Απάντηση: Που πάει η Ευρώπη?
11/08/2010
«Άραγε στην αστυνομία έχουν καταλάβει ότι θα έπρεπε να κυκλοφορούν με τον ειδικό εξοπλισμό αντιμετώπισης ταραχών;» αναρωτιόταν στο τελευταίο του άρθρο ο Ντέιβιντ ΜακΓουίλιαμς, ο οικονομολόγος – σταρ της Ιρλανδίας που πιστεύεται ότι έσωσε το τραπεζικό σύστημα από βέβαιη χρεοκοπία πριν από μερικά χρόνια. Όταν τον είχα γνωρίσει πριν από ένα χρόνο στο Δουβλίνο προέβλεπε με ακαδημαϊκή νηφαλιότητα ότι η πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης αλλά και η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη θα βύθιζε την οικονομία σε βαθύτερη ύφεση ενώ δεν θα έδινε λύση στο διογκούμενο έλλειμμα και το χρέος.
Ήταν ακόμη η εποχή που ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ, καλούσε την Ελλάδα να μιμηθεί και πάλι το Ιρλανδικό μοντέλο της αδυσώπητης λιτότητας (η πρώτη φορά ήταν όταν η κυβέρνηση Σημίτη μιμήθηκε τη νεοφιλελεύθερη φούσκα του λεγόμενου Κέλτικου Τίγρη).
Αυτή τη φορά όμως ο λόγος του Ντέιβιντ ΜακΓουίλιαμς είχε αλλάξει. Πλέον δεν μιλά για οικονομικούς δείκτες αλλά για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη.
Και η Ιρλανδία έδειξε αυτή την εβδομάδα τα πρώτα σημάδια κοινωνικής σύγκρουσης, όταν τουλάχιστον 25.000 φοιτητές κατέβηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την επιβολή διδάκτρων στην ανώτατη εκπαίδευση.
Οι κινητοποιήσεις τους, που ξεκίνησαν με ειρηνικές συγκεντρώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες σε κεντρικά σημεία του Δουβλίνου, μετατράπηκαν σε μάχες σώμα με σώμα με την αστυνομία ύστερα από την απρόκλητη και βάναυση επίθεση των αρχών ασφαλείας. Τουλάχιστον 20 φοιτητές συνελήφθησαν ενώ αρκετοί τραυματίστηκαν και κυκλοφορούσαν αιμόφυρτοι από την πρωτοφανή αγριότητα που δέχθηκαν. «Δεν είμαστε αντικοινωνικοί χούλιγκαν… ύστερα όμως από την βάναυση επίθεση της αστυνομίας, όταν η πορεία μας βρέθηκε περικυκλωμένη, απαντήσαμε στην πρόκληση και δεν είμαστε διατεθειμένοι να απολογηθούμε σε κανένα» σχολίαζαν σε ανακοινώσεις τους ορισμένες από τις ενώσεις φοιτητών που έλαβαν μέρος στις κινητοποιήσεις.
Τα συνθήματα των φοιτητών δεν περιορίστηκαν στην επιβολή διδάκτρων αλλά γρήγορα στράφηκαν εναντίον της οικονομικής πολιτικής και της έμμεσης αναδιανομής εισοδήματος που πραγματοποιείται προς όφελος των τραπεζών.
Η σκανδαλώδης πολιτική της Ιρλανδικής κυβέρνησης για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος, το οποίο δημιούργησε την ιρλανδική φούσκα, έχει ήδη βυθίσει την οικονομία σε ύφεση ενώ έχει εκτοξεύσει την ανεργία πάνω από το 14% - από σχεδόν 4% που ήταν πριν από μερικά χρόνια. Η αμείλικτη επίθεση στα ασθενέστερα στρώματα αρχίζει πλέον να γίνεται εμφανής στους δρόμους του Δουβλίνου καθώς σύμφωνα με αναφορές των υπηρεσιών πρόνοιας πολλαπλασιάζονται οι άστεγοι και οι άνθρωποι που αναζητούν τροφή στα σκουπίδια.
Παράλληλα περίπου 65.000 άτομα αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό από την αρχή του χρόνου ενώ άλλοι 100.000 υπολογίζεται ότι θα εγκαταλείψουν τη χώρα, ως οικονομικοί μετανάστες, μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Η ιρλανδική κοινωνία δείχνει λοιπόν να έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Αυτό που ελάχιστοι όμως τολμούν να αναγνωρίσουν είναι ότι έφτασε σε αυτή την κατάσταση ακριβώς λόγω της δουλοπρέπειας που επέδειξε τα δυο τελευταία χρόνια.
Η σιωπηρή αποδοχή του πρώτου κύματος περικοπών μισθών στο δημόσιο, που έφτασαν πολύ γρήγορα στο 15% του εισοδήματος, έδωσε ουσιαστικά στην κυβέρνησης το πράσινο φως να συνεχίσει την επιχείρηση διάσωσης των τραπεζών που πυροδότησαν την κρίση. Μόνο η διαβόητη AngloIrishBank, που κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα υπό το βάρος της φούσκας στην αγορά ακινήτων, έχει ήδη στοιχίσει στους Ιρλανδούς φορολογούμενους 23 δις ευρώ (αναμένεται να λάβει άλλα 25) σε σύνολο περίπου 73 δις που έχουν κυριολεκτικά χαριστεί στο σύνολο του τραπεζικού συστήματος.
Αντιμέτωπη με την χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδραση του Ιρλανδικού πληθυσμού η κυβέρνηση ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα ότι θα προχωρήσει σε περαιτέρω περικοπές δαπανών ύψους έξι δις ευρώ στον επόμενο προϋπολογισμό.
Στραγγίζοντας ολοκληρωτικά την αγορά από ρευστότητα η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δώσει την χαριστική βολή στην οικονομία μεταφέροντας τον πλούτο της χώρας στα χέρια μια μικρής ομάδας Ιρλανδών και ξένων τραπεζιτών. Το τραγικό της υπόθεσης όμως είναι ότι η ανακοίνωση μετατράπηκε σε μπούμερανγκ αφού λίγες ώρες αργότερα το κόστος δανεισμού της Ιρλανδίας εκτινάχθηκε στα ύψη.
Η Ιρλανδία, φαίνεται να έχει εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο όπου η προδοσία των μεγάλων συνδικάτων και η υποτέλεια του πληθυσμού ανοίγει συνεχώς την όρεξη του ιρλανδικού και διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος το οποίο επιβάλλει σκληρότερη λιτότητα γιγαντώνοντας παράλληλα το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος.
Όταν οι Ισλανδοί κατέβαιναν στους δρόμους αναγκάζοντας την κυβέρνηση να απορρίψει τα πλέον κραυγαλέα αιτήματα του κερδοσκοπικού κεφαλαίου, οι Ιρλανδοί επιβεβαίωναν τη φήμη που τους θέλει σαν έναν από τους πιο συντηρητικούς και πειθήνιους λαούς της Ευρώπης.
Παραφράζοντας την γνωστή ρήση θα έλεγε κανείς ότι κάθε λαός έχει το χρέος που του αρμόζει. Ακριβώς δηλαδή ότι συμβαίνει μέχρι στιγμής και στην Ελλάδα. Οι καιροί όμως αλλάζουν.
Και εκείνοι οι αστυνομικοί για τους οποίους μιλούσε ο Ντέιβιντ ΜακΓουίλιμας ίσως αναγκαστούν τελικά να φορέσουν πολύ σύντομα τον εξοπλισμό αντιμετώπισης ταραχών.
Εφημερίδα ΠΡΙΝ 7/11/2010
Ιρλανδία: Έξοδος από τον φαύλο κύκλο της υποταγής
11/08/2010
«Άραγε στην αστυνομία έχουν καταλάβει ότι θα έπρεπε να κυκλοφορούν με τον ειδικό εξοπλισμό αντιμετώπισης ταραχών;» αναρωτιόταν στο τελευταίο του άρθρο ο Ντέιβιντ ΜακΓουίλιαμς, ο οικονομολόγος – σταρ της Ιρλανδίας που πιστεύεται ότι έσωσε το τραπεζικό σύστημα από βέβαιη χρεοκοπία πριν από μερικά χρόνια. Όταν τον είχα γνωρίσει πριν από ένα χρόνο στο Δουβλίνο προέβλεπε με ακαδημαϊκή νηφαλιότητα ότι η πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης αλλά και η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη θα βύθιζε την οικονομία σε βαθύτερη ύφεση ενώ δεν θα έδινε λύση στο διογκούμενο έλλειμμα και το χρέος.
Ήταν ακόμη η εποχή που ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ, καλούσε την Ελλάδα να μιμηθεί και πάλι το Ιρλανδικό μοντέλο της αδυσώπητης λιτότητας (η πρώτη φορά ήταν όταν η κυβέρνηση Σημίτη μιμήθηκε τη νεοφιλελεύθερη φούσκα του λεγόμενου Κέλτικου Τίγρη).
Αυτή τη φορά όμως ο λόγος του Ντέιβιντ ΜακΓουίλιαμς είχε αλλάξει. Πλέον δεν μιλά για οικονομικούς δείκτες αλλά για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη.
Και η Ιρλανδία έδειξε αυτή την εβδομάδα τα πρώτα σημάδια κοινωνικής σύγκρουσης, όταν τουλάχιστον 25.000 φοιτητές κατέβηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την επιβολή διδάκτρων στην ανώτατη εκπαίδευση.
Οι κινητοποιήσεις τους, που ξεκίνησαν με ειρηνικές συγκεντρώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες σε κεντρικά σημεία του Δουβλίνου, μετατράπηκαν σε μάχες σώμα με σώμα με την αστυνομία ύστερα από την απρόκλητη και βάναυση επίθεση των αρχών ασφαλείας. Τουλάχιστον 20 φοιτητές συνελήφθησαν ενώ αρκετοί τραυματίστηκαν και κυκλοφορούσαν αιμόφυρτοι από την πρωτοφανή αγριότητα που δέχθηκαν. «Δεν είμαστε αντικοινωνικοί χούλιγκαν… ύστερα όμως από την βάναυση επίθεση της αστυνομίας, όταν η πορεία μας βρέθηκε περικυκλωμένη, απαντήσαμε στην πρόκληση και δεν είμαστε διατεθειμένοι να απολογηθούμε σε κανένα» σχολίαζαν σε ανακοινώσεις τους ορισμένες από τις ενώσεις φοιτητών που έλαβαν μέρος στις κινητοποιήσεις.
Τα συνθήματα των φοιτητών δεν περιορίστηκαν στην επιβολή διδάκτρων αλλά γρήγορα στράφηκαν εναντίον της οικονομικής πολιτικής και της έμμεσης αναδιανομής εισοδήματος που πραγματοποιείται προς όφελος των τραπεζών.
Η σκανδαλώδης πολιτική της Ιρλανδικής κυβέρνησης για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος, το οποίο δημιούργησε την ιρλανδική φούσκα, έχει ήδη βυθίσει την οικονομία σε ύφεση ενώ έχει εκτοξεύσει την ανεργία πάνω από το 14% - από σχεδόν 4% που ήταν πριν από μερικά χρόνια. Η αμείλικτη επίθεση στα ασθενέστερα στρώματα αρχίζει πλέον να γίνεται εμφανής στους δρόμους του Δουβλίνου καθώς σύμφωνα με αναφορές των υπηρεσιών πρόνοιας πολλαπλασιάζονται οι άστεγοι και οι άνθρωποι που αναζητούν τροφή στα σκουπίδια.
Παράλληλα περίπου 65.000 άτομα αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό από την αρχή του χρόνου ενώ άλλοι 100.000 υπολογίζεται ότι θα εγκαταλείψουν τη χώρα, ως οικονομικοί μετανάστες, μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Η ιρλανδική κοινωνία δείχνει λοιπόν να έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Αυτό που ελάχιστοι όμως τολμούν να αναγνωρίσουν είναι ότι έφτασε σε αυτή την κατάσταση ακριβώς λόγω της δουλοπρέπειας που επέδειξε τα δυο τελευταία χρόνια.
Η σιωπηρή αποδοχή του πρώτου κύματος περικοπών μισθών στο δημόσιο, που έφτασαν πολύ γρήγορα στο 15% του εισοδήματος, έδωσε ουσιαστικά στην κυβέρνησης το πράσινο φως να συνεχίσει την επιχείρηση διάσωσης των τραπεζών που πυροδότησαν την κρίση. Μόνο η διαβόητη AngloIrishBank, που κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα υπό το βάρος της φούσκας στην αγορά ακινήτων, έχει ήδη στοιχίσει στους Ιρλανδούς φορολογούμενους 23 δις ευρώ (αναμένεται να λάβει άλλα 25) σε σύνολο περίπου 73 δις που έχουν κυριολεκτικά χαριστεί στο σύνολο του τραπεζικού συστήματος.
Αντιμέτωπη με την χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδραση του Ιρλανδικού πληθυσμού η κυβέρνηση ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα ότι θα προχωρήσει σε περαιτέρω περικοπές δαπανών ύψους έξι δις ευρώ στον επόμενο προϋπολογισμό.
Στραγγίζοντας ολοκληρωτικά την αγορά από ρευστότητα η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δώσει την χαριστική βολή στην οικονομία μεταφέροντας τον πλούτο της χώρας στα χέρια μια μικρής ομάδας Ιρλανδών και ξένων τραπεζιτών. Το τραγικό της υπόθεσης όμως είναι ότι η ανακοίνωση μετατράπηκε σε μπούμερανγκ αφού λίγες ώρες αργότερα το κόστος δανεισμού της Ιρλανδίας εκτινάχθηκε στα ύψη.
Η Ιρλανδία, φαίνεται να έχει εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο όπου η προδοσία των μεγάλων συνδικάτων και η υποτέλεια του πληθυσμού ανοίγει συνεχώς την όρεξη του ιρλανδικού και διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος το οποίο επιβάλλει σκληρότερη λιτότητα γιγαντώνοντας παράλληλα το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος.
Όταν οι Ισλανδοί κατέβαιναν στους δρόμους αναγκάζοντας την κυβέρνηση να απορρίψει τα πλέον κραυγαλέα αιτήματα του κερδοσκοπικού κεφαλαίου, οι Ιρλανδοί επιβεβαίωναν τη φήμη που τους θέλει σαν έναν από τους πιο συντηρητικούς και πειθήνιους λαούς της Ευρώπης.
Παραφράζοντας την γνωστή ρήση θα έλεγε κανείς ότι κάθε λαός έχει το χρέος που του αρμόζει. Ακριβώς δηλαδή ότι συμβαίνει μέχρι στιγμής και στην Ελλάδα. Οι καιροί όμως αλλάζουν.
Και εκείνοι οι αστυνομικοί για τους οποίους μιλούσε ο Ντέιβιντ ΜακΓουίλιμας ίσως αναγκαστούν τελικά να φορέσουν πολύ σύντομα τον εξοπλισμό αντιμετώπισης ταραχών.
Εφημερίδα ΠΡΙΝ 7/11/2010
