Re: Απάντηση: Valentina Lisitsa ...τι φαινόμενο είναι αυτό??
Από κανέναν από τους διάσημους ρώσους πιανίστες (ιδιαίτερα από Ρίχτερ, Γκίλελς, Γκαβρίλωφ, Μαγκάλωφ), δεν έχω αποκομίσει την εντύπωση πως η βασική τους προτεραιότητα ήταν η τεχνική. Πάντως αν υπάρχει υπομονή για ανάγνωση, υπάρχει η ακόλουθη διάλεξη της Δανάης Καρά:
Άνθη εξόχως σπάνια, εξόχως απαιτητικά. Η σημασία της ρωσικής σχολής στη διαμόρφωση της τέχνης του πιάνου.
Παρεμπιπτόντως, η ερμηνεία της Λισίτσα στο τρίτο μέρος της σονάτας αρ. 14 του Μπετόβεν, δε με συγκίνησε.
κ. Δημητριάδη, το κείμενο της διάλεξης της κ. Καρά, είναι πραγματικά ένας μικρός θησαυρός και απαντά απολύτως, στα περί ερμηνείας των πιανιστών της Ρώσικης Σχολής. Σας ευχαριστούμε! :worshippy:
Αν ενδιαφέρει, αυτό το διάστημα ξεκίνησα να μελετώ ένα μοναδικό στο είδος του βιβλίο, με τίτλο "
The Russian Piano School", το οποίο περιέχει κείμενα διαλέξεων και σημειώσεις σπουδαίων Ρώσων καθηγητών του Ωδείου της Μόσχας (όπως των S. Feinberg, A. Goldenweiser, L. Oborin, κ.α.), αλλά και κείμενα από masterclasses θρυλικών Ρώσων πιανιστών-δασκάλων (όπως ο Heinrich Neuhaus, Yakov Flier, Konstantin Igumnov, κ.α.), όλα μεταφρασμένα από τα Ρώσικα στα Αγγλικά.
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το κεφάλαιο του βιβλίου "Three Answers to Questions about Beethoven's Sonata Appassionata" όπου ο Sviatoslav Richter απαντά σε ερωτήσεις του Dmitri Blagoi, σε διάλογο που είχαν στις αρχές του '60.
Q: "In your opinion what place does the Appassionata Sonata occupy in Beethoven's oeuvre, and what is your view of this work?"
A:
"...As a performer, though, I would say it is e real 'monster' to handle; with it one feels stuck beetween the perils of Scylla and Charybdis..."
Q: "What seems to you the most essential thing in interpreting this sonata? What relation is there between the performer's own creative initiative and the need to follow the composer's indications?"
A:
"It is essential to be absolutely strict and scrupulous in one's treatment of the text of Appassionata, as with all of Beethoven's compositions. In my view, here one cannot tolerate any pianistic simplifications or adding anything to the texture. It is true, of course, this applies to the entire classical repertoire (one can only quote only few exceptions-for example, the two-handed trill passage in Dvorak's piano concerto). So far as dynamic shading is concerned, in the works of Chopin and Rakhmaninov (and maybe to a lesser extent Schumann and Scriabin) if it is possible sometimes to vary it depending on one's mood (not to mention the works of Bach, who hardly ever placed any expression marks), in Beethoven's works any dynamic indications not originating from the author are out of the question. ..."
Αυτή η τελευταία τοποθέτηση του ανυπέρβλητου πιανίστα S. Richter, έχω την αίσθηση ότι απαντά στις εκκεντρικότητες που χαρακτηρίζουν τις ερμηνείες των νεότερων και ιδιαίτερα φιλόδοξων (αν όχι ματαιόδοξων) εκτελεστών, που δε διστάζουν να "βάζουν τη προσωπική τους σφραγίδα" σε έργα
ιερά κειμήλια της πιανιστικής τέχνης, για λόγους προσωπικής προβολής και διαφοροποίησης τους από τους "άλλους" πιανίστες...
