Audiophile (?) records: Μέσο υψηλής πιστότητας ή περιουσιακό στοιχείο;

[Γιώργος Κουν.]

Με αφορμή τη συζήτηση στο δίπλα νήμα σχετικά με την περίπτωση MoFi, έκανα μια μικρή έρευνα στο discogs και για δύο εντελώς τυχαία δείγματα βρήκα αυτά:
Η επανέκδοση της παραπάνω εταιρίας του Bridge Over Troubled Water των Simon and Garfunkel, πωλείται Mint στα 400€
Η επανέκδοση του Abraxas των Santana πωλείται μόνο στα 6000$ !!!

 

[superfly]

Η επανέκδοση του Abraxas των Santana πωλείται μόνο στα 6000$ !!!

Να πάρουμε δυο τρία να μας βρίσκονται;

 

[Haagenti]

Χάλια μαύρα..Και εγώ ο καψερός δεν ψάχνω για audiophile...Μάλλον το αντίθετο.

Dragged Into Sunlight - Hatred For Mankind

View credits, reviews, tracks and shop for the 2011 Vinyl release of "Hatred For Mankind" on Discogs.

www.discogs.com

 

[superfly]

Χάλια μαύρα..Και εγώ ο καψερός δεν ψάχνω για audiophile...Μάλλον το αντίθετο.

Dragged Into Sunlight - Hatred For Mankind

View credits, reviews, tracks and shop for the 2011 Vinyl release of "Hatred For Mankind" on Discogs.

www.discogs.com

Mα δεν είναι μόνο τα audiophile ακριβα...

 

[Γιώργος Κουν.]

Η επίσημη κατάργηση του δίσκου βινυλίου απο τις μεγάλες εταιρίες είναι μια πονεμένη και χιλιοειπωμένη ιστορία.
Η επιμονή ενός μεγάλου πληθυσμού μουσικόφιλων - που φαίνεται απο στατιστικές να γίνεται μεγαλύτερος- στο μέσο αυτό, σε όλη τη διάρκεια των "πέτρινων" του χρόνων, αξιοθαύμαστη.
Για ένα άλλο, πολύ μεγάλο πληθυσμό μουσικόφιλων, η παραπάνω ενασχόληση, απλά ακατανόητη.
Απο την άλλη, η μακροχρόνια αμηχανία αυτών που κρατάνε τα κλειδιά (εταιρίες) , αξιομνημόνευτη.

Το μέσο αποδείχτηκε ανθεκτικό στην "εξέλιξη" για πολλούς και διάφορους λόγους και αυτό που υπάρχει σήμερα είναι μια τεράστια αγορά παγκοσμίως που ασχολείται τόσο με το software όσο και με το hardware αναπαραγωγής του δίσκου βινυλίου.

Η ψηφιακή τεχνολογία, αν μη τι άλλο, ήρθε να απλοποιήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό όλη τη διαδικασία εγγραφής, αποτύπωσης, διανομής, ακρόασης της μουσικής. Αυτή η επανάσταση όμως, με τον τρόπο που πλασαρίστηκε αρχικά και επιβλήθηκε τελικά, χωρίς με κανένα τρόπο να είναι ώριμη, πόσο μάλλον "τεχνικά υπέρτερη" σύμφωνα την προπαγάνδα, "δαιμονοποιήθηκε" αυτομάτως, δίκαια ή άδικα και "μπήκε απέναντι" για τους αναλογικάριους.

Η συνέπεια ήταν κάποια στιγμή να υπάρξει ένα χάσμα, καθώς εξαιρετικά λίγες παραγωγές έβγαιναν πλέον και σε βινύλιο, οπότε συγκροτήματα αγαπημένα και σύγχρονα ήταν "διαγραμμένα" εφόσον δεν κυκλοφορούσαν σε "δίσκο".
Η εποχή της απαξίωσης του βινυλίου πάντως υπήρξε εξαιρετικά σύντομη. Η εποχή δηλαδή που πήγαινες στο Μοναστηράκι κι εύρισκες αμερικάνικα και εγγλέζικα αντίτυπα, σε τιμή κάτω του χώματος.

Μετά η ζήτηση αύξησε τις τιμές και άνθισε η αγορά του μεταχειρισμένου δίσκου, σε σημείο που τα καλά και πάντα ενημερωμένα στέκια μας να αδυνατούν πλέον να καλύψουν τη ζήτηση. Μπήκαν στο παιχνίδι και πολύ μεγάλες παγκόσμια αγορές και τα πράγματα γίναν ακόμη πιο δύσκολα.

 

[superfly]

Σκέψου να σαι στην Αμερική την εποχή που ξεφορτώνονταν όλοι τα πρώτης κοπής blue note τους για να τα πάρουν σε cd...
Οι Γιαπωνέζοι τους έπιασαν κότσο και τα αγόραζαν τσάμπα.
Τώρα άντε πάρτα...

 

[Γιώργος Κουν.]

Τότε ήρθαν και οι πρώτες επανεκδόσεις απο τις μεγάλες εταιρίες την ανάγκη ποιούσες φιλοτιμία;
Θυμάμαι στο Metropolis επανήλθαν τα bins για τα βινύλια, που μπαίναν βέβαια ως λιγοστά αραιά αραιά για να κάνουν μπούγιο. Κάποιο που είχα ακούσει πάντως απο αυτά, δεν είχε σχέση ούτε με την ελληνική έκδοση απο πλευράς ήχου

Στο μεταξύ διάφορες μικρές εταιρίες βγήκαν στο προσκήνιο ως συμπληρωματικές της MoFi (με δραστηριότητα απο τα τέλη των '70s) που παρείχαν και παρέχουν ως επι το πλείστον, κατ επίφαση ή πραγματικές audiophile επανεκδόσεις απο ποπ, τζαζ, ροκ των προηγουμένων δεκαετιών.
Η προσφορά είναι τεράστια. Πέφτεις πάνω σε ένα Blue Train του Coltrane που υπάρχει σε ξέρω γω πέντε αντίτυπα. Το ένα είναι ρώσικο, το άλλο ισπανικό, το άλλο δεν το γράφω, το άλλο χωρίς προέλευση, το άλλο europe και πάει λέγοντας.
Χωρίς να αναφέρεται -πλην των κλισέ "remastered"- ούτε η πηγή, ούτε το πού, ούτε το ποιός το έφτιαξε.
Οι τιμές βέβαια "λογικές". Οπότε λές, όσο "φόλα" και νάναι με κάτω απο κοσάρικο έχω πάρει δισκάκι 200 γραμμάρια και έχω και Κολτρέϊν, μη μου κουνηθεί και καμιά κουφάλα.

Στον αντίποδα υπάρχουν οι εταιρίες όπως η Mofi, η ΑΡ κλπ, που διαφημίζουν φούλ αναλογικές επανεκδόσεις, σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα, απο τα original master tapes με αυθεντικά εξώφυλλα, με τιμές όμως απο πολύ έως πολύ τσιμπημένες. Απο την στιγμή όμως που οι επανεκδόσεις αυτές γίνονται όχι απλά ανάρπαστες, αλλά κατόπιν κυκλοφορίας ακόμη και περιζήτητες (όπως έδειξα στο παράδειγμα της αρχής) σημαίνει ότι οι εταιρίες αυτές έχουν το κοινό τους και μάλλον είναι και αρκετό για να τις συντηρεί.

Το θέμα είναι, πόσο απο το κομμάτι της υπεραξίας αυτής αφορά τη μουσική καθευατή και πόση το hype.
Γιατί έχουν λόγο ύπαρξης αυτές οι εταιρίες;
Ρωτάω για να μιλήσει και κανένας άλλος και ξανατοποθετούμαι μετά

 

[supersonic]

είναι σίγουρα επένδυση.Δες τις τιμές στο discogs.
Αλλά όταν πουλάς πρέπει να έχεις μεγάλο κεφάλαιο να κάθεται.
Δες πχ μεγάλους έμπορους (the 'in' groove) που το παίζει hiendas και καλά. Σε προηγούμενο βίντεο έλεγε πως αγόρασε (για ένα κομμάτι ψωμί) τη δισκοθήκη του George Benson

Αλλά την ζήτηση την δημιουργούν οι ίδιες οι εταιρείες.
Εδώ η λίστα με τα επίμαχα της mofi που λένε ότι τα "ψηφιοποίησε".
Μετα το abraxas που ήταν πραγματικά limited, αρχισε να βγάζει πολύ περισσότερα. Οπότε δικαίως ο κόσμος που πήρε από τα λιγότερο limited φωνάζει. Οι πρώτοι τρίβουν τα χέρια τους.
Αλλο 2500 άλλο 7500


