Σύγχρονες ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής

[Κώστας Γκαβάκος]

Στις μαζούρκες του Scriabin η επίδραση του Chopin είναι εμφανής.
Αυτό φαίνεται τόσο στο Op.3 όσο και στο Οp. 25 που συνετέθη 10 χρόνια αργότερα. Στο Op.25 η γραφή είναι ποιό πολύκλοκη αλλά πάντα εύκολα προσπελάσιμη.
Συνεπώς οι μαζούρκες, αντίθετα με τις σονάτες, είναι έργο που είκολα μπορεί να ακουστεί συνεχόμενα.

Πρόσφατα κυκλοφόρησαν με τον Σουηδό πιανίστα Peter Jablonski από την εταιρία Ondine.
Σε ένα βαθμό έκανα την σύγκριση με ένα σπουδαίο πιανίστα του παρελθότος τον Samouil Feinberg (ποιότητα εγγραφής περισσότερο από αξιοπρεπής). H εκτέλεση του Feinberg έχει το στοιχείο της αυθεντικότητας γιατί έπαιζε σονάτες του Scriabin με ακροατή τον ίδιο τον συνθέτη.

Νομίζω ότι ο Jablonski είναι πολύ καλός. Στην θαυμάσια μαζούρκα Οp.3 Νο4 το άγγιγμα του είναι ελαφρύ και η μελωδία γλυστρά όπως συμβαίνει και με τον Feinberg.
H μουσική του Scriabin έχει διακυμάνσεις στο tempo και την διάθεση. Έχω την εντύπωση ότι στην επόμενη μελαγχολική μαζούρκα Op.3 Νο5 ο Feinberg ίσως είναι καλύτερος χωρίς όμως να υστερεί και ο Jablonski.

Έχω διαβάσει εξαιρετικά σχόλια για την εκτέλεση του Eric Le Van που όμως δεν έχω ακούσει.


Έμαθα τα έργα από τα βινύλια του Κυπριανού Κατσαρή. Είναι εκτελέσεις που μου αρέσουν και επανέχομαι με νοσταλγία.

 

[Sonorus]

Συγκλονιστικός από την πρώτη ως την τελευταία νότα χωρίς περιττό δράμα και μπαρόκ υπερβολές.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Πάντα ο Suzuki ήταν και είναι εγγύηση στον Bach.
Εφέτος εξέδωσε εκτός των Παθών και τις τοκάτες με αρπσίχορδο.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

H εταιρία Tower Records ιδρύθηκε το 1960 και έφτασε να διαθέτει 200 καταστήματα σε 15 χώρες.
Έγινε η μεγαλύτερη εμπορική αλυσίδα δίσκων με υποκαταστήματα στην Sunset Boulevard -Los Angeles και στο Broadway. Ο κόκκινο κίτρινος λογότυπός της ήταν NO MUSIC NO LIFE.

Η ψηφιακή τεχνολογία οδήγησε την εταιρία σε καταστροφή. Σήμερα υπάρχει μόνο ο Ιαπωνικός κλάδος, που είχε ανεξαρτητοποιηθεί από το 2002, γιατί κατάφερε να προσαρμοσθεί στο ψηφιακό περιβάλλον. Το κατάστημα στο Τόκιο είναι από τους μεγαλύτερους λιανοπωλητές μουσικής , καταλαμβάνει εννέα ορόφους με μουσική, βιβλία και καφέ.

Ανάμεσα στις δραστηριότητες τους είναι η επανέκδοση κλασσικών έργων σε sacd που το μεγαλύτερο μέρος τους αφορά την Ιαπωνική αγορά.
Μια τελευταία τους επανέκδοση σε sacd είναι Strauss-Kempe-Δρέσδη.
Πρόκειται για έναν σταθμό στις ηχογραφήσεις του Strauss. Η συλλογή είχε κυκλοφορήσει το 1973 σε τρία κουτιά δίσκων της ΕΜΙ ή της Electrola (Γερμανική ΕΜΙ).

