Τώρα θέλετε να σας γράψω λόγια γι’αυτο που έζησα ε; Μα, γράφονται αυτά με λέξεις; Ευγνωμοσύνη στο σύμπαν που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία, τίποτα αλλο.
View attachment 232628
Λοιπόν, τώρα που έχω γυρίσει δυο μέρες σπίτι μου και ηρέμησα, ας προσπαθήσω να σας γράψω λίγα πράγματα.
Το'χω ξαναπεί, ο Rattle είναι σαν το καλό κρασί. Όσο μεγαλώνει (και όχι γερνάει, διότι παρά την διακριτή φαλακρίτσα που έχει πλέον στην iconic αφάνα, τέτοια ενέργεια μακάρι να την είχα εγώ στα 30 μου), τόσο πιο σπουδαίες ερμηνείες μας χαρίζει.
Για το έργο δε χρειάζεται να γράψω κάτι, από τις πιο ιδιαίτερες συμφωνίες του ρεπερτορίου, από τα πιο προσωπικά έργα του Mahler, προχθές παίχτηκε με τις αλλαγές του ίδιου του μακαρίτη (το Scherzo ως τρίτο μέρος, και δυο σφυριές αντί για τρείς). Ειδικά η πρώτη για μένα είναι απαραίτητη, αφού το Scherzo ξεκινάει με έναν ρυθμό πανομοιότυπο με το πρώτο μέρος, οπότε η θέση του ως δεύτερο ήταν λίγο αμήχανη.
Η ορχήστρα των Βαυαρών είναι σπουδαία, τα'χουμε ξαναπεί αυτά. Ο Jansons την έφτασε σε διαστημικά επίπεδα ποιότητας, ποικιλίας ηχοχρωμάτων, πάθους. Ο Rattle είναι puppet master, πραγματικά ένιωθες πως όλοι κρέμονταν από τα δάχτυλα του, σαν μαριονέτες. Και είναι τόσο απαραίτητο, αφού η φιλοσοφία του είναι η ελευθερία του ρυθμού, αυτή η organic, το αντίθετο της δωρικής, προσέγγιση που τελικά απογειώνει την παρτιτούρα. Δεν είναι τυχαιό ότι στα χέρια του, όλα τα Scherzo μέρη των συμφωνιών αποκτούν τελείως άλλες διαστάσεις, κάτι που αντίστοιχα συμβαίνει και με τα Adagio/Andante που πάντα κυλάνε γάργαρα, σε αντίθεση με τη συνήθη και μάλλον παλιομοδίτικη αντίληψη των βασανιστικά αργών tempo.
Κάποιες "θεατρικές" επιλογές στη σκηνή, που τις συνηθίζει ο Rattle. πχ 3 ζευγάρια cymbals στημένα τελετουργικά πίσω, cowbells από πίσω από τη σκηνή κλπ. Και βέβαια, το διαβόητο σφυρί. Που κατά κανόνα σε ηχογράφηση ακούγεται μάλλον αμήχανο, ίσως και gimmick, αλλά στο live σε μια καλή αίθουσα η δυναμική του είναι τέτοια και τόσο ξεχωριστή από το υπόλοιπο δρώμενο που καταπίνει ολόκληρη την ορχήστρα, δίνει αυτό το devastating στοιχείο. Πόσο μάλλον σε αυτή την εξωπραγματικής ακουστικής αίθουσα στο Chicago. Καθόμουν στο πάνω πάνω θεωρείο, στα "φτηνιάρικα", απλά και μόνο γιατί ξέρω ότι ακόμα κι εκεί θα άκουγα καταπληκτικά όπως και έγινε. Τεράστιο dynamic range, από τον τελευταίο ψίθυρο pizzicato μεχρι τα σκασίματα του 4ου μέρους και την τελευταία συγχορδία στο φινάλε. Σκεφτόμουν αυτά που γράφουμε σε παραδίπλα θέμα περί ηχογραφήσεων και αναπαραγωγής, και τα παίρνω όλα πίσω, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση ηχείο να σου δώσει αυτήν την αίσθηση που παίρνεις από μια "μικρή" ορχήστρα (ως κομμάτι του οπτικού και ακουστικού σου πεδίου) που όμως ακούγεται τεράστια με την υποβοήθηση μιας προσεκτικά ακουστικά σχεδιασμένης αίθουσας.
Ακούστε τη οπωσδήποτε την πρόσφατη έκδοση της BR Klassik, ο Rattle είναι απόλυτα καταλαγιασμένος στην εκδοχή του και αυτό που άκουσα σαν ερμηνευτικές επιλογές είναι πανομοιότυπο. Είναι και πολύ ωραία ηχογράφηση (ακόμα και η Atmos μίξη είναι όπως θα άρμοζε, όχι εντυπωσιαστικές σαχλαμάρες). Βέβαια, στην ηχογράφηση δε θα ζήσετε κάποιο από τα ελάχιστα στιγμιαία bloopers (πχ ένα φαλτσάρισμα του τρομπετίστα), που σε μια τόσο μαγική συναυλία απλά προσθέτει στην εμπειρία, θυμίζοντας σου ότι όλο αυτό το ζεις εκείνη τη στιγμή, και είναι αληθινό και αφιλτράριστο.