Το videoclip της ημέρας

Από τα καλύτερα του δίσκου κατά την γνώμη μου μαζί με το Long Hard Road και το ομώνυμο Soldier Of Love....αξιοπρεπέστατη επιστροφή...


http://www.youtube.com/watch?v=sS9tTCzKigU



How could you
You are the river
Pour out of this life
How could you
You are the morning bird
Who sang me into life every day
Fly away
You are the blood of me
The harvest of my dreams
There's nowhere I can find peace
And the silence won't cease
Nothing's quite how it seems
The ghost of my joy
Won't let me be
If you set me free I will not run
I will not run
I will not run
 
http://www.youtube.com/watch?v=Y3_GYf4EeAQ&feature=related

Australian trio the Necks are uncompromising and addictive in equal measure. With the exception of a film soundtrack (The Boys) and an early album (Next), each of their previous 12 releases has consisted of a single hour-long track. Naturally, this guarantees them minimal airplay and subjects listeners to the kind of inconvenience associated with Indian classical music. You put on Hanging Gardens, Sex or Piano Bass Drums and can't tear yourself away. There's work to do, things to accomplish, but all you're doing is trancing out to the Necks. You might be lulled, initially, into finding them monotonous; then you realise that, in the course of a mere 10 minutes, the music has changed, totally, but you can't tell when it changed. It's changeless and constantly changing and there's no knowing where it might end up.

Chris Abrahams (piano), Lloyd Swanton (bass) and Tony Buck (drums) have been doing their unique thing for close on 20 years. In 2003 they played in London, prompting my friend to exclaim, with admirable pomposity, that they had completely rewritten the language of the jazz trio. Actually, this is an understatement. The Necks aren't just post-jazz, they're post-everything. On record the acoustic groove of their live performances is enhanced by loops, overdubs and low-key electronica. At times - especially on their penultimate album, the epic Drive By - they seem about to shift in to full-on dance music. It never quite happens but the brooding expectation generates incredible suspense.

Drive By was followed by a double CD, Mosquito/See Through, half of which was so dense as to strain the devotion of even dedicated fans. And now we have Chemist. Jeez, what a sell-out: three tracks of a mere 20 minutes each! Three terrific tracks, mind you. The first, 'Fatal', is dark, swirling and dense, shot through with surf guitar (played by Buck) and flecks of something even darker looming ahead or behind.

As always with the Necks, the forward surge of the music generates an undertow that threatens to drag it back. Hence its subtle tension. From Abrahams there are echoes of McCoy Tyner's piano on Coltrane's 'Olé', but the climactic release is indefinitely deferred - and would be even if the track lasted the usual hour.

'Buoyant' begins with psy-trance beeps - the barely audible remains of a mayday call from the galactic outback - and an insistent bass pulse. This is classic, skeletal, low-tempo Necks, animated by Buck's drumming which seems poised to cut loose, looks like never doing so, and then does, almost, before subsiding again.

'Abillera' reveals the band's enduring fascination with systems music while, remarkably, coming as close to pop as they are ever likely to get. It is also, in some ways, a synthesis of the previous two tracks so that - to answer the obvious question - the whole album feels complete and cohesive.

Chemist is a fantastic record in its own right; hopefully it will serve, also, as an introduction to the infinite riches of the Necks' back catalogue.

http://www.guardian.co.uk/music/2006/aug/13/shopping1
 
http://www.youtube.com/watch?v=fv1VzdOJSv0&feature=player_embedded

Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα
κι καρδιά μου στο φως θα χιμήξει

Θα φύγω μακριά
θα πετάξω ψηλά
θα πετάω σ' ασύλληπτα ύψη

Και τότε πια δε μπορεί
αυτή η φτηνή
αυτή η χλωμή
η τιποτένια μου θλίψη

Θα μείνει ορφανή
θα γυρνάει σαν τρελή
θα ζητάει να με βρει
και δε θα με βρίσκει

κι ούτε πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει
και δεν πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει
 
http://www.youtube.com/watch?v=a4VKMkVF0P8
Τώρα έπρεπε να έρθεις εδώ.
Δυό μέρες φυσάει βοριαδάκι
και έχουν καθαρίσει τα πάντα.
Έμεινες πολύ λίγο,
μόλις που έσπασε ο πάγος.
Θα αράζαμε να μιλήσουμε γιά δίσκους,
γιά τον κόσμο που καταρρέει
και 'μείς στήνουμε χορό
όχι γιατί δεν μας νοιάζει
αλλά οι αναστενάρηδες βγάζουν τα παπούτσια και σηκώνονται πρίν μείνουν μόνο στάχτες...
Να καθίσεις στην κλειδαρότρυπα που έχω γράψει χιλιάδες χιλιόμετρα
να κρυφοκοιτάξεις τη σούπα που όταν ανακατεύεται
οι τοίχοι γύρω σαν τον καπνό σκορπίζουν
και δεν θυμάσαι ούτε πως ήρθες
ούτε που πάρκαρες
μόνο με το χέρι πίσω από την πλάτη του καθίσματος να νοιώθεις
εικόνες του viewmaster πριν τις αποδομίσει ο Καντίνσκυ,
λόγια του γαλλικού σινεμά πρίν ο Κοέν ενοχοποιήσει,
γεύσεις πιπεριάς μελιτζάνας και σκόρδου απ'την κουτάλα
πρίν ο Τσελεμεντές βγάλει την ποδιά.
Νέγρικους ρυθμούς τη μέση να σου τραβούν μπροστά,
μελωδίες ηλεκτρικές να σου μαλακώνουν το σβέρκο να γέρνεις,
σπινταριστές ομοβροντίες να σε ξεκολλάνε από τη γή,
τις κόκκινες παλάμες σου η λυτρωμένη ψυχή να δροσίζει.
 
Herbie Hancock - The Man I Love

http://www.youtube.com/watch?v=mk8hSaIGXgc

Some day he'll come along,
The man I love
And he ain't be big and strong,
The man I love
And when he comes my way
I'll do my best to make him stay.

He'll look at me and smile
I'll understand ;
And in a little while,
He'll take my hand ;
And though it seems absurd,
I know we both won't say a word

Maybe I shall meet him Sunday
Maybe Monday, maybe not ;
Still I'm sure to meet him one day
Maybe Tuesday will be my good news day

He'll build a little home
Just meant for two,
From which I'll never roam,
Who would - would you ?
And so all else above
I'm waiting for the man I love.

Some day he'll come along,
The man I love
And he'll be big and strong,
The man I love
And when he comes my way
I'll do my best to make him stay.

He'll look at me and smile
I'll understand ;
And in a little while,
He'll take my hand ;
And though it seems absurd,
I know we both won't say a word

Maybe I shall meet him Sunday
Maybe Monday, maybe not ;
Still I'm sure to meet him one day
Maybe Tuesday will be my good news day

He'll build a little home
Just meant for two,
From which I'll never roam,
Who would - would you ?
And so all else above
I'm waiting for the man I love.
 
Re: Απάντηση: Το videoclip της ημέρας

Τσάκωνας Βασίλης said:
http://www.youtube.com/watch?v=a4VKMkVF0P8
Τώρα έπρεπε να έρθεις εδώ.
Δυό μέρες φυσάει βοριαδάκι
και έχουν καθαρίσει τα πάντα.
Έμεινες πολύ λίγο,
μόλις που έσπασε ο πάγος.
Θα αράζαμε να μιλήσουμε γιά δίσκους,
γιά τον κόσμο που καταρρέει
και 'μείς στήνουμε χορό
όχι γιατί δεν μας νοιάζει
αλλά οι αναστενάρηδες βγάζουν τα παπούτσια και σηκώνονται πρίν μείνουν μόνο στάχτες...
Να καθίσεις στην κλειδαρότρυπα που έχω γράψει χιλιάδες χιλιόμετρα
να κρυφοκοιτάξεις τη σούπα που όταν ανακατεύεται
οι τοίχοι γύρω σαν τον καπνό σκορπίζουν
και δεν θυμάσαι ούτε πως ήρθες
ούτε που πάρκαρες
μόνο με το χέρι πίσω από την πλάτη του καθίσματος να νοιώθεις
εικόνες του viewmaster πριν τις αποδομίσει ο Καντίνσκυ,
λόγια του γαλλικού σινεμά πρίν ο Κοέν ενοχοποιήσει,
γεύσεις πιπεριάς μελιτζάνας και σκόρδου απ'την κουτάλα
πρίν ο Τσελεμεντές βγάλει την ποδιά.
Νέγρικους ρυθμούς τη μέση να σου τραβούν μπροστά,
μελωδίες ηλεκτρικές να σου μαλακώνουν το σβέρκο να γέρνεις,
σπινταριστές ομοβροντίες να σε ξεκολλάνε από τη γή,
τις κόκκινες παλάμες σου η λυτρωμένη ψυχή να δροσίζει.
Click to expand...

:grinning-smiley-043
 
Πάντα πίστευα πως η εγκεφαλικότητα που εκπέμπει ο Maynard ξεπερνάει ακόμα και την φήμη που έχει αποκτήσει η μπάντα τα τελευταία χρόνια....
Από το Untertow κιόλας ειχε δείξει πως προσπαθούσε να δημιουργήσει τελείως διαφορετικές φωνητικές "αλχημείες",αλχημείες ανείπωτες,πρωτολειες ,, πρωτόγονες.....εκεί πάνω νομίζω πως πάτησαν οι Tool....στην αυθεντικότητα της φωνής,και την ικανότητα της να εξελίσσεται πατώντας πάνω στο κουφάρι της ίδιας της εξέλιξης ,δίνοντας του νέα πνοή....

http://www.youtube.com/watch?v=G-0rLI6-skQ
 
Top Bottom