TYRANNOSAUR
ΤΥΡΑΝΝΟΣΑΥΡΟΣ
Έτος 2011
Χώρα : Μ. Βρετανία
Είδος : Κοινωνικό δράμα
Σκηνοθεσία: Paddy Considine
Πρωταγωνιστούν : Peter Mullan, Olivia Colman, Eddie Marsan
Διάρκεια : 91’
Το σινεμά της Μ. Βρετανία ήταν πάντα προκλητικό , σκληρό , αλλά και ρεαλιστικά ανθρώπινο . Ο Τιραννόσαυρος δεν ξεφεύγει απ τη ¨γραμμή¨ αυτή που χάραξαν οι ομοεθνής του Μαϊκ Λι και Κεν Λόουτς, και πολύ καλά κάνει δηλαδή . Πρόκειται για μια ταινία φτιαγμένη με τίποτα απ το τίποτα . Ένα τίποτα όμως που στην περίπτωση μας έχει πολύ περισσότερα να μας δώσει από κάτι άλλα βαθυστόχαστα και πολυδιαφημισμένα εγχώρια αριστουργήματα .
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ την αρχή πριν σας μπερδέψω περισσότερο .
Ήταν μια ζεστή βραδιά για την εποχή , στο τελευταίο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όπου έβγαζα το εισιτήριο μου στο εκδοτήριοτης Αριστοτέλους για μια ταινία που είχα ακούσει πως άξιζε να δω . Για να είμαι ειλικρινής οι προσδοκίες μου δεν ήταν και οι μεγαλύτερες . Άλλη μια βρετανική ταινία θα είναι και θα περάσει όπως τόσες άλλες και το πιθανότερο να μη βρει καν διανομή σκέφτηκα . Άλλωστε το όνομα του δημιουργού της δεν μας λέει και πολλά αφού ουσιαστικά είναι η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους ( Προηγήθηκε το μικρού μήκους ¨ Dog Altogether ¨). Μέχρι τώρα τον είχαμε συναντήσει σε μικρούς ρόλους σαν ηθοποιό . Με εξαίρεση βέβαια εκείνο του πρωταγωνιστικού στα εκπληκτικά ¨Παπούτσια του νεκρού¨. Αυτός ουσιαστικά ήταν και ο λόγος που διατηρούσα μια κρυφή ελπίδα ως η ταινία θα έχει αυτό το κάτι που θα την κάνει να ξεχωρίσει.
Την επομένη μπαίνω στην αίθουσα , κάθομαι στη θέση μου και περιμένω να ξεκινήσει η ταινία . Τα φώτα πέφτουν και η κάμερα εστιάσει σ έναν τύπο μέσα σε μια κλασική επαρχιακή βρετανική παμπ να κάνει το αυτονόητο . Ώσπου σε κλάσματα δευτερόλεπτου εκρήγνυται και τα κάνει λαμπόγυαλο. Του κάνουν βέβαια και τη μούρη κρέας και τον πετάν στο δρόμο. Κι εκεί έχετε το πρώτο μεγάλο ΣΟΚ . Μια σκηνή απίστευτης κτηνωδίας . Μ ένα ρόπαλο χτυπά αλύπητα τον πιστό του σκύλο χωρίς λόγο κι αιτία . Γεγονός που τον καθιστά αυτομάτως μισητό στον σαστισμένο θεατή που προσπαθεί να συνέρθει απ τον κινηματογραφικό βιασμό που υπέστη . Το επόμενο πλάνο νωχελικό και σχεδόν βουβό . Μέχρι που μια μέρα συναντά την καλόκαρδη Χανα . Μια κοπέλα που περνά κι αυτή το δικό της δράμα . Η επαφή αυτή θα σταδιακά θα καταφέρει να τον εξημερώσει και όσο και απίστευτο κι αν φαντάζει θα τον κάνει συμπαθεί στο κοινό . Μόνο που η Χανα κρύβει κι αυτή τα δικά τις μυστικά.
Ο PaddyConsidine το χει. Καταφέρνει με απίστευτη δεξιοτεχνία να πλάσει τους χαρακτήρες του και να μας τους επιβάλει με το δικό του μοναδικό τρόπο , ενώ παράλληλα στήνει ένα παζλ συναισθημάτων που εναλλάσσονται σχεδόν διαρκώς κατά τη διάρκεια το φιλμ .
Ο PaddyConsidine το χει. Καταφέρνει με απίστευτη δεξιοτεχνία να πλάσει τους χαρακτήρες του και να μας τους επιβάλει με το δικό του μοναδικό τρόπο , ενώ παράλληλα στήνει ένα παζλ συναισθημάτων που εναλλάσσονται σχεδόν διαρκώς κατά τη διάρκεια το φιλμ .
Η ταινία δεν είναι αυτό που λέμε γροθιά στο στομάχι αλλά κλοτσιά στ αχαμνά και βάλε . Σ αυτό συμβάλει τα μέγιστα και ο Peter Mullan που μαγνητίζει το βλέμμα του θεατή με την εκπληκτική ερμηνεία του.
Τελικά η ταινία ξεπέρασε κατά πολύ τις αρχικές μου προσδοκίες μπαίνοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο TOP 5 της χρονιάς .
Αν δεν την προλάβατε στις αίθουσες αναζητήστε την τώρα στα ράφια των video club
