Ποίηση....γιατί όχι;

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Μιχάλης Κατσαρός: Η διαθήκη μου


Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Υστερόγραφο

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
– καθώς διαβάστηκε –
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.

Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν –
τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
ποιος είναι αυτός που πνίγει.

Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

 

[Δημήτρης Ν.]

Out of town
my work takes me out of town
I empty villages
and burn their houses down
I set up factories
lay out plantations
and bring prosperity
to the poorer nations

"The song of Investment Capital Overseas" / Art Bears

 

[caerbannog]

Η μπαλάντα των πειρατών

Από ποτά ξεφρενιασμένοι, λουσμένοι από τις αστραπές
Και από δαιμόνους φιλημένοι στων καραβιών τις κορυφές
σα σκελετοί ηλιοδαρμένοι, αρρώστια, μπόχα, πυρετοί
μα τραγουδάνε πεινασμένοι όσοι απόμειναν ορθοί:
«Ανέμοι πάρτε μας μακριά, σ' ορίζοντες αστραφτερούς
πνίχτε και κάφτε τους θεούς, θεός για μας η θάλασσα»

Κάμπος βαθύς και γη σπαρμένη, λιμάνια, πόρνες, καπηλειά
κάθε στεριά τούς είναι ξένη, γι' αυτούς η θάλασσα στεριά
πατρίδα τους και περιβόλι το ανεμόδαρτο σκαρί
όπου δεν έχει αραξοβόλι, ούτε σημαία στην κορφή
«Ανέμοι πάρτε μας μακριά, σ' ορίζοντες αστραφτερούς
πνίχτε και κάφτε τους θεούς, θεός για μας η θάλασσα»

Μα ένα βράδυ του Απρίλη τ’ άστρα θα τους απαρνηθούν
μήνυμα η θάλασσα έχει στείλει οι πειρατές ν' αφανιστούν
Ο ουρανός, ο σύντροφός τους, σκέπασε κάθε ξαστεριά
και ο γαρμπής, ο αδερφός τους, τους πνίγει σε βαθειά νερά
«Ανέμοι πάρτε μας μακριά, σ' ορίζοντες αστραφτερούς
πνίχτε και κάφτε τους θεούς, θεός για μας η θάλασσα»

Όρθια κύματα τινάζουν στα επουράνια το σκαρί
στης αστραπής το φως κοιτάζουν το χάος που τους καρτερεί
Άνεμοι παίρνουν το τιμόνι και ενώ στην κόλαση βουτούν
οι πειρατές –μαύροι δαιμόνοι- ακούγονται που τραγουδούν:
«Ανέμοι πάρτε μας μακριά, σ' ορίζοντες αστραφτερούς
πνίχτε και κάφτε τους θεούς, μας φτάνει εμάς η θάλασσα».

Μπέρτολτ Μπρεχτ
τραγουδισμένος από τη Μαρία Φαραντούρη το 1978.

 

[caerbannog]

Και μια και πιάσαμε τους πειρατές και το Μπρεχτ - και μας έχουν κάνει και π...ανες:

Η Τζένη των πειρατών

Κύριοι μου καλοί, με πληρώνετε εδώ, και σας κάνω όλα τα γούστα
και μου ρίχνετε πεντάρες και σας λέω ευχαριστώ
στο φτηνό ξενοδοχείο στη φτηνή την προκυμαία
και δεν ξέρετε σε ποια μιλάτε (μα δεν ξέρετε σε ποια μιλάτε)
Μα ένα βράδυ βουητό στο λιμάνι
κι όλοι λεν τι είν´αυτό το βουητό
και αλλάζω τα σεντόνια και γελάω κι όλοι λεν (αυτή γιατί γελάει)
Κι ένα μαύρο καράβι με 50 κανόνια στο λιμάνι έχει μπει

Κύριοι μου καλοί σας λυπάμαι καθώς παζαρεύω ποιόν θα πάρω τη νυχτιά
γιατί σε κρεβάτι απόψε δεν θα κοιμηθεί κανείς
μα σας λέω την ταρίφα και γελάω κρυφά
που δεν ξέρετε ποια είμαι εγώ(που δεν μάθατε ποια είμ´εγώ)
Και μέσα στη νύχτα ουρλιαχτό στο λιμάνι
κι όλοι λεν´τι´ναι αυτό το ουρλιαχτό
και ορμάω στο παράθυρο με γέλια κι όλοι λεν (τι πανηγυρίζει)
Και το μαύρο καράβι κατά πάνω στην πόλη τα κανόνια γυρνά