ULTRADISC ONE-STEP RELEASES[6]
ARTISTTITLENUMBER PRESSEDRELEASE YEAR
SantanaAbraxas 2500 2016
Bill EvansSunday at the Village Vanguard 3000 2017
Donald FagenThe Nightfly 6000 2017
Simon and GarfunkelBridge Over Troubled Water 7500 2018
Marvin GayeWhat's Going On 7500 2018
Stevie Ray VaughanTexas Flood 7000 2018
Bill Evans TrioPortrait in Jazz 6000 2019
Bob DylanBlood On The Tracks 9000 2019
Thelonious MonkMonk's Dream 6000 2019
YesFragile 7500 2019

 

[Γιώργος Κουν.]

Η βιομηχανία παραγωγής εγγεγραμμένης μουσικής, απευθύνθηκε διαχρονικά σε μια αγορά με τεράστια δυναμική. Αντιμετώπισε εξαρχής το δίσκο ως προϊόν, παρόλο που για τους πελάτες μουσικόφιλους η κτήση και η αναπαραγωγή ενός δίσκου σήμαινε τις περισσότερες φορές, απείρως περισσότερα. Και όσο ο κόσμος βρισκόταν στην εποχή της εξωστρέφειας και τις αφθονίας, το προϊόν πουλιόταν με κάποιο σεβασμό προς τον πελάτη, (στερεοφωνία, υψηλή πιστότητα, χοντρά εξώφυλλα, βαρύ πλαστικό).
Στην πορεία άρχισαν οι "περικοπές". Ανακυκλωμένα και λεπτά βινύλια, κακοτυπωμένα εξώφυλλα κλπ. Χώρια τις εγγραφές καθεαυτές που έγιναν πια σκέτο "λαχείο", ανάλογα και με τη χώρα αγοράς.

Η αμεριμνησία των εταιριών για το προϊόν τους, κυρίως στον τομέα των επανεκδόσεων, έβαλε στο παιχνίδι τρίτους όπως η Μo Fi, απο πολύ νωρίς, τέλη των 70's, που διέγνωσαν πως υπήρχε χώρος για κέρδος απο την πώληση μιας φροντισμένης έκδοσης ενός δίσκου, παρότι αυτός ο δίσκος μπορούσε ταυτόχρονα να πωλείται μαζικά απο την εταιρία που είχε τα δικαιώματά του.
Η συναίνεση των εταιριών στην δημιουργία μιας τέτοιας παράλληλης ελίτ αγοράς, ήρθε να ταιριάξει γάντι στην ανα-θεώρηση του στόχου της υψηλής πιστότητας που είχε υποτίθεται κερδηθεί, με την ανάδυση της τάσης του Hi end.

 

[Black Jack]

Η αγορά και συλλογή δίσκων βινυλίου, sacd και cd είτε αυτά είναι audiophile είτε όχι, είναι μια διαδικασία καταναλωτικής συμπεριφοράς που αφορά διαρκή καταναλωτικά αγαθά με χαρακτηριστικά πολυτέλειας. Από αυτό και μόνο συνάγεται το γεγονός ότι σε κάθε περίπτωση μπορούμε να μιλάμε για περιουσιακά στοιχεία ανεξαρτήτως της εμπορικής τιμής που αυτά μπορούν να πετύχουν ανά πάσα στιγμή στη αγορά μεταχειρισμένων (ας πούμε τη δευτερογενή). Πέρα από την εμπορική αξία υπάρχει και η αξία χρήσης, και εδώ κατά τη γνώμη μου βρίσκεται το βασικό ζητούμενο που προκύπτει από την ακρόαση της μουσικής γιατί φέρνει σε πρώτο πλάνο την ευεργετική επίδραση που μπορεί να έχει στην ψυχοσωματική υγεία και ισορροπία του ατόμου.

Από την άλλη μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι η συγκεκριμένη διαδικασία (καταναλωτική πάντα εφόσον δεν μιλάμε για νούμερα χονδρικής) δεν είναι σε καμία περίπτωση επένδυση, διότι επένδυση είναι αυστηρά η χρηματοδότηση νέων παραγωγικών-οικονομικών δραστηριοτήτων είτε ως αυτοσκοπός είτε με σκοπό τη δημιουργία νέου κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και υποδομών (εργοστάσια, δρόμοι, γέφυρες, δίκτυα, μηχανήματα παραγωγής νέων μηχανημάτων ή αγαθών) που θα αυξήσουν άμεσα ή έμμεσα το μέγεθος και την παραγωγική δυνατότητα μιας οικονομίας.

Θα αναρωτηθεί τώρα κανείς και με το δίκιο του: «καλά ρε συ μπλακτζάκιε γιατί γράφεις όλα αυτά τα κατανοητά ή ακατανόητα και βαρετά σε ένα νήμα που δημιουργήθηκε για να πει ο καθένας τη γνώμη του για το αγαπημένο χόμπι του μακριά από τις σκοτούρες και τη βαβούρα της πεζής πραγματικότητας;»

... και θα απαντούσα για να μην υπάρχει καμία ψευδαίσθηση ότι η συμμετοχή στη διαδικασία αγοράς και ακρόασης μουσικής με την ιδιότητα του ακροατή-συλλέκτη αφορά κάποιου είδους οικονομική επένδυση. Είναι «απλά» μια δραστηριότητα «σπατάλης» του ελεύθερου χρόνου (και χρήματος) που μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει ως μια διαδικασία ψυχαγωγίας, προσωπικής αναζήτησης, απομάκρυνσης από την πραγματικότητα ή κοινωνικοποίησης, ψυχικής αναπλήρωσης, αυτομόρφωσης και αυτοβελτίωσης, είναι σε τελική ανάλυση μια αισθητική επένδυση. Μια κατάσταση που υπάρχει παράλληλα αλλά και σε αντιπαραβολή με την καθημερινότητα της επιβίωσης. Μια δικλείδα ασφαλείας και αποσυμπίεσης που ομορφαίνει τη ζωή, μια ευκαιρία για διαφυγή από νόρμες συμπεριφοράς που ανάγονται και ανάγουν τα πάντα στο ορθολογικό πρότυπο του homo economicus. Αγοράς μουσικής και ενασχόληση μ' αυτήν γιατί έτσι μας αρέσει, όπως η μπύρα, αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια απόλαυσης!

 

[Cicadelic Ranger]

Ειναι για ανθρωπους που εχουν πολλα λεφτα και τα ξοδευουν αναλογα. Οι ιδιοι που εχουν στερεοφωνικα απο 50 000 και πανω μεχρι αξιας ενος σπιτιου. Γιατι να μην παρουν και τα ακριβοτερα LPs. Πως θα διαφοροποιηθουν απο τους αλλους (την πλεμπα)... προσωπικα δεν τους λυπαμαι καθολου οσοσ και να πληρωνουν. Χαραστις εταιριες που βγαζουν μεροκαματο εκει που πιασαν "φλεβα".

 

[Maestro]

... και θα απαντούσα για να μην υπάρχει καμία ψευδαίσθηση ότι η συμμετοχή στη διαδικασία αγοράς και ακρόασης μουσικής με την ιδιότητα του ακροατή-συλλέκτη αφορά κάποιου είδους οικονομική επένδυση. Είναι «απλά» μια δραστηριότητα «σπατάλης» του ελεύθερου χρόνου (και χρήματος) που μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει ως μια διαδικασία ψυχαγωγίας, προσωπικής αναζήτησης, απομάκρυνσης από την πραγματικότητα ή κοινωνικοποίησης, ψυχικής αναπλήρωσης, αυτομόρφωσης και αυτοβελτίωσης, είναι σε τελική ανάλυση μια αισθητική επένδυση. Μια κατάσταση που υπάρχει παράλληλα αλλά και σε αντιπαραβολή με την καθημερινότητα της επιβίωσης. Μια δικλείδα ασφαλείας και αποσυμπίεσης που ομορφαίνει τη ζωή, μια ευκαιρία για διαφυγή από νόρμες συμπεριφοράς που ανάγονται και ανάγουν τα πάντα στο ορθολογικό πρότυπο του homo economicus. Αγοράς μουσικής και ενασχόληση μ' αυτήν γιατί έτσι μας αρέσει, όπως η μπύρα, αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια απόλαυσης!

Αυτό ακριβώς. Τους δίσκους σου θα τους χαρείς μόνο εσύ.

