O Horowitz, αγαπητέ Κώστα, δεν είναι μόνο μινιατουρίστας: αυτό που τον ξεχωρίζει είναι η τόλμη του, που αγγίζει τα όρια του θράσους. Οταν πήγε στην Αμερική, έβγαλε και ...την 'Πόπη' που είχε μέσα του: είναι και πολύ ...Χόλυγουντ, αν μ εννοείς, όπου αλλού 'του έκατσε' κι αλλού Οχι.
Οπου του έκατσε, είναι αξεπέραστος -και ο Scarlatti ΕΙΝΑΙ ανάμεσα σ αυτά που του έκατσαν. Ο Ραχμάνινοφ και μέρος του Σούμαν (όχι Ολος) επίσης. Ισως όλος ο Λίστ, έχω κάποιες επιφυλάξεις για τον Mussorgsky: τον παραέκανε ...φανταχτερό και μελό. Θα 'πρεπε να Ξέρει την Ψυχή της Αγιας Ρωσίας - και να τη σεβαστεί λίγο παραπάνω, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ο Mussorgsky του, παίζεται έτσι όπως τον έπαιξε, μόνο σε τουρίστες. Τουρίστες παθών και ιδεών που Δεν Ξέρουν. Δεν Ξέρουν τους Ρώσους ποιητές που σκοτώθηκαν σε μονομαχίες για γυναίκες, τον Λέρμοντοφ και τον Πούσκιν, Δεν Ξέρουν τον αβυσσαλέο Γκόγκολ, τον 'χορευτή'/σχοινοβάτη Τσέχοφ, τον Μπουλγκάκοφ και τον Γκόρκυ (Ναί!).
Ο Horowitz, βεβαίως και τους ήξερε, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία.
Απλά, από ένα σημείο και μετά, έδωσε στα Δυτικά ακροατήρια, αυτό που θεωρούσε πως περίμεναν απ αυτόν. Μία Αγία Ρωσία που είχε τόση σχέση με την πραγματική, όσο οι τσολιάδες που χορεύουν συρτάκι στην Πλάκα για τις μισότριβες τουρίστριες με τα φανταχτερά 'στενάχωρα' εξ Εσπερίας.
Θά'θελα να μπορούσα να ακούσω τις συναυλίες του με τον αγαπημένο του Μιλστάϊν, στη δεκαετία του '20, τότε που γύριζαν τη Σοβιετία απ άκρη σ άκρη, παίζοντας σε εργοστάσια και επαρχιακά Σινεμά, πριν φύγει για τη Δύση.
Τεράστιος καλλιτέχνης, με όποια κριτήρια και να τον δεί κανείς. Εχει φτύσει αίμα πάνω στο κλαβιέ και το έκανε μέχρι τα βαθειά του γεράματα. Ογκόλιθος.
Ο Scarlatti του, κατ εμέ, είναι άμεμπτος: απ τα καλύτερα πράγματα που μας κληροδότησε, ένα σημείο αναφοράς της Δισκογραφίας.
θεωρώ αδιανόητο να λείπει απο οποιαδήποτε δισκοθήκη θέλει να έχει κάποια σχέση με το πιάνο.