Κύριοι μου καλοί τώρα πια δεν γελάτε τώρα η πόλη έχει γκρεμιστεί
κι όλα τα βρωμόσπιτα σας τα γκρέμισαν σε μια νύχτα
απομένει μονάχα το μπορντέλο τούτο δω (κι απορείτε γιατί τ´αφησαν αυτό)
Μόνο το μπορντέλο στέκει όρθιο στη πόλη
και ρωτάτε - ποιος να έμενε εδώ
και θα βγω στην πόρτα εγώ σαν ξημερώσει και θα πουν (γι´αυτήν ήτανε λοιπόν)
Και το μαύρο καράβι τη σημαία σηκώνει να με υποδεχτεί

Και κοντά μεσημέρι, εκατό μαύροι άντρες βγαίνουν από το καράβι και σας πιάνουν, και θα δέσουν μ' αλυσίδες όποιον είχα πελάτη και δεμένους μ' αλυσίδες θα σας φέρουνε μπροστά μου. Και θα με ρωτούν ποιανού κεφάλι θέλω (και θα με ρωτούν ποιανού κεφάλι θέλω). Κι όταν θα χτυπάει μεσημέρι στο λιμάνι θα ρωτάτε ποιος θα κρεμαστεί...Και θ' ακούσετε ν' αποφασίζω: όλοι. Κι απάνω στα κεφάλια σας θα πω: έτσι! Και το μαύρο καράβι τα πανιά του ανοίγει και με παίρνει μακριά.

Η μουσική του Κουρτ Βαϊλ, πρώτη εκτέλεση όπως πιο πάνω η Φαραντούρη.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Η αηδία δεν είναι στάση πολιτική
το ξέρω, το 'χω πεί τόσες φορές σε τόσους,
ποτε δεν οδηγεί στη δράση.

Είναι όμως μια αίσθηση πραγμάτων
σου επιτρέπει με τη γεύση με τη μυρουδιά
να καταλάβεις σε ποιό σημείο βρέθηκες
που σ' έφεραν οι επιταγές των άλλων
κι' οι αρχικές δικές σου συναινέσεις...

Τίτος Πατρίκιος
Μη πολιτική στάση​

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Τάσος Λειβαδίτης - Χρωματίζω πουλιά

Τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ
χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν
γιατί χειμώνιασε


Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ
κάνε λοιπόν κύριε
να ‘χει κανείς ένα φίλο
δωσ' του ένα σκυλί
ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε.

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Δήμος Μούτσης - Να!
Ιδού λοιπόν η εποχή των συμπλεγμάτων.
Ο απέναντι με ακούει με απορία και μετά,
«Να κι αν είναι κι αν δεν είναι» μου απαντά.
«Να, να , να!…»
Ιδού λοιπόν η εποχή των συμπλεγμάτων.
Είναι τα οράματα που λείπουν
«διότι», «δεν» και τα λοιπά,
είν’ ο φόβος, όχι τίποτα σπουδαίο φυσικά,
μα που μας κάνει ξαφνικά,
για ό,τι υπάρχει ένα γύρω να μη δίνουμε μια
και «Να, να , να!…»

Για τα παιδία που περιμένουν κι ελπίζουν
νύχτα μέρα με παυσίπονα και ηρεμιστικά,
μήπως έχουμε κάτι να πούμε? Ε, όχι δα!
Εμείς «Να, να , να!…»
Για τους φαντάρους που ονειρεύονται τις νύχτες
κι έναν ύπνο ανεξύπνητο κοιμούνται στη σκοπιά,
μήπως έχουμε κάτι να πούμε? Ε, όχι δα!
Εμείς «Να, να , να!…»
Κάθε φορά που η ζωή μας ακριβαίνει.
Τι περίεργη λιτότης! Δύο μέτρα, δύο σταθμά.
Nα!
«Η Ελλάδα μας πληγώνει»*. Ε, καλά!
Εμείς «Να, να , να!…»
Εμένα πάντως η Ελλάδα με μουντζώνει,
όμως εσένα πονηρούλη σε πληρώνει τελικά,
μου αγοράζεις ένα ύφος ακριβά ή φτηνά
και «Να, να , να!…»