Όταν κάποτε τα κακαρώσω και κάποιος θέλει να αδειάσει τα ράφια μου, μπορεί να πάρει κάποια χρήματα, ίσως. Αλλά καμία σχέση δε θα έχουν ούτε με το κόστος απόκτησης, ούτε φυσικά με την πραγματική αξία που έδωσαν σε μένα.

Προσωπικά περνάω διάφορες φάσεις, μέχρι το 2012 αγόραζα σαν παλαβός. Μετά, επί χρόνια δεν αγόραζα τίποτα και ήμουν εξαρτημένος από τα streaming. Τώρα δειλά δειλά ξανάρχισα (να'ναι καλά οι βινυλάδες εδώ μέσα που με κόλλησαν), αλλά συνεχίζω να βλέπω το "μάταιο" της υπόθεσης, οπότε δεν κάνω πια σοβαρά έξοδα. Το 50άρικο είναι το απόλυτο όριο για δίσκο, κι αυτό υπό πάρα πολλές προϋποθέσεις.

 

[Macmod]

Όταν βλέπεις κάποιες τέτοιες τιμές τύπου χ,ψ εκατοντάδες ευρώ ή χιλιάδες ευρώ, εξαιρούμενων των περιπτώσεων
πραγματικά σπάνιων δίσκων που έχουν κοπεί σε πολύ λίγα αντίτυπα, μιλάμε ξεκάθαρα για αισχροκέρδια προσώπων
ή εταιριών που με το πρόσχημα της ''επιμελημένης'' κοπής κτλ και βασιζόμενοι στην μόδα της επιστροφής των δίσκων
Βινυλίου πουλάνε όσο θέλουν και υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται και αγοράζει. Είμαι ξεκάθαρα αντίθετος με όλο
αυτό και σημειωτέον, είμαι κλασικός Βινυλιάκιας που δεν σταμάτησε ποτέ να αγοράζει δίσκους και με πολύ μεγάλη
δισκοθήκη!

 

[Γιώργος Κουν.]

Ο καιρός πέρασε, το βινύλιο ως μέσο απαξιώθηκε και καταργήθηκε, (περίπου), νέα φορμά , η μουσική άλλαξε όπως πάντα αλλάζει ανάλογα με την εποχή, αλλά η ζήτηση για ποπ μουσική της χρυσής εποχής του 20ου αιώνα καλά κρατεί.
Οι εταιρίες που έχουν τα εμπορικά δικαιώματα της μουσικής αυτής, που κοιμήθηκαν τον "ύπνο του δικαίου" για μεγάλο διάστημα, ξαφνικά αφυπνίστηκαν και ξαναμπήκαν στο βάσανο της παραγωγής του (καταργημένου) βινυλίου, καβαλώντας το κύμα της εποχής, που οι έρευνες και πάσης φύσεως στατιστικές δείχνουν να διατηρεί την ορμή του. Αλλά μπήκαν "άτσαλα".
Με τα βάρη χαρτιού και πλαστικού καλά το πήγαν, αλλά τα πάσης φύσεως remastared στη πλειοψηφία τους υπολείπονταν ηχητικά.
Και επειδή οι ασχολούμενοι ιθαγενείς και καλύτερα μηχανήματα μπορούν και έχουν και κάποια αναλογική δισκοθήκη διατηρούν για να κάνουν τις συγκρίσεις, δεν ψήθηκαν.
Και ενώ εν τω μεταξύ οι πάσης φύσεως μικρές audiophile εταιρίες πολλαπλασιάζονται και οι εκδόσεις τους εξαντλούνται σε χρόνο dt, οι μεγάλες, αφειδώς παρέχουν την πρώτη ύλη στις μικρές ώστε να μπορούν άνετα να πουλάνε τους Doors πχ. με 200$ το κομμάτι.
Και ρωτώ: έχει εμπορική λογική αυτό το πράγμα;
Η αγορά μπορεί να μην είναι τεράστια όπως στο παρελθόν, υπάρχει όμως και κυρίως υπάρχει κέρδος όπως αποδεικνύεται χρόνια τώρα. Τι είναι αυτό που κάνει μιαν εταιρία που νόμιμα κατέχει το προϊόν, το οποίο έχει ζήτηση, να το παραχωρεί σε μια άλλη εταιρία προς ρετουσάρισμα και πώληση σε αστρονομικά νούμερα.

Η μεγάλη εταιρία δηλαδή, δεν έχει την τεχνογνωσία να κάνει την ίδια δουλειά απο την αρχή μέχρι το τέλος; Να πουλήσει και πιο προσιτά και να της μείνουν τα κέρδη; Παραδέχεται έμμεσα δηλ πως
"εγώ μέχρι αυτήν την ποιότητα μπορώ να βγάλω, αν θέλεις καλύτερη πήγαινε δίπλα στην μπουτίκ" ;;
Υπάρχει ένα στοιχείο στατιστικής στο discogs που επιγράφεται want. Λέει πολύ απλά, πόσοι θέλουν (δυνητικά) έναν τίτλο για προσθήκη στη συλλογή τους.

Ακόμη και αν πιστέψουμε το ακραίο, πως ο αρμόδιος manager της Columbia , Sony, κλπ. δεν έχει ιδέα ποιοί είναι οι Simon and Garfunkel και Santana, που έχει στο θησαυροφυλάκιό του, η στατιστική της παγκόσμιας πλατφόρμας για καθέναν απο τους δύο δίσκους, δείχνει περι τους 63.000 "ενδιαφερόμενους". Βάλτε καλλιτέχνες και δίσκους της αρεσκεία σας για διαπιστώσεις. Δεν την νοιάζει την εταιρία να ικανοποιήσει κάποιους απο τους "ενδιαφερόμενους" και να κονομήση; Δεν καταλαβαίνω...

Αυτό ακριβώς έκανε η Blue Note, υπο το νέο της managment, μετά απο χρόνια απαξίωσης του θησαυρού της. Και το έκανε με τεράστια επιτυχία. Που σημαίνει πως μπορείς να προσλάβεις κορυφαίους για να σου κάνουν τη δουλειά, που ο πελάτης σου είναι έτοιμος να σου την πληρώσει σε τιμή που είναι "γήϊνη", ωστε να μπορεί να αγοράσει και την επόμενη, την επόμενη κλπ

 

[Γιώργος Κουν.]

Από την άλλη μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι η συγκεκριμένη διαδικασία (καταναλωτική πάντα εφόσον δεν μιλάμε για νούμερα χονδρικής) δεν είναι σε καμία περίπτωση επένδυση, διότι επένδυση είναι αυστηρά η χρηματοδότηση νέων παραγωγικών-οικονομικών δραστηριοτήτων είτε ως αυτοσκοπός είτε με σκοπό τη δημιουργία νέου κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και υποδομών (εργοστάσια, δρόμοι, γέφυρες, δίκτυα, μηχανήματα παραγωγής νέων μηχανημάτων ή αγαθών) που θα αυξήσουν άμεσα ή έμμεσα το μέγεθος και την παραγωγική δυνατότητα μιας οικονομίας.

Θα αναρωτηθεί τώρα κανείς και με το δίκιο του: «καλά ρε συ μπλακτζάκιε γιατί γράφεις όλα αυτά τα κατανοητά ή ακατανόητα και βαρετά σε ένα νήμα που δημιουργήθηκε για να πει ο καθένας τη γνώμη του για το αγαπημένο χόμπι του μακριά από τις σκοτούρες και τη βαβούρα της πεζής πραγματικότητας;»

... και θα απαντούσα για να μην υπάρχει καμία ψευδαίσθηση ότι η συμμετοχή στη διαδικασία αγοράς και ακρόασης μουσικής με την ιδιότητα του ακροατή-συλλέκτη αφορά κάποιου είδους οικονομική επένδυση. Είναι «απλά» μια δραστηριότητα «σπατάλης» του ελεύθερου χρόνου (και χρήματος) που μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει ως μια διαδικασία ψυχαγωγίας, προσωπικής αναζήτησης, απομάκρυνσης από την πραγματικότητα ή κοινωνικοποίησης, ψυχικής αναπλήρωσης, αυτομόρφωσης και αυτοβελτίωσης, είναι σε τελική ανάλυση μια αισθητική επένδυση. Μια κατάσταση που υπάρχει παράλληλα αλλά και σε αντιπαραβολή με την καθημερινότητα της επιβίωσης. Μια δικλείδα ασφαλείας και αποσυμπίεσης που ομορφαίνει τη ζωή, μια ευκαιρία για διαφυγή από νόρμες συμπεριφοράς που ανάγονται και ανάγουν τα πάντα στο ορθολογικό πρότυπο του homo economicus. Αγοράς μουσικής και ενασχόληση μ' αυτήν γιατί έτσι μας αρέσει, όπως η μπύρα, αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια απόλαυσης!

