Την περασμένη Κυριακή 26/1/25, μετά από πολύμηνο διάλειμα, ξαναβρέθηκα με την παρέα του ΕΟΣ Αθηνών. Προορισμός η Πάρνηθα που παρά τις καταστροφές, την νόμιμη* και παράνομη ανθρώπινη εισβολή εξακολουθεί να είναι ένα "μαγικό βουνό" μια ώρα από το Σύνταγμα.
Άφιξη στο τελεφερίκ απ' όπου ξεκινήσαμε...
Ένα τέταρτο περπάτημα στο μονοπάτι και δεξιά μας, απέναντι από την ρεματιά στα ριζά της κρημνώδους πλαγιάς, σκάνε μύτη κάμποσα... τριόροφα! Μέσα στον (πρώην?) εθνικό δρυμό, τα οποία εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι είναι μέσα στον πολεοδομικό ιστό των Αχαρνών
...Όπου προκύπτει το ερώτημα με τι κριτήρια έγινε αυτό - αφού με τέτοιες κλίσεις απαγορεύεται η ένταξη στο σχέδιο και η δόμηση...
Πρωϊνιάτικα κοιτάς από την άλλη μεριά, για να περάσεις κατά το δυνατόν καλά, και λίγο μετά εκτιμάς την προειδοποίηση του αρχηγού "μην υποτιμάτε το βουνό επειδή είναι δίπλα στην Αθήνα και πας με αυτοκίνητο στο Μπάφι, είναι ζόρικο και θέλει προσοχή".
Κακοτράχαλα μονοπάτια με πολύ βράχο και χοντρά θραύσματα που δεν προσφέρουν καλά πατήματα, συνεχής ανωφέρεια με ελάχιστα κομμάτια ίσωμα για να πάρεις ανάσα...
Μια χαμηλή κορφή δεξιά μας...
...Και ρίχνοντας μια ματιά πίσω έχουμε πλέον μια κάποια θέα...
...Λίγο αργότερα ζουμάρω ψηλά για να δω τον στόχο μας να πάρω κουράγιο:
...Μετά από κάμποση ώρα, έχουμε ανέβει αρκετά με τον πύργο της τηλεόρασης να προβάλει μπροστά μας...
Τέλος, μετά από τρεις ώρες ανάβαση, βρισκόμαστε στις τελευταίες στροφές του μονοπατιού που οδηγεί στο ορεινό καταφύγιο Μπάφι, με θέα προς την κορφή που πατάει το Μον Παρνές κι από κάτω όλο το λεκανοπέδιο...
...Συνέχεια στο επόμενο Post.
Άφιξη στο τελεφερίκ απ' όπου ξεκινήσαμε...
Ένα τέταρτο περπάτημα στο μονοπάτι και δεξιά μας, απέναντι από την ρεματιά στα ριζά της κρημνώδους πλαγιάς, σκάνε μύτη κάμποσα... τριόροφα! Μέσα στον (πρώην?) εθνικό δρυμό, τα οποία εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι είναι μέσα στον πολεοδομικό ιστό των Αχαρνών
...Όπου προκύπτει το ερώτημα με τι κριτήρια έγινε αυτό - αφού με τέτοιες κλίσεις απαγορεύεται η ένταξη στο σχέδιο και η δόμηση...
Πρωϊνιάτικα κοιτάς από την άλλη μεριά, για να περάσεις κατά το δυνατόν καλά, και λίγο μετά εκτιμάς την προειδοποίηση του αρχηγού "μην υποτιμάτε το βουνό επειδή είναι δίπλα στην Αθήνα και πας με αυτοκίνητο στο Μπάφι, είναι ζόρικο και θέλει προσοχή".
Κακοτράχαλα μονοπάτια με πολύ βράχο και χοντρά θραύσματα που δεν προσφέρουν καλά πατήματα, συνεχής ανωφέρεια με ελάχιστα κομμάτια ίσωμα για να πάρεις ανάσα...
Μια χαμηλή κορφή δεξιά μας...
...Και ρίχνοντας μια ματιά πίσω έχουμε πλέον μια κάποια θέα...
...Λίγο αργότερα ζουμάρω ψηλά για να δω τον στόχο μας να πάρω κουράγιο:
...Μετά από κάμποση ώρα, έχουμε ανέβει αρκετά με τον πύργο της τηλεόρασης να προβάλει μπροστά μας...
Τέλος, μετά από τρεις ώρες ανάβαση, βρισκόμαστε στις τελευταίες στροφές του μονοπατιού που οδηγεί στο ορεινό καταφύγιο Μπάφι, με θέα προς την κορφή που πατάει το Μον Παρνές κι από κάτω όλο το λεκανοπέδιο...
...Συνέχεια στο επόμενο Post.
