Valentina Lisitsa ...τι φαινόμενο είναι αυτό??

Μα το αρχικό βέβαια! :smile:

Ο φίλος akirav αρχικά υποπίπτει στο ολίσθημα να "κατηγορήσει" για ερμηνευτικό έλλειμμα ολόκληρη τη Ρώσικη Σχολή του πιάνου εξαιτίας της "ρηχής" - πιθανόν- ερμηνείας της Lisitsa!!!

Φαίνεται ότι ταυτίζει τη Ρώσικη Σχολή με τη Lisitsa και τη Lisitsa με τη Ρώσικη Σχολή!

Και βέβαια, έχει λάθος όσον αφορά στα "χαρακτηριστικά" της Ρώσικης Σχολής και των πιανιστών της, γιατί απλά όπως κάθε Σχολή έτσι και η Ρώσικη δίνει μεγάλη βαρύτητα στη ερμηνεία των έργων, αλλά μέσα από διαφορετική τεχνική προσέγγιση. Το παρακάτω κείμενο νομίζω ότι τα λέει όλα. Για τα υπόλοιπα υπάρχουν και ηχογραφήσεις που μπορεί κάποιος να ακροαστεί...

"Contrary to what developed in the West and particularly in France, the Russian Piano School has always been open to external contributions. It profoundly marked the history of musical interpretation by bringing everything of excellence to the art of piano: loyalty to the text, a polished sound, a natural finger position and a physiological ease with the keyboard.

Piano teaching in France was impregnated from the start by the rise of nationalism. The first piano pedagogues were harpsichordists inspired by military methods and the ideals of the Freemasons. The teaching of piano playing isolated itself more and more by concentrating on “pearl-like” playing. In spite of the considerable efforts of Jean-Louis Adam, Georges Mathias and Alfred Cortot (founder of the “Ecole Normale de Musique” in 1919), the French Piano School represents a unique case in the world where one plays the piano using only the wrists and an attack of the fingertips (in the spirit of harpsichordists in former times), resulting in the characteristic dryness and poor quality of sonority.

By contrast, the Russian School opened itself up from the beginning to progressive external influences and became a synthesis of the best trends of teaching in Europe. In 1861, Anton Rubinstein founded the St. Petersburg Conservatory and engaged the greatest piano professors of the time - the students of Beethoven, Clementi, Czerny, Chopin and Liszt (John Field, Alexander Villoing, Anton Door, Theodor Leschetizky, Vassili Safonov, Alexandre Siloti, etc.). The Russian Piano School was thus to become a school of sound, of « cantabile » playing and of the freedom that leaves a vast space to the interpretor’s personality. Their passion for music and the far-reaching pedagogical ability of the Slavs made up the rest, and that is why this school produced – and continues to produce – so many excellent pianists!

The successors to this prestigious school were Heinrich Neuhaus (1888-1964), Alexandre Goldenweiser (1875-1961) and Konstantin Igoumnov (1873-1948) in Moscow. Each of the three masters had his own progeny, his family tree: Richter, Guilels, Lupu for Neuhaus; Ashkenazy, Davidovich, Feltsman for Igoumnov; Bashkirov, Berman, Nikolaieva for Goldenweiser. The touch of the pianists descended from this school is exquisitely balanced. It fills the sound with a heightened sense of improvisation and of extraordinary liberty."


...

Και πάντως, ΔΕΝ λένε όλοι οι Ρώσοι δάσκαλοι τα ίδια για τη Ρώσικη Σχολή!
 
Last edited:
Παίδες, είναι Λάθος: όλοι οι μεγάλοι ρώσοι δάσκαλοι, από τον Γκλαζούνοφ μέχρι τον Νόϋχάους, προέτρεπαν τους μαθητές τους 'να μη δίνουν σημασία στις λάθος νότες. και να δίνουν το βάρος στην ερμηνεία.
οι ρώσοι θεωρούν τελείως λάθος τον τρόπο που ο Πολίνι προσλαμβάνει τον Chopin για παράδειγμα. πως αυτός, είναι ένας Chopin αγοραίος, φαφλατάς και καβγατζής και Δεν πρέπει να ερμηνεύεται έτσι.
Τα ίδια πιστεύουν και για τον Schumann.
κάποια έργα, Δεν πάνε στους ρώσους. λόγω νοοτροπίας και ιδιοσυγκρασίας κυρίως.
το Σλάβικο ταμπεραμέντο είναι αβησσαλέο. και πολύ ακραίο.
αλλά, επίσης, κάποια άλλα δεν πάνε και στους Γερμανούς για παράδειγμα:
ο Schumann δεν έχει παιχτεί παρά σπάνια αξιοπρεπώς από Γερμανό πιανίστα.
κάποια έργα του ο Kempff.
όχι όλα.
έχω την -προσωπική αναμφίβολα- 'διαστροφή', να θεωρώ πως οι Γερμανοί, δεν αντέχουν τους ...'αποτυχημένους'. ό τι κι αν υπονοεί η λέξη. τους ...απωθούν.
και ο Schumann, είναι κατ εξοχήν ένας τέτοιος.
μπορεί να κάνω λάθος. αλλά ποτέ δεν έχω ακούσει Γερμανό πιανίστα να αποδίδει σωστά τον Schumann, πλήν, ίσως, του Karl Engel, σε κάποια από τα έργα του:τις Abbeg variations πχ.
Αποφεύγουν επίσης τον Chopin.
Και τον Liszt - όπως ο διάολος το λιβάνι.
Schumann, Chopin και Liszt, είναι η αγαπημένη επικράτεια των ρώσων και των Γάλλων.
Καθόλου τυχαίο κατά τη γνώμη μου: ο πρώτος πεθανε τρελλός, ο δεύτερος φυματικός, ο τρίτος ήταν πολύ ...φανταχτερός.
Η Γερμανική μενταλιτέ δεν νιώθει καθόλου άνετα με κάτι τέτοια.
Γνώμη μου φυσικά, πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις.
 