Υπέροχη τοποθέτηση Black Jack ! Thanks.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Ο καιρός πέρασε, το βινύλιο ως μέσο απαξιώθηκε και καταργήθηκε, (περίπου), νέα φορμά , η μουσική άλλαξε όπως πάντα αλλάζει ανάλογα με την εποχή, αλλά η ζήτηση για ποπ μουσική της χρυσής εποχής του 20ου αιώνα καλά κρατεί.
Οι εταιρίες που έχουν τα εμπορικά δικαιώματα της μουσικής αυτής, που κοιμήθηκαν τον "ύπνο του δικαίου" για μεγάλο διάστημα, ξαφνικά αφυπνίστηκαν και ξαναμπήκαν στο βάσανο της παραγωγής του (καταργημένου) βινυλίου, καβαλώντας το κύμα της εποχής, που οι έρευνες και πάσης φύσεως στατιστικές δείχνουν να διατηρεί την ορμή του. Αλλά μπήκαν "άτσαλα".
Με τα βάρη χαρτιού και πλαστικού καλά το πήγαν, αλλά τα πάσης φύσεως remastared στη πλειοψηφία τους υπολείπονταν ηχητικά.
Και επειδή οι ασχολούμενοι ιθαγενείς και καλύτερα μηχανήματα μπορούν και έχουν και κάποια αναλογική δισκοθήκη διατηρούν για να κάνουν τις συγκρίσεις, δεν ψήθηκαν.
Και ενώ εν τω μεταξύ οι πάσης φύσεως μικρές audiophile εταιρίες πολλαπλασιάζονται και οι εκδόσεις τους εξαντλούνται σε χρόνο dt, οι μεγάλες, αφειδώς παρέχουν την πρώτη ύλη στις μικρές ώστε να μπορούν άνετα να πουλάνε τους Doors πχ. με 200$ το κομμάτι.
Και ρωτώ: έχει εμπορική λογική αυτό το πράγμα;
Η αγορά μπορεί να μην είναι τεράστια όπως στο παρελθόν, υπάρχει όμως και κυρίως υπάρχει κέρδος όπως αποδεικνύεται χρόνια τώρα. Τι είναι αυτό που κάνει μιαν εταιρία που νόμιμα κατέχει το προϊόν, το οποίο έχει ζήτηση, να το παραχωρεί σε μια άλλη εταιρία προς ρετουσάρισμα και πώληση σε αστρονομικά νούμερα.

Η μεγάλη εταιρία δηλαδή, δεν έχει την τεχνογνωσία να κάνει την ίδια δουλειά απο την αρχή μέχρι το τέλος; Να πουλήσει και πιο προσιτά και να της μείνουν τα κέρδη; Παραδέχεται έμμεσα δηλ πως
"εγώ μέχρι αυτήν την ποιότητα μπορώ να βγάλω, αν θέλεις καλύτερη πήγαινε δίπλα στην μπουτίκ" ;;
Υπάρχει ένα στοιχείο στατιστικής στο discogs που επιγράφεται want. Λέει πολύ απλά, πόσοι θέλουν (δυνητικά) έναν τίτλο για προσθήκη στη συλλογή τους.

Ακόμη και αν πιστέψουμε το ακραίο, πως ο αρμόδιος manager της Columbia , Sony, κλπ. δεν έχει ιδέα ποιοί είναι οι Simon and Garfunkel και Santana, που έχει στο θησαυροφυλάκιό του, η στατιστική της παγκόσμιας πλατφόρμας για καθέναν απο τους δύο δίσκους, δείχνει περι τους 63.000 "ενδιαφερόμενους". Βάλτε καλλιτέχνες και δίσκους της αρεσκεία σας για διαπιστώσεις. Δεν την νοιάζει την εταιρία να ικανοποιήσει κάποιους απο τους "ενδιαφερόμενους" και να κονομήση; Δεν καταλαβαίνω...

Αυτό ακριβώς έκανε η Blue Note, υπο το νέο της managment, μετά απο χρόνια απαξίωσης του θησαυρού της. Και το έκανε με τεράστια επιτυχία. Που σημαίνει πως μπορείς να προσλάβεις κορυφαίους για να σου κάνουν τη δουλειά, που ο πελάτης σου είναι έτοιμος να σου την πληρώσει σε τιμή που είναι "γήϊνη", ωστε να μπορεί να αγοράσει και την επόμενη, την επόμενη κλπ

Εδώ ίσως να υπεισέρχεται η λογική του management. Πριν κάποια χρόνια κάποιοι μάνατζερς έχτισαν καριέρες στηρίζοντας τη στροφή σε διάφορα ψηφιακά φορμά: CD, SACD, DSD, μετά streaming και δε συμμαζεύεται. Αυτοί τώρα δύσκολα θα παραδεχθούν ότι έκαναν πατάτα. Πως να μπουν στη συνεδρίαση του ΔΣ και να πουν ότι θα βγάλουμε πιο πολλά λεφτά κόβοντας βινύλια; Πως θα φανεί αν η επανέκδοση του ψ δίσκου πουλήσει πολλαπλάσια τμχ σε βινύλιο 200 γρ. από ότι σε SACD; δύσκολα τα πράγματα.

 

[Γιώργος Κουν.]

Ειναι για ανθρωπους που εχουν πολλα λεφτα και τα ξοδευουν αναλογα. Οι ιδιοι που εχουν στερεοφωνικα απο 50 000 και πανω μεχρι αξιας ενος σπιτιου. Γιατι να μην παρουν και τα ακριβοτερα LPs. Πως θα διαφοροποιηθουν απο τους αλλους (την πλεμπα)... προσωπικα δεν τους λυπαμαι καθολου οσοσ και να πληρωνουν. Χαραστις εταιριες που βγαζουν μεροκαματο εκει που πιασαν "φλεβα".

Ζώρζ πιστεύεις, την ανάγκη της "διαφοροποίησης" έπιασαν εξαρχής στον αέρα αυτές οι εταιρίες για να βρούν το κοινό τους και όχι μια καλύτερη τεχνικά προσέγγιση στο υλικό, που ήταν και ο προβαλλόμενος στόχος;

 

[Γιώργος Κουν.]

να πάρει κάποια χρήματα, ίσως. Αλλά καμία σχέση δε θα έχουν ούτε με το κόστος απόκτησης, ούτε φυσικά με την πραγματική αξία που έδωσαν σε μένα.

Ιάσωνα, το ίδιο πιστεύω κι εγώ

 

[Macmod]

Κώστα, δεν είναι θέμα πατάτας. Καμία σοβαρή εταιρία δεν σταμάτησε ποτέ να παράγει βινύλιο (δεν μιλάμε προφανώς γιά Ελλάδα),
από την άλλη το μέλλον είναι έτσι και αλλιώς οι υπηρεσίες streaming, είτε σε συμβατική είτε σε υψηλής ανάλυσης υλικό. Το ότι κάποιοι
επιλέγουν να πουλάνε σε ότι τιμές να'ναι και αρκετοί να τσιμπάνε από αυτό δεν σημαίνει τίποτα απολύτως, πρόκειται γιά φούσκα η
οποία βασίζεται σε μία έντεχνη δημιουργία μειωμένης προσφοράς και αυξημένης ζήτησης. Κοινώς, απάτη, γιά να τα λέμε όπως πρέπει!

 

[Γιώργος Κουν.]

Εδώ ίσως να υπεισέρχεται η λογική του management. Πριν κάποια χρόνια κάποιοι μάνατζερς έχτισαν καριέρες στηρίζοντας τη στροφή σε διάφορα ψηφιακά φορμά: CD, SACD, DSD, μετά streaming και δε συμμαζεύεται. Αυτοί τώρα δύσκολα θα παραδεχθούν ότι έκαναν πατάτα. Πως να μπουν στη συνεδρίαση του ΔΣ και να πουν ότι θα βγάλουμε πιο πολλά λεφτά κόβοντας βινύλια; Πως θα φανεί αν η επανέκδοση του ψ δίσκου πουλήσει πολλαπλάσια τμχ σε βινύλιο 200 γρ. από ότι σε SACD; δύσκολα τα πράγματα.

Μια παράμετρος που δεν είχα σκεφτεί. Θενκς Κώστα