Γιατί πολλοί προτιμούν τις τρίοδες λυχνίες απο τις υπόλοιπες και μάλιστα σε τοπολογία single-ended;Ποια τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα αυτών των λυχνιών;Μια τετροδος σε συνδεσμολογία τριόδου δεν είναι το ίδιο;Κάποια βασικά ερωτήματα που καλό θα είναι να απαντηθούν πρώτα με μια καλή τεχνική τεκμηρίωση και μετά με ακουστικές εμπειρίες.Μετά βέβαια οι επόμενες ερωτήσεις γιατί push-pull και όχι single-ended, με αναδραση ή χωρίς ανάδραση;
1. Oι τρίοδοι έχουν πολύ γραμμικές χαρακτηριστικές που επιτρέπουν τι σχεδίαση ενισχυτών με πολύ χαμηλή παραμόρφωση μέ λίγο ή και καθόλου ποσοστό ανάδρασης. Ο ήχος της τριόδου έχει τη φήμη της καλής μουσικότητας με πολύ ρεαλισμό και πολύ φυσικό αρμονικό περιεχόμενο. Οι φανατικοί των τριόδων (συμπεριλαμβανομένου και εμένα) πιστεύουν ότι το ηχητικό αποτέλεσμα μίας τριόδου είναι πολύ ανώτερο απο μίας πεντόδου μιας πεντόδου συνδεδεμένη ώς τρίοδο. Στην άλλη όχθη βέβαια υπάρχουν πολοί που πιστεύουν ότι η τρίοδος "χρωματίζει" πολύ το τελικό αποτέλεσμα, περίρίζει πολύ το εύρος ζώνης συχνοτήτων του ενισχυτή, παροθσιάζουν πολύ μικρό βαθμό απόδοσης και είναι πολύ υπερτιμημένες απο αποψη κόστους και όχι μόνο.
Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιες πέντοδοι οι οποίες παρουσιάζουν πραγματικά καταπληκτικά χαρακτηριστικά συνδεδεμένες ώς τρίοδοι και αξίζουν να πειραματιστεί κάποιος με αυτές.
2. Οι ενισχυτές PP χρησιμοποιούν ένα η και παρπάνω ζευγάρια λυχνιών σε μια συμμετρική τοπολογία τέτοια ώστε το ρεύμα ρέει στο φορτίο πρώτα μέσα απο το ένα μισό του κυκλώματος και μετά απο το αλλο μιόο. Τα πλεονεκτήματα της τοπολογίας αυτής είναι η μεγάλη απόδοση, η μεγάλη ισχύς εξόδου, η μεγάλη απόρριψη θορύβου από το τροφοδοτικό, το μέγάλο εύρος συχνοτήτων και η πολύ χαμηλές αρτιες αρμονικές στο σήμα εξόδου
3. Οι ενισχυτές SE χρησιμοποιούν μόνο μία λυχνία στο στάδιο εξόδου η οποία άγει συνέχεια και εργάζεται σε κλάση Α. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχουμε περιορισμό στην οφέλιμη ισχύ εξόδου και πολύ μικρή απόδοση ισχύος.
Η συνολική αρμονική παραμόρφωση ενός τέτοιου σταδίου είναι πολύ υψηλότερη απο ενός PP αφού δεν παρουσιάζει καμμία ακύρωση στης περριτές
αρμονικές και συχρόνως είναι επιρεπείς στο θόρυβο του τροφοδοτικού.
η μεγαλύτερη δυσκολία στη κατασκευή του SE ενισχυτή είναι οτι ο Μ/Τ εξόδου απαιτεί τη συνεχή ροή συνεχούς ρεύματος στο πρωτεύων. Λόγω της μαγνητικού κορεσμού του πυρήνα του και των μή γραμμικών χαρακτηριστικών του χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή στο σχεδιασμό του. Συνήθως οι Μ/Τ αυτοί είναι ογκώδης με πολύ χαμηλή ισχύ εξόδου (δυσανάλογα με το φυσικό μέγεθός του). Προσωπικά πιστεύω οτι το τελικό αποτέλεσμα σε ενα SE ενισχυτή εξαρτάτε κατά 70% στην επιλογή του Μ/Τ εξόδου αφού ένας καλοσχεδιασμένος Μ/Τ μπορεί να απογειώσει τον ενισχυτή και αντιστοιχα ένας κακοσχεδιασμένος να το κάνει να ακούγετε σαν φορητό τρανζιστοράκι (το λέω και το εννοώ!!). Γενικά στους SE ενισχυτές "ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΜΕΤΡΑΕΙ".
Προσωπικά η χρήση της τριόδου για μένα είναι μονόδρομος. Παρόλα που είναι ποιό δύσκολα σχεδιαστικά να καταφέρεις υλοποιήσεις με τριόδους, που για μία πέντοδο θα ήταν παιχνιδάκι, εγώ επιμένω στη τρίοδο. Ξαναλέω ομως ότι υπάρχουν πέντοδοι οι οποίες όταν συνδέονται ώς τρίοδοι "πατάνε στο λαιμό" πολλές καθαρές τριόδους!!!
Γενικότερα πιστεύω ότι κάθε λυχνία είναι "καλη" (τριοδο, τέτροδος, πέντοδος κτλ) αρκεί να χρησιμοποιείται για το λόγο που έχει πρωταρχικά σχεδιαστεί.
Ας δούμε τι θα πούνε και οι υπόλοιποι χωριανοί στά θέματα που έθεσες μιας και θήγεις πολύ ενδιαφέροντα σημεία για συζήτηση:grandpa:
.
, οσο για τις αρτιες που λοιπουν, που το βρηκες το πλεονεκτημα????
