθηκε η έκρηξη, που άφησε πίσω της 13 νεκρούς και 62 τραυματίες.
Η ανείπωτη τραγωδία πέραν από τις ανθρώπινες απώλειες προκάλεσε και τεράστια καταστροφή στον μεγαλύτερο ηλεκτροπαραγωγό σταθμό του νησιού στο Βασιλικό με αποτέλεσμα τις συνεχείς διακοπές ρεύματος.
"Δεν έχω ευθύνη για την τραγωδία στο Μαρί"
O Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας, αποποιήθηκε, ενώπιον της ερευνητικής επιτροπής, οποιασδήποτε πολιτικής ή προσωπικής ευθύνης για την αποθήκευση των εμπορευματοκιβωτίων, που είχαν κατασχεθεί το 2009 από το πλοίο «Monschegorsk», και την φονική έκρηξη, στις 11 Ιουλίου, στη ναυτική βάση της Εθνικής Φρουράς, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 13 ανθρώπων και την καταστροφή του ηλεκτροπαραγωγού σταθμού Βασιλικού.
Ο κ. Χριστόφιας υποστήριξε ότι για την έκρηξη έχουν σοβαρή ευθύνη οι παραιτηθέντες υπουργοί Εξωτερικών, Μάρκος Κυπριανού, Άμυνας, Κώστας Παπακώστας, και ο αρχηγός ΓΕΕΦ, αντιστράτηγος, Πέτρος Τσαλικίδης.
Ο πρόεδρος της ερευνητικής επιτροπής, νομικός, Πόλυς Πολυβίου, ρώτησε τον Κύπριο πρόεδρο, πώς είναι δυνατό όλοι αυτοί να έχουν ευθύνη κι ο πολιτικός τους προϊστάμενος όχι;
Η απάντηση του Προέδρου Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν: «Πώς να έχω πολιτική ευθύνη, αφού δεν γνώριζα. Ουδείς μου μίλησε για την επικινδυνότητα του φορτίου. Δεν μπορεί οι χειρισμοί άλλων να βαρύνουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας».
Έγκλημα και τιμωρία
Τέσσερις μέρες μετά την έκρηξη, ο Δημήτρης Χριστόφιας ανακοινώνει, στο διάγγελμά του, το διορισμό του νομικού, Πόλυ Πολυβίου ως ειδικού ερευνητή για τα αίτια της τραγωδίας. Το πόρισμα Πολυβίου ανακοινώνεται με πρώτο «ένοχο» τον πρόεδρο Χριστόφια, ο οποίος πολύ απλά δηλώνει ότι δεν το αναγνωρίζει και δεν παραιτείται. Μετά από τις αστυνομικές έρευνες και έχοντας ενώπιόν του και το πόρισμα Πολυβίου, ο Γενικός Εισαγγελέας προχωρεί σε διώξεις.
Το θέμα περνά στα χέρια της δικαιοσύνης. Σε απευθείας δίκη ενώπιον του Κακουργιοδικείου παραπέμφθηκαν οι έξι από τους οκτώ κατηγορούμενους στην υπόθεση. Με απόφαση του Γενικού Εισαγγελέα ο Συνταγματάρχης, Γιώργος Γεωργιάδης απαλλάχθηκε των 26 κατηγοριών, επειδή διαπιστώθηκε ότι άλλοι εκ των κατηγορουμένων είχαν την ευθύνη, δηλαδή γνώριζαν τον κίνδυνο έκρηξης και δεν έδωσαν οδηγίες απομάκρυνσης από τη σκηνή. Η Νομική Υπηρεσία προχώρησε, εξάλλου, σε καταχώριση αναστολής ποινικής δίωξης του τέως αρχηγού της Εθνικής Φρουράς, Πέτρου Τσαλικίδη, μετά τις εξελίξεις στην Ελλάδα, όπου οι Αρχές αποφάσισαν να μην τον εκδώσουν, αλλά να τον δικάσουν εκεί. Κατηγορίες για ανθρωποκτονία και πρόκληση θανάτου εξ αμελείας, παραμέληση υπηρεσιακού καθήκοντος και πράξεις που προκαλούν σωματική βλάβη αντιμετωπίζουν οι τέως Υπουργοί Εξωτερικών Μάρκος Κυπριανού και Άμυνας Κώστας Παπακώστας, ο τέως Υπαρχηγός της Ε.Φ., Σάββας Αργυρού, ο Διευθυντής και Υποδιευθυντής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, Αντρέας Νικολάου και Πάμπος Χαραλάμπους και ο Διοικητής της ΕΜΑΚ, Αντρέας Λοϊζίδης.
Η αγανάκτηση και τα αναπάντητα γιατί...
Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραφαν ότι το σκηνικό τους θύμιζε βομβαρδισμούς από την εισβολή το 1974. Πόνος, Λάθη, Αμέλεια, Ανευθυνότητα και Οργή.
Η έκρηξη εκείνη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της λαϊκής οργής. Οι αγανακτισμένοι πολίτες ζητούσαν δικαίωση, ζήσαμε διαδηλώσεις με 20.000 απλούς πολίτες έξω από το Προεδρικό. Απλοί πολίτες, όχι κομματικά ή άλλα οργανωμένα σύνολα. Ο λαός σηκώθηκε από τον καναπέ του θέλοντας να δείξει την αγανάκτησή του, την οργή του...
Η αγωνία και έγνοια όλων των συγγενών των θυμάτων στρέφεται εδώ και καιρό στην εκδίκαση της υπόθεσης με τους υπόπτους. Η απαλλαγή των κατηγοριών για δύο εκ των κατηγορουμένων γέμισε με καχυποψία όλους οι οποίοι ανοικτά πλέον εκφράζουν φόβο ότι ουδείς θα τιμωρηθεί για την απώλεια των ανθρώπων τους.
Ο οικονομικός αντίκτυπος
Ο ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός Βασιλικού που συνόρευε με τη βάση καταστράφηκε ολοσχερώς. Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 2.4%, μειώθηκε κατά 1400 το εισόδημα των νοικοκυριών, αυξήθηκε η ανεργία 0,6-1,2%, μειώθηκαν τα έσοδα της ΑΗΚ κατά 65 εκατομμύρια. Και αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου αφού οι επιπτώσεις στην κυπριακή οικονομία ήταν από ‛κει και πέρα αλυσιδωτές.
