Για την ακρίβεια, προβλέπονται 4 Γαλλικά κόρνα, 4-6 τρομπέτες, 1 τύμπανο, 1 τρίγωνο, 1 ζεύγος κύμβαλων και 1 μπάσο τύμπανο.
Συναυλίες Κλασσικής Μουσικής
- Thread starter Κάλλη Συνοδινού
- Start date
Πρόκειται για το σημείο του 5ου μέρους, που αρχίζει το τμήμα της ανάπτυξης των θεμάτων.Σε κάποια στιγμή έπαιζαν τέσσερεις κρουστοί. Καλά που οι γείτονες δεν φώναξαν την αστυνομία.
Πάταγος κατακλυσμιαίας κλίμακας!
Συμπτωματικά βρήκα video με τον ίδιο μαέστρο!
Πατήστε για να ακουστεί το συγκεκριμένο σημείο.
Κώστας Γκαβάκος
AVClub Enthusiast
To τελευταίο τεύχος του περιοδικού Gramophone έχει την 6η Mahler-Rattle-Βαυαροί σαν την σπουδαιότερη ηχογράφηση του μήνα. Δεν έχω προλάβει την ακούσω.
Στην 2η του Mahler, πάλι στο ΜΜΑ πριν μερικά χρόνια από όσο θυμάμαι, με τον Μέτα και την συμφωνική του Ισραήλ, έφυγαν 4 πνευστά μέσα από την ορχήστρα και βγήκαν έξω από τις πλαινές πόρτες και από αριστερά και από δεξιά και δημιουργούσαν το απόμακρο .............
Την άκουσα ολόκληρη στο αεροπλάνο. Θελει πολλές ακροάσεις για συμπεράσματα, δεν είναι σαν την 9η που ήταν σκέτη αποκάλυψη που με τσάκισε συναισθηματικά στην πρώτη ακρόαση κιόλας.
Αύριο τα σπουδαία, σήμερα πέρασα από το Symphony Hall για… ζέσταμα (είχα μια κρυφή ελπίδα ότι θα έχουν πρόβα και θα χωνόμουν κάπως να παρακολουθήσω από μια γωνίτσα, αλλά τελικά δεν πέτυχα την ώρα.)
Πάρτε λίγο οφθαλμόλουτρο, τα υπόλοιπα αύριο με το καλό.
Υποθέτω ότι θα πρέπει να έχουν χρησιμοποιήσει εξαιρετικά ανθεκτικά υλικά για την στερέωση αυτής της πλάκας, με τόσο βαριά ονόματα πάνω της...
Αν σκεφτείς δε και ποιος επιλέχθηκε για να μπει σε αυτή την ιερή λίστα διαδεχόμενος τον απερχόμενο Muti, σε πιάνει και μια απογοήτευση, αν όχι απελπισία…
(Να ξεκαθαρίσω, δεν αποκλείω ότι μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλο και τρανό, και μακάρι, απλά δεν υπήρχε λόγος να επιλεχθεί για ένα τόσο μεγάλο πόστο πριν συμβεί κάτι τέτοιο)
Last edited:
είστε πολύ αυστηροί κριτές....
για να τον βάλουν εκεί, κάτι θα είδαν.. δεν νομίζω να μπήκε "με μέσο"
για να τον βάλουν εκεί, κάτι θα είδαν.. δεν νομίζω να μπήκε "με μέσο"
Τώρα θέλετε να σας γράψω λόγια γι’αυτο που έζησα ε; Μα, γράφονται αυτά με λέξεις; Ευγνωμοσύνη στο σύμπαν που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία, τίποτα αλλο.
Κώστας Γκαβάκος
AVClub Enthusiast
Δεν ξέρω έχω και εγώ τις αμφιβολίες μου. Θα είναι πρώτος μαέστρος της περίφημης Concertgebouw και του Σικάγου. Προς το παρόν είναι αρχιμουσικός στην Ορχήστρα του Παρισιού. Έκανε μονομιάς όλες τις συμφωνίες του Σιμπέλιους (άνισες εκτελέσεις) και τώρα με τους Γάλλους Stravinsky και Debussy (καλός οχι εξαιρετικός).
