Το καλό με το σταδιακό κτίσιμο μιας υλικής δισκοθήκης - χωρίς απαραίτητα να υπάρχει το πάθος του συλλέκτη παρά μόνο του μουσικόφιλου - είναι ότι σου επιτρέπει να απολαύσεις τη διαδρομή. Το χρηματικό αντίτιμο θέτει στις περισσότερες περιπτώσεις κάποιο μέτρο, με αποτέλεσμα ο κάτοχος να μην αναλώνεται σε αλόγιστες σπατάλες και να εκτιμά περισσότερο αυτό που με κόπο απέκτησε. Η όλη διαδικασία της αγοράς (διάβασμα μουσικού τύπου, συζητήσεις με συμπάσχοντες, βόλτα στα δισκάδικα με φίλους, πλούσιο booklet και ωραίο εξώφυλλο) συνήθως σε βάζουν σε τέτοιο mood που δύσκολα θα ξεφορτωθείς ένα δίσκο/cd με μια - δυο επιπόλαιες ακροάσεις. Έτσι σταδιακά διευρύνεις τις γνώσεις και τα ακούσματα πάνω σε στέρεες βάσεις και πας παρακάτω.
Τώρα με τα άϋλα και την δωρεάν πρόσβαση σε αυτά, έχει λίγο χαθεί η μπάλα, αν και σε τελική ανάλυση είναι ζήτημα διαχείρισης και ωριμότητας από τον κάθε μουσικόφιλο χωριστά. Ο τάδε φίλος θα μου προσφέρει το σκληρό του με 20.000 τραγούδια, ο άλλος το δικό του με 30.000 τραγούδια κ.ο.κ. με αποτέλεσμα να βρεθώ ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες με 100.000 τραγούδια τα οποία δε θα ξέρω τι να τα κάνω, από πού να αρχίσω να ακούω και αναπόφευκτα θα πελαγώσω με κίνδυνο να τα παρατήσω.
Για αυτό λέω πιο πάνω: σημασία έχει η διαδρομή.
Υ.Γ.1 Η παραπάνω άποψη είναι εντελώς μεροληπτική (και παλαιομοδίτικη θα έλεγα) καθότι σας γράφει κάποιος που αν δεν έχει την αυθεντική έκδοση ενός μουσικού δημιουργήματος, θεωρεί ότι δεν το έχει καν στην κατοχή του. Φυσικά, σύν τω χρόνω, ενδέχεται να αναθεωρήσω.
Υ.Γ.2. Χρησιμοποιώ το διαδίκτυο για φιλτράρισμα πριν από κάποιες επίφοβες αγορές.
Υ.Γ. 3 Είμαι υπέρ του downloading και του εκδημοκρατισμού που επέφερε, και γιατί δεν έχουν όλοι τα δικά μου κολλήματα αλλά και γιατί ενίοτε ρίχνει τις τιμές στις πρωτότυπες εκδόσεις.
