ΘΕΑΤΡΟ

Νικόλ

Νικόλ

AVClub Addicted Member
19 June 2006
2,237
ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ
Τι παραστάσεις παίζουν την σεζόν που διανύουμε; Αν αρχίσω να γράφω δε θα τελειώνω... τι θα λέγατε λοιπόν σε αυτό το θέμα να συγκεντρώσουμε τις παραστάσεις που είδαμε και μας άρεσαν, ώστε κάποιοι που ενδιαφέρονται να παίρνουν μια ιδέα πριν επιλέξουν την παράσταση που θα παρακολουθήσουν.

Ας κάνω εγώ την αρχή....
Ενδιαφέρομαι να δω μια κωμωδία, έχει κανείς να μου προτείνει κάποια;
 
Με μεγάλη επιτυχία παίχτηκε πέρυσι το πρώτο μέρος του παραμυθιού "Μόνο την Αλήθεια" του Βασίλη Μαυργογεωργίου. Αν είχατε δει την "Κατσαρίδα" του ίδιου, θα σας αρέσει και αυτό. Φέτος θα ξαναπαιχτεί το πρώτο μέρος περίπου μέχρι τα Χριστούγεννα, και μετά θα παιχτεί το δεύτερο. Το έργο χαρακτηρίζουν η ωραία γραφή και φρέσκια θεατρική αντίληψη.
 
Απο τα (πολύ) λίγα που γνωρίζω παίζεται και το "Δυο τρελοί παραγωγοί", του οποίου η μεταφορά σε ταινία μου άρεσε πολύ
 
ΔΑΦΝΙΣ ΚΑΙ ΧΛΟΗ: ΤΑΞΙΔΙ ΑΝΑΨΥΧΗΣ

Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Εξαιρετική σκηνοθεσία. Οι ηθοποιοί, πολύ εκφραστικοί. Οι ρόλοι καλά δουλεμένοι. Νομίζω πως είναι μια παράσταση που πρέπει να δει κανείς. Στο θέατρο ΠΟΡΕΙΑ. Στα (ψιλο) αρνητικά η λίγο μεγάλη διάρκεια.

Νικόλ, για σένα που ήθελες κωμωδία, να πας σίγουρα!
 
Ιουλιανος ο Παραβατης,δεν κοιμηθηκα ,απο σεβασμο στον Νικητα Τσακιρογλου,σεναριο ανυπαρκτο,κακιστοι ηθοποιοι Αντιθετα τα δυο μερη του χοροθεατρου του Ντανιελ Λομελ ,ηταν καλα, με το δευτερο μερος που παιζεται ακομη ,παρα πολυ καλλιτερο απο το πρωτο
 
Νικόλ said:
Καλά βρε παιδιά κανείς δεν πάει θέατρο;
Λευτέρη γνωρίζεις αν παίζει κανένα καλό μιούζικαλ;
Click to expand...



μουσικό ταξίδι στις γειτονιές του κόσμου είναι η μουσική παράσταση , που μας προτείνουν η Σωτηρία Λεονάρδου και ο συνθέτης Πάνος Φορτούνας. σκωπτική Rock διάθεση που εναλλάσσεται με ατμόσφαιρες εντέχνου ελληνικού αλλά και REGGAE & BLUES . Υπάρχει ένα αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι .με σπάνια τραγούδια από την αυθεντική πρώτη περίοδο, συνθετών όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης ,ο Ρούκουνας, ο Κατσαρός η Μ. Παπαγκίκα κ.α. Ένα ειδικό αφιέρωμα στον Νικόλα Άσημο με γνωστά αλλά και σπάνια ακυκλοφόρητα τραγούδια του, που εναλλάσσονται με αυτά της Nina Simone και του Bob Marley αλλά και του Ray Charles του Bob Dylan και του Leonard Cohen. Τραγούδια από την προσωπική δισκογραφία της Σωτηρίας όπως το - Καίγομαι – του Σταύρου Ξαρχάκου , το – Εγώ με τις ιδέες μου –του Ν. Άσιμου , τα άσπρα μαύρα σκαλοπάτια , η ΑΤΖΕΝΤΑ – του Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ κ.α Πεπραγμένες ηλεκτρικά διασκευές γνωστών λαϊκών επιτυχιών του Γ. Ζαμπέτα του Μάνου Χατζηδάκη και του Μανόλη Χιώτη.

Ταυτόχρονα θα παρουσιάσουν και μερικά νέα τραγούδια από το CD που προέκυψαν απ’ τη συνεργασία της Σωτηρίας με το Πάνο, όπως « ο Γκουρού » , « το Κύμα » τη επίσημη διασκευή του βραβευμένου με Oscar τραγουδιού του Bob Dylan - Τhings have changed- με ελληνικό τίτλο « Παράξενος κόσμος » που ερμηνεύει η Σωτηρία Λεονάρδου , με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο κ.α. Την Σωτηρία Λεονάρδου και τον Πάνο Φορτούνα πλαισιώνουν έξι νέοι εξαιρετικοί μουσικοί , οι οποίοι συμβάλουν ώστε η Μουσική Παράσταση « ROOTS, ROCK, ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ να αποτελεί μια εναλλακτική πρόταση ψυχαγωγίας .!
 
Για κάποιον λόγο που δεν γνωρίζω, ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι είναι ιδιαίτερα δημοφιλής αυτόν τον καιρό στο ελληνικό θέατρο. "Δαίμονες και Δαιμονισμένη" το καλοκαίρι, "Έγκλημα & Τιμωρία" και "Η Ήμερη" στη σαιζόν που διανύουμε και σε συνέχεια από την προηγούμενη, "Ο Ηλίθιος". Παρά το ότι η προσπάθεια της Μάγιας Λυμπεροπούλου δεν μου άρεσε -δεν πήγα καν στο δεύτερο μέρος και όχι λόγω καλοκαιριού- είδα σε δύο συνεχόμενες μέρες την ήδη πολυβραβευμένη παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικόυ Θεάτρου. Θεωρώ ότι το τελευταίο έργο του Στάθη Λιβαθινού στη θέση αυτή πραγματικά άξιζε τα εύσημα που του αποδόθηκαν.

Πολύ καλή παρουσίαση, καθόλου κουραστική, παρά τις 5 περίπου ώρες που απαιτεί. Καθόλου υποτονική, όπως ίσως θα υπέθετε κάποιος, με ένταση και σωστές δόσεις χιούμορ και με εξαιρετική η ερμηνεία από τους κύριους ρόλους: Ο Μίσκιν του ακούραστου Βασίλη Ανδρέου είναι συγκινητικότάτος. Η Μαρία Ναυπλιώτου γεμίζει τη σκηνή και τραβάει όλα τα βλέμματα ως "μοιραία" Φιλίποβνα. Ο Δημήτρης Ήμελλος εντυπωσιακός στον άλλοτε βαρύ και άλλοτε έξαλλο Ραγκόζιν. Πολύ καλός και ο μέθυσος στρατηγός Ιβόλγκιν με τον Δημήτρη Παπανικολάου, ιδίως στις σκηνές που αφηγείται τις ιστορίες του με τη συνοδεία μουσικής και κυριότερα στο θάνατό του.

Ωστόσο, πολλοί από τους δεύτερους ρόλους ήταν αρκετά αδύναμοι και κάποιοι είχαν επιπλέον να αντιμετωπίσουν μια εμφάνιση που δεν ταίριαζε στο ρόλο. Ευτυχώς, το πρόβλημα αυτό ήταν αισθητά μειωμένο στο δεύτερο μέρος, ίσως επειδή οι ρόλοι αυτοί περιορίζονταν, ίσως απλά επειδή ήταν σε καλύτερη μέρα.

Σύμφωνα με φίλη που το διάβασε πρόσφατα, η παράσταση ήταν συνεπής στο βιβλίο και μάλιστα περιείχε το μεγαλύτερο μέρος του. Ίσως αυτό να είναι και το τελικό κριτήριο για να την συστήσω. Καλώς ή κακώς, το να αφιερώσει κανείς δύο νύχτες σε μία μόνο παράσταση ίσως δεν είναι η σοφότερη επιλογή, όταν υπάρχουν εξίσου ενδιαφέρουσες προτάσεις. Αλλά αν μία αξιόλογη παράσταση σε φέρνει παράλληλα σε γνωριμία με ένα κλασσικό λογοτεχνικό έργο, μάλλον αξίζει τον διπλό κόπο που απαιτεί.
 
Από τον Ντοστογιέφσκι στον Οβίδιο, αλλά σε τελείως διαφορετική μορφή. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος βάζει έναν ικανότατο θίασο (Ξένια Καλογεροπούλου, Αργύρης Ξάφης, Άννα Μάσχα, Χρήστος Λούλης κ.α.) να αυτοσχεδιάσει πάνω στην έννοια της Μεταμόρφωσης. Έτσι, ένα κολλάζ σύγχρονων ανθρώπων, από επιτυχημένους επιχειρηματίες μέχρι Ρώσους μετανάστες και από φτασμένους ηθοποιούς μέχρι αλλόκοτους νέους, αναζητά μια νέα υπόσταση στις METAMORPHOSES+ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΟΒΙΔΙΟ.

Αν και τα κείμενα που κατάστρωσαν οι συντελεστές έχουν ενδιαφέρον και η υποκριτική τους, αναμενόμενα, τα αναδεικνύει, την παράσταση κλέβουν τα παραμύθια του Λατίνου ποιητή. Κάποιοι ηθοποιοί τα αφηγούνται επί σκηνής ενώ ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι τα παρουσιάζουν σιωπηλά, μόνο με το γυμνά τους σώματα μέσα σε ένα σύννεφο καπνού, σαν ένα όνειρο να ξεπηδά μέσα από μια τοιχογραφία. Ακόμα και αν το Θέατρο του Νότου είναι γνωστό για τις "εικόνες" του, εδώ υπερέβαλε εαυτόν!
 
Ο Ηλίθιος παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο. Στον ίδιο χώρο παίζεται και η Πλαστελίνη του Βασίλι Σίγκαρεφ από την Κατερίνα Ευαγγελάτου. Δεν έχω δει ακόμα την παράσταση, αλλά μπορώ να σας πως ότι κάποιος γνωστός μας δεν χρειάστηκε να περπατήσει μακριά: το Μεταξουργείο της Άννας Βαγενά, όπου τον είδαμε πέρυσι, είναι ακριβώς απέναντι. ;)

Το Θέατρο του Νότου στεγάζεται, όπως πάντα, στο Αμόρε. Φημολογείται, όμως, ότι ο ιδιοκτήτης θέλει να αξιοποιήσει αλλιώς το χώρο. Αν αληθεύει, ελπίζω το μεγάλο αυτό κεφάλαιο της ελληνικής θεατρικής ιστορίας να βρει σύντομα νέα στέγη.
 
Εδώ, Θεσσαλονίκη!

Δύο εξαιρετικές περυσινές παραστάσεις, ξανανεβαίνουν και εφέτος :SFGSFGSF:

Η πρώτη, "Σκυλιά στο Πάρκο", είναι κατά πολύ διαφοροποιημένη από την περυσινή παράσταση.
Κατά τη γνώμη μου, έχει προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα...


1. "Σκυλιά Στο Πάρκο"
Από τις 09/11/2007, "ανεβαίνει" μία ακόμη παράσταση της "Ομάδας Καλλιτεχνών Ούγκα Κλάρα" (www.ougaklara.gr).
(Ίσως είχατε παρακολουθήσει ή ακούσει για το "Πορτοκάλι με την Περόνη", μία παλαιότερη παράστασή τους - που "παίχτηκε" και στην Αθήνα).

Η τωρινή παράσταση "βασίζεται" στο θεατρικό έργο του Edward Albee, "Zoo Story".
Γράφω "βασίζεται", διότι, παρότι υπήρχαν, ήδη, τρεις μεταφράσεις του έργου στα ελληνικά, εντούτοις,
η ομάδα (δια πένης της...Πένυς Φυλακτάκης - συγγραφέως και μεταφράστριας), την επανα-μετάφρασε.
Δεν άλλαξε η ουσία. Άλλαξε η φόρμα και το χωροχρονικό πλαίσιο.

Αντί σχολίου μου, θα παραθέσω το σημείωμα του σκηνοθέτη (Δημήτρης Σακατζής - ηθοποιός και σκηνοθέτης):

"Σπάνια χαϊδεύουμε τα αδέσποτα. Ακόμα πιο σπάνια καθόμαστε στο πάρκο μόνοι μας.
Και σχεδόν ποτέ δεν πιάνουμε κουβέντα με αγνώστους.
Γιατί είναι τεράστιος ο φόβος μήπως μέσα στα μάτια τους ανακαλύψουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Στήσαμε την παράσταση επιδιώκοντας να μη "στήσουμε" τίποτα.
Οι ρόλοι εναλλάσονται - ο Πήτερ και ο Τζέρυ θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ο Τζέρυ και ο Πήτερ.
Ακολουθήσαμε μια υποκριτική προσέγγιση που θα μας βοηθούσε να μην υποκριθούμε.
Οι δύο χαρακτήρες παίζουνε τη ζωή τους διεκδικώντας ένα παγκάκι στο μικρόκοσμο ενός πάρκου,
όπως όλοι μας παίζουμε τη ζωή μας διεκδικώντας μια θέση στο μικρόκοσμο που κτίζουμε.
Και η παράσταση συνεχίζεται..."


Η παράσταση αξίζει! Να πάτε, να τη δείτε.
Συμβουλή: πάρτε τηλέφωνο για κράτηση!

Παραστάσεις από Πέμπτη έως Κυριακή, στις 21:30.
Χώρος: "3ος ΟΡΟΦΟΣ".
Καθολικών 4.
Τηλ.:2310-535747




2. "Χάνσελ και Γκρέτελ".
Ακόμη μία (?) παράσταση, βασισμένη στο έργο των αδελφών Γκριμμ.
Αμ, δε!

Η παράσταση είναι τόσο "παιδική" όση και η "επιθυμία" μας, ώρες-ώρες,
να "ξεγελάσουμε" το χρόνο και να "επιστρέψουμε" σε καιρούς πιο..."γελαστούς". Όπως "τότε"...

Να πάτε να τη δείτε. Μια και δυο και τρεις και όσες...αντέχετε!
Πάρτε φίλους, μικρούς και μεγάλους, παιδιά, ανήψια, γονείς, θείους, θείες, παππούδες και γιαγιάδες και...τρέξτε!

Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η !!!

Την παρουσιάζει το "Θεατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου" (www.aktisaelio u.gr).
Παραστάσεις: Καθημερινά κατά τις ώρες του διαδακτικού ωραρίου
Κυριακές, στις 12:00.
Δημοτικό Θέατρο Σταυρούπολης.
 
Η ενότητα "Συγγραφείς επί σκηνής" συνεχίζεται με τον Franz Kafka. Για δεύτερη χρονιά, η παράσταση "Ποιος είναι ο κ. Κέλερμαν και γιατί λέει όλα αυτά τα βρωμερά πράγματα για μένα;" ανεβαίνει στο "Θησείον, ένα θέατρο για τις Τέχνες". Όσοι έχουν δει παλιότερες δουλειές του Μιχαήλ Μαρμαρινού, γνωρίζουν την άκρως πειραματική του διάθεση και αυτή του η δουλειά δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο σκηνοθέτης δεν επιχειρεί μια κλασσική μεταφορά του έργου στο θέατρο, παρά εμπνέεται από τα πρόσωπα και τις καταστάσεις του και μας παρουσιάζει μια πινακοθήκη, όπως την χαρακτηρίζει ο ίδιος, του "Πύργου" του Κάφκα.

Όντως, το κείμενο είναι μόνο ένα από τα εκθέματά της, και αν το είχα διαβάσει, θα μπορούσα να δώσω περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την ακρίβεια της απόδοσής του. Το ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι αποδίδεται στο μεγαλύτερο μέρος του αφηγηματικά, χωρίς να είναι πάντα το κύριο αντικείμενο της προσοχής μας. Γιατί τη διεκδικούν οι χορογραφημένες κινήσεις των ηθοποιών, τα καρτουνίστικα καμώματα των δύο βοηθών γύρω από τους θεατές, η μουσική -ορχηστρική ή με στίχους, ζωντανή ή ηχογραφημένη, ακόμα και η ταυτόχρονη αφήγηση κάποιου άλλου ηθοποιού. Θα έλεγα ότι διεκδικεί την παράδοξη ιδιότητα να είναι μία παράσταση που ενώ βασίζεται σε λογοτεχνικό εργο, αποδίδεται περισσότερο στην κίνηση και (λιγότερο) στη μουσική παρά με το ίδιο το κείμενο.