Κόμματα για την επέτειο
Κόμματα και οργανώσεις, με ανακοινώσεις τους, αναφέρονται στην τραγική επέτειο. Χαρακτηρίζουν την έκρηξη στη ναυτική βάση "Ευάγγελος Φλωράκης", εθνική τραγωδία που δεν πρέπει να ξεχαστεί από κανέναν. Δεσμεύονται ότι θα τιμήσουν τη μνήμη των δεκατριών ηρώων, επωμιζόμενοι τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα, σε μια προσπάθεια απόδοσης δικαιοσύνης για δικαίωση της θυσίας τους. Αναφέρουν επίσης ότι καταδικάζουν τις απαράδεκτες συμπεριφορές αμέλειας, ευθυνοφοβίας, παραλείψεων και ανικανότητας που οδήγησαν στην τραγωδία.
Εκδηλώσεις μνήμης
Το πρωί πραγματοποιήθηκε τρισάγιο στη ναυτική βάση στη μνήμη των πεσόντων, ενώ πορεία και συγκέντρωση έξω από το Προεδρικό είναι προγραμματισμένη για απόψε στις 20.00. Νωρίτερα στις 19.00 είναι προγραμματισμένη συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας στη Λευκωσία.
Δέσπω Διαμαντίδου (1916 – 2004)
Μία από τις κορυφαίες ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, με διεθνή καριέρα, η Δέσπω Διαμαντίδου, γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1916 στον Πειραιά. H καταγωγή της ήταν από τη Ρωσία. Δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο και τελείωσε τη μέση εκπαίδευση σε γερμανική σχολή.
Αφού τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε στο Χορό της Μήδειας του Ευριπίδη το 1942. O πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν αυτός της Λαίδης Καρολίνας στο έργο του Tζέιμς Μπάρρυ «Δεν φταίει το αστέρι μας», υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του δασκάλου και ιδρυτή του Θεάτρου, Κάρολου Κουν. Στο θέατρο συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, όπως του Μουσούρη, του Ανδρεάδη, της Μανωλίδου - Αρώνη και του Χορν.
Από το 1946 έως το 1950 ήταν βασικό στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου. Το 1949 είναι η κορυφαία του Χορού στην Ορέστεια του Αισχύλου που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Ηρώδειο, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη. Στο Εθνικό επανήλθε το 1954 και παρέμεινε έως το 1963. Εμφανίστηκε σε πολλά έργα, ενώ ξεχώρισε με την ερμηνεία της ως κορυφαία στην Εκάβη του Ευριπίδη, στον Γλάρο του Τσέχωφ ως Πωλίνα και στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη στο ρόλο του Κήρυκα.
Το 1947 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη, στην ταινία «Τα παιδιά της Αθήνας», αλλά ο δρόμος για τη διεθνή κινηματογραφική της καριέρα ξεκίνησε τη δεκαετία του '60. Το 1965 εμφανίστηκε στην ταινία «No Mr Johnson» με παραγωγό τον Tζέιμς Πάρις και σκηνοθέτη τον Γρηγόρη Γρηγορίου.
Το 1967 έφυγε για τις ΗΠΑ, όπου παρέμεινε έως το τέλος της δικτατορίας, το 1974, εκφράζοντας την αντίθεσή της στο καθεστώς. Με την αχώριστη φίλη της, Μελίνα Μερκούρη, πρωταγωνίστησαν στο έργο του Ζιλ Ντασέν «Ίλια Ντάρλινγκ» (θεατρική διασκευή της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή»), στο θέατρο Μαρκ Χέλιντζερ, στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Σταθμός στη θεατρική της πορεία θεωρείται ο ρόλος της στο «Καμπαρέ», όταν αντικαθιστώντας τη Λότε Λένια, μεταμορφώθηκε σε Φράου Φράιντερ. Την ίδια περίοδο έγινε η κινηματογραφική μητέρα του Γούντυ Άλλεν, στον «Ειρηνοποιό».
Το 1991 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο β' γυναικείου ρόλου για την ταινία του Θ. Σκρουμπέλου «O Τζώνη Κέλν κυρία μου». H Δέσπω Διαμαντίδου διακρίθηκε και για το πλούσιο μεταφραστικό της έργο, ενώ συνεργάστηκε με τους περισσότερους έλληνες σκηνοθέτες. Έλαβε μέρος σε πάνω από 40 ελληνικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος» (1954), «Μανταλένα» (1960), «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «H Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλίκαρα» (1960), «H Αλίκη στο Ναυτικό» (1961), «Άγγελοι του Πεζοδρομίου» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «H γυνή να φοβείται τον άντρα» (1965).
Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 2004.
Μία από τις κορυφαίες ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, με διεθνή καριέρα, η Δέσπω Διαμαντίδου, γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου 1916 στον Πειραιά. H καταγωγή της ήταν από τη Ρωσία. Δεν φοίτησε ποτέ σε ελληνικό σχολείο και τελείωσε τη μέση εκπαίδευση σε γερμανική σχολή.
Αφού τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε στο Χορό της Μήδειας του Ευριπίδη το 1942. O πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν αυτός της Λαίδης Καρολίνας στο έργο του Tζέιμς Μπάρρυ «Δεν φταίει το αστέρι μας», υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του δασκάλου και ιδρυτή του Θεάτρου, Κάρολου Κουν. Στο θέατρο συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, όπως του Μουσούρη, του Ανδρεάδη, της Μανωλίδου - Αρώνη και του Χορν.
Από το 1946 έως το 1950 ήταν βασικό στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου. Το 1949 είναι η κορυφαία του Χορού στην Ορέστεια του Αισχύλου που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Ηρώδειο, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη. Στο Εθνικό επανήλθε το 1954 και παρέμεινε έως το 1963. Εμφανίστηκε σε πολλά έργα, ενώ ξεχώρισε με την ερμηνεία της ως κορυφαία στην Εκάβη του Ευριπίδη, στον Γλάρο του Τσέχωφ ως Πωλίνα και στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη στο ρόλο του Κήρυκα.
Το 1947 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη, στην ταινία «Τα παιδιά της Αθήνας», αλλά ο δρόμος για τη διεθνή κινηματογραφική της καριέρα ξεκίνησε τη δεκαετία του '60. Το 1965 εμφανίστηκε στην ταινία «No Mr Johnson» με παραγωγό τον Tζέιμς Πάρις και σκηνοθέτη τον Γρηγόρη Γρηγορίου.