Last edited:
Σήμερα τον θεωρώ ίσως τον σημαντικότερο νέο πιανίστα της γενιάς μας. Περί του Lang Lang ο λόγος... εδώ στην Etude No.3 του Chopin, σε encore συναυλίας του στην Philharmonie...

Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να κρίνω...

Δεν έχω μουσικές γνώσεις, δεν έχω ακούσει δα και χιλιάδες ώρες, το νήμα επίσης δεν είναι το σωστό για ερωτήσεις, όμως εγώ θα το ρωτήσω, κι ας μου απαντηθεί αν θέλετε, κάπου αλλού. Ερώτηση κρίσεως είναι άλλως τε.

Πιστεύετε ότι ένας Κινέζος, όσο καλός βιρτουόζος κι αν είναι, όσο ταλέντο κι αν διαθέτει, μπορεί να μπει στο 'πνεύμα' και στην ψυχή ενός Γερμανού, ενός Αυστριακού, ενός Πολωνού; Να απογειώσει τη μουσική ενός Ρώσσου;
 
Last edited by a moderator:
Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να κρίνω...

Δεν έχω μουσικές γνώσεις, δεν έχω ακούσει δα και χιλιάδες ώρες, το νήμα επίσης δεν είναι το σωστό για ερωτήσεις, όμως εγώ θα το ρωτήσω, κι ας μου απαντηθεί αν θέλετε, κάπου αλλού. Ερώτηση κρίσεως είναι άλλως τε.

Πιστεύετε ότι ένας Κινέζος, όσο καλός βιρτουόζος κι αν είναι, όσο ταλέντο κι αν διαθέτει, μπορεί να μπει στο 'πνεύμα' και στην ψυχή ενός Γερμανού, ενός Αυστριακού, ενός Πολωνού; Να απογειώσει τη μουσική ενός Ρώσσου;

Γιατί το λές Κάλλη???
 
Last edited by a moderator:
Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να κρίνω...

Δεν έχω μουσικές γνώσεις, δεν έχω ακούσει δα και χιλιάδες ώρες, το νήμα επίσης δεν είναι το σωστό για ερωτήσεις, όμως εγώ θα το ρωτήσω, κι ας μου απαντηθεί αν θέλετε, κάπου αλλού. Ερώτηση κρίσεως είναι άλλως τε.

Πιστεύετε ότι ένας Κινέζος, όσο καλός βιρτουόζος κι αν είναι, όσο ταλέντο κι αν διαθέτει, μπορεί να μπει στο 'πνεύμα' και στην ψυχή ενός Γερμανού, ενός Αυστριακού, ενός Πολωνού; Να απογειώσει τη μουσική ενός Ρώσσου;

Ακράδαντα ναι. Απαντάω εν συντομία εδώ απλά για να μην μένει ορφανή η ερώτησή σου, περαιτερω κουβέντα αν θες κάνουμε στο παραπάνω νήμα.

Ο Κινέζος μπορεί φυσικά να μπει στην ψυχή ενός Γερμανού, ενός Ρώσου, ακόμα κι ενός Αργεντίνου. Αρκεί να έχει ποτιστεί από το ανάλογο πνεύμα. Οι μεγάλοι σολίστ συνήθως έχουν "ανδρωθεί" μουσικά πλάι στους μεγαλύτερους Ευρωπαίους δασκάλους, ενώ έχουν μεγαλώσει με τις ερμηνείες που προσκυνούμε όλοι μας. Επιπροσθέτως, οι Ασιάτες χαρακτηρίζονται από τεράστια επιμονή, εργατικότητα, και προσήλωση στους στόχους τους. Διαβάζουν, Ο συνδυασμός των παραπάνω γεννά μεγάλους μουσικούς, όπως ο εν λόγω, όπως ο Suzuki που θεωρείται από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές του Bach, όπως ο Kent Nagano, ο Ozawa, και πολλοί άλλοι.
 
Last edited by a moderator:
Ακράδαντα ναι. Απαντάω εν συντομία εδώ απλά για να μην μένει ορφανή η ερώτησή σου, περαιτερω κουβέντα αν θες κάνουμε στο παραπάνω νήμα.

Ο Κινέζος μπορεί φυσικά να μπει στην ψυχή ενός Γερμανού, ενός Ρώσου, ακόμα κι ενός Αργεντίνου. Αρκεί να έχει ποτιστεί από το ανάλογο πνεύμα. Οι μεγάλοι σολίστ συνήθως έχουν "ανδρωθεί" μουσικά πλάι στους μεγαλύτερους Ευρωπαίους δασκάλους, ενώ έχουν μεγαλώσει με τις ερμηνείες που προσκυνούμε όλοι μας. Επιπροσθέτως, οι Ασιάτες χαρακτηρίζονται από τεράστια επιμονή, εργατικότητα, και προσήλωση στους στόχους τους. Διαβάζουν, Ο συνδυασμός των παραπάνω γεννά μεγάλους μουσικούς, όπως ο εν λόγω, όπως ο Suzuki που θεωρείται από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές του Bach, όπως ο Kent Nagano, ο Ozawa, και πολλοί άλλοι.

´
οι δύο τελευταίοι νομίζω ότι είναι Αμερικανοί, με ρίζα βέβαια ασιατική ...
 
Last edited by a moderator:
Re: Απάντηση: Re: Κλασική Μουσική - Θεοί και Δαίμονες

Γιατί το λές Κάλλη???

Το λέω γιατί θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να ακούσω τις απόψεις σας πάνω σε αυτό.
Έχουν γραφεί αρκετά κατά καιρούς για το πως κάποιος ερμηνεύει / διευθύνει καλύτερα έναν συνθέτη με αναφορές στην εθνικότητα, αλλά συνήθως μιλούσαμε για Ευρωπαίους.
Τώρα, με την αναφορά του maestro στον Lang Lang (του οποίου δεν αμφισβητώ τίποτα, προς Θεού) θα ήθελα να ακούσω τι σκέφτεστε.
Για μένα είναι μια ευκαιρία για "φροντιστήριο"

:grinning-smiley-043
 
Πιστεύετε ότι ένας Κινέζος, όσο καλός βιρτουόζος κι αν είναι, όσο ταλέντο κι αν διαθέτει, μπορεί να μπει στο 'πνεύμα' και στην ψυχή ενός Γερμανού, ενός Αυστριακού, ενός Πολωνού; Να απογειώσει τη μουσική ενός Ρώσσου;


Μπορει να σχιστα ματια να προερχονται απο κληρονομουμενα γονιδια αλλα αυτο που αποκαλεις "πνευμα" και "ψυχη" καθοριζεται απο την οργανωση του εγκεφαλικου φλοιου. Αυτο ειναι αποτελεσμα του "περιβαλλοντος" και των "εμπειριων" καθε ατομου.
Ο καλος γιατρος να με διορθωσει αν κανω λαθος
 
Μπορει να σχιστα ματια να προερχονται απο κληρονομουμενα γονιδια αλλα αυτο που αποκαλεις "πνευμα" και "ψυχη" καθοριζεται απο την οργανωση του εγκεφαλικου φλοιου. Αυτο ειναι αποτελεσμα του "περιβαλλοντος" και των "εμπειριων" καθε ατομου.
Ο καλος γιατρος να με διορθωσει αν κανω λαθος


+1000000

Δε θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα.
 
´
οι δύο τελευταίοι νομίζω ότι είναι Αμερικανοί, με ρίζα βέβαια ασιατική ...

Πιθανότατα έχεις δίκιο, δεν το γνωρίζω. Πάντως θυμάμαι χαρακτηριστικά, πριν λίγα χρόνια αγόρασα την Πρωτοχρονιάτικη συναυλία με τον Ozawa, από περιέργεια, καθώς ήθελα να δω αν η μουσική που σιχαίνομαι (εννοώντας τους παλαιότερους Strauss :D) μπορεί να αποκτήσει ενδιαφέρον στα χέρια κάποιου ξένου, που θα μπορούσε ίσως να την δει από τελείως διαφορετική οπτική. Απογοητεύτηκα και ικανοποιήθηκα ταυτόχρονα, αφού νέα οπτική δεν υπήρχε, ο Ozawa ήταν γερμανικότερος των γερμανών, αλλά πάλι, είχε μια φρεσκάδα που με έκανε να μην κλάψω τα λεφτά μου.

Τελικά όλα είναι θέμα βιωμάτων... Πως θα μπορούσε ο κάθε Ozawa, που διετέλεσε χρόνια δίπλα στον Karajan να έχει οτιδήποτε το ασιατικό πάνω στην οπτική της μουσικής... Μόνο το προσωπικό ταμπεραμέντο του.


Πρόσφατα, σε μια παραγωγή του κινεζικού Υπουργείο Πολιτισμού που έγινε στο δικό μας Μέγαρο, και είχα την τύχη να συμμετάσχω, τραγούδησε ένας Κινέζος που δυστυχώς αδυνατώ να θυμηθώ το όνομά του. Κάπου έχω το πρόγραμμα της συναυλίας, επιφυλάσσομαι. Ο εν λόγω έχει συμβόλαιο με την όπερα της Βιέννης, μαθήτευσε δίπλα στον Pavarotti, και πραγματικά αν τον ακούς είναι σαν ν'ακούς τον συμπαθή Ιταλιάνο... Δε μου άρεσε γιατί πραγματικά οι επιρροές του Pavarotti ήταν ενοχλητικά παρούσες, σαν αντιγραφή. Όμως πέρα απ'αυτό ήταν μια καθαρά ευρωπαϊκή ερμηνεία αξιώσεων. Εξάλλου δικαιολογείται, καθώς ήταν πιτσιρικάς, δικαιούται να μην έχει βρει ακόμα το προσωπικό του στυλ..

Τα παραδείγματα δε σταματούν πουθενά. Μπορεί η αντίθετη άποψη πριν 50 χρόνια να είχε (και πράγματι είχε) βάση, καθώς χωρίς το Internet ,χωρίς την ανάπτυξη της δισκογραφίας, και με το κινεζικό καθεστώς ήταν δύσκολο για έναν κινέζο να μορφωθεί μουσικά. Τώρα όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
 
Last edited:
[...]
Πιστεύετε ότι ένας Κινέζος, όσο καλός βιρτουόζος κι αν είναι, όσο ταλέντο κι αν διαθέτει, μπορεί να μπει στο 'πνεύμα' και στην ψυχή ενός Γερμανού, ενός Αυστριακού, ενός Πολωνού; Να απογειώσει τη μουσική ενός Ρώσσου;

Εγώ πάλι θα απαντούσα όχι. Όσο δε πιο "κινέζος" είναι, τόσο πιο ηχηρό θα είναι το όχι μου. Τώρα αν κάποιος έφυγε από την Κίνα δύο ετών, μετακόμισε μόνιμα στο Ζάλτσμπουργκ, έμαθε πιάνο στο κονσερβατουάρ στο Παρίσι και είναι μισός...Γερμανός, εντάξει θα καθόμουν να τον ακούσω.

Μετά βεβαιότητας σας καταθέτω την εξής πραγματικότητα.
Η τάση που κυριαρχεί στην Άπω Ανατολή (γενικώς) να μαθαίνουν τα τέκνα των καλών και πλουσίων οικογενειών κάποιο κλασσικό σολιστικό όργανο (και σπανίως κάποιο ορχηστρικό) δεν είναι καθόλου τυχαία. Έχει να κάνει με την "δυτικοποίηση" των κοινωνιών αυτών, την ανάγκη μίμησης (άρα και αποδοχής) της αντίστοιχης δυτικής ελίτ, της φιγούρας στον οικογενειακό κύκλο και γενικά με μια τελείως δήθεν κατάσταση η οποία ουδεμία σχέση έχει με τη μουσική καθεαυτή.
Επίσης, το 99% των κοριτσιών που βγαίνουν εκτός Ιαπωνίας και Κίνας για μεταπτυχιακές σπουδές στο όργανό τους, το κάνουν με αποκλειστικό σκοπό την είσοδο σε κάποιον "καλό" κύκλο και τελικά τον γάμο. Επίσης ουδεμία επαφή με τη μουσική.
Επειδή όμως η αυστηρότητα των γονέων, η πειθαρχία και η εργατικότητα των Ανατολιτών και ειδικά των Ιαπώνων είναι παροιμιώδης, έχουμε αυτά τα γνωστά αποτελέσματα των σολίστ που παίζουν σαν καλοκουρδισμένα μηχανάκια, με άψογη τεχνική και ερμηνεία παγοκολώνας...

Φυσικά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη στην οποία σίγουρα θα υπάρχουν και εξαιρέσεις τις οποίες πιθανά δεν έχω ανακαλύψει ακόμα. Αν και για το πιάνο, δεν νομίζω ότι έχω άδικο.

ΥΓ. Τα παραδείγματα δε του Μαέστρου μας, νομίζω ότι με επιβεβαιώνουν πλήρως. Οι άνθρωποι είναι εκπληκτικοί μαθητές, λειτουργούν σαν τα καναρίνια που τα αφήνουν στο σκοτάδι μερικούς μήνες ώστε να μάθουν να κελαιδούν ακούγοντας τις φωνές των άλλων "φτασμένων" καναρινιών. Μαθήτευσε δίπλα στον Παβαρότι, θα τραγουδάει σαν τον Παβαρότι, έμαθε πιάνο με τον Χ, θα παίζει σαν τον Χ. Καμμία πρωτοτυπία, καμμία "συμμετοχή"...
 
Last edited:
Εγώ πάλι θα απαντούσα όχι. Όσο δε πιο "κινέζος" είναι τόσο πιο ηχηρό θα είναι το όχι μου. Τώρα αν κάποιος έφυγε από την Κίνα δύο ετών, μετακόμισε μόνιμα στο Ζάλτσμπουργκ, έμαθε πιάνο στο κονσερβατουάρ στο Παρίσι και είναι μισός...Γερμανός, εντάξει θα καθόμουν να τον ακούσω.

Γιάννη απομονώνω αυτό απ'τα λεγόμενα σου, καθώς αυτό είναι μια πολύ συνήθης πραγματικότητα! Υπάρχουν ειδικά σχολεία στην Κίνα, που "σταμπάρουν" ταλέντα από πάρα πολύ μικρές ηλικίες, και τα ετοιμάζουν για την Ευρώπη. Μπορεί να μη φεύγει 2 ετών για το Salzburg, όμως 10 ετών έχει ήδη τελειοποιημένη τεχνική, και στην πιο αποδοτική φάση, που ο εγκέφαλος λειτουργεί πιο εντατικά απο ποτέ (10-20 ετών)κάνει διάφορα masterclass στα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, ενώ στα 12-15 έιναι ήδη σπουδαστής σε μεγάλα ευρωπαϊκά μουσικά κέντρα. Σκέψου τώρα στα 15 σου, στην ηλικία δηλαδή που εν πολλοίς διαμορφώνεται η προσωπικότητά σου, να μένεις στο Μόναχο, να ζεις σε μια μουσική κοινωνία, να ακούς καθημερινά μεγάλες ερμηνείες Live, να σε διδάσκουν τα μεγαλύτερα κεφάλια παγκοσμίως, και φυσικά, να έχεις και το μικρόβιο της μουσικής (καθώς χωρίς αυτό δε θα είχες φτάσει ως εκεί).


Τα υπόλοιπα που λες δε διαφωνώ ότι ισχύουν, αλλά αναφέρομαι στην elite όλων αυτών, στους ανθρώπους που καταφέρνουν πραγματικά να διακριθούν από τον "σωρό".
 
ΥΓ. Τα παραδείγματα δε του Μαέστρου μας, νομίζω ότι με επιβεβαιώνουν πλήρως. Οι άνθρωποι είναι εκπληκτικοί μαθητές, λειτουργούν σαν τα καναρίνια που τα αφήνουν στο σκοτάδι μερικούς μήνες ώστε να μάθουν να κελαιδούν ακούγοντας τις φωνές των άλλων "φτασμένων" καναρινιών. Μαθήτευσε δίπλα στον Παβαρότι, θα τραγουδάει σαν τον Παβαρότι, έμαθε πιάνο με τον Χ, θα παίζει σαν τον Χ. Καμμία πρωτοτυπία, καμμία "συμμετοχή"...

Αυτό τώρα το είδα. Κοίτα δεν έχεις άδικο, όμως το παράδειγμα που έδωσα είχε να κάνει με το πως καταφέρνει κάποιος να ενστερνιστεί "πνεύμα" που δεν θα μπορούσε να έχει λόγω καταγωγής. Το αν ο συγκεκριμένος τενόρος θα γίνει μεγάλος ή απλά καρικατούρα του Pavarotti θα το μάθουμε σε 10-15 χρόνια. Η ηλικία των 20-25 ετών δεν προσφέρεται για να αναπτύξει κανείς τη δική του προσωπικότητα και ύφος.

Ο Lang Lang τελευταία για μένα δεν αντιγράφει κανέναν. Αν βγάλεις την ενοχλητική για τα γούστα μου σκηνική παρουσία του, η μουσική του αρχίζει να γίνεται βαθιά προσωπική πλέον. Άκούς Lang Lang και ξέρεις ότι παίζει αυτός. Είναι μεγάλο βήμα αυτό για έναν καλλιτέχνη. Αντίθετα, χρόνια πριν δεν είχα την ίδια άποψη. Τότε ήταν ένα ταλαντούχο μαθητούδι που προσπαθούσε να ρουφηξει ό,τι μπορουσε από όποια πηγή έβρισκε. Τώρα, μεγαλώνοντας αρχίζει να βρίσκει τον προσωπικό του δρόμο. Μπορεί να μην έχει φυσικά την ξεχωριστή σφραγίδα ενός Horowitz, ωστόσο μην ξεχνάς ότι τον Horowitz τον γνώρισες από την 50ετή του παρουσία στο πιάνο. Πιθανότατα αν τον άκουγες στα 22 του, να έλεγες τα ίδια και γι'αυτόν!
 
Last edited:
Γιάννη απομονώνω αυτό απ'τα λεγόμενα σου, καθώς αυτό είναι μια πολύ συνήθης πραγματικότητα! Υπάρχουν ειδικά σχολεία στην Κίνα, που "σταμπάρουν" ταλέντα από πάρα πολύ μικρές ηλικίες, και τα ετοιμάζουν για την Ευρώπη. Μπορεί να μη φεύγει 2 ετών για το Salzburg, όμως 10 ετών έχει ήδη τελειοποιημένη τεχνική, και στην πιο αποδοτική φάση, που ο εγκέφαλος λειτουργεί πιο εντατικά απο ποτέ (10-20 ετών)κάνει διάφορα masterclass στα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, ενώ στα 12-15 έιναι ήδη σπουδαστής σε μεγάλα ευρωπαϊκά μουσικά κέντρα. Σκέψου τώρα στα 15 σου, στην ηλικία δηλαδή που εν πολλοίς διαμορφώνεται η προσωπικότητά σου, να μένεις στο Μόναχο, να ζεις σε μια μουσική κοινωνία, να ακούς καθημερινά μεγάλες ερμηνείες Live, να σε διδάσκουν τα μεγαλύτερα κεφάλια παγκοσμίως, και φυσικά, να έχεις και το μικρόβιο της μουσικής (καθώς χωρίς αυτό δε θα είχες φτάσει ως εκεί).


Τα υπόλοιπα που λες δε διαφωνώ ότι ισχύουν, αλλά αναφέρομαι στην elite όλων αυτών, στους ανθρώπους που καταφέρνουν πραγματικά να διακριθούν από τον "σωρό".

Ναι εντάξει ρε παιδί μου, αλλά αυτό είναι σαν μουσικό παιδομάζωμα, δεν είναι Τέχνη. Και η αληθινή Τέχνη θέλει εμπειρίες, δεν θέλει ιδρυματοποίηση. Νομίζω σε κάποια φάση το είχα ξαναγράψει αλλά θα το ξανακάνω γιατί είναι ενδεικτικό του τι θέλω να πω.
Κάποια στιγμή η γυναίκα μου έκανε επί αρκετούς μήνες ιδιαίτερα σεμινάρια, κάτι σαν μεταπτυχιακό με έναν αρκετά σημαντικό Ρώσο πιανίστα. Της διηγήθηκε λοιπόν πως είχε μια άλλη "μαθήτρια" (τα εισαγωγικά μπαίνουν διότι μιλάμε για υψηλό σολιστικό επίπεδο πιανίστας σχεδόν 30 χρονών) η οποία έπαιζε την Appassionata και την ξανάπαιζε, και ξανά μανά τα ίδια αλλά δεν έβγαινε το απαιτούμενο συναίσθημα και το κομμάτι ήταν "σούπα"...Μια, δυο δεν άντεξε και ο Ιγκόρ και βουτάει τις παρτιτούρες, της πετάει από το πιάνο ουρλιάζοντας στην κοπέλα με τη χαρακτηριστική ρώσικη προφορά του: "ΑΜΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΗΔΗΧΤΕΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΤΗ ΣΟΝΑΤΑ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ!!! "
 
Εγώ πάλι θα απαντούσα όχι. Όσο δε πιο "κινέζος" είναι, τόσο πιο ηχηρό θα είναι το όχι μου.
COLOR="Red"] Μα αυτό είναι αυτονόητο! Δε μπορεί να περιμένεις από ένα Κρητικό για παράδειγμα, να ερμηνεύσει τα Ηπειρώτικα τραγούδια μας σαν Ηπειρώτης!!! [/COLOR]

Τώρα αν κάποιος έφυγε από την Κίνα δύο ετών, μετακόμισε μόνιμα στο Ζάλτσμπουργκ, έμαθε πιάνο στο κονσερβατουάρ στο Παρίσι και είναι μισός...Γερμανός, εντάξει θα καθόμουν να τον ακούσω.

Αν και οι προϋποθέσεις που θέτεις για να τιμήσεις ένα πιανίστα με την ακρόαση σου είναι υπερβολικά αυστηρές, είμαι σίγουρος ότι ο Mozart από τα δάχτυλα της Mitsuko Uchida θα σε "γλύκαινε" αρκετά...

Μετά βεβαιότητας σας καταθέτω την εξής πραγματικότητα.
Η τάση που κυριαρχεί στην Άπω Ανατολή (γενικώς) να μαθαίνουν τα τέκνα των καλών και πλουσίων οικογενειών κάποιο κλασσικό σολιστικό όργανο (και σπανίως κάποιο ορχηστρικό) δεν είναι καθόλου τυχαία. Έχει να κάνει με την "δυτικοποίηση" των κοινωνιών αυτών, την ανάγκη μίμησης (άρα και αποδοχής) της αντίστοιχης δυτικής ελίτ, της φιγούρας στον οικογενειακό κύκλο και γενικά με μια τελείως δήθεν κατάσταση η οποία ουδεμία σχέση έχει με τη μουσική καθεαυτή.
Επίσης, το 99% των κοριτσιών που βγαίνουν εκτός Ιαπωνίας και Κίνας για μεταπτυχιακές σπουδές στο όργανό τους, το κάνουν με αποκλειστικό σκοπό την είσοδο σε κάποιον "καλό" κύκλο και τελικά τον γάμο. Επίσης ουδεμία επαφή με τη μουσική.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει κατά κόρον στις "πολιτισμένες" δυτικές κοινωνίες εδώ και αιώνες και έχω τη πεποίθηση ότι οι Ανατολικοί πολιτισμοί μπολιάστηκαν στη νοοτροπία αυτή, κυρίως μέσω των δυτικών διπλωματικών αριστοκρατιών και των αστών εμπόρων.

Επειδή όμως η αυστηρότητα των γονέων, η πειθαρχία και η εργατικότητα των Ανατολιτών και ειδικά των Ιαπώνων είναι παροιμιώδης, έχουμε αυτά τα γνωστά αποτελέσματα των σολίστ που παίζουν σαν καλοκουρδισμένα μηχανάκια, με άψογη τεχνική και ερμηνεία παγοκολώνας...

Η "ερμηνεία παγοκολώνας" νομίζω ότι είναι άλλη μια φραστική υπερβολή...

Φυσικά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη στην οποία σίγουρα θα υπάρχουν και εξαιρέσεις τις οποίες πιθανά δεν έχω ανακαλύψει ακόμα. Αν και για το πιάνο, δεν νομίζω ότι έχω άδικο.

Αυτή η φράση δείχνει κάπως αντιφατική νομίζω...


ΥΓ. Τα παραδείγματα δε του Μαέστρου μας, νομίζω ότι με επιβεβαιώνουν πλήρως. Οι άνθρωποι είναι εκπληκτικοί μαθητές, λειτουργούν σαν τα καναρίνια που τα αφήνουν στο σκοτάδι μερικούς μήνες ώστε να μάθουν να κελαιδούν ακούγοντας τις φωνές των άλλων "φτασμένων" καναρινιών. Μαθήτευσε δίπλα στον Παβαρότι, θα τραγουδάει σαν τον Παβαρότι, έμαθε πιάνο με τον Χ, θα παίζει σαν τον Χ. Καμμία πρωτοτυπία, καμμία "συμμετοχή"...

Πάντα φιλικά!-bye-
 
Πάντα φιλικά!-bye-

Γούστα είναι αυτά...Σε τελική ανάλυση έχει να κάνει και με την ψυχολογία του ακροατή.
Φυσικά και σε κάποιες φράσεις μου υπερέβαλα συνειδητά, ως σχήμα λόγου.
 
Ναι εντάξει ρε παιδί μου, αλλά αυτό είναι σαν μουσικό παιδομάζωμα, δεν είναι Τέχνη. Και η αληθινή Τέχνη θέλει εμπειρίες, δεν θέλει ιδρυματοποίηση. Νομίζω σε κάποια φάση το είχα ξαναγράψει αλλά θα το ξανακάνω γιατί είναι ενδεικτικό του τι θέλω να πω.
Κάποια στιγμή η γυναίκα μου έκανε επί αρκετούς μήνες ιδιαίτερα σεμινάρια, κάτι σαν μεταπτυχιακό με έναν αρκετά σημαντικό Ρώσο πιανίστα. Της διηγήθηκε λοιπόν πως είχε μια άλλη "μαθήτρια" (τα εισαγωγικά μπαίνουν διότι μιλάμε για υψηλό σολιστικό επίπεδο πιανίστας σχεδόν 30 χρονών) η οποία έπαιζε την Appassionata και την ξανάπαιζε, και ξανά μανά τα ίδια αλλά δεν έβγαινε το απαιτούμενο συναίσθημα και το κομμάτι ήταν "σούπα"...Μια, δυο δεν άντεξε και ο Ιγκόρ και βουτάει τις παρτιτούρες, της πετάει από το πιάνο ουρλιάζοντας στην κοπέλα με τη χαρακτηριστική ρώσικη προφορά του: "ΑΜΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΗΔΗΧΤΕΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΤΗ ΣΟΝΑΤΑ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ!!! "

Συμφωνώ και... διαφωνώ... :D

Η Τέχνη είναι σίγουρα πάρα πολύ περισσότερα πράγματα από μια ιδρυματοποίηση. Όμως εδώ δε μιλάμε ακριβώς για Τέχνη, με την έννοια της δημιουργίας , αλλά για ερμηνεία.

Φυσικά κατά μία έννοια, και η ερμηνεία μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος δημιουργίας, με πρώτες ύλες το γραπτό κάποιου, όμως είναι τελείως διαφορετικό από την σύνθεση.

Η σύνθεση χρειάζεται βασική τεχνική επάρκεια και πολλά, συνήθως έντονα, βιώματα. Η ερμηνεία χρειάζεται βαθιά κατανόηση, περίσσεια τεχνικής επάρκειας και σίγουρα βιώματα, αλλά σε μικρότερο βαθμό.

Πάντως, η Παγκοσμιοποίηση χτυπάει κ εδώ... Είμαι σίγουρος ότι σε 50 χρόνια από τώρα, όσοι από μας είναι τυχεροί και υπάρχουν, και μάλιστα συνειδητά, θα δούνε κοσμογονικές αλλαγές στο χώρο της (λόγιας) μουσικής. Τότε θα κάνουμε ταμείο, θα δούμε αν τελικά τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο ή όχι...
 
Υπάρχουν ειδικά σχολεία στην Κίνα, που "σταμπάρουν" ταλέντα από πάρα πολύ μικρές ηλικίες, και τα ετοιμάζουν για την Ευρώπη. Μπορεί να μη φεύγει 2 ετών για το Salzburg, όμως 10 ετών έχει ήδη τελειοποιημένη τεχνική, και στην πιο αποδοτική φάση, που ο εγκέφαλος λειτουργεί πιο εντατικά απο ποτέ (10-20 ετών)κάνει διάφορα masterclass στα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, ενώ στα 12-15 έιναι ήδη σπουδαστής σε μεγάλα ευρωπαϊκά μουσικά κέντρα. Σκέψου τώρα στα 15 σου, στην ηλικία δηλαδή που εν πολλοίς διαμορφώνεται η προσωπικότητά σου, να μένεις στο Μόναχο, να ζεις σε μια μουσική κοινωνία, να ακούς καθημερινά μεγάλες ερμηνείες Live, να σε διδάσκουν τα μεγαλύτερα κεφάλια παγκοσμίως, και φυσικά, να έχεις και το μικρόβιο της μουσικής (καθώς χωρίς αυτό δε θα είχες φτάσει ως εκεί).

Εμένα τώρα γιατί αυτό μου θυμίζει τη βιογραφία του Rubinstein, του Heifetz, του Milstein, του Horowitz και, και, και...Γιατί έτσι γίνονται οι μεγάλοι σολίστες, καλώς ή κακώς. Είναι θέμα χρόνου να βγεί ένας μεγάλος κινέζος σολίστας (αν αυτό δεν έχει ήδη συμβεί με τον Lang Lang). Όσο για το αν μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει σωστά δυτική μουσική όντας Ασιάτης...ο Δημήτρης Μητρόπουλος είχε την απάντηση σε αυτό πριν από 50 χρόνια:"στη Μετροπόλιταν φέρνουν συνέχεια προσωπικό. Γάλλους για τη Γαλλική μουσική, Ιταλούς για την Ιταλική, Γερμανούς για την Γερμανική κ.ο.κ. Εγώ είμαι ο μόνος Κοσμοπολίτης: είμαι Έλληνας και είμαι καλός σε όλα".
 
Δύσκολο να είναι απόλυτος κανείς.
Η Λατινική Αμερική δεν έχει παράδοση στην Κλασσική μουσική - όπως, περίπου, και η Απω Ανατολή.
Εχει δώσει όμως τον Jorge Bolet, τον Claudio Arrau, τη Guiοmar Novaes, τη Martha Argerich, τη Rosita Renard.
Απο τους Απω-Ανατολίτες ξεχωρίζω τον Kun Woo Paik. Είναι καταπληκτικός. Τόσο που δεν πίστευα στ αυτιά μου.
Και από δ/ντες ορχήστρας τον Myung-Whun-Chung: εχει κάνει ένα σπουδαίο Stabat Mater (Rossini) στη Deutsche, με 'ξεστράβωσε' ο Δημοκηδής.
 
Δύσκολο να είναι απόλυτος κανείς.
Η Λατινική Αμερική δεν έχει παράδοση στην Κλασσική μουσική - όπως, περίπου, και η Απω Ανατολή.

Θα διαφωνήσω. Έχει παράδοση όσο έχει και η Ισπανία. Μην ξεχνάς το Teatro Colon στο Μπουένος Άιρες, την Όπερα του Μανάος...

Εχει δώσει όμως τον Jorge Bolet, τον Claudio Arrau, τη Guiοmar Novaes, τη Martha Argerich, τη Rosita Renard.

Και τον Villa-Lobos, και τον Ramon Vinay. Και πολλούς άλλους ακόμη.