Το videoclip της ημέρας

Ενδελεχεια - Καταδικος

http://www.youtube.com/watch?v=CULHf0OVj4Y&feature=related



Αγγίζω πρόσωπα που χάνονται τη νύχτα,
μιλώ σε σώματα που σβήνουν την αυγή
κι ενώ δε νιώθω ούτε χαρά ούτε και πίκρα
ζητώ και παίρνω μιαν ανάσα σαν κραυγή.

Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι.

Κρατώ τα σχήματα και χάνω την ουσία,
μοιάζω με πλαστικό τοπίο - τι να πω.
Κάποτε γίνομαι θεός, πότε θυσία
κι όμως δεν έμαθα ακόμα ν' αγαπώ

Κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
κι είναι μετά που παίρνει ο άνεμος φωτιά
και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι.

Χωρίζω έτσι τη ζωή απ' τη ζωή μου
κι έχω γι' αντάλλαγμα μια όψη σιγουριάς,
μα κάθε νύχτα συναντώ μες στο κορμί μου,
έναν κατάδικο στη θέση της καρδιάς.
 
http://www.youtube.com/watch?v=u176EIfNFng

"Η αδιαφορία, είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ!!!


Aντόνιο Γκράμσι: Η αδιαφορία είναι αβουλία..
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.
Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο.


Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.


Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;


Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.


Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».

Aντόνιο Γκράμσι
11 Φεβρουαρίου 1917
 
Re: Απάντηση: Το videoclip της ημέρας

Σπύρος Σούρλας said:
http://www.youtube.com/watch?v=u176EIfNFng

"Η αδιαφορία, είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ!!!


Aντόνιο Γκράμσι: Η αδιαφορία είναι αβουλία..
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.
Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο.


Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.


Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;


Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.


Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».

Aντόνιο Γκράμσι
11 Φεβρουαρίου 1917
Click to expand...


Από τους μεγαλύτερος διανοητές παγκοσμίως. Ένας άνθρωπος με όλα τα γράμματα της λέξης κεφαλαία, ένας διανοητής, ένας άνθρωπος της πράξης. Μαζί με τους Μαρξ, Ένγκελς, Τρότσκι, Λούξεμπουργκ είναι ότι ανώτερο έχει να παρουσιάσει η σοσιαλιστική σκέψη, σε τομείς πέρα από την καθαυτό πολιτική. Τα τετράδια της φυλακής αποτελούν πραγματική παρακαταθήκη για την ανθρώπινη διανόηση, με προβληματισμούς σχεδόν σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Δυστυχώς λείπουν από τη σημερινή αριστερά αυτοί οι διανοητές. Σπύρο πολλά :grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043.
 
http://www.youtube.com/watch?v=O7C-qwE555c&feature=player_embedded#



ΣΤΙΧΟΙ

Τέλος στην ανακωχή των δειλών,
επιστροφή στα πεδία των μαχών,
πίσω στους δρόμους με χρόνια στους ώμους,
να ξαναγράψουμε όσους η ιστορία μας έκλεψε κι έκρυψε τόμους.

Πίσω στους δρόμους μ άγραφους νόμους και συνέπεια
για οποίον παλεύει μ αξιοπρέπεια.

Κόλλα στην παρακμή τους πάνω σα βρώμικη βδέλλα
από τις όχθες του Ευφράτη ως τα μέρη του Μαντέλα,
από την βόρεια Κορέα ως την Τσιάπας,
απ την Μελβούρνη στο Αλγέρι, στο Καράκας,
απ το Πεκίνο στην Αβάνα και στη Ρώμη
κι αν προσκυνήσαν κάποιοι βαστάν οι δρόμοι.

Αν σου χει μείνει καμιά ρίμα ζωντανή, άντε ξεστόμισ τη·
ας είναι αδούλευτη, ας είναι αλόγιστη,
ας είναι βλάσφημη - το ανάστημα της θα υψώσει
κι από το λήθαργο μπορεί να σε γλιτώσει.

Μικρέ κι ακίνδυνε, ξαναβρές τον προορισμό σου·
φέρε κοντά στο στόμα το μικρόφωνο, τον οπλισμό σου
και μίλα για τα πιο όμορφα, τα δρόμικα
που ούτε στιγμή δε ζευγαρώσαν με τα βρώμικα.

Ονειρεύομαι μια μέρα μια επανάσταση
που το δίκιο θ αναλάβει την κατάσταση.
Γροθιές σ ανάταση χωρίς παράταση,
η βλακεία σ ανάπαυση και τέλος η παράσταση.

Μάτια αδερφωμένα στα πάντα στραμμένα
και της ζωής τα όμορφα όλα φανερωμένα
χωρίς τρικ πολιτικά κι επινοήσεις,
ραμμένα στόματα κι ανάλαφρες ειδήσεις.

χωρίς φήμες, χωρίς τρίτους ή τέταρτους κόσμους,
χωρίς προστάτες και μπάτσους στους δρόμους,
χωρίς στρατόκαυλους κι οργισμένους δήθεν πολίτες,
χωρίς φλώρους που την είδαν σ ένα βράδυ αλήτες.

Ονειρεύομαι τους δρόμους χωρίς άσκοπη βία
κι έχω πλήρη συνείδηση και πλήρη αφοβία
κι αν με φάνε κάνα βράδυ οι φοβισμένοι,
η συνέχεια είναι ήδη γραμμένη και περιμένει.

Πάρε φόρα, λοιπόν, ψάξε και γύρισε.
Κι αν δε πιστεύεις, άγγιξε, μύρισε.
Κάνε υπομονή γι αυτή τη μέρα·
απλά αναβλήθηκε - δε ματαιώθηκε η πρεμιέρα.

Τέλος σ ολάκερης της γης τα πέρατα,
τέλος οι φήμες, ο φόβος, τα σημεία και τα τέρατα.

Τέλος κι η ομοψυχία των φοβισμένων,
έφτασε η ώρα των ξεχασμένων.
Γείρε πάνω στα μικρά παιδία και μιλά τους,
για την αλήθεια μοιράσου τη δίψα τους·
κι ας πληθαίνουν συνέχεια οι εχθροί σου,
εσύ το βιολί σου μείνε για πάντα μαζί σου.
 
Top Bottom