Εγώ δεν τον έκρινα ως μουσικό, αφού έχει ελάχιστα δείγματα για να βγάλει κανείς άκρη. Μάλιστα, από τα ελάχιστα που έχω δει, μια χαρά κίνηση έχει (άρα μια ορχήστρα παίζει με ασφάλεια μαζί του) και μορφωμένος είναι, και έχει κι έναν άλφα ενθουσιασμό που χρειάζεται για να δέσει το γλυκό. Αλλα αυτό ισχύει για όλους τους πολύ καλούς και άνω μαέστρους της γενιάς μας, που είναι χιλιάδες.
Τον έκρινα ως επιλογή ως τιμονιέρη της σημαντικότερης (ΙΜΗΟ) αμερικανικής ορχήστρας, ενός ιστορικού γίγαντα της λόγιας μουσικής (Chicago Symphony). Τη στιγμή που υπάρχουν στην πιάτσα τεράστιες φυσιογνωμίες που έχουν φυσικά τα παραπάνω minimum χαρακτηριστικά, και παράλληλα τεράστια εμπειρία, ωριμότητα, και βέβαια καταγεγραμμένο έργο, κι έχουν μείνει ήδη στην ιστορία.
Δε λέω πως μπήκε με μέσο, φοβάμαι όμως ότι πλέον οι προτεραιότητες αλλάζουν ακόμα και σε αυτόν τον μέχρι τώρα (σχετικά) αμόλυντο χώρο, και πέρα από τα bare minimum που ανέφερα παραπάνω, αρχίζει να προέχει η φωτογένεια, το ωραίο μπλαμπλα, το ψαγμένο ντύσιμο από PR teams, κλπ κλπ κλπ. Διότι οι ορχήστρες, ακόμα και του βεληνεκούς της Chicago, ψάχνουν απεγνωσμένα για χορηγίες, και ποιος θα ήταν πιο κατάλληλος για να τις τραβήξει;
Από αυτά που λέτε (Κώστας & Ιάσων) καταλαβαίνω ότι ούτε αυτός ο χώρος είναι "καθαρός".....
Το μυαλό μου πάει μέχρι και στην είσοδο της Φιλανδίας στο ΟΤΑΝ .......
Το μυαλό μου πάει μέχρι και στην είσοδο της Φιλανδίας στο ΟΤΑΝ .......
Κανένας χώρος δεν είναι καθαρός απο αλλότριες επιρροές και εξωμουσικά κριτήρια. Και διάττοντες αστέρες υπήρξαν πολλοί, παρα πολλοί. Ποιος θυμάται τον Nigel Kennedy; Ποιος θυμάται τη μόδα των "Μαέστρων-παιδιών θαυμάτων της δεκαετίας του 50; 3-4 ονόματα με μέσο όρο ηλικίας τα 14 σάρωναν μεταξύ 55-62, και το μόνο που έμεινε είναι μερικές ηχογραφήσεις του Pierrino Gamba, oι οποίες επιζούν κυρίως επειδή τις έκανε η DECCA και θεωρούνται audiophile.
Ακόμη, ποιος θυμάται τον Myun Whun Chung; Τη δεκαετία του 90 έφυγε απο την Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας του Σααρμπρύκεν για να διευθύνει την Όπερα της Βαστίλλης και μετά απο μια μετεωρική καριέρα να καταλήξει σήμερα στην...Νότια Κορέα απο όπου και κατάγεται.Δεν το λες και λαμπρή καριέρα...
Ακόμη, ποιος θυμάται τον Myun Whun Chung; Τη δεκαετία του 90 έφυγε απο την Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας του Σααρμπρύκεν για να διευθύνει την Όπερα της Βαστίλλης και μετά απο μια μετεωρική καριέρα να καταλήξει σήμερα στην...Νότια Κορέα απο όπου και κατάγεται.Δεν το λες και λαμπρή καριέρα...
Λοιπόν, τώρα που έχω γυρίσει δυο μέρες σπίτι μου και ηρέμησα, ας προσπαθήσω να σας γράψω λίγα πράγματα.
Το'χω ξαναπεί, ο Rattle είναι σαν το καλό κρασί. Όσο μεγαλώνει (και όχι γερνάει, διότι παρά την διακριτή φαλακρίτσα που έχει πλέον στην iconic αφάνα, τέτοια ενέργεια μακάρι να την είχα εγώ στα 30 μου), τόσο πιο σπουδαίες ερμηνείες μας χαρίζει.
Για το έργο δε χρειάζεται να γράψω κάτι, από τις πιο ιδιαίτερες συμφωνίες του ρεπερτορίου, από τα πιο προσωπικά έργα του Mahler, προχθές παίχτηκε με τις αλλαγές του ίδιου του μακαρίτη (το Scherzo ως τρίτο μέρος, και δυο σφυριές αντί για τρείς). Ειδικά η πρώτη για μένα είναι απαραίτητη, αφού το Scherzo ξεκινάει με έναν ρυθμό πανομοιότυπο με το πρώτο μέρος, οπότε η θέση του ως δεύτερο ήταν λίγο αμήχανη.
Η ορχήστρα των Βαυαρών είναι σπουδαία, τα'χουμε ξαναπεί αυτά. Ο Jansons την έφτασε σε διαστημικά επίπεδα ποιότητας, ποικιλίας ηχοχρωμάτων, πάθους. Ο Rattle είναι puppet master, πραγματικά ένιωθες πως όλοι κρέμονταν από τα δάχτυλα του, σαν μαριονέτες. Και είναι τόσο απαραίτητο, αφού η φιλοσοφία του είναι η ελευθερία του ρυθμού, αυτή η organic, το αντίθετο της δωρικής, προσέγγιση που τελικά απογειώνει την παρτιτούρα. Δεν είναι τυχαιό ότι στα χέρια του, όλα τα Scherzo μέρη των συμφωνιών αποκτούν τελείως άλλες διαστάσεις, κάτι που αντίστοιχα συμβαίνει και με τα Adagio/Andante που πάντα κυλάνε γάργαρα, σε αντίθεση με τη συνήθη και μάλλον παλιομοδίτικη αντίληψη των βασανιστικά αργών tempo.
Κάποιες "θεατρικές" επιλογές στη σκηνή, που τις συνηθίζει ο Rattle. πχ 3 ζευγάρια cymbals στημένα τελετουργικά πίσω, cowbells από πίσω από τη σκηνή κλπ. Και βέβαια, το διαβόητο σφυρί. Που κατά κανόνα σε ηχογράφηση ακούγεται μάλλον αμήχανο, ίσως και gimmick, αλλά στο live σε μια καλή αίθουσα η δυναμική του είναι τέτοια και τόσο ξεχωριστή από το υπόλοιπο δρώμενο που καταπίνει ολόκληρη την ορχήστρα, δίνει αυτό το devastating στοιχείο. Πόσο μάλλον σε αυτή την εξωπραγματικής ακουστικής αίθουσα στο Chicago. Καθόμουν στο πάνω πάνω θεωρείο, στα "φτηνιάρικα", απλά και μόνο γιατί ξέρω ότι ακόμα κι εκεί θα άκουγα καταπληκτικά όπως και έγινε. Τεράστιο dynamic range, από τον τελευταίο ψίθυρο pizzicato μεχρι τα σκασίματα του 4ου μέρους και την τελευταία συγχορδία στο φινάλε. Σκεφτόμουν αυτά που γράφουμε σε παραδίπλα θέμα περί ηχογραφήσεων και αναπαραγωγής, και τα παίρνω όλα πίσω, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση ηχείο να σου δώσει αυτήν την αίσθηση που παίρνεις από μια "μικρή" ορχήστρα (ως κομμάτι του οπτικού και ακουστικού σου πεδίου) που όμως ακούγεται τεράστια με την υποβοήθηση μιας προσεκτικά ακουστικά σχεδιασμένης αίθουσας.
Ακούστε τη οπωσδήποτε την πρόσφατη έκδοση της BR Klassik, ο Rattle είναι απόλυτα καταλαγιασμένος στην εκδοχή του και αυτό που άκουσα σαν ερμηνευτικές επιλογές είναι πανομοιότυπο. Είναι και πολύ ωραία ηχογράφηση (ακόμα και η Atmos μίξη είναι όπως θα άρμοζε, όχι εντυπωσιαστικές σαχλαμάρες). Βέβαια, στην ηχογράφηση δε θα ζήσετε κάποιο από τα ελάχιστα στιγμιαία bloopers (πχ ένα φαλτσάρισμα του τρομπετίστα), που σε μια τόσο μαγική συναυλία απλά προσθέτει στην εμπειρία, θυμίζοντας σου ότι όλο αυτό το ζεις εκείνη τη στιγμή, και είναι αληθινό και αφιλτράριστο.
Last edited: