A brief introduction to CAN

[Δημοκηδής]

είσαστε όλοι παλαβοί .... καλή χρονιά .... happy new ears ....

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Soundtrack ( 1970 ) 4,5 (...και ακόμη οριμάζει...)
Tago mago ( 1971 ) 5 (...παρομίως...)
Ege Bamyasi ( 1972 ) 5 (καθαρό)
Future Days ( 1973) 4
Landed ( 1975 ) 3

...και συμφωνώ με τον Κώστα! Μετά τον Ντάμο ...δεν

Πάντως, με τα δείγματα που έχω ακούσει από τη σόλο δουλειά του Czukay (σε ακροάσεις στου Ντοκ), περιμένω κάτι τουλάχιστον απίστευτο (και συνάμα δύσκολο).

Άντε να δούμε, μάλλον από Παρασκευή το χτυπάω.

Δεν βρίσκω πολλά κοινά των Can με τον ζουκάι. Αν και ακούγεται φρέσκος, ζωντανός & περιπετιώδης, δεν θα τον έβαζα δίπλα τους. (3,5/5)

είσαστε όλοι παλαβοί .... καλή χρονιά .... happy new ears ....

Είσαι και φαίνεσαι :eviltongue:

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ρε τέρατα !:guitarist:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

είσαστε όλοι παλαβοί ....

what does a decent boy like you is doing in a place like this, huh? :Banane0: :flipout: :ADFADF1:

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: A brief introduction to CAN

μια βοηθεια γιατι ειμαι λιγο πισω απο σας
εχω το σαουντρακ τις μπαμιες και το θρυλικο ΤΑΓΚΟ
το μπαμπαλουμπα δεν το γνωριζω ...πρεπει οπωσδηποτε να το παρω ?
διαφερει ο ηχος απο τα αλλα ? και που ?
στα μετα υπαρχει πτωση ?...


η να μεινω οπως εχω μην μου χαλασει ο μυθος





.

φίλε το μπαμπαλούμα είναι μπαλαφάρα ολκής....
έχει τόση σχέση με το Tago όσο το Α με το Ω και επειδή και τα δυό είναι ακρογωνιαίοι λίθοι του αλφαβήτου (πως τα λέω ο άτιμος, με βρήκε στις καλές μου το 2009...:grinning-smiley-043) ας πούμε το Α με το @ ή με το &.

Καμμία μα ΚΑΜΜΙΑ σχέση. Μόνο όσοι είναι πιστοί φανς του είδους μπορεί να καταλάβουν ότι πρόκειται γιά το ίδιο συγκρότημα.
Και μην ακούς ούτε το pitchfork, και αυτοί κριτικοί της σειράς είναι όπως ο άλλος ο καραγκιόζης που είπε ο Ντοκ, ούτε τον Σκαρούφη.
Όλοι έχουν μιά .....γνώμη.
Βέβαια και εγώ σήμερα μετά από 30 και χρόνια ίσως να πω ότι είναι αξιόλογος δίσκος, αλλά γιά can......όχι. Θλιβερή αρχή degradation....

Τώρα γιά τον Guybrush. Μιά από τα ίδια. Μην συγκρίνεις τον Czukay και τις προσωπικές του δουλειές με τους can.
Στον συγκεκριμένο που ακούσατε στην έκθεση μοιάζει ο ήχος επειδή έχει σαμπλάρει (ΟΚ θεϊκά) τις καλύτερες στιγμές των can και μάλιστα αυτό ισχύει σε 2 άντε τρία βασικά κομμάτια του προσωπικού του δίσκου. Ο υπόλοιπος γιά τα αυτάκια μου ...δεν λέει. Αλλά αρκούν 5 λεπτά masterwork να τεκμηριώσουν τον master.


