Σκέψεις περί τριτοβάθμιας εκπαίδευσης..

[Maestro]

Μια και ξεκινήσαμε να μιλάμε γι'αυτό στο θέμα του... Σύριζα, και επειδή για αρκετά το'χουμε κατηγορήσει αυτό το ρημαδοκόμμα που δεν κυβέρνησε ποτέ, αφού το θέμα είναι ενδιαφέρον, είπα να το ξεκινήσω εδώ πιο καθαρά. Έχω και αϋπνίες, οπότε προσφέρεται η ώρα.

Τι κάνουμε με τα πανεπιστήμια ρε μάγκες..;!

Μια και όπου να'ναι συμπληρώνω ένα χρόνο ερευνητικής δουλειάς (και φοίτησης ως διδακτορικός φοιτητής) σε ένα από τα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια, και έχοντας φοιτήσει και σε ένα από τα μεγάλα ελληνικά ιδρύματα (το τιμημένο ΕΜΠ) τόσο σε προπτυχιακό όσο και σε μεταπτυχιακό επίπεδο, θα επιχειρήσω να κάνω μια παράθεση των εντυπώσεών μου από αμφότερα, με στόχο να δούμε τι κρατάμε και τι πετάμε απ'το καθένα, μπας και βγάλουμε μια καλή λύση.
Δυστυχώς, η εμπειρία μου στο ΕΜΠ δε μπορεί να'ναι αντιπροσωπευτική του μέσου όρους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας, όπως αντίστοιχα και η παρουσία μου στο Purdue δε μπορεί να μου δείξει τι συμβαινει στα χιλιάδες συνοικιακά κολλέγια της Αμερικής. Η σύγκριση που θα κάνω λοιπόν θα αφορά τις "αφρόκρεμες" και μόνο.

Ελλάδα (ΕΜΠ)

Θετικά:

• Πενταετής φοίτηση - 65-70 μαθήματα για πτυχίο εξασφαλίζουν μια ιδέα από τα πάντα
• Προσαρμογή του ατόμου στο "χάος": Ο φοιτητής μαθαίνει να πρέπει να λειτουργεί ολομόναχος, κανείς δεν θα τον πιάσει απ'το χεράκι (Το πόσο θετικό είναι αυτό εξαρτάται βέβαια και από τη φύση του φοιτητή).
• Ομοιογενές υπόβαθρο φοιτητών, αφού προέρχονται όλοι από μια ενιαία δεξαμενή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
• Δωρεάν φοίτηση (στο προπτυχιακό και σε κάποια μεταπτυχιακά)
• Μεράκι καθηγητών (πολλοί απ'τους οποίους παράτησαν θέσεις με 1 μηδενικό παραπάνω σε ξένα πανεπιστήμια απλά γιατί ήθελαν να προσφέρουν στον τόπο τους)
• Θεωρητικά δωρεάν παροχή συγγραμάτων (πονεμένη ιστορία φυσικά)
• Ευκαιρία για περαιτέρω διαμόρφωση του ατόμου μέσω συμμετοχής στην πολιτική, ζυμώσεων κλπ. (το οποίο αποδεικνύεται βέβαια ευλογία και κατάρα μαζί).

Αρνητικά:

• Μικρή έως και ανύπαρκτη σχέση με την αγορά: Οι απόφοιτοι βγαίνουν στον πραγματικό κόσμο τελείως απροετοίμαστοι, και διάφοροι επιτήδειοι εργοδότες το εκμεταλλεύονται θεσπίζοντας άμισθες "πρακτικές".
• Κομματοκρατία που συχνά φτάνει ακόμα και στις κρίσεις των καθηγητών
• Πενιχρή χρηματοδότηση που αποκλείει μεγάλες επενδύσεις στην έρευνα
• "Αλλεργία" σε συμμετοχή εταιριών στην έρευνα, με αποτέλεσμα χαμένους πόρους για το πανεπιστήμιο και ευκαιρίες για τους φοιτητές.
• Εσωστρέφεια: Το σύστημα εισαγωγής και η αποκλειστική χρήση της ελληνικής καθιστούν πρακτικώς αδύνατον σε αλλοδαπούς φοιτητές να επιλέξουν την Ελλάδα για σπουδές.
• Παρατάξεις (κυβερνητικές και μη, κάθε κατηγορία είναι μια διαφορετικού είδους πληγή)
• Εγκαταστάσεις οριακές τόσο σε πλήθος όσο και σε ποίοτητα.
• Χαλαρότητα χωρίς όρια στο θέμα της φοίτησης, που καλλιεργεί μια νοοτροπία "αιώνιας" φοίτησης (που μπορεί να μην είναι αιώνια αλλά κατά μέσο όρο είναι 30-50% αυξημένη, με αντίστοιχες συνέπειες στο επίπεδο της διαμόρφωσης γνώσεων, και συχνά χωρίς κανέναν αντικειμενικό λόγο γι'αυτό (πχ δουλειά, οικογενειακό πρόβλημα ή οτιδήποτε άλλο).

Και ερχόμαστε στις ΗΠΑ.

Θετικά:

• Κλίμα εντατικοποίησης: Απίστευτο διάβασμα, εργασίες εβδομαδιαίες, το οποίο όμως σε κάνει να κατέχεις πραγματικά το μάθημα, και όχι απλά να μπορείς να γράψεις συμπαθητικά σε μια εξέταση. Ομαδικές εργασίες εκτός των ατομικών σε όλα τα μαθήματα, σε που δεν επιλέγεις εσυ, σε βοηθούν να δουλεύεις διαρκώς με διαφορετικούς αγνωστους συνεργάτες, να οργανώνεσαι, να κοινωνικοποιείσαι, να περνάς ωραίες φάσεις ή να γίνεσαι "κακός" όταν χρειάζεται. Σημαντικό μάθημα επί της ουσίας για το μέλλον σου.
• Συχνά καθηγητές "superstars" στον τομέα τους (το να σου κάνει πχ Χημεία ο περσινός κάτοχος Νόμπελ, ή βραχομηχανική ο τύπος που θεμελίωσε τις πιο τελευταίες εξελίξεις στον τομέα έχει το χάζι του:worshippy
• Πολυπολιτισμικό κλίμα: Σε πανεπιστήμιο που έχει φοιτητές από 81 χώρες (δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν τόσες), οι εμπειρίες ζωής που αποκομίζει ένας 20άρης είναι ανεκτίμητες.
• Συμμετοχή εταιριών στη χρηματοδότηση της έρευνας: Δεν υπάρχουν όρια. Η πιο τρελή ιδέα που σου έρθει στο μυαλό, μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ακόμη κι αν κοστίζει όσο 3 φορές ο συνολικός προϋπολογισμός της Παιδείας της Ελλάδας. Οι εταιρίες ξέρουν πως αυτό που θα πληρώσουν 5 εκατομμύρια σήμερα, θα τους αποφέρει 500 σε 3 χρόνια. Οπότε δεν τσιγκουνεύονται. Κι έτσι, προχωράει και η επιστήμη καλπάζοντας.
• Δυνατότητα στον τελευταίο πάμπτωχο νέο στην άλλη άκρη του κόσμου να τα απολαύσει όλα αυτά με χιλιάδες διαφορετικών τύπων υποτροφίες ή αμοιβόμενες θέσεις εργασίας παράλληλα με τη φοίτηση.
• Ασφάλεια εγκαταστάσεων, μπορείς να έχεις εξοπλισμό εκατομμυρίων χωρίς να κινδυνεύει από οτιδήποτε.

Αρνητικά:

• Για τον πολύ κόσμο, οι σπουδές είναι πανάκριβες. Ένας χρόνος μπορεί να κοστίζει από 40-100 χιλιάδες δολλάρια. Τα λεφτά αυτά δεν είναι απίθανα για τον μέσο Αμερικανό, είναι όμως ένα τεράστιο βάρος για μια οικογένεια, και συχνά το βάρος αυτό κουβαλάνε οι φοιτητές πολλά χρόνια μετά, ειδικά όταν υπάρχει περίοδος ύφεσης όπως πρόσφατα, και ως άνεργοι αναγκάζονται ακόμα και να πολεμήσουν στο Αφγανιστάν για να πληρώνουν τα δάνειά τους. Οι υποτροφίες δε φτάνουν για όλους.
• Συχνά η χρηματοδότηση της έρευνας από εξωτερικές εταιρίες οδηγεί σε μια τάση να κυνηγάμε τη "χρησιμότητα" ορισμένων πεδίων επιστημών. Έτσι, ενώ ένας computer scientist δε θα έχει πρόβλημα να ζητήσει ακόμα και 10 εκατομμύρια για την έρευνά του (που θα πλακωθούν μεταξύ τους η Microsoft, η Apple, η Google κλπ για το ποιός θα του τα πρωτοδώσει για να τον καπαρώσει), ένας γλωσσολόγος μπορεί να μείνει με ελάχιστο funding για την έρευνά του, καθώς γι'αυτή θα ενδιαφερθουν μόνο κάποιοι κρατικοί οργανισμοί.
• Η εντατικοποίηση μπορέι να σε κάνει καλό επιστήμονα, ατροφεί όμως άλλες πλευρές του εαυτού σου που θα μπορούσες να αναπτύξεις στα φοιτητικά σου χρόνια. Φοιτητική ζωή υπάρχει, αλλά παράλληλα υπάρχει ένας υπερφίαλος ανταγωνισμός, όλοι νιώθουν ότι πρέπει να γίνουν οι καλύτεροι, και αυτό φαίνεται.
• Διαμορφώνεται μια κουλτούρα λατρείας προς το χρήμα. Everything's about money. Πας στο fancy πανεπιστήμιο όχι επειδή γούσταρες να γίνεις μηχανικός, αλλά επειδή σα μηχανικός από κει θα παίρνεις 2 χιλιάρικα παραπάνω το μήνα από ότι από το άλλο κολλέγιο. Και επειδή από μικρός αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι σε ένα χώρο που η ανάσα σου κοστίζει, το πως θα βγάλεις λεφτά για να υποστηρίξεις την ανάσα σου γίνεται ο θεμελιώδης στόχος της ζωής σου.

Τελικά λοιπόν τι προτιμάμε απ'τα δύο; Απάντηση: ΚΑΝΕΝΑ. Μπορούμε να διδαχτούμε απ'αυτά τα δύο τελείως διαφορετικά μεταξύ τους συστήματα, για να καταλήξουμε σε κάτι πραγματικά βιώσιμο.


Οι προτάσεις μου λοιπόν για το Ελληνικό πανεπιστήμιο: Οι ακόλουθες μικρές αλλαγές:

• Αλλαγή τρόπου διδασκαλίας με επιμερισμού του βαθμού σε εξετάσεις (όχι μόνο μία), εργασίες, ομαδικές και ατομικές, και bonus παρουσίας στο αμφιθέατρο (εκτός επαγγελματικών υποχρεώσεων ή ανωτέρας βίας)
• Καθιέρωση μέγιστου χρόνου φοίτησης (ν+2) με ανοχή σε ανθρώπους που εργάζονται, είναι οικογενειάρχες, είναι ασθενείς, και λοιπές ειδικές κατηγορίες. Το να τελειώσεις το πανεπιστήμιο στην ώρα του είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το επίπεδο της γνώσης που παίρνεις, και τελικά και για το όνομα του πανεπιστημίου.
• Εντονώτερη ανάμιξη ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην έρευνα. Ας χρηματοδοτούν φοιτητές και ερευνητικές ομάδες, με την προϋπόθεση φυσικά η έρευνα να έχει να κάνει με το αντικείμενο της επιστήμης και να συνεισφέρει στη γνώση, όπως γίνεται και στις ΗΠΑ. Οι ερευνητικές ομάδες θα αποκτήσουν state of the art εξοπλισμό, το πανεπιστήμιο θα παίρνει κι αυτό ένα μεγάλο ποσό με το οποίο θα μπορεί να έλκει καλύτερους καθηγητές από τον διεθνή χώρο κλπ.
• Υποστήριξη για αλλοδαπούς φοιτητές (με λιγότερη γραφειοκρατία στην εισαγωγή και με πιθανή προσθήκη αγγλόφωνων τμημάτων, έστω και λιγότερες ώρες τη βδομάδα, και διδάκτρων γι'αυτούς. (Όταν μιλάω για αλλοδαπούς δε μιλάω για αλλοδαπούς κατοίκους της χώρας που θεωρώ αυτονόητο ότι απολαμβάνουν κάθε δικαίωμα των υπόλοιπων πολιτών, μιλάω για κάποιον που θα έρθει στην Ελλάδα μόνο για να σπουδάσει).
• Κατάργηση κάθε παράταξης που αποτελεί κομματικό φερέφωνο (δεξιάς και αριστεράς), και νομιμοποίηση μόνο ανεξάρτητων φοιτητικών συλλόγων, είτε σχετικών με το πανεπιστήμιο είτε και για γενικότερο προβληματισμό και δράση.
  ... και αφήνω για το τέλος το καλύτερο, που θα με δείρετε:
  
• Προσθήκη στην ήδη υπάρχουσα κρατική χρηματοδότηση, συμβολικών διδάκτρων με εισοδηματικά κριτήρια. Το να πληρώνεις 500-1000 ευρώ το χρόνο για τις σπουδές σου ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ (και όχι σε κάποια μαύρη τρύπα), και όταν τα έχεις (αλλιώς τίποτα), βοηθάει στη συγκέντρωση ενός σεβαστού ποσού για τα λειτουργικά έξοδα, που σε συνδυασμό με την κρατική χρηματοδότηση θα μπορεί αφενός να αμβλύνει τις διαφορές σε εξοπλισμό και εγκαταστάσεις, αφετέρου να βοηθήσει το κομμάτι αυτό των φοιτητών που δε θα διαθέτουν τα 500-1000 το χρόνο να μη χρειαστεί να τα δίνουν και να απολαμβάνουν τις ίδιες παροχές.

Αυτές είναι κάποιες αρχικές σκέψεις που τριγύριζαν στο μυαλό μου χτες που έγραφα τα σχετικά στο διπλανό thread. Επειδή είναι ένα θέμα που (θα έπρεπε να) μας καίει πολύ, περιμένω αντιδράσεις και δικές σας ιδέες...Ό,τι τρελό και απίθανο έχετε, έτσι κι αλλιώς, δε νομοθετούμε, συζητάμε. :ernaehrung004:

 

[nbullamatsis]

Μαέστρο είναι μεγάλο το θέμα...
Μπορείς να το δεις απο πολλές οπτικές γωνίες
η μία είναι του φοιτητή - μεταπτυχιακού που αναφέρεις
η αλλη ειναι η μερια των καθηγητών και η τρίτη ειναι η δομή και οργανωσης.
Τα τελευταία έχουν μπόλικες προσεγγίσεις...

Να πω δύο πραγματα απο τη θέση των καθηγητών εδω στη Ελλάδα
1. για να ''πιάσεις δουλειά'' πρεπει να συντρέχουν κάποιοι λόγοι
α. να εχεις κάνει με τεράστια επιτυχία ''βοηθός'' καθηγητή σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο
β. να εχεις ''βύσμα''
γ. να εχεις κάνει κάτι πραγματικά καινοτόμο
δ. (μπορειτε να συμπληρώσετε)

2. Το αντικείμενο της εργασίας
α. δεν έχεις δομή της διδασκαλίας, ναι μεν υπάρχει συγκεκριμένη ύλη, αλλά ειναι ελεύθερα όλα τα άλλα.
β. εισαι καθηγητής, βοηθός, ερευνητής και οτι αλλο προκύψει, τουλάχιστον τις πρωτες δεκαετίες, σε αντιθεση με τις ανεπτυγμένες πανεπιστημιακά χώρες που έχεις μία ιδιοτητα.
γ. Οι εγκαταστάσεις τις περισσοτερες φορές είναι οριακές
δ. ανα πάσα στιγμή κινδυνεύεις απο συμπάθειες, αντιπάθειες, βύσματα.
ε. τα χρήματα είναι κάτω απο τα μισά ειδικά αν εισαι απο επίκουρος και κάτω.
στ. δεν υπάρχουν ιδιωτές χρηματοδότες.
ζ. συμπληρωστε ελεύθερα

3. Δομή και οργανωση
................................

 

[nikosGX]

Εγώ συμφωνώ σε όλα.

Και ξέρουμε ότι αποκλείεται να συμφωνήσει κάποιο από τα κόμματα. Όλα θεωρούν το πανεπιστήμιο ως πηγή του κομματικού τους στρατού. Η κατάργηση όλων των παρατάξεων θα έπρεπε να έχει γίνει χρόνια τώρα. Δεν νομίζω ότι αυτό το χάλι με τις παρατάξεις συμβαίνει κάπου αλλού στον κόσμο, ανατολή δύση, βορά και νότο. Είναι καθαρά ελληνική παθογένεια και δεν έχει καμιά θέση στα ΑΕΙ.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Συμπληρώνω κάποια πραγματάκια από την εμπειρία μου σε σπουδές σε ξένο πανεπιστήμιο (γερμανικό), απλά για να έχουμε τη σωστή προοπτική.

