Ο εραστής του βάλτου [The Byrds]

[grio]

Οκτώ μίλια ψηλά...​

Οκτώ μίλια ψηλά και όταν προσγειώνεσαι
Θα βρεις ότι είναι πιο παράξενα από ότι τα ήξερες
Σημάδια στο δρόμο που λένε πού να πας
Κάπου βρίσκονται εκεί μόνα τους

Πουθενά δεν βρίσκεται ζεστασιά
Μεταξύ εκείνων που φοβούνται τις απώλειες
Γκρίζα βροχή στην πόλη, γνωστή από τον ήχο της
Σε χώρους μικρά πρόσωπα αδέσμευτα

Γύρω από τις πλατείες, συγκεντρώνονται στις καταιγίδες
Μερικοί γελούν, κάποιοι είναι μόνο άμορφες φιγούρες
Σκηνές πεζοδρόμιου και μαύρες λιμουζίνες
Μερικοί ζουν, κάποιοι μένουν μόνοι - Eight Miles High (G. Clark, J. McGuinn, D. Crosby)​

Οι "πτήσεις", ψηλά στα 8 μίλια, έχουν παρέλθει και το πλήρωμα, "προσγειώνεται" για αναπλήρωση δυνάμεων και "ανεφοδιασμό" του σκάφους...
Το 1970, το ψυχεδελικό παραλήρημα είχε ολοκληρώσει τον πρώτο τουλάχιστον κύκλο του και οι μουσικοί κοιτούσαν πάλι προς τη μεριά της παράδοσης, της πάντα σταθερής αξίας, που μόνο αυτή μπορεί να ανατροφοδοτήσει τη δημιουργία με τα γενεσιουργά συστατικά της. Στη φολκ, στο μπλουζ και στην κάντρι, στράφηκαν πάλι, για αιμοδοσία των νέων μουσικών περιπλανήσεων και εξερευνήσεων. Οι δόσεις, βέβαια έχουν αλλάξει και η κάντρι φαίνεται να παίρνει προβάδισμα, όχι πάλι τυχαία, αφού η φολκ και το μπλουζ είχαν μπολιάσει τις προηγούμενες μετεξελίξεις...

Στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στις αρχές του '70, άρχισε να υποβόσκει η παρακμή. Η αντικουλτούρα είχε ηττηθεί χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν άφησε την κληρονομιά της. Σίγουρα άλλαξε τον κόσμο, όχι στο βαθμό που θα ήθελε, αλλά τα πράγματα ποτέ δεν θα ήταν τα ίδια, μετά τη δεκαετία του '60. Η διεύρυνση της συνείδησης με τα ψυχεδελικά, για πολλούς και για μένα, είναι συζητήσιμο εάν πυροδότησε την έκρηξη της δημιουργικότητας, τουλάχιστον όμως δεν την εμπόδισε και έδινε μάλιστα την ψευδαίσθηση ( άλλωστε τι ψυχεδέλεια θα ήταν; ) ότι επενεργούσε θετικά.

Αντίθετα η διάδοχη κατάσταση με τα εξαρτησιογόνα, σκότωσε τη δημιουργία, περιορίζοντας τα αξιόλογα έργα, γιατί απλούστατα οι δημιουργοί τους, πλήρωναν βαρύ "φόρο" στο Μινώταυρο των ναρκωτικών. Αυτά σε συνδυασμό με τη μόδα και την εμπορευματοποίηση, με τις συνεπακόλουθες απαιτήσεις και επιπτώσεις τους (καπιταλισμό το λένε!) ερμηνεύει εύκολα την κατάσταση που διαμορφώθηκε.

​

Παρόλα αυτά οι Byrds του 1970, για τα δεδομένα της εποχής και όχι μόνο, δεν ήταν λιγότερο "Μπερντς" απ' αυτούς του 1965 με την πρώτη, αυθεντική σύνθεση των McGuinn, Clark, Crosby, Clarke και Hillman. Ο Roger McGuinn, βέβαια παραμένει σαν η πιο σταθερή αξία και τελικά, σημαντική προσωπικότητα που ενσαρκώνει και μεταλαμπαδεύει το πνεύμα του γκρουπ, σ' όλες τι εκάστοτε συνθέσεις του. Και είναι αξιοθαύμαστο, το πως η μπάντα καταφέρνει να έχει ήχο άμεσα αναγνωρίσιμο, ανεξάρτητα το ποιος μουσικός συμμετέχει. Αυτό, σίγουρα, είναι προσωπικό επίτευγμα του Roger McGuinn που άλλοτε σαν πρωταγωνιστής και άλλοτε σαν καταλύτης, συμβάλλει στη διαμόρφωση του ηχητικού τους στίγματος.

​

Η μπάντα υπέστη πολλές αλλαγές στη σύνθεσή της σ' όλη την ύπαρξή της, με τον επικεφαλής Roger McGuinn (1942, γνωστό ως Jim McGuinn μέχρι τα μέσα του 1967) να παραμένει το μόνο συνεπές μέλος, μέχρι τη διάλυση του γκρουπ το 1973. Ο McGuinn ανέπτυξε δύο καινοτόμα και πολύ επιδραστικά στυλ στο παίξιμο της ηλεκτρικής κιθάρας. Το πρώτο ήταν ένα ιδιότυπο "κουδούνισμα" - δημιουργώντας ήχους αρπέτζιο βασισμένους στο τσίμπημα των χορδών του μπάντζο, που είχε μάθει όταν ήταν στο Old Town School of Folk - με μεγάλη επιρροή στο φολκ ροκ. Το δεύτερο στυλ ήταν μια συγχώνευση της φρι-τζαζ ατονικότητας του σαξοφωνίστα John Coltrane, που υπαινισσόταν το βούισμα του σιτάρ - ένα στυλ παιξίματος, που πρωτακούστηκε στο σινγκλ του 1966, "Eight Miles High", ορόσημο του ψυχεδελικού ροκ.

Καθώς η δεκαετία του '60 ήταν σ' εξέλιξη, η μπάντα υπήρξε επιδραστική στην γέννηση του ψυχεδελικού, του ράγκα και του κάντρι ροκ. Η υπογραφή της μπάντας, αυτό το μείγμα των φωνητικών αρμονιών και της κουδουνιστής δωδεκάχορδης κιθάρας Rickenbacker του McGuinn, συνεχίζει να επηρεάζει την (ψαγμένη!) ποπ μουσική μέχρι σήμερα.

Το ποτάμι ρέει, ρέει προς τη θάλασσα
Όπου πηγαίνει το ποτάμι, εκεί είναι που θέλω να είμαι
Κύλησε ποτάμι κύλησε, άφησε τα νερά σου να καθαρίσουν
Πάρε με απ' αυτό το δρόμο σε κάποια άλλη πόλη

Το μόνο που ήθελε, ήταν να είναι ελεύθερος
Και αυτός είναι ο τρόπος που κατέληξε να είναι
...
Κύλησε ποτάμι κύλησε, πέρα από το σκιερό δέντρο
Πήγαινε ποτάμι, πήγαινε, πήγαινε στη θάλασσα, κύλησε στη θάλασσα
... - Ballad of Easy Rider (Roger McGuinn, Bob Dylan)​

​

Και για να μην ξεχνάμε:

Όταν το «Eight Miles High» βγήκε στον αέρα στα 1966, κανείς δεν αμφέβαλε ότι επρόκειτο για τον ύμνο τής μαριχουάνας, κι έβρισκες παντού afficionados των Byrds έτοιμους να κόψουν το δεξί τους χέρι στην προσπάθεια να σε πείσουν ότι ο Κρόσμπι κι ο ΜακΓκουίν προσπαθούσαν, μέσα απ' τους φαινομενικά αθώους στίχους τους, να σου διηγηθούν τις mind expanding εμπειρίες τους. Η αλήθεια ωστόσο είναι πολύ διαφορετική, καθόλου ιπτάμενη και αφόρητα πεζή -για μερικούς. Γιατί ο Κρόσμπι έσπευσε λίγο αργότερα να καταρρίψει τον μύθο, δηλώνοντας σε μια συνέντευξη ότι οι Byrds έγραψαν το κομμάτι εντυπωσιασμένοι απ' τα αεριωθούμενα τής ακροβατικής ομάδας της Αμερικάνικης Αεροπορίας που συνήθιζαν να παρακολουθούν απ' τους πύργους ελέγχου των τοπικών αεροδρομίων. Αλλά το κακό είχε γίνει. Χώρια που το raga rock, που πρώτοι έπαιξαν οι Byrds, ξεκίνησε μιαν άνευ προηγουμένου μανία ενασχόλησης με το σιτάρ. (Κι η τραγική ειρωνεία είναι πως οι ίδιοι οι Byrds ποτέ δεν άγγιξαν το σιτάρ. Φωτογραφήθηκαν μόνο μαζί του στο οπισθόφυλλο τού «5D»).

Οι Byrds ήταν οι πρώτοι που σκέφτηκαν να διευρύνουν τον φολκ ήχο τους ανοίγοντας την πόρτα στις αναζωογονητικές ροκ προσμίξεις. Το πέτυχαν αν κι έστρεψαν εναντίον τους μερικούς πιουρίστες. Αυτό το τελευταίο όμως δεν φαινόταν να μετράει ιδιαίτερα καθώς καταποντιζόταν μπροστά στη μεγάλη ιδιοφυή τους ανακάλυψη ότι το ροκ εν ρολ μπορούσε να αναγεννήσει τις αυστηρές και συντηρητικές φολκ φόρμες, μεταγγίζοντας νέο παθιασμένο αίμα στις φλέβες τους, σ' ένα αποτέλεσμα με πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις απ' τις δύο που το αποτελούσαν και κυρίως, με μια καινούρια συναρπαστική γλώσσα. Ήταν οι πρώτοι «αστρικοί» ρόκερς («Mr. Spaceman»), οι πρώτοι head ρόκερς, οι πρώτοι που είχαν κάτι να πουν. Κι όλα αυτά να παρελαύνουν κάτω απ' τα έκθαμβα μάτια σου, τρυπώντας τα αυτιά και κυριεύοντας τον εγκέφαλο με τις μοναδικές κάντρι αρμονίες, το μόνιμο ένρινο τιτίβισμα τής ηλεκτρικής δωδεκάχορδης Rickenbacker τού ΜακΓκουίν και τα αέρινα εξώκοσμα φωνητικά.

Μετά απ' αυτούς δεν ήταν πια παράξενο να δεις δίπλα σου σ' ένα ροκ κοντσέρτο, τον Νόρμαν Μέιλερ, τον Άλεν Γκίνσμπεργκ ή τον Τίμοθι Λίρι. Ο Γκραμ Πάρσονς ήρθε να ενωθεί μαζί τους φέρνοντας τη φλόγα, το καθαρτήριο κι έξω-από-κάθε-όριο πάθος και τη δαιμονισμένη φλέβα του κάντρι ρόκερ. Και τότε οι Byrds τσάκιζαν κόκκαλα. Κι όταν όλοι αυτοί έφυγαν (ο Χίλμαν κι ο Πάρσονς στους Burritos, κι ο Κρόσμπι στους CSN) ο ΜακΓκουίν ξανάστησε στα πόδια του το θρύλο βομβαρδίζοντας τους πάντες με το «DR. BYRDS AND MR. HYDE». Και το παθιασμένο σμίξιμο της μανιακής κάντρι με τους εξωδιαστημικούς χώρους ήταν πάντα εκεί...

 

[grio]

Χωρίς τίτλο!​

The Byrds - (Untitled) (Σεπτέμβριος 1970, Columbia)

​

Τραγούδια:
-- Ζωντανές ηχογραφήσεις
A1 Lover Of The Bayou (R. McGuinn, J. Levy) - 3:40, A2 Positively 4th Street (B. Dylan) - 3:03, A3 Nashville West (G. Parsons, C. White) - 2:00, A4 So You Want To Be A Rock 'N Roll Star (R. McGuinn, C. Hillman) - 2:37, A5 Mr. Tambourine Man (B. Dylan) - 2:18, A6 Mr. Spaceman (R. McGuinn) - 3:11, B1 Eight Miles High (R. McGuinn, D. Crosby, G. Clark) - 16:15
-- Στούντιο ηχογραφήσεις
C1 Chestnut Mare (R. McGuinn, J. Levy) - 5:10, C2 Truck Stop Girl (L. George, B. Payne) - 3:19, C3 All The Things (R. McGuinn, J. Levy) - 3:05, C4 Yesterday's Train (G. Parsons, S. Battin) - 3:32, C5 Hungry Planet (S. Battin, K. Fowley, R. McGuinn) - 5:00, D1 Just A Season (R. McGuinn, J. Levy) - 3:54, D2 Take A Whiff (On Me) (H. Ledbetter, J.&A. Lomax - διασκευή C. White, R. McGuinn) - 3:28, D3 You All Look Alike (S. Battin, K. Fowley) - 3:04, D4 Well Come Back Home (S. Battin) - 7:45
Μουσικοί: Roger McGuinn (κιθάρα, Moog συνθεσάιζερ, φωνητικά), Clarence White (κιθάρα, μαντολίνο, φωνητικά), Skip Battin (ηλεκτρικό μπάσο, φωνητικά), Gene Parsons (τύμπανα, κιθάρα, φυσαρμόνικα, φωνητικά)
-- Συμμετοχές
Gram Parsons (υποστηρικτικά φωνητικά: C3), Terry Melcher (πιάνο: C2, C3), Byron Berline (βιολί: D3), Sneaky Pete Kleinow (κιθάρα πένταλ στιλ: C4)
Παραγωγή: Terry Melcher, Jim Dickson

Οι 'ζωντανές' ηχογραφήσεις έγιναν στις 28 Φεβρουαρίου 1970, στα Colden Center Auditorium, Queens College, στη Νέα Υόρκη (A4, A5, A6, B1) και την 1 Μαρτίου 1970, στο Felt Forum, στη Νέα Υόρκη (A1, A2, A3)
Οι στούντιο ηχογραφήσεις έγιναν στις 26 Μαΐου με 11 Ιούνιου 1970, στα Columbia Studios, Χόλιγουντ, Καλιφόρνια

​

Υπάρχει μια απλή εξήγηση για το όνομα (Untitled)/Χωρίς τίτλο, του διπλού άλμπουμ των Byrds του 1970. Σύμφωνα με τον τραγουδιστή-κιθαρίστα Roger McGuinn, ο παραγωγός τους, Terry Melcher έγραψε "Untitled" - με την προοπτική να ονομαστεί - στα φύλλα παρακολούθησης καθώς το άλμπουμ γινόταν στα στούντιο της Κολούμπια. "Για κάποιο λόγο", λέει ο McGuinn, "τυπώθηκε έτσι τελικά".

Οι παρενθέσεις στο τελικό εξώφυλλο και η μικρού μεγέθους γραμματοσειρά ήταν μια καυστική πινελιά, ένας έμμεσος τρόπος υπονόμευσης της έπαρσης που συνδεόταν με τα διπλά άλμπουμ της προγκρέσιβ περιόδου. Το (Untitled) αποτελούσε επίσης μια γρήγορη, καθαρή ένδειξη για το περιεχόμενο του δίσκου, τα σπουδαία τραγούδια και τις εκπληκτικές ζωντανές εκτελέσεις του. Οι τρέχοντες Byrds στα καλύτερά τους, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο...

Σε ένα από τα ένθετα σημειώσεων του (Untitled), ο πρώην υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων των Byrds, Derek Taylor έγραψε ότι ο McGuinn κάποτε αναφέρθηκε στα LP των Byrds ως "ηλεκτρονικά περιοδικά". Το (Untitled), συνεπώς, ήταν κυριολεκτικά μια διπλή έκδοση: Δύο πλευρές με ζωντανά κομμάτια ηχογραφημένα στις αρχές του 1970 στο Queens College και στο Felt Forum της Νέα Υόρκης και δύο ακόμη πλευρές, από δουλειά σε στούντιο που ολοκληρώθηκε μεταξύ 26 Μαΐου και 11 Ιουνίου του ίδιου χρόνου στο Λος Άντζελες. Το (Untitled), που κυκλοφόρησε από την Columbia το φθινόπωρο, στις 16 Σεπτεμβρίου, ήταν επίσης κάτι περισσότερο. Κριτική και εμπορική αποκατάσταση των Byrds και μια θριαμβευτική δικαίωση του αγώνα του McGuinn να κρατήσει το όνομα των Byrds ζωντανό και τη μουσική τιμή τους ανέπαφη, μέσα από τέσσερα χρόνια αντιδράσεων των μελών και ακραίων δημιουργικών αλμάτων. Για κάποιο διάστημα, το άλμπουμ είχε τον πραγματικό, τίτλο εργασίας "Phoenix"/Φοίνικας, που θα μπορούσε να ταιριάξει απόλυτα.

Ο McGuinn καθοδηγούσε για ακόμα μια φορά τους "νέους" Byrds. Ο κιθαρίστας Clarence White και ο ντράμερ Gene Parsons ήταν, για τα δεδομένα των Byrds, παλαίμαχοι - μέλη από το 1968. Ο φημισμένος σέσιον κιθαρίστας Clarence White (1944-1973) αποφασίστηκε να προσληφθεί ως πλήρους απασχόλησης μέλος της μπάντας στα τέλη Ιουλίου του 1968. Ο White, που είχε συνεισφέρει το "καντρίζον" κιθαριστικό παίξιμο σε κάθε άλμπουμ των Byrds από το Younger Than Yesterday του 1967, παρουσιάστηκε μετά από πρόταση του Hillman, ως κάποιος που θα μπορούσε να χειριστεί το παλαιότερο ρεπερτόριο της μπάντας και το νεώτερο κάντρι-προσανατολισμένο υλικό. Λίγο μετά την ένταξή του στην μπάντα, ο White έπεισε για την πρόσληψη του ντράμερ Gene Parsons (1944, καμιά σχέση με τον γνωστό μας Gram), με τον οποίο είχε παίξει προηγουμένως στην κάντρι ροκ μπάντα Nashville West.

Από αριστερά προς τα δεξιά: Roger McGuinn, Skip Battin, Clarence White, Gene Parsons​

Πρωτάρης όμως, ήταν ο μπασίστας Skip Battin (1934-2003). Προσλήφθηκε για να αντικαταστήσει τον John York το φθινόπωρο του 1969, ο Battin ήταν τραγουδιστής, τραγουδοποιός και ανεξάρτητος σέσιον μουσικός με εμπειρία στη δισκογραφία πριν τον σχηματισμό των Byrds: τρία χιτ σινγκλ, το 1959 και το 1960, με τον Gary Paxton ως δίδυμο Skip & Flip. Υπήρχε επίσης ένα άλμπουμ στα μέσα του '60 με την ψυχεδελο-μπλουζ μπάντα του Χόλιγουντ, Evergreen Blueshoes. Και όταν εντάχθηκε στους Byrds, ο Battin έφερε μαζί του τον γνωστό συνθέτη συνεργάτη, παραγωγό στο L.A., διαμορφωτή-σκηνής και ακούραστο προμότερ Kim Fowley (1939-2015). Δυστυχώς, η ειδικότητα του ζευγαριού στο ροκ των '50ς και στα κοινωνικο-κωμικά εφήμερα, ποτέ δεν ταίριαξε στους Byrds, κάτι που έγινε οδυνηρά προφανές στο Byrdmaniax του 1971.

Ωστόσο οι McGuinn, White, Battin και Parsons αποδείχθηκαν ότι ήταν η πιο πετυχημένη και σταθερή σύνθεση των Byrds - δύο Τοπ 50 άλμπουμ, σχεδόν τρία χρόνια μαζί - από τα πέντε της ίδρυσης και ήταν η απόλυτη απόλαυση στους δίσκους και στη σκηνή. Οι Byrds, το 1970, ήταν μια συμπαγής, εμπνευσμένη ροκ εντ ρολ μπάντα με μια τίμια κάντρι καρδιά. Το (Untitled), διάρκειας 71 λεπτών, ήταν κυριολεκτικά η καλύτερη στιγμή τους.

Ο McGuinn λέει ότι η υβριδική μορφή ήταν εσκεμμένη: "Το άλμπουμ ήταν η μέθοδος ανασυσκευασίας του Melcher για μερικές από τις επιτυχίες με ένα βιώσιμο τρόπο. Στην πραγματικότητα, εγώ ήθελα το στούντιο υλικό να προηγείται, αλλά ο Terry δεν ήθελε να το ακούσει". Ο Melcher είχε δίκιο. Βάζοντας μπροστά, προηγούμενα ακυκλοφόρητα κομμάτια - το "Lover of the Bayou" (θα μιλήσουμε γι' αυτό παρακάτω) και μια έξοχη διασκευή των Byrds, του Ντυλανικού σινγκλ "Positively 4th Street" του 1965 - ο δίσκος της συναυλίας διαφήμισε τους Byrds σαν μια συνεχιζόμενη δραστηριότητα με μεγάλη ιστορία. Ακολουθεί το εύθυμο "Nashville West", που διαδέχονται καλοπαιγμένες εκδόσεις των επιτυχιών "So You Want to Be a Rock 'n' Roll Star", "Mr. Tambourine Man" και "Mr. Spaceman".

Ξύπνησα σήμερα το πρωί με φως στα μάτια μου
Και τότε συνειδητοποίησα ότι έξω ήταν ακόμα σκοτάδι
Ήταν ένα φως που έρχεται από τον ουρανό
Δεν ξέρω ποιος ή γιατί...

Πρέπει να είναι εκείνοι οι ξένοι που έρχονται κάθε βράδυ
Που τα φώτα των δίσκων τους αναστατώνουν τους ανθρώπους
Αφήνουν μικρά γαλαζοπράσινα ίχνη που λάμπουν στο σκοτάδι
Ελπίζω να φτάσουν στο σπίτι, εντάξει

Γεια σου κε διαστημάνθρωπε,
Δεν θα με πάρετε μαζί σας, παρακαλώ;
Δεν θα κάνω τίποτα λάθος
Γεια σου κε διαστημάνθρωπε,
Δεν θα με πάρετε μαζί σας, παρακαλώ
Για μια βόλτα;

Ξύπνησα αυτό το πρωί,
Αισθανόμουν αρκετά παράξενα
Υπήρχαν μύγες στην μπύρα μου,
Η οδοντόπαστά μου ήταν πασαλειμμένη
Πάνω από το παράθυρό μου, είχαν γράψει το όνομά μου
Και έλεγε, γεια χαρά, θα σε δούμε και πάλι! - Mr. Spaceman (Jim McGuinn)​

​

 

[grio]

Πεινασμένος πλανήτης​

​

Αλλά το πιο εντυπωσιακό κομμάτι ήταν το διάρκειας μιας πλευράς, "Eight Miles High", που τιμούσε την επικρατούσα τότε μόδα των εκτεταμένων τζαμαρισμάτων. Τονιζόταν από μια συνταρακτική αλληλεπίδραση μεταξύ μπάσου, τυμπάνων και των εντυπωσιακών Rickenbacker και Fender Telecaster των McGuinn, White. Ήταν μια νέα εμπειρία και ευχαρίστηση για τους Byrds που ολοφάνερα, το απολάμβαναν. Στην κριτική του (Untitled) στο Rolling Stone, τον Νοέμβριο του 1970, ο αλησμόνητος κριτικός Λέστερ Μπανγκ - που δεν υπέφερε τους βλάκες και τα καυχησιάρικα σόλο -, με την ακανθώδη οξύνοιά του, εγκωμίασε το "ξεχείλωμα" των Byrds στο "Eight Miles High", αναφερόμενος στις "ειρωνικές κάντρι και γουέστερν παραλλαγές" και στην "τεταμένη ανατολίτικη αλληλεπίδραση" των κιθαρών του McGuinn και του White.

"Λαμβάναμε ενθουσιώδεις επευφημίες, για πρώτη φορά. Είμαστε πιο δεμένοι και πολύ, πολύ καλύτερη μπάντα", είπε ο McGuinn στο Rolling Stone σε συνέντευξη τα τέλη του 1969, λίγο μετά την ένταξη του Battin στο γκρουπ. Ο δημοσιογράφος, Jerry Hopkins, σημείωσε ότι ο McGuinn έκανε παύση σε αυτό το σημείο και χαμογέλασε. "Τα πάντα συνήθως λειτουργούν προς το καλύτερο", είπε. "Όλα θα πάνε καλά". Δεκαετίες αργότερα, ο McGuinn ισχυρίζεται ότι ο White ήταν το πραγματικό αστέρι εκείνων των νυχτερινών μπερδεμάτων. "Υπήρχε αρκετή κιθαριστική εναλλαγή μεταξύ μας σε αυτό το σημείο", λέει ο McGuinn, "για τον πρώτο χρόνο περίπου, όταν ο Clarence είχε έρθει στο γκρουπ. Αργότερα, όμως, σταμάτησα να παίζω τόσο, επειδή ήταν τόσο καλός. Απλά τον άφηνα μόνο, ελεύθερο".

Το υπόλοιπο, στούντιο μισό, του (Untitled) αντανακλούσε τη χαλαρή, δημοκρατική φύση της ηγεσίας του McGuinn εκείνη την εποχή. Στο δεύτερο δίσκο, ο Battin έγραψε ή συν-έγραψε τέσσερα από τα εννέα τραγούδια και σε τουλάχιστον δύο από αυτά φανερά ελκόμενος από τη Βουδιστική πίστη του: ο μεταφυσικός κάντρι ψαλμός, "Yesterday's Train", συντέθηκε με τον Gene Parsons και το "Well Come Back Home", μια καταληκτική Βουδιστική προσευχή για τα παιδιά και τους σάκους πτωμάτων που έρχονταν πίσω από το Βιετνάμ. Το πρώτο κομμάτι από την πληθωρική συνθετική συνεργασία του Skip Battin και του Kim Fowley ήταν το "Hungry Planet" με τα οικολογικά μηνύματα ενώ το δεύτερο ήταν το "You All Look Alike" με το ελαφρώς σαρδόνιο σχόλιό του. Υπάρχει και το αφιέρωμα στον μεγάλο μπλούζμαν Leadbelly με τη ζωηρή διασκευή του κλασικού κομματιού του, "Take A Whiff On Me", μια αναφορά στην κοκαΐνη, που αρχικά προορίζονταν για το Ballad Of Easy Rider. Αλλά, το γήινο πάθος ξεχύνεται στο "Truck Stop Girl", ένα από τα δύο διαμάντια του Lowell George που έγιναν από τους Byrds για το (Untitled), ένα χρόνο πριν ο συνθέτης και κιθαρίστας κάνει το ντεμπούτο των δικών του εκδόσεων με τους Little Feat. Το άλλο τραγούδι ήταν το "Willin'", ανέκδοτο μέχρι την εμφάνισή του, στο διπλό CD της επανέκδοσης.

​

Ως συνθέτης, ο McGuinn ήταν απασχολημένος με άλλα θέματα. Για το μεγαλύτερο μέρος του 1969, ο Byrd αρχηγός δούλεψε με τον σκηνοθέτη και στιχουργό Jacques Levy (1935-2004) σε ένα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, το κάντρι-ροκ γουέστερν, Gene Tryp, διασκευασμένο από το θεατρικό έργο του 19ου αιώνα, Peer Gynt, του Νορβηγού δραματουργού Ερρίκου Ίψεν. Ο Levy, μια αντισυμβατική φιγούρα στους κύκλους του θεάτρου που διηύθυνε παραγωγές του America Hurrah και την περιβόητη ερωτική επιθεώρηση, Oh! Calcutta!, πλησίασε τον McGuinn για το έργο με έμμεσο τρόπο. "Έστειλε τη φίλη του να με δει στα παρασκήνια στο Fillmore East - μια πραγματικά όμορφη ξανθιά", θυμάται ο McGuinn. "Αυτή είπε, 'Ο φίλος μου γράφει ένα μιούζικαλ για το Μπρόντγουεϊ και θέλει να κάνεις το μουσικό θέμα. Σε ενδιαφέρει;' Είπα 'Ναι'". Οι McGuinn και Levy ήταν χαρισματικοί συνεργάτες, συνθέτοντας 26 τραγούδια σε τρεις εβδομάδες. Θα συνέχιζαν να γράφουν μαζί στα μέσα της δεκαετίας του '70. Ο Levy θα συνεργαστεί, επίσης, και με τον Bob Dylan κατά τη διάρκεια της περιόδου Rolling Thunder.

Αλλά το Gene Tryp ποτέ δεν λανσαρίστηκε. "Δεν μπορέσαμε να πάρουμε αρκετά χρήματα", λέει ο McGuinn με απογοήτευση. "Ο Ζακ είχε πολύ υψηλά πρότυπα παρουσίασης. Ήθελε ένα πραγματικό ποτάμι να διασχίζει τη σκηνή. Υπήρξε επίσης αντίσταση από το κατεστημένο του Broadway. Θυμάμαι ότι επρόκειτο να το δει ο [θρυλικός παραγωγός του Broadway] David Merrick που αγανάκτησε για τη συμμετοχή του Ζακ στο Ω! Καλκούτα! Ήταν η παλιά φρουρά ενάντια στους νεαρούς νεοφερμένους". Οι νεοφερμένοι έχασαν. "Αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι η παραγωγή δεν επρόκειτο να συμβεί", συνεχίζει ο McGuinn, "σκέφτηκα, 'Τα τραγούδια αυτά είναι πάρα πολύ καλά για να χαθούν' και έβαλα στο (Untitled), όσα μπορούσα".

​

Τα πέντε κομμάτια που ηχογραφήθηκαν για το άλμπουμ είναι όλα μόνιμες αιτιολογήσεις της "πίστης" του McGuinn στο Gene Tryp. Το "Chestnut Mare"/Καστανή Φοράδα, με τις πλούσιες κιθάρες του και τη συγκλονιστική έκφραση της ομορφιάς και της υπερηφάνειας του ζώου, καθώς και οι γοητευτικές μπαλάντες, "All The Things" και "Just a Season", είναι από τα καλύτερα τραγούδια του McGuinn, ως Byrd ή σόλο καλλιτέχνης. Ο Terry Melcher διάλεξε να ανοίξει το (Untitled), μια ζωντανή έκδοση για το "Lover Of The Bayou". Ένα σπάνιο δείγμα ροκ των βάλτων από τους Byrds, ήταν περισσότερο αξιοσημείωτο για τα καυστικά φωνητικά του McGuinn και τη νευρώδη κιθάρα του White. Στο κομμάτι, απεικονιζόταν ο Gene Tryp, μια τολμηρή αλεπού των βάλτων, σαν λαθρέμπορος όπλων και οινοπνευματωδών κατά την περίοδο του Αμερικάνικου εμφύλιου. Το ερωτικό τραγούδι "Kathleen's Song", δεν κυκλοφόρησε, μέχρι το Byrdmaniax.

Είχα ακούσει, όλα τα προηγούμενα αριστουργήματα των Byrds και ξεκίνησα να ακούω το (Untitled) με χαμηλές προσδοκίες. Βέβαια το, άκρως δελεαστικό για μένα, εξώφυλλο δεν μου επέτρεψε να το αγνοήσω. Γεγονός, πάντως ήταν, ότι από το πρώτο κομμάτι, το "Lover Of The Bayou", η έκπληξη ήταν ισχυρή και διατηρήθηκε μέχρι την τελευταία νότα, του τελευταίου κομματιού. Πέρα από την ιστορία του δίσκου που μόλις διαβάσατε, υπάρχει και μια άλλη προσωπική ιστορία που συνδέεται μ' αυτόν. Εκείνο που μπορεί να ειπωθεί εδώ, λόγω συγκυρίας, είναι ότι η πρώτη αυτή ακρόαση έγινε κάποια παραμονή Πάσχα, στα τέλη των '70ς.

Στον δικό μου ...που συμμετείχε στην "ιστορία", αλλά επιμένει να διαβάζει ανώνυμα τις παρουσιάσεις!
Καλή Ανάσταση, σ' όλους σας, μεταφορικά και κυριολεκτικά...

Πίτα γατόψαρου σε μια τσάντα τελετουργιών
Είμαι ο εραστής του βάλτου
Σημάδεψε την πόρτα σου με ένα μισοβρεγμένο κουρέλι
Είμαι ο εραστής του βάλτου
...​

(*****, πηγές: εξώφυλλο, en.wikipedia.org, David Fricke, Johnny Rogan)

Οι Byrds, ζωντανά επί σκηνής στο Λονδίνο το 1971​

 

[grio]

Έπος...

- Lover of the Bayou -
Ladies and gentlemen let's have a fine hand for The Byrds...

- Eight Miles High - 9/23/1970 - Fillmore East -

 

[grio]

Πρόσθετες φωτο

που δεν μπήκαν στα κείμενα...

​

 

[timaios]

Το αφιέρωμα σου είναι όαση στους χαλεπους καιρούς,μεγάλωσα με αυτά τα αξιόλογα ακούσματα...καί ένα δικό μου.Τίποτα δεν κοσμεί την Ομορφιά!!!μονο την Περιγράφει..Σε ευχαριστώ από καρδιάς.

 

[Γιώργος Κουν.]

Greg, δεν τόχα πως το (untitled) έπαιζε άλφα εθνική...
Για Βyrds πάντα.

 

[grio]

@ timaios, φίλε μου, σ' ευχαριστώ πολύ.

Τζορτζ, και ακόμη πιο ψηλά, επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ!

 

[opsim]

Εξαιρετικός για μία ακόμα φορά Γρηγόρη και στο μέρος της "ιστορικής'' αναφοράς της δημιουργίας του δίσκου αλλά και στο μέρος των δικών σου εντυπώσεων για αυτόν.
Καλό Πάσχα φίλε

 

[grio]

Πάνο μου, να 'σαι καλά.
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση.

 

[sokmav]

Ωραία πράγματα...
Γρηγόρη,εξαιρετικό για ακομα μια φορα.
Καλή Ανάσταση!

 

[grio]

Σωκ, ευχαριστώ.
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση.

 

[Cicadelic Ranger]

Καλα το θυμομουν οτι ενας των Byrds ηταν στους 12 του πυρηνικου σου καταφυγιου

 

[Νότης]

Μετά το αγαπημένο μου Preflyte, το Untitled κάνει τους Byrds αναγκαίους για πάντα. Όταν επιλέγω να τους ακούσω ξεκινάω απ' αυτό. Τώρα βέβαια υπάρχει ένα κατακαθισμένο συναίσθημα, αλλά δεν ξεχνιέται η πρωτοδεύτερη ακρόαση... Ευχαριστούμε.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Το πιο αγαπημένο μου κατ εξοχήν Αμερικάνικο γκρουπ: χερουβείμ -για όσο τουλάχιστον ήταν μαζί τους ο Crosby- υπερβατικά υπέροχοι και ευεργετικά άτρωτοι από την τέχνη. Το Untitled ήταν ο πρώτος δίσκος τους που έφτασε στα χέρια μου, 1971 ή 72, τον δανείστηκα από φίλο που ο πατέρας του ήταν διπλωματικός υπάλληλος και ταξίδευε στην Ευρώπη. Δεν ήξερα τότε ότι ήταν το Κύκνειο Ασμα τους. Κόλλησα. Επαιζε ολημερίς με "καπάκι" το Layla, το Plastic Ono Band, το Pendulum και το Starsailor.
"Κάτθανε Διαγόρα! Ουκ ες Ολυμπον αναβήσει!" :worshippy: