Θέλω να πιστεύω ότι τα καταφέρνω και τα δυο, με έμφαση όμως στο να παρακολουθώ την συναυλία έστω και μέσα από το οφθαλομοσκόπιο. Εξάλλου, συνήθως λειτουργούν συμπληρωματικά. Αν δεν με εμπνέει και η μουσική δεν τραβάω, κατά κάποιο τρόπο συγχρονίζομαι. Για παράδειγμα Πασχαλίδη που δεν μου άρεσε, σε συνδυασμό με την πολυκοσμία, δεν έχω ούτε μια αναμνηστική. Αντίθετα, Verbal Delirium. που ήξερα και την τελευταία νότα το να φωτογραφίζω μου ήταν πιο εύκολο.