Καλή χρονιά σε όλους

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: A brief introduction to CAN

Το Babaluma είναι το oeuvre majeure τους , ομού μετά του tago mago ( για αυτό μ' αρέσουν οι βαθμολογίες τύπου pitchfork : 10 στο ένα , 9,75 - 9,85 στο άλλο ):flipout:

Αμα σας πω , ότι μόλις τώρα κατάλαβα ότι εννοώ το Future Days και γράφω Babaluma :bang::bang::frusty::frusty::nounder:

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑΑΑΑ

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Απάντηση: A brief introduction to CAN

φίλε το μπαμπαλούμα είναι μπαλαφάρα ολκής....
έχει τόση σχέση με το Tago όσο το Α με το Ω και επειδή και τα δυό είναι ακρογωνιαίοι λίθοι του αλφαβήτου (πως τα λέω ο άτιμος, με βρήκε στις καλές μου το 2009...:grinning-smiley-043) ας πούμε το Α με το @ ή με το &.

Καμμία μα ΚΑΜΜΙΑ σχέση. Μόνο όσοι είναι πιστοί φανς του είδους μπορεί να καταλάβουν ότι πρόκειται γιά το ίδιο συγκρότημα.
Και μην ακούς ούτε το pitchfork, και αυτοί κριτικοί της σειράς είναι όπως ο άλλος ο καραγκιόζης που είπε ο Ντοκ, ούτε τον Σκαρούφη.
Όλοι έχουν μιά .....γνώμη.
Βέβαια και εγώ σήμερα μετά από 30 και χρόνια ίσως να πω ότι είναι αξιόλογος δίσκος, αλλά γιά can......όχι. Θλιβερή αρχή degradation....

Τώρα γιά τον Guybrush. Μιά από τα ίδια. Μην συγκρίνεις τον Czukay και τις προσωπικές του δουλειές με τους can.
Στον συγκεκριμένο που ακούσατε στην έκθεση μοιάζει ο ήχος επειδή έχει σαμπλάρει (ΟΚ θεϊκά) τις καλύτερες στιγμές των can και μάλιστα αυτό ισχύει σε 2 άντε τρία βασικά κομμάτια του προσωπικού του δίσκου. Ο υπόλοιπος γιά τα αυτάκια μου ...δεν λέει. Αλλά αρκούν 5 λεπτά masterwork να τεκμηριώσουν τον master.


Καλή χρονιά σε όλους

σε πιστευω απολυτα ...καλα ειμαι μ αυτα δεν νομιζω οτι χρειαζομαι τιποτα αλλο


.

 

[Δημήτρης Ν.]

το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το Soon Over babaluma δεν έχει καμμία σχέση , ας πούμε με το Tago mago , ως μουσική , αυτό δεν σημαίνει πως είναι μπαλαφάρα ολκής - όπως αβασάνιστα ειπώθηκε από τον Μήτσο λίγο πιό πάνω. Το ότι οι Can άλλαζαν σταδιακά προσανατολισμό , μετά την μπάμια , αγγίζοντας τα όρια ενός αιθέριου " συμφωνισμού" με το Future Days και μιας αριστοκρατικής κομψότητας με το Babaluma , δεν ήταν αρνητικό. Το τελευταίο ειδικά παρουσιάζει μια τόσο ποικίλη παλέττα ήχων , επιρροών και στυλ , φέροντας ταυτόχρονα την σφραγίδα του μοναδικού "ηχου Can" , ωστε να τοποθετείται άνετα δίπλα στις κορυφαίες δημιουργίες τους .
Από το υπνωτικό Dizzy Dizzy , στο γοητευτικά υπαινικτικό μιας φελλινικής ατμόσφαιρας Come sta la luna , στο ξέφρενο τζαζυ Splash κι από κεί στο Chain reaction με το αρχέγονο tribal ρυθμό του (με τον Liebezeit να παίζει όπως πάντα τις κάλτσες του ),και τέλος στο Quantum Physics ένα χαλαρό προάγγελο ενός επερχόμενου ambient techno , βρίσκω αρκετά δύσκολο έως αδύνατο να αντισταθώ στην αριστοκρατική decadence αισθητική του , στην εκλεπτυσμένη γοητεία του και στη φινέτσα του .

 

[Δημήτρης Ν.]

Σε ένα παλιό ΗΧΟ του '88 o Tάσος Σακκάς , παρουσιαζοντας το Can -και απο κάποιο σημείο γνωστό και ως Inner Space - μια ομολογουμένως ατυχή στιγμή τους με τον Czukay να έχει ήδη αποχωρήσει , αναφέρει : "Ο δίσκος , αναγκαστικά δεν μπορεί παρά να αξιολογηθεί αυστηρά με βάση την προσφορά των Can. Ακριβώς όμως επειδή αυτοί οι τελευταίοι ήταν ένα από τα αισθαντικότερα σύνολα που εμφανίστηκαν ποτέ , αποκτά ένα ενδιαφέρον μεγαλύτερο από αυτό που αντικειμενικά έχει " **** (´με άριστα τα 7 , τότε )
Σοφές κουβέντες για έναν από τους "χειρότερους" δίσκους τους ( με την εξαίρεση του Out of Reach , το οποίο , ούτως ή άλλως εχουν αποκηρύξει και οι ίδιοι οι Can και δεν το επανακυκλοφόρησαν σε νέα remastered εκδοση του στην εταιρία τους [Spoon] όπως όλα τα υπόλοιπα ) . Η ουσία είναι πως ακόμα κι η τυχόν ηχογράφηση τους την ώρα που αλλάζουν κάλτσες είναι πιό ενδιαφέρουσα από τον καλύτερο δίσκο πολλών , μα πάρα πολλών άλλων .

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: A brief introduction to CAN

Σε ένα παλιό ΗΧΟ του '88 o Tάσος Σακκάς , παρουσιαζοντας το Can -και απο κάποιο σημείο γνωστό και ως Inner Space - μια ομολογουμένως ατυχή στιγμή τους με τον Czukay να έχει ήδη αποχωρήσει , αναφέρει : "Ο δίσκος , αναγκαστικά δεν μπορεί παρά να αξιολογηθεί αυστηρά με βάση την προσφορά των Can. Ακριβώς όμως επειδή αυτοί οι τελευταίοι ήταν ένα από τα αισθαντικότερα σύνολα που εμφανίστηκαν ποτέ , αποκτά ένα ενδιαφέρον μεγαλύτερο από αυτό που αντικειμενικά έχει " **** (´με άριστα τα 7 , τότε )
Σοφές κουβέντες

μην μου λές τέτοια εμένα, Ντοκ: είσαι μικρός και δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις πως ήταν να μεγαλώνεις παρέα με τους Stones, να περιμένεις κάθε δίσκο τους περίπου σαν ιδεολογικό μανιφέστο, χειρότερα κι απ τους κομμουνιστές με τα Συνέδρια και τις Διεθνείς τους. Ποιό punk και ποιοί Sex Pistols τώρα... μιλάμε για μετάληψη των αχράντων μυστηρίων.
Κι έρχεται το 1976. Και είμαι 22. Και βγάζουν το Black & Blue. "Hot Stuff!" ακκιζόταν ο φρόντμαν, σαν τη γριά κοκότα, κι εμείς νιώθαμε σαν το φακίρη που του φτύνουν το είδωλο ή τον ιερέα που του πετάνε τον άγιο άρτο στους ανέμους. Εκαψα το βινύλιο τελετουργικά παρέα με 2 άλλους μουρλούς τότε - those were the days.
Η πλάκα είναι πως το ακούω τώρα και λέω "διάολε...δεν ήταν καθόλου κακό σε σχέση με ό τι άλλο κυκλοφορούσε γύρω του...".

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

1977. O Peter Frampton κυκλοφορεί το νέο δίσκο του. "Ι'm In You".
O Lester Bangs γράφει την κριτική του δίσκου στο Creem.
Μία φράση μόνο: "Call the exorcist!". :worshippy:

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: A brief introduction to CAN

1977. O Peter Frampton κυκλοφορεί το νέο δίσκο του. "Ι'm In You".
O Lester Bangs γράφει την κριτική του δίσκου στο Creem.
Μία φράση μόνο: "Call the exorcist!". :worshippy:

το ανέφερε και ο Ζήλος στην τότε κριτική του συγκεκριμένου δίσκου στον ΗΧΟ . Those were the days .

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Απάντηση: A brief introduction to CAN

μην μου λές τέτοια εμένα, Ντοκ: είσαι μικρός και δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις πως ήταν να μεγαλώνεις παρέα με τους Stones, να περιμένεις κάθε δίσκο τους περίπου σαν ιδεολογικό μανιφέστο, χειρότερα κι απ τους κομμουνιστές με τα Συνέδρια και τις Διεθνείς τους. Ποιό punk και ποιοί Sex Pistols τώρα... μιλάμε για μετάληψη των αχράντων μυστηρίων.
Κι έρχεται το 1976. Και είμαι 22. Και βγάζουν το Black & Blue. "Hot Stuff!" ακκιζόταν ο φρόντμαν, σαν τη γριά κοκότα, κι εμείς νιώθαμε σαν το φακίρη που του φτύνουν το είδωλο ή τον ιερέα που του πετάνε τον άγιο άρτο στους ανέμους. Εκαψα το βινύλιο τελετουργικά παρέα με 2 άλλους μουρλούς τότε - those were the days.
Η πλάκα είναι πως το ακούω τώρα και λέω "διάολε...δεν ήταν καθόλου κακό σε σχέση με ό τι άλλο κυκλοφορούσε γύρω του...".

Οσον αφορά στους Stones δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου. Είμαι μικρός . Εκείνη την εποχή - το πρωτο Stones που αγόρασα ήταν Goat's Head Soup , μόλις κυκλοφόρησε 1973 , και ένας από τους πρώτους 15-20 δίσκους που απέκτησα στη ζωή μου - ακουγα μόνον τα γρήγορα κομμάτια ( Silver train , Star Star , Doo doo doo , A 100 years ago ) κι αυτό ήταν όλο. Για να πω την αλήθεια προτιμούσα χίλιες φορές τους Deep Purple. Τους θεωρούσα πιό ροκ . ( Για Βeatles φυσικά ούτε με σφαίρες τότε - τραγουδάκια για κοριτσάκια ) . Το Black & blue , το πήρα κι αυτό , άμα τη κυκλοφορία του σε ελληνικό . Τα Hot Stuff και Hey Negrita τα λάτρεψα - βλέπεις δεν είχα ιδεολογικό μπούσουλα στη μουσική , οπότε όταν ο ρυθμός με κατελάμβανε , τον λάτρευα . Kάτι άλλες αργές σούπες ( Melody , Cherry on baby , Fool to cry) σήκωνα τη βελόνα . Ακόμα την σηκώνω :flipout: .

Οσον αφορά τον παραλληλισμό με τους Can , δεν πολυκατάλαβα .

Πάντως δίσκο έχω κάψει κι εγώ . Το Sladest -νομίζω έτσι λεγόταν -των Slade . Κι έχω παίξει κι ένα δίσκο του Ντέμη Ρούσου με βελόνα ραψίματος ( σακοράφα) για να δω αν ακούγεται .

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: A brief introduction to CAN

βλέπεις δεν είχα ιδεολογικό μπούσουλα στη μουσική ,

Οσον αφορά τον παραλληλισμό με τους Can , δεν πολυκατάλαβα .

ιδεολογικό μπούσουλα καλώς ή κακώς είχα πάντα: Αυτό και όχι Εκείνο, γι αυτόν και γι αυτόν το λόγο. Αλλιώς, στις καλές της, θα μπορούσε να με ξεσηκώσει και η μπάντα της Χωροφυλακής...

ο παραλληλισμός με τους Can...σωστά δεν τον κατάλαβες, εγώ δεν διατύπωσα καλά: εννοούσα δεν κόλλωσα να αποκαθηλώσω κοτζάμ Stones, θα κόλλωνα στους Can;

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

...και για να σε προλάβω: μπορώ να σου πώ τους 4 καλύτερους δίσκους των Can. Με τους Stones θα πρέπει να γίνεις πιο συγκεκριμένος: τους 4 καλύτερους με τον ξανθό; ή με τον Mick Taylor; ή με τον Ron Wood;

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: A brief introduction to CAN

...και για να σε προλάβω: μπορώ να σου πώ τους 4 καλύτερους δίσκους των Can. Με τους Stones θα πρέπει να γίνεις πιο συγκεκριμένος: τους 4 καλύτερους με τον ξανθό; ή με τον Mick Taylor; ή με τον Ron Wood;

το οποίο εφαρμοζόμενο στους Can , λέει : τους καλύτερους με τον Damo , ή xωρίς τον Damo , ή με τον Gee ; :flipout::flipout:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: A brief introduction to CAN

το οποίο εφαρμοζόμενο στους Can ,

den efarmozetai στους Can kardia mou: δεν υπάρχουν Can χωρίς τον Damo -bye- :ernaehrung004:

 

[supersonic]

ερώτηση κρίσεως...
αν υπάρχουν stones χωρίς έναν του διδύμου jagger και φοινικόπαιδου, τότε ποιοί stones θα μπορούσαν να είναι αυτοί?
χωρίς τον jagger ή χωρίς τον Richards ?

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

ερώτηση κρίσεως...
αν υπάρχουν stones χωρίς έναν του διδύμου jagger και φοινικόπαιδου, τότε ποιοί stones θα μπορούσαν να είναι αυτοί?
χωρίς τον jagger ή χωρίς τον Richards ?

πρώτη μου αντίδραση ήταν να σου πώ "χωρίς τον jagger!"...αλλά...έχεις ακούσει τα προσωπικά του Richards; Mπλιάχ! :bang:

τι να πώ βρε αρχηγέ :nounder:...αυτό είναι ένα από εκείνα τα καλούπια που δεν σπάνε
εγώ τους άκουγα και δεν είχα κανένα πρόβλημα μέχρι που άλλαξαν μπασίστα
ο παλιός, ο pussy addict, ήταν Δωρικός, ότι πρέπει για τον ήχο τους.
τώρα αυτός ο καινούργιος...πολλοί δακτυλισμοί και runs πάνω στο τάστο αδελφέ...δεν μπορώ να τον καταπιώ. να πάει να παίξει τζάζ, το πληρωμένο πιστόλι, τι δουλειά έχει εδώ; :icon15:
είναι όπως οι Who και οι Zep που -ορθώς- αποφάσισαν ότι δεν κάνουν με άλλους ντράμερς: αυτοί που είχαν, ήταν οι μοναδικοί.

 

[supersonic]

ήταν pussy addiect ε ?
δεν τόξερα....

πάντως είναι φάση να τους βλέπεις να παίζουν I wanna be your man στην ανθολογία, καθώς και γενικά hanging around με τους τέσσερις...
Και όπως λέγανε δεν τους χώριζε τίποτα γενικώς...
Εχει μπόλικη ειλικρίνεια γενικώς....

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

ήταν pussy addiect ε ?
δεν τόξερα....

πάντως είναι φάση να τους βλέπεις να παίζουν

ο μπασίστας ήταν ο πιο pussy addict από όλους. κράταγε και ...σκόρ, τό'χει δημοσιεύσει στο βιβλίο του.
φάση έχουν και στο shine a light, την ταινία του Σκορσέζε. 63 χρονών γέροι, για σκέψου...δεν τους φαίνεται πάντως. ο Κηθ λέει "εγώ κι ο Γούντ, καθένας μόνος του, σαν κιθαρίστες είμαστε για τα μπάζα...και οι δύο μαζί όμως, θέλουμε άλλους 10, να τους φάμε για μπρέκφαστ στην καθησιά μας..."