Χαρακτηριστικές οι τρεις δυνατότερες, κατ' εμέ, σκηνές του: ο εξευτελισμός των βοηθών από τον Κ., η ερωτική σκηνή στις τρεις καρέκλες που αποτελούν το "κρεββάτι" και το επιθανάτιο παραλήρημα του Ιερεμία. Ασκήσεις αντοχής και ελέγχου, σε βαθμό που, εγώ τουλάχιστον, νοιαζόμουν το ίδιο για τους ηθοποιούς και για τους ρόλους. Συγχαρητήριά τους.

Μία παράσταση που αφήνει άφθονες εικόνες στους φίλους του πειραματικού θεάτρου.
 
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου, που έχει ήδη καθιερωθεί ως στέγη νέων δημιουργών και απόψεων, παρουσιάζει για λίγο καιρό ακόμα το Motortown. Το έργο γράφτηκε μέσα σε 4 μέρες, αρχής γενομένης από την ημέρα που το Λονδίνο ανέλαβε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012. Κόντρα στο πνεύμα ευδαιμονίας και ομοθυμίας, ο Simon Stevens αποδίδει στην αγγλική κοινωνία το δικό της μερίδιο ευθύνης στους πολέμους ενάντια στην τρομακρατία και στο Ιράκ.

Προσωπικά, αναγνωρίζω την ευγενή πρόθεση του συγγραφέα, αλλά το αποτέλεσμα δεν μου άρεσε. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ σκληρότητας και ωμότητας και, ενώ θεωρώ την πρώτη απολύτως θεμιτή, η δεύτερη είναι αποτρεπτική για μένα. Μου έλειπε η τέχνη που μετατρέπει ένα πραγματικό γεγονός σε θεατρικό δρώμενο. Όσοι δεν ενοχλούνται από έναν τόσο στεγνό ρεαλισμό, μάλλον θα το εκτιμήσουν.

Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου πατάει στα ελάχιστα σκηνικά (με πολύ ωραίες χορογραφημένες αλλαγές) και στις ικανότητες των ηθοποιών, οι περισσότεροι από τους οποίους αποδίδουν εξαιρετικά τους ρόλους τους και αξίζουν συγχαρητήρια. Παραδόξως, ο πρωταγωνιστής Γιώργος Γάλλος είναι αμφιλεγόμενος, δεν θα αρέσει σε όλους.
 
Καλημέρα! Προχθές παρακολούθησα το "ΣΥΝΕΒΗ ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ" .
Κωμωδία του Θοδωρή Αθερίδη
Σκηνοθ.: Θ. Αθερίδης. Παίζουν: Θ. Αθερίδης, Β. Βολιώτη, Σμ. Καρύδη, Γ. Κορμανός, Μ. Μαρίνος, Ν. Κοτσοβού, Χρ. Πλαΐνης. Σκην.: Γ. Γαβαλάς. Κοστ.: Εβ. Σιούπη. Φωτ.: Ελ. Ντεκώ. Διάρκεια 120'

Από τις καλύτερες κωμωδίες που έχω δει. Όλοι οι ηθοποιοί απολαυστικοί, αλλά θα ξεχωρίσω τους Μ. Μαρίνο, Γ. Κορμανό και Ν. Κοτσοβού. Ήταν μια παράσταση που σου δημιουργούσε πολλές συναισθηματικές μεταπτώσεις, είχε καταπληκτικές και πολύ έξυπνες ατάκες και γενικώς ήταν μια ιδιαίτερη παράσταση.
 
Συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία από πέρυσι η Ερωτευμένη Νεκρή, η δραματοποιημένη νουβέλα του Théophile Gautier σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Ένας ιερωμένος αφηγείται μία ερωτική του περιπέτεια στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, πραγματικότητας και παραίσθησης, σωτηρίας και ακολασίας.

Φαίνεται πως η νεαρή σκηνοθέτις δεν έχει κληρονομήσει μόνο το όνομα του πατέρα της. Η δουλειά της είναι εξαιρετική και αναταποκρίνεται άριστά στην πρόκληση της μεταφοράς του έργου στη σκηνή. Βέβαια, έχει και ικανότατους ηθοποιούς και ειδικά ο Νικόλας Παπαγιάννης, που σηκώνει το βάρος του πρωταγωνιστή, αξίζει συγχαρητήρια.

Αν δεν απατώμαι, οι παραστάσεις είναι ήδη sold out και οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να ελπίζουν σε ακυρώσεις.

Υ.Γ. Όχι, δεν έχει καμία σχέση με το Corpse Bride! :D
 
Όσοι είδαν τα προηγούμενα χρόνια την Κατσαρίδα (φέτος με διαφορετικό θίασο από τη Θεσσαλονίκη), θα θυμούνται τον συνδημιουργό και μουσικό της, Κώστα Γάκη.

Στην τελευταία του δουλειά, ο Κώστας δίνει μεγαλύτερη έμφαση στη μουσική του πλευρά και σκηνοθετεί μία μουσική παράσταση με θέμα τον εξαναγκασμό ενός συνθέτη να ζήσει Χωρίς Μουσική. Συνδημιουργοί του οι επίσης υποκριτικά και φωνητικά εξαιρετικές Ιωάννα Αγγελίδη, Γεωργία Γεωργόνη και Δάφνη Καμμένου.

Η παράσταση έχει έντονο το παραμυθένιο και μινιμαλιστικό ύφος της Κατσαρίδας, βασίζεται στη θεατρική αφαίρεση από τη μία και στις μουσικές πολυφωνίες από την άλλη. Αν η συνταγή σας ακούγεται ενδιαφέρουσα, δεν θα απογοητευτείτε από το αποτέλεσμα.

Το μόνο θέμα που θα δοκιμάσει την υπομονή σας είναι ο χώρος. Η "Θύρα Τέχνης" μπορεί να έχει φιλοξενήσει πολλές νέες ομάδες, αλλά απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί θεατρική αίθουσα. Κάποια στιγμή οι υπεύθυνοί του πρέπει να σκεφτούν σοβαρά τη μεταστέγαση.
 
Μια πολύ όμορφη παράσταση, που τη συστήνω ανεπιφύλακτα, είναι το «Κάθε χρόνο ίδια μέρα» (Same Time, Next Year) του Bernard Slade, που παίζεται στο Θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης» με πρωταγωνιστές τη Μαριάννα Τουμασάτου και τον Αλέξανδρο Σταύρου.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Brooks Atkinson Theatre της Νέας Υόρκης το 1975 με τους Ellen Burnstyn και Charles Grodin στους ρόλους της Ντόρις και του Τζωρτζ αντίστοιχα.
Την ίδια χρονιά παίχτηκε και στη Ελλάδα με τον τίτλο «Κάθε χρόνο τέτοια μέρα» στο θέατρο Σινεάκ με τη Νόνικα Γαληνέα και τον Αλέκο Αλεξανδράκη στους δύο ρόλους.

Δεν κρύβω ότι αρχικά είχα μια επιφύλαξη για τους δυο ηθοποιούς, τους οποίους δεν είχα ξαναδεί στο θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, είχα ακούσει καλά λόγια για την παράσταση και η Μαριάννα Τουμασάτου μου είναι αρκετά συμπαθής από την τηλεοπτική της παρουσία (αν και δε θα έλεγα το ίδιο για τον Αλέξανδρο Σταύρου).

Ας αρχίσω από το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα. Τα σκηνικά. Όμορφα, προσεγμένα και καλοδουλεμένα, σε βάζουν αμέσως στο κλίμα της υπόθεσης.
Η σκηνοθεσία, την οποία υπογράφει ο Κώστας Αρζόγλου, μου άρεσε επίσης πολύ.

Οι δυο ηθοποιοί καταλάμβαναν ολόκληρη τη σκηνή με την παρουσία τους και ήταν πολύ πειστικοί, ιδιαίτερα η Τουμασάτου. Ο Σταύρου πιστεύω πως ήθελε λίγη δουλειά σε κάποια σημεία, αλλά και στην άρθρωσή του. Σε γενικές γραμμές ήταν ένα απολαυστικό ζευγάρι, με πολύ καλή έκφραση και κίνηση. Μας έκαναν να μην μπορούμε να κρατηθούμε από τα γέλια, να συγκινηθούμε, αλλά και να προβληματιστούμε.

Ανάμεσα στις αλλαγές των ημερών έπαιζαν βίντεο που βοηθούσαν στην κατανόηση του πολιτικού κλίματος στην Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και έκαναν εύκολη τη μετάβαση στην επόμενη 5ετία ή 10ετία, καθώς οι ήρωες έμειναν μαζί για πάνω από 30 χρόνια. Πολύ ωραίες μουσικές, πρέπει να σημειώσω.

Και λίγα λόγια για την υπόθεση…

Η κωμωδία και η συγκίνηση συμβιώνουν σε μια ιστορία που θέλει έναν άντρα και μια γυναίκα, που είναι παντρεμένοι με άλλους, να συναντιούνται κρυφά σε ένα ξενοδοχείο το ίδιο σαββατοκύριακο κάθε χρόνο. Στη διάρκεια 30 ετών, ο Τζορτζ και η Ντόρις μπορεί να αλλάζουν, αλλά το θέμα των δυσκολιών στις σχέσεις των ζευγαριών παραμένει πάντα εφήμερο.
Ο Slade χειρίζεται με μεγάλη μαεστρία τις ανθρώπινες σχέσεις - οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές - και τα πράγματα που συμβαίνουν κάθε ώρα και στιγμή στη καθημερινή μας ζωή. Καταφέρνει να μας μεταφέρει στιγμές κωμικές και τραγικές, στιγμές που θα θέλαμε να είναι δικές μας, που θα θέλαμε να τις ζούμε τουλάχιστον μια μέρα κάθε χρόνο.
​
 
ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ
Του Ευγένιου Ο' Νιλ

Αν εξαιρέσουμε την πολύ-πολύ μεγάλη διάρκεια (145') το έργο και οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές. Καταλειφός, Οικονομίδου αλλά και (περιέργως) Κούρκουλος και ο άγνωστος (σε μένα) Βασαρδάνης έπαιξαν όλοι εξαιρετικά.

Δυστυχώς, θα το ξαναπώ, η μεγάλη διάρκεια κάποιων παραστάσεων, δε με αφήνουν να χαρώ το έργο. Το έργο είναι από τη φύση του βαρύ και καταθλιπτικό, οπότε από το μισό του β μέρους απλώς ήθελα να τελειώσει...
 
Συμπτωματικά, το είδα και εγώ πριν λίγες μέρες. Η αλήθεια είναι πως απογοητεύτηκα, αλλά μεγαλύτερη ευθύνη φέρω εγώ, διότι δεν περίμενα ένα τόσο κλασσικό ανέβασμα. Η παράσταση δεν έχει ίχνος σκηνοθετικού ή υποκριτικού πειραματισμού. θα μπορούσε να έχει ανέβει με τον ίδιο τρόπο και πριν από 50 χρόνια. Κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά εμένα δύσκολα θα με συγκινήσει.

Από εκεί και πέρα, το έργο αυτό καθαυτό είναι πολύ δυνατόν: μια οικογένεια δοκιμάζεται από τις ισχυρές αδυναμίες κάθε ενός από τα μέλη της. Προσπαθούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, αλλά πολλές φορές χάνουν την υπομονή τους και παραφέρονται, σπρώχνοντας τους εαυτούς τους περισσότερο στο προσωπικό τους τέλμα.

Η διάρκειά του είναι όντως μεγάλη, αλλά αυτό δεν θα ήταν απαραίτητα αρνητικό. Κουράζει, όμως, επειδή τείνει να επαναλαμβάνεται. Κάποιες περικοπές θα βοηθούσαν.
 
Top Bottom