Αυτοκράτορας σκοτώνει τη μαμά του – λέει –
διαγράφονται οι λέξεις ’γιος – Μέγας και τα λοιπά.
Ιστορίες θα λέμε τώρα? Ε, όχι δα!
Εμείς «Να, να , να!…»
Τετρακόσια χρόνια φάγαμε τους Τούρκους.
Συνηθίσαμε και τρώμε και τους Έλληνες μετά.
Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Ε, καλά!
Εμείς «Να, να , να!…»

Όλα αλλάζουν, ξαναλλάζουν κι αλαλάζουν.
Ένας κόσμος σαν κοπάδι αλαφιασμένο τριγυρνά.
Οι κερκίδες τι σημαίνουν? Ε, καλά.
Εμείς «Να, να , να!…»
«Το μυαλό μου είναι σε φάση να σαλτάρει».
Τουτ’ η φράση μου ‘χει μείνει από τα Νέα Ελληνικά.
«Πολυτέλειες» θα μου πείτε. Ε, καλά!
Εμείς «Να, να , να!…»

Ιδού λοιπόν η εποχή των συμπλεγμάτων.
Ο απέναντι με ακούει, με κυττάζει και μετά
«Πόση αλήθεια κρύβει τουτ’ η ιστορία μου απαντά».
Κι εκεί τελείως ξαφνικά,
Μου θυμίζει κάτι λόγια - κάτι λόγια γνωστά –
ωραία κι αληθινά.
«Το λουλουδάκι αυτό δεν ήταν για μας.
Το κόψαμε, το φάγαμε και το φτύσαμε μετά».
αλλά για τέτοια θα λέμε τώρα? Ε, όχι δα!
Εμείς «Να, να , να!…»

 

[Κάλλη Συνοδινού]

William Shakespeare's - Sonnet n. XXIX

When in disgrace with fortune and men's eyes
I all alone beweep my outcast state,
And trouble deaf heaven with my bootless cries,
And look upon myself, and curse my fate,
Wishing me like to one more rich in hope,
Featured like him, like him with friends possessed,
Desiring this man's art, and that man's scope,
With what I most enjoy contented least;
Yet in these thoughts my self almost despising,
Haply I think on thee, and then my state,
Like to the lark at break of day arising
From sullen earth, sings hymns at heaven's gate;
For thy sweet love remembered such wealth brings
That then I scorn to change my state with kings.




http://www.youtube.com/watch?v=wjxnnv0V77o&feature=related


Rufus Wainwright sings

http://www.youtube.com/watch?v=uRglplWwZ2Q

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Charles Baudelaire - Tristesses de la lune


Ce soir, la lune reve avec plus de paresse;
Ainsi qu'une beaute, sur de nombreux coussins,
Qui d'une main distraite et legere caresse
Avant de s'endormir le contour de ses seins,

Sur le dos satine des molles avalanches,
Mourante, elle se livre aux longues pamoisons,
Et promene ses yeux sur les visions blanches
Qui montent dans l'azur comme des floraisons.

Quand parfois sur ce globe, en sa langueur oisive,
Elle laisse filer une larme furtive,
Un poete pieux, ennemi du sommeil,
Dans le creux de sa main prend cette larme pale,
Aux reflets irises comme un fragment d'opale,
Et la met dans son coeur loin des yeux du soleil.

 

[Emilot]

Υπογειο

http://www.youtube.com/watch?v=IaNUT2ymbjA

Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού 'σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα

Σ' έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ' έθαψαν
σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
απ' τη νιότη σου
γι' αυτό νωρίς βραδιάζει
πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει
στα ψηλά τα δώματα
το κύμα του ξανθό
λούζει τους δρόμους

Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν
απ' τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι

Σου 'φερε ο Μυλόζ
φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά
το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,
στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριαξαν να το φοράς
ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ' ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο

 

[Emilot]

Aλλοπρόσαλα μάτια κοιτουν,τον βυθό των ματιών σου.
Ρηχά τα κύμματα που όμως γκρεμοτσακίζουν,το δόλιο σου κορμί.
Ανυπόστατα σχόλια για την καταγωγη σου.

Εσυ όμως επιμένεις, επιμένεις ζώντας, παλεύεις, ράκος πια.
Δειλός μέσα στους δειλούς, αγρίμι στον δικό σου κόσμο.
Πανέμορφος στα μάτια της φύσης, που σε καταράστηκε να ζείς.
Τριγυρνάς σαν δόλιος σκλάβος, στις κορφές των παγωμένων χρόνων σου,
άνοιξη ο χρόνος που μαραίνεσαι, χειμώνας που ανθίζεις.

Κρίμα, αν και περαστικός απο το νησί μας, θα μείνεις.
Τι κρίμα που μερικα πράγματα δεν αξιώθηκες να τα ζήσεις,
να πεθάνεις για αυτά. Τι τυχερός μπάσταρδος...

Αντίο...

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Τριαντάφυλλα στο παράθυρο



Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα
και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία
του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.
Σκοπός της ζωής μας
είναι η ατελεύτητη μάζα μας.
Σκοπός της ζωής μας
είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής
εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν
εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.

Σκοπός της ζωής μας​

είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.



Από την Υψικάμινο του Ανδρέα Εμπειρίκου

 

[Elina]

ΤΟ ΞΗΛΩΜΑ

Στον ύπνο μου απόψε ζορίστηκα
από ένα όνειρο παρεξήγησης
άλλα -λέει - έπιπλα κουζίνας τους παρήγγειλα
και άλλα μου βάλανε στο σπίτι.

Έκανα δυο στροφές μεσ' στο δωμάτιο
να δω πόσο απωθούνται τα ετερώνυμα
και είπα : εδώ μέσα μπορώ
μόνο αν κάνω αλλαγή στα μάτια μου.

Θύμωσα τότε και έκλαψα,
δεν το αντέχω το ανεπιθύμητο σε τόση μονιμότητα.

Και γύρισα απ' το άλλο μου πλευρό
να τα ξηλώσω.




Από "Το Ποτάμι" της Δώρας Παπαγεωργοπούλου

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Arthur Rimbaud: Bal des pendus


Au gibet noir, manchot aimable,
Dansent, dansent les paladins,
Les maigres paladins du diable,
Les squelettes de Saladins.


Messire Belzébuth tire par la cravate
Ses petits pantins noirs grimaçant sur le ciel,
Et, leur claquant au front un revers de savate,
Les fait danser, danser aux sons d'un vieux Noël !


Et les pantins choqués enlacent leurs bras grêles :
Comme des orgues noirs, les poitrines à jour
Que serraient autrefois les gentes damoiselles,
Se heurtent longuement dans un hideux amour.


Hurrah ! les gais danseurs qui n'avez plus de panse !
On peut cabrioler, les tréteaux sont si longs !
Hop ! qu'on ne cache plus si c'est bataille ou danse !
Belzébuth enragé racle ses violons !


O durs talons, jamais on n'use sa sandale !
Presque tous ont quitté la chemise de peau ;
Le reste est peu gênant et se voit sans scandale.
Sur les crânes, la neige applique un blanc chapeau :


Le corbeau fait panache à ces têtes fêlées,
Un morceau de chair tremble à leur maigre menton :
On dirait, tournoyant dans les sombres mêlées,
Des preux, raides, heurtant armures de carton.


Hurrah ! la bise siffle au grand bal des squelettes !
Le gibet noir mugit comme un orgue de fer !
Les loups vont répondant des forêts violettes :
À l'horizon, le ciel est d'un rouge d'enfer...


Holà, secouez-moi ces capitans funèbres
Qui défilent, sournois, de leurs gros doigts cassés
Un chapelet d'amour sur leurs pâles vertèbres :
Ce n'est pas un moustier ici, les trépassés !


Oh ! voilà qu'au milieu de la danse macabre
Bondit dans le ciel rouge un grand squelette fou
Emporté par l'élan, comme un cheval se cabre :
Et, se sentant encor la corde raide au cou,


Crispe ses petits doigts sur son fémur qui craque
Avec des cris pareils à des ricanements,
Et, comme un baladin rentre dans la baraque,
Rebondit dans le bal au chant des ossements.


Au gibet noir, manchot aimable,
Dansent, dansent les paladins,
Les maigres paladins du diable,
Les squelettes de Saladins.

 

[economides]

Vladimir Mayakovsky




Six.
Ponderous. The chimes of a clock.
“Render unto Caesar ... render unto God...”
But where's
someone like me to dock?
Where'11 I find a lair?

Were I
like the ocean of oceans little,
on the tiptoes of waves I'd rise,
I'd strain, a tide, to caress the moon.
Where to find someone to love
of my size,
the sky too small for her to fit in?

Were I poor
as a multimillionaire,
it'd still be tough.
What's money for the soul? –
thief insatiable.
The gold
of all the Californias isn't enough
for my desires' riotous horde.

I wish I were tongue-tied,
like Dante or Petrarch,
able to fire a woman's heart,
reduce it to ashes with verse-filled pages!
My words
and my love
form a triumphal arch:
through it, in all their splendour,
leaving no trace, will pass
the inamoratas of all the ages!

Were I
as quiet as thunder,
how I'd wail and whine!
One groan of mine
would start the world's crumbling cloister shivering.
And if
I'd end up by roaring
with all of its power of lungs and more –
the comets, distressed, would wring their hands
and from the sky's roof
leap in a fever.

If I were dim as the sun,
night I'd drill
with the rays of my eyes,
and also
all by my lonesome,
radiant self
build up the earth's shriveled bosom.

On I'll pass,
dragging my huge love behind me.
On what
feverish night, deliria-ridden,
by what Goliaths was I begot –
I, so big
and by no one needed?

 

[Σπύρος Σούρλας]

Στό Παιδί Μου.

Στό παιδί μου δέν άρεσαν ποτέ τά παραμύθια
Καί τού μιλούσανε γιά Δράκους καί γιά τό πιστό σκυλί
Γιά τά ταξίδια τής Πεντάμορφης καί γιά τον άγριο λύκο

Μά στό παιδί δέν άρεσαν ποτέ τά παραμύθια

Τώρα τά βράδυα κάθομαι και τού μιλώ
Λέω τον σκύλο σκύλο,τό λύκο λύκο,τό σκοτάδι
σκοτάδι,
Τού δείχνω μέ το χέρι τούς κακούς,τού μαθαίνω
Ονόματα σάν προσευχές,τού τραγουδώ τούς Νεκρούς μας..

Α φτάνει πιά.!Πρέπει νά λέμε την αλήθεια στά παιδιά.
.............................................................................................................................
Μανώλης Αναγνωστάκης..
Κλείσαν 5 χρόνια απ´τον θάνατό του...23 Ιουνίου τού 2005 ήταν..
Αυτός ο ολιγόλογος Σαλονικιός ακτινολόγος πού εποίησε ήθος και μέ τήν ποίησή του και πού ποτέ δέν εξαγόρασε τά στρατοδικεία πού τον πέρασαν μέ ´τιμές´και ´αξιώματα´.........

:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043

 

[Σπύρος Σούρλας]

Κι ήθελε ακόμη

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Οταν μιά Ανοιξη

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε

 

[Σπύρος Σούρλας]

Ἐπιτύμβιον

Πέθανες- κι ἔγινες καὶ σύ: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Τριάντα ἕξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεῖς λόγοι ἀντιπροέδρων,
Ἑφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς ὑπέροχες ὑπηρεσίες ποὺ προσέφερες.

Ἄ, ρὲ Λαυρέντη, ἐγὼ ποὺ μόνο τὄξερα τί κάθαρμα ἤσουν,
Τί κάλπικος παρᾶς, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μέσα στὸ ψέμα
Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ, δὲν θὰ ῾ρθῶ τὴν ἡσυχία σου νὰ ταράξω.

(Ἐγώ, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μὲς στὴ σιωπὴ θὰ τὴν ἐξαγοράσω
Πολὺ ἀκριβὰ κι ὄχι μὲ τίμημα τὸ θλιβερό σου τὸ σαρκίο.)

Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ. Ὡς ἤσουν πάντα στὴ ζωή: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.

Δὲ θά ῾σαι ὁ πρῶτος οὔτε δὰ κι ὁ τελευταῖος.
......................................................................................

Αφιερωμένο στούς Εφιάλτες πού τυραννάνε τον Τόπο μας..
Σέ ολους τούς 'Λαυρέντηδες´πού βγάλανε τίς Κατοχικές Γερμανικές σημαιούλες τους γιά νά τις ξανακυματίσουν χαιρετίζοντας την Νέα Κατοχή.
Στούς σημερινούς Μαυραγορίτες ,όμοιους σάν μιά σταγόνα νερό μέ εκείνους τής ´άλλης´Κατοχής.

 

[Σπύρος Σούρλας]

Ἡ ἀπόφαση

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.