Το videoclip της ημέρας

ΠΕΤΡΑΛΙΑΣ ΝΙΚΟΣ said:
http://www.youtube.com/watch?v=awduT9-vVRo
Click to expand...

:SFGSFGSF::guitarist:

Μορφή ο Παναγόπουλος και "παραγκωνισμένος"......

Αύρα

Στίχοι: Δημήτρης Παναγόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Παναγόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Παναγόπουλος

Από την πόρτα σαν θα βγω,
θα δω τον ήλιο στρογγυλό
και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου.

Μια καλημέρα θα σου πω,
μετά θα φύγω, θα χαθώ,
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ' όνειρό σου.

Γιατί είμ' αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν.
Γιατί είμαι αύρα εσπερινή,
πνοή καθάρια ζωντανή,
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν.

Φεύγω ψηλά για το βουνό
κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη.

Και κουβαλάω μες στη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που 'χεις κρύψει.


Υ.Γ Στο τελείωμα του κομματιού, οι 2 τελευταίες(πνιγμένες) Jazz συγχορδίες....
 
Last edited:
Βροχή, κρύο, κλειστά θαμπά τζάμια.....

Μέσα στο σπίτι εσύ, ζεστή απο την φλόγα που καίει, αλλά τόσο "κρύα".....

Ένα κομμάτι που αγαπώ πολύ, απο έναν καλλιτέχνη που λατρεύω...

http://www.youtube.com/watch?v=EijA1ZY0lhQ&feature=related


"Πόσο πολύ σ'αγάπησα" lyrics:

Πόσο πολύ, πόσο πολύ
Πόσο πολύ σ'αγάπησα
Πόσο πολύ σ'αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ'τη ζωή, απ' τη ζωή
Απ'τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
Καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ'αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι εγώ πως θα ξανάρθεις
Εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ'αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
 
http://www.youtube.com/watch?v=s-1twb1bQpQ

ή αλλιώς όταν ο "θάνατος" γράφει ποιήματα.....



Στίχοι...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
Αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Που πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
Τις ενοχές σας
Αποφάσεις συνεδρίων, δανεικά κοστούμια, σημάδια από κάφτες
περίεργες ημικρανίες, απειλητικές σιωπές
Κολπίτιδες...
Ερωτεύονται ομοφυλόφιλους...
Κρυπτομονάδες...
Καθυστέρηση...
Το τηλέφωνο...
Σπασμένα γυαλιά...
Το ασθενοφόρο...
Κανείς...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
Γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
Γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
Γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Και σύρματα
Στο λαιμό σας
Στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα




Υ.Γ Κατερίνα να περνάς καλά και "εκεί"........
 
http://www.youtube.com/watch?v=Eqln12s6RJ8&feature=related

όταν ο Γκάτσος και ο Μάνος, ήξεραν τι θα γίνει.....στον κόσμο μας.

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
 
Top Bottom