Πήγα τελικά χθες με τον πατέρα μου πού ήθελε να το δεί και το ξαναείδα αυτή την φορά στα 48fps για να συγκρίνω.
Στην αίθουσα 2 του Mall, 5η σειρά από την οθόνη.
Η διαφορά με το 24αρη 3Δ χαώδης και αντιληπτή με την πρώτη ματιά. Το 48αρι είναι σίγουρα κάτι διαφορετικό.
Έχει τα θετικά του, αλλά και τα αρνητικά του κατά την γνώμη μου. Στα θετικά, η εκπληκτική καθαρότητα των πλάνων. Η διαφορά με το 24αρι είναι σαν την διαφορά SD με HD. Βρίσκεσαι μέσα στην δράση, που εκτυλίσσεται μπροστά σου. Μέσα στο Μπάγκ έντ, δίπλα στους νάνους στο δάσος, μαζί με τον Μπίλμπο να παίζεις παιχνίδια με το Γκόλουμ. Αλλά η σκηνή που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό είναι το πέρασμα στα Misty Mountains με την μάχη των Τιτάνων μέσα στην καταιγίδα...
Αλλά...
Ξενίζει. Όσα ειπώθηκαν για βιντεϊλα, αίσθηση ντοκιμαντέρ και ξεμπρόστιασμα των εφέ, έχουν δίκιο. Η αίσθηση βίντεο είναι μόνο στην αρχή ενοχλητική, μετά δεν την καταλαβαίνεις τόσο. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι την συνηθίζεις, ή σε τεχνικά θέματα που δεν κατέχω. Αλλά ήταν η αίσθηση και η δικιά μου και των υπολοίπων.
Τα εφέ όμως πάσχουν. Χειρότερο σημείο όταν σε τοπία έχουν προσθέσει ψηφιακούς χαρακτήρες, πχ. μια αγέλη λύκων να τρέχει σε κάτι λιβάδια. Ενώ στο 24αρι ήταν απόλυτα πιστευτά, στο 48αρι έδειχναν σαν να ανήκουν σε μπιμουβιά ή ακόμα χειρότερα low-bugdet σειρά και όχι σε μια ταινία αυτού του επιπέδου. Επίσης μπορεί να κάνω λάθος αλλά είχα την εντύπωση ότι το δυναμικό εύρος στα υψηλά ήταν στο 24αρι μεγαλύτερο. Σαν να είχε δλδ υψηλότερο κόντραστ στα φωτεινά, πράγμα που προσέθετε στην αίσθηση του βίντεο...
Γενικά χάθηκε μέρος από την μαγεία. Και σινεμά πάω όχι για την τελειότητα της εικόνας και του ήχου, αλλά για να ζήσω αυτήν την μαγεία. Και αυτήν χωρίς το 24άρι δεν την έχω. Καλώς η κακώς, τόσα χρόνια σινεμά, έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα μου και οτιδήποτε άλλο μου την στερεί. Τις υπόλοιπες ταινίες δεν θα τις δώ στα 48, αλλά στα 24.
