Ο καιρός πέρασε, το βινύλιο ως μέσο απαξιώθηκε και καταργήθηκε, (περίπου), νέα φορμά , η μουσική άλλαξε όπως πάντα αλλάζει ανάλογα με την εποχή, αλλά η ζήτηση για ποπ μουσική της χρυσής εποχής του 20ου αιώνα καλά κρατεί.
Οι εταιρίες που έχουν τα εμπορικά δικαιώματα της μουσικής αυτής, που κοιμήθηκαν τον "ύπνο του δικαίου" για μεγάλο διάστημα, ξαφνικά αφυπνίστηκαν και ξαναμπήκαν στο βάσανο της παραγωγής του (καταργημένου) βινυλίου, καβαλώντας το κύμα της εποχής, που οι έρευνες και πάσης φύσεως στατιστικές δείχνουν να διατηρεί την ορμή του. Αλλά μπήκαν "άτσαλα".
Με τα βάρη χαρτιού και πλαστικού καλά το πήγαν, αλλά τα πάσης φύσεως remastared στη πλειοψηφία τους υπολείπονταν ηχητικά.
Και επειδή οι ασχολούμενοι ιθαγενείς και καλύτερα μηχανήματα μπορούν και έχουν και κάποια αναλογική δισκοθήκη διατηρούν για να κάνουν τις συγκρίσεις, δεν ψήθηκαν.
Και ενώ εν τω μεταξύ οι πάσης φύσεως μικρές audiophile εταιρίες πολλαπλασιάζονται και οι εκδόσεις τους εξαντλούνται σε χρόνο dt, οι μεγάλες, αφειδώς παρέχουν την πρώτη ύλη στις μικρές ώστε να μπορούν άνετα να πουλάνε τους Doors πχ. με 200$ το κομμάτι.
Και ρωτώ: έχει εμπορική λογική αυτό το πράγμα;
Η αγορά μπορεί να μην είναι τεράστια όπως στο παρελθόν, υπάρχει όμως και κυρίως υπάρχει κέρδος όπως αποδεικνύεται χρόνια τώρα. Τι είναι αυτό που κάνει μιαν εταιρία που νόμιμα κατέχει το προϊόν, το οποίο έχει ζήτηση, να το παραχωρεί σε μια άλλη εταιρία προς ρετουσάρισμα και πώληση σε αστρονομικά νούμερα.
Η μεγάλη εταιρία δηλαδή, δεν έχει την τεχνογνωσία να κάνει την ίδια δουλειά απο την αρχή μέχρι το τέλος; Να πουλήσει και πιο προσιτά και να της μείνουν τα κέρδη; Παραδέχεται έμμεσα δηλ πως
"εγώ μέχρι αυτήν την ποιότητα μπορώ να βγάλω, αν θέλεις καλύτερη πήγαινε δίπλα στην μπουτίκ" ;;
Υπάρχει ένα στοιχείο στατιστικής στο discogs που επιγράφεται want. Λέει πολύ απλά, πόσοι θέλουν (δυνητικά) έναν τίτλο για προσθήκη στη συλλογή τους.
Ακόμη και αν πιστέψουμε το ακραίο, πως ο αρμόδιος manager της Columbia , Sony, κλπ. δεν έχει ιδέα ποιοί είναι οι Simon and Garfunkel και Santana, που έχει στο θησαυροφυλάκιό του, η στατιστική της παγκόσμιας πλατφόρμας για καθέναν απο τους δύο δίσκους, δείχνει περι τους 63.000 "ενδιαφερόμενους". Βάλτε καλλιτέχνες και δίσκους της αρεσκεία σας για διαπιστώσεις. Δεν την νοιάζει την εταιρία να ικανοποιήσει κάποιους απο τους "ενδιαφερόμενους" και να κονομήση; Δεν καταλαβαίνω...
Αυτό ακριβώς έκανε η Blue Note, υπο το νέο της managment, μετά απο χρόνια απαξίωσης του θησαυρού της. Και το έκανε με τεράστια επιτυχία. Που σημαίνει πως μπορείς να προσλάβεις κορυφαίους για να σου κάνουν τη δουλειά, που ο πελάτης σου είναι έτοιμος να σου την πληρώσει σε τιμή που είναι "γήϊνη", ωστε να μπορεί να αγοράσει και την επόμενη, την επόμενη κλπ