Τι ακριβώς είναι ένα όνειρο; [Pink Floyd]

τα πράγματα ήταν πολύ απλά...
Ξεκίνησαν πρωτοποριακά και με συγκεκριμένη κατεύθυνση. Κάπου στο δρόμο χάσανε τον Syd. Και μάλλον όχι τον χάσανε, τον αφήσανε σπίτι και πήγαν στο live.
Πολύ απλά.
Ή με τον Syd ή με την επιτυχία.
Κλήρωσε η επιτυχία.
Πήρε τα ηνία ο Waters. Μέχρι που οι άλλοι έσκασαν.
Ήδη το συγκρότημα ήταν μισοδιαλυμένο από την εποχή του Animals κύρια ψυχολογικά λόγω χρεών και τεράστιων φορολογικών προβλημάτων.
Πάνω εκεί φτιάχτηκε το The Wall σε δυό ηπείρους και τρεις τουλάχιστον χώρες.
Στο τέλος οι τρεις (δυο) πήραν το όνομα και ο Waters το The Wall.

Αν ήταν όνειρο ήταν για ούτε σχεδόν ένα χρόνο.
 
supersonic said:
Αν ήταν όνειρο ήταν για ούτε σχεδόν ένα χρόνο.
Click to expand...
O καλος μας oδοστρωτηρας :proud: .... o Υπερηχας ! :smash:

440px-Street_roller.JPG


Kαλα, κοιτα ... οπως ο ο ιδιος ετονισες "Jazz εβγαινε μεχρι το '74 ..."
Μετα, εσπασε το καλουπι (και μετακομισε η μουσικη). :rolleyes:

Iσα-ισα που προλαβε το Dark Side (το '73) ... χαρη του καναμε ! :smash:
 
έχει αρκετά doc στο νετ για όσους δεν έζησαν γεγονότα.
Δείτε τα.

Οι άνθρωποι ήταν για την κονόμα από τη μέρα που "ζαλίστηκε" ο Syd.
Μετά δεν υπήρχε γυρισμός.
 
Άλλη η "αυτιά" του μουσικού στην μουσική και άλλη του ακροατή .
Ο chief είναι, εκτός των άλλων, μουσικός, εμείς είμαστε ακροατές.
Αυτό, πιστεύω ,ότι εξηγεί πολλά πράγματα .
Όπως πχ την αγάπη τους για μερικά είδη μουσικής ή για μερικά γκρουπς που πολλοί από εμάς ούτε καν μπορούμε να "χωνεψουμε"ή αντίθετα την αποστροφή τους σε μουσικές και συγκροτήματα.
 
mdvq said:
Άλλη η "αυτιά" του μουσικού στην μουσική και άλλη του ακροατή .
Ο chief είναι, εκτός των άλλων, μουσικός, εμείς είμαστε ακροατές.
Αυτό, πιστεύω ,ότι εξηγεί πολλά πράγματα .
Όπως πχ την αγάπη τους για μερικά είδη μουσικής ή για μερικά γκρουπς που πολλοί από εμάς ούτε καν μπορούμε να "χωνεψουμε"ή αντίθετα την αποστροφή τους σε μουσικές και συγκροτήματα.
Click to expand...

Μεγαλη αλήθεια αλλά δεν έχει να κάνει με μουσικούς και ακροατές..Έχει να κάνει μονάχα με ακροατές..Ο μουσικός ξεκινάει σαν ακροατής πρωτίστως και αφού λάβει τα ερεθίσματα κινείται προς την κατεύθυνση που τον εκφράζει περισσότερο. .
Κάποιος που την έχει "ακουσει" λ.χ. με το πρώτο των Motorhead τι να του πει η κλασική και τι να πάει να κάνει εκεί; ..Θα κοροϊδεύει τον εαυτό του..
Αν μεγαλώσεις με Χιώτη,θα πιάσεις μπουζούκι..Τέλος.
Αν έχεις στο αίμα σου το Blues For The Red Sun και την βρωμιά που εκπέμπουν τα άλμπουμ των Monster Magnet παραδίπλα,θα ακούς free jazz και θα τρέχεις. (Είναι και το περίφημο way of life)
Για εγκυκλοπαιδικές γνώσεις το καταλαβαίνω..Αλλά οι πιθανότητες να κυλήσει στο αίμα σου είναι ελάχιστες έως μηδαμινές..

Για την ιστορία,είμαι με την μετά Syd εποχή και έχω πολλούς λόγους..Ένας από αυτούς είναι το γεγονός ότι αν δεν υπήρχε αυτή η εποχή,δεν θα έβγαινε ποτέ ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ..Το Alternative 4 των Anathema. :)
 
Δεν χρειάζεται να πάρουμε το μέρος καμίας εποχής, πριν ή μετά Σιντ...

Και οι δύο είχαν τα καλά και τα κακά τους...

Κρατάμε αυτά που κόλλησαν με την πάρτη μας... Πάνω που είχα βγει από το αυγό, θυμάμαι περίμενα την κυκλοφορία του animals... Πώς και πώς... Και ήταν μεγάλη η απογοήτευση... Ιδιαίτερα που είχα πια μάθει και άλλα κόλπα και μουσικούς, πολύ πιο ενδοστρεφείς και ''προχωρημένους''... Όταν βγήκε το wall ήμουν ήδη αλλού... Ωστόσο, δεν μπορούσα να μην παραδεχθώ ότι ήταν αριστούργημα... Κονομα ξεκονομα, ο Waters ήταν ιδιοφυής...

Στάλθηκε από το SM-G965F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
 
mdvq said:
Άλλη η "αυτιά" του μουσικού στην μουσική και άλλη του ακροατή .
Ο chief είναι, εκτός των άλλων, μουσικός, εμείς είμαστε ακροατές.
Αυτό, πιστεύω ,ότι εξηγεί πολλά πράγματα .
Όπως πχ την αγάπη τους για μερικά είδη μουσικής ή για μερικά γκρουπς που πολλοί από εμάς ούτε καν μπορούμε να "χωνεψουμε"ή αντίθετα την αποστροφή τους σε μουσικές και συγκροτήματα.
Click to expand...

Δεν ισχυει αυτο που λες.
Υπαρχουν και αλλοι που δεν ειναι απλα ακροατες. Αν και αυτο το τελευταιο δεν ειναι υστερημα.
Ο chief εχει τα δικα του κριτηρια. Οπως ο καθενας.
Επισης κατι αλλο. Ολοι οι μουσικοι δεν αγαπουν την τζαζ ουτε τους λεγομενους πειραματισμους. Καποιοι ναι, καποιοι οχι.
Και ενα τελευταιο, η χρηση της λεξης "κονομα", υποτιμιτικα επειδη ενα γκρουπ ειχε την ιδιοφυία να πιασει ενα σφιγμο μιας αεναης αναμονης του κοινου, και να δημιουργησει ειδος, εμενα δεν μου παει καθολου. Γιατι οι Pink Floyd δημιουργησαν ειδος και ουσια απο μονοι τους.

Και θα μπορουσα και γω να γινω καταλυτικος και αφοριστικος και να πω...Και μονο ενα τραγουδι καποιων δευτερολεπτων στο The Wall, θα χρειαζονταν δεκα Syd για να το σκεφτουν και να το γραψουν. Vera...ολα τα παντα ειναι μεσα, μουσικη και στιχος, μεσα σε καποια δευτερολεπτα. Μονο μια ιδιοφυία μπορει να κανει κατι τετοιο, και αυτο ειναι μια λεπτομερεια μονο απο το εργο αυτο.
 
Αυτά που έγραψα τα έγραψα ως ακροατής.
Από την πρώτη μέρα που βγήκε και αγόρασα το dsotm τους παρακολούθησα στενά. Όπως πολύς κόσμος ασχολήθηκα εκ των υστέρων με το παρελθόν τους και τον Syd.
Πέρασα σχεδόν 6 μήνες παίζοντας το shine on you crazy diamond και πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν από τους δίσκους που διαμόρφωσαν κατα πολύ τις απόψεις μου για τη μουσική στα μέσα των 70.

Το θέμα είναι όμως όπως τέθηκε από τον Γρηγόρη το όνειρο.
Και σίγουρα το όνειρο εξ αρχής δεν ήταν αυτό που έχει παγιωθεί στη μνήμη μας.
Αλλο οι Floyd που ξέρουμε και άλλο οι Floyd με τον Syd.
Δυο διαφορετικά πράγματα.
Γι αυτό και το σχόλιο.
Δυστυχώς αυτά δεν μπορούν να κλειστούν σε 10 σειρές.
 
Ε καλα τωρα!
Θελετε να σας κανω και πενηνταρακια πως χρησιμοποιουμε την λεξη ακροατης εδω μεσα??
Φυσικα και ΔΕΝ εννοω τον "πουθενα" που οταν τον ρωτας τι μουσικη ακουει, σου λεει τα παντα!
Εννοω τους συνειδητοποιημενους ,εσας εδω μεσα ρε αδερφε.
 
Υποψιν οτι το The Wall (ΟΛΑ ΤΑ TRACKS) μου ειναι αδυνατον να τα ακουσω σ'αυτην την ηλικια.
Καταγγελτικα μιας ολοκληρης κοινωνιας, μαυριλα, δυστοπια, αδιεξοδα, απορριψη, no future ...

... "Mother, did it need to be so high"... :nounder:

Δεν αντεχονται (απο τον εσωτερικο ρυθμιστη καταθλιψης και απελπισιας). Ιδιως οι στιχοι !!!!!!!
Σκεφτηκα αν μπορουσα να ακουσω μονο την μουσικη ... αλλα που να βρω σκετη την μουσικη ?

Αντιθετα, το Dark Side ακουγεται (καπως ανεκτοτερα) ακομα και σημερα. Το ιδιο και το Animals.
Που ειναι καταθλιπτικα του κερατεως αλλα (πως να το πω) εχουν κατι αιθερικοτερο μεσα τους.
Και ας γαυγιζουν τα σκυλια, και ας μουγκριζουν τα γουρουνια. Μπορει και να το χανω παιδες :laugh: ...
 
Eπανερχομαι για να επανορθωσω κατι. Μου φανηκε οτι μιλησα αρκετα σκληρα για τον Syd, και αυτο παρεσυρομενος αλλη μια φορα σαν ενας διαχωρισμος εξαιτιας ενος cult προσωπικοτητας, του συγκροτηματος.
Ημουν λιγο αδικος για καποια δυο αλμπουμ, αυτα τα πρωτα, που τα ακουω εδω και τοσα χρονια συνεπως και συνεχως. Συν οτι βρισκω στα τραγουδια του Barrett ταυτοχρονα μια μοναδικη τρυφεροτητα με κατι φευγατο, που και μενα με εκανε να "φευγω".

Παρ'ολα αυτα οι Πινκ Φλοϋντ δεν "τελειωνουν" με τον Μπαρρετ. Εξελισονται και γινονται αυτο που εμελε να γινουν.
 
My 2 cents. AN υπάρχει κάτι που ένα μουσικός ΙΣΩΣ μπορεί να εκτιμήσει καλύτερα σε οποιοδήποτε είδος αυτή ΜΠΟΡΕΙ είναι η τεχνική.
Από την άλλη οι μουσικοί, κάποιοι μουσικοί τέλος πάντων έχουν αποκτήσει ίσως λόγο "εξειδίκευσης" περισσότερες εμμονές από κάποιο συνειδητοποιημένο (μεγάλη κουβέντα) ακροατή με αποτέλεσμα να γίνονται κάποτε και περισσότερο αρτηριοσκληρωτικοί...

Πέρα όμως από τα προσωπικά γούστα της όποιας φόρμας, θέλω να πιστεύω, πως πολλοί αυτό που εκτιμούν πρώτο είναι η "ψυχή" και αυτό ξεχωρίζει νομίζω άνετα σε κάθε αυτί όταν αφουγκραστεί λίγο αυτό που ακούει.

Εκτός από το παραπάνω που εκτιμώ, από παλιά και ειδικά όσο μεγαλώνω όταν ακούσω κάτι που θα με ταρακουνήσει, από όπου και αν μπορεί να προέρχεται δεν κάθομαι να το αναλύσω. Απλά κάθομαι και το απολαμβάνω, και αν υπάρξει σε κάποιο χρόνο μια "ανάλυση" αυτή θα έρθει μόνη της μέσα από την ακούσια εσωτερική ζύμωση στην οποία συμβάλουν πράγματα διαφορετικά για τον κάθε ένα (πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς άλλωστε?)

Όσο για τους Floyd μου αρέσει η Syd εποχή για τον πειραματισμό και την αυθεντικότητα και το "ακατέργαστο" του πράγματος αν και δεν είναι αυτό που θα ακούσω κάθε μέρα. Και μου αρέσει και η αμέσως επόμενη εποχή, μέχρι την Πομπηία, που δεν ξέρω καλά να το αναλύσω γιατί ούτε και με ενδιαφέρει. Το μετά για εμένα τουλάχιστον πέρα από την τεχνική δεν μου λέει τίποτα, μα εντελώς. Στα αυτιά μου είναι σαν να γράψαν κάτι σε ένα midi, και να πάτησαν το Play.

Υπερβολικό? Ίσως, αλλά μιλάω μόνο για το τι ακούω ή δεν ακούω εγώ.
 
chris73 said:
Πέρα όμως από τα προσωπικά γούστα της όποιας φόρμας, θέλω να πιστεύω, πως πολλοί αυτό που εκτιμούν πρώτο είναι η "ψυχή" και αυτό ξεχωρίζει νομίζω άνετα σε κάθε αυτί όταν αφουγκραστεί λίγο αυτό που ακούει.
Click to expand...

Η οποία ''ψυχή'' πώς ορίζεται;
 
Αν σου έχει τύχει να ακούσεις για παράδειγμα τον ίδιο μουσικό, μπάντα κτλ να παίζει σε διαφορετικό χρόνο κάτι, και κάποια φορά κάτι σου λείπει, σαν να είναι κονσέρβα η μουσική, τότε καταλαβαίνεις για τι μιλάω.
 
Top Bottom