Από καρδιάς στο εύχομαι ολόψυχα Κυριάκο. καθώς, κακά τα ψέματα, ανεξάρτητα των όσων καλών (λέμε τώρα) μπορεί ακόμα να έχει η ζωή στην πρωτεύουσα, για την μεγάλη μάζα του πληθυσμού (πλην ελαχίστων περιπτώσεων), που έχει μια ας την πούμε φυσιολογική ζωή (δηλαδή όσους εργάζονται για το βιοπορισμό τους και μετακινούνται εκτός σπιτιού σε καθημερινή βάση) η καθημερινότητα κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή φαντάζει.
Την ίδια δε στιγμή, για όποιον έχει μια αξιοπρεπή εργασία (ή εν πάσει περιπτώσει εξασφαλισμένο βιοπορισμό) η ζωή σε έναν τόπο όπως η Χίος (κι όχι μόνο, προφανώς), είναι διανθισμένη με ηρεμία, αγχολυτικούς ρυθμούς, πάμπολλες φυσικές ομορφιές σε απόσταση βολής από τα σπίτια των περισσοτέρων, και, εξίσου σημαντικό, συμβίωση με ανθρώπους που ακόμα έχουν κρατήσει ικανά αποθέματα ανθρωπιάς και δεν έχουν αποξενωθεί-αποκτηνωθεί, όπως δυστυχώς μεγάλη μερίδα διαβιούντων στο λεκανοπέδιο...
Υπάρχουν προφανώς και σε τέτοια μέρη μελανά σημεία (με πρώτο και καλύτερο θα έλεγα την έλλειψη σοβαρών και αξιόπιστων δομών υγείας, ακόμα κι εν έτη 2024 δυστυχώς), αλλά η αλήθεια νομίζω πως είναι ότι για τους περισσότερους, ιδίως άνω των 40 ετών, τα υπέρ ενός τέτοιου τόπου είναι σημαντικά σοβαρότερα από τα κατά.