tzo τόσες ώρες την έχεις δώσε κάτι.
Επιτέλους μεγάλη μπαταρία, ξεκολλήσαμε από την NP-FW50.
Ανοίγεις το πορτάκι και ο χώρος της μπαταρίας είναι τεράστιος, καταλαμβάνει όλο το γκριπ.
Αν η τροφοδοσία ήταν εξωτερική, η μηχανή θα ήταν μικρούλα, θα χωρούσε στην παλάμη.
Μιλώντας για παλάμη, συνήθισα με την α6500 που φωλιάζει στην παλάμη με τον αντίχειρα να χρησιμοποιεί την οθόνη ως touchpad, και τώρα η προσαρμογή ήταν απότομη.
Με την α7ΙΙΙ ο αντίχειρας ζορίζεται και ούτε στο κέντρο της οθόνης δεν φτάνει. Ναι, υπάρχει επιλογή να λειτουργεί το touchpad κατά το ήμισυ, αλλά περισσότερη άνεση και ακρίβεια προσφέρει ολόκληρη η επιφάνεια της οθόνης.
Το EVF στο κέντρο άλλο αγκάθι. Στραβώνω τη μύτη να χωρέσει είτε με το δεξί είτε με το αριστερό μάτι στο EVF, με τον αντίχειρα είτε του δεξιού είτε του αριστερού χεριού να τρίβει το μουστάκι μου κατά τη χρήση της οθόνης ως touchpad. Χάθηκε ο κόσμος να βάλουν το EVF στο αριστερό μέρος; Δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί πρέπει να διαιωνίζεται η θέση στο κέντρο για να μιμούμαστε τις DSLR.
Το joystick θετικό που προστέθηκε, αν όχι τόσο για την επιλογή σημείου εστίασης, όπου το touchpad για μένα υπερέχει, όσο για τη γρήγορη περιήγηση του μενού. Κι αυτό γιατί επιμένει η Sony να μη δίνει πλήρως λειτουργική οθόνη αφής.
Με το αναβαθμισμένο μενού δεν έχω πρόβλημα. Πέρα από το γρήγορο μενού με το Fn, προστέθηκε και το MyMenu όπου μπορείς να περάσεις όσες επιλογές χρησιμοποιείς συχνά. Δεν χρειάζεται ψάξιμο.
H οθόνη παίρνει περιορισμένη κλίση προς τα κάτω. Πολύ συντηρητική υλοποίηση του μηχανισμού. Αφού αντιτάσσονται με τόση μανία εκεί στη Sony στην εκτεινόμενη προς τα αριστερά οθόνη, τουλάχιστον να πρόσφεραν μεγαλύτερες κλίσεις, έστω και με θυσία μερικών χιλιοστών πάχους.
Δύο βασικά στοιχεία επομένως, EVF και οθόνη, απέχουν πολύ από το να θεωρηθούν νεωτεριστικά, ούτε ως προς τη θέση και τη λειτουργικότητά τους, ούτε ως προς την ανάλυσή τους.
Η θέση του κουμπιού εγγραφής βίντεο επιτέλους σε λειτουργικό σημείο, ώστε να μπορεί να το πατήσει ο αντίχειρας, και όχι κατά λάθος. Πόσα χρόνια έπρεπε να περιμένουμε για κάτι τόσο απλό και να υπομένουμε τη θέση στην ακμή της δεξιάς πλευράς της μηχανής!
Τη ροδέλα αντιστάθμισης έκθεσης που δεν χρησιμοποιώ ποτέ επειδή πάντα λειτουργώ all manual, θα μπορούσε να πρόσφερε τη δυνατότητα να οριστεί σε άλλη λειτουργία.
H πίσω ροδέλα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη και με καλύτερη αίσθηση.
Η μπροστινή ροδέλα όμως είναι ακόμη χειρότερη. Μικρή κι εκείνη αλλά και σε άβολη θέση στριμωγμένη στο γκριπ. Ζορίζεται ο δείκτης να την περιστρέψει, με τα άλλα δάχτυλα να κρατάνε το βάρος της μηχανής.
Κι ερχόμαστε στο βάρος. Η κατανομή του βάρους είναι άχαρη. Η μηχανή γέρνει αισθητά προς τα αριστερά και το γκριπ δεν γεμίζει τη χούφτα ώστε να γίνεται η μηχανή προέκταση του χεριού. Νιώθω μόνιμα τη μηχανή να γέρνει προς τα αριστερά. Με το μικρό δάχτυλο να πηγαίνει κάτω από τη μηχανή και τον δείκτη να αγωνίζεται να γυρίσει την μπροστινή ροδελίτσα, ουσιαστικά όλο το βάρος το κρατάνε ο μεσαίος και ο παράμεσος με κόντρα την παλάμη.
Αυτές οι εντυπώσεις χωρίς να βάλω κάποιον σοβαρό φακό επάνω. Με τον πανάλαφρο FE28/2 κάνω την πρώτη γνωριμία με τη μηχανή. Το βάρος ακόμη κι έτσι φτάνει τα 900 γραμμάρια βέβαια. Ο αντίστοιχος συνδυασμός με α6500 είναι πούπουλο και απόλαυση στο ζύγισμα και τη χρήση.
Το battery grip επομένως δεν το γλυτώνω και μαζί με αυτό χάνεται και το πλεονέκτημα του μικρού όγκου. Κι έτσι δεν μπορεί να αντικαταστήσει και την α6500.
Σε σύγκριση με τις πρώτης γενιάς α7, έχει χαθεί η γοητεία του κομψού, λεπτού σώματος και του χαμηλού βάρους. Μου λείπει η α7s.
Τώρα είναι λίγο τούβλο το σώμα, χοντρό και άχαρο και με κακό γκριπ. Ερωτεύσιμο δεν θα το έλεγα σε καμία περίπτωση.
Αλλά... υπάρχει και το αλλά. Η απόδοση.
