Να με συγχωρείτε που μπαίνω καθυστερημένα στην κουβέντα, αλλά προτίμησα να τοποθετηθώ αφού τη δω.
Κατ' αρχήν, ενδιαφέρουσα και μόνο η απόπειρα δημιουργίας ταινίας επιστημονικής φαντασίας σε δύο όλους κι' όλους χώρους, και χωρίς κανένα εφέ. Είναι αλήθεια ότι η επιστημονική φαντασία δεν περιορίζεται στην τεχνολογία και το δυνατό της κομμάτι είναι το "what if", δηλαδή οι αντιδράσεις των ανθρώπων (ή των κοινωνιών) σε μία υποθετική επιστημονική εξέλιξη.
Ομολογουμένως, ο στόχος της ταινίας εδώ δεν είναι τόσο η μελέτη των αντιδράσεων, αλλά μια διαφορετική εκδοχή της ανθρώπινης ιστορίας. Κατά τη γνώμη μου, ο απώτερος σκοπός δεν είναι ούτε ο χλευασμός, ούτε η κατάρριψη του χριστιανισμού. Είναι η απόρριψη των δογματικών "φτιασιδιών" και η προσήλωση στη διδασκαλία αυτή καθαυτή, η οποία δυστυχώς έρχεται σε δεύτερη μοίρα για πολλούς χριστιανούς. Αντίστοιχο πείραμα, φυσικά πολύ μεγαλύτερης καλλιτεχνικής αξίας, είχε κάνει και ο Νίκος Καζαντζάκης, στον Τελευταίο Πειρασμό.
Η θεώρηση αυτή με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο: δεν μου χρειάζεται η θεϊκή υπόσταση του Ιησού για να γοητευθώ από τη διδασκαλία του και να με αγγίζει το "αγαπάτε αλλήλους" και η συγχώρεση αυτών που μας έβλαψαν. Και είναι τουλάχιστον ειρωνεία στο όνομα αυτής της διδασκαλίας να έχουν διαπραχθεί τόσα εγκλήματα. Και αν εμείς έχουμε δει μόνο πταίσματα (επεισόδια στον Τελευταίο Πειρασμό, μηνύσεις στο πρόσφατο "Εγώ είμαι το θείο βρέφος"), οι Αμερικάνοι και τις φρίκες της Ιεράς Εξέτασης έχουν διδαχθεί, και τον Δημιουργισμό έχουν υποστεί και τον Bush να τους λέει ότι μιλάει με το Θεό έχουν ακούσει.
Εν κατάκλείδι, είθε κάποτε κάποιοι "πιστοί" να μάθουν να αντιμετωπίζουν την τέχνη ως φορέα μηνυμάτων και όχι ως κυριολεξία. Αν τα καταφέρουν, ενδεχομένως να μπορέσουν να κάνουν το ίδιο και με τα ιερά τους κείμενα. Αμήν και πότε.
Κατ' αρχήν, ενδιαφέρουσα και μόνο η απόπειρα δημιουργίας ταινίας επιστημονικής φαντασίας σε δύο όλους κι' όλους χώρους, και χωρίς κανένα εφέ. Είναι αλήθεια ότι η επιστημονική φαντασία δεν περιορίζεται στην τεχνολογία και το δυνατό της κομμάτι είναι το "what if", δηλαδή οι αντιδράσεις των ανθρώπων (ή των κοινωνιών) σε μία υποθετική επιστημονική εξέλιξη.
Ομολογουμένως, ο στόχος της ταινίας εδώ δεν είναι τόσο η μελέτη των αντιδράσεων, αλλά μια διαφορετική εκδοχή της ανθρώπινης ιστορίας. Κατά τη γνώμη μου, ο απώτερος σκοπός δεν είναι ούτε ο χλευασμός, ούτε η κατάρριψη του χριστιανισμού. Είναι η απόρριψη των δογματικών "φτιασιδιών" και η προσήλωση στη διδασκαλία αυτή καθαυτή, η οποία δυστυχώς έρχεται σε δεύτερη μοίρα για πολλούς χριστιανούς. Αντίστοιχο πείραμα, φυσικά πολύ μεγαλύτερης καλλιτεχνικής αξίας, είχε κάνει και ο Νίκος Καζαντζάκης, στον Τελευταίο Πειρασμό.
Η θεώρηση αυτή με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο: δεν μου χρειάζεται η θεϊκή υπόσταση του Ιησού για να γοητευθώ από τη διδασκαλία του και να με αγγίζει το "αγαπάτε αλλήλους" και η συγχώρεση αυτών που μας έβλαψαν. Και είναι τουλάχιστον ειρωνεία στο όνομα αυτής της διδασκαλίας να έχουν διαπραχθεί τόσα εγκλήματα. Και αν εμείς έχουμε δει μόνο πταίσματα (επεισόδια στον Τελευταίο Πειρασμό, μηνύσεις στο πρόσφατο "Εγώ είμαι το θείο βρέφος"), οι Αμερικάνοι και τις φρίκες της Ιεράς Εξέτασης έχουν διδαχθεί, και τον Δημιουργισμό έχουν υποστεί και τον Bush να τους λέει ότι μιλάει με το Θεό έχουν ακούσει.
Εν κατάκλείδι, είθε κάποτε κάποιοι "πιστοί" να μάθουν να αντιμετωπίζουν την τέχνη ως φορέα μηνυμάτων και όχι ως κυριολεξία. Αν τα καταφέρουν, ενδεχομένως να μπορέσουν να κάνουν το ίδιο και με τα ιερά τους κείμενα. Αμήν και πότε.