Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν υπάρξει αψιμαχίες με θέμα την ποιότητα των γκρουπ του σήμερα και την κατωτερότητα τους μπροστά στους ''πατέρες'' του ροκ. Υπάρχει μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που υποστηρίζει ότι από τα τέλη των 70s και των 80s δεν υπάρχουν σπουδαίες μπάντες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Προσωπικά διαφωνώ αλλά πιστεύω ότι επειδή στο είδος υπάρχει κορεσμός, οι μπάντες που ξεχωρίζουν και που έχουν τα φόντα να αποκαλλούνται ''μεγάλες'', πρώτα απ όλα έχουν προσωπικότητα. Μία τέτοια μπάντα είναι οι Tool, με το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς τους να είναι το Aenima.
Οι Tool σχηματίστηκαν το 1990 στο Λος Άντζελες. Οι πρώτες δουλειές τους ήταν πολύ σκοτεινές κι ακατέργαστες καθώς ανήκαν σ ένα είδος metal το οποίο δεν είχε μέχρι πρότεινως εμφανιστεί. Σύντομα όμως άλλαξαν πορεία και οι δίσκοι τους έγιναν εμβλήματα του σύγχρονου ροκ. Το Aenima - που βγήκε το 1996- είναι ο πρώτος δίσκος σε αυτή τη μεταστροφή της μπάντας προς το ροκ. Η φύση του δίσκου είναι τέτοια που κάνει πολύ δύσκολο το χαρακτηρισμό του. Αφ ενώς, οι επιρροές που εντοπίζει κανείς στο δίσκο και η εναρμόνιση τους σε ένα συγκεκριμένο ήχο είναι κάτι το απίστευτο. Rock,ethnic,reggae και ένα σωρό άλλα στοιχεία ενωμένα και γραμμένα υπο ψυχεδελικό πρίσμα, με έκδηλη jazz νοοτροπία ανα φάσεις. Αφ ετέρου, όπως και όλοι οι δίσκοι των Tool, όταν τον ακούς, σε κάνει να νομίζεις ότι απέναντι σου έχεις ένα ζωντανό πλάσμα το οποίο αλλάζει συνεχώς μορφές. Αυτό βασικά συμβαίνει επειδή ο κάθε μουσικός φροντίζει να αλλάζει τον καμβά πάνω στον οποίο δημιουργεί αλλά και επειδή διαθέτει μοναδικά υλικά και ξεχωριστή νοοτροπία. Κάθε μέλος τον Tool έχει μία ευδιάκριτη προσωπική πινελιά στο τρόπο που δουλεύει. Ο καθένας τους αυτοσχεδιάζει και όχι μόνο καταφέρνει να είναι μοναδικός αλλά και να μη χάνεται μέσα στον αυτοσχεδιασμό του και να συνδυάζεται υποδειγματικά με τους άλλους τρείς. Το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό:Ψυχεδελικά riffs που περονιάζουν τα κόκκαλα, παιγμένα σε εναλλασσόμενους ρυθμούς, ''στημμένα'' γύρω από ένα αλλοπρόσαλλο μπάσο και ανεπανάληπτα drums, όλα εναρμονισμένα από μία διαπεραστική φωνή που τραγουδάει πραγματικά μυστήριους στίχους. Και το πιο αξιοθαύμαστο απ όλα ; Οι τύποι καταφέρνουν μέσα σ όλο αυτό το χάος να είναι τόσο άμεσοι που κυριολεκτικά νιώθεις ότι πνίγεσαι σε έναν ωκεανό συναισθημάτων της σκοτεινής πλευράς του ψυχισμού σου. Από την παραμόρφωση της Gibson μέχρι τον τόνο της φωνής του Maynard, όλα είναι τόσο προφανή όσο και απρόλεπτα.
Πρόκειται για ένα δίσκο που αποτελεί ένα μεγαλόπρεπο πάντρεμα ενός είδους αφηρημένης τέχνης με την ψυχρή λογική ενός αρχιτεκτονικού αριστουργήματος και (κατα τη δική μου γνώμη πάντα)ένα από τα μεγαλύτερα διαμάντια του νέου ροκ. Έγκλημα να μη το έχει ακούσει όποιος ψάχνεται, έστω και ενημερωτικά...
P.S. Chief δοκίμασε το κι εσύ...αυτό ίσως σε γοητέψει ακόμα κι εσένα...:grinning-smiley-043
Last edited:
