Το είχα δημοσιεύσει στο μακαρίτικο avforum. Το ανέσυρα από το σκληρό και το ξανανέβασα με αφορμή την τελευταία συζήτηση για την ελληνική μουσική.
Εκτιμώ το πείσμα. Ιδιαίτερα το πείσμα που τροφοδοτεί έναν αγώνα σε αντίξοες συνθήκες και αναγεννά την ελπίδα, όταν η λογική και η κόπωση την οδηγούν σε μαρασμό. Συμμερίζομαι και δικαιολογώ και τις χαμηλότερες εκδηλώσεις του πείσματος όταν αυτό εκφυλίζεται σε γινάτι, ίσως γιατί προσχωρώ συχνότερα σ' αυτές παρά στις ευγενέστερες της προηγούμενης πρότασης.
Το τραγούδι που μου προσφέρει την κατεξοχήν αισθητική επιβεβαίωση του πείσματος, είναι ένα παλιό του Μαμαγκάκη, σε στίχους του Ρίτσου, το Άιντε και ντε από το δίσκο 11 λαϊκά τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου.
Τοποθετημένο σε μια συλλογή με την οποία δεν έχει σχέση, αποτελεί με διαφορά το καλύτερο της (το μόνο τόσο σπουδαίο εκεί μέσα), γεγονός που παραδέχεται και ο ίδιος ο συνθέτης στο σημείωμα του δίσκου. Ένα ολοκληρωμένο αριστούργημα κατά τη γνώμη μου, με την αποφασιστική ερμηνεία του Πουλόπουλου να ανταποκρίνεται επάξια στις απαιτήσεις της σύνθεσης και του στίχου, που γεννά εικόνες συγκλονιστικές (...άιντε τα τρένα βούλιαξαν, κι ένα μονάχο, καταμόναχο, έξω απ' τις ράγες πήγαινε..., ...στα μάτια σου πέτρα μουντή, στα μάτια σου πέτρα σκληρή...).
Το επόμενο τραγούδι σ' αυτό το κλίμα είναι το Π.Χ. (προ Χριστού ή παραδείγματος χάριν) από το δίσκο - σταθμό του Γιάννη Μαρκόπουλου, Χρονικό. Τους στίχους υπογράφει με το γνωστό ψευδώνυμο του ο Κ. Γεωργουσόπουλος και το τραγουδά ο Νίκος Ξυλούρης. Η μουσική επαναλαμβανόμενη, συνοδεύει μια αφήγηση - ψαλμωδία, υπογραμμίζοντας μια κοπιαστική πορεία, στην αρχή προς την πρόοδο και στη συνέχεια προς το βουνό του μαρτυρίου. Οι στίχοι επίσης επιφυλάσσουν εικόνες ιδιαίτερης δύναμης (...μπροστά πηγαίνει ο σιδεράς με το σφυρί στο χέρι, ξοπίσω του ο κλειδαράς της μοναξιάς του ταίρι, ο πιο πικρός, ο πιο σκυφτός, ο πιο σκληρός στο πλάι, αυτός κρατά τα σύνεργα, γελάει μα δεν μιλάει...).
Εκτιμώ το πείσμα. Ιδιαίτερα το πείσμα που τροφοδοτεί έναν αγώνα σε αντίξοες συνθήκες και αναγεννά την ελπίδα, όταν η λογική και η κόπωση την οδηγούν σε μαρασμό. Συμμερίζομαι και δικαιολογώ και τις χαμηλότερες εκδηλώσεις του πείσματος όταν αυτό εκφυλίζεται σε γινάτι, ίσως γιατί προσχωρώ συχνότερα σ' αυτές παρά στις ευγενέστερες της προηγούμενης πρότασης.
Το τραγούδι που μου προσφέρει την κατεξοχήν αισθητική επιβεβαίωση του πείσματος, είναι ένα παλιό του Μαμαγκάκη, σε στίχους του Ρίτσου, το Άιντε και ντε από το δίσκο 11 λαϊκά τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου.
Τοποθετημένο σε μια συλλογή με την οποία δεν έχει σχέση, αποτελεί με διαφορά το καλύτερο της (το μόνο τόσο σπουδαίο εκεί μέσα), γεγονός που παραδέχεται και ο ίδιος ο συνθέτης στο σημείωμα του δίσκου. Ένα ολοκληρωμένο αριστούργημα κατά τη γνώμη μου, με την αποφασιστική ερμηνεία του Πουλόπουλου να ανταποκρίνεται επάξια στις απαιτήσεις της σύνθεσης και του στίχου, που γεννά εικόνες συγκλονιστικές (...άιντε τα τρένα βούλιαξαν, κι ένα μονάχο, καταμόναχο, έξω απ' τις ράγες πήγαινε..., ...στα μάτια σου πέτρα μουντή, στα μάτια σου πέτρα σκληρή...).
Το επόμενο τραγούδι σ' αυτό το κλίμα είναι το Π.Χ. (προ Χριστού ή παραδείγματος χάριν) από το δίσκο - σταθμό του Γιάννη Μαρκόπουλου, Χρονικό. Τους στίχους υπογράφει με το γνωστό ψευδώνυμο του ο Κ. Γεωργουσόπουλος και το τραγουδά ο Νίκος Ξυλούρης. Η μουσική επαναλαμβανόμενη, συνοδεύει μια αφήγηση - ψαλμωδία, υπογραμμίζοντας μια κοπιαστική πορεία, στην αρχή προς την πρόοδο και στη συνέχεια προς το βουνό του μαρτυρίου. Οι στίχοι επίσης επιφυλάσσουν εικόνες ιδιαίτερης δύναμης (...μπροστά πηγαίνει ο σιδεράς με το σφυρί στο χέρι, ξοπίσω του ο κλειδαράς της μοναξιάς του ταίρι, ο πιο πικρός, ο πιο σκυφτός, ο πιο σκληρός στο πλάι, αυτός κρατά τα σύνεργα, γελάει μα δεν μιλάει...).