Μια και ξεκινήσαμε να μιλάμε γι'αυτό στο θέμα του... Σύριζα, και επειδή για αρκετά το'χουμε κατηγορήσει αυτό το ρημαδοκόμμα που δεν κυβέρνησε ποτέ, αφού το θέμα είναι ενδιαφέρον, είπα να το ξεκινήσω εδώ πιο καθαρά. Έχω και αϋπνίες, οπότε προσφέρεται η ώρα.

Τι κάνουμε με τα πανεπιστήμια ρε μάγκες..;!

Μια και όπου να'ναι συμπληρώνω ένα χρόνο ερευνητικής δουλειάς (και φοίτησης ως διδακτορικός φοιτητής) σε ένα από τα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια, και έχοντας φοιτήσει και σε ένα από τα μεγάλα ελληνικά ιδρύματα (το τιμημένο ΕΜΠ) τόσο σε προπτυχιακό όσο και σε μεταπτυχιακό επίπεδο, θα επιχειρήσω να κάνω μια παράθεση των εντυπώσεών μου από αμφότερα, με στόχο να δούμε τι κρατάμε και τι πετάμε απ'το καθένα, μπας και βγάλουμε μια καλή λύση.
Δυστυχώς, η εμπειρία μου στο ΕΜΠ δε μπορεί να'ναι αντιπροσωπευτική του μέσου όρους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας, όπως αντίστοιχα και η παρουσία μου στο Purdue δε μπορεί να μου δείξει τι συμβαινει στα χιλιάδες συνοικιακά κολλέγια της Αμερικής. Η σύγκριση που θα κάνω λοιπόν θα αφορά τις "αφρόκρεμες" και μόνο.

Ελλάδα (ΕΜΠ)

Θετικά:

• Πενταετής φοίτηση - 65-70 μαθήματα για πτυχίο εξασφαλίζουν μια ιδέα από τα πάντα
  Γερμανία: Ομοίως 5 χρόνια σπουδές
• Προσαρμογή του ατόμου στο "χάος": Ο φοιτητής μαθαίνει να πρέπει να λειτουργεί ολομόναχος, κανείς δεν θα τον πιάσει απ'το χεράκι (Το πόσο θετικό είναι αυτό εξαρτάται βέβαια και από τη φύση του φοιτητή).
  Γερμανία: Μιά από τα ίδια, πρέπει να τα ανακαλύψεις όλα μόνος σου.
• Ομοιογενές υπόβαθρο φοιτητών, αφού προέρχονται όλοι από μια ενιαία δεξαμενή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
  Γερμανία: Επίσης
• Δωρεάν φοίτηση (στο προπτυχιακό και σε κάποια μεταπτυχιακά)
  Γερμανία: Αυτό ίσχυε στον καιρό μου, τώρα έχει αλλάξει και υπάρχουν δίδακτρα, αλλά στην κατηγορία μεγέθους που προτείνεις παρακάτω, δλδ όχι εξωφρενικά ποσά.
• Μεράκι καθηγητών (πολλοί απ'τους οποίους παράτησαν θέσεις με 1 μηδενικό παραπάνω σε ξένα πανεπιστήμια απλά γιατί ήθελαν να προσφέρουν στον τόπο τους)
• Θεωρητικά δωρεάν παροχή συγγραμάτων (πονεμένη ιστορία φυσικά)
  Γερμανία: Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, πας στη βιβλιοθήκη και διαβάζεις ή κρατάς σημειώσεις από την παράδοση του καθηγητή. Ή και τα δύο.
• Ευκαιρία για περαιτέρω διαμόρφωση του ατόμου μέσω συμμετοχής στην πολιτική, ζυμώσεων κλπ. (το οποίο αποδεικνύεται βέβαια ευλογία και κατάρα μαζί).
• Γερμανία: Υπάρχουν φοιτητικές εκλογές και ο εκπρόσωπος των φοιτητών συμμετέχει στη Σύγκλητο του πανεπιστημίου. Αλλά κομματικοποίηση δεν υπάρχει.

Αρνητικά:

• Μικρή έως και ανύπαρκτη σχέση με την αγορά: Οι απόφοιτοι βγαίνουν στον πραγματικό κόσμο τελείως απροετοίμαστοι, και διάφοροι επιτήδειοι εργοδότες το εκμεταλλεύονται θεσπίζοντας άμισθες "πρακτικές".
• Κομματοκρατία που συχνά φτάνει ακόμα και στις κρίσεις των καθηγητών
• Πενιχρή χρηματοδότηση που αποκλείει μεγάλες επενδύσεις στην έρευνα
• "Αλλεργία" σε συμμετοχή εταιριών στην έρευνα, με αποτέλεσμα χαμένους πόρους για το πανεπιστήμιο και ευκαιρίες για τους φοιτητές.
• Εσωστρέφεια: Το σύστημα εισαγωγής και η αποκλειστική χρήση της ελληνικής καθιστούν πρακτικώς αδύνατον σε αλλοδαπούς φοιτητές να επιλέξουν την Ελλάδα για σπουδές.
  Γερμανία: Η γλώσσα διδασκαλίας είναι πάντα τα Γερμανικά, αυτό ισχύει σε όλες τις χώρες του κόσμου, πλην κάποιων τριτοκοσμικών που ιδρύουν πανεπιστήμια για να τραβήξουν φοιτητές και να τους αρμέξουν, όχι για να παράγουν και να μεταδώσουν γνώση.
• Παρατάξεις (κυβερνητικές και μη, κάθε κατηγορία είναι μια διαφορετικού είδους πληγή)
• Εγκαταστάσεις οριακές τόσο σε πλήθος όσο και σε ποίοτητα.
• Χαλαρότητα χωρίς όρια στο θέμα της φοίτησης, που καλλιεργεί μια νοοτροπία "αιώνιας" φοίτησης (που μπορεί να μην είναι αιώνια αλλά κατά μέσο όρο είναι 30-50% αυξημένη, με αντίστοιχες συνέπειες στο επίπεδο της διαμόρφωσης γνώσεων, και συχνά χωρίς κανέναν αντικειμενικό λόγο γι'αυτό (πχ δουλειά, οικογενειακό πρόβλημα ή οτιδήποτε άλλο).

Και ερχόμαστε στις ΗΠΑ.

Θετικά:

• Κλίμα εντατικοποίησης: Απίστευτο διάβασμα, εργασίες εβδομαδιαίες, το οποίο όμως σε κάνει να κατέχεις πραγματικά το μάθημα, και όχι απλά να μπορείς να γράψεις συμπαθητικά σε μια εξέταση. Ομαδικές εργασίες εκτός των ατομικών σε όλα τα μαθήματα, σε που δεν επιλέγεις εσυ, σε βοηθούν να δουλεύεις διαρκώς με διαφορετικούς αγνωστους συνεργάτες, να οργανώνεσαι, να κοινωνικοποιείσαι, να περνάς ωραίες φάσεις ή να γίνεσαι "κακός" όταν χρειάζεται. Σημαντικό μάθημα επί της ουσίας για το μέλλον σου.
• Συχνά καθηγητές "superstars" στον τομέα τους (το να σου κάνει πχ Χημεία ο περσινός κάτοχος Νόμπελ, ή βραχομηχανική ο τύπος που θεμελίωσε τις πιο τελευταίες εξελίξεις στον τομέα έχει το χάζι του:worshippy
• Πολυπολιτισμικό κλίμα: Σε πανεπιστήμιο που έχει φοιτητές από 81 χώρες (δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν τόσες), οι εμπειρίες ζωής που αποκομίζει ένας 20άρης είναι ανεκτίμητες.
• Συμμετοχή εταιριών στη χρηματοδότηση της έρευνας: Δεν υπάρχουν όρια. Η πιο τρελή ιδέα που σου έρθει στο μυαλό, μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ακόμη κι αν κοστίζει όσο 3 φορές ο συνολικός προϋπολογισμός της Παιδείας της Ελλάδας. Οι εταιρίες ξέρουν πως αυτό που θα πληρώσουν 5 εκατομμύρια σήμερα, θα τους αποφέρει 500 σε 3 χρόνια. Οπότε δεν τσιγκουνεύονται. Κι έτσι, προχωράει και η επιστήμη καλπάζοντας.
• Δυνατότητα στον τελευταίο πάμπτωχο νέο στην άλλη άκρη του κόσμου να τα απολαύσει όλα αυτά με χιλιάδες διαφορετικών τύπων υποτροφίες ή αμοιβόμενες θέσεις εργασίας παράλληλα με τη φοίτηση.
• Ασφάλεια εγκαταστάσεων, μπορείς να έχεις εξοπλισμό εκατομμυρίων χωρίς να κινδυνεύει από οτιδήποτε.

Αρνητικά:

• Για τον πολύ κόσμο, οι σπουδές είναι πανάκριβες. Ένας χρόνος μπορεί να κοστίζει από 40-100 χιλιάδες δολλάρια. Τα λεφτά αυτά δεν είναι απίθανα για τον μέσο Αμερικανό, είναι όμως ένα τεράστιο βάρος για μια οικογένεια, και συχνά το βάρος αυτό κουβαλάνε οι φοιτητές πολλά χρόνια μετά, ειδικά όταν υπάρχει περίοδος ύφεσης όπως πρόσφατα, και ως άνεργοι αναγκάζονται ακόμα και να πολεμήσουν στο Αφγανιστάν για να πληρώνουν τα δάνειά τους. Οι υποτροφίες δε φτάνουν για όλους.
• Συχνά η χρηματοδότηση της έρευνας από εξωτερικές εταιρίες οδηγεί σε μια τάση να κυνηγάμε τη "χρησιμότητα" ορισμένων πεδίων επιστημών. Έτσι, ενώ ένας computer scientist δε θα έχει πρόβλημα να ζητήσει ακόμα και 10 εκατομμύρια για την έρευνά του (που θα πλακωθούν μεταξύ τους η Microsoft, η Apple, η Google κλπ για το ποιός θα του τα πρωτοδώσει για να τον καπαρώσει), ένας γλωσσολόγος μπορεί να μείνει με ελάχιστο funding για την έρευνά του, καθώς γι'αυτή θα ενδιαφερθουν μόνο κάποιοι κρατικοί οργανισμοί.
• Η εντατικοποίηση μπορέι να σε κάνει καλό επιστήμονα, ατροφεί όμως άλλες πλευρές του εαυτού σου που θα μπορούσες να αναπτύξεις στα φοιτητικά σου χρόνια. Φοιτητική ζωή υπάρχει, αλλά παράλληλα υπάρχει ένας υπερφίαλος ανταγωνισμός, όλοι νιώθουν ότι πρέπει να γίνουν οι καλύτεροι, και αυτό φαίνεται.
• Διαμορφώνεται μια κουλτούρα λατρείας προς το χρήμα. Everything's about money. Πας στο fancy πανεπιστήμιο όχι επειδή γούσταρες να γίνεις μηχανικός, αλλά επειδή σα μηχανικός από κει θα παίρνεις 2 χιλιάρικα παραπάνω το μήνα από ότι από το άλλο κολλέγιο. Και επειδή από μικρός αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι σε ένα χώρο που η ανάσα σου κοστίζει, το πως θα βγάλεις λεφτά για να υποστηρίξεις την ανάσα σου γίνεται ο θεμελιώδης στόχος της ζωής σου.

Τελικά λοιπόν τι προτιμάμε απ'τα δύο; Απάντηση: ΚΑΝΕΝΑ. Μπορούμε να διδαχτούμε απ'αυτά τα δύο τελείως διαφορετικά μεταξύ τους συστήματα, για να καταλήξουμε σε κάτι πραγματικά βιώσιμο.


Οι προτάσεις μου λοιπόν για το Ελληνικό πανεπιστήμιο: Οι ακόλουθες μικρές αλλαγές:

• Αλλαγή τρόπου διδασκαλίας με επιμερισμού του βαθμού σε εξετάσεις (όχι μόνο μία), εργασίες, ομαδικές και ατομικές, και bonus παρουσίας στο αμφιθέατρο (εκτός επαγγελματικών υποχρεώσεων ή ανωτέρας βίας)
• Καθιέρωση μέγιστου χρόνου φοίτησης (ν+2) με ανοχή σε ανθρώπους που εργάζονται, είναι οικογενειάρχες, είναι ασθενείς, και λοιπές ειδικές κατηγορίες. Το να τελειώσεις το πανεπιστήμιο στην ώρα του είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το επίπεδο της γνώσης που παίρνεις, και τελικά και για το όνομα του πανεπιστημίου.
• Εντονώτερη ανάμιξη ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην έρευνα. Ας χρηματοδοτούν φοιτητές και ερευνητικές ομάδες, με την προϋπόθεση φυσικά η έρευνα να έχει να κάνει με το αντικείμενο της επιστήμης και να συνεισφέρει στη γνώση, όπως γίνεται και στις ΗΠΑ. Οι ερευνητικές ομάδες θα αποκτήσουν state of the art εξοπλισμό, το πανεπιστήμιο θα παίρνει κι αυτό ένα μεγάλο ποσό με το οποίο θα μπορεί να έλκει καλύτερους καθηγητές από τον διεθνή χώρο κλπ.
• Υποστήριξη για αλλοδαπούς φοιτητές (με λιγότερη γραφειοκρατία στην εισαγωγή και με πιθανή προσθήκη αγγλόφωνων τμημάτων, έστω και λιγότερες ώρες τη βδομάδα, και διδάκτρων γι'αυτούς. (Όταν μιλάω για αλλοδαπούς δε μιλάω για αλλοδαπούς κατοίκους της χώρας που θεωρώ αυτονόητο ότι απολαμβάνουν κάθε δικαίωμα των υπόλοιπων πολιτών, μιλάω για κάποιον που θα έρθει στην Ελλάδα μόνο για να σπουδάσει).
• Κατάργηση κάθε παράταξης που αποτελεί κομματικό φερέφωνο (δεξιάς και αριστεράς), και νομιμοποίηση μόνο ανεξάρτητων φοιτητικών συλλόγων, είτε σχετικών με το πανεπιστήμιο είτε και για γενικότερο προβληματισμό και δράση.
  ... και αφήνω για το τέλος το καλύτερο, που θα με δείρετε:
• Προσθήκη στην ήδη υπάρχουσα κρατική χρηματοδότηση, συμβολικών διδάκτρων με εισοδηματικά κριτήρια. Το να πληρώνεις 500-1000 ευρώ το χρόνο για τις σπουδές σου ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ (και όχι σε κάποια μαύρη τρύπα), και όταν τα έχεις (αλλιώς τίποτα), βοηθάει στη συγκέντρωση ενός σεβαστού ποσού για τα λειτουργικά έξοδα, που σε συνδυασμό με την κρατική χρηματοδότηση θα μπορεί αφενός να αμβλύνει τις διαφορές σε εξοπλισμό και εγκαταστάσεις, αφετέρου να βοηθήσει το κομμάτι αυτό των φοιτητών που δε θα διαθέτουν τα 500-1000 το χρόνο να μη χρειαστεί να τα δίνουν και να απολαμβάνουν τις ίδιες παροχές.

Αυτές είναι κάποιες αρχικές σκέψεις που τριγύριζαν στο μυαλό μου χτες που έγραφα τα σχετικά στο διπλανό thread. Επειδή είναι ένα θέμα που (θα έπρεπε να) μας καίει πολύ, περιμένω αντιδράσεις και δικές σας ιδέες...Ό,τι τρελό και απίθανο έχετε, έτσι κι αλλιώς, δε νομοθετούμε, συζητάμε. :ernaehrung004:

 

[ecodrifter]

Μαεστρο ειναι μεγαλο το θεμα και δεν εχω πολυ χρονο, δυο πραγματακια συντομα και θα επανελθω

Ειναι τεραστιο λαθος να γινεται συγκριση με το αμερικανικο συστημα. Αλλη φιλοσοφια. Πηγε η φωστηρας υπουργος μας να παρει μαθηματα και εφτιαξε ασυναρτησιες.
Κλασικο παραδειγμα η εγκαθιδρυση των συμβουλιων στα ελληνικα πανεπιστημια, σαν μετάφραση του board of trustees, πλακα κανουμε?

Το συστημα τους χωριζεται σε Science, Arts, Engineering, Medical και Law που το καθενα λειτουργει με διαφορετικο τροπο.
Να σου πω για τις εταιριες: αυτα που λες ισχυουν για το engineering αλλα στα biomedical sciences/health που ξερω απο πρωτο χερι ο βασικος/τατος χρηματοδοτης της ερευνας ειναι το δημοσιο (λεγε με NIH). Οι εταιριες δεν υπεισερχονται σαν βασικοι παικτες και το ζητουμενο εκει δεν ειναι καποιο προιον αλλα basic research. Ποιο πολυ δινουν grants διαφοροι ιδιωτες/donors με ποιο σημαντικο το Howard Hughes Mediacal Institute.

