Το μεταναστευτικό στην Ελλάδα...
- Thread starter BIOS
- Start date
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Και ο μπράβο Ρούλα -Κεδίκογλου δήλωσε πως η επιστολή Τσίπρα 'σπιλώνει την Χώρα'..
Η ακροδεξιά κυβέρνηση υιοθετεί ατζέντα Χ.Α. και στο μεταναστευτικό.Είναι πλέον ξεκάθαρο.
Η ακροδεξιά κυβέρνηση υιοθετεί ατζέντα Χ.Α. και στο μεταναστευτικό.Είναι πλέον ξεκάθαρο.
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ορισμένοι πέφτουν από τα σύννεφα.
Η ΧΑ έχει τραβήξει τουλάχιστον τους μισούς ψηφοφόρους της για τις θέσεις της για τους μετανάστες.
Η κυβέρνηση υιοθετεί τετοιες (δοκιμασμένες πλέον) τακτικές για να αντλήσει ψηφοφόρους από κει. Με ένα σμπάρο δύο τριγώνια.
Της βγαίνει και ο "φιλάνθρωπος" της εαυτός κερδίζει και ψηφαλάκια.
Η ΧΑ έχει τραβήξει τουλάχιστον τους μισούς ψηφοφόρους της για τις θέσεις της για τους μετανάστες.
Η κυβέρνηση υιοθετεί τετοιες (δοκιμασμένες πλέον) τακτικές για να αντλήσει ψηφοφόρους από κει. Με ένα σμπάρο δύο τριγώνια.
Της βγαίνει και ο "φιλάνθρωπος" της εαυτός κερδίζει και ψηφαλάκια.
Διαβάστε τα σχόλια....Έχουν ενδιαφέρον για τους ημεδαπούς που ζουν σε "άλλη" χώρα.
http://www.youtube.com/watch?v=E6bUpR7YZMA
http://www.youtube.com/watch?v=E6bUpR7YZMA
"Αν πείτε αυτά τα πράγματα έξω, θα σας σκοτώσουμε"
http://stokokkino.gr/article/5178/An-peite-auta-ta-pragmata-ekso-tha-sas-skotosoume
http://stokokkino.gr/article/5178/An-peite-auta-ta-pragmata-ekso-tha-sas-skotosoume
Δαμιανός Δημητριάδης
Supreme Member
Δαμιανός Δημητριάδης
Supreme Member
Η επιστολή Τσίπρα (με την ιδιότητα του ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΚΕΑ) είναι πολύ σημαντική κίνηση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Δείχνει πως θα έπρεπε να αντιδρούν πολιτικά οι ηγεσίες των χωρών που πλήττονται κατεξοχήν από τις συνέπειες της ευρωπαϊκής πολιτικής για τη μετανάστευση. Η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου δεν είναι μόνο γελοία διπλωματική αυτοχειρία. Έχει δύο όψεις. Δουλοπρέπεια προς το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και ακροδεξιός μικροκοματισμός στο εσωτερικό.
DIPIE
AVClub Fanatic
- 13 July 2007
- 17,261
Μερικοί-μερικοί κάνουν πως δεν θυμούνται τα συνθήματα των λιμενικών βατραχανθρώπων στην παρέλαση...
"Τους λένε Σκοπιανούς,τους λένε Αλβανούς,τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματα απ' αυτούς".
"Θα γίνει μακελειό,μετά θα εκδικηθώ αφού θα προσκυνήσετε σημάια και σταυρό".
"Ελληνας γεννιέσαι,δεν γίνεσαι ποτέ,το αίμα σου θα χύσουμεγουρούνι Αλβανέ".
κλπ..κλπ...κλπ...
Τότε κρυφορατσιστές και κρυφοφασίστες,με πάθος υποστήριζαν ότι είναι "φυσιολογικό",τα..."κομάντα" να φωνάζουν τέτοια συνθήματα.
Οπως και τώρα υποστηρίζουν,ότι είναι "φυσιολογικό" να πνίγονται μέσα τον Γενάρη οι ...ανεύθυνοι μετανάστες...
"Τους λένε Σκοπιανούς,τους λένε Αλβανούς,τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματα απ' αυτούς".
"Θα γίνει μακελειό,μετά θα εκδικηθώ αφού θα προσκυνήσετε σημάια και σταυρό".
"Ελληνας γεννιέσαι,δεν γίνεσαι ποτέ,το αίμα σου θα χύσουμεγουρούνι Αλβανέ".
κλπ..κλπ...κλπ...
Τότε κρυφορατσιστές και κρυφοφασίστες,με πάθος υποστήριζαν ότι είναι "φυσιολογικό",τα..."κομάντα" να φωνάζουν τέτοια συνθήματα.
Οπως και τώρα υποστηρίζουν,ότι είναι "φυσιολογικό" να πνίγονται μέσα τον Γενάρη οι ...ανεύθυνοι μετανάστες...
