Ακουγοντας τον Μανωλη Γλεζο να λεει χθες οτι το ποσον ειναι 180 δις ευρω ΧΩΡΙΣ τους τοκους καπως μου ηρθε και το ψιλοεψαξα σημερα ,δεν γνωριζω το πως και τι των σαιτ απο τα οποια ενημεωθηκα εαν κατι απο ολα δεν ισχυει η ειναι μερος καποιου "παιχνιδιου" ας διαγραφει
1.-Απο την Καθημερινη...........
Η πορεία των γερμανικών αποζημιώσεων
Η ελληνική κυβέρνηση, κατόπιν απόφασης του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, ανακοίνωσε σήμερα ότι θα ασκήσει παρέμβαση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην προσφυγή της Γερμανίας κατά της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ιταλίας που δικαίωσε τους συγγενείς των 228 θυμάτων του Διστόμου. Η προθεσμία που έχει η ελληνική κυβέρνηση για να ασκήσει παρέμβαση λήγει σε δύο ημέρες, δηλαδή, στις 14 Ιανουαρίου 2011.
Ειδικότερα, τον ερχόμενο Ιούνιο θα εκδικαστεί ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η προσφυγή της Γερμανίας κατά της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ιταλίας, με την οποία απορρίφθηκε η ένσταση της Γερμανίας περί ετεροδικίας και κρίθηκε νόμιμη η κατάσχεση γερμανικού ακινήτου κειμένου στην πόλη της Φλωρεντίας της Ιταλίας για την πληρωμή μέρους του ποσού που επιδικάστηκε από τα ελληνικά δικαστήρια στους συγγενείς των 228 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας του Διστόμου. Έτσι, η γερμανική κυβέρνηση θα πρέπει να καταβάλει στους συγγενείς των θυμάτων 25 εκατ. ευρώ, συν τους νόμιμους τόκους από το 1997.
Πριν από την εξέλιξη αυτή, τα θύματα του Διστόμου, μετά τη δικαίωσή τους από την ελληνική Δικαιοσύνη, δεν μπόρεσαν να προβούν σε κατάσχεση και διενέργεια πλειστηριασμού κατά δύο ακινήτων του γερμανικού Δημοσίου που βρίσκονται στην Ελλάδα (Ινστιτούτο Γκαίτε και Γερμανική Αρχαιολογική Σχολή), καθώς δεν υπήρξε η προηγούμενη συγκατάθεση δύο Ελλήνων υπουργών Δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπως απαιτεί η Δικονομία.
Τα θύματα του Διστόμου ήταν 228 Έλληνες, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άνδρες. Μεταξύ των νεκρών ήταν και 56 παιδιά κάτω των 16 ετών. Έτσι, ο αποβιώσας δικηγόρος Ι. Σταμούλης, κατέφυγε, τότε, στη Φλωρεντία όπου υπάρχουν γερμανικά ακίνητα και έκανε κατασχέσεις, σύμφωνα με το άρθρο 44 του καταστατικού της Ενωμένης Ευρώπης, το οποίο ορίζει ότι απόφαση εκτελεστή σε μια ευρωπαϊκή χώρα εκτελείται και στα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το γερμανικό Δημόσιο προσέφυγε στο Πρωτοδικείο Φλωρεντίας για να ακυρώσει την κατάσχεση, αλλά το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή του, όπως έκανε το Εφετείο της Φλωρεντίας. Στη συνέχεια, με απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Ιταλίας, δικαιώθηκαν οι συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου και το γερμανικό κράτος, προκειμένου να παρακάμψει την απόφαση του ανώτατου ιταλικού δικαστηρίου και τη συνεπακόλουθη αποζημίωση των θυμάτων, προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Πάντως, πρέπει να αναφερθεί ότι στις 4 Δεκεμβρίου 2010 ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χαρ. Καστανίδης, από το βήμα της Βουλής, είχε αφήσει ανοικτό το ενδεχόμενο να διεκδικήσει η χώρα μας τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Το παρασκήνιο
Αύριο (Πέμπτη) ή το αργότερο την Παρασκευή το πρωί, οπότε και λήγει η προθεσμία που έχει τεθεί, ο Έλληνας πρέσβης πρόκειται να καταθέσει στον Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, την παρέμβαση της Ελλάδας στην ιταλογερμανική διένεξη για την διεκδίκηση αποζημιώσεων των θυμάτων του Δίστομου, όπως ανακοίνωσε στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου.
Ήδη έχει ενημερωθεί η Γραμματεία του Διεθνούς Δικαστηρίου να αναμένει τις επόμενες ώρες την κατάθεση της παρέμβασης.
Όπως ανέφερε αρμόδιος κυβερνητικός παράγων, που εδώ και μερικούς μήνες συμμετέχει ενεργά στην νομική και πολιτική διερεύνηση του λεπτού αυτού θέματος, ο πρωθυπουργός κατέληξε στην απόφαση αυτή αφού στάθμισε «τους προφανείς ηθικούς, νομικούς και πολιτικούς λόγους, αλλά και σημαντικά ζητήματα ύψιστης εθνικής σημασίας».
«Προκρίθηκαν», κατά την ίδια πηγή, «τα συνολικά συμφέροντα της χώρας, ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για την πατρίδα μας, με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, έτσι, ώστε με τις οφειλόμενες πράξεις και ενέργειές να επιτελεστεί το αυτονόητο χρέος να τιμηθεί εμπράκτως τη μνήμη όσων θυσιάστηκαν για την πατρίδα».
Η πολύπλευρη και λεπτή νομική και πολιτική επεξεργασία κατέληξε σε δύο βασικές κατευθύνσεις οι οποίες τέθηκαν ενώπιον του πρωθυπουργού: Πρώτον, λήφθηκε υπόψη ο πολιτικός προβληματισμός για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, και, δεύτερον, εξετάστηκαν ενδελεχώς οι νομικές και δικαστικές πτυχές της υπόθεσης.
Το περιεχόμενο, τα στοιχεία και η επιχειρηματολογία της παρέμβασης, όπως και οι επικείμενοι χειρισμοί κατά την διάρκεια της εξέτασης της υπόθεσης στο Διεθνές Δικαστήριο, αποφασίστηκε να παραμείνουν απόρρητοι, ενώ την νομική παράσταση θα εκφράσουν έγκυροι και έμπειροι ελληνες και ξένοι νομικοί.
Η Ελλάδα θα ασκήσει αίτημα παρέμβασης στη δίκη, σύμφωνα με το άρθρο 62 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου, προβάλλοντας ότι έχει έννομο συμφέρον στην εκκρεμή δίκη, το οποίο θίγεται από την απόφαση του Δικαστηρίου επί της υποθέσεως αυτής.
Η δίκη αυτή άρχισε με κατάθεση προσφυγής της Γερμανίας κατά της Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο στις 22 Δεκεμβρίου 2008, με αντικείμενο να διαπιστωθεί από το τελευταίο η παραβίαση από την Ιταλία (τα Ιταλικά δικαστήρια) της υποχρέωσής της - κατά το διεθνές δίκαιο - να αναγνωρίσει το προνόμιο της ετεροδικίας του Γερμανικού Δημοσίου στις δίκες που αφορούν την εκτέλεση αποφάσεων, που επιδικάζουν αποζημιώσεις σε θύματα των ναζιστικών θηριωδιών.
Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, στην προσφυγή της η Γερμανία προβάλλει στο Διεθνές Δικαστήριο, ότι παραβιάζεται η ετεροδικία που απολαμβάνει το Γερμανικό Δημόσιο, λόγω της εκτέλεσης στην Ιταλία της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, με την οποία επιδικάζονται αποζημιώσεις στα θύματα της σφαγής του Διστόμου.
Επισημαίνεται ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα πρέπει να αποφασίσει κατ' αρχήν, αν η Ελλάδα μπορεί να παρέμβει στην εν λόγω δίκη μεταξύ Γερμανίας-Ιταλίας. Εφόσον δε, το Δικαστήριο χορηγήσει τελικά τη σχετική άδεια τότε η χώρα μας θα μπορεί να μετάσχει στη δικαστική διαδικασία με δυνατότητα παρουσίασης της ελληνικής επιχειρηματολογίας επί της ουσίας της διαφοράς.
Σύμφωνα με τον ίδιο κυβερνητικό παράγοντα η παρέμβαση της Ελλάδας γίνεται με τέτοιο τρόπο κατά τον οποίο δεν καθίσταται διάδικο μέρος, αλλά παρεμβαίνει ως χώρα που έχει έννομο συμφέρον. «Λέμε, δηλαδή, στο Διεθνές Δικαστήριο ότι πριν λάβετε τίς αποφάσεις σας για την υπόθεση είναι χρήσιμο να ακούσετε τις απόψεις των κατοίκων του Δίστομου, γιατί οι αποφάσεις που θα πάρετε θα έχουν επίδραση σ´αυτούς», εξήγησε η κυβερνητική πηγή.
Στην επεξεργασία της ελληνικής παρέμβασης συνέβαλαν ενεργά ο υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος, ο υπουργός Επικρατείας Χάρης Παμπούκης με την συνδρομή Ελλήνων και ξένων νομικών κύρους υπό τον συντονισμό του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα και Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη, τους οποίους και ευχαρίστησε στην συνεδρίαση του υπουργικού Συμβουλίου ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
2.- Απο το σαιτ ardin.gr ειναι λιγο μεγαλο ας το κοψει η Διαχειρηση οπως θελει αν δεν χωρα :ernaehrung004:
ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
Στη μνήμη του Γιάννη Σταμούλη
Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία... είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη...
Μίλαν Κούντερα
Από τους 800 Γερμανούς στρατιωτικούς εναντίον των οποίων είχε ασκήσει δίωξη το μεταπολεμικό “Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου”, για τη γενοκτονική δράση τους στην Ελλάδα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ισοπέδωση και το κάψιμο 2.500 (!) χωριών, 50.000 εκτελέσεις μαχητών και αθώων πολιτών και τον θάνατο 300.000 ανθρώπων από την πείνα (λιμό) τον χειμώνα του 1941, αλλά και μέχρι το 1945, και δεκάδες χιλιάδες σωματικά αναπήρους και ψυχικά ασθενείς, δεν καταδικάστηκε κανένας!
Υπολογίζεται πως εξοντώθηκε το 12% των Ελλήνων. Το 8% από τις δολοφονίες-εκτελέσεις και την πείνα, αλλά και ένα 4% από τις γεννήσεις που δεν έγιναν, λόγω των ασθενειών - κακουχιών. Πέρα από τις καταστροφές των δημόσιων υποδομών και των ιδιωτικών περιουσιών, για τις οποίες η «Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων» (1947) αναγνώρισε μια συνολική μελλοντική απαίτηση για Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις ύψους 8,5 δισ. δολαρίων, αγοραστικής αξίας του 1938 (!), χωρίς να αναγνωριστούν τα “διαφυγόντα κέρδη” για τις επόμενες δεκαετίες (!).
Η Ελλάδα ζήτησε τότε την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δις δολαρίων.
Το 1959, η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή υποχρεώθηκε από τη “δημοκρατική” Γερμανία να κλείσει-αναστείλει τη λειτουργία του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου (με προϊστάμενο τον εισαγγελέα Ι. Τούσση) και να στείλει τους 800 φακέλους στη “Δικαιοσύνη” της τότε Δυτικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας, με την υπόσχεση ότι θα ασκήσουν οι ίδιοι δίωξη στους ομοεθνείς τους, επειδή είναι, τώρα πια,... “δημοκράτες”! Παράλληλα, η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε να αμνηστεύσει και να στείλει, τον σε 25 χρόνια κάθειρξη καταδικασμένο Μαξ Μέρτεν (για τις δολοφονίες και τη ληστεία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης) στη Γερμανία, για να εκτίσει την ποινή του εκεί!
Η συνέχεια ήταν η “δημοκρατική” Γερμανία να τους απαλλάξει όλους (!) με βουλεύματα, με το ατράνταχτο νομικό επιχείρημα ότι τα όλα τα εγκλήματα (και το ξεκοίλιασμα εγκύων γυναικών) αποτελούσαν νόμιμα «στρατιωτικά αντίποινα» για τη δράση «ανταρτών» (όπως και το χιτλερικό διάταγμα για 50 εκτελέσεις Ελλήνων για κάθε Γερμανό που σκοτώθηκε από αντιστασιακούς!).
Ο καταδικασμένος (1958) από Ελληνικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου (Στρατοδικείο) Μαξ Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε στην πατρίδα του, για να πάρει στη συνέχεια αποζημίωση και σύνταξη από το γερμανικό κράτος «για την άδικη μεταχείριση του στην Ελλάδα»! Πέθανε «πλήρης ημερών» το 1972 (!), αφού προηγουμένως είχε απαλλαχθεί και αυτός για τη δράση του στην Ελλάδα με βούλευμα, παρά την υπόσχεση της Γερμανίας ότι θα τον δίκαζε και θα τον φυλάκιζε…
Σήμερα κάποιοι «μάγκες» ψάχνουν, βάσει αφηγήσεων και εξομολογήσεων του Μαξ Μέρτεν, να βρουν ακόμα τον «θησαυρό των Εβραίων» στους βυθούς της Φοινικούντας στη Μεσσηνία... Με την υπόσχεση του ελληνικού κράτους πως ό,τι βρεθεί θα το μοιραστούν οι Έλληνες χρυσοθήρες, σαν «εύρετρα», και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδας… λες και είναι σίγουρο πως ό,τι απέκρυψαν οι Γερμανοί από τις ληστείες στην Ελλάδα ανήκε μόνο στους Εβραίους συμπολίτες μας της Θεσσαλονίκης… Στην έκθεση του Νίκου Καζαντζάκη για το δολοφονικό όργιο των Ναζί στην Κρήτη αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι οι Γερμανοί αφαιρούσαν, μάζευαν, ακόμα και τα χρυσά δακτυλίδια και δόντια από τα θύματα τους!
Το «κερασάκι» στην ιστορία, που αξίζει να το αναφέρουμε, είναι ότι λίγο πριν σταματήσει η Ελλάδα με νόμο (το 1959, νόμο που δεν τον κατάργησε, για λόγους τιμής και αξιοπρέπειας, η μεταπολιτευτική «Δημοκρατία μας»), τη δίωξη και τη φυλάκιση Γερμανών εγκληματιών Πολέμου, και, πριν αμνηστευτεί ο Μαξ Μέρτεν (με έναν άλλο «επείγοντα» νόμο, επίσης το 1959), μέσω των γερμανικών Μ.Μ.Ε. (Spiegel, Hamburger Echo, 1959-1961) είχε καταγγείλει πως «θυμήθηκε» κάποιον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δικηγόρο στο επάγγελμα, που συνεργαζόταν με το γερμανικό στρατηγείο της Θεσσαλονίκης στην κατάδοση Ελλήνων αντιστασιακών, και είχε μάλιστα αποζημιωθεί με ένα κατασχεμένο εβραϊκό κατάστημα υφασμάτων. «Θυμόταν» μάλιστα ο Μαξ Μέρτεν ότι υπήρχε και μία φωτογραφία που έδειχνε τη γυναίκα του τότε καραμανλικού υπουργού «Δικαιοσύνης», την περιώνυμη Δοξούλα Μακρή, να γιορτάζει Πρωτοχρονιά του 1943 στο γερμανικό στρατηγείο, όπου ήταν γραμματέας. Μιλούσε επίσης και για την ύπαρξη και άλλων φωτογραφιών…
Λίγο αργότερα οι δημοσιεύσεις σταμάτησαν (1961) με παράκληση του γερμανικού ΥΠΕΞ, «για να μην βλαφτούν οι φιλικές σχέσεις με την σύμμαχο Ελλάδα...».
Σταμάτησε όμως και η «Αριστερά» να αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα, ιδιαίτερα μετά τη «μεταπολίτευση» («Καραμανλής ή τανκς») για λόγους διαφύλαξης και αποκατάστασης της «εθνικής ομοψυχίας» και της «λήθης στο παρελθόν»... (Δεν θα μας λέτε εσείς εαμο-Βούλγαρους, δεν θα σας λέμε εμείς γερμανο-τσολιάδες)...
Το 1977, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλαβε στο Άαχεν το παράσημο του θεμελιωτή της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Γερμανικού Έθνους», του «Μεγάλου Καρόλου» (“KARLSPREIS”). Μια τιμή που την αποδίδουν οι Γερμανοί σε όλους τους καλούς τους φίλους που πολεμούν για το γερμανικό όραμα της Eνωμένης Ευρώπης (Με Χίτλερ ή χωρίς Χίτλερ… ).
Για να καταλάβουμε το τι σημαίνει να κλείνει από το 1959 (!) το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου και να σταματά η δίωξη Γερμανών στην Ελλάδα, θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, 68 χρόνια μετά την έναρξη του Β´ Π. Π., λειτουργούν ακόμα τα αντίστοιχα γραφεία στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Αυστραλία και τη Γερμανία, και όποτε εντοπίσουν κάποιον, ενεργό τότε Ναζί, τον δικάζουν, έστω και εάν είναι σήμερα ένα χούφταλο των 90 -100 χρονών, διότι, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, τα «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας» δεν παραγράφονται!
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα συμπληρώνεται με την παραίτηση από τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων –και της επιστροφής των αναγκαστικών δανείων της Τράπεζας της Ελλάδας προς το Γ´ Ράιχ. Μιλάμε για ποσά που ξεπερνούν τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια!
Η αποζημίωση – επανόρθωση αυτή και η αναγνώριση του εγκλήματος θα αποτελούσαν τη μοναδική δικαίωση των αγώνων και των θυσιών του ελληνικού λαού.
Και όμως η Γερμανία, ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική, δηλαδή εκβιασμό μεγάλης δύναμης, αρνείται και να συζητήσει έστω αυτό το θέμα. Και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό της, αυτής και των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών (δηλαδή η «πνευματική» και οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα μας), ακολουθεί τις εντολές των «συμμάχων».
Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά από πολλά χρόνια αβελτηρίας, να αποφάσισε στον τελευταίο του λόγο μπροστά στην κοινοβουλευτική ομάδα του Πα.Σο.Κ. (Μάιος 1995), να ανακοινώσει –όλως επισήμως– ότι δίνει εντολή στον Έλληνα πρέσβη στη Βόννη να υποβάλει διπλωματική «ρηματική διακοίνωση» προς τη Γερμανία, με την οποία ζητά την έναρξη διαπραγματεύσεων για την τακτοποίηση των οφειλών της Γερμανίας...
Ο «Ευρωπαϊστής» όμως, ο «συνήθης Κ. Σημίτης», έγραψε και αυτή την πολιτική παρακαταθήκη του πρώην αρχηγού του Πα.Σο.Κ. εκεί που έγραψε και τις άλλες... Διότι, σύμφωνα με τους μάνατζερ του νεο-φιλελευθερισμού και του «πολιτικού ρεαλισμού», «πρέπει να κοιτάμε μπροστά» και όχι στο «παρελθόν», για να κτίσουμε τη «δυνατή Ελλάδα»...
Το καραγκιοζιλίκι αυτό ολοκληρώθηκε από τον «συνήθη Κ. Σημίτη» όταν έκανε ανοιχτή παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, βάζοντας τον άλλο γερμανοσπουδασμένο υπουργό “Δικαιοσύνης”, τον Μιχ. Σταθόπουλο, να απαγορεύσει την κατάσχεση των ακινήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής (διάβασε τον Κυριάκο Σιμόπουλο για τον ρόλο των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στην Ελλάδα), υπέρ της αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου, με μία αναχρονιστική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που λέει πως ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης «όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μία χώρα και το επιβάλει το εθνικό συμφέρον...». Όπως γνωρίζουμε, τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης μεταφράζονται πάντα σε “εθνικά”, δηλαδή όλων μας…
Στη συνέχεια ο ίδιος ο “συνήθης Κ. Σημίτης”, έκανε μια ακόμα πιο βαρεία πράξη «εθνικής αναξιοπρέπειας» δίνοντας, για πρώτη φορά, παράταση στη θητεία (που είχε λήξει) του τότε (2001) προέδρου του Αρείου Πάγου, Στέφανου Ματθία, ώστε να προλάβει να συγκροτήσει Ειδικό Δικαστήριο (με «ειδική» σύνθεση) με το οποίο θα ανατρέψει την απόφαση της Ολομέλειας (2001) του Αρείου Πάγου, η οποία είχε δικαιώσει την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του Διστόμου, και απορρίψει την ένσταση της Γερμανίας η οποία ζητούσε την ακύρωση της απόφασης στη βάση του “δικαιώματος της ετεροδικίας”, δηλαδή ότι ένα κράτος (η Ελλάδα) δεν μπορεί να δικάσει ένα άλλο κράτος (τη Γερμανία), ακόμα και εάν τα μέλη και τα όργανα του δεύτερου έχουν αδικοπραγήσει στην επικράτεια του πρώτου!
Το “δίκαιο” της ατιμωρησίας που διεκδικούν οι ιμπεριαλιστές
Και έτσι έγινε! Επί κυβέρνησης του “συνήθη Κ. Σημίτη” και των συνεργατών του, ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ανέτρεψε την απόφαση της Ολομέλειας του δικαστηρίου που προΐστατο ο ίδιος και στην οποία είχε μειοψηφήσει!) από ένα άλλο, ad hoc συγκροτημένο “ειδικό” δικαστήριο με “ειδική σύνθεση” και αναγνώρισε –επιτέλους (!)– στη Γερμανία “δικαίωμα ετεροδικίας” – δηλαδή να μη δικάζεται στην Ελλάδα!!!
Αποτέλεσμα: Η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδει*άς, που είχε καταδικάσει τη Γερμανία στην καταβολή 28 δισ. δολαρίων στους κατοίκους του Δίστομου κατέληξε στον σκουπιδοτενεκέ της “δυνατής και περήφανης Ελλάδας”, ώστε να μην έχουν τα βιβλία της Ιστορίας να γράφουν μόνο για τον “Εφιάλτη”. Το ίδιο έγινε και με τις περίπου 80.000 αγωγές κατά της Γερμανίας, που είχαν υποβληθεί από πολίτες σε όλα τα Πρωτοδικεία της Ελλάδας. Εξαφανίστηκαν! Μπήκαν στο αρχείο, χωρίς να φτάσει σχεδόν καμία στο ακροατήριο!
Ένα τεράστιο “αναχρονιστικό”, (πόσο καλός είναι ο αναχρονισμός σε μια τέτοια περίπτωση!) κίνημα, που έφερε τις πλατιές μάζες αντιμέτωπες με τη μνήμη για τον ρόλο του γερμανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στην Ελλάδα, «θάφτηκε εν τη γενέσει του».
Μπροστά σε αυτό το κίνημα ξεσκεπάστηκε η ξενοδουλεία της ελληνικής άρχουσας τάξης. Ξεσκεπάστηκαν οι δήθεν “ισότιμες σχέσεις” ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Τώρα ζητά η Γερμανία αποζημιώσεις (!) και επιστροφή για τους Γερμανούς ομογενείς (volksdeutsche) που εκδιώχθηκαν από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ακριβώς επειδή συνεργάστηκαν με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής κατά τη διάρκεια του Β´ Π. Π.
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες του γερμανικού υπ. Έξ., δεν υπάρχουν «Νικητές και Ηττημένοι, όλοι οι πόλεμοι είναι κακοί». Και γι’ αυτό την 8-9η Μαΐου δεν πρέπει να γιορτάζουμε τη Νίκη των λαών επί του γερμανικού ιμπεριαλισμού–μιλιταρισμού, αλλά… την επέτειο ίδρυσης της Ε.Ο.Κ.– Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μουσική υπόκρουση τον «Ύμνο της Χαράς» του Λ. Φ. Μπετόβεν!
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΔΟΣ - Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΞΕΦΤΙΛΑ ...
Έλληνες προδομένοι από την ελληνική δικαιοσύνη (δες το ντοκυμαντέρ Ένα τραγούδι για τον Αργύρη...) και Ιταλοί επιζώντες από τη ναζιστική θηριωδία προσέφυγαν στα ιταλικά δικαστήρια για την κατάσχεση γερμανικών ακινήτων στην περιοχή του Κόμο.
Μόλις στις αρχές Ιουνίου, το ιταλικό ανώτατο δικαστήριο
(αντίστοιχο του ελληνικού Άρειου Πάγου) αναγνώρισε το δικαίωμα προσφυγής τους στα ιταλικά δικαστήρια και απέρριψε τη γερμανική ένσταση για ετεροδικία (διάβαζε ατιμωρησία), ενώ τα γερμανικά Μ.Μ.Ε. οργιάζουν και απειλούν!
http://www.spiegel.de/politik/ausland,1518,558185,00.html
http://www.sueddeutsche.de/deutschland/artikel/229/178684/?page=16#readcomment
Ναι, η Ιταλία έχει Μπερλουσκόνι... Η ιταλική δικαιοσύνη είναι αστική... Αλλά δεν έχει Κ. Σημίτη, ούτε Στ. Ματθία, ούτε Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή...
Ο τελευταίος μάλιστα, με τη βαριά πολιτική κληρονομιά από τον θείο του, πουλά και ξεπουλά ΟΤΕ και ΔΕΗ στις παγγερμανικές Ντόιτσε Τέλεκομ και RWE και δεν τολμά να πει στη Γερμανία ότι, όποιος θέλει δουλειές και επενδύσεις στην Ελλάδα, πρέπει πρώτα να πληρώσει αυτά που χρωστάει!
Όπως έκαναν οι ΗΠΑ, το 1999, για να εγκρίνουν την κοινοπραξία της αμερικανικής Crysler, με την γερμανική Daimler–Benz, υποχρέωσαν –σαν προϋπόθεση– τη Γερμανία να καταβάλει συμπληρωματικές αποζημιώσεις στους Εβραίους της Αμερικής που είχαν επιζήσει από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Το ίδιο και το Πα.Σο.Κ. το 1999, αντί να πει στην “Hochtief”, να πληρώσει η γερμανική κυβέρνηση την κατασκευή του “Ελ. Βενιζέλος”, από αυτά που χρωστάει στον ελληνικό λαό, της έδωσε και το μάνατζμεντ ξεπουλώντας και τα συμφέροντα Ολυμπιακής ( Τεχνική Βάση κ.λπ. ).
Διευθύνων Σύμβουλος στη “Hochtief”, λέγεται πως είναι ο γιος του Γερμανού αρχιστρατήγου στον Β´ Π. Π. που κρεμάστηκε τo 1946 στις φυλακές του Landahut με απόφαση του Διεθνούς Συμμαχικού Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης (Von Kaitel).
Ψιλά γράμματα αυτά για τους Έλληνες κομπραδόρους...
Το Σπίγκελ γράφει τελευταία πως η γερμανική κυβέρνηση σκέπτεται να προσφύγει «για αυτή την αδικία» της ιταλικής δικαιοσύνης στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης! Ποιος (
, η Γερμανία!
Αυτό που θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η Ελλάδα, ως κράτος, είναι να προσφύγει στη Χάγη για την άρνηση της Γερμανίας να καταβάλει Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις, όπως και κάθε άλλη χώρα που είχε υποστεί τη ναζιστική λεηλασία, για να καταγγείλουν την καταρράκωση του Διεθνούς Δικαίου από τη Γερμανία, η οποία αρνήθηκε να ονομαστεί, όπως έπρεπε, η Συνθήκη Γερμανικής Ενοποίησης (Των τεσσάρων «συμμαχικών» δυνάμεων των δυο Γερμανιών, 1990) σε “Συνθήκη Ειρήνης”, και όχι απλώς, όπως έγινε, σε «Συνθήκη Διακανονισμού των Ζητημάτων που Αφορούν τη Γερμανία».
Οι Γερμανοί γνώριζαν πως εάν ονομαζότανε “Συνθήκη Ειρήνης”, τότε, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, θα έπρεπε να προβλέπεται και η καταβολή Πολεμικών Αποζημιώσεων προς όλες τις χώρες που είχε υπό την κατοχή του το Γ´ Ράιχ.
Πάντα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η σημερινή Γερμανία είναι ο νόμιμος (και άξιος θα πρόσθετα εγώ) κληρονόμος του Γ’ Ράιχ, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν εξ αυτού του γεγονότος!
Το δώρο αυτό τους το έκαναν οι σύμμαχοί μας στον αντιφασιστικό πόλεμο και η “Σοβιετική” Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, εξασφαλίζοντας βέβαια άλλα οικονομικά –πολιτικά ανταλλάγματα εις βάρος κυρίως των λαών των Βαλκανίων που δεν είχαν αποζημιωθεί– δικαιωθεί.
IΝ MEMORIAM ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ
Υ.Γ. Στις αρχές Δεκέμβρη του 2007, πέθανε ο Γιάννης Σταμούλης. Ως Νομάρχης Βοιωτίας και δικηγόρος κινητοποίησε τους κατοίκους του Διστόμου για την υποβολή αγωγών διεκδίκησης αποζημιώσεων και κέρδισε την πρώτη δίκη στο Πρωτοδικείο Λιβαδειάς με τα επιστημονικά του επιχειρήματα! Γεγονός που δημιούργησε ελληνικό και παγκόσμιο (!) νομικό προηγούμενο.
Στη συνέχεια προώθησε τις δίκαιες κατασχέσεις στα γερμανικά ιδρύματα και υπεράσπισε στον Άρειο Πάγο την αρχή ότι δεν διαθέτει η Γερμανία δικαίωμα ετεροδικίας. Τεκμηρίωσε επιστημονικά, αναζήτησε όλες τις σχετικές αποφάσεις του διεθνούς δικαίου και κυρίως ερμήνευσε σωστά.
Δεν μπόρεσε βέβαια να αποτρέψει τις μεθοδεύσεις των Κ. Σημίτη – Στ. Ματθία και τις αποφάσεις της πάντα “ανεξάρτητης” δικαιοσύνης.
Ταξίδεψε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης για να μιλήσει για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων κατά την κατοχή. Μίλησε σε επιστημονικά συνέδρια Γερμανών αντιφασιστών.
Όμως προδόθηκε προσωπικά και πολιτικά, σχεδόν εκδικητικά, προφανώς προς ικανοποίηση και της Γερμανίας. Στις επόμενες Νομαρχιακές εκλογές (1999) το σημιτικό πολιτικό κατεστημένο φρόντισε να μην εκλεγεί Νομάρχης Βοιωτίας! Αυτή είναι η Ελλάδα. Τα ίδια δεν έπαθε ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης ;;; Κλέφτες, ληστές και απατεώνες δεν τους έβγαλαν ;;;
Αυτό μας έλειπε να υπάρχει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας ένας «εχθρός», «αντιγερμανός»!
Όμως ο αείμνηστος Γιάννης Σταμούλης προδόθηκε και πολιτικά, με πισώπλατα «αριστερά» κτυπήματα. Δεν είναι λίγες οι δηλώσεις κάποιων αριστερών, που δεν αναφέρω ονομαστικά, οι οποίοι δήλωναν πως:
«Οι Αριστεροί και Δημοκράτες δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους των Ναζιστών (!), δεν κατάσχουν και δεν διαλύουν πολιτιστικά ιδρύματα όπως το Ινστιτούτο Γκαίτε...».
Τώρα, το γεγονός ότι όλα τα γερμανικά Αριστερά κόμματα και κινήσεις καταγγέλλουν σχεδόν καθημερινά στα έντυπά τους τη δράση των γερμανικών κρατικών και κομματικών ιδρυμάτων (Γκαίτε, Φρίντριχ -Έμπερτ, Νάουμαν, Αντενάουερ, Σάιντλ κ.ά.) ως προσπάθεια πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής παρέμβασης στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπως και ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών υπέρ των πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων της Γερμανίας, δεν παίζει και μεγάλο ρόλο για ορισμένους «αριστερούς» Έλληνες “aestet” που παλεύουν για τη “συμφιλίωση”, τη “λήθη”, την “αγάπη” και το ξεπέρασμα των “προκαταλήψεων”.
ΦΛΑΣΜΠΑΚ…
Το 1988, ο τότε διευθυντής της ΕΡΤ απαγόρευσε την προβολή ενός ντοκιμαντέρ της πρώην Αν. Γερμανίας για την υπονομευτική δράση των Ινστιτούτων Γκαίτε στην Αφρική…
Η παρέμβασή μου αυτή αφιερώνεται στη μνήμη του ακούραστου, συνεπή ριζοσπάστη δημοκράτη Γιάννη Σταμούλη, με τον οποίο είχα, στο θέμα αυτό, μια καλή σχέση συνεργασίας και αλληλοσεβασμού, αλλά και στον Αργύρη Σφουντούρη (Ένα τραγούδι για τον Αργύρη), ένα από τα ορφανά παιδιά που επέζησαν της σφαγής του Διστόμου, μεγάλωσε στη συνέχεια στο ορφανοτροφείο Pestallozi της Ελβετίας, για να ακούσει – διαβάσει στην τρίτη του ηλικία, πριν λίγα χρόνια, σε μια επίσημη επιστολή της γερμανικής κυβέρνησης ότι: «Συγγνώμη, κύριε Σφουντούρη, δεν δικαιούστε αποζημίωση για τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στον Β´ Π. Π., διότι η δράση των γερμανικών στρατευμάτων στο χωριό σας αποτελούσε… νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα για τη δράση ανταρτών...».
Εάν δινόντουσαν από την Γερμανία τέτοιες απαντήσεις, για τα ναζιστικά «αντίποινα» και για το δικαίωμα αποζημίωσης, σε πολίτες ή στις κυβερνήσεις του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Ρωσίας, να είστε βέβαιοι πως θα είχαμε μέχρι και διακοπή των διπλωματικών σχέσεων και προσωρινή ανάκληση πρεσβευτών. Αλλά οι Γερμανοί γνωρίζουν. Στο ελληνικό κράτος και τους πολίτες του δίνουν αυτές τις απαντήσεις…
Δεν υπάρχει πρόβλημα. Ελέγχεται η κατάσταση.
Όμως έχουμε και μια ωραία δικαιολογία για την ένοχη συνείδησή μας: Οι Έλληνες είμαστε γνωστοί για την ανωτερότητα και τη “μεγαλοψυχία μας”, όπως και για τη λεβαντίνικη (Levante) εμπορική ψυχή μας! Και αυτό το γνωρίζουν οι Γερμανοί!
Άμεσο αίτημα στην κυβέρνηση Καραμανλή να ζητήσει από την Γερμανία –σε συνέχεια του διαβήματος (1995) της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου – Κ. Παπούλια (τότε υπ. Εξ.) την έναρξη διαπραγματεύσεων για την καταβολή των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα.
Όποιο μεγάλο δημόσιο έργο θελήσουν στο μέλλον να αναλάβουν γερμανικές επιχειρήσεις, να πληρωθεί από το γερμανικό κράτος σαν “προκαταβολή” των οφειλομένων γερμανικών επανορθώσεων.
Επίσημη συγγνώμη από τη γερμανική κυβέρνηση για το γεγονός ότι δεν δικάστηκε – καταδικάστηκε –παρά την υπόσχεσή– της κανένας από τους 800 Γερμανούς εγκληματίες πολέμου που είχε εντοπίσει το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πόλεμου.
Επίσημη συγγνώμη για τα προσβλητικά προς τον ελληνικό λαό επιχειρήματα της “γερμανικής δικαιοσύνης” ότι οι σφαγές αμάχων και οι λεηλασίες κατά τη διάρκεια “αντιποίνων” του γερμανικού στρατού αποτελούσαν «νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα για τη δράση ανταρτών».
Για λόγους ιστορικής δικαιοσύνης και πολιτικής αξιοπρέπειας, άμεση κατάργηση από την ελληνική Βουλή του νόμου (1959) με τον οποίο σταματά η δίωξη και η παραπομπή σε δίκη Γερμανών εγκληματιών –όποτε εντοπιστούν στην Ελλάδα.
Δεν πρόκειται για θέμα εκδίκησης. Πρόκειται για κάτι πιο σοβαρό. Την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Είναι επίσης ζήτημα παιδείας για τον ελληνικό και γερμανικό λαό.
1.-Απο την Καθημερινη...........
Η πορεία των γερμανικών αποζημιώσεων
Η ελληνική κυβέρνηση, κατόπιν απόφασης του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, ανακοίνωσε σήμερα ότι θα ασκήσει παρέμβαση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην προσφυγή της Γερμανίας κατά της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ιταλίας που δικαίωσε τους συγγενείς των 228 θυμάτων του Διστόμου. Η προθεσμία που έχει η ελληνική κυβέρνηση για να ασκήσει παρέμβαση λήγει σε δύο ημέρες, δηλαδή, στις 14 Ιανουαρίου 2011.
Ειδικότερα, τον ερχόμενο Ιούνιο θα εκδικαστεί ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η προσφυγή της Γερμανίας κατά της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ιταλίας, με την οποία απορρίφθηκε η ένσταση της Γερμανίας περί ετεροδικίας και κρίθηκε νόμιμη η κατάσχεση γερμανικού ακινήτου κειμένου στην πόλη της Φλωρεντίας της Ιταλίας για την πληρωμή μέρους του ποσού που επιδικάστηκε από τα ελληνικά δικαστήρια στους συγγενείς των 228 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας του Διστόμου. Έτσι, η γερμανική κυβέρνηση θα πρέπει να καταβάλει στους συγγενείς των θυμάτων 25 εκατ. ευρώ, συν τους νόμιμους τόκους από το 1997.
Πριν από την εξέλιξη αυτή, τα θύματα του Διστόμου, μετά τη δικαίωσή τους από την ελληνική Δικαιοσύνη, δεν μπόρεσαν να προβούν σε κατάσχεση και διενέργεια πλειστηριασμού κατά δύο ακινήτων του γερμανικού Δημοσίου που βρίσκονται στην Ελλάδα (Ινστιτούτο Γκαίτε και Γερμανική Αρχαιολογική Σχολή), καθώς δεν υπήρξε η προηγούμενη συγκατάθεση δύο Ελλήνων υπουργών Δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπως απαιτεί η Δικονομία.
Τα θύματα του Διστόμου ήταν 228 Έλληνες, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άνδρες. Μεταξύ των νεκρών ήταν και 56 παιδιά κάτω των 16 ετών. Έτσι, ο αποβιώσας δικηγόρος Ι. Σταμούλης, κατέφυγε, τότε, στη Φλωρεντία όπου υπάρχουν γερμανικά ακίνητα και έκανε κατασχέσεις, σύμφωνα με το άρθρο 44 του καταστατικού της Ενωμένης Ευρώπης, το οποίο ορίζει ότι απόφαση εκτελεστή σε μια ευρωπαϊκή χώρα εκτελείται και στα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το γερμανικό Δημόσιο προσέφυγε στο Πρωτοδικείο Φλωρεντίας για να ακυρώσει την κατάσχεση, αλλά το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή του, όπως έκανε το Εφετείο της Φλωρεντίας. Στη συνέχεια, με απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Ιταλίας, δικαιώθηκαν οι συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου και το γερμανικό κράτος, προκειμένου να παρακάμψει την απόφαση του ανώτατου ιταλικού δικαστηρίου και τη συνεπακόλουθη αποζημίωση των θυμάτων, προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Πάντως, πρέπει να αναφερθεί ότι στις 4 Δεκεμβρίου 2010 ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χαρ. Καστανίδης, από το βήμα της Βουλής, είχε αφήσει ανοικτό το ενδεχόμενο να διεκδικήσει η χώρα μας τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Το παρασκήνιο
Αύριο (Πέμπτη) ή το αργότερο την Παρασκευή το πρωί, οπότε και λήγει η προθεσμία που έχει τεθεί, ο Έλληνας πρέσβης πρόκειται να καταθέσει στον Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, την παρέμβαση της Ελλάδας στην ιταλογερμανική διένεξη για την διεκδίκηση αποζημιώσεων των θυμάτων του Δίστομου, όπως ανακοίνωσε στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου.
Ήδη έχει ενημερωθεί η Γραμματεία του Διεθνούς Δικαστηρίου να αναμένει τις επόμενες ώρες την κατάθεση της παρέμβασης.
Όπως ανέφερε αρμόδιος κυβερνητικός παράγων, που εδώ και μερικούς μήνες συμμετέχει ενεργά στην νομική και πολιτική διερεύνηση του λεπτού αυτού θέματος, ο πρωθυπουργός κατέληξε στην απόφαση αυτή αφού στάθμισε «τους προφανείς ηθικούς, νομικούς και πολιτικούς λόγους, αλλά και σημαντικά ζητήματα ύψιστης εθνικής σημασίας».
«Προκρίθηκαν», κατά την ίδια πηγή, «τα συνολικά συμφέροντα της χώρας, ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για την πατρίδα μας, με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, έτσι, ώστε με τις οφειλόμενες πράξεις και ενέργειές να επιτελεστεί το αυτονόητο χρέος να τιμηθεί εμπράκτως τη μνήμη όσων θυσιάστηκαν για την πατρίδα».
Η πολύπλευρη και λεπτή νομική και πολιτική επεξεργασία κατέληξε σε δύο βασικές κατευθύνσεις οι οποίες τέθηκαν ενώπιον του πρωθυπουργού: Πρώτον, λήφθηκε υπόψη ο πολιτικός προβληματισμός για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, και, δεύτερον, εξετάστηκαν ενδελεχώς οι νομικές και δικαστικές πτυχές της υπόθεσης.
Το περιεχόμενο, τα στοιχεία και η επιχειρηματολογία της παρέμβασης, όπως και οι επικείμενοι χειρισμοί κατά την διάρκεια της εξέτασης της υπόθεσης στο Διεθνές Δικαστήριο, αποφασίστηκε να παραμείνουν απόρρητοι, ενώ την νομική παράσταση θα εκφράσουν έγκυροι και έμπειροι ελληνες και ξένοι νομικοί.
Η Ελλάδα θα ασκήσει αίτημα παρέμβασης στη δίκη, σύμφωνα με το άρθρο 62 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου, προβάλλοντας ότι έχει έννομο συμφέρον στην εκκρεμή δίκη, το οποίο θίγεται από την απόφαση του Δικαστηρίου επί της υποθέσεως αυτής.
Η δίκη αυτή άρχισε με κατάθεση προσφυγής της Γερμανίας κατά της Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο στις 22 Δεκεμβρίου 2008, με αντικείμενο να διαπιστωθεί από το τελευταίο η παραβίαση από την Ιταλία (τα Ιταλικά δικαστήρια) της υποχρέωσής της - κατά το διεθνές δίκαιο - να αναγνωρίσει το προνόμιο της ετεροδικίας του Γερμανικού Δημοσίου στις δίκες που αφορούν την εκτέλεση αποφάσεων, που επιδικάζουν αποζημιώσεις σε θύματα των ναζιστικών θηριωδιών.
Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, στην προσφυγή της η Γερμανία προβάλλει στο Διεθνές Δικαστήριο, ότι παραβιάζεται η ετεροδικία που απολαμβάνει το Γερμανικό Δημόσιο, λόγω της εκτέλεσης στην Ιταλία της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, με την οποία επιδικάζονται αποζημιώσεις στα θύματα της σφαγής του Διστόμου.
Επισημαίνεται ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα πρέπει να αποφασίσει κατ' αρχήν, αν η Ελλάδα μπορεί να παρέμβει στην εν λόγω δίκη μεταξύ Γερμανίας-Ιταλίας. Εφόσον δε, το Δικαστήριο χορηγήσει τελικά τη σχετική άδεια τότε η χώρα μας θα μπορεί να μετάσχει στη δικαστική διαδικασία με δυνατότητα παρουσίασης της ελληνικής επιχειρηματολογίας επί της ουσίας της διαφοράς.
Σύμφωνα με τον ίδιο κυβερνητικό παράγοντα η παρέμβαση της Ελλάδας γίνεται με τέτοιο τρόπο κατά τον οποίο δεν καθίσταται διάδικο μέρος, αλλά παρεμβαίνει ως χώρα που έχει έννομο συμφέρον. «Λέμε, δηλαδή, στο Διεθνές Δικαστήριο ότι πριν λάβετε τίς αποφάσεις σας για την υπόθεση είναι χρήσιμο να ακούσετε τις απόψεις των κατοίκων του Δίστομου, γιατί οι αποφάσεις που θα πάρετε θα έχουν επίδραση σ´αυτούς», εξήγησε η κυβερνητική πηγή.
Στην επεξεργασία της ελληνικής παρέμβασης συνέβαλαν ενεργά ο υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος, ο υπουργός Επικρατείας Χάρης Παμπούκης με την συνδρομή Ελλήνων και ξένων νομικών κύρους υπό τον συντονισμό του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα και Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη, τους οποίους και ευχαρίστησε στην συνεδρίαση του υπουργικού Συμβουλίου ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
2.- Απο το σαιτ ardin.gr ειναι λιγο μεγαλο ας το κοψει η Διαχειρηση οπως θελει αν δεν χωρα :ernaehrung004:
ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
Στη μνήμη του Γιάννη Σταμούλη
Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία... είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη...