Διαφορετικη φιλοσοφια με διδακτρα πολυ υψηλα για τους out of state, alumni organizations, private donations και μην ξεχναμε τα State Universities επιχορηγουνται με ασυλληπτα κονδυλια απο το δημοσιο κορβανα (παλι) - δες University of California for example.
Δεν δουλευουν αυτα στην Ελλαδα, καλυτερα να παρουμε παραδειγμα τι κανουν ποιο κοντινες χωρες πχ. Γαλλια- Ιταλια κλπ,
οι Αγγλοι ειναι επισης αλλο ανεκδοτο εκει εχουν φτιαξει βιομηχανιες

 

[dimkasta]

Για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ο υπερπληθισμός και η έλλειψη σωστών κριτηρίων και για τους εισακτέους αλλά και για τους καθηγητές...

Και από τη μεριά των χαμηλών πόρων των πανεπιστημίων, και από τη μεριά της συσσώρευσης κάθε χρόνο, και από τη μεριά της πτώσης των μέσων όρων επειδή συχνά μπαίνουν φοιτητές του 10 και του 5, και από τη μεριά της αγοράς εργασίας που δεν μπορεί να απορροφήσει τους αποφοίτους, και από την απαξίωση των πτυχίων και ένα σωρό άλλα προβλήματα που δημιούργησαν οι πολιτικοί μας για να μας χαϊδεύουν τ αυτιά αντί να μας πούν ότι δεν κάνουμε όλοι για επιστήμονες και καλό είναι κάποιοι να γινουν και τεχνήτες... ή ακόμη και να κάνουμε δεν μπορούμε να τους πάρουμε όλους οπότε θα πάρουμε τους καλύτερους...

Όταν τα κριτήρια εισαγωγής καθορίζονται σε τραπέζια πολιτικής ανάλυσης πιθανού χασίματος ψήφων για ποιά ποιότητα να μιλάμε...

 

[AlexTheodin]

Συμπληρώνω κάποια πραγματάκια από την εμπειρία μου σε σπουδές σε ξένο πανεπιστήμιο (γερμανικό), απλά για να έχουμε τη σωστή προοπτική.

Μια προσθήκη που είναι σχετικά πρόσφατη βέβαια για τα Γερμανικά πανεπιστήμια. Έχουν αλλάξει το πρόγραμμα σπουδών τους εδώ και μερικά χρόνια στο αγγλικό μοντέλο με Bachelor και Master, σε αρκετούς τομείς. Και προσφέρουν τα περισσότερα πλεόν και καθαρά αγγλόφωνα προγράμματα.

 

[Κωνσταντίνος Τυροβολάς]

Απάντηση: Re: Σκέψεις περί τριτοβάθμιας εκπαίδευσης..

Μια προσθήκη που είναι σχετικά πρόσφατη βέβαια για τα Γερμανικά πανεπιστήμια. Έχουν αλλάξει το πρόγραμμα σπουδών τους εδώ και μερικά χρόνια στο αγγλικό μοντέλο με Bachelor και Master, σε αρκετούς τομείς. Και προσφέρουν τα περισσότερα πλεόν και καθαρά αγγλόφωνα προγράμματα.

Σωστά. Τουλάχιστον το TU του Βερολίνου που τέλειωσα εγώ -παλιό κλασικό Diplom Informatik - έχει Bachelor και Master πια εδώ και χρόνια.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Μια προσθήκη που είναι σχετικά πρόσφατη βέβαια για τα Γερμανικά πανεπιστήμια. Έχουν αλλάξει το πρόγραμμα σπουδών τους εδώ και μερικά χρόνια στο αγγλικό μοντέλο με Bachelor και Master, σε αρκετούς τομείς. Και προσφέρουν τα περισσότερα πλεόν και καθαρά αγγλόφωνα προγράμματα.

σίγουρα θα έχουν αλλάξει κάποια πράγματα, άλλωστε έχω κάπου 17 χρόνια που αποφοίτησα.

 

[ΒΛΑΣΙΔΗΣ]

Για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ο υπερπληθισμός και η έλλειψη σωστών κριτηρίων και για τους εισακτέους αλλά και για τους καθηγητές...

Και από τη μεριά των χαμηλών πόρων των πανεπιστημίων, και από τη μεριά της συσσώρευσης κάθε χρόνο, και από τη μεριά της πτώσης των μέσων όρων επειδή συχνά μπαίνουν φοιτητές του 10 και του 5, και από τη μεριά της αγοράς εργασίας που δεν μπορεί να απορροφήσει τους αποφοίτους, και από την απαξίωση των πτυχίων και ένα σωρό άλλα προβλήματα που δημιούργησαν οι πολιτικοί μας για να μας χαϊδεύουν τ αυτιά αντί να μας πούν ότι δεν κάνουμε όλοι για επιστήμονες και καλό είναι κάποιοι να γινουν και τεχνήτες... ή ακόμη και να κάνουμε δεν μπορούμε να τους πάρουμε όλους οπότε θα πάρουμε τους καλύτερους...

Όταν τα κριτήρια εισαγωγής καθορίζονται σε τραπέζια πολιτικής ανάλυσης πιθανού χασίματος ψήφων για ποιά ποιότητα να μιλάμε...

όχι φίλε μου δεν ισχύει αυτό. Όλα τα μαθηματικά της εκπαίδευσης, τόσο αυτά του εσωτερικού, όσο και από χώρες του εξωτερικού δείχνουν ξεκάθαρα, είτε με εφαρμογή μαθηματικών μοντέλων, είτε με εμπειρική αναγωγή σε άλλα συστήματα χωρών με ίδιο πληθυσμό ή παρόμοια βάση, ότι εκείνο που λείπει είναι :
1. Η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να απορροφήσει τους απόφοιτους όχι τώρα στην ύφεση αλλά και πριν λόγω στρεβλώσεων.
2. Η μηδαμινή έρευνα από πλευράς του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα. Είναι ο μικρότερος όλων και με τεράστια διαφορά από όλες τις άλλες χώρες (π.χ. 5 φορές μικρότερη η συμμετοχή από την Πορτογαλία). Αυτό έχει και τεράστια επίπτωση στις επιχειρήσεις που δεν μπορούναν είναι ανταγωνιστικές σε διεθνές επίπεδο.

 

[ΒΛΑΣΙΔΗΣ]

Μαέστρο μας, λείπεις κι έχεις χάσει εξελίξεις.

Οι προτάσεις μου λοιπόν για το Ελληνικό πανεπιστήμιο: Οι ακόλουθες μικρές αλλαγές:

• Αλλαγή τρόπου διδασκαλίας με επιμερισμού του βαθμού σε εξετάσεις (όχι μόνο μία), εργασίες, ομαδικές και ατομικές, και bonus παρουσίας στο αμφιθέατρο (εκτός επαγγελματικών υποχρεώσεων ή ανωτέρας βίας)
  
  Αυτό πλέον ισχύει με το νέο νόμο 4009. Το εφαρμόζουν πολλοί καθηγητές.
  
• Καθιέρωση μέγιστου χρόνου φοίτησης (ν+2) με ανοχή σε ανθρώπους που εργάζονται, είναι οικογενειάρχες, είναι ασθενείς, και λοιπές ειδικές κατηγορίες. Το να τελειώσεις το πανεπιστήμιο στην ώρα του είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το επίπεδο της γνώσης που παίρνεις, και τελικά και για το όνομα του πανεπιστημίου.
  
  Πλέον ισχύει το ν+ν για όσους εισήλθαν στα ελληνικά πανεπιστήμια μετά το 2012. Θα γίνει ν+2. Δεν υπάρχει ρύθμιση για κανέναν, ίσως μόνο για πολύ ακραίες περιπτώσεις υγείας.
  
  
• Εντονώτερη ανάμιξη ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην έρευνα. Ας χρηματοδοτούν φοιτητές και ερευνητικές ομάδες, με την προϋπόθεση φυσικά η έρευνα να έχει να κάνει με το αντικείμενο της επιστήμης και να συνεισφέρει στη γνώση, όπως γίνεται και στις ΗΠΑ. Οι ερευνητικές ομάδες θα αποκτήσουν state of the art εξοπλισμό, το πανεπιστήμιο θα παίρνει κι αυτό ένα μεγάλο ποσό με το οποίο θα μπορεί να έλκει καλύτερους καθηγητές από τον διεθνή χώρο κλπ.
  
  Ο 4009 και οι εφαρμοστικοί νόμοι επιτρέπουν πολλά περισσότερα, ακόμη και τη σύσταση εταιρειών μέσα στα πανεπιστήμια. Τέλςο οι δυσκολίες του 1980 με το νόμο περι κληροδοτημάτων κλπ. Να θυμίσω όμως ότι το ΕΜΠ δεν ήταν ο κανόνας στη συνεργασία. Στην Κρήτη και στη Θεσσαλονίκη τα πολτεχνεία είχαν κανονικά ερευνητικά ινστιτούτα, σχεδόν ιδιωτικές εταιρείες που συνεργάζονταν στενά με τον ιδιωτικό τομέα, εδώ και πάνω από 15 χρόνια. Το πιο σημαντικό πρόβλημα πλέον είναι ότι δεν υπάρχει ιδιωτικός τομέας.
  
  
• Υποστήριξη για αλλοδαπούς φοιτητές (με λιγότερη γραφειοκρατία στην εισαγωγή και με πιθανή προσθήκη αγγλόφωνων τμημάτων, έστω και λιγότερες ώρες τη βδομάδα, και διδάκτρων γι'αυτούς. (Όταν μιλάω για αλλοδαπούς δε μιλάω για αλλοδαπούς κατοίκους της χώρας που θεωρώ αυτονόητο ότι απολαμβάνουν κάθε δικαίωμα των υπόλοιπων πολιτών, μιλάω για κάποιον που θα έρθει στην Ελλάδα μόνο για να σπουδάσει).
  
  Να θυμίσω ότι στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί το Διεθνές Πανεπιστήμιο το οποίο δέχεται φοιτητές άλλων χωρών. Με δίδακτρα. Διδασκαλία στα αγγλικά. Δες και http://www.ihu.edu.gr/ Ποιό είναι το επίπεδο; Δεν είναι Αμερική, αλλά είναι ενδεικτικό ότι όλοι οι ΗΥ φορούν software που αναγνωρίζει την αντιγραφή με αντιπαραβολή στο δίκτυο, στους ΗΥ του πανεπιστήμιο και σε δική του ΒΔ που την αντλεί από το interlibrary. .
  
• Κατάργηση κάθε παράταξης που αποτελεί κομματικό φερέφωνο (δεξιάς και αριστεράς), και νομιμοποίηση μόνο ανεξάρτητων φοιτητικών συλλόγων, είτε σχετικών με το πανεπιστήμιο είτε και για γενικότερο προβληματισμό και δράση.
  ... και αφήνω για το τέλος το καλύτερο, που θα με δείρετε:
  
  Πλέον οι φοιτητικές παρατάξεις είναι παρελθόν από τα διοικητικά όργανα. Υπάρχει συμμετοχή φοιτητών, αλλά όχι παρατάξεων. Και δεν ψηφίζουν πλέον οι αντιπρόσωποι των παρατάξεων, αλλά κάθε φοιτητής χωριστά.
  
• Προσθήκη στην ήδη υπάρχουσα κρατική χρηματοδότηση, συμβολικών διδάκτρων με εισοδηματικά κριτήρια. Το να πληρώνεις 500-1000 ευρώ το χρόνο για τις σπουδές σου ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ (και όχι σε κάποια μαύρη τρύπα), και όταν τα έχεις (αλλιώς τίποτα), βοηθάει στη συγκέντρωση ενός σεβαστού ποσού για τα λειτουργικά έξοδα, που σε συνδυασμό με την κρατική χρηματοδότηση θα μπορεί αφενός να αμβλύνει τις διαφορές σε εξοπλισμό και εγκαταστάσεις, αφετέρου να βοηθήσει το κομμάτι αυτό των φοιτητών που δε θα διαθέτουν τα 500-1000 το χρόνο να μη χρειαστεί να τα δίνουν και να απολαμβάνουν τις ίδιες παροχές.

Όλα τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών στο εξής (δηλ. μόλις λήξουν τα ισχύοντα ΦΕΚ) θα μεταφερθούν στη Σχολή Μεταπτυχιακών Σπουδών του κάθε πανεπιστημίου. Υποχρεωτικά όλα τα μεταπτυχιακά θα έχουν δίδακτρα. Όχι λίγα. Πάντως το νέο πανεπιστήμιο στο οποίο βρίσκομαι (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) έχει μεταπτυχιακά που τα χρεώνει 6.000 ευρώ το πρόγραμμα. Είναι καλού επιπέδου, αλλά πολύ ταξικό. If you know what I mean...



Αυτές είναι κάποιες αρχικές σκέψεις που τριγύριζαν στο μυαλό μου χτες που έγραφα τα σχετικά στο διπλανό thread. Επειδή είναι ένα θέμα που (θα έπρεπε να) μας καίει πολύ, περιμένω αντιδράσεις και δικές σας ιδέες...Ό,τι τρελό και απίθανο έχετε, έτσι κι αλλιώς, δε νομοθετούμε, συζητάμε. :ernaehrung004:

Για να καταλάβεις Μαέστρο μας πόσο έχουν αλλάξει κάποια πράγματα στο διάστημα που λείπεις θα σου πω το εξής: Πλέον στη Φλώρινα και σε πολλές επαρχιακές πόλεις έχουμε καταργήσει την εξέταση στο 09.00-12.00. Κι αυτό διότι πρέπει να προλάβουν να έλθουν για εξέταση από την πόλη τους, αφού αρκετοί (ίσως και το 15% των φοιτητών στο 3ο και 4ο έτος) δεν έχουν τα 20 ευρώ που χρειάζονται για διαμονή στο ξενοδοχείο. Κι έχουν μαζί τους σάντουιτς για το μεσημέρι. Και καφέ στο σέικερ.

 

[Maestro]

Περιληπτικά απαντάω σε κάποια που διάβασα, διότι με το που είπα ότι χαλάρωσα λίγο και άνοιξα αυτό το θρεντ, άρχισε να ξαναγίνεται της μουρλής, και μόλις τώρα κατάφερα λίγο να ξεκλέψω για να γράψω.


Βλάση, χαίρομαι πολύ που ακούω ότι κάποια απ'αυτά συμβαίνουν ήδη. Γνώριζα ότι πολλά απ'αυτά περιέχονταν στους νόμους των Γιαννάκου και Διαμαντοπούλου, αλλά είχα μείνει στο αντάρτικο των πανεπιστημίων για τη μη εφαρμογή του. Έδινα δίκιο πριν φύγω σε φοιτητές και καθηγητές που αντιστέκονταν, αφού δε συμφωνούσα σε πολλά άρθρα των νόμων αυτών αλλά κάποια όπως αυτά που έθεσα παραπάνω τα θεωρούσα εύστοχα. Και θα ήθελα πολύ αντί να αντιστέκονται, να αντιπροτείνουν ένα σχέδιο που να περιλαμβάνει κάποιες απ'τις μεταρρυθμίσει και να αποκλείει άλλες, η εμμονή στο αποτυχημένο παρόν σύστημα δεν με βρίσκει σύμφωνο.
Συμφωνώ επίσης κατά 100% στο ότι το βασικότερο πρόβλημα είναι ο ανύπαρκτος ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα. Ακόμα και επί εποχών παχέων αγελάδων, πάλι ανύπαρκτος ήταν. Κρατικοδίαιτος, και προσανατολισμένος στο εύκολο χρήμα. Η έρευνα, η επένδυση σε μυαλά και η καινοτομία ήταν δευτερέυουσας σημασίας.
Για αυτά που γράφεις στην τελευταία παράγραφο, με πιάνει θλίψη, αν και τα έχω ζήσει και ο ίδιος μέσες άκρες, λίγο πριν φύγω.


Ecodrifter εννοείται ότι δε θέλω να ακολουθήσουμε αυστηρά το αμερικάνικο μοντέλο, και σε καμία περίπτωση το αγγλικό που πραγματικά είναι βιομηχανία πτυχίων του χειρίστου είδους. Και πράγματι το Αμερικανικό Δημόσιο στηρίζει έντονα την έρευνα, αλλά συνήθως η χρηματοδότηση έρχεται από πολλές πηγές, στην περίπτωσή μου για παράδειγμα μας χρηματοδοτούν τόσο το υπουργείο Ενέργειας, όσο και κάποιες εταιρίες προϊόντων των οποίων η λειτουργία στηρίζεται εν πολλοίς σε όσα μελετάμε. Πρέπει λοιπόν, όσο κι αν σιχαίνομαι τους μανατζερίστικους όρους, εφόσον ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία και αυτό δε θα αλλάξει από μέρα σε μέρα (αν αλλάξει ποτέ), να εκμεταλλευτούμε τις συγκυρίες τύπου win-win στο έπακρο. Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες εταιριών παγκοσμίως που λειτουργούν όπως θα έπρεπε, επενδύουν δηλαδή στο μέλλον τους και σε καινοτομίες (που θα εξασφαλίσουν το μέλλον τους). Είναι διατεθειμένες λοιπόν να δίνουν πακτωλούς χρημάτων σε φοιτητές. Εφόσον δεν υπάρχει ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα, θα μπορούσαν τα πανεπιστήμια να κάνουν άνοιγμα στην Ευρώπη (σε πρώτη φάση) ή και ακόμα πιο έξω.


Κώστα, μην το βλέπεις τόσο αρνητικά το να διδάσκονται μαθήματα στα Αγγλικά. Συμβαίνει σε όλες τις χώρες πλέον, και έχει τη λογική του. Η γνώση και η επιστήμη είναι παγκόσμιες. Μια καινοτομία ή μια ιδέα που θα γεννηθεί Κίνα σήμερα, θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί, διορθωθεί ή εμπλουτιστεί στη Γερμανία ή στη Βραζιλία αύριο. Εφόσον η αγγλική έχει καλώς ή κακώς επικρατήσει ως διεθνής γλώσσα, τότε θα έπρεπε αν μη τι άλλο να υπάρχουν και αγγλόφωνα τμήματα. Επίσης, σκέψου ο καλύτερος καθηγητής στον κόσμο σε ένα πεδίο να είναι Κινέζος. Θα χάσεις την ευκαιρία να τον έχεις στο πανεπιστήμιό σου επειδή δεν μιλάει ελληνικά;

 

[ΒΛΑΣΙΔΗΣ]

Και πώς θα έλθει ο Κινέζος νομπελίστας στην Ελλάδα; Η ανώτατη αμοιβή που μπορεί να έχει ένας καθηγητής σε ελληνικό πανεπιστήμιο είναι 45.000 μεικτά το χρόνο. Είναι δυνατόν να πληρωθεί μόνο τόσο; Θα δεχθεί; Αμφιβάλλω...

Ο λέκτορας (που δεν υπάρχει πλέον λέκτορας) έχει κανονικό μισθό 860 ευρώ καθαρά το μήνα (αφού αφαιρεθεί η φορολογία του ). Άρα έχεις πανεπιστημιακό δάσκαλο πλήροςυ απασχόλησης με 11.000 ευρώ καθαρές αποδοχές, ο οποίος δεν μπορεί να προσληφθεί κάτω από 34 ετών. Πλέον οι αμοιβές των Ελλήνων καιθηγητών σε πανεπιστήμια της Τουρκίας ή της Τσεχίας είναι μεγαλύτερες. Άρα αυτό είναι ένα αντικίνητρο για να έλθει κανείς στην Ελλάδα. Υπόψη ότι μέχρι το τέλος του 2014 θα φύγουν 1500 καθηγητές από τα ελληνικά πανεπιστήμια με συνταξιοδότηση. Διορισμοί δεν θα γίνουν. Γνωστό αυτό. Για να καλυφθούν τα κενά υπάρχει πλέον η έννοια της μετακίνησης απο πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο, ενώ δίνει πλεον ο νόμος τη δυνατότητα σε μέλη ΔΕΠ να μετέχουν σε παραπάνω από ένα πρόγραμμα σπουδών αλλά χωρίς επιπλέον πληρωμή και χωρίς κάλυψη οδοιπορικών.

 

[ΒΛΑΣΙΔΗΣ]

Για να καταλάβεις πάντως πού έχει φθάσει η Ελλάδα υπάρχει μεγάλο ηθικό πρόβλημα με την πρακτική άσκηση των φοιτητών. Βάσει νόμου για 3 μήνες λαμβάνουν ποσό 1200 ευρώ μεικτά κι αυτό για ημιαπασχόληση. Όμως πλέον υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις (λέμε τώρα επιχειρήσεις) που έχουν προσωπικό που εργάζεται 10 ώρες ημερησίως (δηλ. 60 ώρες την εβδομάδα) χωρίς ασφάλεια για τα ίδια χρήματα (δηλ. μέχρι 427 ευρώ το μήνα). Μπορείς να φανταστείς ένα περιβάλλον όπου οι μόνιμα εργαζόμενοι (και συχνά μη πληρωμένοι) εργάζονται τις διπλάσιες ώρες από τον φοιτητή για τα ίδια χρήματα;

Κόλαση φίλε μου, κόλαση η Ελλάδα...

 

[send]

Φίλη (επίκουρος) μού μετέφερε πως στον Τομέα της δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για τις φωτοτυπίες για τις εξετάσεις, οπότε είτε τα βάζουν οι διδάσκοντες από την τσέπη τους είτε τα θέματα δίδονται δι' απαγγελίας και αποφεύγονται τα multiple choice.

Μπορείτε να συνεχίσετε τη κουβέντα σας.

 

[spyrmak]

maestro το ν+2 ειναι υπερβολικα αυστηρο και εκπλησσομαι γιατι εχεις βγαλει ελληνικο πανεπιστημιο

υπαρχουν περιπτωσεις που απανταει ο καθηγητης εχω ακουσει ... ε νεος εισαι θα το περασεις . που δινουν μαθημα τεσσερις πεντε φορες . σιγουρα υπαρχουν και οι αδιαβαστοι αλλα ξερω ατομα που το πηραν στο ν+2 η και παραπανω και ειναι μια χαρα .
ξερω ατομα που τελειωσαν και στο ν βεβαια . απο 5 μεχρι αριστα .

αλλα το ν+2 τι το θες ? αν ο αλλος δεν ενδιαφερεται κακο δικο του . αν ομως διαβαζει και κοβεται εχει αυτο το αγχος να του βαλεις και το ν+2 ε θα εκραγει δε θα αντεξει. το πιθανοτερο να μην τελειωσει ποτε. η θα πεσει στα ψυχοφαρμακα .
αρκετα αγχη εχουμε στη ζωη .


πριν πουμε ν+2 να σκεφτουμε ποιος ειναι ο μεσος ορος και ποσο ευκολα κοβεται ενας φοιτητης στην Ελλαδα . για ψηλου πηδημα .

και μετα το ν+2 ? του διαγραφεις δημοτικο γυμνασιο λυκειο πανελληνιες και εξι χρονια πανεπιστημιο ? 18 χρονια στα σκουπιδια ? και μετα τι θα γινει αυτος ? ανειδικευτος , ανεργος η και κλεφτης αφου θα εχει αποκλειστει απο την εργασια .

αν αρχισουν οι διαγραφες αλλα παραμεινει η ευκολια με την οποια κοβεται καποιος θα διαγραφεται το 1/3 . να παει που ? να κοψει το λαιμο του ? κι αλλους ανεργους ?

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

maestro το ν+2 ειναι υπερβολικα αυστηρο και εκπλησσομαι γιατι εχεις βγαλει ελληνικο πανεπιστημιο

υπαρχουν περιπτωσεις που απανταει ο καθηγητης εχω ακουσει ... ε νεος εισαι θα το περασεις . που δινουν μαθημα τεσσερις πεντε φορες . σιγουρα υπαρχουν και οι αδιαβαστοι αλλα ξερω ατομα που το πηραν στο ν+2 η και παραπανω και ειναι μια χαρα .
ξερω ατομα που τελειωσαν και στο ν βεβαια . απο 5 μεχρι αριστα .

αλλα το ν+2 τι το θες ? αν ο αλλος δεν ενδιαφερεται κακο δικο του . αν ομως διαβαζει και κοβεται εχει αυτο το αγχος να του βαλεις και το ν+2 ε θα εκραγει δε θα αντεξει. το πιθανοτερο να μην τελειωσει ποτε. η θα πεσει στα ψυχοφαρμακα .
αρκετα αγχη εχουμε στη ζωη .


πριν πουμε ν+2 να σκεφτουμε ποιος ειναι ο μεσος ορος και ποσο ευκολα κοβεται ενας φοιτητης στην Ελλαδα . για ψηλου πηδημα .

και μετα το ν+2 ? του διαγραφεις δημοτικο γυμνασιο λυκειο πανελληνιες και εξι χρονια πανεπιστημιο ? 18 χρονια στα σκουπιδια ? και μετα τι θα γινει αυτος ? ανειδικευτος , ανεργος η και κλεφτης αφου θα εχει αποκλειστει απο την εργασια .