Το 1967 έφυγε για τις ΗΠΑ, όπου παρέμεινε έως το τέλος της δικτατορίας, το 1974, εκφράζοντας την αντίθεσή της στο καθεστώς. Με την αχώριστη φίλη της, Μελίνα Μερκούρη, πρωταγωνίστησαν στο έργο του Ζιλ Ντασέν «Ίλια Ντάρλινγκ» (θεατρική διασκευή της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή»), στο θέατρο Μαρκ Χέλιντζερ, στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Σταθμός στη θεατρική της πορεία θεωρείται ο ρόλος της στο «Καμπαρέ», όταν αντικαθιστώντας τη Λότε Λένια, μεταμορφώθηκε σε Φράου Φράιντερ. Την ίδια περίοδο έγινε η κινηματογραφική μητέρα του Γούντυ Άλλεν, στον «Ειρηνοποιό».
Το 1991 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο β' γυναικείου ρόλου για την ταινία του Θ. Σκρουμπέλου «O Τζώνη Κέλν κυρία μου». H Δέσπω Διαμαντίδου διακρίθηκε και για το πλούσιο μεταφραστικό της έργο, ενώ συνεργάστηκε με τους περισσότερους έλληνες σκηνοθέτες. Έλαβε μέρος σε πάνω από 40 ελληνικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος» (1954), «Μανταλένα» (1960), «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «H Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλίκαρα» (1960), «H Αλίκη στο Ναυτικό» (1961), «Άγγελοι του Πεζοδρομίου» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «H γυνή να φοβείται τον άντρα» (1965).
Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 2004.
Μαίρη Αρώνη (1916 –1992
Εκλεκτή πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου, που με την έντονη σκηνική της παρουσία σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή της ελληνικής σκηνής, ερμηνεύοντας πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, τόσο του κλασσικού, όσο και του σύγχρονου δραματολογίου.
Η Μαίρη Αρώνη γεννήθηκε το 1914 στην Αθήνα και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το Μουσικό Λύκειο Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1935, με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Συνεργάστηκε με τους Κώστα Μουσούρη, Βάσω Μανωλίδου, Δημήτρη Χορν, το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, το Εθνικό, στη Δραματική Σχολή του οποίου και δίδαξε, ενώ ηγήθηκε προσωπικού θιάσου από το 1944 έως το 1960.
Πρωταγωνίστρια από τις κορυφαίες του θεάτρου μας, ξεχώρισε ως Έντα Γκάμπλερ, Βασίλισσα Αμαλία, Λυσιστράτη, Στέλλα Βιολάντη, Κλυταιμνήστρα, Μαντώ Μαυρογένους, Κατερίνα («Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι»), Φαίδρα, Βασίλισσα Ελισάβετ κ.α. Στον κινηματογράφο συμμετείχε σε ελάχιστες ταινίες, δυο από τις οποίες, όμως, έγιναν μεγάλες επιτυχίες: «Μικροί και μεγάλοι εν δράση» (1963) και «Μια τρελή τρελή οικογένεια» (1965).
Πέθανε στις 16 Ιουλίου 1992.
http://www.sansimera.gr/biographies/75
Εκλεκτή πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου, που με την έντονη σκηνική της παρουσία σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή της ελληνικής σκηνής, ερμηνεύοντας πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, τόσο του κλασσικού, όσο και του σύγχρονου δραματολογίου.
Η Μαίρη Αρώνη γεννήθηκε το 1914 στην Αθήνα και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το Μουσικό Λύκειο Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1935, με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Συνεργάστηκε με τους Κώστα Μουσούρη, Βάσω Μανωλίδου, Δημήτρη Χορν, το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, το Εθνικό, στη Δραματική Σχολή του οποίου και δίδαξε, ενώ ηγήθηκε προσωπικού θιάσου από το 1944 έως το 1960.
Πρωταγωνίστρια από τις κορυφαίες του θεάτρου μας, ξεχώρισε ως Έντα Γκάμπλερ, Βασίλισσα Αμαλία, Λυσιστράτη, Στέλλα Βιολάντη, Κλυταιμνήστρα, Μαντώ Μαυρογένους, Κατερίνα («Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι»), Φαίδρα, Βασίλισσα Ελισάβετ κ.α. Στον κινηματογράφο συμμετείχε σε ελάχιστες ταινίες, δυο από τις οποίες, όμως, έγιναν μεγάλες επιτυχίες: «Μικροί και μεγάλοι εν δράση» (1963) και «Μια τρελή τρελή οικογένεια» (1965).
Πέθανε στις 16 Ιουλίου 1992.
http://www.sansimera.gr/biographies/75
D I M __ Z
AVClub Fanatic
19/7/1936
“Για τούτο παρέμεινα με τα κουρέλια μου
όπως με γέννησε η γαλλική επανάσταση
όπως με γέννησε η απελευθέρωση των νέγρων
όπως με γέννησες εσύ μάνα μου Ισπανία
ένας σκοτεινός συνωμότης”
(Μιχάλης Κατσαρός, Δωριείς από το Κατά Σαδουκαίων)
Negras tormentas agitan los aires / Μαύρες θύελλες τραντάζουν τον αέρα
nubes oscuras nos impiden ver / σκούρα σύννεφα μας εμποδίζουν να δούμε
aunque nos espere el dolor y la muerte / ακόμη κι αν μας περιμένει ο πόνος κι ο θάνατος
contra el enemigo nos llama el deber. / ενάντια στον εχθρό μας καλεί το χρέος
El bien mas preciado es la libertad / Το σπουδαιότερο αγαθό είναι η λευτεριά
hay que defenderia con fe y valor. / πρέπει να το διεκδικήσουμε με πίστη και θάρρος
Alza la bandera revolucionaria / Ψηλά ας σηκώσουμε την επαναστατική σημαία
que llevar_ al pueblo a la emancipation. / που θα οδηγήσει το λαό στην απελευθέρωση
En pie pueblo obrero, a la batalla! / Εμπρός εργαζόμενε λαέ, στη μάχη!
hay que derrocar a la reaccion. / πρέπει να διαλύσουμε την αντίδραση
A las barricadas, a las barricadas / Στα οδοφράγματα! Στα οδοφράγματα!
poor el triunfo de la confederation! / Για την νίκη της Συνομοσπονδίας
http://parallhlografos.wordpress.com/2012/07/18/67003/
“Για τούτο παρέμεινα με τα κουρέλια μου
όπως με γέννησε η γαλλική επανάσταση
όπως με γέννησε η απελευθέρωση των νέγρων
όπως με γέννησες εσύ μάνα μου Ισπανία
ένας σκοτεινός συνωμότης”
(Μιχάλης Κατσαρός, Δωριείς από το Κατά Σαδουκαίων)
Negras tormentas agitan los aires / Μαύρες θύελλες τραντάζουν τον αέρα
nubes oscuras nos impiden ver / σκούρα σύννεφα μας εμποδίζουν να δούμε
aunque nos espere el dolor y la muerte / ακόμη κι αν μας περιμένει ο πόνος κι ο θάνατος
contra el enemigo nos llama el deber. / ενάντια στον εχθρό μας καλεί το χρέος
El bien mas preciado es la libertad / Το σπουδαιότερο αγαθό είναι η λευτεριά
hay que defenderia con fe y valor. / πρέπει να το διεκδικήσουμε με πίστη και θάρρος
Alza la bandera revolucionaria / Ψηλά ας σηκώσουμε την επαναστατική σημαία
que llevar_ al pueblo a la emancipation. / που θα οδηγήσει το λαό στην απελευθέρωση
En pie pueblo obrero, a la batalla! / Εμπρός εργαζόμενε λαέ, στη μάχη!
hay que derrocar a la reaccion. / πρέπει να διαλύσουμε την αντίδραση
A las barricadas, a las barricadas / Στα οδοφράγματα! Στα οδοφράγματα!
poor el triunfo de la confederation! / Για την νίκη της Συνομοσπονδίας
http://parallhlografos.wordpress.com/2012/07/18/67003/
D I M __ Z
AVClub Fanatic
D I M __ Z
AVClub Fanatic
19/7/1979
fsln ...
οι σαντινίστας μπαίνουν στην μανάγουα ανατρέποντας τον Σομόζα ...
http://www.youtube.com/watch?v=X2HmwKH5Kqo
Adelante marchemos companeros
avancemos a la revolucion
nuestro pueblo es el dueno de su historia
arquitecto de su liberacion.
Combatientes del Frente Sandinista
adelante que es nuestro porvenir
rojinegra bandera nos cobija
Patria libre vencer o morir!
Los hijos de Sandino
ni se venden ni se rinden
luchamos contra el yankee
enemigo de la humanidad.
Hoy el amanecer dejo de ser una tentacion
manana algun dia surgira un nuevo sol
que habra de iluminar toda la tierra
que nos dejaron los martires y heroes
con caudalosos rios de leche y miel.
Forward let us march comrades
let us advance the revolution
our people is master of its history
architect of its liberation.
Fighters of the Sandinistic Front
ahead is our future
our red-black banner protects us
Free Fatherland, victory or death!
The sons of Sandino
never sell themselves or betray each other
we fight against the yankee
the enemy of humanity.
Today the dawn stopped being a temptation
but tomorrow, there will be a day when a new sun rises
that will illuminate all the Earth
which is left to us by the martyrs and heroes
with mighty rivers in which milk and honey flow.
η επόμενη μέρα όμως, για πολλούς δεν ήταν η αναμενόμενη ...
http://enthemata.wordpress.com/2011/11/20/athanasioy-10/
fsln ...
οι σαντινίστας μπαίνουν στην μανάγουα ανατρέποντας τον Σομόζα ...
http://www.youtube.com/watch?v=X2HmwKH5Kqo
Adelante marchemos companeros
avancemos a la revolucion
nuestro pueblo es el dueno de su historia
arquitecto de su liberacion.
Combatientes del Frente Sandinista
adelante que es nuestro porvenir
rojinegra bandera nos cobija
Patria libre vencer o morir!
Los hijos de Sandino
ni se venden ni se rinden
luchamos contra el yankee
enemigo de la humanidad.
Hoy el amanecer dejo de ser una tentacion
manana algun dia surgira un nuevo sol
que habra de iluminar toda la tierra
que nos dejaron los martires y heroes
con caudalosos rios de leche y miel.
Forward let us march comrades
let us advance the revolution
our people is master of its history
architect of its liberation.
Fighters of the Sandinistic Front
ahead is our future
our red-black banner protects us
Free Fatherland, victory or death!
The sons of Sandino
never sell themselves or betray each other
we fight against the yankee
the enemy of humanity.
Today the dawn stopped being a temptation
but tomorrow, there will be a day when a new sun rises
that will illuminate all the Earth
which is left to us by the martyrs and heroes
with mighty rivers in which milk and honey flow.
η επόμενη μέρα όμως, για πολλούς δεν ήταν η αναμενόμενη ...
http://enthemata.wordpress.com/2011/11/20/athanasioy-10/
Last edited:
Απάντηση: Re: Σαν σήμερα
Η ιστορία του MTV
Τα μεσάνυχτα της 1ης Αυγούστου του 1981 έκανε την παρθενική του εκπομπή ένα καλωδιακό τηλεοπτικό κανάλι, διαφορετικό από τ' άλλα. Το όνομά του ΜΤV (Music Television) και έδρα του η Νέα Υόρκη. Μετέδιδε ακατάπαυστα μουσικά βίντεο και έμελλε, σχεδόν αμέσως, να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε και ακούμε τη μουσική. Πρώτο του βίντεοκλιπ ήταν η ηλεκτροπόπ επιτυχία των Bangles Video kill the radio star, τραγούδι με συμβολική σημασία.
Το μουσικό βίντεο ως έννοια δεν ήταν κάτι το καινούργιο στον κινηματογράφο. Ήδη από τη δεκαετία του '20 ο γερμανός σκηνοθέτης Όσκαρ Φίσινγκερ συνήθιζε να φτιάχνει φιλμάκια κινουμένων σχεδίων ντυμένα με κλασσική και τζαζ μουσική. Για να μην μιλήσουμε για την αξεπέραστη Φαντασία του Γουόλτ Ντίσνεϊ.
Το καινούργιο που προσκόμισε το ΜΤV στη μαζική κουλτούρα ήταν ότι έφερε σε κάθε σπίτι τους καλλιτέχνες, όταν προηγουμένως τους άκουγες μόνο από το τρανζιστοράκι σου ή τους έβλεπες σε κάποιο περιοδικό. Εκανε προσιτές στη νεολαία μόδες, στάσεις, συμπεριφορές και χειρονομίες. Η πυρετική εναλλαγή εικόνων και τα οπτικά εφέ δημιουργούσαν ένα τηλεοπτικό trance, καθηλωτικό και αποχαυνωτικό τις πιο πολλές φορές.
Αυτό σήμανε το θάνατο της φαντασίας. Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Μαρκ Γουαϊνγκάρντεν, «Το βίντεο είναι το τραγούδι. Το κριτικό πνεύμα της νέας γενιάς πάει περίπατο». Από την άλλη, η βιντεοκλιπάδικη λογική, το στυλ MTV, όπως αποκλήθηκε, δημιούργησε μια νέα οπτική γλώσσα, που επηρέασε την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τη διαφήμιση.
Στην αρχή, το ΜΤV προκάλεσε την αντίδραση των εταιρειών, που το αντιμετώπισαν ως αντίπαλο. Γρήγορα, όμως, άλλαξαν γραμμή πλεύσης, όταν είδαν τα έσοδά τους να αυξάνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Πολλοί καλλιτέχνες ωφελήθηκαν από το νέο μέσο, ιδιαίτερα οι βιντεογενείς, όπως οι Ντουράν-Ντουράν, η Μαντόνα, ο Στινγκ, αλλά και ο Μάικλ Τζάκσον με το πολύπλατινένιο Thriller, χάρις στο κλασσικό 14λεπτο βίντεο-κλιπ.
Μουσικά, όλα αυτά τα χρόνια, το κανάλι ανέδειξε πολλούς καλλιτέχνες, ανάμεσά τους σεβαστά ονόματα του ροκ, όπως τους Nirvana και τους REM, έφερε σε κάθε σπίτι το περιθωριακό χιπ-χοπ, ενώ στις μέρες μας καθιέρωσε ποπ είδωλα, όπως τις Spice Girls και την Britney Spears.
Με την πάροδο του χρόνου, το MTV δεν έμεινε μόνο στα βίντεο-κλιπ και μουσικά νέα. Διεύρυνε τη θεματική του, εντάσσοντας στο πρόγραμμά του ριάλιτι, εκπομπές λόγου, τηλεπαιχνίδια, ταινίες κινουμένων σχεδίων και καμπάνιες για σημαντικά νεολαιίστικα θέματα, στοχεύοντας στο κοινωνικό του προφίλ.
Σήμερα, το ΜΤV εκπέμπει σε όλες τις χώρες της Γης με τη βοήθεια των δορυφόρων, είτε με δικά του κανάλια, που λαμβάνουν υπόψη τις τοπικές συνθήκες, είτε με κλώνους, όπως το δικό μας MAD. Το ελληνικό MTV έκανε επίσημη πρεμιέρα στις 5 Οκτωβρίου 2008, με μία μεγάλη συναυλία των R.E.M. στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο.
ΠΗΓΗ. http://www.sansimera.gr
Η ιστορία του MTV
Τα μεσάνυχτα της 1ης Αυγούστου του 1981 έκανε την παρθενική του εκπομπή ένα καλωδιακό τηλεοπτικό κανάλι, διαφορετικό από τ' άλλα. Το όνομά του ΜΤV (Music Television) και έδρα του η Νέα Υόρκη. Μετέδιδε ακατάπαυστα μουσικά βίντεο και έμελλε, σχεδόν αμέσως, να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε και ακούμε τη μουσική. Πρώτο του βίντεοκλιπ ήταν η ηλεκτροπόπ επιτυχία των Bangles Video kill the radio star, τραγούδι με συμβολική σημασία.
Το μουσικό βίντεο ως έννοια δεν ήταν κάτι το καινούργιο στον κινηματογράφο. Ήδη από τη δεκαετία του '20 ο γερμανός σκηνοθέτης Όσκαρ Φίσινγκερ συνήθιζε να φτιάχνει φιλμάκια κινουμένων σχεδίων ντυμένα με κλασσική και τζαζ μουσική. Για να μην μιλήσουμε για την αξεπέραστη Φαντασία του Γουόλτ Ντίσνεϊ.
Το καινούργιο που προσκόμισε το ΜΤV στη μαζική κουλτούρα ήταν ότι έφερε σε κάθε σπίτι τους καλλιτέχνες, όταν προηγουμένως τους άκουγες μόνο από το τρανζιστοράκι σου ή τους έβλεπες σε κάποιο περιοδικό. Εκανε προσιτές στη νεολαία μόδες, στάσεις, συμπεριφορές και χειρονομίες. Η πυρετική εναλλαγή εικόνων και τα οπτικά εφέ δημιουργούσαν ένα τηλεοπτικό trance, καθηλωτικό και αποχαυνωτικό τις πιο πολλές φορές.
Αυτό σήμανε το θάνατο της φαντασίας. Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Μαρκ Γουαϊνγκάρντεν, «Το βίντεο είναι το τραγούδι. Το κριτικό πνεύμα της νέας γενιάς πάει περίπατο». Από την άλλη, η βιντεοκλιπάδικη λογική, το στυλ MTV, όπως αποκλήθηκε, δημιούργησε μια νέα οπτική γλώσσα, που επηρέασε την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τη διαφήμιση.
Στην αρχή, το ΜΤV προκάλεσε την αντίδραση των εταιρειών, που το αντιμετώπισαν ως αντίπαλο. Γρήγορα, όμως, άλλαξαν γραμμή πλεύσης, όταν είδαν τα έσοδά τους να αυξάνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Πολλοί καλλιτέχνες ωφελήθηκαν από το νέο μέσο, ιδιαίτερα οι βιντεογενείς, όπως οι Ντουράν-Ντουράν, η Μαντόνα, ο Στινγκ, αλλά και ο Μάικλ Τζάκσον με το πολύπλατινένιο Thriller, χάρις στο κλασσικό 14λεπτο βίντεο-κλιπ.
Μουσικά, όλα αυτά τα χρόνια, το κανάλι ανέδειξε πολλούς καλλιτέχνες, ανάμεσά τους σεβαστά ονόματα του ροκ, όπως τους Nirvana και τους REM, έφερε σε κάθε σπίτι το περιθωριακό χιπ-χοπ, ενώ στις μέρες μας καθιέρωσε ποπ είδωλα, όπως τις Spice Girls και την Britney Spears.
Με την πάροδο του χρόνου, το MTV δεν έμεινε μόνο στα βίντεο-κλιπ και μουσικά νέα. Διεύρυνε τη θεματική του, εντάσσοντας στο πρόγραμμά του ριάλιτι, εκπομπές λόγου, τηλεπαιχνίδια, ταινίες κινουμένων σχεδίων και καμπάνιες για σημαντικά νεολαιίστικα θέματα, στοχεύοντας στο κοινωνικό του προφίλ.
Σήμερα, το ΜΤV εκπέμπει σε όλες τις χώρες της Γης με τη βοήθεια των δορυφόρων, είτε με δικά του κανάλια, που λαμβάνουν υπόψη τις τοπικές συνθήκες, είτε με κλώνους, όπως το δικό μας MAD. Το ελληνικό MTV έκανε επίσημη πρεμιέρα στις 5 Οκτωβρίου 2008, με μία μεγάλη συναυλία των R.E.M. στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο.
ΠΗΓΗ. http://www.sansimera.gr
Απάντηση: Re: Σαν σήμερα
Μέριλιν Μονρόε (1926 – 1962)
Ηθοποιός, τραγουδίστρια και μοντέλο, που χαρακτηρίστηκε ως το απόλυτο σύμβολο του σεξ.
Η Μέριλιν Μονρόε (Marilyn Monroe) γεννήθηκε με το όνομα Νόρμα Τζιν Μόρτενσον την 1η Ιουνίου του 1926 στο Γενικό Νοσοκομείο του Λος Άντζελες. Λίγο πριν από τη γέννησή της, ο πατέρας της είχε εγκαταλείψει τη μητέρας της για να μετακομίσει στο Σαν Φραντσίσκο.
Η Μέριλιν μεγάλωσε χωρίς να γνωρίζει ποιος ήταν πραγματικά ο πατέρας της, καθώς η μητέρα της, Γκλάντις, άλλαζε συνεχώς ερωτικούς συντρόφους. Ήταν εξαιρετικά ελκυστική γυναίκα και εργαζόταν ως μοντέρ στα RKO Studios. Λόγω σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων, έχασε τη δουλειά της και πέρασε σχεδόν όλη τη ζωή της μπαινοβγαίνοντας σε διάφορα ιδρύματα. Έτσι, σε ηλικία 9 ετών, η Νόρμα (Μέριλιν) μπήκε σε ορφανοτροφείο και δύο χρόνια αργότερα δόθηκε για υιοθεσία.
Το 1942, στα 16 της, παντρεύτηκε τον 21χρονο τεχνίτη αεροσκαφών Τζέιμς Ντόχερτι. Ο γάμος τους, όμως, κράτησε μόνο πέντε χρόνια, καθώς χώρισαν το 1946. Στο μεταξύ, η Μέριλιν είχε ήδη αρχίσει να εργάζεται ως μοντέλο επίδειξης μαγιό και είχε βάψει τα μαλλιά της ξανθά. Μέσω των φωτογραφήσεων προσέλκυσε πολλά βλέμματα, μεταξύ αυτών και του προέδρου της κινηματογραφικής εταιρίας RKO Pictures, που της πρότεινε να κάνει ένα δοκιμαστικό. Ο ατζέντης της, όμως, τη συμβούλεψε να προτιμήσει μία μεγαλύτερη εταιρία, όπως η 20th Century-Fox.
Το πρώτο συμβόλαιο που υπέγραψε της απέφερε 125 δολάρια την εβδομάδα, ποσό στο οποίο προστέθηκαν άλλα 25 δολάρια, όταν ανανέωσε τη συμφωνία, έξι μήνες αργότερα. Έκανε το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη το 1947, με ένα μικρό ρόλο στην ταινία «The Shocking Miss Pilgrim». Ακολούθησε το 1948 το «Scudda Hoo! Scudda Hay!», όπου εμφανίστηκε σε δύο ή τρεις μικρές σκηνές, οι οποίες περικόπηκαν στο μοντάζ. Την ίδια χρονιά τής δόθηκε ένας καλύτερος ρόλος στο φιλμ «Dangerous Years». Ωστόσο, η Fox αρνήθηκε να της ανανεώσει το συμβόλαιο κι έτσι η Μέριλιν επέστρεψε στο μόντελινγκ, ξεκινώντας παράλληλα μαθήματα υποκριτικής.
Λίγους μήνες αργότερα, η Columbia Pictures την επέλεξε για το ρόλο της Peggy Martin στο «Ladies of the Chorus» (1948), όπου ερμήνευσε δύο τραγούδια. Αν και οι κριτικές ήταν αρκετά καλές για την ερμηνεία της, η ταινία δεν τα πήγε εξίσου καλά και η Columbia την απέρριψε. Έτσι, επέστρεψε και πάλι στο μόντελινγκ.
Το 1949 εμφανίστηκε στην ταινία «Love Happy» των «Ενωμένων Καλλιτεχνών», ενώ την ίδια χρόνια πόζαρε γυμνή για ένα ημερολόγιο διασημοτήτων. Η φωτογράφηση που έκανε το 1953 για το περιοδικό Playboy ήταν αυτή που έδωσε ώθηση στην καριέρα της.
Την επόμενη χρονιά συμμετείχε σε τέσσερις ταινίες, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές για τις «The Asphalt Jungle» της MGM και «All About Eve» της Fox. Αν και οι ρόλοι της ήταν αρκετά μικροί, η εκκεντρική αλλά σέξι εμφάνισή της αποτυπώθηκε στη μνήμη των σινεφίλ.
Το 1951 η Μέριλιν πήρε έναν αρκετά μεγάλο ρόλο στην ταινία «Love Nest» (Ερωτική Φωλιά), μέσω της οποίας ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το ευρύ κοινό. Το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της, σε συνδυασμό με την αίσθηση παιδική αθωότητα που απέπνεε, ενθουσίασε τους θεατές. Το 1952 εμφανίστηκε στο «Don't Bother to Knock», όπου υποδύθηκε μία διανοητικά ανισόρροπη μπεϊμπισίτερ. Οι κριτικοί δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την ερμηνεία της στην ταινία αυτή. Έκανε, όμως, ιδιαίτερη εντύπωση η εμφάνισή της την ίδια χρονιά στο «Monkey Business» ως πλατινέ ξανθιά, μια εικόνα που αποτέλεσε το «σήμα - καταταθέν» της.
Το 1953 έπαιξε στο «Gentlemen Prefer Blondes», ξετρελαίνοντας τον ανδρικό πληθυσμό. Ανάμεσά τους και ο αστέρας του μπέιζμπολ Τζο ΝτιΜάτζιο, με τον οποίο παντρεύτηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1954. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στο «There's No Business Like Show Business» και ακολούθησε το «The Seven Year Itch» (Επτά Χρόνια Φαγούρα), μία ταινία που ανέδειξε το ταλέντο της στην κωμωδία και περιείχε μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου: τη Μέριλιν Μονρόε να στέκεται πάνω σε μία σχάρα, με τον αέρα να ανασηκώνει το λευκό φόρεμά της.
Έπειτα από εννέα μήνες έγγαμου βίου, τον Οκτώβριο του 1954 η Μέριλιν ανακοίνωσε το διαζύγιό της με τον ΝτιΜάτζιο. Την επόμενη χρονιά η Fox διέκοψε τη συνεργασία μαζί της, εξαιτίας της αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς της. Αργούσε μονίμως στα γυρίσματα ή δεν εμφανιζόταν καθόλου, επικαλούμενη πραγματικές ή φανταστικές ασθένειες, και ήταν απρόθυμη να συνεργαστεί με τους παραγωγούς, τους σκηνοθέτες και τους συναδέλφους της ηθοποιούς.
Με τη συμμετοχή της το 1956 στην ταινία «Bus Stop» (Στάση Λεωφορείου) η Μέριλιν απέδειξε ότι μπορούσε να ανταποκριθεί εξίσου καλά και στις απαιτήσεις ενός δραματικού ρόλου. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον θεατρικό συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ, ένας γάμος που κράτησε τέσσερα χρόνια. Το 1957 ταξίδεψε στη Μ. Βρετανία για τα γυρίσματα τις ταινίας «The Prince and the Showgirl» (Ο Πρίγκιπας και η Χορεύτρια), που αποτέλεσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, αν και οι κριτικές δεν ήταν και τόσο καλές.
Έπειτα από ένα χρόνο απουσίας, η Μέριλιν Μονρόε επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη του 1959 με την απολαυστική κωμωδία «Some Like It Hot» (Μερικοί το προτιμούν καυτό), με τον Τόνι Κέρτις και τον Τζακ Λέμον. Ακολούθησαν το 1960 η ταινία του Τζορτζ Κιούκορ «Let's Make Love» (Έλα ν' αγαπηθούμε) με τους Τόνι Ράνταλ και Ιβ Μοντάν και το 1961 το «The Misfits» (Οι Αταίριαστοι), το τελευταίο φιλμ τόσο για τη Μέριλιν Μονρόε όσο και για τον συμπρωταγωνιστή της Κλαρκ Γκέιμπλ, που πέθανε λίγους μήνες αργότερα από καρδιακή προσβολή.
Το 1962 η Fox την επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Something's Got to Give». Λόγω της συνεχιζόμενης ασυνέπειάς της, όμως, η εταιρία αποφάσισε να διακόψει τη συνεργασία μαζί της και να μην της δώσει άλλη ευκαιρία.
Η καριέρα της κατέρρεε και η Μέριλιν απομονώθηκε στο σπίτι της στο Λος Άντζελες. Στις 5 Αυγούστου του 1962 η οικονόμος της τη βρήκε να κείτεται γυμνή στο κρεβάτι της με ένα άδειο μπουκάλι από υπνωτικά χάπια «Nembutal» στο πλευρό της. Ήταν μόλις 36 ετών…
Ο τοπικός ιατροδικαστής, που κλήθηκε για να γνωματεύσει επί των συνθηκών του θανάτου της, απεφάνθη ότι επρόκειτο πιθανότατα για αυτοκτονία. Ο φημολογούμενος ερωτικός δεσμός της, όμως, με τον Τζον Κένεντι και οι αντιδράσεις από το περιβάλλον του αμερικανού προέδρου κάνουν πολλούς, ακόμα και σήμερα, να πιστεύουν ότι ο φάκελος «Μέριλιν» δεν έπρεπε να κλείσει με την ένδειξη «αυτοκτονία». Κάποιοι είπαν ότι η Μονρόε δεν είχε καμία πρόθεση να αυτοκτονήσει, αλλά πήρε κατά λάθος μια υπερβολική δόση υπνωτικών. Ακόμα περισσότεροι υποστήριξαν ότι ένα τρίτο πρόσωπο της χορήγησε τη μοιραία δόση. Η αλήθεια δεν μαθεύτηκε ποτέ...
ΠΗΓΗ. sansimera.gr
Μέριλιν Μονρόε (1926 – 1962)
Ηθοποιός, τραγουδίστρια και μοντέλο, που χαρακτηρίστηκε ως το απόλυτο σύμβολο του σεξ.
Η Μέριλιν Μονρόε (Marilyn Monroe) γεννήθηκε με το όνομα Νόρμα Τζιν Μόρτενσον την 1η Ιουνίου του 1926 στο Γενικό Νοσοκομείο του Λος Άντζελες. Λίγο πριν από τη γέννησή της, ο πατέρας της είχε εγκαταλείψει τη μητέρας της για να μετακομίσει στο Σαν Φραντσίσκο.
Η Μέριλιν μεγάλωσε χωρίς να γνωρίζει ποιος ήταν πραγματικά ο πατέρας της, καθώς η μητέρα της, Γκλάντις, άλλαζε συνεχώς ερωτικούς συντρόφους. Ήταν εξαιρετικά ελκυστική γυναίκα και εργαζόταν ως μοντέρ στα RKO Studios. Λόγω σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων, έχασε τη δουλειά της και πέρασε σχεδόν όλη τη ζωή της μπαινοβγαίνοντας σε διάφορα ιδρύματα. Έτσι, σε ηλικία 9 ετών, η Νόρμα (Μέριλιν) μπήκε σε ορφανοτροφείο και δύο χρόνια αργότερα δόθηκε για υιοθεσία.
Το 1942, στα 16 της, παντρεύτηκε τον 21χρονο τεχνίτη αεροσκαφών Τζέιμς Ντόχερτι. Ο γάμος τους, όμως, κράτησε μόνο πέντε χρόνια, καθώς χώρισαν το 1946. Στο μεταξύ, η Μέριλιν είχε ήδη αρχίσει να εργάζεται ως μοντέλο επίδειξης μαγιό και είχε βάψει τα μαλλιά της ξανθά. Μέσω των φωτογραφήσεων προσέλκυσε πολλά βλέμματα, μεταξύ αυτών και του προέδρου της κινηματογραφικής εταιρίας RKO Pictures, που της πρότεινε να κάνει ένα δοκιμαστικό. Ο ατζέντης της, όμως, τη συμβούλεψε να προτιμήσει μία μεγαλύτερη εταιρία, όπως η 20th Century-Fox.
Το πρώτο συμβόλαιο που υπέγραψε της απέφερε 125 δολάρια την εβδομάδα, ποσό στο οποίο προστέθηκαν άλλα 25 δολάρια, όταν ανανέωσε τη συμφωνία, έξι μήνες αργότερα. Έκανε το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη το 1947, με ένα μικρό ρόλο στην ταινία «The Shocking Miss Pilgrim». Ακολούθησε το 1948 το «Scudda Hoo! Scudda Hay!», όπου εμφανίστηκε σε δύο ή τρεις μικρές σκηνές, οι οποίες περικόπηκαν στο μοντάζ. Την ίδια χρονιά τής δόθηκε ένας καλύτερος ρόλος στο φιλμ «Dangerous Years». Ωστόσο, η Fox αρνήθηκε να της ανανεώσει το συμβόλαιο κι έτσι η Μέριλιν επέστρεψε στο μόντελινγκ, ξεκινώντας παράλληλα μαθήματα υποκριτικής.
Λίγους μήνες αργότερα, η Columbia Pictures την επέλεξε για το ρόλο της Peggy Martin στο «Ladies of the Chorus» (1948), όπου ερμήνευσε δύο τραγούδια. Αν και οι κριτικές ήταν αρκετά καλές για την ερμηνεία της, η ταινία δεν τα πήγε εξίσου καλά και η Columbia την απέρριψε. Έτσι, επέστρεψε και πάλι στο μόντελινγκ.
Το 1949 εμφανίστηκε στην ταινία «Love Happy» των «Ενωμένων Καλλιτεχνών», ενώ την ίδια χρόνια πόζαρε γυμνή για ένα ημερολόγιο διασημοτήτων. Η φωτογράφηση που έκανε το 1953 για το περιοδικό Playboy ήταν αυτή που έδωσε ώθηση στην καριέρα της.
Την επόμενη χρονιά συμμετείχε σε τέσσερις ταινίες, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές για τις «The Asphalt Jungle» της MGM και «All About Eve» της Fox. Αν και οι ρόλοι της ήταν αρκετά μικροί, η εκκεντρική αλλά σέξι εμφάνισή της αποτυπώθηκε στη μνήμη των σινεφίλ.
Το 1951 η Μέριλιν πήρε έναν αρκετά μεγάλο ρόλο στην ταινία «Love Nest» (Ερωτική Φωλιά), μέσω της οποίας ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το ευρύ κοινό. Το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της, σε συνδυασμό με την αίσθηση παιδική αθωότητα που απέπνεε, ενθουσίασε τους θεατές. Το 1952 εμφανίστηκε στο «Don't Bother to Knock», όπου υποδύθηκε μία διανοητικά ανισόρροπη μπεϊμπισίτερ. Οι κριτικοί δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την ερμηνεία της στην ταινία αυτή. Έκανε, όμως, ιδιαίτερη εντύπωση η εμφάνισή της την ίδια χρονιά στο «Monkey Business» ως πλατινέ ξανθιά, μια εικόνα που αποτέλεσε το «σήμα - καταταθέν» της.
Το 1953 έπαιξε στο «Gentlemen Prefer Blondes», ξετρελαίνοντας τον ανδρικό πληθυσμό. Ανάμεσά τους και ο αστέρας του μπέιζμπολ Τζο ΝτιΜάτζιο, με τον οποίο παντρεύτηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1954. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στο «There's No Business Like Show Business» και ακολούθησε το «The Seven Year Itch» (Επτά Χρόνια Φαγούρα), μία ταινία που ανέδειξε το ταλέντο της στην κωμωδία και περιείχε μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου: τη Μέριλιν Μονρόε να στέκεται πάνω σε μία σχάρα, με τον αέρα να ανασηκώνει το λευκό φόρεμά της.
Έπειτα από εννέα μήνες έγγαμου βίου, τον Οκτώβριο του 1954 η Μέριλιν ανακοίνωσε το διαζύγιό της με τον ΝτιΜάτζιο. Την επόμενη χρονιά η Fox διέκοψε τη συνεργασία μαζί της, εξαιτίας της αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς της. Αργούσε μονίμως στα γυρίσματα ή δεν εμφανιζόταν καθόλου, επικαλούμενη πραγματικές ή φανταστικές ασθένειες, και ήταν απρόθυμη να συνεργαστεί με τους παραγωγούς, τους σκηνοθέτες και τους συναδέλφους της ηθοποιούς.
Με τη συμμετοχή της το 1956 στην ταινία «Bus Stop» (Στάση Λεωφορείου) η Μέριλιν απέδειξε ότι μπορούσε να ανταποκριθεί εξίσου καλά και στις απαιτήσεις ενός δραματικού ρόλου. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον θεατρικό συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ, ένας γάμος που κράτησε τέσσερα χρόνια. Το 1957 ταξίδεψε στη Μ. Βρετανία για τα γυρίσματα τις ταινίας «The Prince and the Showgirl» (Ο Πρίγκιπας και η Χορεύτρια), που αποτέλεσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, αν και οι κριτικές δεν ήταν και τόσο καλές.
Έπειτα από ένα χρόνο απουσίας, η Μέριλιν Μονρόε επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη του 1959 με την απολαυστική κωμωδία «Some Like It Hot» (Μερικοί το προτιμούν καυτό), με τον Τόνι Κέρτις και τον Τζακ Λέμον. Ακολούθησαν το 1960 η ταινία του Τζορτζ Κιούκορ «Let's Make Love» (Έλα ν' αγαπηθούμε) με τους Τόνι Ράνταλ και Ιβ Μοντάν και το 1961 το «The Misfits» (Οι Αταίριαστοι), το τελευταίο φιλμ τόσο για τη Μέριλιν Μονρόε όσο και για τον συμπρωταγωνιστή της Κλαρκ Γκέιμπλ, που πέθανε λίγους μήνες αργότερα από καρδιακή προσβολή.
Το 1962 η Fox την επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Something's Got to Give». Λόγω της συνεχιζόμενης ασυνέπειάς της, όμως, η εταιρία αποφάσισε να διακόψει τη συνεργασία μαζί της και να μην της δώσει άλλη ευκαιρία.
Η καριέρα της κατέρρεε και η Μέριλιν απομονώθηκε στο σπίτι της στο Λος Άντζελες. Στις 5 Αυγούστου του 1962 η οικονόμος της τη βρήκε να κείτεται γυμνή στο κρεβάτι της με ένα άδειο μπουκάλι από υπνωτικά χάπια «Nembutal» στο πλευρό της. Ήταν μόλις 36 ετών…
Ο τοπικός ιατροδικαστής, που κλήθηκε για να γνωματεύσει επί των συνθηκών του θανάτου της, απεφάνθη ότι επρόκειτο πιθανότατα για αυτοκτονία. Ο φημολογούμενος ερωτικός δεσμός της, όμως, με τον Τζον Κένεντι και οι αντιδράσεις από το περιβάλλον του αμερικανού προέδρου κάνουν πολλούς, ακόμα και σήμερα, να πιστεύουν ότι ο φάκελος «Μέριλιν» δεν έπρεπε να κλείσει με την ένδειξη «αυτοκτονία». Κάποιοι είπαν ότι η Μονρόε δεν είχε καμία πρόθεση να αυτοκτονήσει, αλλά πήρε κατά λάθος μια υπερβολική δόση υπνωτικών. Ακόμα περισσότεροι υποστήριξαν ότι ένα τρίτο πρόσωπο της χορήγησε τη μοιραία δόση. Η αλήθεια δεν μαθεύτηκε ποτέ...
ΠΗΓΗ. sansimera.gr