Τρεις δίσκοι με κοινή αναφορά

[supersonic]

THE LIVE ADVENTURES OF MIKE BLOOMFIELD AND AL KOOPER


Το 1968 ήταν μιά χρονιά μεταβατική ανάμεσα από δυό χρονιές ορόσημα γιά τη ροκ και γενικώτερα τη σύγχρονη μουσική. Το 1967 ήταν η χρονιά της hippie έκρηξης και την εμφάνιση όλων των συγκροτημάτων των παιδιών των λουλουδιών της δυτικής ακτής κυρίως, καθώς και της παρουσίασης ίσως του ιστορικώτερου πόπ δίσκου του Sgt Peppers Lonely hearts club band. Από την άλλη το 1969 ήταν η χρονιά του πιό σημαντικού μουσικού γεγονότος της συναυλίας του Woodstock.

Μετά τη χρονιά αυτή τίποτα δεν ήταν το ίδιο, και η αθωώτητα και η φρεσκάδα που υπήρχε τότε λίγο πολύ ξέφτισε, καθώς τα μουσικά κινήματα λίγο πολύ μπήκαν σε κανάλια και, γιατί όχι, καπελώθηκαν από πολλούς τακουνάτους μάνατζερς.

Τη χρονιά εκείνη στη δυτική ακτή υπήρχε μιά πολύ σημαντική δραστηριότητα.

Συγκροτήματα όπως οι Jefferson Airplane, Greatful dead, Big brother and the holding company, Paul Butterfield Blues band διαγωνίζονταν το ένα το άλλο στη μουσική σκηνή κάτω από το δραστήριο βλέμμα και οργάνωση του Bill Graham μιάς μορφής που πρόσφερε πολλά στη σύγχρονη αμερικάνικη μουσική.
Στον διάσημο χώρο του Fillmore West Auditorium που έμεινε στην ιστορία γιά τις συναυλίες που φιλοξένησε, στα τέλη του Σεπτέμβρη της χρονιάς εκείνης ο Al Kooper σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό να προσπαθήσει να επαναλάβει ζωντανά το super session, μιά μουσική μάζωξη γιγάντων μπλουζ ροκερς όπως ο Mike Bloomfield και ο Stephen Stills που είχε γίνει στο Los Angeles.

Η συναυλία οργανώθηκε μέσα σε ένα ενθουσιώδες κλίμα και εκτός από τον Kooper και Bloomfield στη λίστα ήταν ο Skip Prokop στα τύμπανα και ο John Kahn στο μπάσο. Απλό και λίτό θεωρητικά σχήμα, αν και μόνο οι δυό γίγαντες αρκούσαν γιά εκρηκτικό αποτέλεσμα.

Το όλο event προετοιμάστηκε εντατικά γιά τρεις συνεχείς εμφανίσεις στις 26,27 και 28 Σεπτέμβρη.

Το αποτέλεσμα που καταγράφτηκε στο διπλό δίσκο μπορεί να περιγραφεί μόνο με μιά λέξη από μένα.

Ιστορία.

Όλη η δύναμη και η ενέργεια της live εμφάνισης και της εποχής που χαρακτήριζε είναι εκεί, με την μετάδοση στο κοινό της αγάπης της μουσικής που υπηρετούσαν οι παθιασμένοι ροκάδες παιδιά των μπλουζ. Η παλιά αλλά καλή ηχογράφηση, με αποτυπωμένη τη ζωντάνια της σκηνής και της αντίδρασης του κόσμου, του hiss της ταινίας του μαγνητοφώνου, των λαθών των μουσικών και μερικές φορές της στιγμιαίας έλλειψης συντονισμού αποζημιώνουν απλόχερα τον ακροατή του καναπέ, που νομίζει ώρες ώρες ότι είναι εκεί. (Σήμερα δεν ηχογραφούνται τέτοια live. Όλα γίνονται τέλεια πιά και το κοινό ή οι θόρυβοι της σκηνής πνίγονται διότι δεν προσφέρονται γιά το κοινό…).

Τα κομμάτια κλασικό μπλούζ ρεπερτόριο, από Ray Charles μέχρι τον σύχρονο τότε Paul Simon, ενώ οι φυσιογνωμίες του Bloomfield και του Kooper λάμπουν είτε στην φωνητική ερμηνεία είτε στην κιθάρα ή το Β3.
Η ιστορική εκείνη τριήμερη συναυλία έμελλε όμως να κρύβει μέσα της ακόμα ένα ιστορικό γεγονός στη ροκ μουσική:
Την πρώτη εμφάνιση ενός κιθαρίστα που κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια και κυριαρχεί ακόμα και σήμερα. Του Carlos Santana.

Ο Mike Bloomfield που χαρακτηρίζονταν από τους φίλους του σαν ένας αγνός και ειλικρινής σπουδαίος μουσικός είχε ένα και μοναδικό κουσούρι. Μιά απίστευτη αστάθεια αλλά και αφοσίωση στο χαρακτήρα του, τόσο που ήταν αδύνατον να τον επμπιστευτεί κανείς. Ο κιθαρίστας παθιάστηκε τόσο πολύ με την ιδέα του show που έπεσε με τα μούτρα δυό μέρες πρίν στην προετοιμασία και τις πρόβες και συνέχισε σερί άϋπνος μέχρι και τις δυό μέρες των συναυλιών, με την αδρεναλίνη του να χτυπαει βαθύ μώβ και να παραδόξως δίνει τον καλύτερο εαυτό του, με τους μόνους ανήσυχους όλους τους άλλους για το ποιά νότα θα χτυπήσει την επόμενη στιγμή και γενικά τι θα συμβεί.

Έτσι την τρίτη μέρα της συναυλίας ….απλά δεν ήρθε και τον βρήκαν στο νοσοκομείο να κοιμάται σε καταστολή. Ευτυχώς ο Kooper και ο Graham είχαν πολλούς και καλούς φίλους. Ετσι αμέσως έτρεξαν να συνεισφέρουν, ο Elvin Bishop, ο Steve Miller και ένας άγνωστος κιθαρίστας ο Carlos Santana.
Και ευτυχώς γιά την τρίτη μέρα ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Elvin Bishop είναι σε απίστευτα καλή μέρα, ενώ ο Carlos εμφανίζεται σε ένα τζαμάρισμα ουσιαστικά και μοναδικό κομμάτι, το Sonny Boy Williamson αφιερωμένο από τον Jack Bruce στον μεγάλο μπλουζίστα.

Ο Carlos φαίνεται ότι έχει το τρακ της ζωής του, αλλά ευτυχώς γι αυτόν το στυλ του είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται. Σε όλο το μονότονο θέμα, ριφ του κομματιού ο Κάρλος κρατάει δειλά δειλά τα ακόρντα. Μπαίνει μπροστά σχεδόν στο δεύτερο λεπτό και δίνει την ψυχή του σε ένα σόλο σχεδόν «ή ταν ή επί τας» Στα 10 πρώτα δευτερόλεπτα του σόλου δίνει την κιθαριστική του φράση - υπογραφή που τον καθιέρωσε. Οι νότες του καθαρές, κοφτές, χτυπημένες στην καρδιά. Ο ήχος του τυπικός της απλής απαραμόρφωτης Gibson SG έδειχνε από την πρώτη στιγμή ότι ήξερε να σμιλεύει τις νότες, αν και τότε σε καθαρά μπλουζ ύφος με μιά τοσο δα μικρή λάτιν υπογραφή. Διαμάντι ακατέργαστο.

Μέσα στο ενάμισυ λεπτό του σόλου η ιστορία είχε γραφτεί.

 

[supersonic]

SANTANA: LIVE AT THE FILLMORE '68


Ακριβώς τρεις μήνες μετά ο μανατζερ Bill Graham ανεβάζει στη σκηνή του Fillmore το συγκρότημα του νεαρού Carlos που είχε ήδη στήσει στα 21 του χρόνια.
Τους Santana Blues Band.
Ή αν θέλετε Santana version 0. Μιά version που ελάχιστοι από εμάς στην Ευρώπη, αλλά ίσως και όχι μόνο γνωρίζαμε την ύπαρξή της μέχρι σχεδόν το 87 (όταν έγινε αναφορά σ αυτήν στο περίφημο γενεαλογικό δέντρο των Santana στο εσώφυλλο του δίσκου Viva και το 97 που κυκλοφόρησε ο δίσκος που αναφερόμαστε εδώ)

Σε κείνα τα πέτρινα χρόνια λοιπόν οι Santana Blues Band ήταν οι γνωστοί μας από αργότερα David Brown στο μπάσο, ο Gregg Rolie φυσικά στο πιάνο, Β3 και φωνητικά, ο Carlos και προφανώς οι λιγότερο χαλκέντεροι αλλά καθόλα αξιόλογοι Bob “Doc” Livingstone στα τύμπανα και Marcus Mallone στα congas.
Δημιούργημα του ίδιου του Carlos και του Greg που συναντήθηκαν από έναν κοινό γνωστό.
Η εποχή ήταν ό,τι έπρεπε να γιά νέα σχήματα και νέες ιδέες. Όπου και να πήγαινες έβλεπες να ξεφυτρώνει κάτι άλλο.
Ο Carlos φτωχόπαιδο από το Μεξικό είχε τη μουσική στις ρίζες του. Ο πατέρας του έπαιζε βιολί. Την κιθάρα όμως την έπιασε αργότερα όταν βρέθηκε στο κατάλληλο περιβάλλον.

Οι επιρροές του καθαρά μπλουζίστικες, όπως κάθε νέος που πιάνει την κιθαρα. Ο Albert King o BB King, o Freddie King ήταν όλοι οι πρώτες επιρροές. Κοντά ήρθαν και οι «έντεχνοι», Peter Green αργότερα ο Eric Clapton από την άλλη πλευρά του ωκεανού.
Όμως υπήρχαν και οι «εξ αίματος» επιρροές ή περίπου έτσι. Ο ούγγρος μετανάστης Gabor Szabo, και ο μαύρος Willie Bobo. Ο πρώτος ιδιαίτερα ανήσυχος και πειραματιστής, ενώ ο δεύτερος ήταν ο hippie latin entertainer που έδινε ρυθμό σε όλη τη νεολαία του San Francisco, χωρίς όμως ο δόλιος να έχει ποτέ σοβαρή ανταπόκριση ή κέρδος στο ταμείο. Όλα αυτά διαμόρφωσαν το στυλ του Carlos.

Αρχικά η εμμονή του να χτυπήσει στην καρδιά της νότας, να την κάνει να έχει διάρκεια, γλύκα, σκέρτσο και τρέμουλο. Όλα αυτά μαζί. Να είναι αρκετά πιστός στις μπλου κλίμακες όπως οι King πατέρες, να έχει το μυστήριο και τη μαγεία του Szabo, αλλά και να είναι ανταγωνιστικά σύγχρονος στο στυλ που ερχότανε ήδη από τη Βρετανία εδώ και δυό τρία χρόνια.

Φυσικά έλλειπε μόνο ένα συστατικό. Το λατιν χρώμα. Ναι αυτό το είχε στο αίμα του, Αλλά να που άλλοι σύγχρονοι που θαύμαζε όπως ο Willie Bobo το έκαναν ήδη, και δυστυχώς εισέπρατταν άδεια ταμεία.
Και όμως του Carlos του άρεζε αυτό.

Κάθε μέρα αδέκαροι και ρέμπελοι γυρνούσαν στο γνωστό aquatic park στο San Francisco. Εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ ήταν όλοι οι πλανόδιοι μουσικοί. Από τις πιο συνηθισμένες αττραξιόν ήταν και θα είναι εκεί οι congeros. Έγχρωμοι μουσικοί, αφρικανοί βασικά, που παίζανε το γνωστό βαθύ κρουστό conga.

(Η αμερική είχε περάσει στα τέλη της δεκαετίας του 50 την έκρηξη του mambo, chacha και αργότερα της bossa nova. Κύρια όμως πέρασε από πάνω της ένας τυφώνας κρουστών και ιδίως των bongos των μικρών κρουστών ταμπούρλων που παίζονται ανάμεσα από τα γόνατα. Μιλάμε γιά μανία πραγματική. Ναι σίγουρα η αμερική ήταν κοντά στην Κούβα, αλλά καλλιτέχνες κρουστών έκαναν τεράστια και ανέλπιστη επιτυχία όπως ο Jack Costanzo ή ο Desi Arnaz (που μάλιστα παντρευτηκε την εθνική τους σταρ της εποχής εκείνης τη Loucille Ball). Μετά την εποχή των bongos λοιπόν ένα άλλο σπουδαίο κρουστό από την κούβα έρχεται στην αμερική, και αν και πέρασε και αυτό από μιά σημαντική δόξα με ορχήστρες όπως του Xavier Cougat αλλά και του Tito Puente, όταν το είδος του mambo έπαψε να είναι τόσο σημαντικό στις επιτυχίες, ο ήχος του conga έμεινε. Κουβανέζοι και αφρικάνοι το υιοθέτησαν και έγινε πολύ in στις hippie κομπανίες και τις αυτοσχέδιες ορχήστρες - αλλά μέχρι εκεί. )
Ο Carlos έσπαγε το κεφάλι του να μπορέσει να συνδυάσει την δική του προσέγγιση στη μοντέρνα μουσική με τη γοητεία του κρουστού αυτού. Και πραγματικά πρέπει να σημειωθεί ότι το να ακούς τρεις ή τέσσερις congeros με τη συνοδεία ενός άλλου οργάνου, πχ ενός σαξοφώνου ή φλάουτου σε ξεσηκώνει ρυθμικά. Προσφατα άκουσα μιά τέτοια παρέα στο Παρίσι, πίσω από τον πύργο του Αιφελ και με τραβούσαν γιά να ξεκολλήσω.

Παίρνει λοιπόν την απόφασή του να παλαίψει να συνδυάσει congas με ροκ και φτιάχνει το γκρουπ του.
Το ονομάζει Santana Blues Band θέλοντας να τιμήσει ή να βαδίσει στα χνάρια ενός άλλου εντεχνου: Paul Butterfield Blues Band.

Το γκρουπ του είχε έναν congero αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο πρόβλημα, γιατί όταν χρειαζόταν έντονος ρυθμός, μπορούσε να ντουμπλάρει και ο ίδιος ο Santana αλλά και ο ντράμμερ.
Ξεκινάνε λοιπόν τις πρόβες μαζεύουν υλικό, κάνουν τις πρώτες δειλές εμφανίσεις στην περιοχή, όπως και στη συναυλία που προαναφέρθηκε και γρήγορα ο γάτος Bill Graham τους δίνει το Fillmore West γιά 4 μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 68. Και τι παίζουν?

Βασικά τα κομμάτια που ακούγονταν στο Aquatic Park, κομμάτια σχεδόν παραδοσιακά ή shareware όπως θα λέγαμε σήμερα βάναυσα αγριεμένα και φουριόζικα, πλαισιωμένα με το γλαφυρό Β3 του Rollie και την γλυκειά και αγέρωχη κιθάρα του Carlos. Κομμάτια όπως το Jingo του αφρικάνου μεγάλου μουσικού Βabatunde Olatunji το δικό τους soul sacrifice επάνω σε conga beat, το fried neckbones του Willie Bobo, αλλά και δικά τους ατέλειωτα jams διάρκειας ακόμα και 30 και λεπτών.
Ο δίσκος Live at the Fillmore ʽ68 κυκλοφόρησε γιά πρώτη φορά το 97 30 χρόνια δηλαδή μετά το γεγονός όντας κρυμένος καλά στα αρχεία της CBS, που δεν ήθελε γιά χρόνια ίσως να χαλάσει την πολύ εμπορική εικόνα των Santana δίνοντας έστω και ελάχιστη δόξα στην μπάντα πριν τον πρώτο δίσκο.


Αλλά τι δίσκος…..

Όπως και ο προηγούμενος live, έχει έντονη την παρουσία του κοινού, αλλά ακόμα πιό πολύ έντονους τους ήχους επάνω στο πάλκο. Ακούς τα πάντα, από λειψές γειώσεις, τριξίματα από τις χορδιέρες του ταμπούρου, τριξίματα από καμπίνες μεγαφώνων, σπινθήρες, ενώ η ταινία είναι γραμμένη στα κόκκινα σχεδόν, και το φύσημα μπόλικο αν και σαφώς λιγώτερο από το δίσκο του Kooper.

Εκείνο όμως που σε συνεπαίρνει είναι η ενέργεια. Ενέργεια που κάνει τη ράχη σου να ανατριχιάζει. Ενέργεια πολλών βάττ και φυσικής λαμπάτης παραμόρφωσης χωρίς κανένα εφφέ ή fuzz box τα γνωστά σε μας τζιρτζίρια που στη δεκαετία του 70 στη χώρα μας και αλλού ήταν το μόνο εργαλείο γιά ατάλαντους μουσικούς που θέλανε να παίζουν σαν τον Carlos.

O Carlos παίζει με μιά φτηνή Gibson SG εκείνη με τα διπλά κερατάκια, χωρίς παραμόρφωση. Παίζει απλά με τον ενισχυτή πολύ δυνατά και στα ακόρντα χαμηλά, ενώ στα σόλα κάπου στη μέση, αφήνοντας την υπόλοιπη διαδρομή του ποτενσιόμετρου της έντασης γιά τη διάρκεια και το feedback που ήδη είχε αρχίσει να δαμάζει με επιτυχία. Όμως ο ήχος του είναι τόσο καθαρός και ανόθευτος όσο ποτέ, Σίγουρα δεν έχει το γυάλισμα και την τελειότητα που διαμόρφωσε όσο κανείς άλλος μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια τουλάχιστον. Είναι όμως ευθύς, μπλουζίστικος, και κάθε νότα δουλεμένη με μεγάλη προσπάθεια.

Στο jingo που αρχίζει το δίσκο ο Carlos διατηρεί την ίδια ενορχήστρωση του κομματιού που γνωρίζουμε όλοι, και ήδη αμέσως στις πρώτες νότες (1.51) διακρίνουμε την υπογραφή που αναφέρθηκε πιό πάνω. Οι νότες επαναλαμβάνω γιά άλλη μιά φορά είναι πεντακάθαρες με μεγάλη διάρκεια, κάτι που σχεδόν κανείς δεν πετύχαινε την εποχή εκείνη. Εκείνη την εποχή όποιος ήθελε να δείξει ότι είναι κιθαρίστας καλός πάσχιζε να παίξει γρήγορα, χάνοντας νότες και βρωμίζοντας την άρθρωσή του. Αυτή ήταν η διαφορά με τον Carlos. Δεν παίζει γρήγορα, ποτέ δεν έπαιζε γρήγορα, και αν κάποτε έπαιζε ήταν γιατί ήθελε να μοιάσει κάποιον άλλον. Παίζει με μόνο μέλημα να βγεί η κάθε νότα καθαρή. Τα ακόρντα του έχουν ελάχιστη παραμόρφωση, εκτός από αυτό είναι καθαρά γκιμπσονάτα.
Η υπόλοιπη μπάντα βαράει αδιάκοπα στον έντονο ρυθμό του κομματιού. Όλοι βαράνε. Ακόμα και το μπάσο, όταν ακόμα και το Β3 σταματάει και πιάνουν τις μαράκες. Σε μεγάλο τμήμα παίζουν όλοι κρουστά και μόνο το μπάσο δίνει το ριφ. Αντίστοιχα καθαρό πεντακάθαρο ήχο έχουν τα congas και όλοι οι υπόλοιποι.

Γιά μένα το χάι λάιτ του δίσκου βέβαια είναι το δεύτερο κομμάτι, όπου υπάρχει μιά μακριά εισαγωγή που μας βάζει στο γνωστό persuation. Η καθαρή συναυλιακή εισαγωγή θυμίζει τα παλιά καλά γνωστά γκρούπ της εποχής. Εντονος ρυθμός με όλα τα όργανα σε ρόλο κρουστού, μέχρι να μπει η κιθάρα και το Β3 με το leslie. (Το leslie παρενθετικά δεν ήταν τίποτα άλλο από το απόλυτο hippie effect της εποχής γιά το Hammond B3. Η εποχή 67-73 ήταν η κορύφωσή του. Ουσιαστικά μιά καμπίνα ηχείου που συνδεότανε με τον ενισχυτή του οργάνου, που είχε στην κορυφή του μιά περιστρεφόμενη με ηλεκτρικό μοτέρ κόρνα. Ο αρμονίστας είχε ένα πεντάλ με το οποίο μπορούσε να αυξομειώσει την ταχύτητα περιστροφής της κόρνας. Αυτό έδινε μιά παλμική μεταβολή του ακουστικού φάσματος του οργάνου στις μεσαίες και υψηλές συχνότητες δημιουργώντας τον ήχο της εποχής. Ακούστε το στο κομμάτι αυτό τουλάχιστον στα 0.29, και συνέχεια μετά μέχρι που μένει μόνο του το Β3, και ιδίως στο 2.18 και μετά με αλλαγή στα 2.37 και 2.45 - παρένθεση κλείνει).
Όσοι ζήσανε την εποχή των πρώτων γκρουπς της χώρας μας γύρω στα 70 με κάποια φυσική διαφορά φάσης θα νιώσουν με το κομμάτι αυτό αλλά και με όλο το δίσκο το κλίμα εκείνο των ατέλειωτων τζαμαρισμάτων με τα καθαρά όργανα και τις μπόλικες ατέλειες, Αν και σας διαβεβαιώνω οι ατέλειες στο δίσκο αυτό είναι ελάχιστες, άσχετα αν το αυτί τις επιζητάει με απληστία. Πάντως το blues rock Persuation αξίζει πολλά.


Αλλο ένα κομμάτι που λέει πολλά στο δίσκο είναι το γνωστό treat.
Μιά μπαλάντα στον κλασικό δρόμο μινόρε τέταρτη ματζόρε με την εισαγωγή στο πιάνο του Rollie. Με μόνη συνοδεία το hihat ακούς τα πάντα. Από το πόδι του Rollie που χτυπαει το ρυθμό και τον πιάνει το μικροφωνο μέχρι τον κόσμο που συζητάει αδιάφορα κάτω και τον αντίλαλο της αίθουσας, Μετά την ήρεμη αυτοσχεδιαζόμενη εισαγωγή, μπαίνει το θέμα, το τόσο κοπιαρισμένο στην δεκαετία του 70. Μετά η κιθάρα του Carlos. Ένα εύκολο θέμα, προσιτό στα αυτιά, μεγάλο στην απλοτητά του.

(Το 1970 ήταν μαζί με το mammy blue η μουσική υπόκρουση στη διαφήμιση του Ασσος φίλτρο με την ανοιχτή Καντιλάκ και το αεροπλάνο που πετούσε από επάνω και έριχνε ο τύπος στην τύπισα το πακέτο με τα τσιγάρα….)

Ακολουθούν διάφορα λιγώτερο γνωστά κομμάτια όπως το chunk a funk ένα bluesy ρυθμικό jam το περιζήτητο τότε στις συναυλίες Fried neckbones του Willie Bobo, ένα κομμάτι με ένα υποβλητικό θέμα γραμμένο επάνω σε 4 ημιτόνια (συγνώμη γιά τη χρήση τέτοιων όρων, αλλά πιστεύω ότι δίνουν κάποια αναφορά, καθώς όλα τα κομμάτια αυτής της πρώϊμης εποχής είναι όλα γραμμένα στους απλοϊκούς δρόμους και ριφάκια που χαρακτήριζαν την εποχή και πριν γίνουν πασέ και περάσουν στα αζήτητα. Η δύναμή τους όμως είναι τόσο μεγάλη που πάντα ξεσηκώνει τον ακροατή).

Ο πρώτος δίσκος κλείνει με το Conquistadore rides again. Άλλο ένα απλοϊκό θέμα, ότι πρέπει γιά 10άλεπτο ρυθμικό ξέδωμα.

Ο δεύτερος δίσκος περιέχει άλλα τρία τεράστια τζαμαρίσματα.

Ξεκινάει με το ιστορικό Soul Sacrifice. To κομμάτι που έκανε διάσημους τους Santana (πλέον) από την εμφάνισή τους στο Woodstock ένα χρόνο μετά, αν και εκεί έπαιξαν και άλλα κομμάτια. Η εκτέλεση του Soul Sacrifice είναι αργή, σχετικά, ήρεμη, νωχελική, και χτίζει δυναμικά καθώς περνάει η ώρα, με τον Carlos να σολάρει εντελώς ραχατλίδικα, μανωληχιώτικα, χωρίς το παραμικρό άγχος που τον χαρακτήριζε στο Woodstock.
Η ηρεμία του είναι σχεδόν εκνευριστική και ξεφεύγει λίγο στο 2.48 με κάποιες απότομες κιθαριστικές κραυγές ενώ στο 3.44 κάποιος από τη μπάντα ακούγεται να ξεφωνίζει εκστασιασμένος από τη ρυθμική του σόλου. Το κομμάτι απλώνεται σε σχεδόν 14 λεπτά, καθώς υπάρχει χώρος και χρόνος γιά σόλο γιά τον καθένα. Φυσικά το Β3 του Rollie με το απαραίτητο γκαζωμένο leslie από το 7.00 και μετά είναι το ατού όπως πάντα, με δεύτερη φωνή από την κιθάρα και ξανά πάλι τον εκστασιασμένο να βογγάει. Είπαμε μιά ΑΛΛΗ ατμόσφαιρα….

Πολλά λεφτά επίσης στο 8 λεπτο μινόρε μπλουζ As the years go passing by, με έναν Carlos καθαρά μπλουζίστα, βγαλμένον μέσα από το πιό τρελλό μας όνειρο και επηρρεασμένο φανερά από τύπους σαν τον Bloomfield ή τον Elvin Bishop. Τα γεμάτα ψυχή φωνητικά του άδικα «σχεδόν διωγμένου» Rollie συμπληρώνουν την εικόνα. Ένα blues απάντηση γι αυτούς που χρόνια αργότερα κόβανε φλέβες γιά κάτι τύπους σαν τον Gary Moore… Το κομμάτι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στον προηγούμενο δίσκο. Το feedback του Carlos χωρίς τίποτα, μόνο με το ποτενσιόμετρο σε κρατάει μαγνητισμένο αιχμάλωτο. Ακούστε το και θα με θυμηθείτε.


Ο δίσκος κλείνει με το jam των jams, το 30άλεπτο freeway.
Ένα καθαρά τζαζίστικο πλέον ελεύθερο ατελείωτο παιχνίδι στα βασικά ακκόρντα - δρόμο του gimme some lovinʼ μάλλον όχι επίτηδες, Ένα κομμάτι που έδειξε γιά πρώτη φορά τι θα έφτιαχνε ο Santana μόλις 5 χρόνια μετά. Υπάρχει χώρος γιά αυτοσχεδιασμό γιά όλους. 30 λεπτά είναι αυτά.

Ο δίσκος είναι απίστευτα ζωντανός, καθαρός, ανόθευτος, χωρίς κανένα φτιασίδωμα, κανένα τρικ, κανένα κλέψιμο. Όλα ειναι εκεί, τα λάθη, οι διασταγμοί, η αποφασιστικότητα, η δήλωση «είμαι εδώ». Θέλει πολλή ένταση γιά να μπεις μέσα στη μουσική. Δεν είναι παλιομοδίτικος - είναι ιστορία.

Είναι οι Santana Blues band που δεν υπήρξαν ποτέ στο βινύλιο - κατευθείαν το 97 στον ασημένιο δίσκο μόνο γιά μιά και μοναδική φορά και δυστυχώς 30 χρόνια αφού διαλύθηκαν και τυχεροί εκείνοι που παρακολούθησαν εκείνες τις 4 συναυλίες.
Τα δυό μέλη δεν άντεξαν στα μεγαλεπίβολα σχέδια του ακάθεκτου Carlos και σύντομα αντικαταστάθηκαν.

 

[supersonic]

SANTANA: SANTANA


Πέντε μόλις μήνες μετά, το Μάη του 69 ο Bill Graham τους βάζει στο στούντιο με νέα σύνθεση και ο περιφημος δίσκος με εξωφυλλο το λιοντάρι άνθρωπο ήταν γεγονός. Στα τύμπανα πλέον ο νεαρούλης αλλά μεγάλος μουσικός Michael Shrieve και στα διπλα πλέον κρουστά ο πολύς Jose Chepito Areas και ο Mike Carabello.
Σχήμα δηλαδή προσανατολισμένο σαφέστατα στα κρουστά.

Στο δίσκο αυτό πιά υπάρχουν αρκετά κομμάτια από αυτά που παίχτηκαν στις Δεκεμβριανές συναυλίες του 68. Το jingo, persuation, treat, soul sacrifice. Επίσης ο μπλουζ βαρύς οδοστρωτήρας που ακούει στο όνομα You just don’t care με την καθαρά μπουζουκίστικη εισαγωγή του (ακούστε την και μην σκέφτεστε οτι ακούτε ροκ) και την φοβερή ερμηνεία του Rollie στη φωνή και το Β3.

Το συγκρότημα πιστά ακολουθώντας τις συμβουλές των ειδημόνων μουσικών συμβούλων κατασκευαστών επιτυχιών αλλά και του Graham που επέμενε ότι «αν θέλανε επιτυχίες έπρεπε να έχουν τραγούδια με στίχους και κομμάτια με αρχή μέση και τέλος και όχι συνεχή ατελείωτα jams» στρώνεται στη δουλειά. Κόβουν τα σόλα σε διάρκεια, ενώ διαλέγουν ένα κομμάτι υποψήφιο γιά επιτυχία, ένα κομμάτι γιά airplay.

Πάλι ο άτυχος Willie Bobo θα σώσει την κατάσταση.
Ο Bill Graham παίρνει τα δικαιώματα του Evil Ways, μιά μέτρια επιτυχία που έγραψε ο κιθαρίστας του Bobo Sonny Henry μόλις ένα χρόνο πριν και μάλιστα στοιχηματίζει με τον Bobo ότι θα πουλήσει εκατομύρια αντίτυπα με τον Carlos.

Η μπαντα παίζει το κομμάτι σε ρυθμό κουβανέζικου guaguanco όμως με πολύ πιό κοφτό ρυθμό, μιά ταχύτατη εισαγωγή με τύμπανα που βολτάρουν από κανάλι σε κανάλι, με κοφτά μαχαίρι και εξαιρετικά καθαρά κιθαριστικά ακόρντα όχι αλα Montgomery όπως στην εκτέλεση του Bobo και με την αγελαδοκουδούνα και την ξύστρα σε πρώτο ρόλο. Ο Rollie τραγουδάει διφωνία με τον Carlos τονίζοντας χαρακτηριστικά από όλους τους στίχους το baby και μάλιστα babe-y, (σε σημείο που στην Ελλάδα γιά μεγάλο διάστημα το κομμάτι να περνιέται στους ραδιοπειρατές ότι ονομάζεται baby….) ενώ στο B3 ο στροβιλισμένος από το leslie ήχος είναι ένα trademark. Το σόλο του Β3 αρχίζει με μιά τραβηγμένη μακρόσυρτη 9η κάτι έντελώς τζαζίστικο και διαφορετικό γιά τα αυτιά των ροκάδων. Το κομμάτι κλείνει μόλις σε λιγώτερο από 4 λεπτά μέσα σε ένα γρήγορο άψογα μετρημένο σόλο του Carlos με fade out κάτω από το leslie του Rollie.´Το πνεύμα οικονομίας έχει επικρατήσει και όντως χτυπάει διάνα. Το κομμάτι πάει νούμερο 9 και γίνεται πλατινένιο.

Μην ξεχνάμε ότι αυτός, γιά τον κόσμο, είναι ο πρώτος δίσκος των Santana που μέχρι τότε τους ήξερε μόνο από τις συναυλίες. (ο άλλος βγήκε 30 χρόνια μετά). Αν και περιοδικά όπως το Rolling Stone και μάλιστα συντοπίτικο, τους έθαψε κανονικότα σατυρίζοντας τα ατελείωτα σόλα και την έλλειψη στίχων.

Το κοινό μάλλον είχε άλλη άποψη.

Όλα τα κομμάτια στο δίσκο είναι στο στυλ αυτό. Εισαγωγή, μετρημένα θέματα με το δευτερόλεπτο, και σόλα με ρέγουλα.

Η μαγική συνταγή Graham μετατρέπει τους αχαλίνωτους τζαμαδόρους σε μιά χρυσή κότα.
Ο πακτωλός των χρημάτων έχει αρχίσει να τρέχει.

Οι Santana είναι πιά το ΟΝΟΜΑ στη δυτική ακτή. Δυό μήνες μετά, τον Ιούλιο έρχεται το Woodstock και το κοινό πιά ήξερε τι έχει μπροστά του γιά να το απαιτήσει πεινασμένο να τα δώσει όλα.
Η χρονιά της αθωότητας από τα μέσα 68 μέχρι τα μέσα 69 είχε τελειώσει.


Μετά τίποτα δεν θα ήταν πιά ίδιο.




Αυτοί ήταν οι τρεις δίσκοι του Santana που όλοι ήταν οι πρώτοι του.
ο ένας ο πρώτος που εμφανίστηκε σε δίσκο
ο δεύτερος ο πρώτος χρονικά που εμφανίστηκε με το συγκρότημά του (αν και κυκλοφόρησε 30 χρόνια μετά) και
ο τρίτος ο πρώτος "επίσημος".

Όλοι οι δίσκοι είναι πρόσφατα remaster της σειράς Legacy της CBS και νυν SONY και μάλιστα SBM. Τα δύο πρώτα διπλά. Το Santana I είναι επανέκδοση 24 bit περιέχει άλλα τρία live κομμάτια της εποχής το Soul Sacrifice από το Woodstock και άλλα δύο από την ίδια συναυλία που δεν είχαν μπει ποτέ σε κανένα δίσκο remastered όλα.

Ο δίσκος που είναι δεξιά είναι το Finest Hour του Willie Bobo. Του μεγάλου χαμένου. Αξίζει να του δώσετε την προσοχή σας έστω και σήμερα...μετά θάνατον.
Τέρμα δεξιά..... ο γάτος. Και αυτός μας άφησε χρόνους. Αλλά δούλεψε γιά το ροκ.

 

[Nikos F]

μια ''τεχνική'' παρατήρηση για το debut lp των SANTANA,
ωφελήθηκε τα μέγιστα ηχητικά από το remaster , συγκρινοντάς το
με το πρώτης γενιάς , η διαφορά απλά είναι η μέρα με τη νυχτα.:music-smiley-005:

 

[supersonic]

μια ''τεχνική'' παρατήρηση για το debut lp των SANTANA,
ωφελήθηκε τα μέγιστα ηχητικά από το remaster , συγκρινοντάς το
με το πρώτης γενιάς , η διαφορά απλά είναι η μέρα με τη νυχτα.:music-smiley-005:

και τα τρία πρώτα έχουν καλή δουλειά.
Αντίθετα πχ το welcome είναι ψιλοχάλι...

 

[nikos 1850]

Δημήτρη πειράζει που τους έχω και τους τρεις?

Πλάκα κάνω.

Καταπληκτικοί δίσκοι, το λιοντάρι το έχω φορτώσει στον Η/Υ στη δουλειά και το ακούω συχνά.

 

[Φρα.Πε.]

O πρώτος δίσκος έχει καμία σχέση με το απίστευτο "super session" ?
και αυτο live το '68 είναι...

 

[supersonic]

έχει σχέση.
Πρώτα έγινε το super session και μετά είπανε να το κάνουνε και live.
Υπάρχει και προφορική αφήγηση αναφορά του Bloomfield στο δίσκο.