"The next best thing to silence"

Γενικά θα είχε ενδιαφέρον να κάνουμε μια αναφορά-λίστα σε σχήματα που προέρχονται από τη Σκανδιναβία, αν δεν έχει γίνει ήδη.
Click to expand...

...και να μή ξεχάσουμε κι αυτούς εδώ

Εξαίσιο, είναι η κατάλληλη λέξη! :2thumb22sup: (και οι 3 δίσκοι!)-bye-
 
Υπάρχουν δίσκοι που με το πρώτο άκουσμα φωνάζουν (όχι δυνατά και επίμονα) αγέρωχα και με κιμπαριά ότι η μουσική τους είναι εκεί και σε περιμένει.
Τις περισσότερες φορές δυστυχώς το συναίσθημα μένει στο opening track. Στην περίπτωση αυτή παρηγοριέσαι και λες "δεν πειράζει. Ας είναι"
Όταν όμως το κάθε κομμάτι ξεπηδάει με ξεχωριστή ζωντάνια και διαφορετικότητα, με άλλο ύφος, ένταση και ατμόσφαιρα, μπαίνεις σε μιά διαδικασία στοιχήματος με τον εαυτό σου "θα είναι έτσι και το επόμενο? Όχι, δεν μπορεί, ΚΑΠΟΥ θα ξεφουσκώσει"
Και όταν ο δίσκος τελειώνει, τότε συνειδητοποιείς ότι πέρασε σχεδόν μιά από τις πιό παραγωγικές, από άποψης ακρόασης ώρες σου.
Μεγάλες στιγμές, ηρεμίας, αυτοσυγκράτησης, δημιουργικής σύνθεσης.
Οι μουσικοί λιτοί, stick to the point, το πιάνο μπροστά και συγχρόνως στη βάση, στα θεμέλια, αλλά και στο υπόβαθρο.
Σπάνια έχω ακούσει πιανίστα να αλλάζει τόσο ευρηματικά μέσα στο ίδιο κομμάτι στο αυτοσχεδιαστικό του μέρος, τις μείζονες κλίμακες σε κομμάτια που είναι μινόρε, μαζί με τις κλίμακες ανατολικού ύφους με τα τριημιτόνια να σου κλείνουν πονηρά το μάτι.
Η ηχογράφηση θυμίζει τις κρύες εποχές του 1974 του Eicher, αν και η ίδια η μουσική λιώνει τον πάγο. Ένας δίσκος που σου αποκαλύπτει τρόπους γιά το πόσο διαφορετικά μπορεί να ηχογραφηθεί ένα τρίο, ή πόσες χροιές μπορεί να έχει ένα απλό σετ τύμπανα.
Κρίμα που δεν τον ανακάλυψα νωρίτερα.
Ευτυχώς που τον ανακάλυψα έστω και τώρα.
 
δις ταιμ γιες
χαου ντου γουι σει Σκοτ (νοτ καπτεν Σκοτ, δη αδερ Σκοτ)?
καμμία σχέση!
 
χεχεχε... και λεει το ακουει ο ντοκ και φρίττει...χεεεεεχεχεχεεεεε

για κατι τετοιες στιγμες αξιζει να ζει κανεις!!!!!!!!!!!!:flipout::flipout::flipout:
 
Σε πρωτη ακρόαση , συμπαθητικός . Μου κράτησε το ενδιαφέρον ( ή την υπομονή ) μέχρι το 8ο κομμάτι . Μετά κουράστηκα από την έλλειψη νεύρου και ζωντάνιας . Ασε που το πιάνο σ' εμένα τουλάχιστον ακούγεται σαν να έχει υπερβολικά πολλές αρμονικές . Θα επαναληφθούν αι ακοράσεις εν ευθέτω χρόνω . Ισως ατύχησε , γιατί μπήκε αμέσως μετά το αριστουργηματικό White Chalk της PJ Harvey κι απ'τηναπόλυτη συναισθηματική έκρηξη , σχεδόν στα όρια ενός μεταρομαντικού παροξυσμού , πέσαμε στους flat βόρειους ( εκδήλωση συναισθημάτων , κάτι σαν "αγάπη , ένα παιδάκι πνίγεται" "ο , μα είναι το δικό μας" "μη μου λές , μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι ; " )
 
το 4....
όλα τα λεφτά.
Τι παιδάκια και τι αγάπες....
Δες τι έχει μέσα το 4
 
Γιώργος Κουνελάκης said:
Εξαγνισμός, κάθαρση, μυσταγωγία...
Η διαδικασία επαναλαμβάνεται σε κάθε ακρόαση
Συγκλονιστικό
Click to expand...

+1
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Κ.Λ. αλλά και στους υπόλοιπους που μου έδειξαν αυτή την λυτρωτική μουσική:music-smiley-005:.

Είναι 2 μήνες τώρα που έχω «λειώσει» το “Being there” και βέβαια πρόκειται να προμηθευτώ και τα άλλα.

.. και να σκεφτείτε ότι δεν συμπαθούσα την jazz…
 
Απάντηση: Re: "The next best thing to silence"

Δημοκηδής said:
είναι θέμα ''ταμπελακίου'' ;
Click to expand...

α ρε διάβασε κι εσύ λίγο πιό πάνω . Δεν με αρέσει γιατί το θεωρώ πάν-ψυχρο . Το ό,τι δεν το θεωρώ τζαζ δεν έχει σχέση . Είναι δική μου άποψη . Πω ούτε μιά πλακίτσα δεν μπορούμε να κάνουμε όταν πρέπει να την εξηγούμε :afro:
 
Top Bottom