Όποιος γιατρός μπορεί ας με βοηθήσει: Είναι σοβαρή διαστροφή να θέλω πολύ να ακούσω το άλμπουμ μετά από το κείμενο του Ντοκ.???
Το χαμένο κομμάτι
- Thread starter supersonic
- Start date
Re: Απάντηση: Το χαμένο κομμάτι
Μαριε που να δεις τι βοηθεια θα χρειαστεις, οταν το ακουσεις κιολας
Μαριε που να δεις τι βοηθεια θα χρειαστεις, οταν το ακουσεις κιολας
send
AVClub Fanatic
Εάν το βάλω να το ακούσω τώρα, μετά το παραπάνω κείμενο, είμαι βέβαιος πως θα νομίζω πως ακούω κάποια παρωδία του Smile σε στυλ Weird Al Yankovic
Τον αφιλότιμο, ζημιά που μας έκανε βραδυάτικα...
Τον αφιλότιμο, ζημιά που μας έκανε βραδυάτικα...
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Δημήτρης Ιωάννου
AVClub Fanatic
Τον άτιμο !
Με ξέρανε βραδυάτικα.
perator:
Περιμένω εναγωνίως την τοποθέτηση της "άλλης" πλευράς..:grandpa:
Με ξέρανε βραδυάτικα.
perator:Περιμένω εναγωνίως την τοποθέτηση της "άλλης" πλευράς..:grandpa:
Δημήτρης Ιωάννου
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Το χαμένο κομμάτι
Βρε Μιχάλη,με όλη τη αγάπη που σου έχω,το θέλεις και γίνεσαι τόσο άγαρμπος ή σου ξεφεύγει?
Ο άνθρωπος κατέθεσε τα συναισθήματά του για κάτι που λατρεύει και εσύ τον κράζεις για κάτι που δεν έχεις ακούσει..
Αν αρχίσουμε και πετάμε γιαούρτια αβέρτα,θα γίνουμε..@@
Υπάρχουν και κείμενα σαν του Ντοκ για την έκφραση της όποιας δυσαρέσκειας και κυρίως..δυσφορίας !:BXVZCBXZ6:
Ωχ...ετουτος εδω μαλλον εχει ξεφυγει τελειως:guitarist::guitarist:
Σιγα ρε Μητσο μην κατσουμε να μας πηδηξει κιoλας ο Wilson, επειδη εγραψε ενα δισκο
Βρε Μιχάλη,με όλη τη αγάπη που σου έχω,το θέλεις και γίνεσαι τόσο άγαρμπος ή σου ξεφεύγει?
Ο άνθρωπος κατέθεσε τα συναισθήματά του για κάτι που λατρεύει και εσύ τον κράζεις για κάτι που δεν έχεις ακούσει..
Αν αρχίσουμε και πετάμε γιαούρτια αβέρτα,θα γίνουμε..@@
Υπάρχουν και κείμενα σαν του Ντοκ για την έκφραση της όποιας δυσαρέσκειας και κυρίως..δυσφορίας !:BXVZCBXZ6:
Βαγγέλης Σ.
AVClub Addicted Member
- 20 June 2006
- 1,737
Eξαιρετικό Δικανικό κείμενο πού αποδεικνύει πώς η αρνητική διαφήμιση αποτελεί επαρκές δέλεαρ.
Η Υπερηχητική πονηριά έκανε διάνα! "Υποχρέωσε" τον Ντοκ να το ακούσει 10 φορές -όσες αντέξει- σκέφτηκε μέσα του πονηρά και μετά θα βγει να μου το κάνει νούμερο ένα!:grandpa:
Εδώ που τα λέμε το κείμενο του Ντοκ πρέπει να αναρτηθεί στη Βικιπαίδια και όπου αλλού εσείς νομίζετε...........
Βαγγέλης Σ.
AVClub Addicted Member
- 20 June 2006
- 1,737
Τους Beach Boys ελάχιστα τους γνώριζα και μόνο από λιγα τραγούδια τύπου "Surfin' USA". Έγινε και στο παρελθόν λόγος και μπήκα στην διαδικασία να βρώ το pet sounds και κανα δύο παλαιότερα. Η μία και μοναδική ακρόαση του pet sounds πρίν πολύ καιρό δεν μου άφησε κάτι , σχεδόν σαν να μην το άκουσα και το είχα ξεχάσει να πω την αλήθεια.
Αλλά για χάρη του Υπέρηχα μπήκα ξανά στο τριπ. "Ο Μήτσος είναι μερακλής" σκέφτηκα, ας το ψάξω λιγάκι και βλέπουμε.
Ακούγοντας λοιπόν το Smile για μία και μισή ίσως φορά, είμαι λιγάκι μπερδεμένος. Είμαι όμως και κάπως ...γοητευμένος να το πω; από κάτι που δεν ξέρω αν είναι όμορφο ή τουλάχιστον δεν μπορώ να το αξιολογήσω ακριβώς. Μου γεννήθηκε λοιπόν η ανάγκη να πάω προς τα πίσω να δω τι προυπήρξε. Έφτασε στην ώρα (χθές) και μία συλλογή της Capitol με διάφορα δικά τους σε 24bit HDCD remaster και άρχισα να τους ψάχνω....
Κάποτε έφτασα και στο περίφημο pet. Να πώ εδώ ότι η πρώτη κόπια του που έφτασε στα χέρια μου πρίν κανα χρόνο ήταν μία DCC 24ΚGold remaster, όμως μονοφωνική. Δεν μπορώ να καταλάβω την επιλογή του Steve Hoffman του ριμάστορα δηλαδή, να ...ριμαστορέψει τον δίσκο από την μονοφωνική κόπια ενώ υπήρχε και στερεοφωνική! ( ??? )
Η οποία είναι κλάσεις ανώτερη ηχητικά, της Capitol, ακόμα και αν την ακούσει κανείς σε "μονο".
Να μην τα πολυλογώ, νομίζω ότι οι τύποι ή ο Brian έστω, αν και ξεκίνησαν με αυτη την φαινομενικά απλοική μουσική, γρήγορα ορίμασαν και έδωσαν αξιόλογες τουλάχιστον και πρωτότυπες δουλειές.
Μου ήρθε με το πακέτο και ένα σι ντι με τον τίτλο "Smiley Smile" και κατάλαβα πως είναι η πρώτη απόπειρα του καινούργιου Smile. Αν και παραδόξως μονοφωνικό, μα τι τους ήρθε τότε; εντούτοις αποπνέει έντονο άρωμα εποχής. Το βρήκα πολύ καλύτερο από το "Smile", πιο αυθεντικό και πιο "δροσερό". Νομίζω ότι άκουσα εκεί μέσα το σπέρμα μελλοντικών ακουσμάτων. Γι αυτό έχω και μία οικεία αίσθηση πέρα από την αμηχανία. Κόλλησα ήδη με το Good Vibrations. Αγνό μα και "διαβολικό" ταυτόχρονα αυτό το κομμάτι. Περίεργο...
Μετά άκουσα αποσπασματικά ξανά το Smile και μου άρεσe περισσότερο. Θα δούμε αλλά ...χαλαρά. Ευτυχώς που δεν με έχει από κοντά ο Υπέρηχας να αναγκαστώ να του υποσχεθώ:aetsch:
Με τα Σκαθάρια έτυχε να "γνωριστώ" ήδη από την εφηβία μου. Και έχουν μέσα μου την περίοπτη θέση τους. Πιθανολογώ πως το ίδιο θα συνέβαινε αν γνώριζα τότε και τους Beach Boys. Εξάλλου έβλεπα ανελλειπώς και τους "Γουώλτονς" και "Το Μικρό Σπίτι Στο Λιβάδι"
Τώρα είναι αλλιώς. Όσο και αν τους εκτιμήσω δε νομίζω να τους κάνω "εικόνισμα"
Είναι αργά και έχω ήδη πονοκέφαλο.
Αλλά για χάρη του Υπέρηχα μπήκα ξανά στο τριπ. "Ο Μήτσος είναι μερακλής" σκέφτηκα, ας το ψάξω λιγάκι και βλέπουμε.
Ακούγοντας λοιπόν το Smile για μία και μισή ίσως φορά, είμαι λιγάκι μπερδεμένος. Είμαι όμως και κάπως ...γοητευμένος να το πω; από κάτι που δεν ξέρω αν είναι όμορφο ή τουλάχιστον δεν μπορώ να το αξιολογήσω ακριβώς. Μου γεννήθηκε λοιπόν η ανάγκη να πάω προς τα πίσω να δω τι προυπήρξε. Έφτασε στην ώρα (χθές) και μία συλλογή της Capitol με διάφορα δικά τους σε 24bit HDCD remaster και άρχισα να τους ψάχνω....
Κάποτε έφτασα και στο περίφημο pet. Να πώ εδώ ότι η πρώτη κόπια του που έφτασε στα χέρια μου πρίν κανα χρόνο ήταν μία DCC 24ΚGold remaster, όμως μονοφωνική. Δεν μπορώ να καταλάβω την επιλογή του Steve Hoffman του ριμάστορα δηλαδή, να ...ριμαστορέψει τον δίσκο από την μονοφωνική κόπια ενώ υπήρχε και στερεοφωνική! ( ??? )
Η οποία είναι κλάσεις ανώτερη ηχητικά, της Capitol, ακόμα και αν την ακούσει κανείς σε "μονο".
Να μην τα πολυλογώ, νομίζω ότι οι τύποι ή ο Brian έστω, αν και ξεκίνησαν με αυτη την φαινομενικά απλοική μουσική, γρήγορα ορίμασαν και έδωσαν αξιόλογες τουλάχιστον και πρωτότυπες δουλειές.