αν αρχισουν οι διαγραφες αλλα παραμεινει η ευκολια με την οποια κοβεται καποιος θα διαγραφεται το 1/3 . να παει που ? να κοψει το λαιμο του ? κι αλλους ανεργους ?

με το συμπάθιο, αλλά αυτό που εσύ θεωρείς αυστηρότητα το έχω δει και αλλού. Όπως προανέφερα έχω σπουδάσει στη Γερμανία. Εκεί αν δεν περάσεις 2 φορές ένα μάθημα κόβεσαι. Απο τη σχολή. Οριστικά. Μπορείς να δοκιμάσεις σε άλλη σχολή ή σε άλλο πανεπιστήμιο, αλλά από τη συγκεκριμένη έχεις τελειώσει. Βέβαια είναι διαφορετικό το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ (το γερμανικό Απολυτήριο Λυκείου σου δίνει το δικαίωμα να μπεις σε όποια σχολή θέλεις, δεν περνάς σε συγκεκριμένη σχολή και μετά πάπαλα). Αλλά το ελληνικό σύστημα όπου μπορείς να δίνεις άπειρες φορές το ίδιο μάθημα μέχρι να το περάσεις είναι παγκόσμια πρωτοτυπία.
Τι κάνει όποιος κόβεται; Ότι κάνει και αυτός που δεν πέρασε...

 

[Maestro]

Spymark, συμφωνω με τον Κώστα. Φαύλος κύκλος έχει καταντήσει, όταν σε μια εξεταστική κατεβαίνει το 50% τελείως αδιάβαστο "για να δει τα θέματα", δε μπορεί να εκτεθεί ο βλάκας καθηγητής που κόβει κόσμο για πλάκα, γιατί βρίσκει τη δικαιολογία ότι "είναι τραγικό το επίπεδο" και "δε μπορώ εγώ να εκφυλίσω τα θέματα επειδή δε διαβάζουν" κλπ

Όταν πάνε όλοι διαβασμένοι (όπως είναι αυτονόητο στον υπόλοιπο κόσμο - αφού στο πανεπιστήμιο πας επειδή γουστάρεις, όχι από υποχρέωση), τότε αν πλακώσουν 200 φοιτητές και καταγγείλουν τον καθηγητή, κάτι θα γίνει.

Αν δεν κάνω λάθος, στη Γερμανία που ισχύει το όριο που αναφέρθηκε, υπάρχει επιτροπή στην οποία ο φοιτητής απευθύνεται την τρίτη και φαρμακερή φορά που δίνει το μάθημα, και τον βαθμολογεί αυτή. Άρα διασφαλίζονται πολλά έτσι.


Φυσικά, θα πρέπει κάποτε να αξιολογηθούν και οι καθηγητές, όχι τόσο ως επιστήμονες, αφού η διεθνής κοινότητα το κάνει αυτό ήδη μέσω δημοσιεύσεων, αλλά ως δάσκαλοι.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Spymark, συμφωνω με τον Κώστα. Φαύλος κύκλος έχει καταντήσει, όταν σε μια εξεταστική κατεβαίνει το 50% τελείως αδιάβαστο "για να δει τα θέματα", δε μπορεί να εκτεθεί ο βλάκας καθηγητής που κόβει κόσμο για πλάκα, γιατί βρίσκει τη δικαιολογία ότι "είναι τραγικό το επίπεδο" και "δε μπορώ εγώ να εκφυλίσω τα θέματα επειδή δε διαβάζουν" κλπ

Όταν πάνε όλοι διαβασμένοι (όπως είναι αυτονόητο στον υπόλοιπο κόσμο - αφού στο πανεπιστήμιο πας επειδή γουστάρεις, όχι από υποχρέωση), τότε αν πλακώσουν 200 φοιτητές και καταγγείλουν τον καθηγητή, κάτι θα γίνει.

Αν δεν κάνω λάθος, στη Γερμανία που ισχύει το όριο που αναφέρθηκε, υπάρχει επιτροπή στην οποία ο φοιτητής απευθύνεται την τρίτη και φαρμακερή φορά που δίνει το μάθημα, και τον βαθμολογεί αυτή. Άρα διασφαλίζονται πολλά έτσι.

Εξαρτάται από τη σχολή. Πολλά πράγματα που στην Ελλάδα ρυθμίζονται διά νόμου στη Γερμανία ρυθμίζονται από τη Σχολή ή το τμήμα. Αρκετές φορές άκουσα κι εγώ για καθηγητές που κόβανε για πλάκα όσο φοιτούσα, αλλά ευτυχώς δεν έτυχα σε κάποιον τέτοιο. Γνωρίζω σίγουρα όμως για καθηγητή σε σχολή ιατρικής που έκοψε και τους 600 φοιτητές που έδωσαν μιά φορά το μάθημά του. Οι φοιτητές έκαναν διαδήλωση στην πανεπιστημιούπολη και οι καθηγητές έκαναν αντιδιαδήλωση συμπαράστασης στον καθηγητή. Βέβαια 6 μήνες μετά τον έδιωξαν...
Φυσικά, θα πρέπει κάποτε να αξιολογηθούν και οι καθηγητές, όχι τόσο ως επιστήμονες, αφού η διεθνής κοινότητα το κάνει αυτό ήδη μέσω δημοσιεύσεων, αλλά ως δάσκαλοι.

...

 

[ΒΛΑΣΙΔΗΣ]

...

με το νόμο Γιαννάκου άρχισε να ισχύει η εσωτερική αξιολόγηση στα πανεπιστήμια. Η Ανώτατη αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση που είχε δημιουργηθεί ήδη από το 2005 (με Γιωργάκη) ανέλαβε να δημιοργήσει το πλαίσιο της αξιολόγησης. Για ΑΔΙΠ βλ. http://www.hqaa.gr/

Έτσι σε κάθε πανεπιστήμιο δημιουργήθκε η Μονάδα Διασφάλισης Ποιότητας (ΜΟΔΙΠ) η οποία εφαρμόζει κάθε εξάμηνο το μοντέλο της αξιολόγησης με βάση συγκεκριμένα κριτήρια που ισχύουν στην ΕΕ. Έτσι μπορείτε για κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα να δείτε το ΜΟΔΙΠ συνήθως βάζοντας το modip μπροστά από την ονομασία του πανεπιστημίου. Έτσι για το Δυτικής Μακεδονίας υπάρχει το http://modip.uowm.gr/fe/ για το Μακεδονίας το http://modip.uom.gr/ κ.ο.κ. Η συμμετοχή του εκαπιδευτικού προσωπικού στην αξιολόγηση είναι υποχρεωτική. Δηλαδή κανένα μέλος ΔΕΠ δεν μπορεί να ζητήσει να μην αξιολογηθεί. Από το 2009 γίνεται και η αξιολόγηση του καθηγητικού δυναμικού μέσω ερωτηματολογίων που συμπληρώνουν οι φοιτητές. Δηλ. σε συγκεκριμένη ώρα μαθήματος εκπρόσωπος του φοιτητικού συλλόγου έμπαινε στο μάθημα, κι ο καθηγητής περνούσε έξω. Μοίραζε τα φύλλα αξιολόγησης τα συμπλήρωναν οι φοιτητές ανώνυμα , τα έβαζε σε φάκελο, ο οποίος σφραγιζόταν και πήγαινε στην ΜΟΔΙΠ. Μετά τη λήξη της αξιολόγησης ο καθηγητής έμπαινε και πάλι στην αίθουσα και συνέχιζε το μάθημά του. Τα αποτελέσματα ανακοινώνονται υποχρεωτικά στο εκπαιδευτικό προσωπικό.

Από το 2011 η αξιολόγηση των φοιτητών γίνεται Online. Δηλαδή μπαίνει ο φοιτητής με το ΑΔΜ του και με το e-mail του πανεπιστημίου στο site της ΜΟΔΙΠ και συμπληρώνει την αξιολόγηση του κάθε καθηγητή στο κάθε μάθημα προς αξιολόγηση. Ακόμη και σε μένα που φέτος έλειπα με εκπαιδευτική άδεια εξωτερικού μπήκαν 18 φοιτητές και με αξιολόγησαν στο προπτυχιακό μάθημα ΠΟΕ 201 Εισαγωγή στην Πολιτική Επικοινωνία. Την προηγούμενη χρονιά με αξιολόγησαν 64 φοιτητές (η συμετοχή στην αξιολόγηση δεν είναι υποχρεωτική).

Επομένως οι παραπάνω αυθαιρεσίες πλέον περιορίζονται σημαντικά.