Μίλαν Κούντερα
Από τους 800 Γερμανούς στρατιωτικούς εναντίον των οποίων είχε ασκήσει δίωξη το μεταπολεμικό “Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου”, για τη γενοκτονική δράση τους στην Ελλάδα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ισοπέδωση και το κάψιμο 2.500 (!) χωριών, 50.000 εκτελέσεις μαχητών και αθώων πολιτών και τον θάνατο 300.000 ανθρώπων από την πείνα (λιμό) τον χειμώνα του 1941, αλλά και μέχρι το 1945, και δεκάδες χιλιάδες σωματικά αναπήρους και ψυχικά ασθενείς, δεν καταδικάστηκε κανένας!
Υπολογίζεται πως εξοντώθηκε το 12% των Ελλήνων. Το 8% από τις δολοφονίες-εκτελέσεις και την πείνα, αλλά και ένα 4% από τις γεννήσεις που δεν έγιναν, λόγω των ασθενειών - κακουχιών. Πέρα από τις καταστροφές των δημόσιων υποδομών και των ιδιωτικών περιουσιών, για τις οποίες η «Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων» (1947) αναγνώρισε μια συνολική μελλοντική απαίτηση για Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις ύψους 8,5 δισ. δολαρίων, αγοραστικής αξίας του 1938 (!), χωρίς να αναγνωριστούν τα “διαφυγόντα κέρδη” για τις επόμενες δεκαετίες (!).
Η Ελλάδα ζήτησε τότε την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δις δολαρίων.
Το 1959, η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή υποχρεώθηκε από τη “δημοκρατική” Γερμανία να κλείσει-αναστείλει τη λειτουργία του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών Πολέμου (με προϊστάμενο τον εισαγγελέα Ι. Τούσση) και να στείλει τους 800 φακέλους στη “Δικαιοσύνη” της τότε Δυτικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας, με την υπόσχεση ότι θα ασκήσουν οι ίδιοι δίωξη στους ομοεθνείς τους, επειδή είναι, τώρα πια,... “δημοκράτες”! Παράλληλα, η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε να αμνηστεύσει και να στείλει, τον σε 25 χρόνια κάθειρξη καταδικασμένο Μαξ Μέρτεν (για τις δολοφονίες και τη ληστεία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης) στη Γερμανία, για να εκτίσει την ποινή του εκεί!
Η συνέχεια ήταν η “δημοκρατική” Γερμανία να τους απαλλάξει όλους (!) με βουλεύματα, με το ατράνταχτο νομικό επιχείρημα ότι τα όλα τα εγκλήματα (και το ξεκοίλιασμα εγκύων γυναικών) αποτελούσαν νόμιμα «στρατιωτικά αντίποινα» για τη δράση «ανταρτών» (όπως και το χιτλερικό διάταγμα για 50 εκτελέσεις Ελλήνων για κάθε Γερμανό που σκοτώθηκε από αντιστασιακούς!).
Ο καταδικασμένος (1958) από Ελληνικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου (Στρατοδικείο) Μαξ Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε στην πατρίδα του, για να πάρει στη συνέχεια αποζημίωση και σύνταξη από το γερμανικό κράτος «για την άδικη μεταχείριση του στην Ελλάδα»! Πέθανε «πλήρης ημερών» το 1972 (!), αφού προηγουμένως είχε απαλλαχθεί και αυτός για τη δράση του στην Ελλάδα με βούλευμα, παρά την υπόσχεση της Γερμανίας ότι θα τον δίκαζε και θα τον φυλάκιζε…
Σήμερα κάποιοι «μάγκες» ψάχνουν, βάσει αφηγήσεων και εξομολογήσεων του Μαξ Μέρτεν, να βρουν ακόμα τον «θησαυρό των Εβραίων» στους βυθούς της Φοινικούντας στη Μεσσηνία... Με την υπόσχεση του ελληνικού κράτους πως ό,τι βρεθεί θα το μοιραστούν οι Έλληνες χρυσοθήρες, σαν «εύρετρα», και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδας… λες και είναι σίγουρο πως ό,τι απέκρυψαν οι Γερμανοί από τις ληστείες στην Ελλάδα ανήκε μόνο στους Εβραίους συμπολίτες μας της Θεσσαλονίκης… Στην έκθεση του Νίκου Καζαντζάκη για το δολοφονικό όργιο των Ναζί στην Κρήτη αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι οι Γερμανοί αφαιρούσαν, μάζευαν, ακόμα και τα χρυσά δακτυλίδια και δόντια από τα θύματα τους!
Το «κερασάκι» στην ιστορία, που αξίζει να το αναφέρουμε, είναι ότι λίγο πριν σταματήσει η Ελλάδα με νόμο (το 1959, νόμο που δεν τον κατάργησε, για λόγους τιμής και αξιοπρέπειας, η μεταπολιτευτική «Δημοκρατία μας»), τη δίωξη και τη φυλάκιση Γερμανών εγκληματιών Πολέμου, και, πριν αμνηστευτεί ο Μαξ Μέρτεν (με έναν άλλο «επείγοντα» νόμο, επίσης το 1959), μέσω των γερμανικών Μ.Μ.Ε. (Spiegel, Hamburger Echo, 1959-1961) είχε καταγγείλει πως «θυμήθηκε» κάποιον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δικηγόρο στο επάγγελμα, που συνεργαζόταν με το γερμανικό στρατηγείο της Θεσσαλονίκης στην κατάδοση Ελλήνων αντιστασιακών, και είχε μάλιστα αποζημιωθεί με ένα κατασχεμένο εβραϊκό κατάστημα υφασμάτων. «Θυμόταν» μάλιστα ο Μαξ Μέρτεν ότι υπήρχε και μία φωτογραφία που έδειχνε τη γυναίκα του τότε καραμανλικού υπουργού «Δικαιοσύνης», την περιώνυμη Δοξούλα Μακρή, να γιορτάζει Πρωτοχρονιά του 1943 στο γερμανικό στρατηγείο, όπου ήταν γραμματέας. Μιλούσε επίσης και για την ύπαρξη και άλλων φωτογραφιών…
Λίγο αργότερα οι δημοσιεύσεις σταμάτησαν (1961) με παράκληση του γερμανικού ΥΠΕΞ, «για να μην βλαφτούν οι φιλικές σχέσεις με την σύμμαχο Ελλάδα...».
Σταμάτησε όμως και η «Αριστερά» να αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα, ιδιαίτερα μετά τη «μεταπολίτευση» («Καραμανλής ή τανκς») για λόγους διαφύλαξης και αποκατάστασης της «εθνικής ομοψυχίας» και της «λήθης στο παρελθόν»... (Δεν θα μας λέτε εσείς εαμο-Βούλγαρους, δεν θα σας λέμε εμείς γερμανο-τσολιάδες)...
Το 1977, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλαβε στο Άαχεν το παράσημο του θεμελιωτή της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Γερμανικού Έθνους», του «Μεγάλου Καρόλου» (“KARLSPREIS”). Μια τιμή που την αποδίδουν οι Γερμανοί σε όλους τους καλούς τους φίλους που πολεμούν για το γερμανικό όραμα της Eνωμένης Ευρώπης (Με Χίτλερ ή χωρίς Χίτλερ… ).
Για να καταλάβουμε το τι σημαίνει να κλείνει από το 1959 (!) το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου και να σταματά η δίωξη Γερμανών στην Ελλάδα, θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, 68 χρόνια μετά την έναρξη του Β´ Π. Π., λειτουργούν ακόμα τα αντίστοιχα γραφεία στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Αυστραλία και τη Γερμανία, και όποτε εντοπίσουν κάποιον, ενεργό τότε Ναζί, τον δικάζουν, έστω και εάν είναι σήμερα ένα χούφταλο των 90 -100 χρονών, διότι, σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, τα «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας» δεν παραγράφονται!
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα συμπληρώνεται με την παραίτηση από τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων –και της επιστροφής των αναγκαστικών δανείων της Τράπεζας της Ελλάδας προς το Γ´ Ράιχ. Μιλάμε για ποσά που ξεπερνούν τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια!
Η αποζημίωση – επανόρθωση αυτή και η αναγνώριση του εγκλήματος θα αποτελούσαν τη μοναδική δικαίωση των αγώνων και των θυσιών του ελληνικού λαού.
Και όμως η Γερμανία, ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική, δηλαδή εκβιασμό μεγάλης δύναμης, αρνείται και να συζητήσει έστω αυτό το θέμα. Και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό της, αυτής και των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών (δηλαδή η «πνευματική» και οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα μας), ακολουθεί τις εντολές των «συμμάχων».
Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά από πολλά χρόνια αβελτηρίας, να αποφάσισε στον τελευταίο του λόγο μπροστά στην κοινοβουλευτική ομάδα του Πα.Σο.Κ. (Μάιος 1995), να ανακοινώσει –όλως επισήμως– ότι δίνει εντολή στον Έλληνα πρέσβη στη Βόννη να υποβάλει διπλωματική «ρηματική διακοίνωση» προς τη Γερμανία, με την οποία ζητά την έναρξη διαπραγματεύσεων για την τακτοποίηση των οφειλών της Γερμανίας...
Ο «Ευρωπαϊστής» όμως, ο «συνήθης Κ. Σημίτης», έγραψε και αυτή την πολιτική παρακαταθήκη του πρώην αρχηγού του Πα.Σο.Κ. εκεί που έγραψε και τις άλλες... Διότι, σύμφωνα με τους μάνατζερ του νεο-φιλελευθερισμού και του «πολιτικού ρεαλισμού», «πρέπει να κοιτάμε μπροστά» και όχι στο «παρελθόν», για να κτίσουμε τη «δυνατή Ελλάδα»...
Το καραγκιοζιλίκι αυτό ολοκληρώθηκε από τον «συνήθη Κ. Σημίτη» όταν έκανε ανοιχτή παρέμβαση στη Δικαιοσύνη, βάζοντας τον άλλο γερμανοσπουδασμένο υπουργό “Δικαιοσύνης”, τον Μιχ. Σταθόπουλο, να απαγορεύσει την κατάσχεση των ακινήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής (διάβασε τον Κυριάκο Σιμόπουλο για τον ρόλο των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στην Ελλάδα), υπέρ της αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου, με μία αναχρονιστική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που λέει πως ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης «όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μία χώρα και το επιβάλει το εθνικό συμφέρον...». Όπως γνωρίζουμε, τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης μεταφράζονται πάντα σε “εθνικά”, δηλαδή όλων μας…
Στη συνέχεια ο ίδιος ο “συνήθης Κ. Σημίτης”, έκανε μια ακόμα πιο βαρεία πράξη «εθνικής αναξιοπρέπειας» δίνοντας, για πρώτη φορά, παράταση στη θητεία (που είχε λήξει) του τότε (2001) προέδρου του Αρείου Πάγου, Στέφανου Ματθία, ώστε να προλάβει να συγκροτήσει Ειδικό Δικαστήριο (με «ειδική» σύνθεση) με το οποίο θα ανατρέψει την απόφαση της Ολομέλειας (2001) του Αρείου Πάγου, η οποία είχε δικαιώσει την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του Διστόμου, και απορρίψει την ένσταση της Γερμανίας η οποία ζητούσε την ακύρωση της απόφασης στη βάση του “δικαιώματος της ετεροδικίας”, δηλαδή ότι ένα κράτος (η Ελλάδα) δεν μπορεί να δικάσει ένα άλλο κράτος (τη Γερμανία), ακόμα και εάν τα μέλη και τα όργανα του δεύτερου έχουν αδικοπραγήσει στην επικράτεια του πρώτου!
Το “δίκαιο” της ατιμωρησίας που διεκδικούν οι ιμπεριαλιστές
Και έτσι έγινε! Επί κυβέρνησης του “συνήθη Κ. Σημίτη” και των συνεργατών του, ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ανέτρεψε την απόφαση της Ολομέλειας του δικαστηρίου που προΐστατο ο ίδιος και στην οποία είχε μειοψηφήσει!) από ένα άλλο, ad hoc συγκροτημένο “ειδικό” δικαστήριο με “ειδική σύνθεση” και αναγνώρισε –επιτέλους (!)– στη Γερμανία “δικαίωμα ετεροδικίας” – δηλαδή να μη δικάζεται στην Ελλάδα!!!
Αποτέλεσμα: Η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδει*άς, που είχε καταδικάσει τη Γερμανία στην καταβολή 28 δισ. δολαρίων στους κατοίκους του Δίστομου κατέληξε στον σκουπιδοτενεκέ της “δυνατής και περήφανης Ελλάδας”, ώστε να μην έχουν τα βιβλία της Ιστορίας να γράφουν μόνο για τον “Εφιάλτη”. Το ίδιο έγινε και με τις περίπου 80.000 αγωγές κατά της Γερμανίας, που είχαν υποβληθεί από πολίτες σε όλα τα Πρωτοδικεία της Ελλάδας. Εξαφανίστηκαν! Μπήκαν στο αρχείο, χωρίς να φτάσει σχεδόν καμία στο ακροατήριο!
Ένα τεράστιο “αναχρονιστικό”, (πόσο καλός είναι ο αναχρονισμός σε μια τέτοια περίπτωση!) κίνημα, που έφερε τις πλατιές μάζες αντιμέτωπες με τη μνήμη για τον ρόλο του γερμανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στην Ελλάδα, «θάφτηκε εν τη γενέσει του».
Μπροστά σε αυτό το κίνημα ξεσκεπάστηκε η ξενοδουλεία της ελληνικής άρχουσας τάξης. Ξεσκεπάστηκαν οι δήθεν “ισότιμες σχέσεις” ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Τώρα ζητά η Γερμανία αποζημιώσεις (!) και επιστροφή για τους Γερμανούς ομογενείς (volksdeutsche) που εκδιώχθηκαν από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ακριβώς επειδή συνεργάστηκαν με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής κατά τη διάρκεια του Β´ Π. Π.
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες του γερμανικού υπ. Έξ., δεν υπάρχουν «Νικητές και Ηττημένοι, όλοι οι πόλεμοι είναι κακοί». Και γι’ αυτό την 8-9η Μαΐου δεν πρέπει να γιορτάζουμε τη Νίκη των λαών επί του γερμανικού ιμπεριαλισμού–μιλιταρισμού, αλλά… την επέτειο ίδρυσης της Ε.Ο.Κ.– Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μουσική υπόκρουση τον «Ύμνο της Χαράς» του Λ. Φ. Μπετόβεν!
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΔΟΣ - Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΞΕΦΤΙΛΑ ...
Έλληνες προδομένοι από την ελληνική δικαιοσύνη (δες το ντοκυμαντέρ Ένα τραγούδι για τον Αργύρη...) και Ιταλοί επιζώντες από τη ναζιστική θηριωδία προσέφυγαν στα ιταλικά δικαστήρια για την κατάσχεση γερμανικών ακινήτων στην περιοχή του Κόμο.
Μόλις στις αρχές Ιουνίου, το ιταλικό ανώτατο δικαστήριο
(αντίστοιχο του ελληνικού Άρειου Πάγου) αναγνώρισε το δικαίωμα προσφυγής τους στα ιταλικά δικαστήρια και απέρριψε τη γερμανική ένσταση για ετεροδικία (διάβαζε ατιμωρησία), ενώ τα γερμανικά Μ.Μ.Ε. οργιάζουν και απειλούν!
http://www.spiegel.de/politik/ausland,1518,558185,00.html
http://www.sueddeutsche.de/deutschland/artikel/229/178684/?page=16#readcomment
Ναι, η Ιταλία έχει Μπερλουσκόνι... Η ιταλική δικαιοσύνη είναι αστική... Αλλά δεν έχει Κ. Σημίτη, ούτε Στ. Ματθία, ούτε Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή...
Ο τελευταίος μάλιστα, με τη βαριά πολιτική κληρονομιά από τον θείο του, πουλά και ξεπουλά ΟΤΕ και ΔΕΗ στις παγγερμανικές Ντόιτσε Τέλεκομ και RWE και δεν τολμά να πει στη Γερμανία ότι, όποιος θέλει δουλειές και επενδύσεις στην Ελλάδα, πρέπει πρώτα να πληρώσει αυτά που χρωστάει!
Όπως έκαναν οι ΗΠΑ, το 1999, για να εγκρίνουν την κοινοπραξία της αμερικανικής Crysler, με την γερμανική Daimler–Benz, υποχρέωσαν –σαν προϋπόθεση– τη Γερμανία να καταβάλει συμπληρωματικές αποζημιώσεις στους Εβραίους της Αμερικής που είχαν επιζήσει από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Το ίδιο και το Πα.Σο.Κ. το 1999, αντί να πει στην “Hochtief”, να πληρώσει η γερμανική κυβέρνηση την κατασκευή του “Ελ. Βενιζέλος”, από αυτά που χρωστάει στον ελληνικό λαό, της έδωσε και το μάνατζμεντ ξεπουλώντας και τα συμφέροντα Ολυμπιακής ( Τεχνική Βάση κ.λπ. ).
Διευθύνων Σύμβουλος στη “Hochtief”, λέγεται πως είναι ο γιος του Γερμανού αρχιστρατήγου στον Β´ Π. Π. που κρεμάστηκε τo 1946 στις φυλακές του Landahut με απόφαση του Διεθνούς Συμμαχικού Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης (Von Kaitel).
Ψιλά γράμματα αυτά για τους Έλληνες κομπραδόρους...
Το Σπίγκελ γράφει τελευταία πως η γερμανική κυβέρνηση σκέπτεται να προσφύγει «για αυτή την αδικία» της ιταλικής δικαιοσύνης στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης! Ποιος (
, η Γερμανία!Αυτό που θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η Ελλάδα, ως κράτος, είναι να προσφύγει στη Χάγη για την άρνηση της Γερμανίας να καταβάλει Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις, όπως και κάθε άλλη χώρα που είχε υποστεί τη ναζιστική λεηλασία, για να καταγγείλουν την καταρράκωση του Διεθνούς Δικαίου από τη Γερμανία, η οποία αρνήθηκε να ονομαστεί, όπως έπρεπε, η Συνθήκη Γερμανικής Ενοποίησης (Των τεσσάρων «συμμαχικών» δυνάμεων των δυο Γερμανιών, 1990) σε “Συνθήκη Ειρήνης”, και όχι απλώς, όπως έγινε, σε «Συνθήκη Διακανονισμού των Ζητημάτων που Αφορούν τη Γερμανία».
Οι Γερμανοί γνώριζαν πως εάν ονομαζότανε “Συνθήκη Ειρήνης”, τότε, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, θα έπρεπε να προβλέπεται και η καταβολή Πολεμικών Αποζημιώσεων προς όλες τις χώρες που είχε υπό την κατοχή του το Γ´ Ράιχ.
Πάντα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η σημερινή Γερμανία είναι ο νόμιμος (και άξιος θα πρόσθετα εγώ) κληρονόμος του Γ’ Ράιχ, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν εξ αυτού του γεγονότος!
Το δώρο αυτό τους το έκαναν οι σύμμαχοί μας στον αντιφασιστικό πόλεμο και η “Σοβιετική” Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, εξασφαλίζοντας βέβαια άλλα οικονομικά –πολιτικά ανταλλάγματα εις βάρος κυρίως των λαών των Βαλκανίων που δεν είχαν αποζημιωθεί– δικαιωθεί.
IΝ MEMORIAM ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ
Υ.Γ. Στις αρχές Δεκέμβρη του 2007, πέθανε ο Γιάννης Σταμούλης. Ως Νομάρχης Βοιωτίας και δικηγόρος κινητοποίησε τους κατοίκους του Διστόμου για την υποβολή αγωγών διεκδίκησης αποζημιώσεων και κέρδισε την πρώτη δίκη στο Πρωτοδικείο Λιβαδειάς με τα επιστημονικά του επιχειρήματα! Γεγονός που δημιούργησε ελληνικό και παγκόσμιο (!) νομικό προηγούμενο.
Στη συνέχεια προώθησε τις δίκαιες κατασχέσεις στα γερμανικά ιδρύματα και υπεράσπισε στον Άρειο Πάγο την αρχή ότι δεν διαθέτει η Γερμανία δικαίωμα ετεροδικίας. Τεκμηρίωσε επιστημονικά, αναζήτησε όλες τις σχετικές αποφάσεις του διεθνούς δικαίου και κυρίως ερμήνευσε σωστά.
Δεν μπόρεσε βέβαια να αποτρέψει τις μεθοδεύσεις των Κ. Σημίτη – Στ. Ματθία και τις αποφάσεις της πάντα “ανεξάρτητης” δικαιοσύνης.
Ταξίδεψε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης για να μιλήσει για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων κατά την κατοχή. Μίλησε σε επιστημονικά συνέδρια Γερμανών αντιφασιστών.
Όμως προδόθηκε προσωπικά και πολιτικά, σχεδόν εκδικητικά, προφανώς προς ικανοποίηση και της Γερμανίας. Στις επόμενες Νομαρχιακές εκλογές (1999) το σημιτικό πολιτικό κατεστημένο φρόντισε να μην εκλεγεί Νομάρχης Βοιωτίας! Αυτή είναι η Ελλάδα. Τα ίδια δεν έπαθε ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης ;;; Κλέφτες, ληστές και απατεώνες δεν τους έβγαλαν ;;;
Αυτό μας έλειπε να υπάρχει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας ένας «εχθρός», «αντιγερμανός»!
Όμως ο αείμνηστος Γιάννης Σταμούλης προδόθηκε και πολιτικά, με πισώπλατα «αριστερά» κτυπήματα. Δεν είναι λίγες οι δηλώσεις κάποιων αριστερών, που δεν αναφέρω ονομαστικά, οι οποίοι δήλωναν πως:
«Οι Αριστεροί και Δημοκράτες δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους των Ναζιστών (!), δεν κατάσχουν και δεν διαλύουν πολιτιστικά ιδρύματα όπως το Ινστιτούτο Γκαίτε...».
Τώρα, το γεγονός ότι όλα τα γερμανικά Αριστερά κόμματα και κινήσεις καταγγέλλουν σχεδόν καθημερινά στα έντυπά τους τη δράση των γερμανικών κρατικών και κομματικών ιδρυμάτων (Γκαίτε, Φρίντριχ -Έμπερτ, Νάουμαν, Αντενάουερ, Σάιντλ κ.ά.) ως προσπάθεια πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής παρέμβασης στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπως και ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών υπέρ των πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων της Γερμανίας, δεν παίζει και μεγάλο ρόλο για ορισμένους «αριστερούς» Έλληνες “aestet” που παλεύουν για τη “συμφιλίωση”, τη “λήθη”, την “αγάπη” και το ξεπέρασμα των “προκαταλήψεων”.
ΦΛΑΣΜΠΑΚ…
Το 1988, ο τότε διευθυντής της ΕΡΤ απαγόρευσε την προβολή ενός ντοκιμαντέρ της πρώην Αν. Γερμανίας για την υπονομευτική δράση των Ινστιτούτων Γκαίτε στην Αφρική…
Η παρέμβασή μου αυτή αφιερώνεται στη μνήμη του ακούραστου, συνεπή ριζοσπάστη δημοκράτη Γιάννη Σταμούλη, με τον οποίο είχα, στο θέμα αυτό, μια καλή σχέση συνεργασίας και αλληλοσεβασμού, αλλά και στον Αργύρη Σφουντούρη (Ένα τραγούδι για τον Αργύρη), ένα από τα ορφανά παιδιά που επέζησαν της σφαγής του Διστόμου, μεγάλωσε στη συνέχεια στο ορφανοτροφείο Pestallozi της Ελβετίας, για να ακούσει – διαβάσει στην τρίτη του ηλικία, πριν λίγα χρόνια, σε μια επίσημη επιστολή της γερμανικής κυβέρνησης ότι: «Συγγνώμη, κύριε Σφουντούρη, δεν δικαιούστε αποζημίωση για τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στον Β´ Π. Π., διότι η δράση των γερμανικών στρατευμάτων στο χωριό σας αποτελούσε… νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα για τη δράση ανταρτών...».
Εάν δινόντουσαν από την Γερμανία τέτοιες απαντήσεις, για τα ναζιστικά «αντίποινα» και για το δικαίωμα αποζημίωσης, σε πολίτες ή στις κυβερνήσεις του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Ρωσίας, να είστε βέβαιοι πως θα είχαμε μέχρι και διακοπή των διπλωματικών σχέσεων και προσωρινή ανάκληση πρεσβευτών. Αλλά οι Γερμανοί γνωρίζουν. Στο ελληνικό κράτος και τους πολίτες του δίνουν αυτές τις απαντήσεις…
Δεν υπάρχει πρόβλημα. Ελέγχεται η κατάσταση.
Όμως έχουμε και μια ωραία δικαιολογία για την ένοχη συνείδησή μας: Οι Έλληνες είμαστε γνωστοί για την ανωτερότητα και τη “μεγαλοψυχία μας”, όπως και για τη λεβαντίνικη (Levante) εμπορική ψυχή μας! Και αυτό το γνωρίζουν οι Γερμανοί!
Άμεσο αίτημα στην κυβέρνηση Καραμανλή να ζητήσει από την Γερμανία –σε συνέχεια του διαβήματος (1995) της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου – Κ. Παπούλια (τότε υπ. Εξ.) την έναρξη διαπραγματεύσεων για την καταβολή των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα.
Όποιο μεγάλο δημόσιο έργο θελήσουν στο μέλλον να αναλάβουν γερμανικές επιχειρήσεις, να πληρωθεί από το γερμανικό κράτος σαν “προκαταβολή” των οφειλομένων γερμανικών επανορθώσεων.
Επίσημη συγγνώμη από τη γερμανική κυβέρνηση για το γεγονός ότι δεν δικάστηκε – καταδικάστηκε –παρά την υπόσχεσή– της κανένας από τους 800 Γερμανούς εγκληματίες πολέμου που είχε εντοπίσει το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πόλεμου.
Επίσημη συγγνώμη για τα προσβλητικά προς τον ελληνικό λαό επιχειρήματα της “γερμανικής δικαιοσύνης” ότι οι σφαγές αμάχων και οι λεηλασίες κατά τη διάρκεια “αντιποίνων” του γερμανικού στρατού αποτελούσαν «νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα για τη δράση ανταρτών».
Για λόγους ιστορικής δικαιοσύνης και πολιτικής αξιοπρέπειας, άμεση κατάργηση από την ελληνική Βουλή του νόμου (1959) με τον οποίο σταματά η δίωξη και η παραπομπή σε δίκη Γερμανών εγκληματιών –όποτε εντοπιστούν στην Ελλάδα.
Δεν πρόκειται για θέμα εκδίκησης. Πρόκειται για κάτι πιο σοβαρό. Την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Είναι επίσης ζήτημα παιδείας για τον ελληνικό και γερμανικό λαό.