Μου ήρθε με το πακέτο και ένα σι ντι με τον τίτλο "Smiley Smile" και κατάλαβα πως είναι η πρώτη απόπειρα του καινούργιου Smile. Αν και παραδόξως μονοφωνικό, μα τι τους ήρθε τότε; εντούτοις αποπνέει έντονο άρωμα εποχής. Το βρήκα πολύ καλύτερο από το "Smile", πιο αυθεντικό και πιο "δροσερό". Νομίζω ότι άκουσα εκεί μέσα το σπέρμα μελλοντικών ακουσμάτων. Γι αυτό έχω και μία οικεία αίσθηση πέρα από την αμηχανία. Κόλλησα ήδη με το Good Vibrations. Αγνό μα και "διαβολικό" ταυτόχρονα αυτό το κομμάτι. Περίεργο...
Μετά άκουσα αποσπασματικά ξανά το Smile και μου άρεσe περισσότερο. Θα δούμε αλλά ...χαλαρά. Ευτυχώς που δεν με έχει από κοντά ο Υπέρηχας να αναγκαστώ να του υποσχεθώ:aetsch:
Με τα Σκαθάρια έτυχε να "γνωριστώ" ήδη από την εφηβία μου. Και έχουν μέσα μου την περίοπτη θέση τους. Πιθανολογώ πως το ίδιο θα συνέβαινε αν γνώριζα τότε και τους Beach Boys. Εξάλλου έβλεπα ανελλειπώς και τους "Γουώλτονς" και "Το Μικρό Σπίτι Στο Λιβάδι"
Τώρα είναι αλλιώς. Όσο και αν τους εκτιμήσω δε νομίζω να τους κάνω "εικόνισμα"
Είναι αργά και έχω ήδη πονοκέφαλο.
Stergito
Μέλος Σωματείου
Καλά, ότι γλίτωσα από του Χάρου τα δόντια που δεν το άκουγα απερίσπαστος, δεν το συζητάω!
Ευτυχώς που την ώρα που άκουγα το "Smile" (τη μια και μοναδική φορά), ήμουν απασχολημένος κι απλώς έκανα μια-δυο παύσεις και έλεγα "με τίποτα - απλά δε συμπεθεριάζουμε με τον τύπο".
Τελικά το να έχεις φίλους που γνωρίζεις τα γούστα τους, σε προφυλάσσει από ένα σωρό κινδύνους...
Ντοκ, μιλάμε για μια από τις καλύτερες κριτικές που έχω διαβάσει ποτέ μου (χώρια το γέλιο, αλλά αυτό αφορά μόνο όσους γνωρίζουν "από μέσα" τη φάση). Άμα θέλεις, αφιερώνεις τρελά, πάντως.
Ευτυχώς που την ώρα που άκουγα το "Smile" (τη μια και μοναδική φορά), ήμουν απασχολημένος κι απλώς έκανα μια-δυο παύσεις και έλεγα "με τίποτα - απλά δε συμπεθεριάζουμε με τον τύπο".
Τελικά το να έχεις φίλους που γνωρίζεις τα γούστα τους, σε προφυλάσσει από ένα σωρό κινδύνους...
Ντοκ, μιλάμε για μια από τις καλύτερες κριτικές που έχω διαβάσει ποτέ μου (χώρια το γέλιο, αλλά αυτό αφορά μόνο όσους γνωρίζουν "από μέσα" τη φάση). Άμα θέλεις, αφιερώνεις τρελά, πάντως.
Stergito
Μέλος Σωματείου
Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Λυπάμαι που δεν άρεσε το SMILE στον Ντοκ αλλά θα…επιζήσω: δεν είναι δα και η πρώτη φορά που δεν καταφέρνω να μεταδώσω σ ένα φίλο μου τον ενθουσιασμό μου για κάτι. Θα του το …συγχωρήσω, όπως και αυτός μου συγχωρεί αρκετά.
