Από το πρόσφατο αλλά και απώτερο παρελθόν προκύπτει ότι σπανίως οι αστυνομικοί τιμωρούνται με ποινή ίσης βαρύτητας με το αδίκημα που διέπραξαν. Συνήθως τρώνε αργία ημερών ή λίγων μηνών και καμιά δυσμενή απ' όπου φεύγουν λίγο αργότερα αναλόγως με το βύσμα που διαθέτουν...
Αυτό όμως που με φρικάρει εμένα είναι ότι από μεγάλο ποσοστό των αστυνομικών (δεν ξέρω αν είναι η πλειοψηφία) εκλείπει ο ανθρωπισμός. Είναι έτσι ή γίνονται έτσι; Κι αν γίνονται τότε κάτι βρωμάει και ζέχνει στην εκπαίδευση ή στη λειτουργία της αστυνομίας. Είναι δυνατόν ο τύπος να έχει στα χέρια του δύο ανθρώπους (διέπραξαν ληστεία αλλά εξακολουθούν να είναι άνθρωποι) και να τους βασανίζει ενώ έχουν πλέον εξουδετερωθεί; Είναι δυνατόν να συνεχίζεις να χτυπάς άνθρωπο-ακόμα κια να έφταιξε- που είναι στο έδαφος αιμόφυρτος και βογγάει (αναφέρομαι στο περιστατικό της ζαρντινιέρας...) με στόχο τι; Να τον σκοτώσεις;!!! Είναι δυνατόν να τρομοκρατείς, να χτυπάς και να χλευάζεις άνθρωπο επειδή έκανε το έγκλημα να είναι (έστω και λάθρο)μετανάστης;
Πολύ άγρια πράγματα, απάνθρωπα, φοβερή σκληρότητα, όση βεβαίως επέδειξαν και κάποιοι άλλοι επίσης απάνθρωποι τύποι (δηλώνουν αντεξουσιαστές) που επιτέθηκαν στον υποδιοικητή των ΜΑΤ, τον οποίο αναγνώρισαν στο Γκάζι όπου βρισκόταν εκτός υπηρεσίας με την οικογένεια του, και τον σακάτεψαν στο ξύλο μπροστά στα μάτια των παιδιών του! [Βέβαια αυτό αποσιωπήθηκε από τα κανάλια ("τα παιδιά είναι οργισμένα, δικαιολογούνται")]
Άγρια πράγματα παιδιά, πολλή οργή και μίσος, πολλή απανθρωπιά. Κι όταν αυτό συμβαίνει στο όνομα του καθήκοντος ή της ιδεολογίας λυπάμαι και φοβάμαι πολύ...
