Το σκυλάκι που αγάπησα περισσότερο από όλα τα άλλα. Ίσως γιατί με συντρόφευε σχεδόν σε όλα τα παιδικά μου χρόνια, αφού το είχα από το δημοτικό μέχρι και το πανεπιστήμιο. Δεν ήταν απλός ένα κατοικίδιο, αλλά είχε γίνει μέλλος της οικογένειας. Καταλάβαινε σχεδόν τα πάντα μέσα στο σπίτι. Τρώγαμε μαζί, κοιμόμασταν μαζί και το σπουδαιότερο ακούγαμε μουσική μαζι! Ήταν πολύ καθαρό σκυλάκι γιατί η συγκεκριμένη ράτσα δεν βγάζει τρίχες ούτε σάλια. Όταν ήταν περίπου 10 ετών μία γάτα του ''έβγαλε'' το ένα μάτι. Προς το τέλος της ζωής του έχασε την όραση του και από το άλλο μάτι και δεν έβλεπε καθόλου. Παρ όλα αυτά αντιλαμβανόταν τα πάντα μέσα στο σπίτι. Ανεβοκατέβαινε σκάλες και περνούσε κάτω από τις καρέκλες και τα τραπέζια χωρίς να κουτουλάει στα πόδια! Πέθανε από γηρατειά όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο.
Last edited:
