Ελπιζω να μην χαλαω το νημα επειδη αλαζει το ειδος.
Το Ζεϊμπεκικο του Σαββοπουλου με την Μπελλου. Και οχι λογω "επικαιροτητας".
Θυμαμαι ακομα οταν ο πατερας εφερε τον δισκο τοτε στο διαμερισμα στο Παγκρατι ημουν μικρο παιδι, Δεκα χρονια κομματια.
Εφερνε τοτε αρκετους δισκους που ακουγαμε στο "συστημα" τζενεραλ Ελεκρτρικ. Αλλα αυτος ο δισκος και συγκεκριμενα αυτο το κομματι, μου δημιουργουσε τοσα διαφορα στο μυαλο μου.
Σαν εικονες, σαν φαντασματα ερχονταν ταυτοχρονα ιστοριες απο τα βαθη της οικογενειας μου της γεννιας αυτη του ποατερα μου η των παπυδων μου, Μικρασια, προσφυγια, πολυμηχανια και εργασια, πολεμος κατοχη... ολα οσα ακουγα παρουσιαζονταν με αυτο το τραγουδι. οσο μεγαλωνα, και μην ακουγοντας πλεον παρα Ροκ και κλασσικη, αυτο το τραγουδι παντα το επισκεπτομουν που και που και μου προκαλουσε παντα αυτο το συναισθημα. Μιας κρυφης συντριβης που δεν εζησα αλλα που η κατερευση μετατρεποταν σε μεγαλυτερη ανορθωση.
Ακομα αργοτερα, καταλαβα, οτι προκειται για μεγαλο ποιητικο εργο. Απο αυτα που ξεφευγουν απο την λογοροια και πανε κατευθειαν στο ουσιωδες που αφορα οχι μονο τον ομφαλο του καθενος αλλα γεννιες ολοκληρες. Και η μουσικη ! Μεγαλειωδης αν και Ελληνικη, λαϊκη.