Για όποιον ενδιαφέρεται για τον Strauss και δεν ακούει βινύλιο είναι must.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

O Jean- Marie Leclair γεννήθηκε στην Lyon το 1697. Μεγάλος θαυμαστής του Vivaldi και προπαντός του Locatelli.
Στο τέλος του 17ου αρχές του 18ου αιώνα οι Γάλλοι υιοθέτησαν τις επαναστατικές τεχνικές της Ιταλικής μουσικής. Η μουσική του Leclair είναι αποτέλεσμα της σύζευξης των δύο μουσικών ιδιωμάτων. Μια μουσική με το προσωπικό του στυλ σε ένα μείγμα ιταλικής δεξιότητας και γαλλικής κομψότητας .
Η Leila Shayegh με την Certa Baroque Orchestra της Βασιλείας παίζουν εκφραστικά. Η βιολίστρια στα απαιτητικά σόλο της ακούγεται φυσικά χωρίς να φαίνονται οι τεχνικές δυσκολίες.



Διαβάζω ότι με τον Locatelli πρώτο συναντήθηκε το 1782 στην Πρωσική αυλή του Kassel σε ένα κονσέρτο που ο Locatelli έπαιξε σαν δαίμονας και ο Leclair σαν άγγελος.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Να πω την κακία μου;
Η Wang με μακρύ φόρεμα;

Για την αποκατάσταση της αλήθειας πρόσφατη φωτογραφία από το νέο πιάνο κονσέρτο του John Adams που παίζει εξαίσια (το έχω ακούσει και στο you tube και με μαέστρο τον συνθέτη και πιανίστα τον Vikingur Olafsson).

Έχασα κάποιες σημειώσεις που είχα κάνει για το έργο αλλά σε γενικές γραμμές μοιάζει με σύγχρονη εκδοχή πιάνο κονσέρτου του Prokofiev αν είχε γεννηθεί Αμερικανός (πρώτο μέρος σαφείς αναφορές στο Peter Gunn του Mancini).



Παρένθεση. Αποσύρω την πρόταση μου του post No10 με την Wang στις cello σονάτες των Franck Chopin. Δεν ταιριάζουν με τον Capucon.

 

[spageo]

.......................................
Διαβάζω ότι με τον Locatelli πρώτο συναντήθηκε το 1782 στην Πρωσική αυλή του Kassel σε ένα κονσέρτο που ο Locatelli έπαιξε σαν δαίμονας και ο Leclair σαν άγγελος.

Λίγο δύσκολο να συναντήθηκαν αυτοί οι δύο τότε, μιάς και ο Λεκλαίρ δολοφονήθηκε το 1764, ο δε Λοκατέλλι πέθανε επίσης την ίδια χρονιά.
Να πούμε με την ευκαιρία ότι εκείνος, που αγωνίστηκε γιά την "συνένωση" γαλλικού και ιταλικού "γούστου" ήταν ο Φρανσουά Κουπρέν στα κοντσέρτα του, που επιγράφονται "Les Gouts Reunis"...

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Λίγο δύσκολο να συναντήθηκαν αυτοί οι δύο τότε, μιάς και ο Λεκλαίρ δολοφονήθηκε το 1764, ο δε Λοκατέλλι πέθανε επίσης την ίδια χρονιά.
Να πούμε με την ευκαιρία ότι εκείνος, που αγωνίστηκε γιά την "συνένωση" γαλλικού και ιταλικού "γούστου" ήταν ο Φρανσουά Κουπρέν στα κοντσέρτα του, που επιγράφονται "Les Gouts Reunis"...

Ναι η συνάντηση έγινε το 1728 και όχι το 1782.
Ο Couperin και ο Rebel ξεκίνησαν και ο Leclair ακολούθησε.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Τα κονσέρτα για πιάνο του Brahms αποτελούν πυλώνες του ρομαντικού ρεπερτορίου. Το πρώτο συνετέθη από τον νεαρό, είκοσι πέντε ετών, συνθέτη το 1858 το δεύτερο είκοσι χρόνια αργότερα. Το δεύτερο νομίζω ότι είναι ποιό ολοκληρωμένο έργο από το πρώτο. Χαριτολογώντας λέγεται ότι το δεύτερο είναι καλύτερο αλλά το πρώτο είναι μεγαλύτερο έργο.

Υπάρχουν απειράριθμες ηχογραφήσει τους. Ενδεικτικά πιανίστρια μου έλεγε πόσο της αρέσει η εκτέλεση με τον Arrau. Αν και δεν είναι δυνατόν να έχουμε γενική άποψη οι μουσικόφιλοι και ο ειδικός τύπος έχει καταλήξει στην ονομαστή ηχογράφηση Gilels- Jochum-Berliner Philarmoniker (DG 1972,1975).
Μια ποιο σύγχρονη εκτέλεση αντάξια του Gilels είναι με τον Nelson Freire-Chailly-Gewandjausorchster Leipzig(Decca 2006).

Το 2013 ο πιανίστας Stephen Hough και ο μαέστρος Hough Wigglesworth με την Mozarteumorchestra Salzburg (Hyperion) προσέφεραν μια πολύ καλή εκτέλεση των κονσέρτων με καλό ήχο.
Όπου χρειάζεται ο Hough διαθέτει την απαιτούμενη ρώμη αλλά σε γενικές γραμμές δεν είναι τόσο δυναμικός όσο οι Gilels και Freire. Ο τρόπος του είναι ποιο στοχαστικός και ευαίσθητος.
Η συνοδεία της ορχήστρας , ιδιαίτερα στο πρώτο κονσέρτο, είναι υποδειγματική αλλά δεν θα με ψέξει κανείς αν γράψω ότι προτιμώ ορχήστρες σαν του Βερολίνου ή της Λειψίας.

Εφέτος ο Hough ηχογράφησε τα τελευταία κομμάτια για πιάνο που συνέθεσε ο Brahms στο τέλος της ζωής του.
Είναι τα Op. 116,117,118,119. Eίκοσι νοσταλγικές μινιατούρες οργανωμένες σε τέσσερεις κύκλους.

‛Ένα από τα ωραιότερα κομμάτια είναι το Intermezzo No. 2 από το Op.118.
Σε αυτό το κομμάτι βρίσκω αυτό που γράφει ο Hough στο εισαγωγικό σημείωμα < ... as the nineteenth century and his life begin to close down, the bearded pianist sits at the piano alone. These small masterpieces are some release, some exploration, some passing of time as the light fades and the final cigar is extinguished>.
Παρότι η εκτέλεση του Hough είναι σύμφωνα με τον χρονόμετρο πολύ γρήγορη (5.21) αποδίδει με ευαισθησία και λεπτές αποχρώσεις ένα διάχυτο αίσθημα νοσταλγίας.

Μαζί με μια συγκριτική ακρόαση επιλεγμένων κομματιών από την Radu Lupu (complete decca recordings) θα τελείωναν οι άριστες εντυπώσεις μου για την συγκεκριμένη ηχογράφηση αλλά .....

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Αλλά αυτή την εβδομάδα κυκλοφόρησε μια νέα ηχογράφηση του Grigory Sokolov.
Δύσκολα να το πει αυτό κανείς σήμερα αλλά ο Sokolov είναι ένας από τους σπουδαιότερους πιανίστες της εποχής μας.

Κάθε του παρουσία έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο όταν έχουν περάσει τρία χρόνια από την τελευταία του ηχογράφηση.
Δίνει περίπου 70-80 ρεσιτάλ τον χρόνο. Μπορεί να παίζει στην αίθουσα της Φιλαρμονικής του Βερολίνου ή σε μια μικρή εκκλησία ορεινού Ιταλικού χωριού όπως έγινε με την ηχογράφηση του Brahms.
Οι ηχογραφήσεις του προέρχονται μόνον από ζωντανές παραστάσεις.

Το συγκεκριμένο cd περιλαμβάνει Beethoven την πρώιμη σονάτα Op.2 no.3 και τις Bagatelles Op.119. Την σονάτα δεν την είχα ακούσει και με εντυπωσίασε. Μην σας αποτρέψουν δύο βηξίματα να χάσετε ένα υπέροχο adagio παιγμένο με τόση τρυφερότητα.
Αυτό όμως που μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον είναι τα όψιμα έργα του Brahms op. 118,119 που πρόσφατα είχα ακούσει με τον Hough.
Το πρώτο που άκουσα είναι το Intermezzo No. 2 από το Op.118 (6.53).
Πως είναι δυνατόν ο Hough να το παίζει σε 5.21 και ο Sokolov σε 6.53 και όχι μόνο αυτό αλλά να είναι ποιο αργός σε όλα τα κομμάτια.
Χωρίς να είμαι ακριβής θα χαρακτήριζα ποιο λυρικό τον Sokolov και ποιο ρυθμικό τον Hough με αμφότερες τις προσεγγίσεις λίαν ικανοποιητικές. Έτσι άλλωστε ζει και η κλασσική μουσική μέσω των διαφορετικών ερμηνειών.

 

[Portioli]

Απάντηση: Re: Σύγχρονες ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής

Philip Glass - Igor Stravinsky , κονσέρτα για βιολί
London Symphony Orchestra
Baltic Sea Philharmonic, Kristjan JΓ rvi
Βιολί: David Nebel

Καλές εκτελέσεις, πάρα πολυ καλός ο 24χρονος David Nebel, εξαιρετικός ήχος.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Ενδιαφέρον, 20ς αιώνας.
Του Glass υπάρχει και με τον Kremer σε DG αλλά δεν το έχω ακούσει.

 

[Portioli]

Tο κονσέρτο του Stravinsky με την Baltic Sea Philharmonic είναι πιο ενδιαφέρον έργο και πιο καλή εκτέλεση.
Ίσως να ήταν καλύτερα να ήταν και τα δυο εργα ηχογραφημένα από την ίδια ορχήστρα.
Ο Glass είναι μαλακός, χαλαρός, ευκολοάκουστος, παρεπιπτόντως το κονσέρτο για βιολί είναι το πρώτο του ορχηστρικό έργο.
Η συγκεκριμένη εκτέλεση είναι πιο αργή , χωρίς όμως να είναι νωχελική και τεμπέλικη σε σχέση με τις υπόλοιπες εκτελέσεις.
Εκτός από του Kremer στην DG, πολύ καλή εκτέλεση είναι και της Άντελ Άνθονι στη Naxos.
Η συγκεκριμένη έχει και πολύ καλό ήχο. Νομίζω είναι η μόνη που κυκλοφορεί 24/96 στα Presto/Quboz/HDtracks.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Το περίμενα.
Τι να διαλέξεις ηχoγράφηση ή εκτέλεση, αν και δεν έχω συγκρίνει ακόμη το τέταρτο μέρος με την αναφορά μου (πάντα για το τέταρτο μέρος) τον Karajan.
Το άκουσα σε dsd 128 αλλά και δεν άκουσα διαφορές και με το 24/192.

 

[Portioli]

Από αυτην την ορχήστρα, με αυτόν τον μαέστρο είχε κυκλοφορήσει πέρσι μια εξαιρετική 9η του Μπρούκνερ.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Re: Απάντηση: Σύγχρονες ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής

Από αυτην την ορχήστρα, με αυτόν τον μαέστρο είχε κυκλοφορήσει πέρσι μια εξαιρετική 9η του Μπρούκνερ.

Συμφωνώ.
https://avclub.gr/forum/showthread.php/168708-Bruckner-No9-Honeck

 

[Portioli]

Rimsky-Korsakov: Capriccio Espagnol, Scheherazade & Russian Easter Festival Overture
Oslo Philharmonic Orchestra
Vasily Petrenko
LAWO CLASSICS



Τα αγαπημένα μου έργα του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ μαζί.
Προσπάθησα να μην μπω στη διαδικασία σύγκρισης, απλά το απόλαυσα.
Παρεπιπτόντως δεν με ενόχλησε κάτι, αντίθετα μου φάνηκε εξαιρετική η ορχήστρα όπως και ο μαέστρος.
Η αυστηρότητα και ο επαγγελματισμός που μου βγάζει η ορχήστρα του Όσλο συνδυάστηκε υπέροχα με το πάθος του Ρώσου.

Κυκλοφορεί στις γνωστές υπηρεσίες streaming και στο presto classical 24/96 & 24/192.
12 Ioυνίου θα κυκλοφορήσει σε CD.

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Πολύ ενδιαφέρον φίλε Portioli,μιας και έχω τον "Ρώσο" σε SACD με τον Reiner.

Θα το κοιτάξω και αυτό,αφού βρώ λίγο χρόνο.Τρέχω τώρα τελευταία με άλλα "είδη"και αγκομαχώ:ADFADF1:

Υ.Γ. Σου μίκρυνα λίγο την φωτό,ελπίζω να μην σε πειράζει..:ernaehrung004:

 

[Portioli]

Υ.Γ. Σου μίκρυνα λίγο την φωτό,ελπίζω να μην σε πειράζει..:ernaehrung004:

Κανένα πρόβλημα αλλά δεν μου την εμφανίζει καθόλου.

 

[Sonorus]

Φοβερή ερμηνεία , την άκουσα προχθές.
Καταφέρνει να κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρον το βαρετό κατά τα άλλα έργο του ατάλαντου Korsakov.