Σαφώς!
Εδώ σε χώρο 110 τ.μ με απόσταση ακρόασης πάνω από 3μ, ένα οκτάιντσο ενεργό δεν αρκεί, ούτε βέβαια αρκεί το οκτάιντσο παθητικό. Ωστόσο η διαφορά είναι ότι το ενεργό φτάνει πολύ πιο γρήγορα σε παραμόρφωση ή «μαζεμα» από το DSP για να μην παραμορφώνει. Στον συνδυασμό ενισχυτή και παθητικού έχεις το περιθώριο να μπεις ελάχιστα μέσα στην παραμόρφωση πριν αυτή γίνει αισθητή, κερδίζοντας σε στάθμη.
Αυτό από μόνο του δείχνει τα όρια της κάθε επιλογής.
Συνήθως όσοι μιλάνε για ενεργά μιλάνε για μικρό χώρο, κάποιο desktop, κάποιο μικρό δωμάτιο και όχι για σαλόνι. Πρέπει να ξηλωθείς πάρα πολύ για ενεργό σε μεγάλο χώρο, αν υποθέσουμε ότι σου κάνουν για όλες τις περιπτώσεις (π.χ. σε Home Cinema πολύ δύσκολο).
Άσε που τα ενεργά είναι συνήθως μικρά ηχεία ακόμα και τα τρίδρομα.
110 τ.μ. είναι
πολύ μεγάλος χώρος για οποιαδήποτε ηχεία Λεωνίδα, είτε μιλάμε για ενεργά, είτε για παθητικά. Και δεν θα έπρεπε να τον θέτουμε ως μέτρο σύγκρισης.
Από κει και πέρα: Τα ενεργά είναι
κατά κανόνα πιο ακριβή στην αναπαραγωγή του μουσικού σήματος. Είναι δηλαδή πιο κοντά στην υψηλή πιστότητα.
Και παίζουν με λιγότερους χρωματισμούς από τα αντίστοιχα παθητικά.
Προσοχή! Μιλάω για χρωματισμούς, όχι για παραμορφώσεις. Ο χρωματισμός είναι μία γενική απόκλιση από την ακριβή αναπαραγωγή σε διάφορες περιοχές του ακουστικού φάσματος που της δίνει ένα ορισμένο χαρακτήρα. Π.χ. πιο μπασάτο, πιο ζεστό, πιο αεράτο, πιο λεπτό, πιό "τσιριχτό", πιο μαλακό, κλπ., κλπ. Ενώ η παραμόρφωση είναι κάτι το ενοχλητικό που δεν το θέλουμε σε καμία περίπτωση.
Με αυτά τα δεδομένα όλα τα ενεργά ηχεία παίζουν πιο κοντά στην υψηλή πιστότητα. Από την άλλη μεριά ενώ κατά κανόνα θεωρούνται πιο πιστά, αυτό δεν σημαίνει ότι παίζουν όλα το ίδιο. Μικροδιαφορές υπάρχουν. Και έχουν όλα δικό τους χαρακτήρα, σε πολύ μικρότερο βαθμό όμως από ότι τα παθητικά.
Μία άλλη διαφορά - και εδώ έχει δίκιο ο Λεωνίδας (Pleo)- είναι η διαφορά στην ένταση, στις στάθμες που μπορούν να φτάσουν. Ενώ δηλαδή καταρχήν τα ενεργά παίζουν με εξαιρετική πιστότητα, οι στάθμες που μπορούν να φτάσουν, εξαρτώνται από την κατηγορία τιμής τους. Ισχύει και εδώ: Ότι πληρώνεις παίρνεις!
Γι' αυτό και χωρίζονται σε κατηγορίες, ανάλογα με την απόσταση της θέσης ακρόασης: Near Field για πολύ κοντινές αποστάσεις π.χ. πανω σε γραφείο, 1-2m από τη θέση ακρόασης. Mid Field για μεγαλύτερες αποστάσεις. Και Large Field για μεγάλους και πολύ μεγάλους χώρους.
Δύο σχετικές παρατηρήσεις.
α) Οι τιμές των Near Field είναι σχετικά προσιτές. Οι τιμές των Mid Field και Large Field ανεβαίνουν πολύ και γίνονται απλησίαστες. Δεν διαφέρουν δηλαδή και πολύ από τα αντίστοιχα συμβατικά παθητικά Hi-End ηχεία.
β) Πριν από μερικά χρόνια ενεργά ηχεία χρησιμοποιούσαν μόνο οι επαγγελματίες του χώρου, ηχολήπτες, μηχανικοί μουσικοί παραγωγοί κλπ. Και οι τιμές τους ήταν μάλλον λογικές. Μπορούμε να πούμε ότι τότε ίσχυε ο κανόνας 1:3 έως 1:5. Δηλαδή τα ενεργά ηχεία του επαγγελματικού χώρου κόστιζαν 3-5 φορές λιγότερο από τα
αντίστοιχης ποιότητας καταναλωτικά Hi-Fi και Hi-End! Η διαφορά αυτή στην τιμολόγηση όπως είναι φυσικό, κίνησε το ενδιαφέρον και προσέλκυσε τους πιο υποψιασμένους καταναλωτές. Παράλληλα αυτή η αύξηση της ζήτησης ώθησε τους κατασκευαστές να ανεβάζουν τις τιμές προς τα πάνω. Έτσι η διαφορά αυτή μεταξύ επαγγελματικών και Hi-Fi μηχανημάτων άρχισε σιγά-σιγά να μειώνεται και σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει καθόλου.
Ας δούμε όμως με περισσότερες λεπτομέρειες το ζήτημα της στάθμης. Δεν είναι αλήθεια ότι τα Near Field ηχεία χρειάζονται πολύ κοντινή απόσταση από τη θέση ακρόασης για να αποδώσουν. Η εμπειρία δείχνει το εξής: Ηχεία που μπορούν να δώσουν στάθμες 105-108 dB SPL (στο 1m), μπορούν να παίξουν θαυμάσια σε θέσεις ακρόασης με απόσταση 2-2,5m από τα ηχεία. (Και λίγο παραπάνω). Η οποία αντιστοιχεί σε μικρούς και μικρομεσαίους χώρους των 20-25 τ.μ. Ενεργά ηχεία δύο δρόμων ικανά να παίζουν σε αυτή τη στάθμη υπάρχουν αρκετά. Και αυτή η στάθμη ακροασης θα ικανοποιεί το μεγαλύτερο μέρος των ακροατών. (Συνήθως ακούμε στα 80-90 dB SPL και το υπόλοιπο του Headroom πηγαίνει στα δυναμικά και τις κορυφές του σήματος. Καθόλου άσχημα λοιπόν. Και γίνεται ακόμα καλύτερα, αν αργότερα προσθέσουμε και Subwoofer. Η στάθμη τότε θα ανέβει κατά +10 dB SPL (βάσει προδιαγραφής, αλλά καλύτερα να υπολογίζουμε πιο ρεαλιστικά +6-10 dB SPL). Με αυτή την προσθήκη άνετα καλύπτουμε μεσαίους και κάπως μεγαλύτερους χώρους 35-50 τ.μ. Και αυτή είναι η μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών σαλονιών και χώρων ακρόασης. Από εκεί και πάνω αλλάζουν και τα οικονομικά δεδομένα. Και δεν νομίζω ότι αφορά την παρούσα συζήτησή μας.
Εκτός των άνω καθοριστική σημασία έχει η προβλεπόμενη χρήση. Αν πρόκειται να είναι αποκλειστική ή κύρια πηγή ο υπολογιστής, τότε τα ενεργά ηχεία είναι η καλύτερη, προτιμότερη και πιθανότατα και η πιο οικονομική λύση.
Αν όμως προβλέπεται ότι θα προστεθούν και άλλες πηγές, όπως παραδείγματος χάρη μία τηλεόραση, ένα blu-ray player ένα CD Player, DAC, Streamer, ραδιόφωνο, ή και πικ‐άπ, τότε δημιουργία ενός συμβατικού συστήματος με ενισχυτή και παθητικά ηχεία θα είναι η σωστή επιλογή.
Υ.Γ.
@Pleo.
Κάποια στιγμή πρέπει να τα πούμε από κοντά. Επίσημη πρόσκληση!