Last edited:
Και γιατί δεν σας έπνιξαν όλους;
Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014
Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου
Αυτή η ερώτηση τέθηκε από τηλεοπτικό δημοσιογράφο στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε χθες στην Πλατεία Συντάγματος για το Φαρμακονήσι. Του επετράπη να την θέσει παρά την παράκληση μέλους των διοργανωτών προς τους δημοσιογράφους να σεβαστούμε την κατάσταση των ανθρώπων αυτών και να μην μετατρέψουμε μια συνέντευξη Τύπου σε δικαστική έρευνα. Έχω λοιπόν μια μεγάλη απορία: όλοι εσείς που δημόσια θέτετε ερωτήσεις για το τι τελικά συνέβη στο Φαρμακονήσι, γιατί δεν ήρθατε μέχρι το Σύνταγμα να τις απευθύνετε; Και όσοι στείλατε ρεπόρτερ, γιατί δεν προβάλατε τις απαντήσεις που δόθηκαν στα «εύλογα» ερωτήματά σας;
Να το πάω κι ένα βήμα παραπέρα; Πιστεύω αυτούς. Χωρίς ΕΔΕ, χωρίς βίντεο, χωρίς (αυθεντικές) καταθέσεις. Κι αν αποδειχθεί βάσιμα ότι λένε ψέματα κι ότι οι λιμενικοί έπεσαν στη θάλασσα για να σώσουν τα παιδιά και τις γυναίκες που πνίγηκαν και δεν μας το λένε από σεμνότητα – πάλι, στο επόμενο ίδιο ή και χειρότερο περιστατικό, ξανά αυτούς θα πιστέψω. Όχι επειδή είμαι γενικώς και άνευ όρων υπέρ των μεταναστών. Αλλά επειδή έχω δει με τα μάτια μου πώς συμπεριφέρονται οι αρχές, έχω ακούσει με τα αφτιά μου τον ίδιο τον πρωθυπουργό να ζητά να πεταχτούν τα παιδιά των μεταναστών έξω από τους παιδικούς σταθμούς, έχω ακούσει υπουργούς, βουλευτές ή μέλη της σημερινής κυβέρνησης να ζητούν να τους κάνουμε το βίο αβίωτο. Και διεκδικώ το δικαίωμά μου να μην σταματά η μνήμη μου κάθε φορά που συμβαίνει κάτι καινούργιο, όπως θα ήθελε ο κ. Πρετεντέρης ή όπως συνέβη στον κ. Τσίμα προ ημερών όταν έκανε λόγω για βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο της χώρας μας και έσπευσε να το μαζέψει, συντασσόμενος με τον οχετό του συναδέλφου του.
Έτσι λοιπόν θυμάμαι κάθε φορά ότι δεν είναι η πρώτη. Θυμάμαι τις δώδεκα καταδικαστικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την αστυνομική βία στην Ελλάδα. Θυμάμαι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που παραποιούνται καταθέσεις θυμάτων. Θυμάμαι, ας πούμε, το παράδειγμα του μετανάστη που βιάστηκε με κλομπ λιμενικού, θυμάμαι ότι το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, αποδεχόμενο την κατάθεση του λιμενικού ότι τάχατες τον χτύπησε ελαφρά στα οπίσθια, δεν δέχτηκε ότι έπεσε θύμα βασανισμού. Θυμάμαι ότι ο μετανάστης ανακάλυψε έναν χρόνο αργότερα το μέγεθος των ανακριβειών στην υποτιθέμενη επίσημη κατάθεση. Και τελικώς τη δικαίωσή του από το ΕΔΔΑ.
Τους πιστεύω γιατί κι εγώ ως δημοσιογράφος ασχολούμαι χρόνια με το μεταναστευτικό. Έχω ερευνήσει τα ναρκοπέδια, έχω κάνει συνεντεύξεις με θύματα που επέζησαν και έχασαν τα ίχνη των συνοδοιπόρων τους. Ξέρω ότι κανείς δεν τους απάντησε τι έγιναν οι άλλοι. Ξέρω ότι ακόμα και οι ερευνητές του ICBL (International Campaign to Ban Landmines), του διεθνούς φορέα για την καταπολέμηση των ναρκών κατά προσωπικού, αμφισβητούν ότι τους δόθηκαν τα πραγματικά στοιχεία από την ελληνική κυβέρνηση και τον στρατό για τους νεκρούς και τους επιζήσαντες.
Τους πιστεύω γιατί έχω κάνει συνεντεύξεις με αποφυλακισθέντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα κρατητήρια–κολαστήρια και ξέρω ότι οι ελληνικές αρχές βασανίζουν. Τους πιστεύω γιατί θυμάμαι τον σύρο πρόσφυγα που το καλοκαίρι πήρε την οικογένειά του από τον πόλεμο και έφτασαν με ένα παρόμοιο σκάφος στη Σάμο. Ξέρω ότι οι αρχές τον συνέλαβαν, τον κράτησαν 1 μήνα, εκείνος ούρλιαζε ότι είναι έξω η οικογένειά του, η γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά 4 ετών και 8 μηνών αλλά δεν υπήρχε μεταφραστής για να εξηγήσει τι τους έλεγε. Η γυναίκα με τα δυο παιδιά κρύβονταν στο βουνό. Και κάηκαν ζωντανοί όταν έπιασε φωτιά η Σάμος. Και τότε για τους «δήθεν ισχυρισμούς του λαθραίου» έκαναν λόγο.
Θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες περιστατικά που με πείθουν ότι αυτοί οι άνθρωποι λένε την αλήθεια. Θέλω όμως να απευθύνω μια ερώτηση σε εσάς που πέσατε από τα σύννεφα: γιατί δεν ήρθατε να τους δείτε από κοντά, να τους ακούσετε και να ρωτήσετε; Ένας τηλεοπτικός ρεπόρτερ το έκανε. Ακριβώς έτσι όπως έχουν μάθει με τηλεοπτικό ήθος να ρωτούν: «Γιατί σκοτώθηκαν μόνο γυναίκες και παιδιά; Εσάς γιατί δεν σας έπνιξαν;».
«Ο Θεός μας έσωσε, όχι το λιμενικό. Είδαν τα τουρκικά σκάφη και πανικοβλήθηκαν. Αν είχαν χρόνο θα μας είχαν σκοτώσει όλους» ήταν η απάντηση.
Γιατί δεν την έπαιξε το κανάλι σου, συνάδελφε;
http://unfollow.com.gr/web-only/9307-pnif/
Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014
Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου
Αυτή η ερώτηση τέθηκε από τηλεοπτικό δημοσιογράφο στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε χθες στην Πλατεία Συντάγματος για το Φαρμακονήσι. Του επετράπη να την θέσει παρά την παράκληση μέλους των διοργανωτών προς τους δημοσιογράφους να σεβαστούμε την κατάσταση των ανθρώπων αυτών και να μην μετατρέψουμε μια συνέντευξη Τύπου σε δικαστική έρευνα. Έχω λοιπόν μια μεγάλη απορία: όλοι εσείς που δημόσια θέτετε ερωτήσεις για το τι τελικά συνέβη στο Φαρμακονήσι, γιατί δεν ήρθατε μέχρι το Σύνταγμα να τις απευθύνετε; Και όσοι στείλατε ρεπόρτερ, γιατί δεν προβάλατε τις απαντήσεις που δόθηκαν στα «εύλογα» ερωτήματά σας;
Να το πάω κι ένα βήμα παραπέρα; Πιστεύω αυτούς. Χωρίς ΕΔΕ, χωρίς βίντεο, χωρίς (αυθεντικές) καταθέσεις. Κι αν αποδειχθεί βάσιμα ότι λένε ψέματα κι ότι οι λιμενικοί έπεσαν στη θάλασσα για να σώσουν τα παιδιά και τις γυναίκες που πνίγηκαν και δεν μας το λένε από σεμνότητα – πάλι, στο επόμενο ίδιο ή και χειρότερο περιστατικό, ξανά αυτούς θα πιστέψω. Όχι επειδή είμαι γενικώς και άνευ όρων υπέρ των μεταναστών. Αλλά επειδή έχω δει με τα μάτια μου πώς συμπεριφέρονται οι αρχές, έχω ακούσει με τα αφτιά μου τον ίδιο τον πρωθυπουργό να ζητά να πεταχτούν τα παιδιά των μεταναστών έξω από τους παιδικούς σταθμούς, έχω ακούσει υπουργούς, βουλευτές ή μέλη της σημερινής κυβέρνησης να ζητούν να τους κάνουμε το βίο αβίωτο. Και διεκδικώ το δικαίωμά μου να μην σταματά η μνήμη μου κάθε φορά που συμβαίνει κάτι καινούργιο, όπως θα ήθελε ο κ. Πρετεντέρης ή όπως συνέβη στον κ. Τσίμα προ ημερών όταν έκανε λόγω για βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο της χώρας μας και έσπευσε να το μαζέψει, συντασσόμενος με τον οχετό του συναδέλφου του.
Έτσι λοιπόν θυμάμαι κάθε φορά ότι δεν είναι η πρώτη. Θυμάμαι τις δώδεκα καταδικαστικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την αστυνομική βία στην Ελλάδα. Θυμάμαι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που παραποιούνται καταθέσεις θυμάτων. Θυμάμαι, ας πούμε, το παράδειγμα του μετανάστη που βιάστηκε με κλομπ λιμενικού, θυμάμαι ότι το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, αποδεχόμενο την κατάθεση του λιμενικού ότι τάχατες τον χτύπησε ελαφρά στα οπίσθια, δεν δέχτηκε ότι έπεσε θύμα βασανισμού. Θυμάμαι ότι ο μετανάστης ανακάλυψε έναν χρόνο αργότερα το μέγεθος των ανακριβειών στην υποτιθέμενη επίσημη κατάθεση. Και τελικώς τη δικαίωσή του από το ΕΔΔΑ.
Τους πιστεύω γιατί κι εγώ ως δημοσιογράφος ασχολούμαι χρόνια με το μεταναστευτικό. Έχω ερευνήσει τα ναρκοπέδια, έχω κάνει συνεντεύξεις με θύματα που επέζησαν και έχασαν τα ίχνη των συνοδοιπόρων τους. Ξέρω ότι κανείς δεν τους απάντησε τι έγιναν οι άλλοι. Ξέρω ότι ακόμα και οι ερευνητές του ICBL (International Campaign to Ban Landmines), του διεθνούς φορέα για την καταπολέμηση των ναρκών κατά προσωπικού, αμφισβητούν ότι τους δόθηκαν τα πραγματικά στοιχεία από την ελληνική κυβέρνηση και τον στρατό για τους νεκρούς και τους επιζήσαντες.
Τους πιστεύω γιατί έχω κάνει συνεντεύξεις με αποφυλακισθέντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα κρατητήρια–κολαστήρια και ξέρω ότι οι ελληνικές αρχές βασανίζουν. Τους πιστεύω γιατί θυμάμαι τον σύρο πρόσφυγα που το καλοκαίρι πήρε την οικογένειά του από τον πόλεμο και έφτασαν με ένα παρόμοιο σκάφος στη Σάμο. Ξέρω ότι οι αρχές τον συνέλαβαν, τον κράτησαν 1 μήνα, εκείνος ούρλιαζε ότι είναι έξω η οικογένειά του, η γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά 4 ετών και 8 μηνών αλλά δεν υπήρχε μεταφραστής για να εξηγήσει τι τους έλεγε. Η γυναίκα με τα δυο παιδιά κρύβονταν στο βουνό. Και κάηκαν ζωντανοί όταν έπιασε φωτιά η Σάμος. Και τότε για τους «δήθεν ισχυρισμούς του λαθραίου» έκαναν λόγο.
Θα μπορούσα να απαριθμήσω δεκάδες περιστατικά που με πείθουν ότι αυτοί οι άνθρωποι λένε την αλήθεια. Θέλω όμως να απευθύνω μια ερώτηση σε εσάς που πέσατε από τα σύννεφα: γιατί δεν ήρθατε να τους δείτε από κοντά, να τους ακούσετε και να ρωτήσετε; Ένας τηλεοπτικός ρεπόρτερ το έκανε. Ακριβώς έτσι όπως έχουν μάθει με τηλεοπτικό ήθος να ρωτούν: «Γιατί σκοτώθηκαν μόνο γυναίκες και παιδιά; Εσάς γιατί δεν σας έπνιξαν;».
«Ο Θεός μας έσωσε, όχι το λιμενικό. Είδαν τα τουρκικά σκάφη και πανικοβλήθηκαν. Αν είχαν χρόνο θα μας είχαν σκοτώσει όλους» ήταν η απάντηση.
Γιατί δεν την έπαιξε το κανάλι σου, συνάδελφε;
http://unfollow.com.gr/web-only/9307-pnif/
«Με λένε Μιχάλη. Γεννήθηκα το 1980 στην Αθήνα, στο “Μητέρα”»
Την δική του εμπειρία να ζει στην Ελλάδα, περιγράφει ο Μιχάλης που γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στα Πατήσια, εξηγώντας πως τον αντιμετώπιζαν στο σχολείο, τις σκέψεις του για τον ελληνικό στρατό και την προσπάθεια του να πείσει τον κόσμο πως οι έγχρωμοι δεν «πουλάνε μόνο CDs».
Οι γονείς μου τότε έμεναν στο Παγκράτι. Μετά τη γέννα μου μετακομίσαμε στα Πατήσια. Οι γονείς μου είναι από τη Νιγηρία. Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει, τη δεκαετία του ´70. Ύστερα από κάποια χρόνια έφερε και τη μητέρα μου. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο δημοτικό τα πήγαινα μια χαρά με τα άλλα παιδιά. Μόνο όταν τσακωνόμασταν στο ποδόσφαιρο με στολίζανε με βρισιές του τύπου «αράπης» και τα σχετικά.
Ήμουν ο μόνος μαύρος στο σχολείο μου. Θυμάμαι επίσης ένα σκηνικό. Μια μέρα, έπειτα από τσακωμό, κάποια παιδιά με είχαν βάλει στη μέση και με έβριζαν. Τότε ένα παιδί που τον έλεγαν Ηλία όρμησε εναντίον τους για να με υπερασπιστεί. Από τότε γίναμε κολλητοί φίλοι. Τα πρώτα χρόνια στο σπίτι μιλούσαμε νιγηριανά και αγγλικά. Αυτό όμως με εμπόδιζε για τα μαθήματα. Μέχρι που ο δάσκαλος κάλεσε τους γονείς μου και τους είπε ότι έπρεπε να μιλήσουμε ελληνικά στο σπίτι.
Με τα χρόνια επικράτησαν τα ελληνικά στο σπίτι μας. Ελληνικά και hiphop. Από εννέα χρονών μιλώ μόνο ελληνικά. Μιλώ επίσης άψογα αγγλικά, ενώ τα νιγηριανά τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα μιλώ πια. Το πάθος για τη μουσική το «κόλλησα», ίσως, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε διάφορους γλωσσικούς ήχους. Στο γυμνάσιο παθιάστηκα με τα γκράφιτι, τη hip-hop και τη Dram´Ν´ Βase. Είναι χρόνια που περνούν διοργανώνοντας πάρτι και ανταλλάσσοντας κασέτες με τα φιλαράκια. Εκείνη την περίοδο μπήκε έντονα η θρησκεία στη ζωή μου. Μαζί της και η πρώτη υπαρξιακή σύγκρουση. Γιατί η θρησκεία έλεγε «ειρήνη υμίν», ενώ το hip-hop μιλούσε για εξέγερση. Η θρησκεία ήταν ευχή, το hip-hop δράση. Το hip-hop και τα γκράφιτι ήταν για μένα ένα είδος ξεσπάσματος. Τότε, για πρώτη φορά, άρχισα να γράφω στίχους. Έγραφα και για τον ρατσισμό. Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι που είχα απωθήσει: το χρώμα της επιδερμίδας μου.
Το να είσαι μαύρος. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι μαύρος. Το να είσαι μαύρος όμως σημαίνει ότι συναντάς μπροστά σου έναν τοίχο. Σημαίνει ότι πρέπει να ξοδεύεις πολλή ενέργεια για να πείσεις τους γύρω σου ότι δεν είσαι γεννημένος μόνο για να πουλάς CD και να παίξεις μπάσκετ. Ότι μπορείς να γίνεις γιατρός, λογοτέχνης, σχεδιαστής μόδας, οτιδήποτε. Το να είσαι μαύρος σημαίνει ότι ζεις με αυτό το χρώμα, το αναπνέεις, ότι δεν σε αφήνουν ποτέ να νιώσεις αόρατος. Τη μεγαλύτερη έκπληξη την προκαλείς όταν μιλάς ελληνικά χωρίς προφορά. Παθαίνουν πλάκα. Μερικοί κάθονται με το στόμα ανοιχτό και σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Τέλος πάντων… Ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Η ανατροπή στη ζωή μου συνέβη ένα καλοκαίρι στη Σύρο.
Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο. Ήθελα τότε να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών και άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα ελευθέρου σχεδίου. Το καλοκαίρι πήγα στη Σύρο για να δουλέψω στο εργαστήριο της δασκάλας μου. Έκανα βόλτα ένα απόγευμα, όταν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου σταμάτησε ένα αστυνομικό τζιπ. Βγήκαν έξω δυο αστυνομικοί και μου ζήτησαν τα χαρτιά. Είχα μαζί μου τη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Θεωρούσα ότι ήταν αρκετή, αφού είχα γεννηθεί στην Ελλάδα. Με πήγαν στο Τμήμα. Μου είπαν ότι τα χαρτιά μου είναι ελλιπή. Ένας από τους αστυνομικούς μού είπε ότι θα με απελάσουν. «Πού θα με απελάσετε;», ρώτησα. «Στα σύνορα και να πας από εκεί που ήρθες», μου απάντησε. «Εγώ δεν ήρθα από πουθενά. Έχω γεννηθεί στην Ελλάδα», είπα. Δεν πήρα απάντηση. Απέλαση, σύνορα, όλα αυτά μου φαίνονταν σαν ταινία. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου και είχα κατατρομάξει. Έμεινα εκεί τρεις μέρες, στο σκοτάδι, κοιμόμουν χάμω, σε ένα μικροσκοπικό κελί με δυο Πακιστανούς που δεν μιλούσαν ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Αυτές οι τρεις μέρες ανέτρεψαν τα πάντα μέσα μου. Με τη μεσολάβηση φίλων και δικηγόρων με άφησαν ελεύθερο. Τότε άρχισαν να με βασανίζουν τα ερωτήματα.
Ποιος ήμουν; Τώρα καταλάβαινα γιατί δεν με καλούσαν φαντάρο, όπως συνέβαινε με όλους τους φίλους μου. «Φίλε μου, εσύ είσαι ξένος», έλεγα στον εαυτό μου. Και πάλι δεν ήθελα να το πιστέψω όμως. Σκεφτόμουν ότι οι αστυνομικοί είχαν κάνει λάθος. Ήταν ένας μηχανισμός άμυνας για να μη διαλυθώ. Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά. Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στον δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: «όχι». Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα, τα γραφεία, οι υπάλληλοι, η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις, ένσημα, γραφεία, υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου.
Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σε ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δική μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου… Νιώθεις σιγά σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι´ αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μην μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι.
Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις. Τι είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Και όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τι είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μην τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει. Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και με το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον «Κοσμοπολιτισμό», ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα event με μετανάστες καλλιτέχνες. Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα, εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον, φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου…»
Πηγή insurancedaily.gr
http://www.enikos.gr/society/209756,Me_lene_Mixalh.html
:fahne90:
Την δική του εμπειρία να ζει στην Ελλάδα, περιγράφει ο Μιχάλης που γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στα Πατήσια, εξηγώντας πως τον αντιμετώπιζαν στο σχολείο, τις σκέψεις του για τον ελληνικό στρατό και την προσπάθεια του να πείσει τον κόσμο πως οι έγχρωμοι δεν «πουλάνε μόνο CDs».
Οι γονείς μου τότε έμεναν στο Παγκράτι. Μετά τη γέννα μου μετακομίσαμε στα Πατήσια. Οι γονείς μου είναι από τη Νιγηρία. Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει, τη δεκαετία του ´70. Ύστερα από κάποια χρόνια έφερε και τη μητέρα μου. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο δημοτικό τα πήγαινα μια χαρά με τα άλλα παιδιά. Μόνο όταν τσακωνόμασταν στο ποδόσφαιρο με στολίζανε με βρισιές του τύπου «αράπης» και τα σχετικά.
Ήμουν ο μόνος μαύρος στο σχολείο μου. Θυμάμαι επίσης ένα σκηνικό. Μια μέρα, έπειτα από τσακωμό, κάποια παιδιά με είχαν βάλει στη μέση και με έβριζαν. Τότε ένα παιδί που τον έλεγαν Ηλία όρμησε εναντίον τους για να με υπερασπιστεί. Από τότε γίναμε κολλητοί φίλοι. Τα πρώτα χρόνια στο σπίτι μιλούσαμε νιγηριανά και αγγλικά. Αυτό όμως με εμπόδιζε για τα μαθήματα. Μέχρι που ο δάσκαλος κάλεσε τους γονείς μου και τους είπε ότι έπρεπε να μιλήσουμε ελληνικά στο σπίτι.
Με τα χρόνια επικράτησαν τα ελληνικά στο σπίτι μας. Ελληνικά και hiphop. Από εννέα χρονών μιλώ μόνο ελληνικά. Μιλώ επίσης άψογα αγγλικά, ενώ τα νιγηριανά τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα μιλώ πια. Το πάθος για τη μουσική το «κόλλησα», ίσως, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε διάφορους γλωσσικούς ήχους. Στο γυμνάσιο παθιάστηκα με τα γκράφιτι, τη hip-hop και τη Dram´Ν´ Βase. Είναι χρόνια που περνούν διοργανώνοντας πάρτι και ανταλλάσσοντας κασέτες με τα φιλαράκια. Εκείνη την περίοδο μπήκε έντονα η θρησκεία στη ζωή μου. Μαζί της και η πρώτη υπαρξιακή σύγκρουση. Γιατί η θρησκεία έλεγε «ειρήνη υμίν», ενώ το hip-hop μιλούσε για εξέγερση. Η θρησκεία ήταν ευχή, το hip-hop δράση. Το hip-hop και τα γκράφιτι ήταν για μένα ένα είδος ξεσπάσματος. Τότε, για πρώτη φορά, άρχισα να γράφω στίχους. Έγραφα και για τον ρατσισμό. Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι που είχα απωθήσει: το χρώμα της επιδερμίδας μου.
Το να είσαι μαύρος. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι μαύρος. Το να είσαι μαύρος όμως σημαίνει ότι συναντάς μπροστά σου έναν τοίχο. Σημαίνει ότι πρέπει να ξοδεύεις πολλή ενέργεια για να πείσεις τους γύρω σου ότι δεν είσαι γεννημένος μόνο για να πουλάς CD και να παίξεις μπάσκετ. Ότι μπορείς να γίνεις γιατρός, λογοτέχνης, σχεδιαστής μόδας, οτιδήποτε. Το να είσαι μαύρος σημαίνει ότι ζεις με αυτό το χρώμα, το αναπνέεις, ότι δεν σε αφήνουν ποτέ να νιώσεις αόρατος. Τη μεγαλύτερη έκπληξη την προκαλείς όταν μιλάς ελληνικά χωρίς προφορά. Παθαίνουν πλάκα. Μερικοί κάθονται με το στόμα ανοιχτό και σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Τέλος πάντων… Ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Η ανατροπή στη ζωή μου συνέβη ένα καλοκαίρι στη Σύρο.
Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο. Ήθελα τότε να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών και άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα ελευθέρου σχεδίου. Το καλοκαίρι πήγα στη Σύρο για να δουλέψω στο εργαστήριο της δασκάλας μου. Έκανα βόλτα ένα απόγευμα, όταν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου σταμάτησε ένα αστυνομικό τζιπ. Βγήκαν έξω δυο αστυνομικοί και μου ζήτησαν τα χαρτιά. Είχα μαζί μου τη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Θεωρούσα ότι ήταν αρκετή, αφού είχα γεννηθεί στην Ελλάδα. Με πήγαν στο Τμήμα. Μου είπαν ότι τα χαρτιά μου είναι ελλιπή. Ένας από τους αστυνομικούς μού είπε ότι θα με απελάσουν. «Πού θα με απελάσετε;», ρώτησα. «Στα σύνορα και να πας από εκεί που ήρθες», μου απάντησε. «Εγώ δεν ήρθα από πουθενά. Έχω γεννηθεί στην Ελλάδα», είπα. Δεν πήρα απάντηση. Απέλαση, σύνορα, όλα αυτά μου φαίνονταν σαν ταινία. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου και είχα κατατρομάξει. Έμεινα εκεί τρεις μέρες, στο σκοτάδι, κοιμόμουν χάμω, σε ένα μικροσκοπικό κελί με δυο Πακιστανούς που δεν μιλούσαν ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Αυτές οι τρεις μέρες ανέτρεψαν τα πάντα μέσα μου. Με τη μεσολάβηση φίλων και δικηγόρων με άφησαν ελεύθερο. Τότε άρχισαν να με βασανίζουν τα ερωτήματα.
Ποιος ήμουν; Τώρα καταλάβαινα γιατί δεν με καλούσαν φαντάρο, όπως συνέβαινε με όλους τους φίλους μου. «Φίλε μου, εσύ είσαι ξένος», έλεγα στον εαυτό μου. Και πάλι δεν ήθελα να το πιστέψω όμως. Σκεφτόμουν ότι οι αστυνομικοί είχαν κάνει λάθος. Ήταν ένας μηχανισμός άμυνας για να μη διαλυθώ. Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά. Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στον δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: «όχι». Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα, τα γραφεία, οι υπάλληλοι, η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις, ένσημα, γραφεία, υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου.
Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σε ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δική μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου… Νιώθεις σιγά σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι´ αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μην μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι.
Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις. Τι είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Και όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τι είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μην τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει. Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και με το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον «Κοσμοπολιτισμό», ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα event με μετανάστες καλλιτέχνες. Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα, εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον, φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου…»
Πηγή insurancedaily.gr
http://www.enikos.gr/society/209756,Me_lene_Mixalh.html
:fahne90:
Τον έδιωξε η Νορβηγία για να τον «πνίξει» η Ελλάδα
http://www.koutipandoras.gr/article...a?utm_source=hootsuite&utm_campaign=hootsuite
http://www.koutipandoras.gr/article...a?utm_source=hootsuite&utm_campaign=hootsuite
Πολυσέλιδες κυριακάτικες εφημερίδες χωρίς ειδήσεις. Ποιο Φαρμακονήσι; Συνέβη κάτι εκεί; Όχι. Για πέντε από τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία κυριακάτικες εφημερίδες δεν συνέβη το παραμικρό.
Και δεν είχαν ούτε λέξη σχεδόν στις πολυσέλιδες εκδόσεις τους για τα τραγικά γεγονότα με τα εννιά νεκρά παιδάκια. Ούτε ρεπορτάζ, ούτε ξεχωριστό θέμα, ούτε τίποτε. Να υποθέσουμε πως δεν θα χώραγαν στην ύλη; Προφανώς, τόσοι τηλεοπτικοί έρωτες βρίσκονται εν εξελίξει, πρέπει να τους παρακολουθούν... στενά.
Η Καθημερινή της Κυριακής δεν ανέφερε ούτε λέξη σε ρεπορτάζ για το γεγονός! Ούτε υπέρ Λιμενικού, ούτε κατά, ούτε τίποτε. Μόνο σε ένα άσχετο άρθρο έγινε μία μικρή αναφορά. Ευτυχώς ο Πάσχος Μανδραβέλης στηλίτευσε για μία ακόμα φορά τους κακούς αρτοποιούς και καμιά δεκαριά ακόμα επαγγελματικές τάξεις
Το ίδιο και το Πρώτο Θέμα. Σαν να μην συνέβη ποτέ το γεγονός. Ευτυχώς κι αυτό με τη σειρά του δημοσίευσε ολόκληρο τετρασέλιδο με τα γυμνά ενσταντανέ της νέας ερωμένης του Ολάντ. Χορτάσαμε πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Η Real News δημοσίευσε μόνο ένα μικρό παραπολιτικό σχόλιο. «Το είχαμε εξαντλήσει στα sites και στο ραδιόφωνο. Δεν υπήρχε καμιά νεώτερη εξέλιξη» μας απάντησε ο Νίκος Χατζηνικολάου στο twitter του @tetRadio.
Τέλος, δεν έλαβαν χώρα ποτέ τα τραγικά γεγονότα με τα εννιά νεκρά παιδάκια για δύο ακόμα εφημερίδες: το Έθνος και τον Ελεύθερο Τύπο. Ούτε μισή δημοσιογραφική αράδα δεν τους αφιέρωσαν.
Κουπόνια για σούπερ μάρκετ είχαν σχεδόν όλες πάντως, θέλω να είμαι δίκαιος.
http://www.thepressproject.gr/article/55270
:fahne90:
Και δεν είχαν ούτε λέξη σχεδόν στις πολυσέλιδες εκδόσεις τους για τα τραγικά γεγονότα με τα εννιά νεκρά παιδάκια. Ούτε ρεπορτάζ, ούτε ξεχωριστό θέμα, ούτε τίποτε. Να υποθέσουμε πως δεν θα χώραγαν στην ύλη; Προφανώς, τόσοι τηλεοπτικοί έρωτες βρίσκονται εν εξελίξει, πρέπει να τους παρακολουθούν... στενά.
Η Καθημερινή της Κυριακής δεν ανέφερε ούτε λέξη σε ρεπορτάζ για το γεγονός! Ούτε υπέρ Λιμενικού, ούτε κατά, ούτε τίποτε. Μόνο σε ένα άσχετο άρθρο έγινε μία μικρή αναφορά. Ευτυχώς ο Πάσχος Μανδραβέλης στηλίτευσε για μία ακόμα φορά τους κακούς αρτοποιούς και καμιά δεκαριά ακόμα επαγγελματικές τάξεις
Το ίδιο και το Πρώτο Θέμα. Σαν να μην συνέβη ποτέ το γεγονός. Ευτυχώς κι αυτό με τη σειρά του δημοσίευσε ολόκληρο τετρασέλιδο με τα γυμνά ενσταντανέ της νέας ερωμένης του Ολάντ. Χορτάσαμε πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Η Real News δημοσίευσε μόνο ένα μικρό παραπολιτικό σχόλιο. «Το είχαμε εξαντλήσει στα sites και στο ραδιόφωνο. Δεν υπήρχε καμιά νεώτερη εξέλιξη» μας απάντησε ο Νίκος Χατζηνικολάου στο twitter του @tetRadio.
Τέλος, δεν έλαβαν χώρα ποτέ τα τραγικά γεγονότα με τα εννιά νεκρά παιδάκια για δύο ακόμα εφημερίδες: το Έθνος και τον Ελεύθερο Τύπο. Ούτε μισή δημοσιογραφική αράδα δεν τους αφιέρωσαν.
Κουπόνια για σούπερ μάρκετ είχαν σχεδόν όλες πάντως, θέλω να είμαι δίκαιος.
http://www.thepressproject.gr/article/55270
:fahne90:
Δαμιανός Δημητριάδης
Supreme Member
Μετά από πρόταση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που μετέχουν στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (Δ. Παπαδημούλης, Γ. Δραγασάκης, Ρ. Δούρου), η Ομάδα της Ενωτικής Ευρωπαϊκής Αριστεράς (UEL) καθώς και βουλευτές από ένα ευρύ πολιτικό και εθνικό φάσμα, φέρνουν την τραγωδία στο Φαρμακονήσι και την πρόσφατη στην Λαμπεντούζα, στο Συμβούλιο της Ευρώπης και ζητούν να διεξαχθεί άμεσα έρευνα με πρωτοβουλία και ευθύνη του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά ζητάει από τις ελληνικές και τις ιταλικές αρχές να εξακριβωθούν οι ακριβείς συνθήκες και τα αίτια των τραγικών συμβάντων που οδήγησαν στο θάνατο των μεταναστών. Ειδικά για το Φαρμακονήσι, το κείμενο της Ομάδας τονίζει τις «αντιφάσεις σχετικά με τις συνθήκες του ατυχήματος στο Φαρμακονήσι από την πλευρά των μεταναστών χωρίς χαρτιά και της Ελληνικής Ακτοφυλακής», αντιφάσεις που έχουν προκαλέσει την κατακραυγή του Διεθνούς Τύπου.
Δημήτρης Θ.
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 12,626
Ντοκουμέντο της DW: Λιμενικοί απειλούν πρόσφυγες ότι θα τους σκοτώσουν (βίντεο)
http://www.koutipandoras.gr/article...iloyn-prosfyges-oti-tha-toys-skotosoyn-vinteo
http://www.koutipandoras.gr/article...iloyn-prosfyges-oti-tha-toys-skotosoyn-vinteo
chrisssb
Μέλος Σωματείου
"Don't make a move I'll kill " you λέει...
Αναφέρεσαι σε αυτό, τότε δεν πρόκειται για κάτι παράξενο ή μεμπτό.
Απλά ο λιμενικός φοβάται και δεν ξέρει αν ανάμεσά τους υπάρχουν και μαφιόζοι/ έμποροι.
Στις περισσότερες χώρες το ίδιο γίνεται.
Άλλα που λέει και δείχνει είναι τα πραγματικά άσχημα.
Αναφέρεσαι σε αυτό, τότε δεν πρόκειται για κάτι παράξενο ή μεμπτό.
Απλά ο λιμενικός φοβάται και δεν ξέρει αν ανάμεσά τους υπάρχουν και μαφιόζοι/ έμποροι.
Στις περισσότερες χώρες το ίδιο γίνεται.
Άλλα που λέει και δείχνει είναι τα πραγματικά άσχημα.
Απάντηση: Re: Το μεταναστευτικό στην Ελλάδα...
«Ο μετανάστης της Σοβιετικής Ένωσης που πάει στη Σουηδία έχει ένα επίπεδο, εμείς αντιμετωπίζουμε μετανάστες από το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν, με μια άλλη κουλτούρα από έναν άλλο κόσμο. Αυτή είναι η δική μας ατυχία»
http://www.koutipandoras.gr/article...otita-ton-metanaston-poy-erhontai-stin-ellada
1ον Να'ναι καλα τα κουμουνια που τους εδωσαν επιπεδο και μπορουν να ειναι μεταναστες καθως πρεπει με τα σεα τους και μεα τους...
2ον Γαμω την τυχη μας που ερχονται πεινασμενοι,εξαθλιωμενοι χωρις γαλλικα και πιανο μεταναστες...
Η μαμακια ειναι απυθμενη.Ολοι στην ΕΝΕΚ ετσι ηταν?
«Ο μετανάστης της Σοβιετικής Ένωσης που πάει στη Σουηδία έχει ένα επίπεδο, εμείς αντιμετωπίζουμε μετανάστες από το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν, με μια άλλη κουλτούρα από έναν άλλο κόσμο. Αυτή είναι η δική μας ατυχία»
http://www.koutipandoras.gr/article...otita-ton-metanaston-poy-erhontai-stin-ellada
1ον Να'ναι καλα τα κουμουνια που τους εδωσαν επιπεδο και μπορουν να ειναι μεταναστες καθως πρεπει με τα σεα τους και μεα τους...
2ον Γαμω την τυχη μας που ερχονται πεινασμενοι,εξαθλιωμενοι χωρις γαλλικα και πιανο μεταναστες...
Η μαμακια ειναι απυθμενη.Ολοι στην ΕΝΕΚ ετσι ηταν?