ΘΕΜΑ: ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ

Απάντηση: Re: ΘΕΜΑ: ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ

Guybrush said:
Έτσι κι αλλιώς, κι άλλοι συμφωνούν μαζί μου...
Click to expand...

Mη μασας!!!!!!!!!!! Κι εγω συμφωνω και πολλοι αλλοι. Για τους Beach boys ισχυει στο ακεραιο το "don't believe the hype". Οχι πως ειναι εντελως μαπα, αλλα το hype εχει σκεπασει ακομα κα τα καλα τους στοιχεια. Υπερβολες και υπερβολαρες. Το ιδιο ισχυει και για παρα πολλους αλλους δισκους βεβαια.
 
Last edited:
Συμφωνω και με τον Λυμπεροπουλο και με τον Μπαιραχταρη.Οταν παρουσιαζεις ενα δισκο,και εδω συμφωνω οτι παρουσιαση ειναι και οχι κριτικη, δεν γινεται να μην εισαι συναισθηματικα επηρεασμενος.Και αυτο περισσοτερο ευχαριστιεμαι στις παρουσιασεις του Λυμπε(αν μου επιτρεπει να τον αποκαλω ετσι).Ειναι ταλεντο να μετατρεπεις τα συναισθηματα σου σε λεξεις και να τις κανεις κειμενο.Και οπως λεει και ο Μπαιραχταρης ειναι προτιμοτερο να γραφεις για τα συναισθηματα και να γινεσαι ακομα και γραφικος αφου τι ειναι η μουσικη εκτος απο,πανω απ’ολα συναισθημα.
Δεν γραφουμε για ιστορια αλλα για μουσικη.Για ποια αντικειμενικοτητα μιλαμε.
Και βεβαια κανενα κειμενο δεν βρισκεται πανω απο εναν καλλιτεχνη ή μουσικο εργο.Δεν γινεται απλα.
Εγω προσωπικα επειδη ολοι μας καποτε διναμε σημασια στην κριτικη ιδιως σε μικροτερη ηλικια που ειμασταν πιο ευπιστοι και ευπλαστοι και με πολυ λιγοτερη μουσικη εμπειρια σταματησα να δινω μεγαλη σημασια στην κριτικη και περισσοτερο να την βλεπω ως παρουσιαση οταν ακουσα το Tilt του Scott Walker.
 
Σαφώς και πρόκειται για παρουσιάσεις και μάλιστα ιδιαίτερα χρήσιμες αφού διευκολύνουν την προσέγγιση του ακροατή με το έργο, την πληροφόρηση και τη δυνατότητα επαφής και αφαίρεσης σε ένα κόσμο όπου η πληροφορία ακυρώνεται από το πλήθος της.. Η κριτική αποτίμηση απαιτεί πολύ πιο αυστηρή ορθολογική θεώρηση, εύρος παιδείας, ορισμό των πλαισίων "ιδεολογικής προκατάληψης" του κριτικού και κυρίως (για να είναι προσβάσιμη και χρήσιμη) κοινό πεδίο συνεκδοχικών αναφορών ανάμεσα στον γράφοντα και στους αναγνώστες του.Λυπάμαι αλλά μάλλον δύσκολο το βρίσκω, όχι όμως αδύνατο-το λύνει η κρισάρα του χρόνου και η επαφή (to know us better), πράγμα εύκολο στο διαδίκτυο.
Επίσης απαραίτητη προϋπόθεση είναι η τριβή με το είδος και το λίβελλο ή την πολεμική χωρίς αυτό να εκτροχιάζεται σε (συνήθως κακόγουστη και πάντως αδιάφορη) προσωπική αντιπαράθεση. Το τελευταίο είναι περίπου αδύνατο μεταξύ Ελλήνων-κατά κανόνα είναι εύκολος τρόπος καταστροφής της συζήτησης.
Η κριτική και οι παραφυάδες της είναι ζόρικο και μεταξωτό είδος και προϋποθέτει όχι μόνο επιδέξιους κριτικούς αλλά ακόμη επιδεξιότερους αποδέκτες και αναγνώστες. -bye-
 
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η κριτική σε ένα ανοιχτό φόρουμ στις μέρες μας είναι πρωτοποριακή διαδικασία αφού δίνεται η δυνατότητα ανοιχτού διαλόγου ανάμεσα στον κρίνοντα και τους αναγνώστες του ή και τον ίδιο τον κρινόμενο.Ποτέ πριν δεν υήρχε αυτή η δυνατότητα - η κριτική απευθυνόνταν στα πλήθη από καθέδρας. Τρέχαμε να παρουμε το έντυπο να δούμε τι λέει ο Δρομάζος, ο Ραφαηλίδης, ο Γεωργουσόπουλος, ο Ζήλος, ο Κ.Λ. κ.ο.κ.
Σήμερα αλλάζει ποιοτικά η διαδικασία, δίνεται η δυνατότητα να τεθεί ο δάκτυλος επί των τύπων των ήλων. Το αν αυτή τη δυνατότητα την κάνουμε πράξη είναι άλλη ιστορία (βλέπε πιο πάνω).
 
Δεν ξέρω αν συμφωνώ με την ιντερνετική πρακτική του διαλόγου με τον παρουσιαστή κριτικό . Η ex cathedra κριτική παρουσίαση , μου τύλιγε συνήθως το έργο με μιά αίγλη και τον κριτικό με με μιά απόκοσμη αυθεντία . Σήμερα η απευθείας συνδιαλλαγή με τον δοκιμιογράφο /κριτικό, ισοδυναμεί τις περισσότερες φορές με το γνωστό ρητό "αδελφές και παλληκάρια , γίναμε μαλλιά - κουβάρια" .
Παρ' όλα αυτά , επιθυμώ διακαώς να βρώ το e-mail του Christagau για να του στείλω ένα λίβελλο.
Τέλος , μιλώντας πάντα για τον εαυτό μου θεωρώ ότι είναι απείρως πιό δύσκολο να μεταδώσεις τον ενθουσιασμό σου για ένα έργο , από το να θάψεις ένα έργο . Δυστυχώς εδώ μέσα έχουμε αποφασίσει να παρουσιάζουμε μόνο αυτά που θεωρούμε αξιόλογα και όχι και αυτά που θεωρούμε παράδειγμα προς αποφυγή :flipout::flipout:
 
Τα τελευταία χρόνια πάντως έχω πάψει να διαβάζω με όρεξη τις δισκοκριτικές . Αφ' ενός μεν οι ασχολούμενοι με το "ρόκ" και τα σύγχρονα παρακλάδια του , είναι πολύ νεαροί στην ηλικία , οπότε παρουσιάζουν συνήθως δίσκους που δεν έχουν να μου πουν τίποτα απολύτως , αφ' ετέρου δε οι παλιοί παιδικοί μου "έρωτες" έχουν στραφεί σε άλλα είδη , με αποτέλεσμα ναι μεν να παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον τα κείμενα τους , αλλά δυστυχώς να ξέρω ότι οι προτάσεις τους δεν είναι για μένα .

Πάντως κομβικό σημείο για μένα , εκεί όπου αντελήφθην ότι η μουσική είναι αυστηρά προσωπικά είδος , δεν παρουσιάζεται , δεν συζητείται , δεν περιγράφεται , ήταν το "Smile". Εδώ μέσα συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν άνθρωποι που όντως τους αρέσει και αυτό για μένα είναι τόσο μυστήριο , όσο και η κατανόηση της περιόδου εγκυμοσύνης μιάς γυναίκας . Είναι απλά έξω από μένα . Οπότε περιορίζομαι στο Now listening αναρτώντας φωτογραφίες από αυτά που ακούω μερικές φορές .
 
Top Bottom