Για τους φίλους των Beach Boys και ιδιαίτερα του Brian, το SMILE, σε συμβολικό επίπεδο, ήταν ο πιο σημαντικός δίσκος των τελευταίων 40 χρόνων: ήταν Τέλειο γιατί δεν ηχογραφήθηκε ποτέ, σαν ένας ιδανικός έρωτας που υπάρχει μόνο στη φαντασία σου, που δεν μπόρεσες να τον ζήσεις και για αυτό το λόγο, δεν σε ψεύτισε ποτέ. Είχα την τύχη να γνωρίσω 3 ή 4 φόλα fans των Beach Boys όλα αυτά τα χρόνια. Καθένας μας είχε στο μυαλό του τη δική του virtual εκδοχή που δεν έμοιαζε με κανενός άλλου. Καθένας μας την είχε συναρμολογήσει μόνος του, καθένας άκουγε το δικό του SMILE μέσα στο κεφάλι του, βασισμένο σε αποσπάσματα από πληροφορίες που διέρρεαν κάθε τρείς και λίγο, bootlegs, μισοτελειωμένα demos και takes που κρίθηκαν ανεπαρκή και έσκαγαν μύτη με τη μορφή bonus tracks, σαν φαντάσματα μέσα σε ανθολογίες. Εμοιαζαν να έρχονται από ένα άλλο σύμπαν – the stuff legends are made of. Εγώ, στην προσπάθειά μου να “στήσω” το δικό μου SMILE, αγόρασα κατά καιρούς όλα τα προσωπικά άλμπουμ της άλλης ιδιοφυίας που ακούει στο όνομα Van Dyke Parks και ήταν εκεί στη διάρκεια της μεγάλης περιπέτειας: πίστευα, δικαιολογημένα όπως αποδείχτηκε, πως κάτι τέτοιες εμπειρίες σου σφραγίζουν τη ζωή και προσπαθούσα να φιλτράρω τον απόηχό του και μέσα από τη δουλειά του άλλου …Καππαδόκη. Ο Van Dyke Parks είναι “κλειδί” κεφαλαιώδους σημασίας, πιστεύω, για να καταλάβει κανείς τον Brian – όπως ήταν ο Gil Evans για τον Miles Davis, τη συγκεκριμένη περίοδο που δούλεψαν μαζί.
Όταν έμαθα ότι τελικά ο Brian έχει βγάλει το …Τέρας στο μεϊντάνι και το παρουσιάζει σε συναυλίες ανα την υφήλιο πάγωσα: το έφτιαχνα μέσα στο κεφάλι μου τόσα χρόνια…πως θα ήταν τώρα που θα το άκουγα Ζωντανό, εκεί, μπροστά μου, πόση σχέση θα είχε με τη δική μου εξιδανικευμένη βερσιόν, με τις τεράστιες διαστάσεις που εγώ, τόσο αυθαίρετα, του είχα δώσει;
Τώρα ξέρω πως άξιζε τον κόπο.
Το πιο εύστοχο σχόλιο που έχω ακούσει για το SMILE είναι πως πρόκειται για λευκή soul. Εχει την ίδια δύναμη, την ίδια συναισθηματική επιτήδευση με τη μαύρη αδελφή της, αλλά η προέλευσή της δεν έρχεται από τη μαύρη μουσική παράδοση, δεν χρησιμοποιεί modalities, δωδεκάμετρες blues προόδους και τα σχετικά, είναι εξ ολοκλήρου στημένο πάνω σε μια τελειως διαφορετική αρμονική γλώσσα. Το συνολικό ηχητικό τοπίο αγγίζει την έννοια του Μαγικού. Είναι μετέωρο κάπου ανάμεσα σε too-easy και uneasy listening έγραψε κάποιος Εξω και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο – Μεγαλείο και kitsch, η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων, όπου υπόγεια ρίγη διατρέχουν το προφανές και τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει σ αυτό το πολυεπίπεδο θαύμα πολλαπλών στρώσεων: τόσες πολλές ιδέες, τέτοιες εξεζητημένες ενορχηστρωτικές λεπτομέρειες κι από κοντά ένα τεράστιο πακέτο από απροσδιόριστα συναισθήματα όπου δεν μπορώ να καταλάβω πάντα αν γελάει ή κλαίει, αν αποδίδει φόρο τιμής ή παρωδεί. Κινείται σε μια μουσική στρατόσφαιρα που οι περισσότεροι από τους ομότεχνους του Brian δεν μπορούν καν να διανοηθούν την ύπαρξή της, τότε όσο και τώρα, 40 χρόνια αργότερα.
Ετσι όπως το ακούω θεωρώ πως ήταν απόλυτο φυσικό να βραχυκυκλωθεί και να καεί: η διαχείριση τέτοιου απίστευτου πλούτου είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, ειδικά όταν μπούν στη μέση και τα ψυχοδηλωτικά …οξέα.
Η δική μου άποψη είναι πως πρόκειται όντως για το σημαντικότερο άλμπουμ των τελευταίων 40 χρόνων. Τώρα το πιστεύω γι αυτό που πραγματικά είναι κι όχι για τους συμβολικούς λόγους που ανέφερα στην αρχή.
Για τους φίλους των Beach Boys και ιδιαίτερα του Brian, το SMILE, σε συμβολικό επίπεδο, ήταν ο πιο σημαντικός δίσκος των τελευταίων 40 χρόνων: ήταν Τέλειο γιατί δεν ηχογραφήθηκε ποτέ, σαν ένας ιδανικός έρωτας που υπάρχει μόνο στη φαντασία σου, που δεν μπόρεσες να τον ζήσεις και για αυτό το λόγο, δεν σε ψεύτισε ποτέ. Είχα την τύχη να γνωρίσω 3 ή 4 φόλα fans των Beach Boys όλα αυτά τα χρόνια. Καθένας μας είχε στο μυαλό του τη δική του virtual εκδοχή που δεν έμοιαζε με κανενός άλλου. Καθένας μας την είχε συναρμολογήσει μόνος του, καθένας άκουγε το δικό του SMILE μέσα στο κεφάλι του, βασισμένο σε αποσπάσματα από πληροφορίες που διέρρεαν κάθε τρείς και λίγο, bootlegs, μισοτελειωμένα demos και takes που κρίθηκαν ανεπαρκή και έσκαγαν μύτη με τη μορφή bonus tracks, σαν φαντάσματα μέσα σε ανθολογίες. Εμοιαζαν να έρχονται από ένα άλλο σύμπαν – the stuff legends are made of. Εγώ, στην προσπάθειά μου να “στήσω” το δικό μου SMILE, αγόρασα κατά καιρούς όλα τα προσωπικά άλμπουμ της άλλης ιδιοφυίας που ακούει στο όνομα Van Dyke Parks και ήταν εκεί στη διάρκεια της μεγάλης περιπέτειας: πίστευα, δικαιολογημένα όπως αποδείχτηκε, πως κάτι τέτοιες εμπειρίες σου σφραγίζουν τη ζωή και προσπαθούσα να φιλτράρω τον απόηχό του και μέσα από τη δουλειά του άλλου …Καππαδόκη. Ο Van Dyke Parks είναι “κλειδί” κεφαλαιώδους σημασίας, πιστεύω, για να καταλάβει κανείς τον Brian – όπως ήταν ο Gil Evans για τον Miles Davis, τη συγκεκριμένη περίοδο που δούλεψαν μαζί.
Όταν έμαθα ότι τελικά ο Brian έχει βγάλει το …Τέρας στο μεϊντάνι και το παρουσιάζει σε συναυλίες ανα την υφήλιο πάγωσα: το έφτιαχνα μέσα στο κεφάλι μου τόσα χρόνια…πως θα ήταν τώρα που θα το άκουγα Ζωντανό, εκεί, μπροστά μου, πόση σχέση θα είχε με τη δική μου εξιδανικευμένη βερσιόν, με τις τεράστιες διαστάσεις που εγώ, τόσο αυθαίρετα, του είχα δώσει;
Τώρα ξέρω πως άξιζε τον κόπο.
Το πιο εύστοχο σχόλιο που έχω ακούσει για το SMILE είναι πως πρόκειται για λευκή soul. Εχει την ίδια δύναμη, την ίδια συναισθηματική επιτήδευση με τη μαύρη αδελφή της, αλλά η προέλευσή της δεν έρχεται από τη μαύρη μουσική παράδοση, δεν χρησιμοποιεί modalities, δωδεκάμετρες blues προόδους και τα σχετικά, είναι εξ ολοκλήρου στημένο πάνω σε μια τελειως διαφορετική αρμονική γλώσσα. Το συνολικό ηχητικό τοπίο αγγίζει την έννοια του Μαγικού. Είναι μετέωρο κάπου ανάμεσα σε too-easy και uneasy listening έγραψε κάποιος Εξω και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο – Μεγαλείο και kitsch, η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων, όπου υπόγεια ρίγη διατρέχουν το προφανές και τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει σ αυτό το πολυεπίπεδο θαύμα πολλαπλών στρώσεων: τόσες πολλές ιδέες, τέτοιες εξεζητημένες ενορχηστρωτικές λεπτομέρειες κι από κοντά ένα τεράστιο πακέτο από απροσδιόριστα συναισθήματα όπου δεν μπορώ να καταλάβω πάντα αν γελάει ή κλαίει, αν αποδίδει φόρο τιμής ή παρωδεί. Κινείται σε μια μουσική στρατόσφαιρα που οι περισσότεροι από τους ομότεχνους του Brian δεν μπορούν καν να διανοηθούν την ύπαρξή της, τότε όσο και τώρα, 40 χρόνια αργότερα.
Ετσι όπως το ακούω θεωρώ πως ήταν απόλυτο φυσικό να βραχυκυκλωθεί και να καεί: η διαχείριση τέτοιου απίστευτου πλούτου είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, ειδικά όταν μπούν στη μέση και τα ψυχοδηλωτικά …οξέα.
Η δική μου άποψη είναι πως πρόκειται όντως για το σημαντικότερο άλμπουμ των τελευταίων 40 χρόνων. Τώρα το πιστεύω γι αυτό που πραγματικά είναι κι όχι για τους συμβολικούς λόγους που ανέφερα στην αρχή.
Τσάκωνας Βασίλης
Supreme Member
Οφείλω να παραδεχθώ πως έχω μπροστά μου μία από τις καλύτερες αντι-παρουσιάσεις δίσκου ...έβερ!
Ωςτόσο, απορίας άξιο είναι το πώς (κατά τας Ντοκ γραφάς) ο Τζών Μπόυ που έζησε την φτηνή ευτυχία της ευήμερης Αμερικής του 50 να έχει κοινά με τον Μπράιαν που (λόγω οικογένειας και αργότερα συνεργατών) δυστύχησε. Ή τα δεδομένα δεν εκλήφθησαν ορθά, ή μπορούμε να να συμπεράνουμε με ασφάλεια πως είτε ευτυχίσεις είτε δυστυχίσεις στον ίδιο παρονομαστή καταλίγεις. Ο γιατρός θα έχει να μας πει περισσότερα. Εκτός βέβαια και αν η αναγκαστική πρώιμη ενιλικίωση τον υποχρέωσε να ζήσει και να ολοκληρώσει την εφιβία του ελαφρά τη καρδία 5 δεκαετίες αργότερα. Ως έτσι δεκτόν, όμως εάν το λάβουμε αυτό ως στάνταρ, είμαστε αναγκασμένοι να δεχθούμε πως οι Μουσικές του Τζών Μπόυ (..υποθετικά), του Ντέιβιντ Κάσιντι, του Μπράιαν Γουίλσον, το Jean'sNotHappening (Pale Fοuntains), το Everybody Knows (DivineComedy), το The King Will Come (WishboneAsh), το Yesterdays (Yes), το April (John Giblin) και το I Am a Cinematographer (Will Oldham) είναι το ίδιο και το αυτό. Προσωπική μου άποψη πάντως είναι πως επειδή στον Τζών Μπόυ η ζωή τ'άφερε όλα όπως ορίζει το RedBook του Παραδείσου, δλδ την ιδανική οικογένεια, το ιδανικό σχολείο, τους ιδανικούς φίλους-γκόμενες-μοτοσικλέτα-κοκτέιλ πάρτυ-καριέρα ...ect αν θα είχε την δυνατότητα να αποτυπώσει (μουσικά) τα εσώτερά του, αυτά δεν θα είχαν τον επισκιασμό μιάς βαριάς συννεφιάς που δαιμονίζει το Smile σαν κίνητρο αντίπαλου κρετίνικου δέους.
Ωςτόσο, απορίας άξιο είναι το πώς (κατά τας Ντοκ γραφάς) ο Τζών Μπόυ που έζησε την φτηνή ευτυχία της ευήμερης Αμερικής του 50 να έχει κοινά με τον Μπράιαν που (λόγω οικογένειας και αργότερα συνεργατών) δυστύχησε. Ή τα δεδομένα δεν εκλήφθησαν ορθά, ή μπορούμε να να συμπεράνουμε με ασφάλεια πως είτε ευτυχίσεις είτε δυστυχίσεις στον ίδιο παρονομαστή καταλίγεις. Ο γιατρός θα έχει να μας πει περισσότερα. Εκτός βέβαια και αν η αναγκαστική πρώιμη ενιλικίωση τον υποχρέωσε να ζήσει και να ολοκληρώσει την εφιβία του ελαφρά τη καρδία 5 δεκαετίες αργότερα. Ως έτσι δεκτόν, όμως εάν το λάβουμε αυτό ως στάνταρ, είμαστε αναγκασμένοι να δεχθούμε πως οι Μουσικές του Τζών Μπόυ (..υποθετικά), του Ντέιβιντ Κάσιντι, του Μπράιαν Γουίλσον, το Jean'sNotHappening (Pale Fοuntains), το Everybody Knows (DivineComedy), το The King Will Come (WishboneAsh), το Yesterdays (Yes), το April (John Giblin) και το I Am a Cinematographer (Will Oldham) είναι το ίδιο και το αυτό. Προσωπική μου άποψη πάντως είναι πως επειδή στον Τζών Μπόυ η ζωή τ'άφερε όλα όπως ορίζει το RedBook του Παραδείσου, δλδ την ιδανική οικογένεια, το ιδανικό σχολείο, τους ιδανικούς φίλους-γκόμενες-μοτοσικλέτα-κοκτέιλ πάρτυ-καριέρα ...ect αν θα είχε την δυνατότητα να αποτυπώσει (μουσικά) τα εσώτερά του, αυτά δεν θα είχαν τον επισκιασμό μιάς βαριάς συννεφιάς που δαιμονίζει το Smile σαν κίνητρο αντίπαλου κρετίνικου δέους.
Δημοκηδής
Μέλος Σωματείου
- 23 June 2006
- 10,240
... δεν έχω γράψει στο νήμα αυτό, είμαι λίγο 'βαρύς' αυτή την εποχή, έχω και άλλα στην κούτρα μου ...
... αγαπώ τον Ντοκ, και απολαμβάνω την πολιτιστική συνδιαλλαγή μαζί του....
όμως, εαν χτίσει τα τοιχάκια στο μυαλό του και τεκμηριώσει, βάσει της δικής του φιλοσοφίας την αναγκαιότητα της ύπαρξης τους, τότε αυτά τα τελευταία, όχι το smile, αλλά ούτε βαλλιστικός πύραυλος με ukg11 κεφαλή τα διαπερνά....
Αυτό το καταθέτω, ώστε κάποιοι φίλοι που πιθανώς θέλουν να προσσεγγίσουν, να μην απογοητευθούν από το μνημειώδες κείμενο του Δημήτρη (Ντοκ) και απλά δεν ακουμπήσουν... κρίμα γιαυτούς θα είναι ...
κάποιες μουσικές δεν τις ακούμε μόνο με τα αυτάκια μας και δεν προκαλούν μόνο χημικές αντιδράσεις στο μυαλό μας .... τις ακούμε με όλο μας το είναι και κάποιες φορές και με κάποια άλλα νοητά, μη υπάρχοντα, όργανα, ιστούς, νευρώνες....
τεσπα
ΥΓ. Θεωρώ το good vibrations το απόλυτο σινγκλ της ρ'ν'ρ μυθολογίας και της σύγχρονης λαϊκής μουσικής εν γένει ....
... αγαπώ τον Ντοκ, και απολαμβάνω την πολιτιστική συνδιαλλαγή μαζί του....
όμως, εαν χτίσει τα τοιχάκια στο μυαλό του και τεκμηριώσει, βάσει της δικής του φιλοσοφίας την αναγκαιότητα της ύπαρξης τους, τότε αυτά τα τελευταία, όχι το smile, αλλά ούτε βαλλιστικός πύραυλος με ukg11 κεφαλή τα διαπερνά....
Αυτό το καταθέτω, ώστε κάποιοι φίλοι που πιθανώς θέλουν να προσσεγγίσουν, να μην απογοητευθούν από το μνημειώδες κείμενο του Δημήτρη (Ντοκ) και απλά δεν ακουμπήσουν... κρίμα γιαυτούς θα είναι ...
κάποιες μουσικές δεν τις ακούμε μόνο με τα αυτάκια μας και δεν προκαλούν μόνο χημικές αντιδράσεις στο μυαλό μας .... τις ακούμε με όλο μας το είναι και κάποιες φορές και με κάποια άλλα νοητά, μη υπάρχοντα, όργανα, ιστούς, νευρώνες....
τεσπα
ΥΓ. Θεωρώ το good vibrations το απόλυτο σινγκλ της ρ'ν'ρ μυθολογίας και της σύγχρονης λαϊκής μουσικής εν γένει ....
Last edited:
Δεν ξερω για αλλους, αλλα σε εμενα φαινεται σα να απαγορευεται(ε) στο Δημητρη να μην του αρεσει αυτος ο δισκος.
Οσο για το αν ειναι ο σημαντικοτερος δισκος των τελευταιων 40 ετων, σιγα να μην ειναι!!! Υπερβολες! Κατα καμια εννοια δεν ειναι σημαντικοτερο το Smile πχ απο το Songs in the key of life ή δεκαδες αλλους δισκους.
ΟΚ, εχετε ξετρελαθει με το Smile, το σεβομαι και το γουστερω αυτο. Μην υπερβαλετε τοσο πολυ ομως. Δεν υπαρχει λογος.
Οσο για το αν ειναι ο σημαντικοτερος δισκος των τελευταιων 40 ετων, σιγα να μην ειναι!!! Υπερβολες! Κατα καμια εννοια δεν ειναι σημαντικοτερο το Smile πχ απο το Songs in the key of life ή δεκαδες αλλους δισκους.
ΟΚ, εχετε ξετρελαθει με το Smile, το σεβομαι και το γουστερω αυτο. Μην υπερβαλετε τοσο πολυ ομως. Δεν υπαρχει λογος.
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Το ίδιο απορίας άξιον Βασίλη είναι γιατί τελικά θεωρείται ότι ο Lombroso και η φυσιογνωμιστική έκαναν κάθος και απετέλεσαν ψευδοεπιστήμη. Μιά ματιά στην φωτογραφία του Brian στο εξώφυλλο ( εκεί μαζί με τον σκύλο , στα νιάτα του ) σε πείθει για το απολύτως αληθές του συσχετισμού φυσιογνωμίας και ηλιθιότητας .
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Το χαμένο κομμάτι
έχεις μεγάλο λάθος , φίλε μου Σπύρο. Αυτή τη "μουσική" δεν μπορείς να την ακούσεις ούτε με το μυαλό σου , ως διανοητική προσέγγιση , διότι δεν έχει κάτι να ερεθίσει και τον πλέον ασήμαντο νευρώνα , αλλά ούτε και συναισθηματικά.
Θα συμφωνήσω στο ότι αν η μουσική δεν έχει κάτι να σε γεμίσει ευχαρίστηση , να σε ταρακουνήσει , ν´αγγίξει ευαίσθητες χορδές ή να ευαισθητοποιήσει υπνώσες αντίστοιχες , δεν έχει λόγο ύπαρξης δίπλα σου . Και ακούγοντας τόσες μέρες αυτό το πράγμα , έκανα απλώς καταναγκαστική εργασία . Δεν μου προξένησε τίποτα , παρά χασμουρητά ανίας . Ενας απίστευτος αναχρονισμός είναι , από έναν άνθωπο που δεν έχει την δυνατότητα να ολοκληρώσει ένα τραγούδι .
Τόπα και στον Μήτσο δια τηλεφώνου. Εάν η σύνθεση είναι μιά γυναίκα όπως την επλασε η φύση κι η ενορχήστρωση είναι τα ρούχα , το μέϊκ απ και τα κοσμήματα της , τότε εδώ έχουμε μιά παχύσαρκη γυναίκα με μουστάκι και κρεατοελιές , που κάποιος πιστεύει πως αν φορέσει κοσμήματα από το Tiffany's , ρούχα Valentino και παπούτσια Ferragamo θα γίνει καλύτερη. Αμ δε ... Σαν λατέρνα θα είναι .
έχεις μεγάλο λάθος , φίλε μου Σπύρο. Αυτή τη "μουσική" δεν μπορείς να την ακούσεις ούτε με το μυαλό σου , ως διανοητική προσέγγιση , διότι δεν έχει κάτι να ερεθίσει και τον πλέον ασήμαντο νευρώνα , αλλά ούτε και συναισθηματικά.
Θα συμφωνήσω στο ότι αν η μουσική δεν έχει κάτι να σε γεμίσει ευχαρίστηση , να σε ταρακουνήσει , ν´αγγίξει ευαίσθητες χορδές ή να ευαισθητοποιήσει υπνώσες αντίστοιχες , δεν έχει λόγο ύπαρξης δίπλα σου . Και ακούγοντας τόσες μέρες αυτό το πράγμα , έκανα απλώς καταναγκαστική εργασία . Δεν μου προξένησε τίποτα , παρά χασμουρητά ανίας . Ενας απίστευτος αναχρονισμός είναι , από έναν άνθωπο που δεν έχει την δυνατότητα να ολοκληρώσει ένα τραγούδι .
Τόπα και στον Μήτσο δια τηλεφώνου. Εάν η σύνθεση είναι μιά γυναίκα όπως την επλασε η φύση κι η ενορχήστρωση είναι τα ρούχα , το μέϊκ απ και τα κοσμήματα της , τότε εδώ έχουμε μιά παχύσαρκη γυναίκα με μουστάκι και κρεατοελιές , που κάποιος πιστεύει πως αν φορέσει κοσμήματα από το Tiffany's , ρούχα Valentino και παπούτσια Ferragamo θα γίνει καλύτερη. Αμ δε ... Σαν λατέρνα θα είναι .
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Το χαμένο κομμάτι
Μητσο μου καμμια φορα το humor μπορει να να ειναι και black (διαβαζεται και βλακ!!)
Εεε... αυτη η προσπαθεια μου, φαινεται οτι εμπιπτει σε αυτη την περιπτωση
(ρε ουτε ενα καλο καβγα , δεν μπορουμε να κανουμε τελικα )
(Ααα...και το δισκο σαφως και τον ακουσα....)
Μητσο μου καμμια φορα το humor μπορει να να ειναι και black (διαβαζεται και βλακ!!)
Εεε... αυτη η προσπαθεια μου, φαινεται οτι εμπιπτει σε αυτη την περιπτωση
(ρε ουτε ενα καλο καβγα , δεν μπορουμε να κανουμε τελικα
)(Ααα...και το δισκο σαφως και τον ακουσα....)
Last edited:
Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Μήπως έχει κανείς καμμιά κόπια του Never mind the bollocks ; Θέλω ν´ακούσω λίγο μουσική σήμερα .
Τσάκωνας Βασίλης
Supreme Member
Το ίδιο απορίας άξιον Βασίλη είναι γιατί τελικά θεωρείται ότι ο Lombroso και η φυσιογνωμιστική έκαναν κάθος και απετέλεσαν ψευδοεπιστήμη. Μιά ματιά στην φωτογραφία του Brian στο εξώφυλλο ( εκεί μαζί με τον σκύλο , στα νιάτα του ) σε πείθει για το απολύτως αληθές του συσχετισμού φυσιογνωμίας και ηλιθιότητας .
Ε, καλά ...!
Και ο εδώ στη φωτό σαν ηλίθιος μπορεί να σου φαίνεται, αλλά οι Μουσικές του.... :worshippy: